Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Η εικονική καταστολή της παιδεραστίας



Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι εφημερίδες και κυρίως τα κανάλια υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την παραγγελία του υπουργού Δικαιοσύνης και τη σχετική διάταξη του αρμόδιου εισαγγελέα για τη δημοσιοποίηση των ονομάτων όσων συνελήφθησαν τον περασμένο μήνα με την κατηγορία ότι κατείχαν υλικό παιδικής πορνογραφίας.
Ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές δεν αρκέστηκαν στην κατ' επανάληψη αναφορά των ονομάτων, αλλά απαίτησαν και την άμεση δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των «επικίνδυνων παιδεραστών». Κι όμως, ήταν σαφές εξαρχής ότι οι συλληφθέντες δεν κατηγορούνται για το αδίκημα της παιδεραστίας αλλά γι' αυτό της κατοχής πορνογραφικού υλικού με παιδιά το οποίο συνέλεξαν από το Διαδίκτυο.
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που προβληματίστηκαν με την εξέλιξη αυτή, με την οποία εγκαινιάζεται μια νέα αντιμετώπιση των κατηγορουμένων για τα λεγόμενα «ειδεχθή εγκλήματα».
Σύμφωνα με τις διατάξεις που εισήγαγε ο κ. Χατζηγάκης, γι' αυτούς δεν ισχύει η προστασία των προσωπικών δεδομένων. Ξεχωρίζουμε δυο άμεσες αντιδράσεις σ' αυτή την απόφαση συνάντησε τόσο ομόθυμη αποδοχή:
Πρώτα του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος επισήμανε ότι «η ρύθμιση είναι παντελώς ασύμβατη με το τεκμήριο της αθωότητας, θεμελιώδη αρχή του δικονομικού μας πολιτισμού με υπερνομοθετική, ισχύ. Και φοβούμαστε ότι, στην Ελλάδα της κλειδαρότρυπας και της καχυποψίας, η παροχή μιας τέτοιας ευχέρειας θα εκθέσει ανεπανόρθωτα την τιμή και υπόληψη πολλών συμπολιτών μας που, καιρό αργότερα, θα κριθούν αθώοι, και θα αποτελέσει το εφαλτήριο για σειρά καταδικαστικών, για τη χώρα μας, αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» («Τα Νέα», 28/5/08).
Την αντίθεσή του κατέθεσε με άρθρο και ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης, όπου ξεκαθαρίζει το αυτονόητο που όλοι καμώνονται πως ξεχνούν: «τα άτομα -τα ονόματα των οποίων δημοσιοποιήθηκαν ως εμπλεκομένων στην υπόθεση κατοχής και διακίνησης παιδικής πορνογραφίας- δεν είναι ούτε "παιδεραστές", ούτε "παιδόφιλοι". Δεν είναι καν "κάτοχοι ή διακινητές παιδικής πορνογραφίας". Είναι "κατηγορούμενοι για κατοχή και διακίνηση παιδικής πορνογραφίας"». Και στη συνέχεια αναρωτιέται: «Χρειάζεται η κοινωνία "προστασία από τους ειδεχθείς εγκληματίες", διά της δημοσιοποίησης ονομάτων των κατηγορουμένων; Και ποιος αναλαμβάνει τον ρόλο του προστάτη της κοινωνίας; Η εφημερίδα "Espresso", που πρώτη δημοσιοποίησε τα ονόματα;» («Καθημερινή» 28/5/08).
Ακολούθησαν και ορισμένες άλλες δειλές αντιδράσεις που πνίγηκαν, όμως, μέσα στην παλλαϊκή ανακούφιση.
Όσο κι αν είναι αναμενόμενη η αδημονία ορισμένων μέσων ενημέρωσης για απεικόνιση ειδεχθών εγκληματιών και τη λεπτομερή περιγραφή ακραίων μορφών σεξουαλικής κακομεταχείρισης παιδιών, η υπόθεση αυτή κρύβει πραγματικά πολλές παγίδες. Σε μια απ' αυτές δεν απέφυγε να πέσει και ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης...
Καλεσμένος στην εκπομπή της Άννας Παναγιωταρέα στην κρατική ΝΕΤ, ο κ. Χατζηγάκης άκουγε επί ώρα την παρουσιάστρια να του εκθειάζει τη δημοσιογραφική εγκυρότητα του BBC και να του παρουσιάζει μια σελίδα από τον ιστότοπο του βρετανικού καναλιού, ως υπόδειγμα αυτού που πρέπει να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση: «Υπουργέ μου, βλέπετε, πως τους παιδόφιλους τους παρουσιάζουν και πως εδώ δίνουν στη δημοσιότητα, στον κόσμο (τις φωτογραφίες τους) για να τους καταγγείλουν».
Πρόκειται, βέβαια, για παρανόηση. Η ιστοσελίδα που επέσειε στον υπουργό η κυρία Παναγιωταρέα αναρτήθηκε στις 6 Μαΐου 2008 στο site του BBC και φέρει τον τίτλο «Δημοσιοποιήθηκαν εικόνες "παιδόφιλου"». Οι ίδιες εικόνες διοχετεύτηκαν ταυτόχρονα από την Interpol σε όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και στον δικό της ιστότοπο. Μόνο που δεν πρόκειται για άτομο που συνελήφθη για οποιοδήποτε αδίκημα. Ισχύει το αντίθετο.
Η Interpol καταζητούσε επί δύο χρόνια το άτομο αυτό, το οποίο είχε ανακαλύψει σε φωτογραφίες να κακοποιεί παιδιά στη Ν.Α. Ασία και δεν μπορούσε να το εντοπίσει. Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών του έγινε με την πρόσκληση σε όποιον τον γνωρίζει να βοηθήσει στον εντοπισμό και τη σύλληψή του. Πράγματι, δεν πέρασαν 48 ώρες και συνελήφθη ο καταζητούμενος στο Νιου Τζέρσι.
Μια δεύτερη παρενέργεια διαπιστώσαμε στις εκπομπές του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής διεκδίκησε την «τιμή» ότι σ' αυτόν και σ' έναν από τους γνωστούς τηλεψυχίατρους οφείλεται η απόφαση της πολιτείας να δημοσιοποιεί τα ονόματα των υπόπτων:
«Ο ψυχίατρος Δημ. Σούρας έγινε αιτία αυτής της αποκάλυψης που ξεκίνησε από την ιστοσελίδα μας και έφτασε μέχρι το υπουργείο Δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να αντιδράσουν άμεσα και οι δικαστικοί λειτουργοί και να δώσουν τα ονόματα των παιδόφιλων στη δημοσιότητα. Είναι μια σχετική νίκη σε σχέση με το αντικείμενό του» (26/5).
Αμέσως μετά, ο παρουσιαστής προχώρησε λίγο παρακάτω: «Ο άνθρωπος, λοιπόν, αυτός κατήγγειλε ότι ευκατάστατος επιχειρηματίας των βορείων προαστίων βίαζε το παιδί του και το βιάζει επί δεκατρία χρόνια. Είναι η πέμπτη ή έκτη μέρα που το καταγγέλλω δημόσια και δεν έχει υπάρξει αντίδραση από τη Δικαιοσύνη. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, εγώ τι κάνω; Βγάζω το όνομα, τη φάτσα του ανθρώπου, γίνεται πανζουρλισμός, με τραβάνε εδώ κι εκεί διάφοροι φωστήρες πανεπιστημιακοί του ποινικού δικαίου τύπου Αλιβιζάτου, Σταθόπουλου και σία». Κατά τη γνώμη του κ. Τριανταφυλλόπουλου, «η μοναδική τιμωρία που ισχύει σ' αυτό τον τόπο είναι ο διασυρμός και η γελοιοποίηση διά του τύπου».
Αυτή η θεωρητικοποίηση του λιντσαρίσματος προκάλεσε την αντίδραση ακόμα και των παρισταμένων: Ο Λουκάς Αποστολίδης του ΠΑΣΟΚ υπέδειξε ότι, αν ισχύει η καταγγελία, ο δρόμος είναι η κατάθεση στον εισαγγελέα και όχι στα μέσα ενημέρωσης. Και, ξαφνικά, όλοι αντιλήφθηκαν ότι το πρώτο θύμα από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων του πατέρα θα είναι το ίδιο το παιδί.
Ο συνθέτης Γιάννης Γλέζος ρώτησε τον ψυχίατρο αν έχει προβληματιστεί πού θα μπορούσε να οδηγήσει η «άτσαλη» δημοσιότητα το ίδιο το παιδί και θύμισε ότι ο ίδιος ο κ. Σούρας είχε υποστηρίξει ότι «δεν βλάπτει ένα λιντσαρισματάκι για τον δολοφόνο του Αγρινίου». «Ναι, το είπα», παραδέχτηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια εκείνος. Για να λάβει την απάντηση:
«Λέγεται αυτό από έναν ψυχίατρο; Να καλείτε το λαό να λιντσάρει; Αυτή τη στιγμή δεν κάνετε ένα παρόμοιο λιντσάρισμα; Τον ψυχισμό αυτού του παιδιού τον έχετε σκεφτεί;».
Το μόνο που βρήκε να απαντήσει ο κ. Σούρας ήταν το αποκαλυπτικό: «Στην εποχή που υπάρχουν οι παιδεραστές, που υπάρχουν τα Internet, που υπάρχουν όλα αυτά τα πράγματα, κάτι πρέπει να κάνουμε». Έτσι, λοιπόν. Οι παιδεραστές και το Internet! Οι δύο μάστιγες της εποχής μας!
Η περίπτωση αυτή, πάντως, είναι χαρακτηριστική. Αν κατανοούμε ότι η διαπόμπευση του πατέρα-βιαστή στρέφεται και εναντίον του παιδιού-θύματος, τότε πώς είμαστε τόσο πολύ πεισμένοι ότι η δημοσιοποίηση ονομάτων υπόπτων για απλή κατοχή πορνογραφικού υλικού είναι επιβεβλημένη για λόγους κοινωνικής προστασίας; Τα δικά τους παιδιά και η δική τους οικογένεια δεν πρέπει να προστατευτούν από το λιντσάρισμα έως ότου τουλάχιστον αποφανθεί η Δικαιοσύνη για το βάσιμο των κατηγοριών;
Βέβαια, υπάρχει μια κεντρική ιδέα που στηρίζει την άποψη για τη δημοσιοποίηση ονομάτων και φωτογραφιών. Θεωρείται περίπου αυτονόητο ότι όσοι έρχονται σε επαφή με την παιδική πορνογραφία βρίσκονται ήδη στο πρώτο στάδιο της παιδεραστίας. Και η δημοσιοποίηση των στοιχείων προτείνεται ως μέτρο πρόληψης του φρικιαστικού αυτού εγκλήματος. Όμως οι σχετικές μελέτες δεν επιβεβαιώνουν αυτή την τόσο διαδομένη πεποίθηση.
Η σχετική μελέτη του εξειδικευμένου διεθνούς συντονιστικού οργανισμού ECPAT International που πραγματοποιήθηκε από την Margaret Healy, στο πλαίσιο του Πρώτου Παγκόσμιου Συνεδρίου για την Εμπορική Σεξουαλική Εκμετάλλευση των Παιδιών (1996) είναι διαφωτιστική:
«Στο εσωτερικό της επιστημονικής κοινότητας υπάρχουν αξιοσημείωτες διαφωνίες γύρω από τις αρνητικές συνέπειες (εφόσον υπάρχουν) της παιδικής πορνογραφίας πάνω στη συμπεριφορά των υποψήφιων ή πραγματικών δραστών. Η κύρια αιτία που προκαλεί αυτές τις συζητήσεις είναι ότι βρισκόμαστε σε αδυναμία να διεξάγουμε εργαστηριακές έρευνες κάνοντας χρήση των καθορισμένων επιστημονικών μεθόδων, οι οποίες θα κατέληγαν σε στατιστικά αξιόπιστα συμπεράσματα. [...]
Πολλοί ερευνητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει υγιής επιστημονική βάση στην τοποθέτηση ότι η έκθεση ενός ατόμου σε παιδική πορνογραφία ενισχύει την πιθανότητα να προβεί αυτό το άτομο σε σεξουαλική κακομεταχείριση παιδιών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει μια σταθερή σχέση μεταξύ της χρήσης της πορνογραφίας και των σεξουαλικών επιθέσεων. Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι έρευνές τους υποδεικνύουν ότι η χρήση παιδικής πορνογραφίας είναι προάγγελος άλλων σεξουαλικών εγκλημάτων και ότι η παιδική πορνογραφία ρίχνει νερό στο μύλο του πάθους της παιδοφιλίας. Άλλοι επιστήμονες συμπεραίνουν ότι η παιδική πορνογραφία είναι μια βαλβίδα ασφαλείας που προλαμβάνει παρόμοια εγκλήματα. [...]
»Είναι ικανοποιητικά στοιχειοθετημένο το γεγονός ότι οι παιδόφιλοι μπορεί να κατέχουν εκτενείς συλλογές παιδικής πορνογραφίας. Εντούτοις δεν ισχύει ότι όλοι οι παιδόφιλοι που συλλέγουν ή βλέπουν πορνογραφικό υλικό προβαίνουν και σε σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Και ούτε όλοι όσοι συλλέγουν παιδική πορνογραφία μπορούν να χαρακτηριστούν παιδόφιλοι».
Από τότε που έγραφε αυτά η Margaret Healy έχουν, βέβαια, αλλάξει πολλά. Και είναι γεγονός ότι μέσω του Internet η παιδική πορνογραφία έχει εκτιναχτεί σε μια από τις πιο κερδοφόρες μαύρες βιομηχανίες.
Αλλά τα ίδια συμπεράσματα βρίσκουμε και σε μια πρόσφατη σχετικά μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Επιλέγουμε σκόπιμα την πηγή αυτή, διότι οι αρχές των ΗΠΑ βρίσκονται στην πρωτοπορία των σκληρών μέτρων κατά της παιδικής πορνογραφίας.
Η μελέτη αυτή των Wortley και Smallbone υποστηρίζει ότι «οι χρήστες της παιδικής πορνογραφίας μέσω Internet δεν εμπλέκονται αναγκαστικά σε πράξεις σεξουαλικής κακομεταχείρισης παιδιών. Δεν είναι γνωστό πόσοι ακριβώς άνθρωποι μπορεί να έρθουν σε επαφή με παιδική πορνογραφία στο Internet χωρίς ποτέ να κακομεταχειριστούν ένα παιδί. Πριν υπάρξει το Internet, περίπου το ένα πέμπτο έως το ένα τρίτο των ατόμων που συλλαμβάνονταν για κατοχή παιδικού πορνογραφικού υλικού εμπλέκονταν και σε πραγματική κακομεταχείριση. Εντούτοις το Internet διευκολύνει ανθρώπους που ποτέ δεν θα είχαν πρόσβαση σε παραδοσιακές μορφές παιδικής πορνογραφίας να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, κι αυτό ενθαρρύνει τους ευκαιριακούς χρήστες. Αν δούμε τη σχέση αυτή από την αντίστροφη πλευρά, αυτοί που καταδικάζονται για σεξουαλική κακομεταχείριση παιδιών δεν αναζητούν ούτε συλλέγουν αναγκαστικά παιδική πορνογραφία. Σύμφωνα με μια μελέτη μόνο ένας στους δέκα δράστες σεξουαλικής κακομεταχείρισης παιδιών έχει σχέση και με πορνογραφία».
Η ίδια μελέτη του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ δεν διστάζει να διαπιστώσει ότι η πορνογραφία μπορεί να έχει και μια «καθαρτήρια» επίδραση: «Η πορνογραφία μπορεί να λειτουργήσει ως υποκατάστατο ή ακόμα και να βοηθήσει το άτομο να αντισταθεί στη σεξουαλική έλξη που νιώθει προς τα παιδιά».
Ο νόμος του κ. Χατζηγάκη ήρθε στο τέλος του 2007 να αντικαταστήσει τον μέχρι τότε ισχύοντα (3064/2002), ο οποίος είχε ψηφιστεί από το σύνολο των κομμάτων για να εκσυγχρονιστούν οι διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που αφορούν εγκλήματα σχετικά με τη γενετήσια ζωή. Ο νόμος εκείνος εισήγαγε πρώτη φορά την πορνογραφία εις βάρος ανηλίκων ως αυτοτελές αδίκημα, αλλά έθετε ως προϋπόθεση το κέρδος. Εξηγώντας τα προτερήματα του νόμου του 2002 ο επ. καθηγητής Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Νίκος Λίβος («Το Βήμα», 10/4/05) υποστήριζε ότι ειδικά στο θέμα της παιδικής πορνογραφίας ο νόμος 3064/2002 ήταν εξαιρετικά πετυχημένος για τους ακόλουθους λόγους:
1. Γιατί η σχετική πράξη τιμωρείται ως έγκλημα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής του ανηλίκου και όχι ως αποκλίνουσα γενετήσια συμπεριφορά.
2. Διότι με τη διάταξη επέρχεται ο ελάχιστος αναγκαίος περιορισμός στην προσωπική ελευθερία και στην ελευθερία του Τύπου και δεν εισάγονται στο Ποινικό Δίκαιο αόριστες έννοιες.
3. Διότι ο έλληνας νομοθέτης δεν ενέδωσε στον παρατηρούμενο διεθνώς αντιπορνογραφικό ακτιβισμό θέτοντας μαξιμαλιστικούς στόχους, όπως θα ήταν π.χ. η αντιμετώπιση της πορνογραφίας ως ηθικά απαξιωτικής συμπεριφοράς στο σύνολό της (δηλαδή ανεξαρτήτως των κινήτρων του δράστη), αλλά περιόρισε το αξιόποινο της πράξεως στον κερδοσκοπικό της χαρακτήρα, την τιμωρεί δηλαδή μόνο όταν αυτή τελείται «από κερδοσκοπία».
Με το νόμο Χατζηγάκη ανατρέπονται όλα αυτά τα προτερήματα που εντόπιζε στον προηγούμενο νόμο ο καθηγητής Λίβος. Μέσα σε πέντε δηλαδή χρόνια αναποδογυρίζεται η λογική του νομοθέτη, κάτω από τον πανικό που προκαλεί ο σκοτεινός (για πολλούς) κόσμος του Διαδικτύου.
Βέβαια, ο κ. Χατζηγάκης δεν κάνει του κεφαλιού του. Ο νόμος 3625/2007 -που κι αυτός ψηφίστηκε ομόφωνα στη Βουλή (εκτός από μια τροπολογία, στην οποία αναφερόμαστε σε διπλανή στήλη)- δεν είναι τίποτα άλλο παρά η «κύρωση και εφαρμογή του Προαιρετικού Πρωτοκόλλου στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού σχετικά με την εμπορία παιδιών, την παιδική πορνεία και παιδική πορνογραφία».
Το Προαιρετικό αυτό Πρωτόκολλο υιοθετήθηκε με το ψήφισμα 54/263 (25/5/2000) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και υπογράφτηκε από την Ελλάδα τον ίδιο χρόνο. Η χώρα μας είναι μια από τις πρώτες χώρες που κυρώνει το Πρωτόκολλο.
Το κείμενο αυτό εισάγει την άνευ όρων ποινικοποίηση της παιδικής πορνογραφίας, εφαρμόζοντας το συμπέρασμα της Διεθνούς Διάσκεψης για την Καταπολέμηση της Παιδικής Πορνογραφίας στο Διαδίκτυο που συνήλθε στη Βιέννη το 1999. Όμως, ο ελληνικός νόμος δεν αρκείται στην απόλυτη ποινικοποίηση της πορνογραφίας, αλλά εισάγει και μια πρωτοφανή διάκριση εις βάρος των χρηστών του Internet. Ο κάτοχος πορνογραφικού υλικού μέσω Internet τιμωρείται με διπλάσια ποινή από εκείνον που κατέχει ή προμηθεύεται υλικό μέσω άλλων διαύλων. Κανονικά θα έπρεπε να ισχύει το αντίστροφο, εφόσον η πρόσβαση σε παρόμοιο υλικό μέσω Internet είναι πανεύκολη, ενώ μέσω άλλων διόδων απαιτεί ειδικές επαφές και γνώσεις του παράνομου κυκλώματος.
Όσο για την άλλη «πρωτοτυπία» του ελληνικού νόμου, δηλαδή τη μαζική δημοσιοποίηση ονομάτων ατόμων που διώκονται για κατοχή πορνογραφικού υλικού, αν λάβει κανείς υπόψη του τη διεθνή εμπειρία, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον επιφυλακτικός απέναντι στην τόσο εύκολη «λύση». Πρώτα πρώτα επειδή το ίδιο το Internet είναι από τη φύση του ένα μέσο που εξάπτει την περιέργεια και διευκολύνει την «κατά μόνας» διερεύνηση κάθε σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης (ακόμα και απάνθρωπης) δραστηριότητας. Αλλά όχι μόνο γι' αυτό.
Η επιχείρηση που κατέληξε στις πρόσφατες συλλήψεις στην Ελλάδα είναι ο τελευταίος κρίκος μιας σειράς ανάλογων και πολύ ευρύτερων επιχειρήσεων που διεξάγει την τελευταία δεκαετία η Interpol. Μοντέλο γι' αυτού του είδους τις επιχειρήσεις είναι η επιχείρηση Cathedral που ξεκίνησε στην Καλιφόρνια τον Απρίλιο του 1996 και υπήρξε η μεγαλύτερη αστυνομική επιχείρηση όλων των εποχών.
Στο επίκεντρό της ήταν ορισμένες κλειστές δικτυακές «λέσχες», με ονόματα όπως Orchid Club (στις ΗΠΑ) και Wonderland Club (στη Βρετανία). Οι αστυνομίες 14 χωρών κατάσχεσαν 750.000 πορνογραφικές εικόνες παιδιών και 1.800 ώρες βίντεο με σεξουαλική κακομεταχείριση ανηλίκων.
Το τραγικό είναι ότι από τα 1.263 παιδιά που εικονίζονταν στα υλικά της λέσχης Wonderland ταυτοποιήθηκαν μόλις τα 16. Όσο για τους υπόπτους, συνελήφθηκαν 105 σ' όλο τον κόσμο και απ' αυτούς απαλλάχτηκαν οι 27, ενώ οι 8 αυτοκτόνησαν. Όμως τα μέλη αυτών των λεσχών δεν ήταν απλοί «κάτοχοι» πορνογραφικού υλικού. Για να γίνει κάποιος δεκτός έπρεπε να δημιουργήσει ο ίδιος 10.000 εικόνες. Ήταν δηλαδή και ο ίδιος άμεσα συνένοχος στην κακομεταχείριση.
Μια ανάλογη επιχείρηση διεξάχθηκε στη Μ. Βρετανία το 1999 με την ονομασία Ore και οδήγησε σε 3.744 συλλήψεις, 1.451 καταδίκες και τουλάχιστον 35 αυτοκτονίες υπόπτων.
Όμως, από το 2003 αμφισβητούνται σοβαρά τα αποτελέσματα αυτής της επιχείρησης. Ο γνωστός ερευνητής Ντάνκαν Κάμπελ, ο πρώτος που αποκάλυψε την ύπαρξη του διαβόητου προγράμματος παρακολούθησης ECHELON το 1988, ασχολήθηκε σε σειρά άρθρων από το 2005 ως το 2007 για να αποδείξει τα κενά της αστυνομικής αυτής επιχείρησης. Και πριν από ένα χρόνο, μια έρευνα του BBC -που τόσο πολύ θαυμάζουν ο κ. Χατζηγάκης και η παρουσιάστρια της ΝΕΤ- έθεσε σε αμφισβήτηση τα αποτελέσματα της επιχείρησης και υποχρέωσε τη βρετανική αστυνομία να παραδεχτεί ότι «έγιναν κάποια λάθη».
Αυτά τα «λάθη» ήθελε να προλάβει η μέχρι πρότινος ισχύουσα προστασία των προσωπικών δεδομένων όσων συλλαμβάνονται για οποιονδήποτε λόγο. Και αν έπρεπε για κάποιους να εξακολουθεί να ισχύει αυτή η προστασία, θα ήταν για εκείνους ακριβώς που κατηγορούνται γι' αυτά τα ατιμωτικά εγκλήματα. Γιατί ο στιγματισμός ενός αθώου με την κατηγορία του «παιδεραστή» δεν μπορεί να ξεπλυθεί ποτέ. Και η αμφιβολία του κοινωνικού του περίγυρου θα λειτουργεί πάντοτε εναντίον του, όσες αθωωτικές αποφάσεις κι αν καταφέρει να εξασφαλίσει.
Το κακό είναι ότι με τη μέθοδο του επίσημου λιντσαρίσματος που εισήγαγε ο κ. Χατζηγάκης δεν εξασφαλίζεται ούτε ο υποτιθέμενος στόχος αυτής της εκστρατείας. Είναι αμφίβολο αν έστω και ένας από τους κατονομασθέντες «παιδόφιλους» είχε άλλη δραστηριότητα πλην της οφθαλμοπορνικής. Όμως όλοι νομίζουμε τώρα ότι τα παιδιά μας είναι πιο ασφαλή, γιατί -τάχα- ξηλώθηκε ένα κύκλωμα. Εικονικό είναι το ξήλωμα, όπως εικονικό ήταν και το άθλιο πάθος των εμπλεκομένων.

Ο ΙΟΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 15/06/2008

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Η Λίζα και…οι άλλες



Η Λίζα είναι η τέλεια γυναίκα. Πηγαίνει για ψώνια, μαγειρεύει, συγυρίζει, δεν αρνείται ένα ευχάριστο μασάζ στο σύζυγό της, ακόμη και ύστερα από μια δύσκολη ημέρα, και δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσει διαζύγιο. Μοναδικό της ελάττωμα; Δεν κάνει σεξ. Μια λεπτομέρεια: η Λίζα είναι ρομπότ και, αν πιστέψουμε την ανακοίνωση της εταιρίας AI ROBOTIC, σύντομα θα παράγεται μαζικά. Αν και το πρότυπο ρομπότ κατασκευάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Κόμπε στην Ιαπωνία, πολλοί δυσκολεύονται να πιστέψουν τα όσα ευαγγελίζεται η εταιρία.

www.e-tipos.com/multimedia

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Athens Summer Live 2008 (μέρος 3ο)


ΙΟΥΝΙΟΣ

23/6 Μανόλης Μητσιάς, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

24/6 Παπακωνσταντίνου, Μπουλάς, Ζουγανέλης, Θηβαίος, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

27-28/6 Σταμάτης Κραουνάκης, Ηρώδειο

28/6 James, Eject festival, Ολυμπιακό κέντρο ξιφασκίας

30/6 Σωκράτης Μάλαμας, Θέατρο Βράχων Βύρωνα


ΙΟΥΛΙΟΣ

1/7 Def Leppard – Whitesnake, Καραϊσκάκη

2/7 Παντελής Θαλασσινός, Βεάκειο

3/7 Μελίνα Κανά, Λιζέτα Καλημέρη, Ορφέας Περίδης, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

6-7/7 Νίκος Πορτοκάλογλου και φίλοι (Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Νίκος Ζιώγαλας), Ηρώδειο

9/7 Ελευθερία Αρβανιτάκη – Δήμητρα Γαλάνη, Βεάκειο

10/7 Ρatti Smith και Μanu Chao, Rockwave festival, Terravibe Μαλακάσα

13/7 Σταύρος Ξαρχάκος - Μαρία Φαραντούρη – Μανόλης Μητσιάς, Ηρώδειο

14/7 Σταμάτης Κραουνάκης, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

16/7 Sex Pistols, Fly beeyond festival, γήπεδο Καραϊσκάκη

17/7 Γιάννης Αγγελάκας, Θέατρο Λυκαβηττού

25-26/7 Μαρία Φαραντούρη, μικρή Επίδαυρος

29/7 Leonard Cohen, Terravibe Μαλακάσα

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

1/8 Lenny Kravitz, Θέατρο Λυκαβηττού

2/8 Iron Maiden, Terravibe Μαλακάσα

8/8 Χάρις Αλεξίου, Θέατρο Πέτρας

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

15/9 Σωκράτης Μάλαμας, Θέατρο Πέτρας

19/9 Χάρις Αλεξίου, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Σοφία ο παππούς...


Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, μια παρέα Θεσσαλονικιών και Αθηναίων δημοσιογράφων βρέθηκε για ένα τριήμερο στο Άγιο Όρος και διανυκτέρευσε σε ένα κελί, που κρατούσε ένας μοναχός. Στην ολονύχτια κουβεντούλα, επί παντός του επιστητού, ο γερο-μοναχός (παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ, που διέφυγε στο εξωτερικό για χρόνια και επέστρεψε να τελειώσει τη ζωή του στο μέρος που είχε βρει προσωρινό καταφύγιο στον εμφύλιο) έθεσε στην παρέα το ερώτημα: Ποιο θα είναι το μεγάλο πρόβλημα που θα βρει μπροστά του ο παγκόσμιος καπιταλισμός τα επόμενα χρόνια;
…Η σχεδόν ομόφωνη απάντηση ήταν «η καταστροφή του περιβάλλοντος».
Οι δημοσιογράφοι, από κεντροαριστερών έως ακροαριστερών αντιλήψεων, αγόρευαν φανατικά για να υποστηρίξουν την – κοινή – θέση τους. Για το πώς το κεφάλαιο, έχοντας ως μόνο κίνητρο και οδηγό το κέρδος, θυσιάζει αδίστακτα το περιβάλλον, τον πλούτο της φύσης, σε γη, αέρα και θάλασσα, προκειμένου να αποκομίσει κι άλλο, περισσότερο κέρδος. Πώς καίει και οικοπεδοποιεί τα δάση, πώς χτίζει τις παραλίες, πώς δηλητηριάζει το νερό, το χώμα, τον αέρα, με δηλητήρια, λιπάσματα, μπετόν, απόβλητα, μεταλλαγμένα προϊόντα, αυθαίρετα σπίτια, ξενοδοχεία, εργοστάσια. Πώς τα κράτη σε Δύση και Ανατολή ξεπουλάνε τον φυσικό - εθνικό - ανθρώπινο πλούτο, για να τον κάνουν παράδεισο εκμετάλλευσης οι κάθε λογής «επενδυτές» και κερδοσκόποι. Πώς οι κυβερνήσεις βομβαρδίζουν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή τη Γιουγκοσλαβία με «μίνι πυρηνικά» που θα σκοτώνουν και θα τερατογεννούν για γενιές. Πώς οι πολίτες - καταναλωτές, ακολουθώντας το παράδειγμα των «μεγάλων» καταστρέφουν ό,τι «μικρό» τους βρίσκεται βολικό. Από τις πλαστικές σακούλες, τα πλαστικά φαγητά μέχρι τα «θηριώδη» Ι.Χ. που κατακλύζουν τους δρόμους και τα αυθαίρετα που χτίζουν σε καμένα δάση και πάνω στο κύμα.
Αυτά κι άλλα πολλά αράδιασαν οι φίλοι δημοσιογράφοι, με ευγλωττία, που υποστηριζόταν δυναμικά από το εξαιρετικό ρακί παραγωγής του γερο-μοναχού. Ο οποίος, ενώ η ώρα του όρθρου είχε παρέλθει, χωρίς το αντίστοιχο τελετουργικό του Αγίου Όρους, είπε «ευλογώντας» το τελευταίο καραφάκι:
«Ρε κορόιδα δημοσιογράφοι, ο καπιταλισμός, την προστασία του περιβάλλοντος θα την κάνει βιομηχανία. Θα λανσάρει καινούργια αυτοκίνητα, καινούργιες μορφές ενέργειας, καινούργιες τεχνολογίες, καινούργια προϊόντα οικολογικά, κάθε είδους. Και θα μας βάλει να τα αγοράζουμε, να τα χρησιμοποιούμε, να τα επιδοτούμε. Αυτοί που καταστρέφουν σήμερα το περιβάλλον, αύριο θα απαιτούν να τους πληρώσουμε για να το σώσουν.
«Και τότε ποιο θα ’ναι το μέγιστο πρόβλημα, γέροντα, τα χρόνια που έρχονται» ρώτησαν. «Οι ορδές των πεινασμένων στον τρίτο κόσμο και των φτωχών και ανέργων στον ανεπτυγμένο» απάντησε ο γέρος και καληνύχτισε, στραγγίζοντας το ποτήρι του. «Ευλογημένο να ’ναι» μουρμούρισε.
Ο γέρος ζει ακόμα (κοντά στα 87) και η «προφητεία» του κοντεύει να εκπληρωθεί. Εξάλλου το «νέφος είναι πολιτικό», που είπε και ο συγχωρεμένος ο Τρίτσης.
(Ποντίκι, 5.6.2008)

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1970


H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε οτοστόπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες, κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstation, Nintendo, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P.
Είχαμε ελευθερία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα, μικρομέγαλα και χαζοχαρούμενα.
Αν κι εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

H εκδίκηση της φύσης: τα χειρότερα έρχονται...



Από τη Μεσόγειο έως την Καραϊβική οι κλιματικές αλλαγές γίνονται όλο και πιο έντονες. Καταστροφικές πυρκαγιές, σαρωτικοί τυφώνες, παρατεταμένοι καύσωνες σε περιοχές με εύκρατο κλίμα, λειψυδρία και προειδοποιήσεις των επιστημόνων για ερημοποίηση, είναι τα σενάρια τρόμου που ελπίζουμε να τα βλέπουμε μόνο στις κινηματογραφικές ταινίες και όχι να τα αντιμετωπίσουμε ως κομμάτι του μέλλοντος αυτού του πλανήτη.
Στις επόμενες δεκαετίες η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία είναι οι χώρες της Ευρώπης οι οποίες αναμένεται να πληρώσουν βαρύ τίμημα, εάν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι επιστημονικές εκθέσεις του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι επιστήμονες προβλέπουν κατακόρυφη αύξηση της μέσης θερμοκρασίας στην περιοχή της Μεσογείου μέσα στα επόμενα 150 χρόνια.
Ενδέχεται, ωστόσο, ο ευρωπαϊκός Βορράς να πληγεί ανάλογα με το Νότο, πιθανότατα γιατί στους Πόλους η μέση θερμοκρασία αυξάνεται με ταχύτερους ρυθμούς σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. Φτάνει να θυμηθούμε τις κατακλυσμιαίες βροχές που τον περασμένο Ιούλιο έπληξαν επί ένα σχεδόν μήνα τη Βρετανία και τη θερμοκρασία Οκτωβρίου που είχε η Κεντρική Ευρώπη, ύστερα από ένα μαγιάτικο καύσωνα!
Αν η μέση αύξηση της θερμοκρασίας είναι γύρω στους 3 βαθμούς Κελσίου ως το 2071, ο αριθμός των θανάτων από τη ζέστη στη Νότιο Ευρώπη θα κυμαίνεται περί τους 87.000 ετησίως. Οι μεσογειακές χώρες θα είναι πιο ευάλωτες σε τροπικές ή μολυσματικές ασθένειες, οι οποίες συνήθως φτάνουν με το κύμα μεταναστών, που -εάν επιβεβαιωθούν τα σενάρια τρόμου για το κλίμα- θα αυξάνονται συνεχώς, καθώς οι χώρες τους θα αντιμετωπίζουν σφοδρούς τυφώνες και καταστροφικές πλημμύρες.
Στον ευρωπαϊκό Βορρά πάντως υπάρχουν και οι αισιόδοξοι που βλέπουν τη θετική πλευρά της αύξησης της θερμοκρασίας: καθώς το κλίμα θα γίνει πιο ήπιο, θα αυξηθεί η γεωργική παραγωγή και ο τουρισμός το καλοκαίρι -την ώρα που η τουριστική κίνηση στο νότιο τμήμα της Ευρώπης θα αρχίζει από το φθινόπωρο και μετά.
Το εφιαλτικό σενάριο της ερημοποίησης της Μεσογείου ενισχύεται από το μέγεθος και τη συχνότητα των πυρκαγιών την τελευταία πενταετία, αλλά και από τις εκτιμήσεις σύμφωνα με τις οποίες στα επόμενα 50 χρόνια θα αυξηθεί ο χρόνος -από δύο έως έξι επιπλέον εβδομάδες- επικινδυνότητας για τις δασικές φωτιές λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας.
Η χώρα μας έζησε πέρυσι μια τραγωδία με τις πυρκαγιές. Την ίδια ακριβώς περίοδο καιγόταν η Ιταλία. Μόνο σε μία ημέρα στη γειτονική χώρα καταγράφηκαν 197 φωτιές. Οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ το συνολικό κόστος σε δασικές εκτάσεις ήταν περίπου 800.000 στέμματα.
Οι πυρκαγιές έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην Ιβηρική χερσόνησο. Πέρυσι 350.000 στρέμματα έγιναν στάχτη στα Κανάρια νησιά, ενώ εκατοντάδες οικογένειες έμειναν άστεγες, ανακαλώντας στη μνήμη τις τραγικές στιγμές του 2003, χρονιά που στην Ισπανία έγιναν στάχτη 1,2 εκατομμύριο στρέμματα και στην Πορτογαλία κάηκαν 1,4 εκατομμύριο στρέμματα, ενώ οι δύο χώρες θρήνησαν πάνω από 30 νεκρούς.
Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλλε η ισπανική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, η τραγωδία επαναλήφθηκε δύο χρόνια μετά. Δεκαεπτά νεκροί και σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα καμένης γης ο απολογισμός σε Γαλικία και Καταλονία το 2005. Στα επόμενα χρόνια οι επιστήμονες προβλέπουν μείωση των βροχοπτώσεων και των χιονοπτώσεων, που σημαίνει επιπλέον επιβάρυνση για τον υδροφόρο ορίζοντα.
Η Ισπανία έχει αρχίσει ήδη να ζει το πρόβλημα, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή της Βαρκελώνης. Υπολογίζεται ότι το 40% των εδαφών της Ισπανίας απειλείται με ερημοποίηση, ενώ ο μεγαλύτερος σιτοβολώνας της Πορτογαλίας, στο κέντρο της χώρας, δεν μπορεί πλέον να παράγει.
Απόδειξη των καταστροφικών συνεπειών της κλιματικής αλλαγής αποτελεί η Μιανμάρ. Ο σφοδρός κυκλώνας «Ναργκίς», που έπληξε πριν από ένα μήνα το δέλτα του ποταμού Ιραγουάντι, προκαλώντας βιβλική καταστροφή, εντάσσεται από πολλούς ειδικούς στο μοτίβο ενίσχυσης των ακραίων καιρικών φαινομένων που πλήττουν τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, επιβεβαιώνει τους φόβους των επιστημόνων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ότι η κλιματική αλλαγή θα επιτείνει την επισιτιστική κρίση.
Στο δέλτα του Ιραγουάντι παράγεται το 65% του ρυζιού της Μιανμάρ. Ο «Ναργκίς» κατάστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά τη φετινή σοδειά της χώρας. Ειδικοί εκτιμούν ότι οι πληγές που άνοιξε στο τοπίο είναι τόσο βαθιές όσο εκείνες που προκάλεσε το τσουνάμι του 2004 στη Νοτιοανατολική Ασία και χρειάζονται πολλά χρόνια για να επουλωθούν. Παράλληλα, εκφράζουν φόβους πως η περίοδος των μουσώνων που ξεκινά αυτές τις μέρες στην Ασία θα αυξήσει το μέγεθος της καταστροφής.
Οι ειδικοί θεωρούν ότι είναι πολύ νωρίς για να συμπεράνει κανείς εάν ο «Ναργκίς» αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό ή μια ακόμη από τις εφιαλτικές επιπτώσεις του φαινόμενου του θερμοκηπίου. Ωστόσο, το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και να μην ευθύνεται άμεσα η άνοδος της θερμοκρασίας για τους πρόσφατους αλλά και τους μελλοντικούς καταστροφικούς κυκλώνες, θα ευθύνεται έμμεσα εξαιτίας της ανόδου της στάθμης των θαλασσών από το λιώσιμο των πάγων.
Άνεμοι, που έπνεαν με ταχύτητα 190 χιλιομέτρων την ώρα και παλιρροϊκά κύματα που έφτασαν σε βάθος 40 χιλιομέτρων από την ακτογραμμή της Μιανμάρ, σάρωσαν ψαροχώρια και ορυζώνες, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον 130.000 νεκρούς, 2,5 εκατ. αστέγους (χωρίς τρόφιμα, φάρμακα και πόσιμο νερό) και υλικές ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων.
Η Νέα Ορλεάνη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια μετά το πέρασμα του φονικού τυφώνα «Κατρίνα», τον Αύγουστο του 2005. Οι επιστήμονες που μελετούν το κλίμα υποστηρίζουν ότι στο μέλλον οι τυφώνες θα είναι πιο συχνοί και πιο έντονοι. Θα θυμίζουν δηλαδή τον καταστροφικό «Κατρίνα» -αν και στην περίπτωση της Νέας Ορλεάνης, η ολιγωρία των αρχών ήταν χειρότερη από τον τυφώνα- που έπληξε περισσότερο τις νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και τον «Ιβάν», που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε σαρώσει την Κούβα και τα άλλα νησιά της Καραϊβικής.
Η έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή συνδέει τη μέση αύξηση της θερμοκρασίας με φονικούς κυκλώνες όπως η «Κατρίνα» και προβλέπει ακόμη πιο ισχυρούς κυκλώνες με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στην Ασία ως τα τέλη του αιώνα, εξαιτίας και της ανόδου της στάθμης των θαλασσών. Το 75% των παράκτιων περιοχών της Ασίας βρίσκεται σε ύψος μικρότερο των δέκα μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Αυτή η ζώνη, δε, περιλαμβάνει τις πολυπληθέστερες πόλεις.
Μετά την «Κατρίνα», στη μελέτη τους οι Γκρεγκ Χόλαντ, Πίτερ Γουέμπστερ και Τζούντι Κέρι επεσήμαναν ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι πολύ ισχυροί κυκλώνες συμβαίνουν όλο και πιο συχνά, κυρίως στον Ειρηνικό και στον Ινδικό Ωκεανό, εξαιτίας της αύξησης της θερμοκρασίας στην επιφάνεια των ωκεανών.
Παράλληλα, η Υπηρεσία Ωκεανικών και Ατμοσφαιρικών Ερευνών των ΗΠΑ φιλοξενούσε στην ιστοσελίδα της μόνο τις μελέτες επιστημόνων, που πρέσβευαν την αντίθετη ακριβώς άποψη -απέδιδαν το φαινόμενο σε φυσικούς κύκλους των ωκεάνιων αέριων μαζών- ίσως γιατί κάτι τέτοιο βόλευε την κυβέρνηση Μπους, που δεχόταν πυρά για την καταστροφή και δεν επιθυμούσε να χρεωθεί την ευθύνη για την «Κατρίνα» εξαιτίας της άρνησης να επικυρώσει το Πρωτόκολλο του Κιότο.

ET 4/6/2008

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Οδηγός επιβίωσης στη ζέστη


Τα πρώτα άλματα του υδραργύρου στρεσάρουν τον οργανισμό μας, που δεν έχει ακόμα συνηθίσει να εκτίθεται σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες. Το σώμα μας ιδρώνει χάνοντας νερό από το απόθεμά του για να κρατήσει τη θερμοκρασία του δέρματος σταθερή, ενώ για τον ίδιο λόγο η καρδιά αναγκάζεται να δουλέψει περισσότερο αυξάνοντας τη ροή του αίματος στο δέρμα. Αποτέλεσμα; Αισθανόμαστε κουρασμένοι, «αποστραγγισμένοι» από ενέργεια. Σε ειδικές ομάδες πληθυσμού, μάλιστα, που δεν διαθέτουν τις άριστες προσαρμοστικές ικανότητες των υγιών ατόμων (παιδιά, ηλικιωμένοι και ασθενείς με καρδιοπάθειες, ενδοκρινοπάθειες, πνευμονοπάθειες, νεφρική ανεπάρκεια ή σακχαρώδη διαβήτη) η απότομη εκτόξευση του θερμομέτρου στο «κόκκινο» μπορεί να προκαλέσει σοβαρές διαταραχές.
Η κλινική διαιτολόγος-διατροφολόγος Σοφία Ελευθερίου και ο παθολόγος Αναστάσιος Σπαντιδέας δίνουν στο δεκάλογο που ακολουθεί. Πολύτιμες συμβουλές - αντίδοτο στη ζέστη για όσους πάσχουν από κάποια ασθένεια και όλους εκείνους που χαίρουν άκρας υγείας:
Αυξήστε την πρόσληψη υγρών για να αποφύγετε τον κίνδυνο της αφυδάτωσης που είναι πολύ υπαρκτός σε τέτοιες συνθήκες. Αναλόγως των θερμοκρασιών που επικρατούν και του βαθμού της σωματικής σας δραστηριότητας θα χρειαστείτε από έξι ποτήρια νερό (1.200 ml) μέχρι και τρία λίτρα την ημέρα για να καλύψετε τις ανάγκες του οργανισμού σας. Τα υγρά πρέπει να είναι και δροσερά ώστε να χαμηλώνουν και τη θερμοκρασία του σώματος, προστατεύοντας έτσι από τη θερμοπληξία.
Καλύτερη πηγή υγρών παραμένει το νερό, ενώ ακολουθούν οι φυσικοί χυμοί φρούτων χωρίς την προσθήκη έξτρα ζάχαρης, το χαμηλό σε λιπαρά γάλα ή το ξινόγαλα και τα δροσερά αφεψήματα βοτάνων σαν το παγωμένο τσάι. Αποφύγετε ωστόσο το αλκοόλ και τα ποτά ή ροφήματα με άφθονη καφεΐνη, σαν τον καφέ, που εντείνουν την αφυδάτωση.
Εμπλουτίστε το καθημερινό σας μενού με φρούτα και λαχανικά σαν το καρπούζι, το πεπόνι, τα ροδάκινα, τα σταφύλια, το αγγούρι και τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά που είναι πολύ πλούσια σε νερό.
Για να αποφύγετε τη δυσπεψία και να μην επιβαρύνετε τις λειτουργίες του οργανισμού, μειώστε ελαφρά την ημερήσια θερμιδική πρόσληψη αντικαθιστώντας ένα γεύμα της ημέρας με μια φρέσκια σαλάτα. Για να γίνει πιο θρεπτική, μπορείτε να προσθέσετε στη συνταγή εκτός από λαχανικά και πηγές πρωτεϊνών, όπως αβγό βραστό, τυρί, κοτόπουλο χωρίς πέτσα ή τόνο σε κονσέρβα άλμης. Εξίσου νόστιμες σαλάτες μπορείτε να φτιάξετε με όσπρια σαν τα μαυρομάτικα φασόλια αλλά και κρύα ζυμαρικά. Εναλλακτικά προτιμήστε μια φρουτοσαλάτα με γιαούρτι χαμηλό σε λίπος και φρέσκα φρούτα εποχής.
Αποφύγετε επιμελώς τα βαριά πιάτα καθώς και τη μεμονωμένη κατανάλωση μεγάλης ποσότητας φαγητού σε καθένα από αυτά. Προτιμήστε τα μικρά συχνά γεύματα (από τέσσερα έως έξι την ημέρα) που χορταίνουν χωρίς να επιβαρύνουν την πεπτική λειτουργία.
Δροσιστείτε μεταξύ δύο γευμάτων με μια ή δύο «μπάλες» παγωτού, αλλά θυμηθείτε ότι η υπερκατανάλωσή του παχαίνει. Από όλα τα είδη παγωτού προτιμήστε το απλό σε γεύση βανίλια που δίνει μέχρι 150 θερμίδες ανά «μπάλα» και αποφύγετε τα τύπου παρφέ ή όσα περιέχουν σιρόπι, ξηρούς καρπούς και κομμάτια σοκολάτας ή καραμέλας, καθώς έχουν αυξημένη θερμιδική αξία. Πιο φτωχά σε θερμίδες είναι και τα σορμπέ, που δεν περιέχουν λίπος, αλλά αρκετή ποσότητα ζάχαρης. Εναλλακτικά απολαύστε με μέτρο τα light παγωτά και αποφύγετε τις υπερβολές γιατί τα υποκατάστατα που περιέχουν έχουν διαρροϊκή δράση.
Καταναλώστε το κυρίως γεύμα της ημέρας το βράδυ που η εξωτερική θερμοκρασία βρίσκεται σε πιο ανεκτά επίπεδα, ώστε να είναι και πιο εύκολο το μαγείρεμα. Προτιμήστε το ψάρι από το κόκκινο κρέας και αποφύγετε τις βαριές σάλτσες, τα τηγανητά, τα αλατισμένα και τα καυτερά καρυκεύματα, που οδηγούν σε υπερπαραγωγή θερμότητας και αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος. Επίσης φροντίστε να μεσολαβούν τουλάχιστον τρεις ώρες από την κατανάλωση του φαγητού μέχρι τον ύπνο.
Αν πρόκειται να εκτεθείτε στον ήλιο, αυξήστε τις άμυνες της επιδερμίδας σας εκ των έσω καταναλώνοντας άφθονα τρόφιμα που είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικές βιταμίνες, όπως το β-καροτένιο. Άριστες πηγές του περιλαμβάνουν το καρότα, τα κολοκυθάκια, τα ροδάκινα, το σπανάκι και όλα τα χόρτα.
Μην υπερεκτιμάτε τις δυνάμεις του οργανισμού σας και αποφύγετε να εκτίθεστε για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε πολύ θερμό περιβάλλον. Για να βγείτε έξω ντυθείτε με ανάλαφρα ρούχα από φυσικά υλικά όπως το βαμβάκι που δεν κολλούν στο σώμα και αφήνουν την επιδερμίδα να αναπνέει. Χρειάζεστε επίσης καπέλο, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό με υψηλό δείκτη προστασίας, ακόμα και αν πρόκειται να περπατήσετε στους δρόμους της πόλης.
Για μικρές περιόδους καύσωνα που διαρκούν μέχρι τρεις ημέρες δεν θα χρειαστεί να προσαρμόσετε τη δόση των φαρμάκων σας, αν ακολουθείτε κάποια αγωγή. Ωστόσο με την έλευση του καλοκαιριού και τη σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας θα χρειαστεί να επικοινωνήσετε οπωσδήποτε με το γιατρό σας καθώς πολλά φαρμακευτικά σχήματα πρέπει να προσαρμοστούν στα νέα κλιματικά δεδομένα.

Ελεύθερος Τύπος 29-5-2008

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Τα κινητά «χτυπούν» και το DNA


Σοκ προκαλούν διαπιστώσεις από τη διεθνή και την ελληνική επιστημονική κοινότητα, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη χρήση των κινητών τηλεφώνων. Ανεπανόρθωτες βλάβες στον εγκέφαλο και στο ανθρώπινο DNA, αύξηση διαφόρων μορφών καρκίνου και της παιδικής λευχαιμίας, μείωση της γονιμότητας, Αλτσχάιμερ, βαριές δυσμορφίες και πρόωροι θάνατοι εμβρύων δεν είναι παρά κάποιες από τις επιδράσεις που εγκυμονεί η έκθεση στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία των κινητών.
Δέκα χρόνια μετά την εισβολή των κινητών τηλεφώνων, που αποτελούν προέκταση του σύγχρονου ανθρώπου, τα συμπεράσματα των 17 επιστημόνων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι έλαβαν μέρος στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τις Επιπτώσεις της Ηλεκτρομαγνητικής Ακτινοβολίας, κάθε άλλο παρά καθησυχαστικά μπορούν να χαρακτηριστούν.
Στη διάρκεια του διήμερου συνεδρίου παρουσιάστηκαν πλήθος επιδημιολογικών και εργαστηριακών ερευνών που συνδέουν τη χρήση των κινητών και ασύρματων τηλεφώνων με βλάβες και προβλήματα στη φυσιολογική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Συγκεκριμένα, υπογραμμίζεται ότι διαταράσσουν τη ροή του αίματος, γεγονός που έχει αποτέλεσμα να εμφανίζονται δυσλειτουργίες στη μνήμη, μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης, αϋπνίες, ενώ δεν μπορεί να αποκλειστεί και η πιθανότητα εκδήλωσης όγκων.
Οι επιστήμονες, όμως, είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι για τις αλλοιώσεις που χτυπούν το γενετικό υλικό, οδηγώντας στην εμφάνιση καρκίνου αλλά και τη δυσλειτουργία του ανοσολογικού, νευρολογικού και ενδοκρινολογικού συστήματος.
Ως αποτέλεσμα, όπως εξηγούν, είναι το ανθρώπινο σώμα να γίνεται πιο ευάλωτο και για το λόγο αυτό συνδέουν τη χρήση ασύρματης επικοινωνίας με την αύξηση που παρατηρείται στην εκδήλωση αλλεργιών, άσθματος και εξανθημάτων.
Ειδικότερα για τα παιδιά, η ακτινοβολία κρίνεται ύποπτη για την αύξηση των κρουσμάτων λευχαιμίας και καρκίνου σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού ο εγκέφαλος ενός μικρού παιδιού είναι ακόμη αδιαμόρφωτος, ένα «λευκό χαρτί» εξαιρετικά ευαίσθητο σε αυτού του είδους τις επιδράσεις.
Από την πλευρά του, ο Andrew Goldsworthy, λέκτορας Βιολογίας στο Imperial College του Λονδίνου, στην ομιλία του συσχέτισε την αύξηση των περιπτώσεων αυτισμού με αυτήν της χρήσης ασύρματων δικτύων και υπογράμμισε ότι «το παιδί θα μπορούσε να μείνει με ένα ελαττωματικό πολυ-καλωδιωμένο νοητικό σύστημα για κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, που μπορεί να οδηγήσουν μετά σε ποικίλο φάσμα αυτιστικών διαταραχών».
Στην περίπτωση των εμβρύων, όμως, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, καθώς έρευνες που έγιναν σε πειραματόζωα διαπίστωσαν, μεταξύ άλλων, καθυστερήσεις στην ανάπτυξη, βαριές δυσμορφίες και πρόωρους θανάτους. Επιπλέον, μελέτες σε ενήλικες συνδέουν τη μείωση της γονιμότητας, κυρίως στους άνδρες, με την αυξημένη χρήση του κινητού τηλεφώνου. Όσον αφορά στα όρια ασφαλείας που έχουν θεσπιστεί, οι επιστήμονες επιμένουν ότι εξακολουθούν να μην είναι ασφαλή, ακόμη και για ανθρώπους που βρίσκονται στα 100 μέτρα από κάποια κεραία, ενώ η λύση των hands free δεν είναι σε θέση να μειώσει όλες τις αρνητικές επιδράσεις.
Απέναντι, όμως, στο βασικότερο επιχείρημα υπέρ του κινητού ότι απόλυτα τεκμηριωμένες επιστημονικές αποδείξεις μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν, παρά μόνο ενδείξεις, είναι χαρακτηριστική η απάντηση που δίνει ο αναπληρωτής καθηγητής Πειραματικής Δερματολογίας του Πανεπιστημίου Καρολίνσκα της Σουηδίας, Olle Johanson, ότι η φράση «καμία αποδεκτή απόδειξη για επιδράσεις στην υγεία» δεν είναι το ίδιο όπως «κανένας κίνδυνος».

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=37768

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Μάης του '68: Οδοφράγματα στην ομίχλη


Οι μεγάλοι απόντες από τα φετινά σαραντάχρονα του γαλλικού Μάη ήταν οι συμπολίτες μας που τον έζησαν -όχι ως επαναστάτες, αλλά ως απεσταλμένοι του ελληνικού τύπου. Οι λόγοι αυτής της απουσίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν: το περιεχόμενο των ανταποκρίσεων των ελλήνων δημοσιογράφων, όπως αποτυπώθηκε στις σελίδες των εφημερίδων της εποχής, κάθε άλλο παρά ταιριάζει στους τωρινούς ύμνους προς τη νεανική εξέγερση που εγκαινίασε μια καινούρια εποχή.
Κυριαρχούν, αντίθετα, η αποστροφή προς τους «βρωμερούς» και «παράλογους» ταραχοποιούς, η έμφαση στις «αντικοινωνικές» συνέπειες της γενικής απεργίας στη Γαλλία, η κινδυνολογία για την επερχόμενη οικονομική κατάρρευση που (υποτίθεται ότι) θα έφερνε η ικανοποίηση των «ανεδαφικών» εργατικών διεκδικήσεων.
Από τις επτά αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής, δυο («Το Βήμα» και «Τα Νέα») περιορίστηκαν στην αναδημοσίευση αναλύσεων του ξένου τύπου. Οι υπόλοιπες έστειλαν δημοσιογράφους στο Παρίσι, αν και με κάποια καθυστέρηση: οι πρώτες ανταποκρίσεις δημοσιεύθηκαν στις 30.5 στον «Ελεύθερο Κόσμο», στις 3.6 στο «Έθνος» και τη «Βραδυνή» και στις 4.6 στην «Απογευματινή». Ο απεσταλμένος της τελευταίας εφημερίδας δημοσίευσε επίσης μια εκτενή ανάλυση στην ομογάλακτη «Ακρόπολη» (18.6).
Αυτό που αγνοούμε, φυσικά, είναι τα αποτελέσματα της χουντικής λογοκρισίας πάνω στο περιεχόμενο των ανταποκρίσεων: Κάθε δημοσίευμα περνούσε τότε από προληπτική λογοκρισία, με μοναδική εξαίρεση τον «Ελεύθερο Κόσμο» που μόλις είχε απαλλαγεί απ' αυτή τη δουλεία (11.5.1968). Όσα δημοσιεύτηκαν, πάντως, είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττα.
Ο πιο γνωστός απ' τους δημοσιογράφους που κάλυψαν το γαλλικό Μάη είναι σήμερα ο Κώστας Χαρδαβέλλας. Ρεπόρτερ τότε του «Έθνους», δεν δυσκολεύτηκε με την άφιξή του στη γαλλική πρωτεύουσα να διαπιστώσει πως «η Γαλλία μοιάζει να θρηνεί για την κατάσταση που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και οι φοιτηταί».
«Τα "Φολί Μπερζέρ", το περίφημον "Καν Καν" και η "Οπερα" μένουν κλειστά», μας πληροφορεί με θλίψη (4.6.68). «Οι καταστηματάρχαι έχουν κλείσει και μπροστά από τις πόρτες και τις βιτρίνες έχουν βάλει παλαιά κιβώτια και εμπόδια για τον φόβο ταραχών και λεηλασιών. Τίποτε δεν είναι πλέον σίγουρο στο Παρίσι».
Η μεγάλη επιτυχία του είναι μια συνάντηση με τον Ντε Γκολ στις 2 Ιουνίου, «κατά την διάρκειαν επισκέψεως, μαζί με άλλους ξένους δημοσιογράφους, εις το προεδρικόν μέγαρον».
Η δήλωση του στρατηγού ότι «δεν πρόκειται να αφήσει την Γαλλίαν εις τους κομμουνιστάς» θα σημαδέψει τις αναλύσεις του νεαρού δημοσιογράφου. «Τούτα εδώ τα φαινόμενα δεν έχουν εύκολη την εξήγηση», γράφει στις 6 Ιουνίου. «Βέβαια, οι αναρχικοί εκίνησαν όλη αυτή τη συμφορά, που ξαφνικά και στην ώρα της μεγάλης της ανόδου έπληξε τη Γαλλία. Εξακριβωμένο επίσης είναι ότι Τροτσκυσταί και Μαοϊσταί συνειργάσθησαν σ' αυτή την αναταραχή. Τέλος, είναι βέβαιο, ότι το επίσημο Κομμουνιστικό κόμμα και οι εργατικές Οργανώσεις, που επηρεάζονται από αυτό, δεν είδαν στην αρχή με καλό μάτι την εξέγερση. Εν τούτοις, όταν το Κ.Κ.Γ. αντελήφθη ότι κινδύνευε να χάση τους οπαδούς του ή μέρος από αυτούς, έκρινε σκόπιμο να υιοθετήση τις ταραχές. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρείται σήμερα από τους εθνικόφρονας Γάλλους συνυπεύθυνο».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η ανάλυσή του για τη γενική απεργία: «Ο γαλλικός Λαός επέρασε κατά τα τελευταία χρόνια μια περίοδο εξαιρετικής ευημερίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αι λαϊκαί μάζαι είναι ικανοποιημέναι. Είναι ανθρώπινο να ζητή κανείς ολοέν και πιο πολλά. Αυτή την ανθρώπινη τάση οι Αριστεροί γνωρίζουν να την εκμεταλλεύωνται αριστοτεχνικά. Μεταξύ των αναρχικών το σύνθημα του Μάο "πρωτού οικοδομήσετε, γκρεμίστε" έχει πιάσει σε ένα, αν και περιωρισμένον, αριθμό νέων.
»Αυτά, φυσικά, είναι παράλογα, τουλάχιστον για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι η Ανθρωπότης αποτελείται από λογικά όντα. Όμως εδώ είναι που υπεισέρχεται η γνώμη του Ελβετού ψυχολόγου Μπέλερ, για τον κρυμμένο στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής παραλογισμό, με τον οποίον, άλλωστε, και εξηγείται το φαινόμενο της χιτλερικής εποχής» (6.6.68).
«Τα 3/5 των απεργών», εξηγεί παρακάτω, «είναι ικανοποιημένοι από την επίλυση των αιτημάτων τους και επιθυμούν να επιστρέψουν στην εργασία τους. Αλλ' αυτό δεν μπορεί να γίνη γιατί τα εργοστάσια έχουν καταληφθή από τα υπόλοιπα 2/5 των αδιαλλάκτων. Έτσι οι "Γκωλισταί" εργάται αντιμετωπίζουν μια μειονότητα απεργών, που έχει καταλάβει τα εργοστάσια και δεν τους αφήνει να εργασθούν!» (6.6.68). Ο μόνος εργάτης που μιλά στο ρεπορτάζ είναι ο «ηγέτης» των απεργοσπαστών της Σιτροέν, Ζαν Εστεμπάλ: αν οι απεργοί «συνεχίσουν την κατάληψη», δηλώνει, «θα χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε μέσο για να ελευθερώσουμε τα εργοστάσια».
Αρνητικά χρωματίζονται οι διαδηλώσεις, ακόμη και ειρηνικές: «Το "Μπουλβάρ ντε Καπυσίν" πλημμύρισε από κομμουνιστάς διαδηλωτάς που εκραύγαζαν "Λαϊκή Δημοκρατία". Μετά πορεία τριών χιλιομέτρων στους κεντρικούς δρόμους του Παρισιού, οι διαδηλωταί, αφού συνήντησαν την αδιαφορίαν των φιλησύχων πολιτών, αναγκάσθησαν να διαλυθούν» (8.6).
Όσο για την κατειλημμένη Σορβόνη, όπου «εκατοντάδες φοιτηταί, βρώμικοι, αξύριστοι, πεινασμένοι, ταλαιπωρημένοι, κάθονται στα πεζούλια, στους πάγκους ή στο δάπεδο της αυλής», εντυπωσιάζει το δημοσιογράφο με τον τρόπο της: «Ο Βίκτωρ Ουγκώ χαμογελά αινιγματικά, κρατώντας στο αριστερό του χέρι μια κόκκινη σημαία και στο δεξί του μια ταμπελλίτσα από χαρτόνι που γράφει: "Μην πλησιάζετε το Πανεπιστήμιο γιατί θα σας φάμε". Δυο Σενεγαλέζες αραπίνες πίνουν τον καφέ τους στο γωνιακό μπαρ. Χασμουριούνται, κάτι δείχνουν και μετά μιμούνται με τη φωνή τους το εξωτικό πουλί. Ένας άπλυτος, αξύριστος νεαρός τρέχει στον δρόμο και φωνάζει: "Αν συναντήσετε ένα αστυφύλακα, σπάστε τον στο ξύλο. Εάν συναντήσετε τον Ντε Γκωλ, κάντε τον σούπα. Σορβόνη, Ιούνιος του 1968. Ενας κόσμος πολύ παράξενος, πολύ συγκεχυμένος, πολύ "ποπ αρτ"» (5.6.68).
«Προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου των φοιτητών», κάποιος Ζακ, του εκμυστηρεύεται πως ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ «έχει παύσει να είναι αρχηγός μας», επειδή «έκαμεν ένα μεγάλο λάθος. Είπε προ ημερών σε Άγγλο δημοσιογράφο ότι η γαλλική σημαία έχει κατασκευασθή για να την σκίζουν και να την αντικαθιστούν με μια κόκκινη. Μετά απ' αυτό, τον ειδοποιήσαμε να φύγη από την Σορβόνην».
Ο ίδιος «προϊστάμενος» τον πληροφορεί για τη στρατηγική του κινήματος: «Δεν πρόκειται να το κουνήσουμε απ' εδώ εάν δεν μπούμε στη διοίκηση των πανεπιστημίων με 50%.
- Και ο Τσε Γκεβάρα, ο Μάο, ο Χο Τσι Μινχ, Ζακ;
- Δεν είναι τίποτα μπροστά στον αγώνα μας. Δεν είμαστε κομμουνισταί. Μόλις ικανοποιήσουν το αίτημά μας, όλα θα τελειώσουν».
Αξιοσημείωτη είναι, τέλος, μια πρωτοσέλιδη λεζάντα του «Έθνους» (5.6). Η φωτογραφία των οδοφραγμάτων του Καρτιέ Λατέν που κοσμεί το φύλλο, μας πληροφορεί, «"εκλάπη" από το μυστικό φωτογραφικό αρχείο των φοιτητών της Σορβόννης»...
Η τελευταία ανταπόκριση του Χαρδαβέλλα, στις 8 Ιουνίου, διαπιστώνει πως «η "Επανάστασις του Μαΐου 1968" έληξε» και ότι «την χαριστική βολή στον αναβρασμό των Γάλλων έδωσε η δολοφονία του Ρόμπερτ Κέννεντι. Μόλις έφθασε στο Παρίσι η είδηση, οι συζητήσεις των Γάλλων έπαυσαν να είναι πολιτικαί και περιεστρέφοντο συνεχώς γύρω από το τρομερό έγκλημα». Φυσικά, «μένουν ακόμη μερικές πληγές ανοικτές. Συνεχίζεται η απεργία στα εργοστάσια της "Σιτροέν", της "Ρενώ", στις Τηλεπικοινωνίες και τα ταξί», όμως η πόλη του φωτός ανακτά σιγά σιγά τα σύμβολά της: «Άναψαν πάλι και οι φωτεινές αφίσσες του "Φολί Μπερζέρ", του "Καν-Καν" και της "Κοπακαμπάνα". Είκοσι τεράστιοι προβολείς φώτισαν το βράδυ την Αψίδα του Θριάμβου. Θρίαμβος του εμπείρου πολιτικού Ντε Γκωλ και της Λογικής στη Γαλλία».
Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινείται κι ο παλαίμαχος απεσταλμένος της «Βραδυνής», Βάσος Βασιλείου. Η διαφορά των ανταποκρίσεών του έγκειται στον τρόπο γραφής:
«Είναι ένας κόσμος κλειστός -πλανετάριουμ πνευματικής επιληψίας- το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Αλλά κάθε τόσο, ύστερα από ολονύχτιες παννυχίδες, αυτό το ετερόκλητο πλήθος των σπουδαστών ξεχύνεται στους δρόμους, σαν άγριο κύμα, σπάζει ότι βρει μπροστά του, φτύνει το πρόσωπο της Γαλλίας και όλης της Ανθρωπότητας» (4.6). «Πολλοί από τους νέους αυτούς, που τα θέλουν όλα, δεν πιστεύουν σε τίποτα», διαπιστώνει. «Δεν λείπουν και οι ευγενείς προθέσεις. Αλλά είναι στα σύννεφα. Ιδεαλισμός θολός και ευάλωτος από τους επαγγελματίες της ισοπεδώσεως» (5.6).
Η κατειλημμένη Σορβόνη χαρακτηρίζεται έτσι «αποθήκη των πιο ακάθαρτων ενστίκτων», «καταφύγιον ακατανόμαστων οργίων», «καπηλείον αυτοπροκαλουμένης μέθης» και «δοχείον ιδεολογικών απορριμμάτων», οι διαδηλώτριες αποκαλούνται «Μαινάδες» κι οι σύντροφοί τους «αραβουργοί του παραληρήματος», «αφιονισμένοι νέοι» και «τιποτόφρονες». Τελικό συμπέρασμα: «σκουλήκια κουφοδρομούν στο σώμα της Γαλλίας».
Υπάρχει, φυσικά, μια αντικειμενική αδυναμία του ταλαίπωρου καραμανλικού δημοσιογράφου να κατανοήσει τους προβληματισμούς των εξεγερμένων, πόσο μάλλον να διακρίνει τις επιμέρους αποχρώσεις. Το διαπιστώνουμε απ' τη μεταγραφή μιας συνομιλίας του με τον Κον Μπεντίτ, τον «περιβόητο νεαρό Γερμανοεβραίο» (3.6) που φέρεται μεταξύ άλλων να δηλώνει (14.6) ότι «μόνο ο Μπακούνιν έδωσε την ουσία του Μαρξισμού» και πως «από τον Μάο παίρνει μόνο τα διδάγματα της διαλυτικής συνειδήσεως»!
Δεν λείπουν και κάποιες νότες οφθαλμοφανούς ζήλιας: «"Έτσι είναι ο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ", μου λέγει με φλογερά μάτια ένα κορίτσι θεόρατο, ομορφοπλασμένο, η Ζακλίν Περντριές, πρώην δακτυλογράφος στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που τα παράτησε όλα για να ανάψη πυρκαϊές στη Σορβόννη» (14.6). Δεν είναι άλλωστε η μόνη: «Γερμανοί, Ιταλοί, Ισπανοί και Ασιάτες αναρχικοί διολισθαίνουν στη Γαλλία, ως σύνδεσμοι της διεθνούς αναρχικής οργανώσεως» (7.6).
Τον τόνο δίνει η πανταχού παρούσα βία: «Είδα το κεφάλι του Ντε Γκωλ περασμένο σε ένα κοντάρι, να το περιφέρουν κανίβαλοι του καρτιέ Λατέν. Καταπληκτικό ομοίωμα, σαν να το είχαν κλέψει από την μαντάμ Τισώ. Είδα φονικές απειλές, σε πλακάτ. Μόνο γκιλοτίνες δεν είδα. Αλλά κι αυτές ετοιμάζονταν, καθώς πιστεύουν πολλοί» (8.6).
Ακόμη και σε μια συγκέντρωση υπέρ του καθεστώτος, με την οποία διασταυρώθηκε τυχαία, οι «αριστεροί» δέρνουν: «Άλλοι φώναζαν "πάμε να ανακαταλάβουμε τη Σορβόνη". Άλλοι ζητούσαν "επιστροφή του Σαλάν" - και έφαγαν ξύλο, ως άκρως δεξιοί, με τα βουερά συνθήματα της αριστερής πτέρυγος των ντεγκωλιστών "Ο φασισμός δεν θα περάση"» (10.6).
Αντίθετα απ' το Χαρδαβέλλα, που έφυγε νωρίς, ο Βασιλείου θα ζήσει τις συγκρούσεις της τρίτης μεγάλης «νύχτας των οδοφραγμάτων» (10-11.6.68):
«Λίγο έλειψε να πνιγώ στα δακρυγόνα, κοντά στον παληό σταθμό του Μονπαρνάς, και με περιμάζεψαν σε ένα σπίτι της οδού Ρεν, στο ισόγειο, όπου μια οικογένεια οπαδών του Ντυαμέλ (της "τρίτης δυνάμεως") μου έδωσε τις πρώτες βοήθειες ενισχυμένες... με κρασί Μπωζολαί!». Από εκεί παρακολουθεί «το αναποδογύρισμα ιδιωτικών αυτοκινήτων και το πέταγμα κοκτέηλς "Μολότωφ" από "κομάντος" της αναρχίας, που σκαρφάλωσαν σε ξένες σοφίτες», βλέπει όμως «και θαρραλέους πολίτες που έτρεχαν με κουβάδες νερό να σβήσουν τις φωτιές στα ανεστραμμένα αυτοκίνητα» (14.6).
Εκτός από τους «ταραξίες», αυτό που καταδικάζεται είναι πρωτίστως η γενική απεργία: «Δεκαπέντε χρόνια τα συνδικάτα σχεδίαζαν την απεργιακή αυτή πλημμυρίδα. Και είχαν πάψει πια να ελπίζουν, όταν αίφνης ξέσπασε η ομαδική παράκρουση. Από τη Σορβόννη πετάχτηκαν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες "τέρατα παραφοράς" -η αποστροφή βγαίνει απ' τον Νίτσε- και με τυφλά χτυπήματα νέκρωσαν το Παρίσι. Τότε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Αιτήματα δίκαια και αγαθά προσπεράστηκαν απ' τις πιο αμαρτωλές διεκδικήσεις.
» Είκοσι με εικοσιπέντε δισεκατομμύρια φράγκα στοιχίζει στο Δημόσιο το απεργιακό χαροκόπι κάθε ημέρα. Και έρχονται επάνω σ' αυτό το κενόν, οι εκβιαστικές αυξήσεις των μισθών και των ημερομισθίων. Η μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων. Τα αγχώδη ερωτήματα για το ισοζύγιο πληρωμών. Βαριά θα είναι τα λύτρα των ημερών του Μαΐου» (5.6).
Πολεμική ανταποκρίτρια στο Βιετνάμ το 1966, «ριψοκίνδυνος, ερευνητική και αμερόληπτος», κατά την εφημερίδα της, η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου του «Ελεύθερου Κόσμου» ήταν η πρώτη ελληνίδα δημοσιογράφος που πάτησε το πόδι της στο εξεγερμένο Παρίσι - και η πολυγραφότερη στις ανταποκρίσεις της από εκεί.
Αντίθετα από τους άρρενες συναδέλφους της, που προτιμούσαν τις γενικεύσεις, στα ρεπορτάζ της κατέγραψε ένα αρκετά ευρύ φάσμα των γεγονότων. Εκτός από την κατειλημμένη Σορβόνη και τις συγκρούσεις της 10-11 Ιουνίου θα καλύψει επίσης τις συγκεντρώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο Σαρλετί (29.5), του ΚΚΓ στο Παλαί ντε Σπορ (10.6) και των γκολικών στα Ηλύσια Πεδία (30.5).
Χαρακτηριστική περιγραφή από την τελευταία αυτή συγκέντρωση, που σηματοδότησε την αντεπίθεση της συντηρητικής «σιωπηρής πλειοψηφίας»:
«Στην αρχή ο κόσμος έφτανε δειλά και φοβισμένα στην Κονκόρντ. Κρατούσαν διπλωμένες τις τρίχρωμες γαλλικές σημαίες, γιατί δεν έλειπαν τα κοροϊδευτικά χαμόγελα στο δρόμο. Επειτα οι σημαίες άρχισαν να κυματίζουν ελεύθερα. Τα πλήθη πύκνωναν. Ο ύμνος της Μαρσεγαίζ ακούστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, όπου όλες τις προηγούμενες ημέρες δεν αντηχούσε παρά η Διεθνής. Και τότε έγινε κάτι το απερόγραπτα συγκινητικό: Στο αντίκρυσμα της σημαίας τα μάτια τους δάκρυζαν... - Μόνο σαν έφυγαν οι Γερμανοί από το Παρίσι είχαμε νοιώσει την ίδια συγκίνηση» (2.6).
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η εικόνα της προεκλογικής συγκέντρωσης του Κ.Κ.Γ.: «Το κοινό -όπως και οι υποψήφιοι- δεν θύμιζε καθόλου επαναστατημένους νέους της Σορββόννης, με τα 'Γκουεβαρικά' μαλλιά και γένια, ούτε τους εργάτες της Σιτροέν και της Ρενώ, με τη φόρμα και το κασκέτο. Ύφος φιλήσυχο, μετρημένο, ανθρώπων που σέβονται την τάξη και τους νόμους. Οι ομιλητές δεν ανέφεραν τίποτε για επανάσταση. [...] Το Κ.Κ.Γ. παρουσιάσθηκε σαν ένα πατριωτικό γαλλικό αστικό κόμμα, το οποίον δεν ζητά τίποτε άλλο παρά να πάρη την θέση που πρέπει να έχη στην πολιτική της χώρας. Ο τόνος ήτο άλλοτε δημαγωγικός, άλλοτε απολογητικός και άλλοτε καθησυχαστικός» (12.6).
Στα κείμενά της διακρίνει κανείς μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση των «ταραξιών», απ' ό,τι στις προηγούμενες ανταποκρίσεις: «Τα παιδιά φορούν κόκκινα μαντήλια στο λαιμό, κασκέτα στιλ Λένιν, πέτσινα σακκάκια και μπότες. Έχουν ύφος συνωμοτικό και χαρακτηριστικά τραβηγμένα από την αϋπνία και την κούραση» (1.6).
Απολαυστικές είναι τέλος οι περιγραφές της προσπάθειάς της να «εισχωρήσει» στους διαδηλωτές. Η σκηνή από τη συγκέντρωση του Σαρλετί:
«- Επειδή είμαι από επαρχία και δεν ξέρω καλά αυτούς που βγάζουν λόγο, είπα στον "συμφοιτητή μου", για πες μου σύντροφε όλοι αυτοί που μιλούν είναι κομμουνιστές;
- Α, όχι! Όταν αρχίζουν να μιλούν οι κομμουνιστές, τρώγονται μεταξύ τους. Είναι, βλέπεις, οι τροτσκιστές, οι μαρξιστές, οι Κινέζοι, οι γκεβαρικοί και δεν συμφωνούν μεταξύ τους.
- Μα τότε γιατί έχουμε τόσες κόκκινες σημαίες;
- Έτσι. Φαινόμαστε πιο επικίνδυνοι και μας υπολογίζουν».
Ο μόνος από τους έλληνες δημοσιογράφους που βρέθηκαν στο Παρίσι τις μέρες του Μάη και τάχθηκε, έστω και διακριτικά, υπέρ της εξέγερσης ήταν ο Νίκος Κυριαζίδης του συγκροτήματος Μπότση. Όχι τόσο στις -λιγοστές- ανταποκρίσεις του στην «Απογευματινή», όσο στην ανάλυση των γεγονότων που δημοσιεύθηκε μετά την επιστροφή του, στην «Ακρόπολη» (18.6).
«Το ότι "καταστράφηκε" το Καρτιέ Λατέν, όπως έγραψαν μερικές εφημερίδες, είναι μύθος», διαβάζουμε εκεί. «Την προπερασμένη Κυριακή πέρασα από το "Μπουλεβάρ σαιν Μισέλ", που έχουν γίνει οι περισσότερες συγκρούσεις, και τα ίχνη των μαχών ήταν ελάχιστα: μερικές προθήκες σπασμένες, δυο τρία κάγκελα από το περίφραγμα του Μουσείου Κλυνύ κατεβασμένα, ένα περίπτερο ξεριζωμένο. Κανένα σπίτι δεν έμοιαζε να έχει πάθει τίποτα».
Το κρίσιμο σημείο είναι, ωστόσο, η θετική πρόσληψη του «χάους» που κατήγγειλαν οι υπόλοιποι. Αφού ξεκαθαρίσει πως «όλες οι παρατάξεις» της εξέγερσης «είναι αριστερές και τα πιο δεξιά στοιχεία της είναι ίσως οι ορθόδοξοι κομμουνιστές», επισημαίνει πως «δύο είναι οι πανάκειες που προσφέρουν για να απαλλαγή ο άνθρωπος από το άγχος της κοινωνίας της καταναλώσεως: ο σοσιαλισμός και η ελευθερία».
Κι ακολουθεί, εν μέση χούντα (έστω και διά της αρχαιοελληνικής οδού) η υπεράσπιση του αμεσοδημοκρατικού πειράματος: «Το φοιτητικό κίνημα της Γαλλίας νομίζω ότι προσφέρει πολλά με την αναγέννηση της αρχαίας αθηναϊκής αγοράς. "Ο διάλογος είναι η επανάσταση" διακηρύσσει. Και έχει μετατρέψει τα Πανεπιστήμια σε βήματα ελευθέρων συζητήσεων, όπου ο καθένας μπορεί να αναπτύξει τις απόψεις του για οποιοδήποτε θέμα τον απασχολεί.
Εγώ που παρακολούθησα αυτή την αναγέννηση αυτής της αθηναϊκής αγοράς στη Γαλλία, πρέπει να σας πω ότι είναι κάτι το καταπληκτικό. Οι πιο αδιάφοροι άνθρωποι γίνονται ξαφνικά ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας και από "νεκρές ψυχές" μιας μηχανικής κοινωνίας μετατρέπονται σε ζωντανά όντα. Είναι αφάνταστα τα αποτελέσματα που αρχίζει να αποδίδη ο "διαρκής διάλογος"».
Η ενασχόληση των αθηναϊκών ΜΜΕ με τα γεγονότα του Μάη δεν ήταν καθόλου αθώα. Αυτό τουλάχιστον εκτιμούσε τότε ένας από τους επιφανέστερους αστούς πολιτικούς της εποχής, ο μετέπειτα πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης.
«Οι ελληνικές εφημερίδες, πάντοτε κατευθυνόμενες, έδωσαν πολύ μεγάλη δημοσιότητα στις αναρχικές εκδηλώσεις των γάλλων σπουδαστών και εργατών», σημειώνει στις 27/5/1968 στο ημερολόγιό του. «Η σκέψη των προπαγανδιστών της δικτατορίας, που καθορίζουν ακόμη και τους τίτλους των εφημερίδων, πρέπει να ήταν απλή: "Η κοινή γνώμη θα κάμει τη σύγκριση"». Μάλιστα, «μια απογευματινή εφημερίδα, που διακρίνεται για τις... προοδευτικές της τάσεις, δεν δίστασε να καλέσει τον στρατηγό να ακολουθήσει το παράδειγμα των δικών μας κινηματιών» (Γ. Ι. Ράλλη, «Το ημερολόγιό μου τον καιρό της δικτατορίας», Αθήνα 1997, σ. 35).
Το ξεφύλλισμα των εφημερίδων της εποχής επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό την ανάλυση του Ράλλη. Η χουντική προπαγάνδα δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει την έκταση της γαλλικής εξέγερσης από τον ελληνικό λαό. Πρόβαλε απεναντίας στο έπακρο την εικόνα του παρισινού «χάους», για να «νομιμοποιήσει» στα μάτια των συντηρητικότερων τμημάτων της κοινής γνώμης το εγχώριο δικτατορικό καθεστώς. Δεν έλειψαν, άλλωστε, και οι σχετικές πανηγυρικές «διαπιστώσεις» ή δημόσιες «παραινέσεις» προς την ελληνική νεολαία.
Τυπικό δείγμα η ομιλία του αντιβασιλιά, αντιστράτηγου Ζωιτάκη κατά την έναρξη των μαθητικών γυμναστικών επιδείξεων στο Παναθηναϊκό Στάδιο (2/6/1968): «Παραδειγματισθείτε από την κρίσιμον κατάστασιν εις την οποίαν η σπουδάζουσα νεολαία ωδήγησεν εσχάτως διαφόρους χώρας της Ευρώπης, παρασυρομένη από τας σκοτεινάς δυνάμεις της αναρχίας, αι οποίαι γνωρίζουν άριστα να εκμεταλλεύωνται την απειρίαν και τον ενθουσιασμόν της νεότητος. Κλείσατε μέσα εις την ψυχήν σας την Ελλάδα και την φιλοδοξίαν να καταστείτε "πολλώ κάρρονες" ημών».
Ακόμη πιο εύγλωττος ήταν, στην ίδια τελετή, ο υπουργός Παιδείας Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου: «Η συντριπτική πλειονότης της ελληνικής νεολαίας έχει αντιληφθή ότι δεν είναι πρόοδος, αλλά θλιβερά οπισθοδρόμησις και θλιβερά εγκατάλειψις εις τα πλέον βοσκηματώδη ένστικτα ολόκληρον αυτό το κίνημα νεανικής "οργής", που παρατηρείται εις πολλάς χώρας και υποδύεται μορφάς συνήθως αηδείς και ενίοτε καταστροφικάς. Δεν χρειάζεται ούτε γενναιότης, ούτε πνευματικότης, ούτε πρωτοτυπία δια να ξαναγίνη κανείς άνθρωπος των σπηλαίων και να συμπεριφέρεται σήμερον ως πίθηκος».
Την εικόνα συμπληρώνει η αρθρογραφία του ημερήσιου τύπου. Η «Βραδυνή» π.χ. καμαρώνει στις 11/6/1968 για το ότι, ελέω γύψου, «η σπουδάζουσα νεολαία της Ελλάδος -κατ' αντίθεσιν προς τας άλλας χώρας- διήλθε το λήγον σχολικόν έτος αφωσιωμένη εις το έργον της μαθήσεως και της αναπτερώσεως του εθνικού φρονήματος». Την αυθεντικότερη όμως εκδοχή αυτής της σύγκρισης την αντλούμε απ' τον «Ελεύθερο Κόσμο», που με τέσσερις «ειδικούς απεσταλμένους» κάλυψε ζωντανά τις εξεγέρσεις των ημερών στο Παρίσι, τη Ρώμη και το Βελιγράδι.
«Εις την Ελλάδα οι φοιτηταί δημιουργούν», πανηγυρίζει χαρακτηριστικά το κύριο άρθρο της εφημερίδας στις 14 Ιουνίου. «Αλλού καταστρέφουν. Εις την Ελλάδα σπουδάζουν, οπλίζονται διά τον αγώνα της ζωής και κατά τον ελεύθερον χρόνον των οργανώνουν εξορμήσεις κοινωνικής σημασίας. Αλλού αναποδογυρίζουν αυτοκίνητα, ανάπτουν πυρκαϊάς, ξηλώνουν πεζοδρόμια, τρέχουν εις τους δρόμους με κομμουνιστικάς σημαίας. Δεν διαφέρουν οι νέοι εις την Ελλάδα, την Γαλλίαν ή την Ιταλίαν. Παντού είναι το ίδιο ενθουσιώδεις, αγνοί και γενναίοι. Διαφέρει όμως το περιβάλλον εις το οποίον αναπτύσσονται. Εις άλλας χώρας εξακολουθούν να δρουν ασύδοτοι αι ξενοκίνητοι δυνάμεις ανατροπής, αι οποίαι χρησιμοποιούν την νεολαίαν ως όργανον αντιδημοκρατικών και αντεθνικών κατ' ουσίαν επιδιώξεων, υπό διάφορα απατηλά προσχήματα. Εις την Ελλάδα, όμως, έγινε μία Επανάστασις, η οποία έθεσε τέρμα εις την κακοποιόν δράσιν των δυνάμεων αυτών. Διαφορετικά και εδώ, όπου ένα μέρος της νεολαίας παρουσίαζε προ δύο-τριών ετών την ιδίαν εικόνα με την νεολαίαν της Γαλλίας, θα συνέβαιναν πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν εις άλλας χώρας της Ευρώπης».

http://www.iospress.gr
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 25/05/2008