Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Live Athens 2010


29/5/2010
BOB DYLAN
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

31/5/2010
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ

1/6/2010
JEAN MICHEL JARRE
ΓΗΠΕΔΟ TAE KWON DO ΦΑΛΗΡΟΥ

9/6/2010
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

14/6/2010
ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ, ΖΙΩΓΑΛΑΣ, ΦΑΜΕΛΛΟΣ, ΔΡΟΓΩΣΗΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

14/6/2010
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

18/6/2010
STRANGLERS
ΓΗΠΕΔΟ Λ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

18/6/2010
ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΤΟΚΑΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΡΟΒΑΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ

18/6/2010
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ (ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ, ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ, ΚΑΝΑ, ΛΙΔΑΚΗΣ, ΑΛΕΞΙΟΥ)
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

20/6/2010
AEROSMITH
ΓΗΠΕΔΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

23/6/2010
ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ, ΚΟΤΣΙΡΑΣ, ΜΑΝΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

24/6/2010
METALLICA, SLAYER, MEGADETH, ANTHRAX
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

25/6/2010
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

26/6/2010
ΧΑΡΗΣ & ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

28/6/2010
RAMMSTEIN
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

30/6/2010
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

3//7/2010
ELVIS COSTELLO
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

11/7/2010
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

14/7/2010
CRANBERRIES
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

19/7/2010
JETHRO TULL
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

23/7/2010
JERRY LEE LEWIS
ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

3/8/2010
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ

3/9/2010
U2
OAKA

3/9/2010
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

8/9/2010
VAYA CON DIOS

11/9/2010
PLACEBO
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

15/9/2010
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ

17/9/2010
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

25/9/2010
OZZY OZBORNE
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Άγγελοι στην κόλαση


Την ώρα που ένα κακοποιημένο παιδί τηλεφωνεί σε μια γραμμή SOS για να πει «είμαι σε αυτό το σημείο, ελάτε να με πάρετε», ένας ζαχαροπλάστης τσεκάρει τη λίστα γενεθλίων 31 παιδιών που ζουν σε ένα σπίτι του «Χαμόγελου του παιδιού» για να δει μήπως είναι η μέρα που θα στείλει δώρο μια τούρτα. Η συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά καταδεικνύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον πλανήτη ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το καλύτερο αλλά και για το ελεεινότερο.

Βουτιά στο σκοτάδι
Αγαπητοί αναγνώστες, καλώς ήλθατε στην κόλαση. Η κόλαση της παιδικής κακοποίησης είναι απολύτως ενταγμένη στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Η Ιωάννα Λαγουμιτζή, κοινωνική λειτουργός και υπεύθυνη της τηλεφωνικής γραμμής SOS 1056 του «Χαμόγελου Του Παιδιού», ακούει εδώ και 3,5 χρόνια δεκάδες εκδοχές του ίδιου εφιάλτη: «Η μαμά μου με δέρνει με τη ζώνη/ με χτυπάει με μαχαίρια/ με κυνηγάει απειλώντας ότι θα με σκοτώσει…». Ζητάω έρευνες και στατιστικές. Έχουμε να κάνουμε με φαινόμενο σε έξαρση; Η Ιωάννα απαντάει: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει συντονιστικός φορέας που να καταγράφει τις καταγγελίες, να διασταυρώνει τα στοιχεία και να δίνει ποσοστά, γι’ αυτό και δεν γνωρίζουμε την πραγματική διάσταση του προβλήματος». Έτσι γίνεται με αυτό το πρόβλημα: τη φρικαλεότητα τη βλέπεις στην πράξη. Τα στοιχεία πάντως της Γραμμής SOS -1056 για το έτος 2009 λένε: 178 αιτήματα φιλοξενίας παιδιών σε κίνδυνο, 583 καταγγελίες σοβαρών περιστατικών κακοποίησης: 527 σωματικής, 25 σεξουαλικής, 21 ψυχολογικής/συναισθηματικής, 610 παραμέλησης/εγκατάλειψης, 15 εξώθησης σε επαιτεία, 21 εξώθησης σε πορνεία. «Τα έχουμε δει όλα» λέει η Ιωάννα: «Η σωματική κακοποίηση έχει μεγάλα ποσοστά και μεγάλο εύρος.Κακοποίηση με τα χέρια, με μπουνιές, με κλωτσιές, με σκευή, με σκουπόξυλα... Η παραμέληση, που είναι επίσης μια μορφή κακοποίησης, αφορά πολλούς τομείς όπως την εκπαίδευση ή την υγιεινή, σίγουρα πάντως δεν σχετίζεται με οικονομικούς παράγοντες. Έχουμε ακούσει για γονείς που δεν είχαν κανένα οικονομικό πρόβλημα και τα παιδιά τους κυκλοφορούσαν βρόμικα».
Και η σεξουαλική κακοποίηση; O κ. Γιάννης Τσιάντης, αν. καθηγητής Παιδοψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός υπεύθυνος της ΜΚΟ Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, λέει: «Έρευνα που έκανα ο ίδιος, συγκρίνοντας το διάστημα 1980-1985 με την πενταετία 1990-1995, απέδειξε ότι υπάρχει μεγάλη αύξηση της σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδιά, γεγονός που αποδίδουμε στις ραγδαίες κοινωνικές μεταβολές. Ένα άλλο σημείο των καιρών είναι ότι η οικογένεια διασπάται, αφού οι γονείς λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι. Έχει τηλεφωνήσει στη γραμμή μας 116-111 αγοράκι 6 ετών ζητώντας βοήθεια, γιατί ήταν μόνο του στο σπίτι. To καθησυχάσαμε και του είπαμε όταν επιστρέψουν οι γονείς του να τους πει ότι δεν μας είχε καλέσει εκείνο αλλά εμείς, έτσι ώστε να μη φοβάται ότι θα το μαλώσουν». Το να «μη φοβάται ότι θα το μαλώσουν» είναι η συναισθηματική/ψυχολογική κακοποίηση, ο «μπαλαντέρ» που ταιριάζει με όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες, μια μορφή κακοποίησης με χίλια πρόσωπα.
Η Ματίνα Αντωνίου, κοινωνική λειτουργός, υπεύθυνη της τηλεφωνικής γραμμής 11525 της ένωσης «Μαζί Για Το Παιδί», μού περιγράφει ένα περιστατικό: «Μια μητέρα δούλευε σε νοσοκομείο και είχε πάθει ψύχωση με τις αρρώστιες. Έσερνε το κοριτσάκι της από το ένα νοσοκομείο στο άλλο για να την υποβάλει σε όλες τις πιθανές και απίθανες εξετάσεις. Κωλονοσκοπήσεις, εγκεφαλογραφήματα…». Ο κ. Τσιάντης μού δίνει άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που πλήττει κυρίως του έφηβους. «Πριν από λίγο καιρό είχα δει ένα αγόρι 13 ετών που έχει προσπαθήσει να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Όταν το ρώτησα γιατί, μου απάντησε γιατί οι βαθμοί του δεν ήταν καλοί. Οι βαθμοί του σε όλα τα μαθήματα ήταν 19». Ποιος όμως είναι δίπλα στα παιδιά για να τα προστατεύει από οποιοδήποτε είδος κακοποίησης; Εισαγγελία Ανηλίκων, Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Άμεση Δράση, Νοσοκομεία Παίδων, Παιδοψυχιατρικά Νοσοκομεία… οι φορείς που ασχολούνται με το ζήτημα είναι πολλοί, όμως ένας αναλαμβάνει τελικά τη «βρόμικη δουλειά»: οι ιδιωτικές - εθελοντικές πρωτοβουλίες. Η Ιωάννα λέει χαρακτηριστικά: «Αντικαθιστούμε κανονικότατα το κράτος. Όμως, όσο κι αν ασχολούμαστε, οι ελλείψεις είναι τρομερές. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά «παρκαρισμένα» επί 3 μήνες σε κάποιο νοσοκομείο, γιατί έπρεπε να απομακρυνθούν από το οικογενειακό τους περιβάλλον αλλά δεν υπάρχει γι’ αυτά μια θέση σε έναν ξενώνα. Πολλά μπαίνουν στο νοσοκομείο υγιή και βγαίνουν με λοιμώξεις».
Ρωτάω τη Ματίνα πόσο χρόνο παίρνει για να αντιδράσει η εισαγγελία σε ένα κατεπείγον περιστατικό. Μου απαντάει «μέχρι και δύο εβδομάδες» και καταπίνω τη γλώσσα μου. «Είναι χιλιάδες τα περιστατικά που δέχεται η Εισαγγελία Ανηλίκων….» λέει, σα να προσπαθεί να απολογηθεί για τη γραφειοκρατία. Τα ίδια και ακόμα χειρότερα ακούω και από τον Γιάννη Τσιάντη: «Στη χώρα μας οι παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες φθίνουν, ενώ η προκατάληψη απέναντι στο ζήτημα παραμένει υψηλή. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τη λέξη «ψυχολόγος» για να αποφύγουν τη λέξη «ψυχίατρος». Είναι όμως αλήθεια ότι οι φαρμακευτικές θεραπείες είναι ένα πολύ ισχυρό λόμπι και στην κατηγορία των παιδιών. Στην Αμερική τούς χορηγούν πρόζακ. Στην Ελλάδα, πάλι, δίνουν πολύ συχνά φάρμακα σε παιδιά που πάσχουν από διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του ψυχικού τους πόνου να μένει ανεξερεύνητο». Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν όλοι οι συνομιλητές μου είναι ότι η ψυχολογία των γονιών λειτουργεί σα ντόμινο στην ψυχολογία των παιδιών. Στη νέα εποχή της κρίσης τα παιδιά, ως ένα από τα πιο ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας, θα δεχθούν ισχυρό πλήγμα.

Ανάδυση στο φως
Ένα ασυνήθιστα ζεστό πρωινό του Απριλίου οδηγώ με κατεύθυνση τον Καρέα και ένα από τα σπίτια του Χαμόγελου του Παιδιού, με παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο, που έχουν κακοποιηθεί ή παραμεληθεί. Έχω την εντύπωση ότι θα βουτήξω πιο βαθιά στο σκοτάδι. Δεν το γνωρίζω ακόμα, αλλά κάνω λάθος.
Παρκάρω στους πρόποδες του Υμηττού και σκέφτομαι ότι για τα παιδιά που είδαν με τα μάτια τους την κόλαση, ένα σπίτι σε αυτό το καταπράσινο περιβάλλον θα μοιάζει με επαναπατρισμό στον παράδεισο. Σήμερα, που για το δήμο είναι αργία, όλα τα παιδιά βρίσκονται στο σπίτι. Στο οίκημα που παραχώρησε στην οργάνωση το Υπουργείο Υγείας & Πρόνοιας ζουν 31 παιδιά (οι προδιαγραφές είναι για 20, αλλά με τι ψυχή να αφήσεις κάποιο στο δρόμο όταν ξέρεις ότι πολύ δύσκολα θα βρει στέγη αλλού;), από ενός έως 18 ετών, ενώ δίπλα τους βρίσκονται 11 παιδαγωγοί, μία δασκάλα, μία ψυχολόγος και μία κοινωνική λειτουργός.
Μπαίνω σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο από γέλια και φωνές. Διαισθάνομαι ότι ο «ιδρυματισμός» είναι μια λέξη άγνωστη εδώ. Η Κατερίνα Μπουκουβάλα, η κοινωνική λειτουργός του σπιτιού επί 5 χρόνια, μου εξηγεί: «Λειτουργούμε όπως μια οικογένεια. Τα παιδιά μας πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο της περιοχής, επιστρέφουν για το μεσημεριανό και μετά όλοι μαζί διαβάζουν με τη βοήθεια της δασκάλας. Στο σχολείο δεν αισθάνονται μειονεκτικά. Αν ένα Σάββατο κάποιος συμμαθητής τους έχει πάρτι γενεθλίων, τα παιδιά μας θα πάνε και αντίστροφα αν κάποιο από τα δικά μας τα παιδιά έχει γενέθλια κάνουμε εμείς πάρτι. Τα απογεύματα έχουμε τις δραστηριότητές μας: μπάσκετ, χορό, πιάνο, αγγλικά... Η κοινωνία της περιοχής μάς βοηθάει σε τεράστιο βαθμό. Τα μαθήματα είναι δωρεάν στη σχολή χορού, στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, στο κολυμβητήριο της Ηλιούπολης, στον Αθλητικό Όμιλο του Καρέα... Δεν είναι λίγες οι Κυριακές που οι γύρω ταβέρνες μάς κάνουν το τραπέζι. Το κομμωτήριο της γειτονίας κουρεύει όλα τα παιδάκια χωρίς χρήματα. Εθελοντές μάς βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού. Την πόρτα μας περνάνε ακόμα εθελοντές-ειδικοί στην εργοθεραπεία και τη λογοθεραπεία. Το καλοκαίρι πηγαίνουμε όπως όλες οι οικογένειες τις διακοπές μας. Το περασμένο πήγαμε στη Λευκάδα. Τη διαμονή και τη διατροφή μάς προσέφεραν και σε αυτή την περίπτωση οι απλοί άνθρωποι του νησιού». Σαν οικογένεια δεν... πρέπει να έχετε και τις δύσκολες στιγμές σας; ρωτάω. «Πολλές τις ζούμε στο επισκεπτήριο των γονιών. Παιδάκια που κάθονται και περιμένουν ολόκληρη τη μέρα και δεν έρχεται κανείς. Ή γονείς που πάνω στην αγωνία τους λένε πράγματα που δεν μπορούν να τηρήσουν, όπως: «Θα σε πάρω από εδώ την άλλη εβδομάδα». Γι’ αυτό και τα παιδιά αποζητάνε συχνά την ψυχολόγο μας. Και σε εμάς εκμυστηρεύονται τις σκέψεις τους. Βέβαια, δεν αντικαθιστούμε τους γονείς τους. Γνωρίζουν πολύ καλά γιατί βρίσκονται εδώ. Αυτό όμως που αισθάνονται όλα είναι η ασφάλεια της οικογένειας. Για παράδειγμα, είναι μια κοπέλα που μεγάλωσε μαζί μας και όταν ενηλικιώθηκε τη στείλαμε σε μια σχολή που της άρεσε και η οποία χορήγησε τις σπουδές της. Πριν από λίγο καιρό έπιασε το δικό της σπίτι, εδώ δίπλα μας, γιατί τα γενέθλιά της, τις διακοπές του Πάσχα και των Χριστουγέννων, μαζί μας θέλει να τα περνάει».
Παράλληλα με τα ευτυχισμένα περιστατικά δεν υπάρχουν και εκείνα που σφίγγουν το στομάχι; «Θυμάμαι δύο αλλοδαπά παιδιά ηλικίας 4-5 ετών που δεν γνωρίζαμε τη γλώσσα τους, κλαίγανε και δεν ξέραμε τι ζητούσαν. Ή ένα παιδί που δεν ήξερε να μας πει πόσο χρονών είναι. Ψάχναμε παντού για μία ληξιαρχική πράξη, σε δήμους και μαιευτήρια αλλά το παιδί ήταν «αόρατο», δεν είχε δηλωθεί πουθενά. Φτάσαμε μέχρι την οδοντιατρική σχόλη, για να μάθουμε μέσα από ειδικές εξετάσεις στα δόντια του ότι η ηλικία του ήταν ανάμεσα στα 12 και τα 13. Την ημέρα των γενεθλίων του την επέλεξε μόνος του».
Κάνω μια βόλτα στους χώρους του σπιτιού. Στην τραπεζαρία μερικά παιδιά παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Δίπλα τους ένα μελαγχολικό κοριτσάκι βλέπει τηλεόραση και σε ένα παιδικό δωμάτιο μια μπέμπα ενός έτους κοιμάται ήσυχη. Δεν έχει όνομα, όμως ο αδερφός της, που εγκαταλείφθηκε μαζί της, της έχει διαλέξει ένα για τα βαφτίσια της. Μια μπέμπα χωρίς όνομα και χωρίς μαμά, αλλά με πολλούς ανθρώπους να της μεταγγίζουν πολλή αγάπη. Αυτή είναι η σωτηρία όλων αυτών των παιδιών.

SOS ΤΗΛΕΦΩΝΑ ● Θεραπευτικός Ξενώνας Εφήβων «Ίρις»: 210 6856।373 ● Ξενώνας «Μελία»: 210 2135.895●116000: Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα εξαφανισμένα παιδιά ● Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος: 210 3313.661-3 ● «Χαμόγελο του Παιδιού»: 210 3306.149 ● Ένωση «Μαζί Για το Παιδί»: 210 7482.690 ● Ξενώνας «SOS Ελίζα», προστασία βρεφών και νηπίων που κακοποιούνται σωματικά, σεξουαλικά ή και ψυχολογικά: 210 3231.704● 801 801 1177: συμβουλευτική γραμμή για γονείς.

«ΜΙΛΑ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ»
Τίτλος & θέμα μιας έκθεσης με 82 γνωστούς καλλιτέχνες (Μπαχά, Ανδρικόπουλος, Βαρβαρούση, Βερούκας, Παπαδημητρίου, Γρίβα, Έσσλιν, Κροντηρά, Γρυπάρης, Καγκλής, Πεχλιβανίδης, Ρόκος, Προκοπίου, Σεζένια κ.ά.) να χαρίζουν μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις των έργων τους στην Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού & Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε). Η επιμέλεια είναι της Ίριδας Κρητικού και χορηγός επικοινωνίας είναι η ATHENS VOICE. Χώρος Τέχνης «Εικαστικές Αναζητήσεις», 28/4 - 22/5, Σπευσίππου 21, Κολωνάκι, 210 7221556.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/299/%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ουστ…κοπρίτες!


Όταν ο Κ. Καραμανλής προκήρυσσε εκλογές με το αιτιολογικό ότι χρειάζεται λαϊκή εντολή για να παγώσει τους μισθούς του Δημοσίου και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με 151 βουλευτές, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι κατάσταση βρισκόταν η ελληνική οικονομία.
Όταν ο Γ. Παπανδρέου υποσχόταν προεκλογικά ότι θα δώσει αυξήσεις και ότι θα ξαναδώσει στη χώρα τη χαμένη της διεθνή ισχύ, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι κατάσταση θα έφερνε την ελληνική εναπομείνασα κυριαρχία.
Και οι δύο παράγοντες της πολιτικής, όπως και οι πολιτικοί τους συνεργάτες, που σήμερα μερικοί συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ήξεραν πριν από το περασμένο καλοκαίρι τι συνέβαινε με την οικονομία, ενημερωμένοι από τις τράπεζες και την Τράπεζα της Ελλάδος και αντέδρασαν με την εγκληματική επιπολαιότητα, που έχουν γαλουχηθεί οι ίδιοι και που γαλουχούν και τις γενιές των Ελλήνων τα τελευταία 40 χρόνια.
Ο μεν ένας δραπέτευσε για να μην αναλάβει το βάρος και το κόστος της εγκληματικής του διακυβέρνησης, ο δε άλλος ανέλαβε τη διακυβέρνηση, εφαρμόζοντας την πιο ακραία δεξιά οικονομική πολιτική και την πιο αναξιοπρεπή για χώρα εξωτερική πολιτική, διατηρώντας το δικαίωμα να πωλείται ως φιλεργατικός και πατριώτης σοσιαλιστής, μόνο και μόνο για να έχει τον τίτλο του πρωθυπουργού.
Αυτή είναι η ωμή πολιτική πραγματικότητα, μέσα στην οποία κινήθηκαν τα δύο κόμματα εξουσίας, που ο ελληνικός λαός αρέσκεται να ψηφίζει με ποσοστά, που κυμαίνονται από το 75% έως το 85%, αναλόγως συνθηκών.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα κυβερνάται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις 15 κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης, οι οποίοι της υποδεικνύουν τι κατά τη γνώμη τους πρέπει να κάνει για να πληρώσει τα δάνειά της στις ξένες τράπεζες και, κυρίως, τους κερδοσκοπικούς υπερτόκους.
Γύρω απ' αυτό το περιβάλλον χορεύουν κεφάλαια πάνω από 70 δισ. ευρώ, που στοιχηματίζουν υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας, και που τα ποντάρουν και κάτοχοι ομολόγων, που όντως φοβούνται την κερδοσκοπία, και στυγνοί κερδοσκόποι.
Όλος αυτός ο εσμός της νοοτροπίας της τοκογλυφίας μετατρέπει ένα χρέος 50 δισ. ευρώ σε χρέος 300 δισ. ευρώ και αύριο σε χρέος 400 δισ. ευρώ μόνο και μόνο από φήμες, εκτιμήσεις, μαντεψιές, σπέκουλα, κυρίως, όμως, από τη στάση της ελληνικής διοίκησης, που βλέπει απέναντί του. Και αυτό που βλέπει δεν είναι ανεξάρτητη στάση διοίκησης. Είναι κλάψα και καταστροφολογία. Ένα ώριμο φρούτο για φάγωμα.
Η μεμψιμοιρία, λοιπόν, δεν ωφελεί. Αμφιβάλλω αν ωφελεί και η πρόβλεψη για το αύριο της χώρας. Πιστεύω, όμως, ότι υπάρχει κάτι που ωφελεί. Και που μπορεί να χρησιμεύσει σαν αφετηρία για όλους. Ώστε αυτή η χώρα να γίνει δημοκρατία και κοινωνία. Από αυταρχικό κράτος και ατομικοκρατία που είναι σήμερα.
Αυτή τη στιγμή δημιουργούνται οι συνθήκες για να ξεσηκωθούν ποικιλοτρόπως οι πολίτες και να ζητήσουν να μην αλλάξει ο μέχρι σήμερα τρόπος ζωής τους. Αυτό θα συμβεί. Κι αυτό θα είναι έγκλημα.
Η χώρα οδηγήθηκε εδώ από τους πολιτικούς, που κατασκεύασαν μια νοοτροπία κι έναν τρόπο ζωής για τους πολίτες που στηρίχτηκε σε κενά λόγια και κενή προοπτική για το μέλλον. Στηρίχτηκε σε ένα ψέμα. Οι πολίτες έχουν ανάγκη να απαλλαγούν από τα δεσμά του ψέματος, και με τα οποία τους δένει τώρα η ξένη κηδεμονία. Πληρώνουν την κομματική απατεωνιά και τη δική τους κουτοπονηριά και αφέλεια. Είναι η ώρα αυτό να το δουν. Και να απαιτήσουν και να εργαστούν για μια χώρα που να τους τιμά και να την αξίζει.
Γι' αυτή την υποχρέωση προς τον εαυτό τους δεν χρειάζονται ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε τις ευρωπαϊκές χώρες, ούτε τα σάπια και πεθαμένα ελληνικά κόμματα.
Είναι καιρός να δημιουργήσουν νέα σχήματα, που να εκφράζουν τις ανάγκες και τα όνειρά τους σήμερα, αλλά και τη δικαίωση των αναγκών και των ονείρων των τελευταίων δύο γενεών, που υπονόμευσε και διέφθειρε με το ίδιο της το παράδειγμα η περίφημη γενιά του '50 και του '60. Η γενιά, που ισοπέδωσε ο,τιδήποτε κοινωνικό υπήρχε στην ελληνική κοινωνία και τη μετέτρεψε σε μια ζούγκλα ατομισμού. Αυτή, που εκφράζει ό,τι σήμερα είναι η Ελλάδα.
Η γενιά αυτή, η γενιά μου, που πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη μίλησε για επανάσταση και λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη έκανε επανάσταση, αντί να πρωτοστατεί στη διαιώνιση του σάπιου μοντέλου, που δημιούργησε, θα πρόσφερε υπηρεσία στον τόπο αν συναινούσε να γκρεμιστεί ό,τι διεφθαρμένο και ατελέσφορο οικοδόμησε. Ώστε, τουλάχιστον, να βοηθήσει κάποια επόμενη γενιά να χτίσει.
Να χτίσει μια χώρα στηριγμένη πάνω στη δημόσια φροντίδα. Όπου κανένας υπάλληλος δεν θα απολαμβάνει καμιάς παραπάνω μεταχείρισης από όλους τους άλλους υπαλλήλους της χώρας. Οπού όλοι οι υπάλληλοι θα αμείβονται ανάλογα με την εργασία που προσφέρουν. Και όπου ο γνώμονας της αξιολόγησής τους θα είναι η προσφορά τους στη λύση των προβλημάτων των πολιτών.
Οπού η διεκπεραίωση και λύση των προβλημάτων των πολιτών θα είναι η μόνη εργασία και όπου ο γνώμονας για την ύπαρξη των θέσεων εργασίας θα είναι μόνο οι ανάγκες των πολιτών.
Να χτίσει μια χώρα όπου η Υγεία θα προσφέρεται από επιστήμονες βγαλμένους από αξιοκρατικά, σοβαρά, καταρτισμένα πανεπιστήμια και όχι από ημιμαθείς και διαπλεκόμενες καθηγεσίες, που παράγουν επικίνδυνους γιατρούς.
Να χτίσει μια χώρα με νοσοκομεία στην υπηρεσία του και όχι στην υπηρεσία των φαρμακευτικών εταιρειών, των κομματικών τρωκτικών, των ευνοημένων υπαλλήλων και των κυκλωμάτων προμηθειών.
Να χτίσει μια χώρα με σχολεία, που έχουν πρωταρχικό και κύριο ρόλο τη μόρφωση των παιδιών και την καλλιέργεια της κοινωνικής τους συνείδησης. Και όλοι όσοι υπηρετούν σ' αυτά να αξιολογούνται μ' αυτόν και μόνο τον γνώμονα.
Να χτίσει μια χώρα όπου η Δικαιοσύνη θα δικάζει ως υπηρέτης του λαού και όχι ως εξουσία. Με μοναδικό γνώμονα τον νόμο και τον σεβασμό των πολιτών, χωρίς προνόμια των λειτουργών, τα οποία δεν έχουν οι πολίτες.
Να χτίσει μια χώρα, όπου η νομοθετική εξουσία, η Βουλή, δεν θα απολαμβάνει καμιάς ασυλίας και όπου τα μέλη της δεν θα επιτρέπεται να αποφασίζουν τα ίδια για τις απολαβές τους και τις σχέσεις εργασίας τους. Που θα εργάζονται νυχθημερόν χωρίς πρόσθετες απολαβές γιατί αυτό απαιτεί η θέση τους.
Να χτίσει μια χώρα, όπου η φοροδιαφυγή θα είναι κακούργημα και η φορολογία αναλογικά ίση για όλους, με γνώμονα την επίδειξη των πραγματικών εισοδημάτων και περιουσιών.
Να χτίσει μια χώρα όπου ο δήμος θα είναι γειτονιά συμβίωσης ανθρώπων και όχι ευκαιρία για αρπαχτή κυκλωμάτων και κομματικών σκοπιμοτήτων.
Να χτίσει μια χώρα όπου ο κάθε πολίτης θα σέβεται τον διπλανό του στον δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι και ο κάθε πολίτης θα απαιτεί αυτόν τον σεβασμό απ' τους άλλους.
Να χτίσει μια χώρα όπου οι υπηρεσίες και τα εμπορεύματα θα διακινούνται υπό τον έλεγχο των οργάνων των πολιτών και από τους ίδιους τους πολίτες και δεν θα σερβίρονται ετσιθελικά και ετσιγουσταρικά στους πολίτες.
Να χτίσει μια χώρα αντάξια της ομορφιάς των κάμπων της, της θάλασσάς της, των βουνών της, των λουλουδιών και των πλασμάτων της.
Έτσι, όπως άλλοι πολίτες σε άλλες χώρες χτίζουν τα δικαιώματά τους εδώ και χρόνια, (όχι χωρίς στρεβλώσεις) χωρίς, όμως, το προνόμιο να μπορούν να μουντζουρώνουν με τόση λέρα έναν τόσο γαλανό ουρανό.

ΥΓ Μέσα στο χαμό, ανακοινώθηκε η αλλαγή στον χάρτη αυτοδιοίκησης της χώρας (λέγεται αυτοδιοίκηση για να διαχωρίζεται από την κεντρική κυβέρνηση, που είναι ετεροδιοίκηση). Σύμφωνα με τη νέα δομή, το αποδεδειγμένα πιο διεφθαρμένο κομμάτι της επικράτειας, που είναι οι δήμοι, περιορίζεται στο μισό.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν περιορίζεται στο μισό η διεφθαρμένη νοοτροπία στους δήμους. Όχι γιατί δεν το προβλέπει ο νέος νόμος. Γιατί δεν το προβλέπει η αγωγή των πολιτών. Για να μη σας πω, ότι στους νέους υπερδήμους η διαφθορά θα είναι μεγαλύτερη. Όπως συμβαίνει με ό,τι μεγάλο δημιουργείται.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=02/05/2010&s=o-kairos