Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Live Athens 2010 (version 2.0)


26/6/2010
ΧΑΡΗΣ & ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

28/6/2010
RAMMSTEIN
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

30/6/2010
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

3//7/2010
ELVIS COSTELLO
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

4/7/2010
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
ΑΜΑΛΙΕΙΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΘΗΛΕΩΝ ΜΑΡΟΥΣΙ

8/7/2010
MΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ
ΑΛΣΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

11/7/2010
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

12/7/2010
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ – ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

14/7/2010
ΤΗΕ CRANBERRIES
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

19/7/2010
JETHRO TULL
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

19/7/2010
ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ – ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

21/7/2010
MΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ
ΑΛΣΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

23/7/2010
JERRY LEE LEWIS
ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

29/7/2010
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ – ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

3/9/2010
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ

3/9/2010
U2
OAKA

3/9/2010
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

8/9/2010
VAYA CON DIOS

11/9/2010
PLACEBO
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

15/9/2010
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ

16/9/2010
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
ΑΛΣΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

17/9/2010
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

25/9/2010
OZZY OZBORNE
TERRA VIBE (ΜΑΛΑΚΑΣΑ)

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Γιωργάκη, πάρε το κουβαδάκι σου και σ΄ άλλη παραλία...


Τις προάλλες ο κ. Παπανδρέου προειδοποίησε τους συναδέλφους του στη Βουλή ότι υπάρχει κίνδυνος «να μας πάρουν όλους με τις πέτρες». Δεν πέρασαν εικοσιτετράωρα και επιβεβαιώθηκε. Σε μουσική παράσταση που έγινε στο Ηρώδειο, οι θεατές αποδοκίμασαν τον πρωθυπουργό. Αυτό ίσως συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία του Ηρωδείου.
Παρά την οικτρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σύσσωμη η αντιπολίτευση, η σημερινή κυβέρνηση δεν πρόκειται να μακροημερεύσει.
Αρκεί μια μικρή περιοδεία στην επαρχία για να αντιληφθεί κανείς ένα μοναδικό ιστορικό φαινόμενο: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΙ. Όλοι ρωτούν πότε θα επιστρέψει η δραχμή ή αν θα πρέπει να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες και να το βάλουν στα πόδια.
Το πρόβλημα με την κυβέρνηση δεν είναι μόνο ότι εφαρμόζει μια αδυσώπητη πολιτική, στους αντίποδες του προεκλογικού της προγράμματος. Στην οικονομία συμπεριφέρεται σαν κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, κηρύσσοντας καθημερινά πόλεμο στα πορτοφόλια των πολιτών, αλλά, κατά τα άλλα, λειτουργεί λες και βρισκόμαστε στη Σουηδία και δεν τρέχει τίποτα. Θέλει να μαζέψει χρήματα, αλλά στις μισές εφορίες δεν έχει διορίσει διευθυντές. Λέει ότι θέλει να κάνει οικονομίες και να πατάξει τη διαφθορά, αλλά τα νοσοκομεία δεν έχουν διοικήσεις.
Υποστηρίζει ότι προωθεί την επιχειρηματικότητα, αλλά δεν έχει αλλάξει κανέναν από τους νόμους που την εμποδίζουν. Θέλει να κάνει αποκρατικοποιήσεις, αλλά δεν έχει αλλάξει τον επικεφαλής της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου, παρότι σχετίζεται και με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Λέει ότι θέλει να αλλάξει να αλλάξει το κλίμα στη Θεσσαλονίκη, αλλά διατηρεί ακόμα την παλιά διοίκηση της ΕΡΤ-3, μια καρικατούρα της χουντικής ΥΕΝΕΔ. Στο ασφαλιστικό κλαδεύει χρόνια κοινωνικών αγώνων, αλλά το ΙΚΑ δεν έχει διοικητή.
Όλα τα προηγούμενα δεν προμηνύουν κανένα καλό τέλος. Για να αποφύγει όμως τα χειρότερα ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να βάλει τέρμα στην αλαζονεία και τις βλακώδεις δηλώσεις υπουργών του. Προ ημερών 38 πολίτες του ελληνικού κράτους έπεσαν θύματα του Ισραήλ, που, καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, τους προπηλάκισε, τους φυλάκισε, βασάνισε ορισμένους απ΄ αυτούς και κατάσχεσε τα προσωπικά τους είδη, καθώς και τα υπό ελληνική σημαία πλοία στα οποία επέβαιναν.
Όλα αυτά είναι πολύ γνωστά. Δεν πέρασε όμως μια εβδομάδα και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών κ. Δρούτσας φρόντισε να δηλώσει σε συνέντευξή του ότι «δεν γνωρίζει τις σχετικές λεπτομέρειες» της υπόθεσης, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συνεχιστεί η κοινή στρατιωτική άσκηση «Μίνωας 2010» μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ (που διακόπηκε με την πειρατεία), επειδή η «στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασία με το Ισραήλ είναι άλλο θέμα»!
Η Ελλάδα αποτελεί παραδοσιακό στρατηγικό σύμμαχο των Αράβων και ΟΧΙ του Ισραήλ, το οποίο, εξ΄ αιτίας και του σταδιακού εκφυλισμού της κοινωνίας του, καταφεύγει σε όλο και πιο ακραίες ενέργειες και απομονώνεται διεθνώς όλο και περισσότερο. Ακόμη και η κυβέρνηση Ομπάμα αποφεύγει αυτή τη στιγμή να δηλώσει ότι είναι «στρατηγικός εταίρος» του Ισραήλ. Οι δηλώσεις αυτές προκαλούν βάναυσα την κοινή γνώμη στην Ελλάδα.
Το μάθαμε από το φιάσκο του Μακεδονικού, η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής δεν πρέπει να καθοδηγείται από τις δημοσκοπήσεις. Αλλά όχι και να τοποθετούμε τον ελληνικό λαό στρατηγικό εταίρο του μεγαλύτερου κράτους – τρομοκράτη στον πλανήτη.
Βρε ουστ!!!

LIFO 10-6-2010

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Αρχίζει το ματς (μέρος 3ο)


«Η πρώτη φορά που…»

1930 (Ουρουγουάη διοργανώτρια και νικήτρια, 4-2 την Αργεντινή): το πρώτο γκολ των Παγκοσμίων Κυπέλλων το πέτυχε ο Γάλλος Λουσιέν Λοράν (17 ετών). Ο οποίος –σε ηλικία 97 ετών σήμερα- θα δει το Μουντιάλ από την τηλεόρασή του..

1934 (Ιταλία διοργανώτρια και νικήτρια, 2-1 την Τσεχοσλοβακία): Έχουμε για πρώτη φορά παράταση. Αυστρία και Γαλλία έλυσαν τις «διαφορές» τους, με την Wunderteam να κερδίζει με ένα γκολ του Γιόζεφ Μπίκαν στο 109΄.

1938 (Ιταλία νικήτρια, 4-2 την Ουγγαρία): Έπειτα από δύο Μουντιάλ, η Γαλλία γίνεται η πρώτη διοργανώτρια που έχασε ματς (και δεν βρέθηκε στον τελικό). Ήταν το 3-1 κόντρα στην πρωταθλήτρια Ιταλία.

1950 (Βραζιλία διοργανώτρια και Ουρουγουάη νικήτρια, 2-1 τη Βραζιλία): Η πρώτη συμμετοχή των Άγγλων. Η ήττα τους με 1-0 από τις ΗΠΑ μεταφέρθηκε ως νίκη, καθώς στο «νησί» πίστεψαν ότι επρόκειτο για τυπογραφικό λάθος στο φαξ.

1954 (Ελβετία διοργανώτρια και Δ. Γερμανία νικήτρια, 3-2 την Ουγγαρία): Ασπρόμαυρη TV, έγχρωμη ζωή! Για πρώτη φορά υπάρχει τηλεοπτική μετάδοση της διοργάνωσης και το Παγκόσμιο Κύπελλο λατρεύεται σε όλα τα σπίτια με τηλεόραση.

1958 (Σουηδία διοργανώτρια και Βραζιλία νικήτρια, 5-2 τη Σουηδία): Παίζουμε άμυνα. Χρειάστηκαν έξι Μουντιάλ, για να εμφανιστεί ως αποτέλεσμα το 0-0 σε κάποιο αγώνα. Δράστες της λευκής ισοπαλίας Άγγλοι και… Βραζιλιάνοι.

1962 (Χιλή διοργανώτρια και Βραζιλία νικήτρια, 3-1 τη Τσεχοσλοβακία): Η FIFA παρουσιάζει τον κανονισμό της διαφοράς τερμάτων για τις περιπτώσεις ισοβαθμίας. Ένας λογικός κανονισμός που θα γυρίσει μπούμερανγκ στο μέλλον.

1966 (Αγγλία διοργανώτρια και νικήτρια, 4-2 τη Δ. Γερμανία): Ο Γκέοφ Χαρστ πετυχαίνει χατ τρικ στον τελικό. Είναι ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα ποδοσφαιριστής που έχει πετύχει κάτι τέτοιο. Ο πρώτος τελικός που κρίθηκε στην παράταση.

1970 (Μεξικό διοργανώτρια και Βραζιλία νικήτρια, 4-1 την Ιταλία): Ο εμβληματικός Βραζιλιάνος Μάριο Ζαγκάλο έγινε ο πρώτος άνθρωπος που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο ως παίκτης, αλλά και ως προπονητής.

1974 (Δ. Γερμανία διοργανώτρια και νικήτρια, 2-1 την Ολλανδία): Αν και ο κανονισμός ίσχυε από το 1970, ο Χιλιανός Κάρλος Κασέλι ήταν ο πρώτος που αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Ως τότε ήταν ή κόκκινη ή τίποτα.

1978 (Αργεντινή διοργανώτρια και νικήτρια, 3-1 την Ολλανδία): Η Σρι Λάνκα ήταν η πρώτη ομάδα που –αν και είχε προκριθεί- δεν παρέστη, λόγω αδυναμίας πληρωμής του entrance fee που ορίζει η FIFA. Και στα δικά μας.

1982 (Ισπανία διοργανώτρια και Ιταλία νικήτρια, 3-1 τη Δ. Γερμανία): Για πρώτη φορά εφαρμόζεται η διαδικασία των πέναλτι. Την απολαυστική αλλά ψυχοφθόρα διαδικασία κέρδισαν τότε οι Γερμανοί στα ημιτελικά, όντας πιο εύστοχοι από τους Γάλλους.

1986 (Μεξικό διοργανώτρια και Αργεντινή νικήτρια, 3-2 τη Δ. Γερμανία): Ο Παραγουανός Γκαετάνο Ρε ήταν ο πρώτος προπονητής που αποβλήθηκε και εκδιώχθηκε προς την εξέδρα, σε ένα ματς ομίλων κόντρα στο Βέλγιο.

1990 (Ιταλία διοργανώτρια και Γερμανία νικήτρια, 1-0 την Αργεντινή): Ο 38χρονος Ροζέ Μιλά ήταν ο πρώτος παίκτης που σκόραρε σε τέτοια ηλικία. Το ρεκόρ του βελτιώθηκε 4 χρόνια αργότερα από τον ίδιο.

1994 (ΗΠΑ διοργανώτρια και Βραζιλία νικήτρια, 3-2 στα πέναλτι την Ιταλία): Ήταν ο πρώτος τελικός που κρίθηκε στα πέναλτι, με τους Βραζιλιάνους να πανηγυρίζουν το άστοχο σουτ του Ρομπέρτο Μπάτζιο.

1998 (Γαλλία διοργανώτρια και νικήτρια, 3-0 τη Βραζιλία): Λοράν Μπλαν και γκολ. Ο Γάλλος κεντρικός αμυντικός πέτυχε το πρώτο και μοναδικό «χρυσό γκολ» στην ιστορία των Μουντιάλ, κόντρα στην Παραγουάη.

2002 (Ιαπωνία - Ν. Κορέα διοργανώτριες και Βραζιλία νικήτρια, 2-0 τη Γερμανία): Η Ιαπωνία και η Ν. Κορέα ήταν οι πρώτες χώρες που διοργάνωσαν από κοινού ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Για πρώτη φορά, άλλωστε, εκτός Ευρώπης και Αμερικής.

2006 (Γερμανία διοργανώτρια και Ιταλία νικήτρια, 5-3 στα πέναλτι τη Γαλλία): Ο απρόσμενος Γκρέιαμ Πολ έδειξε τρεις κίτρινες κάρτες στον Γιόσιπ Σίμουνιτς, μέχρι να τον αποβάλει. Αν και πρόκειται για λάθος, αποτελεί ένα κωμικό ρεκόρ για τα Παγκόσμια Κύπελλα.

2010 (Ν. Αφρική διοργανώτρια και Αργεντινή –ΠΡΟΒΛΕΨΗ- νικήτρια): Το πρώτο Μουντιάλ της Αφρικανικής ηπείρου στην 80χρονη ιστορία Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Αρχίζει το ματς (μέρος 2ο)


ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ 19ου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ

1η αγωνιστική
11/06 17:00 Γιοχ. Σόκερ Σίτι 1ος Νότια Αφρική – Μεξικό, 21:30 Κέιπ Τάουν 1ος Ουρουγουάη – Γαλλία
12/06 17:00 Γιοχ. Ελις Παρκ 2ος Αργεντινή – Νιγηρία, 14:30 Πορτ Ελίζαμπεθ 2ος Νότια Κορέα – Ελλάδα, 21:30 Ρούστενμπεργκ 3ος Αγγλία – ΗΠΑ
13/06 14:30 Πολοκουάνε 3ος Αλγερία – Σλοβενία, 21:30 Ντέρμπαν 4ος Γερμανία – Αυστραλία, 17:00 Πρετόρια 4ος Σερβία – Γκάνα
14/06 14:30 Γιοχ. Σόκερ Σίτι 5ος Ολλανδία – Δανία, 17:00 Μπλούμφονταϊν 5ος Ιαπωνία – Καμερούν, 21:30 Κέιπ Τάουν 6ος Ιταλία – Παραγουάη
15/06 14:30 Ρούστενμπεργκ 6ος Νέα Ζηλανδία – Σλοβακία, 17:00 Πορτ Ελίζαμπεθ 7ος Ακτή Ελεφ. – Πορτογαλία, 21:30 Γιοχ. Ελις Παρκ 7ος Βραζιλία - Βόρεια Κορέα
16/06 14:30 Νέλσπρουϊτ 8ος Ονδούρα – Χιλή, 17:00 Ντέρμπαν 8ος Ισπανία – Ελβετία

2η αγωνιστική
16/06 21:30 Πρετόρια 1ος Νότια Αφρική – Ουρουγουάη
17/06 21:30 Πολοκουάνε 1ος Γαλλία – Μεξικό, 17:00 Μπλούμφονταϊν 2ος Ελλάδα – Νιγηρία, 14:30 Γιοχ. Σόκερ Σίτι 2ος Αργεντινή - Νότια Κορέα
18/06 17:00 Γιοχ. Ελις Παρκ 3ος Σλοβενία – ΗΠΑ, 21:30 Κέιπ Τάουν 3ος Αγγλία – Αλγερία, 14:30 Πορτ Ελίζαμπεθ 4ος Γερμανία – Σερβία
19/06 17:00 Ρούστενμπεργκ 4ος Γκάνα – Αυστραλία, 14:30 Ντέρμπαν 5ος Ολλανδία – Ιαπωνία, 21:30 Πρετόρια 5ος Καμερούν – Δανία
20/06 14:30 Μπλούμφονταϊν 6ος Σλοβακία – Παραγουάη, 17:00 Νέλσπρουϊτ 6ος Ιταλία - Νέα Ζηλανδία, 21:30 Γιοχ. Σόκερ Σίτι 7ος Βραζιλία - Ακτή Ελεφ.
21/06 14:30 Κέιπ Τάουν 7ος Πορτογαλία - Βόρεια Κορέα, 17:00 Πορτ Ελίζαμπεθ 8ος Χιλή – Ελβετία, 21:30 Γιοχ. Ελις Παρκ 8ος Ισπανία – Ονδούρα

3η αγωνιστική
22/06 17:00 Ρούστενμπεργκ 1ος Μεξικό – Ουρουγουάη, 17:00 Μπλούμφονταϊν 1ος Γαλλία - Νότια Αφρική, 21:30 Ντέρμπαν 2ος Νιγηρία - Νότια Κορέα, 21:30 Πολοκουάνε 2ος Ελλάδα – Αργεντινή
23/06 17:00 Πορτ Ελίζαμπεθ 3ος Σλοβενία – Αγγλία, 17:00 Πρετόρια 3ος ΗΠΑ – Αλγερία, 21:30 Γιοχ. Σόκερ Σίτι 4ος Γκάνα – Γερμανία, 21:30 Νέλσπρουϊτ 4ος Αυστραλία – Σερβία
24/06 21:30 Ρούστενμπεργκ 5ος Δανία – Ιαπωνία, 21:30 Κέιπ Τάουν 5ος Καμερούν – Ολλανδία, 17:00 Γιοχ. Ελις Παρκ 6ος Σλοβακία – Ιταλία, 17:00 Πολοκουάνε 6ος Παραγουάη - Νέα Ζηλανδία
25/06 17:00 Ντέρμπαν 7ος Πορτογαλία – Βραζιλία, 17:00 Νέλσπρουϊτ 7ος Βόρεια Κορέα - Ακτή Ελεφ., 21:30 Πρετόρια 8ος Χιλή – Ισπανία, 21:30 Μπλούμφονταϊν 8ος Ελβετία – Ονδούρα

ΦΑΣΗ ΤΩΝ «16»
26/06 17:00 Πορτ Ελίζαμπεθ Α1 - Β2 (1), 21:30 Ρούστενμπουργκ Γ1 - Δ2 (2)
27/06 17:00 Μπλούμφονταϊν Δ1 - Γ2 (3), 21:30 Γιοχάνεσμπουργκ Β1 - Α2 (4)
28/06 17:00 Ντέρμπαν Ε1 - ΣΤ2 (5), 21:30 Γιοχάνεσμπουργκ Ζ1 - Η2 (6)
29/06 17:00 Πρετόρια ΣΤ1 - Ε2 (7), 21:30 Κέιπ Τάουν Η1 - Ζ2 (8)

ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ
02/07 17:00 Πορτ Ελίζαμπεθ Νικητής 5 - Νικητής 6, 21:30 Γιοχάνεσμπουργκ Νικητής 1 - Νικητής 2
03/07 17:00 Κέιπ Τάουν Νικητής 3 - Νικητής 4, 21:30 Γιοχάνεσμπουργκ Νικητής 7 - Νικητής 8

ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ
06/07 21:30 Κείπ Τάουν Νικητής Β - Νικητής Α
07/07 21:30 Ντέρμπαν Νικητής Γ - Νικητής Δ

«ΜΙΚΡΟΣ» ΤΕΛΙΚΟΣ
10/07 21:30 Πορτ Ελίζαμπεθ

ΤΕΛΙΚΟΣ
11/07 21:30 Γιοχάνεσμπουργκ


ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΚΕΪΠ ΤΑΟΥΝ, Πληθυσμός : 1.300.000, Στάδιο: Γκριν Πόιντ, Χωρητικότητα: 66.005, Κατασκευή: 2009 (Καινούριο)
Αγώνες: 11/06 Ουρουγουάη - Γαλλία (1ος όμιλος), 14/06 Ιταλία - Παραγουάη (6ος όμιλος), 18/06 Αγγλία - Αλγερία (3ος όμιλος), 21/06 Πορτογαλία - Ν. Κορέα (7ος όμιλος), 24/06 Καμερούν - Ολλανδία (5ος όμιλος), 29/06 Φάση των 16 (Η1 - Ζ2), 03/07 Προημιτελικός, 06/07 Ημιτελικός
ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ, Πληθυσμός : 3.200.000, Στάδιο: Ελις Παρκ, Χωρητικότητα: 61.639, Κατασκευή : 1982 (Ανακαίνιση το 2009)
Αγώνες: 12/06 Αργεντινή - Νιγηρία (2ος όμιλος), 15/06 Βραζιλία - Β. Κορέα (7ος όμιλος), 18/06 Σλοβενία - ΗΠΑ (3ος όμιλος), 21/06 Ισπανία - Ονδούρα (8ος όμιλος), 24/06 Σλοβακία - Ιταλία (6ος όμιλος), 28/06 Φάση των «16» (Ζ1 - Η2), 03/07 Προημιτελικός
ΜΠΛΟΥΜΦΟΝΤΑΪΝ, Πληθυσμός : 850.000, Στάδιο: Φρι Στέιτ, Χωρητικότητα: 45.058, Κατασκευή: 1952 (Ανακαίνιση το 2008)
Αγώνες: 14/06 Ιαπωνία - Καμερούν (5ος όμιλος), 17/06 Ελλάδα - Νιγηρία (2ος όμιλος), 20/06 Σλοβακία - Παραγουάη (6ος όμιλος), 22/06 Γαλλία - Νότιος Αφρική (1ος όμιλος), 25/06 Ελβετία - Ονδούρα (8ος όμιλος), 27/06 Φάση των «16» (Δ1 - Γ2)
ΝΕΛΣΠΡΟΥΪΤ, Πληθυσμός : 221.474, Στάδιο: Μπομπέλα, Χωρητικότητα: 43.589, Κατασκευή: 2009 (Καινούριο)
Αγώνες: 16/06 Ονδούρα - Χιλή (8ος όμιλος), 20/06 Ιταλία - Νέα Ζηλανδία (6ος όμιλος), 23/06 Αυστραλία - Σερβία (4ος όμιλος), 25/06 Β. Κορέα - Ακτή Ελεφαντοστού (7ος όμιλος)
ΡΟΥΣΤΕΝΜΠΟΥΡΓΚ, Πληθυσμός: 395.539, Στάδιο: Ρόαγιαλ Μπαφόκενγκ, Χωρητικότητα: 44.530, Κατασκευή : 1999 (Ανακαίνιση το 2010)
Αγώνες: 12/06 Αγγλία - ΗΠΑ (3ος όμιλος), 15/06 Νέα Ζηλανδία - Σλοβακία (6ος όμιλος), 19/06 Γκάνα - Αυστραλία (4ος όμιλος), 22/06 Μεξικό - Ουρουγουάη (1ος όμιλος), 24/06 Δανία - Ιαπωνία (5ος όμιλος), 26/06 Φάση των «16» (1C - 2D)
ΝΤΕΡΜΠΑΝ, Πληθυσμός: 3.064.624, Στάδιο: Ντέρμπαν Στέιντιουμ, Χωρητικότητα: 69.957, Κατασκευή: 2009 (Καινούριο)
Αγώνες: 13/06 Γερμανία - Αυστραλία (4ος όμιλος), 16/06 Ισπανία - Ελβετία (8ος όμιλος), 19/06 Ολλανδία - Ιαπωνία (5ος όμιλος), 22/06 Νιγηρία - Ν. Κορέα (2ος όμιλος), 25/06 Πορτογαλία - Βραζιλία (7ος όμιλος), 28/06 Φάση των «16» (Ε1 - ΣΤ2), 07/07 Ημιτελικός
ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ, Πληθυσμός: 3.200.000, Στάδιο: Σόκερ Σίτι, Χωρητικότητα: 88.460, Κατασκευή: 1987 (ανακατασκευή το 2009)
Αγώνες: 11/06 Νότιος Αφρική - Μεξικό (1ος όμιλος), 14/06 Ολλανδία - Δανία (5ος όμιλος), 17/06 Αργεντινή - Ν. Κορέα (2ος όμιλος), 20/06 Βραζιλία - Ακτή Ελεφαντοστού (7ος όμιλος), 23/06 Γκάνα - Γερμανία (4ος όμιλος), 27/06 Φάση των «16» (Β1 - Α2), 02/07 Προημιτελικός, 11/07 Τελικός
ΠΟΡΤ ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ, Πληθυσμός: 1.005.779, Στάδιο: Νέλσον Μαντέλα Μπέι, Χωρητικότητα: 46.082, Κατασκευή : 2009 (Καινούριο)
Αγώνες: 12/06 Ν. Κορέα - Ελλάδα (2ος όμιλος), 15/06 Ακτή Ελεφαντοστού - Πορτογαλία (7ος όμιλος), 18/06 Γερμανία - Σερβία (4ος όμιλος), 21/06 Χιλή - Ελβετία (8ος όμιλος), 23/06 Σλοβενία - Αγγλία (3ος όμιλος), 26/06 Φάση των «16» (Α1 - Β2), 02/07 Προημιτελικός, 10/07 Μικρός τελικός
ΠΟΛΟΚΟΥΑΝΕ, Πληθυσμός: 508.272, Στάδιο: Πίτερ Μοκάμπα, Χωρητικότητα: 45.245, Κατασκευή: 2010 (Καινούριο)
Αγώνες: 13/06 Αλγερία - Σλοβενία (3ος όμιλος), 17/06 Γαλλία - Μεξικό (1ος όμιλος), 22/06 Ελλάδα - Αργεντινή (2ος όμιλος), 24/06 Παραγουάη - Νέα Ζηλανδία (6ος όμιλος)
ΠΡΕΤΟΡΙΑ, Πληθυσμός: 2.200.000, Στάδιο: Λόφτους Φέρσφελντ, Χωρητικότητα: 49.365, Κατασκευή: 1906 (Ανακαίνιση το 2008)
Αγώνες: 13/06 Σερβία - Γκάνα (4ος όμιλος), 16/06 Ν. Αφρική - Ουρουγουάη (1ος όμιλος), 19/06 Καμερούν - Δανία (5ος όμιλος), 23/06 ΗΠΑ - Αλγερία (3ος όμιλος), 25/06 Χιλή - Ισπανία (8ος όμιλος), 29/06 Φάση των «16» (ΣΤ1 - Ε2)

Jabulani: Η μπάλα του 19ου Παγκοσμίου Κυπέλλου
Jabulani, που σημαίνει «γιορτάζω» στη γλώσσα των Ζουλού, είναι το όνομα της επίσημης μπάλας του 19ου Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα φιλοξενηθεί στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής. Η μπάλα, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Κέιπ Τάουν, στις 4 Δεκεμβρίου 2009, χρησιμοποιήθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγου που έγινε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ μια ειδική έκδοσή της, η Jabulani Angola, χρησιμοποιήθηκε και στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 2010. Όσοι συμμετείχαν και στο τουρνουά Κλαουσούρα της Αργεντινής αλλά και το επαγγελματικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ είχαν την ευκαιρία να την... κλωτσήσουν, σε μια διαφορετική εκδοχή χρωμάτων και συγκεκριμένα σε μπλε και πράσινο.
Η μπάλα είναι διακοσμημένη με 11 χρώματα διαφορετικής σημασίας. Συγκεκριμένα συμβολίζουν τους 11 ποδοσφαιριστές της κάθε ομάδας, τις 11 επίσημες γλώσσες της Νότιας Αφρικής, καθώς και τις 11 διαφορετικές φυλές της χώρας. Η τελική μορφή της αναπτύχθηκε στο Πανεπιστήμιο του Loughborough, στη Βρετανία, ενώ κατασκευάστηκε στην Κίνα, χρησιμοποιώντας υλικά από την Ινδία, την Κινεζική Ταϊπέι και φυσικά την Κίνα.
Σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία (Adidas), η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε στην παρασκευή της Jabulani την καθιστά ως την πιο σταθερή μπάλα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε τελική φάση Μουντιάλ.
Όσον αφορά στην μπάλα του τελικού, θα είναι σε χρυσή έκδοση, με την ονομασία Jo`bulani, εμπνευσμένη από την πόλη του Γιοχάνεσμπουργκ, που έχει το παρατσούκλι Jo`burg και στην οποία θα αναδειχθεί ο νέος πρωταθλητής κόσμου.

Zakumi: Η μασκότ της διοργάνωσης
Zakumi, είναι το όνομα της επίσημης μασκότ του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Παρουσιάστηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2008 και πρόκειται για μία λεοπάρδαλη, με πράσινη χαίτη. Η επιλογή του συγκεκριμένου ζώου, έγινε επειδή, η λεοπάρδαλη είναι ένα άγριο ζώο που αποτελεί μέρος του φυσικού πλούτου της Νότιας Αφρικής, ενώ το χρώμα της χαίτης του Ζακούμι, παραπέμπει στο χρώμα των αγωνιστικών χώρων.
Όσον αφορά στο όνομα της μασκότ, αποτελεί σύνθεση του «ΖΑ» που είναι το ακρωνύμιο της χώρας στα αφρικανικά και κωδικός της Νότιας Αφρικής στις ιστοσελίδες του διαδικτύου και του «Kumi» που σε πολλές τοπικές γλώσσες, σημαίνει δέκα (η χρονιά του Μουντιάλ). Σύμφωνα με τη FIFA, ο Zakumi αντιπροσωπεύει τον κόσμο, την γεωγραφία και το πνεύμα της Νότιας Αφρικής. Το επίσημο motto που συνοδεύει τη μασκότ της διοργάνωσης: «Το παιχνίδι του Zakumi είναι το fair play».
Τη μασκότ σχεδίασε ο Αντριές Όντενταλ από το Κέιπ Τάουν, ζωγραφίζοντάς τη με πράσινα μαλλιά, που συμβολίζουν το χόρτο του αγωνιστικού χώρου ενός γηπέδου.

Η διοργάνωση των 420 εκατομμυρίων δολαρίων
Το αστρονομικό ποσό των 420 εκατομμυρίων δολαρίων θα μοιραστούν, ανάλογα με τη θέση που θα καταλάβουν, οι ομάδες που θα βρεθούν στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής για το 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πριν από το τουρνουά, κάθε ομάδα έλαβε από ένα εκατομμύριο δολάρια, που ισοδυναμεί με το κόστος προετοιμασίας. Οι ομάδες που θα αποκλειστούν στη φάση των ομίλων θα λάβουν οκτώ εκατομμύρια δολάρια, ενώ από τη φάση των «16» έως και τον τελικό, τα ποσά (σε δολάρια) που θα μοιραστούν έχουν ως εξής:
Φάση των 16: 9 εκατομμύρια, Προημιτελικά: 18 εκατομμύρια, Ημιτελικά: 20 εκατομμύρια, «Μικρός» τελικός: 24 εκατομμύρια, Τελικός: 30 εκατομμύρια
Η FIFA πριμοδοτεί ακόμη και τη συμμετοχή του κάθε ποδοσφαιριστή στη διοργάνωση, «μοιράζοντας» το συνολικό ποσό των 26 εκατομμυρίων ευρώ στους συλλόγους, δηλαδή κάτι περισσότερο από 1.000 ευρώ την ημέρα για κάθε παίκτη.
Να σημειωθεί ότι το συνολικό ποσό των 420 εκατομμυρίων δολαρίων είναι αυξημένο κατά 60% σε σχέση με τη διοργάνωση του 2006 που ως γνωστόν φιλοξενήθηκε στη Γερμανία.

http://sports.ana-mpa.gr/articleview1.php?id=14841

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Αρχίζει το ματς…


Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, μέχρι τη στιγμή που ο διαιτητής Ραβζάν Ιρμάτοφ από το Ουζμπεκιστάν θα σφυρίξει για πρώτη φορά στο «Σόκερ Σίτι» του Γιοχάνεσμπουργκ. Ο αγώνας Νότια Αφρική-Μεξικό θα έχει ξεκινήσει και μαζί του το 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο, το πρώτο που φιλοξενεί η «Μαύρη Ήπειρος». Στις 5 το απόγευμα, ξεκινά η κορυφαία -μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες- αθλητική διοργάνωση του πλανήτη, με 32 ομάδες να συμμετέχουν στο «πάρτι». Ανάμεσά τους και η εθνική Ελλάδας, η οποία φιλοδοξεί πως η δεύτερη παρουσία της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν θα έχει... καμία σχέση με την πρώτη (ΗΠΑ '94)!
Οι «μνηστήρες» της ύψιστης ποδοσφαιρικής διάκρισης είναι και φέτος πολλοί. Παραδοσιακά η Βραζιλία, η πιο φορμαρισμένη ομάδα στον κόσμο, Ισπανία και ακόμα η Αργεντινή, η κάτοχος του τίτλου Ιταλία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία. Πολύ δυνατή -θεωρητικά τουλάχιστον- παρουσιάζεται η Αγγλία και πάντοτε υπολογίσιμη η Γερμανία. Γενικά το επίπεδο δείχνει ανεβασμένο, οι αποστάσεις έχουν μικρύνει και ομάδες που άλλες εποχές περιορίζονταν σε ρόλο κομπάρσου, μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τους «μεγάλους». Το Μουντιάλ αρχίζει και είναι το ραντεβού από το οποίο κανείς ποδοσφαιρόφιλος που σέβεται τον εαυτό του δεν απουσιάζει! Τα εισιτήρια έχουν κάνει «φτερά», τα τηλεοπτικά δίκτυα όλου του κόσμου που κατέχουν τα δικαιώματα μετάδοσης ετοιμάζονται πυρετωδώς και μαζί τους οι λάτρεις του δημοφιλέστερου αθλήματος να απολαύσουν τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη στο «πάρτι» που ξεκινά σε λίγες ημέρες.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα που σχετίζονται με το Μουντιάλ, μέσα από μια πορεία 76 χρόνων. Μικρές και μεγάλες στιγμές, ρεκόρ και αξιοπερίεργα, χαρακτηρίζουν τη σημαντικότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μας. Ας δούμε μερικές από αυτές...
Στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, στην Ουρουγουάη το 1930, αρχηγός της εθνικής Γαλλίας ήταν ο Αλεξ Βιγιαπλάν, ο οποίος χρόνια αργότερα εκτελέστηκε, αφού αποδείχθηκε ότι συνεργαζόταν με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου!
Στην ίδια διοργάνωση, η Γαλλία έκανε με το καράβι ταξίδι 40 ημερών για να φτάσει στην Ουρουγουάη κι έτσι η προετοιμασία της ομάδας έγινε... εν πλω!
Όσοι οπαδοί της Αργεντινής βρέθηκαν στο Μοντεβιδέο προκειμένου να παρακολουθήσουν τον τελικό, όπου η ομάδα της χώρας τους αντιμετώπιζε την Ουρουγουάη, υποβλήθηκαν σε εξονυχιστικό σωματικό έλεγχο. Το αποτέλεσμα: η αστυνομία βρήκε δεκάδες όπλα και αρκετά πυρομαχικά!
Πανευτυχής ήταν ο δικτάτορας της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι, όταν η διοργάνωση του 1934 ανατέθηκε στη χώρα του. Μάζεψε στο ανάκτορό του τους παίκτες και το προπονητικό τιμ της «Σκουάντρα Ατζούρα» και παρήγγειλε: «Φέρτε μου το κύπελλο»...
Τα μέλη της εθνικής Τσεχοσλοβακίας στο Μουντιάλ του 1934 προέρχονταν από δύο ομάδες, την Σπάρτα και τη Σλάβια Πράγας. Ήταν και η μοναδική φορά που μία εθνική ομάδα είχε συγκροτηθεί από παίκτες μόνο δύο συλλόγων.
Η Αίγυπτος έγινε η πρώτη αφρικανική χώρα που πήρε μέρος σε Μουντιάλ. Στις 27 Μαϊου του 1934 έπαιξε στον πρώτο γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας, έχασε 4-2 από την Ουγγαρία και αποκλείστηκε.
Το 1938 στον αγώνα Βραζιλία-Πολωνία 6-5, ο Λεονίντας και ο Ερνστ Βιλιμόφσκι πέτυχαν από τέσσερα γκολ εκατέρωθεν. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει (και ούτε πρόκειται να) επαναληφθεί ποτέ.
Ο Ελβετός Αλφρεντ Μπικέλ και ο Σουηδός Ερικ Νίλσον είναι οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές που έπαιξαν σε Μουντιάλ τόσο πριν όσο και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι δύο συμμετείχαν στις διοργανώσεις του 1938 (Γαλλία) και του 1950 (Βραζιλία).
Το ξέρατε ότι η Ινδία αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950; Κι αυτό γιατί η FIFA απαγόρευσε στους ποδοσφαιριστές της να αγωνίζονται ...ξυπόλητοι!
Μη νομίζετε ότι η βία στα γήπεδα είναι σύγχρονο φαινόμενο. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, εξαγριωμένοι μετά την ήττα τους με 1-0 από την Ελβετία, οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Ιταλίας κυνήγησαν τον διαιτητή του αγώνα Μάριο Βιάνα. Επίσης, επεισόδια σημειώθηκαν και κατά την επιστροφή των ποδοσφαιριστών της εθνικής Αργεντινής στην πατρίδα τους, μετά τη διοργάνωση του 1958. Η Αργεντινή είχε γνωρίσει ταπεινωτική ήττα με 6-1 από την Τσεχοσλοβακία και στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες βρέθηκαν εκατοντάδες φίλαθλοι που πέταξαν πέτρες και ...τομάτες στην αποστολή της ομάδας.
Το 1962 η Χιλή μάζευε ακόμα τα συντρίμμια από τους φοβερούς σεισμούς, από τους οποίους είχε πληγεί η χώρα. Η FIFA σκεφτόταν σοβαρά να της αφαιρέσει τη διοργάνωση. Όμως τελικά έκανε πίσω μετά τις πιέσεις και τις ικεσίες του Χιλιανού παράγοντα, Κάρλος Ντίτμπορν Πίντο: «Δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο εκτός από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μην μας το πάρετε και αυτό», ήταν τα λόγια του.
Πώς αλλάζουν οι καιροί... Το 1962 στη Χιλή, η Βραζιλία παρέταξε σύστημα 4-3-3 και κατέκτησε το τρόπαιο. Ο βραζιλιάνικος Τύπος κατηγόρησε τον προπονητή Αϊμόρε Μορέιρα ότι το σύστημα με (μόνο) τρεις επιθετικούς, παραήταν... συντηρητικό!
Πέντε ποδοσφαιριστές έχουν αγωνιστεί σε Μουντιάλ με διαφορετικές εθνικές. Ο Χοσέ Αλταφίνι-Ματσόλα έπαιξε με την Βραζιλία το 1958 και με την Ιταλία το 1962. Ο Λουϊζίτο Μόντι με την Αργεντινή το 1930 και με την Ιταλία το 1934. Ο Φέρεντς Πούσκας ήταν ο μεγάλος ηγέτης της Ουγγαρίας το 1954, αγωνίστηκε όμως με την Ισπανία στη διοργάνωση του 1962. Ο Χοσέ Σανταμαρία έπαιξε με την Ουρουγουάη το 1954 και με την Ισπανία το 1962. Τέλος, ο Ρόμπερτ Προσινέτσκι αγωνίστηκε με την Γιουγκοσλαβία το 1990 και την Κροατία το 1998.
Ημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966: η διοργανώτρια Αγγλία αντιμετωπίζει την Πορτογαλία και ο Μπόμπι Τσάρλτον πετυχαίνει ένα καταπληκτικό γκολ και «γράφει» το τελικό 2-1. Αρκετοί παίκτες της Πορτογαλίας παρεμβαίνουν στους πανηγυρισμούς των Άγγλων, προκειμένου να σφίξουν το χέρι του Τσάρλτον και να τον συγχαρούν για το υπέροχο γκολ!
Ένα από τα πιο περίεργα περιστατικά στην ιστορία του Μουντιάλ έγινε στον αγώνα Μεξικό-Ελ Σαλβαδόρ 4-0, το 1970. Ο διαιτητής του αγώνα, Καντίλ, έδωσε ένα φάουλ υπέρ του Ελ Σαλβαδόρ, το οποίο εκτέλεσαν οι παίκτες του... Μεξικού και σκόραραν. Προς γενική κατάπληξη, ο Καντίλ κατακύρωσε το γκολ!
Από το 1970, η FIFA αποφάσισε ότι κανένας ποδοσφαιριστής δεν υποχρεούται να φορά το νούμερο 13, σε περίπτωση που είναι ...προληπτικός!
Το 1974 στη Δυτική Γερμανία, η Αυστραλία έγινε η πρώτη ομάδα της Ωκεανίας που έλαβε μέρος σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για να προκριθούν οι Αυστραλοί έδωσαν αγώνα-μπαράζ με τη Νότια Κορέα και νίκησαν 1-0, χάρη σε τέρμα που πέτυχε ο Σκοτσέζος στην καταγωγή, Τζίμι ΜακΚέι.
Για 45 ολόκληρα χρόνια η Γερμανία ήταν κομμένη στα δύο, τόσο στον πολιτικό, όσο και στον ...ποδοσφαιρικό χώρο. Οι εθνικές ομάδες της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας αναμετρήθηκαν μόνο μία φορά, στη διοργάνωση του 1974. Οι Ανατολικογερμανοί έκαναν τη μεγάλη έκπληξη νικώντας 1-0, μία ήττα που δεν αποδείχθηκε «θανάσιμη» για τους Δυτικογερμανούς, καθώς αργότερα αναδείχθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής το 1978 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο όρος «Μουντιάλ» από τους διοργανωτές. Θεωρήθηκε πολύ πετυχημένος και, επειδή τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν οι διοργανώσεις της Ισπανίας (1982) και του Μεξικού (1986), ο όρος διατηρήθηκε και καθιερώθηκε.
Η γρηγορότερη αλλαγή στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου έγινε το 1978, στο ματς Ιταλία-Αργεντινή 1-0. Ο Μάουρο Μπελούτζι της «Σκουάντρα Ατζούρα» αντικαταστάθηκε στο 6ο λεπτό από τον Αντονέλο Κουκουρέντου.
Στη σκιά του Ντίνο Τζοφ... Ο Ιταλός τερματοφύλακας Ιβάνο Μπορντόν συμμετείχε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1978, 1982), όπου η Εθνική του ομάδα έδωσε τον ανώτατο αριθμό αγώνων (7+7=14). Όλες αυτές τις αναμετρήσεις ο Μπορντόν τις παρακολούθησε από τον πάγκο και ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς λεπτό συμμετοχής σε Μουντιάλ!
Τα μόνα αδέλφια-τερματοφύλακες που έχουν συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο είναι οι Βίκτορ και Βιάτσεσλαβ Τσάνοφ. Και οι δύο ήταν αναπληρωματικοί του μεγάλου Ρενάτ Ντασάεφ στην εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης το 1982 στην Ισπανία. Δεν έπαιξαν ούτε δευτερόλεπτο...
Στην ίδια διοργάνωση, ο τερματοφύλακας του Βελγίου Ζαν Μαρί Πφαφ είδε ...το χάρο με τα μάτια του, καθώς κινδύνευσε να πνιγεί σε μια πισίνα, μόλις λίγες ώρες πριν τον αγώνα της ομάδας του με το Ελ Σαλβαδόρ.
Δύο ποδοσφαιριστές μοιράζονται το ρεκόρ της μικρότερης παρουσίας σε Μουντιάλ. Ο Αργεντίνος Μαρσέλο Τρομπιάνι (1986) και ο Τυνήσιος Κεμάις Λαντίμπι (1978) έχουν αγωνιστεί μόλις δύο λεπτά.
Ο Βάλτερ Τζένγκα είναι ο τερματοφύλακας που έχει κρατήσει την εστία του ανέπαφη, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από οποιονδήποτε άλλον. Το 1990 στην Ιταλία, ο γκολκίπερ των «Ατζούρι» δεν δέχθηκε γκολ για 517 λεπτά, πριν ηττηθεί από τον Κλαούντιο Κανίγια, στον ημιτελικό με την Αργεντινή.
Στη διοργάνωση των ΗΠΑ, το 1994, τα πράγματα ξεκίνησαν ...στραβά. Στην τελετή έναρξης, η διάσημη τραγουδίστρια Νταϊάνα Ρος έστησε τη μπάλα στα δύο μέτρα μπροστά σε άδειο τέρμα, όμως... κατάφερε να αστοχήσει, σε αντίθεση με ό,τι προέβλεπε το τελετουργικό!
Στο ίδιο Μουντιάλ, την παράσταση έκλεψε ο Καμερουνέζος Ροζέ Μιλά. Σε ηλικία 42 ετών, έγινε ο γηραιότερος παίκτης που έχει συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο και παράλληλα ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκόρερ, αφού πέτυχε το γκολ της τιμής στην συντριβή της ομάδας του με 6-1 από τη Ρωσία.
Στον συγκεκριμένο αγώνα, ο Ρώσος Ολεγκ Σαλένκο έγινε ο μοναδικός παίκτης που πετυχαίνει πέντε γκολ σε έναν αγώνα. Ο Σαλένκο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (μαζί με τον Στόιτσκοφ), όμως στη συνέχεα εξαφανίστηκε από το προσκήνιο.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ συμμετείχε και η εθνική Ελλάδας. Όμως, η παρουσία της ήταν απογοητευτική, καθώς γνώρισε τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες και τελείωσε το τουρνουά με τέρματα 10 κατά και κανένα υπέρ. Παράλληλα, το 4-0 επί της Ελλάδας, ήταν η πρώτη νίκη της Βουλγαρίας μετά από 6 παρουσίες σε Μουντιάλ!
Στην ίδια διοργάνωση, οι ποδοσφαιριστές της Σαουδικής Αραβίας ανταμείφθηκαν με 25.000 δολάρια (περίπου 8 εκατ. δρχ) και μία Μερσεντές έκαστος, για την πρόκρισή τους στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης. Ένα «μπόνους» που σίγουρα δεν θα ...έριξε έξω τον βαθύπλουτο πρίγκιπα Φαχντ, αν μάλιστα αναλογιστούμε την αδυναμία του για το ποδόσφαιρο.
Το 1998, η Γαλλία έγινε η έκτη ομάδα στην ιστορία του θεσμού που κατακτά το κύπελλο εντός έδρας, μετά την Ουρουγουάη (1930), την Ιταλία (1934), την Αγγλία (1966), τη Δυτική Γερμανία (1974) και την Αργεντινή (1978).
Η Βραζιλία είναι η μοναδική που έχει κατακτήσει το τρόπαιο μακριά από την ήπειρό της και μάλιστα δύο φορές, το 1958 στην Ευρώπη (Σουηδία) και το 2002 στην Ασία (Ιαπωνία-Ν. Κορέα). Έτσι είναι και η μοναδική που έχει κατακτήσει το τρόπαιο σε όλα τα σημεία του πλανήτη όπου έχει γίνει η διοργάνωση, αφού το 1962 το κατέκτησε στη Χιλή (Ν. Αμερική), το 1970 στο Μεξικό (Κ. Αμερική) και το 1994 στις Η.Π.Α. (Β. Αμερική).
Αν ψάχνει κανείς το μυστικό της επιτυχίας της Ιταλίας στο Μουντιάλ του 2006, θα πρέπει να ανατρέξει στην επιθετική πολυφωνία. Στην πορεία τους προς τη δόξα, οι «Ατζούρι» είχαν 10 διαφορετικούς σκόρερ: Ντελ Πιέρο, Τζιλαρντίνο, Γκρόσο, Ιακουϊντα, Ιντζάγκι, Ματεράτσι, Πίρλο, Τόνι, Τότι και Τζαμπρότα. Το ίδιο επίτευγμα παρουσίασε και η Γαλλία το 1982, αλλά αποκλείστηκε στους ημιτελικούς.
Ο νεότερος ποδοσφαιριστής που έχει δηλωθεί στο 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ο Δανός Κρίστιαν Ερικσεν, γεννηθείς στις 14 Φεβρουαρίου του 1992.
Ο γηραιότερος είναι ο τερματοφύλακας της εθνικής Αγγλίας, Ντέιβιντ Τζέιμς, που θα κλείσει τα 40 την 1η Αυγούστου. Έχουν παράδοση σ΄ αυτές τις ηλικίες τα «τρία λιοντάρια», αφού το 2002 ο Σίμαν ήταν ήδη 39 ετών, ενώ το 1990 στην Ιταλία ο Σίλτον είχε κλείσει τα 40.
Περισσότεροι από τους μισούς ποδοσφαιριστές που έχουν δηλωθεί, αγωνίζονται στα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Συνολικά 385 παίκτες (ποσοστό 52,5%) βγάζουν το... ψωμί τους στην Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Τη «μερίδα του λέοντος» έχει η Αγγλία, με 118 εκπροσώπους στο Μουντιάλ.
Όσον αφορά τους συλλόγους (και με δεδομένο ότι η FIFA παρέχει ημερήσια αποζημίωση για τους παίκτες τους), πιο κερδισμένη θα βγει η Μπαρτσελόνα, αφού 13 παίκτες της μετέχουν στις αποστολές των εθνικών τους ομάδων. Ακολουθούν η Τσέλσι και η Λίβερπουλ που έχουν από 12, η Μπάγερν με 11 και πέντε ομάδες με 10, ανάμεσα στις οποίες και ο Παναθηναϊκός.

Η «ΚΑΥΤΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1982 η αποστολή της εθνικής Ιταλίας ταξίδευσε στην Ισπανία με νωπές της μνήμες από το σκάνδαλο στημένων αγώνων και παράνομων στοιχημάτων που συγκλόνισε τη γειτονική χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ανάμεσα στους (τότε 22) παίκτες που επέλεξε ο Εντζο Μπεαρτζότ ήταν ο Πάολο Ρόσι, ένας εκ των πρωταγωνιστών του σκανδάλου που μόλις είχε επιστρέψει από διετή αποκλεισμό.
Οι «Ατζούρι», εμφανώς τρακαρισμένοι στην πρώτη φάση της διοργάνωσης, ξεκίνησαν με τρεις ισοπαλίες και κατάφεραν να προκριθούν λόγω καλύτερης επίθεσης σε βάρος του Καμερούν. Ο Μπεαρτζότ επέμενε στον «άσφαιρο» Πάολο Ρόσι, ενώ δεχόταν δριμεία κριτική. Τα αρνητικά δημοσιεύματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ένα άρθρο, του οποίου ο συντάκτης υποστήριζε ότι ο Ρόσι είχε ομοφυλοφιλική σχέση με τον Αντόνιο Καμπρίνι, επειδή τους είχε δει να κάνουν μαζί βουτιές και να παίζουν στην πισίνα του ξενοδοχείου...
Αυτό ήταν! Οι Ιταλοί αποφάσισαν να «μποϊκοτάρουν» όλους ανεξαιρέτως τους εκπροσώπους των ΜΜΕ έως το τέλος του τουρνουά. Στην Β΄ φάση απέκλεισαν τη Βραζιλία και την Αργεντινή, στον ημιτελικό την Πολωνία και πήραν το τρόπαιο επικρατώντας 3-1 της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Ο Πάολο Ρόσι βρήκε δίχτυα σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά, ενώ ο «Μπελ-Αντόνιο» Καμπρίνι έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους αριστερούς μπακ και μέλος της αξεπέραστης αμυντικής πεντάδας μαζί με τους Τζοφ, Τζεντίλε, Σιρέα, Κολοβάτι.

ΤΑ ΡΕΚΟΡ
Ο Λόταρ Ματέους είναι ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές σε αγώνες τελικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Γερμανός μέσος έχει παίξει σε 25 ματς, ενώ στη σχετική λίστα ακολουθούν ο Ιταλός Πάολο Μαλντίνι με 23, οι Ντιέγκο Μαραντόνα (Αργεντινή), Βλάντισλαβ Ζμούντα (Πολωνία) και Ούβε Ζέελερ (Δυτική Γερμανία) που έχουν από 21 και ο Γκρεγκόρζ Λάτο (Πολωνία) με 20. Επίσης, ο Ματέους (1982-1998) είναι μαζί με τον Μεξικάνο τερματοφύλακα Αντόνιο Καρμπαχάλ (1950-1966) οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές που έχουν λάβει μέρος πέντε φορές σε τελική φάση.
Νεότερος παίκτης που έχει εμφανιστεί: ήταν ο θρυλικός Πελέ, που πρωτοεμφανίστηκε το 1958, σε ηλικία 17 χρόνων και 230 ημερών. Από το 1982 το ρεκόρ ανήκει στον Νόρμαν Γουάιτσαϊντ της Βόρειας Ιρλανδίας, που αγωνίστηκε σε ηλικία 17 χρόνων και 41 ημερών.
Περισσότερες συμμετοχές χώρας: Βραζιλία (έχει λάβει μέρος και στις 18 προηγούμενες διοργανώσεις).
Περισσότεροι τίτλοι: 5 Βραζιλία (1958, 1962, 1970, 1994, 2002).
Περισσότεροι συνεχείς τίτλοι: Ιταλία (1934, 1938) και Βραζιλία (1958, 1962).
Περισσότερες συμμετοχές σε τελικό: Από επτά η Γερμανία (1954, '66, '74, '82, '86, '90, 2002) και η Βραζιλία (1950, '58, '62, '70, '94, '98, 2002).
Περισσότεροι τίτλοι για ένα παίκτη: Πελέ (Βραζιλία) - 1958 στην Σουηδία, 1962 στην Χιλή, 1970 στο Μεξικό.
Περισσότερα γκολ σε τελική φάση: Το 1998 στη Γαλλία (171).
Περισσότερα γκολ στην ιστορία του θεσμού: Βραζιλία με 201.
Χειρότερη άμυνα στην ιστορία του θεσμού: (Δυτική) Γερμανία με 112 γκολ παθητικό.
Περισσότερα γκολ σε ένα παιχνίδι: το 1954 Αυστρία-Σουηδία 7-5.
Η πιο μεγάλη νίκη: 1954 (Ουγγαρία-Ν. Κορέα 9-0), 1974 (Γιουγκοσλαβία-Ζαΐρ 9-0), 1982 (Ουγγαρία-Ελ Σαλβαδόρ 10-1).
Περισσότερα γκολ σε τελικό: 1958 (Βραζιλία-Σουηδία 5-2)
Ο νεότερος παίκτης που σήκωσε το τρόπαιο: Πελέ (1958, σε ηλικία 17 ετών και 8 μηνών).
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που κατέκτησε το κύπελλο: Ντίνο Τζοφ (Ιταλία, ως αρχηγός το 1982 σε ηλικία 42 ετών και 4 μηνών).
Ο καλύτερος σκόρερ όλων των εποχών: Ρονάλντο (Βραζιλία, 4 γκολ το 1998, 8 το 2002 και 3 το 2006).
Ο καλύτερος σκόρερ σε μία διοργάνωση: Ζιστ Φοντέν (Γαλλία, 13 γκολ το 1958).
Ο πρώτος (χρονικά) σκόρερ του Μουντιάλ: Λουσιάν Λοράν (Γαλλία, στις 13 Ιουλίου του 1930).
Περισσότερα γκολ σε ένα παιχνίδι: Ολεγκ Σαλένκο (Ρωσία, 5 γκολ το 1994 στο 6-1 επί του Καμερούν).
Περισσότερα γκολ σε τελικό: Τζεφ Χαρστ (Αγγλία, 3 γκολ το 1966 με την Δ. Γερμανία, 4-2 στην παράταση).
Περισσότερες κίτρινες κάρτες: Λόταρ Ματέους (Γερμανία) με 5.
Περισσότερες κόκκινες κάρτες: Ριγκομπέρτ Σονγκ (Καμερούν) με 2.
Ο νεότερος σκόρερ: Πελέ (Βραζιλία, το 1958 εναντίον της Ουαλίας) σε ηλικία 17 ετών και 239 ημερών.
Ο... ηλικιωμένος σκόρερ: Ροζέ Μιλά (Καμερούν, το 1994 στο παιχνίδι με την Ρωσία (1-6) σκόραρε σε ηλικία 42 ετών, 1 μηνός και 8 ημερών).
Το γρηγορότερο γκολ: 2002 Τουρκία-Νότια Κορέα 3-2, ο Χακάν Σουκούρ σκόραρε στο 11ο δευτερόλεπτο.
Το γρηγορότερο χατ-τρικ: Ο Ούγγρος Λάζλο Κις μπήκε ως αλλαγή στον αγώνα με το Ελ Σαλβαδόρ (1982) και πέτυχε τρία γκολ μέσα σε επτά λεπτά (70΄, 74΄, 77΄)! Τελικό σκορ 10-1.
Το γρηγορότερο γκολ από αναπληρωματικό: Εμπέ Σαντ (Δανία, 1998), μόλις 16 δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο 4-1 επί της Νιγηρίας.
Μοναδικοί παίκτες που σκόραραν σε όλα τα παιχνίδια της τελικής φάσης: Ζαϊρζίνιο (Βραζιλία, το 1970 σε έξι ματς), Ζιστ Φοντέν (Γαλλία, το 1958 σε 6 ματς) Αλσίντε Γκίτζια (Ουρουγουάη, το 1950 σε 4 ματς).
Οι μοναδικοί που σκόραραν σε δύο τελικούς: Πελέ (Βραζιλία, 1958 και 1970), Βαβά (Βραζιλία, 1958 και 1962), Πολ Μπράιτνερ (Δ. Γερμανία, 1974 και 1982), Ζινεντίν Ζιντάν (Γαλλία, 1998 και 2006).
Μοναδικός παίκτης που έχει αγωνιστεί σε τρεις τελικούς: Καφού (Βραζιλία, 1994, 1998, 2002).
Μοναδικός παίκτης που έχει σκοράρει με δύο χώρες: Ρόμπερτ Προσινέτσκι (με Γιουγκοσλαβία το 1990 και με Κροατία το 1998).
Το πρώτο χατ-τρικ: Μπερτ Πάτενοντ (ΗΠΑ) το 1930 εναντίον της Παραγουάης.
Το πρώτο αυτογκόλ: Ερσντ Λέτσερ (Ελβετία, το 1938 με αντίπαλο τη Γερμανία).
Καλύτερη επίθεση: Ουγγαρία (1954, 27 γκολ).
Γρηγορότερη αποβολή: 1986 (Ουρουγουάη-Σκωτία, ο Μπατίστα αποβλήθηκε στο 55ο δευτερόλεπτο).
Οι «λούζερ»: Τσεχοσλοβακία και Ολλανδία έχουν συμμετάσχει δύο φορές σε τελικό, αλλά δεν έχουν κατακτήσει ποτέ το τρόπαιο.
Ρεκόρ θεατών σε αγώνα: το 1950 Βραζιλία-Ουρουγουάη (199.854 θεατές στο Μαρακανά).
Λιγότεροι θεατές σε αγώνα: Μόλις 300 το 1930, στο Ρουμανία-Περού (3-1).
Ρεκόρ θεατών σε τελική φάση: το 1994 (3.587.538 θεατές, μέσος όρος 68.991 σε κάθε παιχνίδι).
Προπονητής με τις περισσότερες παρουσίες: Ο απίστευτος Μπόρα Μιλουτίνοβιτς, που έχει οδηγήσει πέντε εθνικές ομάδες σε ισάριθμες διαδοχικές τελικές φάσεις (Μεξικό 1986, Κόστα Ρίκα 1990, ΗΠΑ 1994, Νιγηρία 1998, Κίνα 2002).
Παίκτης και προπονητής: Ο Μάριο Ζαγκάλο πανηγύρισε την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ως παίκτης της «Σελεσάο» το 1958 και το 1962 και ως προπονητής της το 1970.
Αρχηγός και προπονητής: Μόνο ο Φραντς Μπεκενμπάουερ οδήγησε τη Γερμανία στον τίτλο, πρώτα φορώντας το «Spielfuhrer» στο μπράτσο (1974) και στη συνέχεια ως προπονητής (1990).
Ο μόνος προπονητής που πέτυχε το repeat: Ο Ιταλός Βιτόριο Πότσο, με δύο διαδοχικά τρόπαια το 1934 και το 1938.
Το πρώτο πέναλτι: Το πέτυχε ο Μεξικανός Μανουέλ Ρόχας, εναντίον της Αργεντινής το 1930.
Το πρώτο χαμένο πέναλτι: Ο θρυλικός Ρικάρντο Ζαμόρα, τερματοφύλακας της εθνικής Ισπανίας το 1934, απέκρουσε το πέναλτι του Βραζιλιάνου Βαλντεμάρ ντε Μπρίτο.

ΤΑ ΘΡΙΛΕΡ
1938: Α' ΓΥΡΟΣ: Βραζιλία-Πολωνία 6-5. Ο Βραζιλιάνος Λεονίντας και ο Πολωνός Ερνστ Βιλιμόφσκι πέτυχαν από 4 γκολ!
1950: ΤΕΛΙΚΟΣ: Ουρουγουάη-Βραζιλία 2-1. «Παγωμάρα» από 200.000 Βραζιλιάνους που βρέθηκαν στο Μαρακανά και είδαν τη «σελεσάο» να χάνει το τρόπαιο «Ζιλ Ριμέ» στο 79', παρότι είχαν προηγηθεί στο 49'.
1954: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Ουγγαρία-Βραζιλία 4-2, αλλιώς «η μάχη της Βέρνης». Πολύ... ξύλο μεταξύ των παικτών, τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και στα αποδυτήρια.
1962: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Χιλή-Ιταλία 2-0, αλλιώς «Η μάχη του Σαντιάγκο». Η ατμόσφαιρα είχε δυναμιτιστεί πολύ πριν το ξεκίνημα του αγώνα. Αιτία ήταν κάποια ...καθόλου κολακευτικά σχόλια του Ιταλικού τύπου για τους Χιλιανούς ποδοσφαιριστές. Στο ματς το ξύλο έπεφτε ...βροχή και η Ιταλία τελείωσε με 9 παίκτες.
1966: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Αγγλία-Αργεντινή 1-0, στο Γουεμπλεϊ. Τα σκληρά μαρκαρίσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Το ματς διεκόπη για 8 λεπτά, μετά την αποβολή του αρχηγού της Αργεντινής, Αντόνιο Ρατίν.
1970: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΣ: Ιταλία-Δυτική Γερμανία 4-3. Ίσως το ματς με την εντυπωσιακότερη διακύμανση. Η Ιταλία προηγήθηκε με τον Μπούρνιτς, όμως ο Σνέλιγκερ ισοφάρισε στο 89'. Στην παράταση προηγήθηκε η Γερμανία (Γκερντ Μίλερ), όμως οι Ιταλοί όχι μόνο ισοφάρισαν σε 2-2 (Μπούρνιτς), αλλά ξαναπήραν το προβάδισμα 3-2 με τον Ρίβα. Ο Μίλερ έφερε ξανά το παιχνίδι «στα ίσα», όμως ο Ριβέρα διαμόρφωσε το τελικό 4-3 στο 118'!
1974: ΤΕΛΙΚΟΣ: Δυτ. Γερμανία-Ολλανδία 2-1. Οι «οράνιε» προηγήθηκαν μόλις στο 1' με πέναλτι (Νέεσκενς), όμως οι Γερμανοί ισοφάρισαν στο 25' -επίσης με πέναλτι- που εκτέλεσε ο Μπράιτνερ. Την εσχάτη των ποινών είχε κερδίσει ο Χολτσενμπαϊν που ανετράπη από τον Γιάνσεν. Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα ο Γερμανός μέσος παραδέχθηκε ότι στην συγκεκριμένη φάση δεν υπήρξε ανατροπή...
1978: Β' ΓΥΡΟΣ: Αργεντινή-Περού 6-0. Οι γηπεδούχοι χρειάζονταν ένα μεγάλο σκορ (τουλάχιστον 4-0) για να προκριθούν στον τελικό σε βάρος της Βραζιλίας. Τελικά έβαλαν ...εξάρα και από τότε ο τερματοφύλακας του Περού Ραμόν Κιρόγκα «κέρδισε» το παρατσούκλι «Πιράνχας» για τον τρόπο με τον οποίο ...κατάπινε τα γκολ!
1982: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Δυτ. Γερμανία-Γαλλία 3-3 (5-4 στα πέναλτι), αλλιώς «Το θρίλερ της Σεβίλλης». Το σκορ στον κανονικό αγώνα ήταν 1-1, όμως στην παράταση οι Ζιρές, Τρεζόρ έδωσαν προβάδισμα 3-1 στην Γαλλία. Μόνο μια ομάδα σαν τη Γερμανία θα μπορούσε να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Με τον Ρουμενίγκε να μπαίνει ως αλλαγή, ισοφάρισε σε 3-3 και πήρε το ματς στα πέναλτι. Ο αγώνας εκείνος σημαδεύθηκε από το «δολοφονικό» φάουλ του Γερμανού τερματοφύλακα Σουμάχερ, στον Μπατιστόν. Ήταν ο πρώτος από τους (μέχρι σήμερα 20) αγώνες του Μουντιάλ, που έχουν κριθεί στα πέναλτι.
1986: ΤΕΛΙΚΟΣ: Αργεντινή-Δυτ. Γερμανία 3-2. Πάλι οι Γερμανοί πήγαν να πετύχουν τη μεγάλη ανατροπή, όμως ο Μαραντόνα τους την ...χάλασε. Τα «πάντσερ» έχαναν 2-0 στο 73', όταν ο Ρουμενίγκε μείωσε. Στη συνέχεια ο Φέλερ ισοφάρισε, όμως στο 84' μια μαγική έμπνευση του «Ντιεγκίτο» έβγαλε τετ-α-τετ τον Μπουρουσάγκα, που πέτυχε το 3-2 και έδωσε το τρόπαιο στην Αργεντινή.
1990: ΤΕΛΙΚΟΣ: Δυτ. Γερμανία-Αργεντινή 1-0. Ήταν ή δεν ήταν πέναλτι η ανατροπή του Σενσίνι στον Φέλερ στο 84'; Ένα λεπτό αργότερα, ο Αντρέας Μπρέμε ευστοχούσε από τη «βούλα» και χάριζε στη Γερμανία το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ομως, το πέναλτι που έδωσε ο Μεξικάνος διαιτητής Κοντεσάλ Μέντες θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Πέραν όλων αυτών, ο τελικός του 1990 ήταν ο χειρότερος από τους 18 που έχουν διεξαχθεί! Η Αργεντινή έπαιξε καταστροφικό ποδόσφαιρο και αποτέλεσμα ήταν να αποβληθούν δύο παίκτες της (Μονζόν, Ντεζότι).
1994: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Ιταλία-Ισπανία 2-1. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν και πάλι ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, καθώς σημείωσε το νικητήριο γκολ στο 87΄. Ήταν ένας επεισοδιακός αγώνας, που σημαδεύθηκε από την αγκωνιά-δυναμίτη του Μάρουο Τασότι στο πρόσωπο του Λουϊς Ενρίκε. Ο (34χρονος τότε) Τασότι τιμωρήθηκε με οκτώ αγωνιστικές από την FIFA, με αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί η διεθνής καριέρα του. Ο Ντίνο Μπάτζιο (25΄) είχε ανοίξει το σκορ για τους «ατζούρι», ενώ ο Χοσέ Καμινέρο ισοφάρισε στο 75΄.
1998: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Ολλανδία-Αργεντινή 2-1. Σπουδαίο ματς με συγκλονιστικό φινάλε στο «Βελοντρόμ» της Μασσαλίας, όταν ο Ντένις Μπέργκαμπ με ένα υπέροχο γκολ στο 89΄ χάρισε την πρόκριση στους «Οράνιε». Το σκορ είχε ανοίξει στο 12΄ ο Πάτρικ Κλάιφερτ, ενώ για την Αργεντινή είχε ισοφαρίσει στο 18΄ ο «Πιόχο» Λόπες.
2002: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Νότια Κορέα-Ισπανία 0-0 (5-3 στα πέναλτι). Η διοργανώτρια Νότια Κορέα, μετά τα παιχνίδια με Πορτογαλία και Ιταλία, χρειάστηκε και πάλι το χεράκι της... διαιτησίας για να προχωρήσει. Δύο ακυρωθέντα τέρματα των Ελγκέρα (49΄) και Μοριέντες (93΄) για (ανύπαρκτο) επιθετικό φάουλ και (ανύπαρκτο) άουτ στη σέντρα του Χοακίν, αντίστοιχα, κράτησαν το μηδέν στην άμυνα των γηπεδούχων οδηγώντας το ματς στα πέναλτι. Εκεί η τύχη χαμογέλασε στους Κορεάτες και το σφύριγμα της λήξης βρήκε σύσσωμη την ισπανική ομάδα να διαμαρτύρεται στον Αιγύπτιο διαιτητή, Γκαμάλ Γκαντούρ και τον βοηθό του από την Ουγκάντα, Μουλούμπα Τομουσάνγκε, χωρίς αντίκρισμα. Ο Γκαντούρ δεν σφύριξε ποτέ ξανά σε διεθνές επίπεδο!
2006: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο 22 παίκτες κυνηγούν τη μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Μνημειώδης ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ, που... διαψεύσθηκε πανηγυρικά στον ημιτελικό του «Βέστφαλεν». Το χρονόμετρο σημάδευε το 118ο λεπτό με τη Γερμανία και την Ιταλία να αδυνατούν να «ματώσουν» τα δίχτυα, όμως στο τέλος οι «Ατζούρι» πανηγύρισαν τη νίκη με 2-0, χάρη σε γκολ του Γκρόσο (119΄) και του Ντελ Πιέρο (+120΄), αφήνοντας τους γηπεδούχους εκτός τελικού.

Οι μεγάλες απουσίες στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές λένε πως η συμμετοχή και η διάκριση στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι το αποκορύφωμα μιας καριέρας, όσες επιτυχίες κι αν έχουν σε συλλογικό επίπεδο. Και είναι γεγονός πως εικόνες, σαν αυτή με τον Πελέ στα χέρια των οπαδών αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στο Μεξικό το 1970, με τον Μπεκενμπάουερ να σηκώνει το πιο φημισμένο τρόπαιο τέσσερα χρόνια αργότερα, με τον Μπάτζιο να σκύβει το κεφάλι για το χαμένο πέναλτι στον τελικό του 1994 ή με τον Μαραντόνα να διαλύει μόνος του την αγγλική άμυνα το 1986 και με τον Μπανκς να καταργεί... τους νόμους της φύσης σε εκείνη την «απόκρουση του αιώνα» το 1970, είναι από τις πιο δυνατές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ακριβώς γιατί έγιναν στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και σίγουρα, η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι δεν θα γινόταν πρωτοσέλιδο θέμα σε ολόκληρο τον παγκόσμιο Τύπο, αν δεν γινόταν στον τελικό αυτής της σπουδαίας διοργάνωσης.
Ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες σαν όλους τους παραπάνω, σαν τον Κρόιφ και τον Πλατινί, τον Μίλερ και τον Ζέελερ, τον Ρίβα και τον Ματσόλα, τον Τζοφ και τον Ρουμενίγκε, τον Εουσέμπιο και τον Γιασίν, τον Τσάρλτον και τον Μουρ, τον Ντίντι και τον Γκαρίντσα, τον Κοπά και τον Φοντέν, τον Πούσκας και τον Χιντεγκούτι, τον Γκίλμαρ και τον Σκιαφίνο, τον Λεονίντας και τον Μεάτσα ή πιο πρόσφατα τον Ρομάριο και τον Μπάτζιο, τον Ζιντάν και τον Ρονάλντο, χαρακτήρισαν μια εποχή ολόκληρη, ακριβώς γιατί έλαμψαν μέσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και ίσως σήμερα το... μέγα ερώτημα «Πελέ ή Μαραντόνα» να μην είχε κανένα απολύτως νόημα, αν κάποιος από τους δύο δεν είχε στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Και σίγουρα αυτός που μελλοντικά θα πλασαριστεί δίπλα στο «απόλυτο δίδυμο» θα έχει προσφέρει τη λάμψη του τουλάχιστον σε ένα Μουντιάλ.
Κι όμως, υπήρξαν ποδοσφαιρικά μεγαθήρια, πραγματικοί θρύλοι της «στρογγυλής θεάς», οι οποίοι κέρδισαν τα πάντα στην καριέρα τους και κυρίως μια θέση στο «Πάνθεον των μεγάλων», που έγραψαν το όνομά τους με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως το βιογραφικό τους δείχνει λιγάκι πιο φτωχό, ακριβώς γιατί δεν συμμετείχαν ποτέ σε ένα Μουντιάλ. Ας κάνουμε λοιπόν ένα «ταξίδι» σ΄ αυτές τις περιπτώσεις.
1. ΑΛΦΡΕΔΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ/ΙΣΠΑΝΙΑ)
Ο «βασιλιάς» της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος ως αξία στέκεται για πολλούς δίπλα στον Πελέ, τον Μαραντόνα και τον Κρόιφ, δεν εμφανίστηκε ποτέ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί... άλλαζε τις εθνικές ομάδες σαν τα πουκάμισα. Πότε Αργεντινή και πότε Κολομβία και, όταν στο τέλος κατέληξε να είναι μέλος της εθνικής Ισπανίας, αυτή δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά (1958). Τέσσερα χρόνια αργότερα οι Ισπανοί έδωσαν το «παρών» στα γήπεδα της Χιλής, όμως ο τραυματισμός του, αλλά και η κόντρα του με τον ομοσπονδιακό προπονητή, Χελένιο Χερέρα, τον άφησαν εκτός αποστολής (στην οποία παρεμπιπτόντως μετείχε ο Πούσκας ως Ισπανός!).
2. ΛΑΝΤΙΣΛΑΟ ΚΟΥΜΠΑΛΑ (ΟΥΓΓΑΡΙΑ/ΙΣΠΑΝΙΑ)
Περίπτωση σχεδόν όμοια με αυτή του Ντι Στέφανο. Ο θρύλος της Μπαρτσελόνα ξεκίνησε φυσιολογικά ως στέλεχος της εθνικής Ουγγαρίας, αλλά, όταν αυτή διαμορφώθηκε ως ομάδα που θα πρωταγωνιστούσε τη δεκαετία του ΄50 σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμιο Κύπελλο (η φημισμένη «Αράντσιπατ»), αυτός φορούσε ήδη τη φανέλα της εθνικής Τσεχοσλοβακίας και αμέσως μετά της εθνικής Ισπανίας. Πλήρωσε κι αυτός τον αποκλεισμό των Ισπανών από τα τελικά του 1958, ενώ το 1962 είχε αποσυρθεί πλέον από την εθνική ομάδα.
3. ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΕΣΤ (ΒΟΡ. ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ο άνθρωπος που σημάδεψε μια γενιά ολόκληρη, που άφησε εποχή με τις ενέργειές του και οδήγησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην κορυφή, πλήρωσε την... ανυπαρξία της εθνικής ομάδας του τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Η Βόρεια Ιρλανδία δεν προκρίθηκε τότε σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και έτσι ο Τζορτζ Μπεστ δεν γεύτηκε ποτέ τη χαρά μιας τέτοιας συμμετοχής και διάκρισης.
4. ΑΝΤΟΛΦΟ ΠΕΝΤΕΡΝΕΡΑ (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ)
Ο θρύλος της Ρίβερ Πλέιτ, ο οποίος σήκωσε τέσσερα Κόπα Αμέρικα ως αρχηγός της εθνικής Αργεντινής, παρέμεινε θεατής των Παγκοσμίων Κυπέλλων, αφού η χώρα του δεν μετείχε στα τελικά το 1950 και το 1954, ενώ το 1958 είχε πλέον ο ίδιος «κρεμάσει» τα ένδοξα παπούτσια του.
5. ΓΚΟΥΝΑΡ ΝΟΡΝΤΑΛ (ΝΟΡΒΗΓΙΑ)
Μέλος της θρυλικής τριπλέτας «Γκρε-Νο-Λι» της Μίλαν και της εθνικής Σουηδίας τη δεκαετία του ΄50 (Γκρεν, Νόρνταλ, Λίντχολμ), μετείχε στην αποστολή το 1958, όμως είδε όλους τους αγώνες από τον πάγκο μέχρι τον τελικό, καθώς ήταν τραυματίας κι έτσι δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
6. ΕΜΛΙΝ ΧΙΟΥΖ (ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 η Αγγλία δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση κι έτσι ο αρχηγός της Λίβερπουλ και της εθνικής περίμενε ως τελευταία ευκαιρία της πλούσιας καριέρας του το Μουντιάλ του 1982. Εκεί η Αγγλία έδωσε το «παρών», όμως ο Έμλιν Χιούζ στάθηκε άτυχος, καθώς ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τελευταία στιγμή τη συμμετοχή στην αποστολή.
7. ΕΡΙΚ ΚΑΝΤΟΝΑ (ΓΑΛΛΙΑ)
Κάτι οι «καυγάδες» του με τον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή, οι οποίοι τον άφηναν συχνά-πυκνά εκτός εθνικής, κάτι το γεγονός ότι οι «τρικολόρ» απέτυχαν να προκριθούν στα τελικά του 1990 και του 1994 κι έτσι ο Γάλλος άσος δεν αγωνίστηκε ποτέ σε Μουντιάλ. Κι όταν επιτέλους η Γαλλία έλαβε μέρος το 1998 και μάλιστα σήκωσε το τρόπαιο, αυτός είχε «φροντίσει» να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ακριβώς ένα χρόνο νωρίτερα.
8. ΜΠΕΡΝΤ ΣΟΥΣΤΕΡ (ΔΥΤ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Το 1980 αναδείχθηκε στα γήπεδα της Ιταλίας πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική της τότε Δυτικής Γερμανίας. Στη συνέχεια, όμως, οι συχνοί τραυματισμοί (1982), αλλά και ο δύστροπος χαρακτήρας του (1986) άφησαν τον μέσο της Κολονίας, της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης εκτός αποστολής.
9. ΖΟΡΖ ΓΟΥΕΑ (ΛΙΒΕΡΙΑ)
Την εποχή που το «άστρο» του μεσουρανούσε (δεκαετία ΄90) κατάφερε να οδηγήσει τη Μονακό, την Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μίλαν σε επιτυχίες, δεν κατάφερε όμως να οδηγήσει την εθνική Λιβερίας σε ένα Μουντιάλ, καθώς εκεί ήταν απελπιστικά μόνος.
10. ΡΑΪΑΝ ΓΚΙΓΚΣ (ΟΥΑΛΙΑ)
Νεαρός είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στην εθνική Αγγλίας και την εθνική Ουαλίας. Ίσως ο ίδιος τότε δεν φανταζόταν την εξέλιξή του και επέλεξε για συναισθηματικούς λόγους την Ουαλία. Τελικά σήμερα γνωρίζει καλά πως ως μέλος αυτής της ομάδας έχασε την ευκαιρία να παίξει σ΄ ένα Μουντιάλ, ενώ η εθνική Αγγλίας όλα αυτά τα χρόνια ψάχνει έναν μεσοεπιθετικό της κλάσης του Γκιγκς για το αριστερό άκρο της.
11. ΕΛΜΠΕΡ ΤΖΙΟΒΑΝΕ ΝΤΕ ΣΟΟΥΖΑ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Ως σέντερ φορ της Μπάγερν Μονάχου ήταν επί σειρά ετών ένας από τους κορυφαίους γκολτζήδες των ευρωπαϊκών γηπέδων. Όμως η παρουσία του στην εθνική Βραζιλίας ήταν δυσανάλογη της αξίας του και της προσφοράς του. Το 1994 η «σελεσάο» είχε τον Ρομάριο και το 1998 τον Ρονάλντο, οπότε ο Έλμπερ έβλεπε μια ζωή τα Μουντιάλ από την... τηλεόραση.
12. ΡΕΪ ΚΛΕΜΕΝΣ (ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ ήταν βασικός στην εθνική ομάδα, αλλά η Αγγλία δεν προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το 1982 η Αγγλία πήγε στο Μουντιάλ και ο Κλέμενς ήταν στην αποστολή, αλλά δεν αγωνίστηκε ούτε ένα λεπτό, καθώς βασικός -και αναντικατάστατος- είχε γίνει ο Πίτερ Σίλτον.
13. ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΟΣΚΟΦ (ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ)
Ο πρώτος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής που απέκτησε διεθνή φήμη, δεν κατάφερε να αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς η εθνική ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί επί των ημερών του στα τελικά (δεκαετία του ΄50).
14. ΤΖΟΝ ΧΑΝΣΕΝ (ΔΑΝΙΑ)
Από τους πρώτους ξένους ποδοσφαιριστές μεταπολεμικά, που σημάδεψαν με την παρουσία τους την πορεία της Γιουβέντους. Πρωταθλητής με την «κυρία» το 1950 και το 1952, πρώτος σκόρερ του καμπιονάτο το 1953, δεν πήγε ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί την εποχή εκείνη η εθνική Δανίας ήταν από τις πιο αδύναμες ομάδες της Ευρώπης.
15. ΛΙΑΜ ΜΠΡΕΪΝΤΙ (ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ένας από τους κορυφαίους και πιο τεχνίτες ποδοσφαιριστές που έχει αναδείξει το ιρλανδικό ποδόσφαιρο, από τους κορυφαίους μέσους των βρετανικών γηπέδων τη δεκαετία του ΄80 και με σημαντική παρουσία στην Ιταλία (Γιουβέντους, Ίντερ), δεν πρόλαβε οριακά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου η εθνική ομάδα της χώρας του προκρίθηκε για πρώτη φορά σε τελική φάση.
16. ΙΑΝ ΡΑΣ (ΟΥΑΛΙΑ)
Ο κορυφαίος «μπόμπερ» της Λίβερπουλ, την εποχή που η αγγλική ομάδα βρισκόταν στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, «πλήρωσε» την αδυναμία της εθνικής Ουαλίας να προκριθεί σε ένα Μουντιάλ. Κάτι ανάλογο με τον Γκιγκς δηλαδή, μόνο που στα νιάτα του ο Ρας δεν είχε τη δυνατότητα να επιλέξει εθνική ομάδα. Ήταν ευθύς εξαρχής «καταδικασμένος» να αγωνιστεί με τα «χρώματα» της ιδιαίτερης πατρίδας του.
17. ΑΛΕΞΕΪ ΜΙΧΑΪΛΤΣΕΝΚΟ (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ/ΟΥΚΡΑΝΙΑ)
Το τελευταίο μεγάλο «αστέρι» της Σοβιετικής Ένωσης, που «έλαμψε» με το ταλέντο του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, τραυματίστηκε σοβαρά το 1990 κι έχασε το Μουντιάλ της Ιταλίας. Στη συνέχεια ήρθε η διάλυση της υπερδύναμης και ο ίδιος έγινε ο ηγέτης της εθνικής Ουκρανίας, η οποία εκείνα τα χρόνια αδυνατούσε να προκριθεί στα τελικά της διοργάνωσης.
18. ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΑΝΤΣΙΝΙ (ΙΤΑΛΙΑ)
Το «αστέρι» της Σαμπντόρια, όταν πρωταγωνιστούσε στα γήπεδα της Ευρώπης, ήταν για πολλούς, μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο πιο τεχνίτης ποδοσφαιριστής της Ιταλίας. Όμως ή τον καλούσαν στην εθνική και δεν τον χρησιμοποιούσαν καθόλου, όπως έκανε ο Βιτσίνι το 1990, ή τον «έκοβαν» εντελώς, όπως έκανε ο Αρίγκο Σάκι το 1994. Κι έτσι δεν έχει λεπτό συμμετοχής σε Μουντιάλ.
19. ΝΤΑΒΙΝΤ ΖΙΝΟΛΑ (ΓΑΛΛΙΑ)
Όπως και ο Καντονά, έτσι και ο επιθετικός της Παρί Σεν Ζερμέν και της Νιούκαστλ, «πλήρωσε» το 1990 και το 1994 το γεγονός ότι η εθνική Γαλλίας απέτυχε παταγωδώς να προκριθεί στα τελικά. Και το 1998 «πλήρωσε» τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, ο οποίος ανάγκασε τον Εμέ Ζακέ να τον αφήσει εκτός αποστολής.
20. ΖΟΖΕ ΑΓΚΟΥΑΣ (ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ)
Από τους κορυφαίους γκολτζήδες του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, ήταν ο άνθρωπος που με τα δικά του γκολ οδήγησε την Μπενφίκα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 κι αυτός που ουσιαστικά έβαλε τέλος στην παντοκρατορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως το 1966, που οι Πορτογάλοι πήγαν για πρώτη φορά στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο ίδιος ήταν πλέον 36 ετών κι έτσι έμεινε εκτός εθνικής ομάδας.
21. ΑΝΧΕΛ ΙΟΡΝΤΑΝΕΣΚΟΥ (ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
Το «αστέρι» του ρουμανικού ποδοσφαίρου άρχισε να ανατέλλει λίγο μετά το 1970, όπου η Ρουμανία έδωσε για τελευταία φορά το «παρών» στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και έδυσε λίγο πριν το 1990, όπου η Ρουμανία επέστρεψε σε τελικά μετά από 20 χρόνια. Έτσι ο «Άγγελος» των Ρουμάνων δεν εμφανίστηκε ποτέ σε ένα Μουντιάλ.
22. ΛΕΟΝΙΝΤ ΜΠΟΥΡΙΑΚ (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ)
Ο ποδοσφαιρικός «δίδυμος» του Ολεγκ Μπλαχίν στην Ντιναμό Κιέβου και στην εθνική της -τότε- Σοβιετικής Ένωσης, έχασε τα τελικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων της δεκαετίας του ΄70, γιατί δεν προκρίθηκε η ομάδα του, και αυτό του 1982, όπου οι Σοβιετικοί επανεμφανίστηκαν, λόγω ηλικίας.
23. ΝΤΑΝΚΑΝ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΣ (ΑΓΓΛΙΑ)
Σε ηλικία 19 ετών γινόταν ο ηγέτης της ανανεωμένης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σε ηλικία 22 ετών οδηγούσε την εθνική Αγγλίας στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαινε τότε από τα βρετανικά γήπεδα, όμως λίγους μήνες πριν λάμψει το «αστέρι» του στη Σουηδία, τον Φεβρουάριο του ΄58, έχασε τη ζωή του στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου.
24. ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ ΜΑΤΣΟΛΑ (ΙΤΑΛΙΑ)
Αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εθνική ομάδα της Ιταλίας συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί για το Μουντιάλ του 1950. Όλα άλλαξαν μετά το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα στο όρος Σουπέργκα, όταν «ξεκληρίστηκε» η ασυναγώνιστη -τότε- ομάδα της Τορίνο με τους εννέα διεθνείς. Το πιο λαμπρό «αστέρι» και ηγέτης τόσο της «Γκρανάτα» όσο και της εθνικής ήταν ο Βαλεντίνο Ματσόλα, πατέρας του Σάντρο.
25. ΜΕΜΕΤ ΣΟΛ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι από τους πιο άτυχους αυτής της «παρέας». Το 1998 παιζόταν μέχρι την τελευταία στιγμή η συμμετοχή του στην αποστολή της Γερμανίας, καθώς είχε τραυματιστεί και βρισκόταν στο στάδιο της αποθεραπείας. Τελικά ο Μπέρτι Φογκτς έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το 2002 πάλι είχε τραυματιστεί παραμονές της τελικής φάσης. Και τελικά, ο Ρούντι Φέλερ έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το άσχημο έργο επαναλήφθηκε για τον άσο της Μπάγερν Μονάχου.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΝΟΤΙΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
Μπορεί η φήμη τους να μην απλώθηκε στην Ευρώπη, όμως οι παρακάτω ποδοσφαιριστές αποτελούν θρύλους για το νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, είναι από τους κορυφαίους στην ιστορία του και μοιραία έχουν τη δική τους θέση σ΄ αυτό το αφιέρωμα. Άπαντες δεν μετείχαν ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, κυρίως επειδή δεν κατάφερε να προκριθεί εκείνη την εποχή η εθνική ομάδα της χώρας τους.
1. ΝΤΑΡΙΟ ΛΙΜΑ (ΒΟΛΙΒΙΑ)
Ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός που έχει αναδείξει η Βολιβία, αρχηγός της εθνικής που κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα το 1963.
2. ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΠΕΝΣΕΡ (ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ)
Ακόμη και σήμερα το όνομά του προκαλεί δέος σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, καθώς έγραψε τη δική του ιστορία τη δεκαετία του ΄60, ως σέντερ φορ της Πενιαρόλ, που κατέκτησε τότε δύο φορές το Κόπα Λιμπερταδόρες, μία φορά το Διηπειρωτικό, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε πολλές φορές πρώτος σκόρερ στο Κόπα Αμέρικα.
3. ΧΟΥΑΝ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ (ΠΕΡΟΥ)
Ο αριστεροπόδαρος επιθετικός, που τη δεκαετία του ΄60 γοήτευσε με τις ενέργειές του τα γήπεδα της Πορτογαλίας (Σπόρτινγκ Λ.), της Ισπανίας (Σαραγόσα, Μπαρτσελόνα) και της Ιταλίας (Φιορεντίνα). Όμως τότε η εθνική ομάδα απουσίαζε από τα τελικά Παγκοσμίων Κυπέλλων. Κι όταν το 1970 το Περού εμφανίστηκε (και μάλιστα εντυπωσίασε) στα γήπεδα του Μεξικού, ο Σεμινάριο είχε πέσει «θύμα» της ανανέωσης, αφού επελέγησαν νεαρότεροι παίκτες σαν τον Κουμπίγιας, τον Τσούμπιταζ, τον Μιφλίν, τον Λεόν και τον Όμπλιτας, που «έλαμψαν» και στα επόμενα Μουντιάλ.
4. ΡΑΦΑΕΛ ΧΟΡΧΕ ΕΡΙΚΟ (ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ)
Θεωρείται μέχρι σήμερα ο κορυφαίος Παραγουανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, καθώς στην καριέρα του πέτυχε διπλάσια γκολ από τις συμμετοχές του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. «Αστέρι» της Γκουαρανί και μετέπειτα της Ιντεπεντιέντε, έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 γιατί ήταν τραυματίας, το 1954 γιατί δεν προκρίθηκε η εθνική και το 1958 γιατί είχε πλέον αποσυρθεί.
5. ΧΑΪΜΕ ΠΙΣΑΡΟ (ΧΙΛΗ)
Επιτελικός μέσος και αρχηγός επί σειρά ετών της εθνικής ομάδας και της Κόλο Κόλο, που σήκωσε το Λιμπερταδόρες το 1991, ήταν πολύ νεαρός για να μετέχει στην αποστολή της Χιλής το 1982 και πολύ μεγάλος για να λάβει μέρος το 1998. Στο ενδιάμεσο που ο ίδιος μεγαλουργούσε, η Χιλή δεν κατάφερε να προκριθεί.
ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ
Εκτός του Ζορζ Γουεά, υπάρχουν άλλες δύο μορφές του αφρικανικού ποδοσφαίρου, που δεν αγωνίστηκαν ποτέ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο ένας ήταν ο Αμπεντί Πελέ, πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μαρσέιγ το 1993, τρεις φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Αφρικής και «σημαία» του ποδοσφαίρου της Γκάνας, η οποία όμως μόλις το 2006 έκανε την «παρθενική» εμφάνισή της σε τελική φάση Μουντιάλ.
Ο άλλος είναι ο Σαντόκ Ατούγκα, σημείο αναφοράς του ποδοσφαίρου της Τυνησίας και μαζί με τον Καμερουνέζο Τόμας Ν΄ Κόνο, ο κορυφαίος τερματοφύλακας που έχει αναδείξει η «μαύρη ήπειρος». Τη δεκαετία του ΄70 δεχόταν αμέτρητες προτάσεις από ευρωπαϊκές ομάδες, αλλά έβγαζε τόσα χρήματα στην πατρίδα του που δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Το 1978 οδήγησε με τις αποκρούσεις του την εθνική ομάδα στα τελικά της Αργεντινής, γεγονός που τον έκανε «λαϊκό ήρωα» στη χώρα του. Όμως τραυματίστηκε στην προπόνηση, δύο ημέρες πριν από το πρώτο παιχνίδι κι έτσι δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό.
Αναφορά μπορεί να γίνει και στον Μπρους Γκρόμπελαρ, τερματοφύλακα της Λίβερπουλ τη δεκαετία του ΄80 και της εθνικής Ζιμπάμπουε.
ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟ «ΚΛΑΜΠ»
Την αδυναμία της εθνικής ομάδας της χώρας τους να προκριθεί επί των ημερών τους σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου ή το... προχωρημένο της ηλικίας τους «πλήρωσαν» ακόμη οι Ιρλανδοί Τζόνι Τζάιλς, Στιβ Χάιγουεϊ, Φρανκ Στέιπλετον, οι Ουαλοί Τζον Τόσακ, Μάικ Ίνγκλαντ, Μαρκ Χιούζ, οι Σκοτσέζοι Μπίλι Λίντελ, Τζορτζ Γιάνγκ, Μπίλι ΜακΝιλ, οι Σοβιετικοί Νταβίντ Κιπιάνι, Ανατόλι Κονκόφ, ο Ολλανδός Άρνολντ Μιούρεν, οι Πορτογάλοι Κοέλιο Ουμπέρτο, Μανοέλ Νενέ, Φερνάντο Σαλάνα, Ζοάο Πίντο Ντομίνγκος, Ρούι Μπάρος, ο αρχηγός της εθνικής Τσεχοσλοβακίας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1976 Άντον Όντρους, οι Ρουμάνοι Νικολάε Ντομπρίν, Λάντισλαβ Μπόλονι, Ντούντου Γκεοργκέσκου, Ροντιόν Καματάρου, αλλά και ο τερματοφύλακας «ήρωας» της Στεάουα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1986, Χέλμουτ Ντουκαντάμ, οι Φινλανδοί Αρι Χιελμ, Γιάρι Λιτμάνεν, Σάμι Χίπια, ο Ουκρανός Γιούρι Μαξίμοφ.
ΓΙΑ... ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ
Τέλος, για μόλις... 15 λεπτά δεν βρίσκονται σ΄ αυτό το αφιέρωμα άλλα δύο μεγάλα «αστέρια» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ειδικότερα του αγγλικού. Ο Κέβιν Κίγκαν και ο Τρέβορ Μπρούκινγκ συμπεριλήφθηκαν στην αποστολή της Αγγλίας το 1982, αν και ήταν τραυματίες. Η αγωνία όλων ήταν αν θα προλάβουν να αποθεραπευθούν. Τελικά, στο τελευταίο τέταρτο του τελευταίου αγώνα με την Ισπανία, ο προπονητής τους έριξε στη «μάχη», αν και ήταν ακόμη τραυματίες, σε μια ύστατη προσπάθεια να πετύχει γκολ και να αποφύγει τον αποκλεισμό. Αυτά τα 15 λεπτά είναι η μοναδική συμμετοχή των δύο θρυλικών άσων σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου.

http://sportshero.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=688:-2010-&catid=34:headlines&Itemid=53