Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Live Athens καλοκαίρι 2011 (version 3.0)



20/8
Pulp
Terra Vibe Park Μαλακάσα

27/8
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Terra Vibe Park Μαλακάσα

28/8
Δήμητρα Γαλάνη
Ελευσίνα, Αισχύλεια

30/8
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Θέατρο Παπάγου

30/8
Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο
Ηρώδειο

1/9
Σωκράτης Μάλαμας
Τεχνόπολη

1-3/9
Μπάμπης Στόκας - Λιζέτα Καλημέρη
Θέατρο Badminton, Προαύλιο

2/9
Ψαραντώνης
Άλσος Βεΐκου

3/9
Θ. Μικρούτσικος - Χ. Θηβαίος - Μ. Πασχαλίδης
Θέατρο Πέτρας

5/9
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Θέατρο Πέτρας

5/9
Γιάννης Χαρούλης
Ελευσίνα, Αισχύλεια

6/9
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Άλσος Βεΐκου

7/9
Ελένη Τσαλιγοπούλου
Άλσος Βεΐκου

10/9
Πυξ Λαξ
Terra Vibe Park Μαλακάσα

11/9
Canned Heat
Gagarin

14/9
Σωκράτης Μάλαμας
Θέατρο Βριλλησίων

15/9
Τάνια Τσανακλίδου
Φεστιβάλ Ηλιούπολης

15/9
Δήμητρα Γαλάνη
Βεάκειο

15/9
Γλυκερία
Θέατρο Πέτρας

16/9
Ορφέας Περίδης
Ελευσίνα, Αισχύλεια

17/9
Primal Scream
Ιερά Οδός

19/9
Νίκος Πορτοκάλογλου
Θέατρο Παπάγου

22-24/9
Μπάμπης Τσέρτος
Θέατρο Badminton, Προαύλιο

26/9
Δημήτρης Πουλικάκος, Τζίμης Πανούσης
Θέατρο Πέτρας

1/10
Ελένη Τσαλιγοπούλου
Βεάκειο

7-8/10
Αφιέρωμα στο Μίμη Πλέσσα
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μελίνα Ασλανίδου, Λάμπρος Καρελάς
Θέατρο Badminton



Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

«Τρελή κι αδέσποτη» (1978): ένα τραγούδι μια ιστορία

 
Από το 1974 έως το 1980 η Ελλάδα ζει στον ρυθμό των μεγάλων λαϊκών συναυλιών. Το '78 ο Σταύρος Ξαρχάκος δίνει 11 συναυλίες στον Λυκαβηττό (στο πλαίσιο των θερινών εκδηλώσεων του ΕΟΤ) με ερμηνευτές τούς Ξυλούρη, Καλογιάννη, Μητσιά, Δημητράτο, Γαλάνη και Μπέλλου ενώ πολλές από τις συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί σε ανοικτούς χώρους εκείνο το καλοκαίρι ματαιώνονται για λόγους «τάξεως και ασφαλείας».
Από το 1974 έως το 1980 η Ελλάδα ζει στον ρυθμό των μεγάλων λαϊκών συναυλιών. Το '78 ο Σταύρος Ξαρχάκος δίνει 11 συναυλίες στον Λυκαβηττό (στο πλαίσιο των θερινών εκδηλώσεων του ΕΟΤ) με ερμηνευτές τούς Ξυλούρη, Καλογιάννη, Μητσιά, Δημητράτο, Γαλάνη και Μπέλλου ενώ πολλές από τις συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί σε ανοικτούς χώρους εκείνο το καλοκαίρι ματαιώνονται για λόγους «τάξεως και ασφαλείας». Έπειτα από επτά συναπτά έτη υποχρεωτικής σιωπής, ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι η πολυπόθητη Δημοκρατία έχει εγκατασταθεί, οι νοοτροπίες όμως δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Πόσω μάλλον η νοοτροπία στις κρατικές υπηρεσίες. Το '78 είναι η πρώτη χρονιά που πολλοί συνθέτες καταγγέλλουν την απαγόρευση μετάδοσης των τραγουδιών τους «για πολιτικούς λόγους» από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα (που, ως γνωστόν, είναι ακόμη κρατικά) ενώ ο Χατζιδάκις και το Γ' Πρόγραμμα γίνονται αγαπημένη συνήθεια όσων ενδιαφέρονται για τις νέες τάσεις στο τραγούδι και για τη συμβολή τού (στιγματισμένου από τη δικτατορία) παραδοσιακού τραγουδιού.
Άλλωστε αυτή η τάση επιστροφής στο δικό μας... κυτταρικό τραγούδι, με τη Δόμνα Σαμίου από τη μια και τη Μαρίκα Νίνου από την άλλη (τουτέστιν ρεμπέτικα, σμυρναίικα), αντανακλά τη νοσταλγία μιας ολόκληρης γενιάς να ανακαλύψει το αυθεντικό τραγούδι και τους αυθεντικούς τρόπους διασκέδασης.
Το ταβερνάκι της γειτονιάς, το μούσι και το ταγάρι, οι κομπανίες και τα ρεμπέτικα τραγούδια γίνονται κομμάτια μιας ευρύτερης μόδας, σύμβολα της προοδευτικής ταυτότητας της νέας γενιάς που στο κάτω κάτω έχει συμβάλει (σίγουρα έτσι νιώθει) με την εξέγερσή της (Πολυτεχνείο) στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Το πολιτικό τραγούδι του Θεοδωράκη έχει στηρίξει και έχει εμπνεύσει τον αγώνα αυτό, έχει... κατέβει σε πορείες, έχει γεμίσει γήπεδα. Όμως, καθώς τα χρόνια περνούν και η Δημοκρατία είναι πια δεδομένη, αναδύεται μια νέα τάση, πιο χορευτική, απενοχοποιημένη από τα «τραγούδια - σύμβολα» των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης.
Κι εδώ είναι που μπαίνει στο σκηνικό μας το μπαγλαμαδάκι του Νίκου Παπάζογλου και το «Τρελή κι αδέσποτη παρ' όλη την αγάπη»...
Ενοποιητικό στοιχείο τότε ήταν η Lyra. O Σαββόπουλος (παραγωγός στην εταιρεία) έχει ήδη κυκλοφορήσει τον δίσκο της Ρεμπέτικης Κομπανίας ('75) και δύο χρόνια μετά ('77) έχει συγκεντρώσει την αφρόκρεμα από τις νέες φωνές στον δίσκο του «Αχαρνής». Ο Νίκος Παπάζογλου και ο Μανώλης Ρασούλης ήταν ανάμεσα στα φιντάνια εκείνου του δίσκου. Κι ένας νέος δημοσιογράφος, ο Γιώργος Κοντογιάννης που τότε δούλευε στο «Βήμα» _ ήταν και μέλος της ευρύτερης παρέας Σαββόπουλου _ παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα από κοντά... Όταν ο Ρασούλης τον πλησίασε σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες της παράστασης των «Αχαρνέων» και άρχισαν να κάνουν παρέα, έμαθε και για τον αιγυπτιώτη φίλο του Νίκο Ξυδάκη και για τα τραγουδάκια που σκαρώνανε μαζί. Δεν έγραφε λαϊκά ο Ξυδάκης. Τον Χατζιδάκι θαύμαζε και από κείνον αντλούσε. «Του το είπα τότε του Ρασούλη» θυμόταν παλαιότερα ο Κοντογιάννης. «Καλά είναι αυτά που γράψατε, αλλά τώρα όλοι θέλουν λαϊκά». Και δεν άργησε να έρθει ο Ρασούλης με τα νέα τραγούδια. Ένα από αυτά και το «Τρελή κι αδέσποτη».
Η «Εκδίκηση της Γυφτιάς», ο πιο σημαδιακός και σημαντικός δίσκος εκείνης της εποχής, γινόταν σιγά σιγά γεγονός. Και «μαγειρευόταν» με τα υλικά μιας παρέας νεαρών που ενώ είχε θαυμάσει το ροκ, δεν μπορούσε να πάει κόντρα στο κάλεσμα της βαθύτερης μνήμης, ούτε και στην τάση της εποχής «επιστροφή στο αυθεντικό».
Σίγουρα τα τραγούδια της «Εκδίκησης» αν και ήταν, με τις απλές λαϊκές φόρμες τους και την αγάπη τους στο μπουζούκι, διέφεραν σε κάτι σημαντικό από τα άλλα. Έφεραν άθελά τους την κουλτούρα μιας νέας εγγράμματης γενιάς που είχε άλλη γλώσσα, άλλο μέτρο για το τι σημαίνει «απλό και άμεσο».
Όπως όμως και να ακούγονταν τότε τα τραγούδια εκείνα, ο (παραγωγός) Σαββόπουλος τα ενέκρινε, τα βοήθησε, τα εμπλούτισε με τις ιδέες του. Μία από αυτές ήταν η πρότασή του να συμμετέχει οπωσδήποτε στον δίσκο ο θεσσαλονικιός φίλος του Νίκος Παπάζογλου. Έτσι, βρέθηκε όλη η ομάδα στη Θεσσαλονίκη στο πρώτο «χειροποίητο» στούντιο του Παπάζογλου, το «Αγροτικό» της Τούμπας. Τσιφτετέλια, ρούμπες, ζεϊμπέκικα και «αγαπησιάρικα» θα έφταναν εντός ολίγου και στην πρώτη τους επίσημη παρουσίαση στους δημοσιογράφους, στα γραφεία της Λύρα. «Όλα τα παιδιά που είχαν έλθει από εφημερίδες και περιοδικά» θυμόταν ο ίδιος ο Παπάζογλου (σε συνέντευξή του στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Δίφωνο»), «όλοι, μα όλοι, ήταν αρνητικοί. Δεν καταλάβαιναν τι κάναμε και δεν τους άρεσε. Μάλλον γιατί δεν εντασσόταν στα πράγματα που είχαν μάθει να αποδέχονται τότε. Ήταν ακόμη η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης».
Πολιτικοποίηση και... τουρκογύφτικα δεν γινόταν να πάνε χέρι χέρι. Τουλάχιστον όχι στις παρέες των σκληροπυρηνικών της Αριστεράς που κατακεραύνωσαν τον δίσκο.
Μόνο που δεν επρόκειτο για τουρκογύφτικα... Μπορεί η εποχή του λαϊκού του '60 να ήταν πιο εύκολα αναγνωρίσιμη (σε πρώτο επίπεδο), κυρίως ο στίχος του Ρασούλη όμως ήταν απόλυτα φρέσκος, ιδιαίτερος και κάθε άλλο παρά στερούνταν ιδεολογικών νοημάτων.
Άλλωστε στα φοιτητικά στέκια, τα πάρτι και τα ταβερνεία, σε όλους εκείνους τους χώρους που ξέρουν να οσφραίνονται και να υποδέχονται με χαρά τις νέες τάσεις, το όνομα της «Εκδίκησης της Γυφτιάς» κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα και το «Τρελή κι αδέσποτη» (όπως και η μπαλάντα του Τάκη Σιμώτα «Εδώ κανείς δεν τραγουδά») αποκτούσε τους πρώτους φανατικούς υπερασπιστές. Βέβαια τα αποτελέσματα των πωλήσεων του δίσκου μόνο θεαματικά δεν ήταν - τουλάχιστον στην αρχή. Πωλήσεις ελάχιστες. Το καλό πράγμα πάντα δεν αργεί; Αλλά έρχεται για να μείνει...
Η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» θα διείσδυε σιγά σιγά και ...λικνιστικά στην καθημερινότητά μας και ο επόμενος δίσκος τα «Δήθεν», μόλις έναν χρόνο μετά, θα έμπαινε ακόμη πιο δυναμικά στα πράγματα, για να αλλάξει μια και καλή τον τρόπο που θα διασκεδάζαμε και θα φλερτάραμε. 


http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4647115