Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Οι άθλιοι των Παρισίων


«Μουσείο της μιζέριας» αποκαλούν την Πόλη του Φωτός «οι σύγχρονοι ήρωες του δρόμου», γνωστοί σε παγκόσμιο επίπεδο και ως κλοσάρ! Το πρόβλημα των αστέγων, που απασχολεί τη γαλλική πραγματικότητα από το 19ο αιώνα, επανέρχεται στο προσκήνιο με μια ταινία-ντοκιμαντέρ και ήδη 7 νεκρούς στο κατώφλι μόλις της χειμερινής περιόδου. Οι 7 SDF «δίχως μόνιμη κατοικία» έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του κρύου, όπως διέγνωσαν οι ειδήμονες των ειδησεογραφικών δελτίων, με φόντο πάντα τις στολισμένες βιτρίνες των φωτισμένων παρισινών λεωφόρων.
Όσο για το ντοκιμαντέρ που πραγματοποιήθηκε από τον Augustin Legrand, τον πρωταγωνιστή τόσο της ταινίας όσο και της ανθρωπιστικής εκστρατείας «Τα παιδιά του Δον Κιχώτη», πραγματεύεται τους πρόσφατους αγώνες των Γάλλων αστέγων και την αντιμετώπισή τους από τους κρατικούς φορείς.
Πάνε ήδη δύο χρόνια από τότε που οι άστεγοι της Πόλης του Φωτός διεκδίκησαν το δικαίωμα της παροχής στέγης από το κράτος. Η ανθρωπιστική οργάνωση «Τα παιδιά του Δον Κιχώτη» είχε συντονίσει μια πραγματική εκστρατεία που σχολιάστηκε στο διεθνή Τύπο ως «κατάληψη των Παρισίων από Γάλλους άστεγους». Τα αντίσκηνα κατά μήκος του καναλιού St Martin πέτυχαν την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, την κινητοποίηση των ΜΜΕ και την ανακοίνωση έκτακτων μέτρων για την επείγουσα αντιμετώπιση του προβλήματος των αστέγων.
Παρά τις θορυβώδεις κυβερνητικές ανακοινώσεις, το αίτημα των αστέγων για «μακροπρόθεσμο συμβόλαιο στέγης» έμεινε ανικανοποίητο.
Μόλις πριν από ένα χρόνο συντονίστηκε ακόμα μια εκστρατεία από την ίδια οργάνωση, με τη διαφορά πως οι σκηνές αυτή τη φορά στήθηκαν στις όχθες του Σηκουάνα. Αν και τα φώτα των Μέσων ενημέρωσης στράφηκαν στον ένδοξο παρισινό ποταμό που φιλοξενούσε τη γαλλική δυστυχία, o χώρος ωστόσο εκκενώθηκε άμεσα και βίαια από τη γαλλική αστυνομία. Οι «νεόπτωχοι δίχως στέγη» ήρθαν αντιμέτωποι με τη διάψευση της υπόσχεσης του τότε προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζακ Σιράκ για «στέγη για όλους τους Γάλλους».
Ο Νικολά Σαρκοζί είχε δεσμευθεί με τη σειρά του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας πως δύο χρόνια μετά την εκλογή του «κανένας Γάλλος δεν θα κοιμάται στο δρόμο»! Στη μητρόπολη όμως των μεγάλων αντιθέσεων, που ταλαντεύεται εδώ και αιώνες ανάμεσα στην πολυτέλεια του αποικιακού πλούτου και τη μιζέρια των μετοίκων της, δεν φαίνεται να υπάρχει χώρος για την υλοποίηση τέτοιου είδους υποσχέσεων.
Προς το παρόν στα σοκάκια της γαλλικής πρωτεύουσας συνεχίζουν να πληθαίνουν μονάχα οι στοιβαγμένες κουλουριασμένες ψυχές. Με ένα σακίδιο που χωρά ολόκληρη τη ζωή τους για μαξιλάρι κι ένα μπουκάλι φτηνό αλκοόλ για να τους ζεσταίνει, οι «δίχως μόνιμη κατοικία» κοσμούν τους μνημειακούς χώρους, τους υπόγειους σιδηροδρόμους, τις εισόδους πολυτελών καταστημάτων.
«Εγώ κάνω μπάνιο κάθε μέρα, υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν το κάνουν αλλά τους καταλαβαίνω, γιατί το καθημερινό δρομολόγιο ενός αστέγου που θέλει να πλυθεί, να φάει, να δει κάποιον θεραπευτή και ενδεχομένως να κοιμηθεί είναι ατελείωτο.
Όλες οι υπηρεσίες βρίσκονται σε διαφορετικές διευθύνσεις, πολύ μακριά η μια από την άλλη και για εμάς που δεν έχουμε χρήματα για το μετρό είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μετακινηθούμε», δηλώνει η 29χρονη Mina Agdim που καθημερινά επισκέπτεται τα δημόσια λουτρά καθώς και τα δημοτικά βεστιάρια. «Προσπαθώ να φροντίζω τον εαυτό μου, ψάχνω και βρίσκω ρούχα που να μου αρέσουν αλλά μετά δεν μπορώ να τα κρατήσω, γιατί στο δρόμο δεν μπορείς να έχεις πολλές αποσκευές. Υπάρχει, επιπλέον, πάντα ο φόβος να σε κλέψουν και να σου επιτεθούν. Στο δρόμο πρέπει να είσαι ελαφρύς, ειδικά αν είσαι γυναίκα!
Εγώ μετά από 10 χρόνια στο δρόμο δεν φοβάμαι πια, έχω μάθει να προφυλάσσομαι και ξέρω πού να κοιμάμαι» συμπληρώνει η νεαρή άστεγη μαροκινής καταγωγής.
Εκτός από τα δημόσια λουτρά και βεστιάρια οι πρωτοβουλίες ενίσχυσης των αστέγων συνίστανται στα «εστιατόρια της καρδιάς» (Les restos du coeur) που σιτίζουν τους απόρους, στα κοινωνικά πλυντήρια, στα κοινωνικά λεωφορεία και φυσικά στις πολυπόθητες κοινωνικές κατοικίες, οι οποίες είναι πάντα υπερπλήρεις! Όσο για το περίφημο 115, το νούμερο επικοινωνίας για στέγαση έκτακτης ανάγκης που προσφέρει την πρόσβαση σε κοιτώνες αμφίβολης υγιεινής, είναι πάντα κατειλημμένο!
Οι «ομάδες δρόμου» από την άλλη επιχειρούν, μέσω της διαπροσωπικής σχέσης που χτίζουν σταδιακά με τους αστέγους, να πετύχουν την επανένταξή τους, αποκαθιστώντας τα δικαιώματά τους για ιατρική περίθαλψη και ελάχιστο εισόδημα ενώ «τα κοινωνικά χωριά επανένταξης» στα παρισινά περίχωρα φιλοξενούν για ένα ορισμένο διάστημα όσους θέλουν να μυηθούν ξανά στη διαβίωση μέσα σε 4 τοίχους.
Παράλληλα οι ολοένα αυξανόμενες τιμές των ενοικίων και η αναγκαιότητα υψηλόμισθου εγγυητή για την υπογραφή συμβολαίου στέγης εξωθούν καθημερινά νέους κατοίκους της πόλης στο δρόμο, σε φιλικά σπίτια ή σε αναξιοπρεπή καταλύματα.
Οι SDF (sans domicile fixe) θεωρούνται εξ ορισμού τα άτομα δίχως δηλωμένη κατοικία που λαμβάνουν το ταχυδρομείο τους σε κάποια διοικητική διεύθυνση, δηλαδή γραμματοκιβώτια κοινής χρήσης μη διαθέτοντας προσωπική διεύθυνση.
«Υπάρχουν πολλές κατηγορίες αστέγων, εκτός από τους clochards, που εμείς του κοινωνικού τομέα συνηθίζουμε να αποκαλούμε χρόνιους άστεγους. Υπάρχουν αυτοί που χαρακτηρίζονται από την προσωρινότητα της κατάστασής τους, που φιλοξενούνται σε ξενώνες ή σε κάποιο ίδρυμα κοινωνικής πρόνοιας.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να υπολογιστεί ο αριθμός τους, καθώς καταφεύγουν σε διάφορες προσωρινές λύσεις που τους εξασφαλίζουν οποιαδήποτε μορφή καταλύματος.
Σύμφωνα ωστόσο με μετρήσεις το νούμερο των αστέγων κυμαίνεται μεταξύ 86.000 και 300.000 σήμερα στη Γαλλία, ενώ μονάχα το Παρίσι μετρά μεταξύ 15.000 και 30.000 SDF. Εξ αυτών μονάχα το 10% επωφελείται του RMI (βασικό επίδομα ένταξης)», μας εξηγεί ο Jean Marc Escurier, επιστημονικός διευθυντής του κοινωνικού οργανισμού Aurore.
Πρόκειται για θύματα του κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού, της ανεργίας, της αποδυνάμωσης των οικογενειακών δεσμών, της απομόνωσης της μεγαλούπολης, του ατομικισμού του καπιταλιστικού συστήματος, εκ των οποίων το 30% είναι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι! Εκτός όμως από τους κατ’ εξοχήν αστέγους, μια μερίδα της γαλλικής κοινωνίας κατοικεί κάτω από ανθυγιεινές συνθήκες.
Αναμένεται πάντα να κατοχυρωθεί νομοθετικά το δικαίωμα της στέγασης για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, ενώ έχει προβλεφθεί νέα νομοθεσία που θα αφορά και σε όσους κατοικούν κάτω από αναξιοπρεπείς συνθήκες.
Πρόκειται για ένα φιλόδοξο εγχείρημα που προκαλεί δυσπιστία στους πάσχοντες, καθώς καμία κυβέρνηση έως τώρα δεν κατόρθωσε να διευθετήσει το ζήτημα του καταλύματος. Κάποτε, ωστόσο, τα νομοθετημένα δικαιώματα στην υγεία και στην εκπαίδευση κατέστησαν τη Γαλλία ως ένα από τα πιο θαυμαστά κράτη πρόνοιας.
Η σύγχρονη όμως εικόνα της χώρας της αδελφότητας και της ισότητας έχει λεκιαστεί από τους «δίχως καταφύγιο ήρωες», που «λερώνουν» τις μουσειακές παρισινές οδούς φωνάζοντας: «Υπάρχουν χρήματα, απλά όχι για εμάς»!

http://www.e-tipos.com/pdfViewer?searchtype=bypage&selectedissuedate=20%2F12%2F08&selectedpart=2&selectedpage=26&selectedinsert=1

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Φάκελος trafficking: Ο χάρτης του διεθνούς εμπορίου


Μια αόρατη αλλά πανίσχυρη κλωστή που μπορεί να κάνει και δυο και τρεις φορές το γύρο του πλανήτη έχει δέσει με τον πιο σφιχτό κόμπο χιλιάδες γυναίκες. Κάποιοι λένε ότι μπορεί να είναι μέχρι και δυο εκατομμύρια. Κανείς δεν ξέρει. Στο διεθνές εμπόριο του καταναγκαστικού σεξ ή αυτού που λέγεται σεξουαλική σκλαβιά ή και πιο μοντέρνα trafficking, όλα τα στοιχεία του οργανωμένου εγκλήματος στήνουν το δικό τους χορό. Εμπόριο ανθρώπων, βία, ξέπλυμα χρήματος, ναρκωτικά. Η διεθνής του εγκλήματος που μπορεί να ξεκινά από ένα κρύο διαμέρισμα εργατικής πολυκατοικίας στην Ουκρανία ή ένα σπίτι φτιαγμένο από ξεραμένη λάσπη στις όχθες ενός ποταμού στη Νιγηρία. Να κάνει μια στάση σε ένα καλοκαιρινό μπαρ της Ρόδου, σε ένα διαμέρισμα της Κυψέλης με σφραγισμένο φωταγωγό, σε ένα σινιέ ινστιτούτο, και καλά, αισθητικής με φανταχτερά φώτα, σε κάποιο στούντιο με τηλεφωνικό κέντρο. Να περνάει μερικούς μήνες στην ελληνική επαρχία, να μαζεύει λεφτά σε πλαστικές σακούλες, να δέρνει ή να απειλεί ότι θα δείρει τις γυναίκες-εμπόρευμα, να τις αναγκάζει να πουλιούνται σε διάφορους μάγκες, σιχαμένους και καθώς πρέπει. Να τους δείχνει φωτογραφίες με τα παιδιά τους στην πατρίδα και δίπλα να στέκει ένας μαφιόζος που κρατά μαχαίρι. Να τις ξαναπουλάει και να τις στέλνει στην Αθήνα, να τις βάζει σε καράβια, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, άλλες φορές σε νταλίκες και να τις πηγαίνει σε ξενοδοχεία της Ρώμης, της Νάπολης, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, τη Μάλτα, να τις επιστρέφει σε γειτονιές του Φιέρι της Αλβανίας και μετά πάλι σε ένα ξενοδοχείο της Τρίπολης ή στο Ηράκλειο της Κρήτης. Θα έμοιαζε με αέναο ταξίδι στο χώρο και το χρόνο αν το βασικό του συστατικό του δεν ήταν γυναίκες που λιώνουν με δόσεις. Να αλλάζει κινητά τηλέφωνα σαν εσώρουχα, να παραχώνει γυναίκες στα πίσω καθίσματα αυτοκινήτων με φιμέ τζάμια, να τις γυροφέρνει από σπίτι σε σπίτι σαν πλασιέ που πωλούν εγκυκλοπαίδειες. Κάθε τέτοια γυναίκα είναι από μόνη της μια εγκυκλοπαίδεια. Τα χιλιάδες λήμματά της είναι όλα τα είδη των αντρών που έχουν ξανασάνει πάνω τους.

Η Οξάνα από την Ουκρανία
Το όνομα της Οξάνα στα ουκρανικά σημαίνει φιλοξενία. Είναι 27 ετών. Ένα από τα κλασικά θύματα του trafficking στη σύγχρονη Ευρώπη. Και με κλασικά χαρακτηριστικά της καταγωγής της. Μόνο που κάτι ξεχωρίζει στο λευκό πρόσωπό της. Ένα σημάδι κάτω από το δεξί μάτι μέχρι τη βάση της μύτης της. Για τη συνάντησή μας μεσολάβησε ένας δικηγόρος της Αθήνας που ανέλαβε την υπόθεσή της, πριν από δυόμισι χρόνια, όταν ένας όγκος στο στήθος της αφαίρεσε το δικαίωμα να δουλεύει και να αποφέρει στο κύκλωμα. Στην Ουκρανία έχει έναν γιο εννέα ετών και ο πατέρας του χάθηκε, μάλλον δολοφονήθηκε από ντόπιους μαφιόζους.
Η Οξάνα δούλευε στην Ουκρανία βοηθός κομμώτριας. Έπαιρνε περίπου 40 ευρώ το μήνα. Από αυτά τα μισά τα έδινε στο ενοίκιο μιας αποθήκης σε ένα μπλοκ μιας παλιάς εργατικής πολυκατοικίας τού άλλοτε σοβιετικού καθεστώτος. Η ίδια και ο γιος της έκαναν μπάνιο με ζεστό νερό που έτρεχε να προλάβει να φέρει στην αποθήκη η Οξάνα από το κομμωτήριο μέσα σε ένα μπιτόνι πέντε λίτρων. Το ευτύχημα ήταν που ζούσαν και οι δύο της γονείς και είχε μια στοιχειώδη στήριξη στο φαγητό. Τίποτε άλλο.
Ένας Έλληνας από τους παλιννοστούντες Ελληνοποντίους με το όνομα Χρήστος επέστρεψε στα μέρη της. Είχε μια περίεργη συνεργασία με ένα «γραφείο» εξεύρεσης εργασίας. Είπαν στην Οξάνα ότι θα έβρισκε δουλειά στην Ελλάδα σαν νοσοκόμα ή σαν σερβιτόρα σε καφετέρια. Πείστηκε. Κι άφησε την πατρίδα της. Με πούλμαν κατέληξε στην Τουρκία, ήταν η πιο φτηνή λύση. Εκεί ένας Τούρκος με το όνομα Καμίρ ανέλαβε να τη βάλει στο πούλμαν για Κωνσταντινούπολη. Και από εκεί η Οξάνα έφτασε στη Θεσσαλονίκη. Μετά διά της βίας εκπορνεύτηκε. Στην αρχή τη βίασαν, ήταν ένας Έλληνας και δύο Αλβανοί. Μετά ο ίδιος Έλληνας με το όνομα Χρήστος την πήρε από τη Θεσσαλονίκη και την έφερε στην Αθήνα.
Της είπαν ότι θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά που έκανε αν ήθελε να ξαναδεί ποτέ το παιδί της. Εκείνη αρνήθηκε για πολλοστή φορά. Τη χτύπησαν. Ένα βράδυ αρνήθηκε να πάει σε ραντεβού που της είχε κανονίσει ένας φίλος του Χρήστου. Ένας πιο μικρός που είχε αναλάβει να κάνει τον οδηγό πήρε από το κινητό του και ενημέρωσε ότι η Οξάνα δεν θέλει να πάει στο ραντεβού. Σε λίγη ώρα ήρθε ο Χρήστος. Στο χέρι του κρατούσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Την πήρε με το καλό. Εκείνη πάλι αρνήθηκε. Τότε τη χτύπησε με γροθιά και το κλειδί να εξέχει από τα δάχτυλα. Την παράτησαν κι έφυγαν. Πήγε μόνη της στον Ευαγγελισμό που εφημέρευε και της έκαναν ράμματα.
Μετά από μερικές ημέρες την ξαναπλησίασαν, είχε όμως αρχίσει να έχει πυρετούς και μεγάλη αδυναμία. Την ανάγκασαν και πάλι να πάει με πελάτη. Όταν τη μεθεπόμενη φορά αρνήθηκε της έδειξαν φωτογραφία που είχε φτάσει με MMS στο κινητό του Χρήστου. Ήταν ο γιος της και δίπλα του στεκόταν ένας τύπος που κρατούσε μαχαίρι. Ο πυρετός συνεχίστηκε μέχρι που κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια ενός ραντεβού, η Οξάνα λιποθύμησε. Ο πελάτης ειδοποίησε τον οδηγό που περίμενε να πάει να την πάρει. Εκείνος πήρε εντολή να εξαφανιστεί. Ο πελάτης την πήγε με το δικό του αυτοκίνητο στα εξωτερικά ιατρεία του Κρατικού νοσοκομείου στη Νίκαια. Έκανε εισαγωγή και μετά από εξετάσεις διαγνώστηκε όγκος στο στήθος. Έπρεπε να κάνει αφαίρεση. Όσο και αν είναι παράξενο, η αφαίρεση στήθους γλίτωσε την Οξάνα από το κύκλωμα. Κανείς δεν θα πλήρωνε πια. Η ίδια, όμως, αναζήτησε νομική βοήθεια αλλά, όπως είπε, μάλλον θα επέστρεφε στην πατρίδα της.

Το 65% των αφεντικών των κυκλωμάτων είναι Έλληνες
Ο οδηγός περιμένει σε απόσταση από το σπίτι όπου έχει μεταφέρει την κοπέλα. Οι οδηγίες που έχει είναι σαφείς. Σαράντα πέντε λεπτά, όλα κι όλα. Αν η κοπέλα δεν επιστρέψει στο αυτοκίνητο, θα την καλέσει στο κινητό της. Αν χτυπήσει τέσσερις φορές και δεν απαντήσει, θα πατήσει το γκάζι και θα εξαφανιστεί. Αν όλα πάνε καλά, θα την πάρει και θα περιμένει το επόμενο τηλεφώνημα με τη νέα διεύθυνση. Θα βάλει τη διεύθυνση στο GPS και ακόμη ένα ραντεβού θα είναι σε εξέλιξη. Υπολόγισε τώρα η κοπέλα να έχει κάνει πέντε ραντεβού. Βάλε κάπου 400 με 500 ευρώ το καθένα. Μιλάμε για τις καλές περιπτώσεις.
Στο τέλος της βάρδιας ο οδηγός θα περιμένει το τελευταίο τηλέφωνο. Θα είναι και το τελευταίο ραντεβού. Όχι της κοπέλας που μεταφέρει. Αλλά το δικό του με τον ταμία. Δεν τον ξέρει. Ούτε τη φάτσα του δεν έχει δει. Θα σταματήσει κάπου δεξιά, με την κοπέλα στο πίσω κάθισμα. Ένας με μοτοσικλέτα και κλειστό κράνος θα χτυπήσει το τζάμι. Θα του δώσει τα λεφτά, πάντα έχει φακέλους μαζί του, και η μοτοσικλέτα θα φύγει. Αυτός με το κράνος είναι ο μόνος που ξέρει το αφεντικό. Κανείς άλλος. Ούτε ο οδηγός ούτε και η κοπέλα.
Μια φορά, σε μία από τις πολλές αστυνομικές επιχειρήσεις κατά του trafficking στην Αθήνα, είχε συλληφθεί ένας Έλληνας εγκέφαλος, όπως λένε. Οι περισσότεροι, γύρω στο 65%, των αφεντικών τέτοιων κυκλωμάτων είναι Έλληνες, οι από κάτω μπορεί να είναι και ξένοι, αλλά χωρίς ελληνικό κεφάλι δεν μπορεί να οργανωθεί, υποστηρίζουν. Αυτός που συνελήφθη τότε δέχτηκε την ερώτηση από αστυνομικό: «Γιατί το κάνεις όλο αυτό;». «Άκου να δεις», απάντησε, «οι γυναίκες είναι το πιο εύκολο εμπόρευμα, το κλοτσάς και πάει μόνο του στην αγορά».
Μία από τις κωδικές ονομασίες της Κόζα Νόστρα στην Ιταλία είναι το «Σύστημα». Η βιομηχανία του παράνομου σεξ στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη έχει το δικό της σύστημα. Ξεκινά από το τελευταίο σκαλοπάτι, αυτό που είναι δίπλα στην εκπόρνευση πεζοδρομίου. Από 20 έως 30 ευρώ. Από αυτά η κοπέλα θα πάρει ελάχιστα, μπορεί και τρία ευρώ. Συνεχίζει με την αναγκαστική εκπόρνευση σε οίκους ανοχής. Οι τιμές είναι ίδιες. Από αυτά, η κοπέλα το πολύ να πάρει πέντε ευρώ για κάθε πελάτη. Τα υπόλοιπα θα τα πάρει η διαχειρίστρια και οι τσιλιαδόροι.
Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι τα στούντιο. Πρόκειται, μας λένε, για οίκους ανοχής πολυτελείας. Σ' αυτά φτάνεις ή συστημένος ή παρακολουθώντας διαφημιστικές καταχωρίσεις σε εφημερίδες και στο Ιντερνέτ. Ο βαθμός οργάνωσης είναι υψηλότερος, όπως και οι τιμές. Από 50 έως και 200 ευρώ για μία επίσκεψη. Ο τρόπος λειτουργίας, λένε, μοιάζει με αυτόν του οίκου ανοχής αλλά προσφέρουν υψηλότερης ποιότητας υπηρεσίες. Ακόμη πιο υψηλός βαθμός οργάνωσης και ποιότητας υπηρεσιών είναι τα λεγόμενα ινστιτούτα. Με τιμές έως και 300 ευρώ, τα κυκλώματα που διοχετεύουν γυναίκες στην αγορά έχουν τζίρους που μάλλον δεν θίγονται από καμιά οικονομική κρίση. Σύμφωνα με πηγές που έχουν χαρτογραφήσει τόσο τα στούντιο όσο και τα ινστιτούτα, αυτά με τις μεγαλύτερες δραστηριότητες βρίσκονται σε περιοχές του Λεκανοπεδίου, όπως το κέντρο της Αθήνας, αλλά όχι στις υποβαθμισμένες περιοχές πίσω από την πλατεία Ομονοίας, στην Καλλιθέα, το Πολύγωνο, το Νέο Ψυχικό, τα Ιλίσια και τον Νέο Κόσμο.
Υψηλότερη μορφή οργάνωσης της καταναγκαστικής πορνείας είναι τα λεγόμενα γραφεία. Μία ή περισσότερες τηλεφωνήτριες παρακολουθούν τις διαφημιστικές καταχωρίσεις και ελέγχουν το τηλεφωνικό κέντρο. Τότε τηλεφωνούν στο αφεντικό και το ενημερώνουν για τα ραντεβού. Οι τιμές αγγίζουν ακόμα και τα 500 ευρώ ανά πελάτη. Το συγκεκριμένο σύστημα δουλεύει με τον τρόπο που περιγράφουμε στην αρχή. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού βρίσκονται αυτά τα γραφεία. Απαραίτητη προϋπόθεση για να βρει, φέρ' ειπείν, μια διωκτική αρχή το ακριβές σημείο ενός τέτοιου γραφείου για το οποίο γνωρίζει μόνο το τηλέφωνό του είναι η άρση του απορρήτου από τις εισαγγελικές αρχές. Μόνο που για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρχουν ενδείξεις για τέλεση παράνομης πράξης κακουργηματικού χαρακτήρα. Ή καταγγελία.
Αυτοί, όμως, που ασχολούνται με τη δίωξη των κυκλωμάτων trafficking είναι σαφείς: «Όλα είναι γνωστά. Ο μόνος που κρύβεται καλά είναι το αφεντικό». Και φυσικά, όπως κάθε μορφή οργανωμένου εγκλήματος μαφιόζικου τύπου, έτσι και το trafficking έχει έτοιμο το όπλο του πριν καν το εντοπίσει ο νόμος: τη νομική του προστασία. Μια περίπτωση είναι ενδεικτική. Προ καιρού είχε συλληφθεί ένας διακινητής γυναικών, χαμηλής βαθμίδας, από την Αλβανία. Βρισκόταν στην Ελλάδα μόλις ένα μήνα. Δεν είχε συλληφθεί ποτέ, ούτε καν ελληνικά δεν μιλούσε καλά καλά. Με το που τον πήγαν στην Ασφάλεια και του έβγαλαν τις χειροπέδες, τράβηξε το πορτοφόλι από την κωλότσεπή του και αντί να βγάλει λεφτά για καφέ, έσυρε την κάρτα ενός δικηγορικού γραφείου των Αθηνών, ενός εκ των τεσσάρων που ασχολούνται αποκλειστικά με την υπεράσπιση των κυκλωμάτων trafficking. Και φυσικά, κλείνουν προκαταβολικά τις δουλειές...

Ξεχρεώνοντας τον κ. Αντρέα
Κάθεται σε ένα καφενείο κοντά στην πλατεία Θεάτρου με πλαστικές καρέκλες. «Γιου λάικ πίπα;», λέει στον δήθεν περαστικό δημοσιογράφο που χαζεύει τις Νιγηριανές πόρνες του πεζόδρομου σαν να έχει βγει βόλτα στα μαγαζιά, γύρω στις δυόμισι το μεσημέρι μιας Τετάρτης πριν από λίγες εβδομάδες. Η Ονούκι είναι 23 ετών, από την περιοχή Ιγκμπου της Νιγηρίας. Είναι όμορφη κοπέλα, με στρογγυλό πρόσωπο, μεγάλα μαύρα μάτια και καστανόξανθα, βαμμένα όπως μαρτυρούν οι ρίζες, σπαστά μαλλιά. Φοράει ένα τζιν παντελόνι τύπου κάπρι, φαίνονται οι γάμπες της, και ένα ζευγάρι μαύρα μποτάκια. Μας σώζουν τα λίγα αγγλικά της. «Πότε ήρθες στην Ελλάδα;», τη ρωτάμε.
Στην αρχή απορεί γιατί αυτό που τη νοιάζει είναι να δουλέψει και να βγάλει λεφτά. Ξανακάνει την ίδια ερώτηση και συμπληρώνει: «Τουέντι γιούρο». Της λέμε ότι δεν ενδιαφερόμαστε και αν θέλει, να μας μιλήσει γι' αυτή. Χαμογελάει στραβά και λέει: «Γουότ ντου γιου γουόντ;».
Έχει έρθει στην Ελλάδα από το 2006, άλλες φίλες της είχαν φύγει νωρίτερα από την Μπενίν, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στο στάδιο της ολυμπιακής προετοιμασίας και τα διεθνή κυκλώματα της πορνείας άρχισαν να προετοιμάζουν τις μεταφορές ολόκληρων στρατιών γυναικών στην Ελλάδα. Δεν ήρθε στην Ελλάδα από τη χώρα της αλλά από τη Νάπολη της Ιταλίας, το μεγαλύτερο ίσως λιμάνι διακίνησης ανθρώπων και λαθραίων εμπορευμάτων της Ευρώπης. Έφτασε μέσα σε ένα κοντέινερ μαζί με άλλους τριάντα συμπατριώτες της, ταξίδευαν περίπου δέκα, δεκαπέντε, δεν θυμάται, μέρες. Τους έπλεναν με μάνικες και τους έριχναν φαγητό όπως σε άγρια θηρία στον ζωολογικό κήπο.
Η Ονούκι λέει ότι όταν την έφεραν στην Ελλάδα, της είχαν πει ότι θα παίρνει τριάντα ευρώ μεροκάματο και πως θα δουλεύει σε μια βιοτεχνία που θα φτιάχνει «φτηνά ρούχα». Μαζί με άλλες έξι κοπέλες από τη Νιγηρία τις έβαλαν σε ένα διαμέρισμα στον Κεραμεικό. Ένα μεγάλο δωμάτιο, ένα μικρότερο, μια μικρή κουζίνα και μια τουαλέτα. Τις άφησαν εκεί για λίγες ημέρες και ένας άντρας, «ο κ. Αντρέας», τους πήγαινε τυρόπιτες και σουβλάκια. Μετά ήρθε ο κ. Αντρέας, την πήρε με ένα μπλε αυτοκίνητο και την πήγε σε ένα ξενοδοχείο στην Πατησίων. Της έδωσε ένα χαρτάκι με έναν αριθμό και της είπε να πάει σ' αυτό δωμάτιο. Της είπε ότι είναι για τη δουλειά με τα ρούχα. Ανέβηκε. Μέσα περίμενε ένας άντρας. Της έκανε νόημα να γδυθεί. Εκείνη τα 'χασε. Ο άντρας της επιτέθηκε και τη χαστούκισε με δύναμη, έπεσε στο πάτωμα κλαίγοντας. Εκείνος την άρπαξε, τη χτύπησε ακόμη μία φορά και την έριξε στο κρεβάτι. Την έγδυσε, της κράτησε τα χέρια ακίνητα και τη βίασε. Μετά της είπε να ντυθεί και να φύγει.
Κάτω περίμενε ο κ. Αντρέας. Μόλις μπήκε κλαίγοντας στο αυτοκίνητο, της είπε ότι από εδώ και μπρος αυτή θα είναι η δουλειά της. Ακόμα, ότι την είχε αγοράσει για 40.000 ευρώ και ότι θα την άφηνε να κάνει ό,τι θέλει όταν τον ξεχρέωνε. Από τότε έχουν περάσει δύο χρόνια και δεν έχει ξεχρεώσει τον κ. Αντρέα. Η Ονούκι παίρνει από κάθε πελάτη από 20 μέχρι 60 ευρώ, ανάλογα με τις υπηρεσίες που θα προσφέρει. Κάποιες φορές βρίσκεται και με δύο πελάτες ταυτόχρονα. Μπορεί να πάει και σε επτά με οκτώ ραντεβού την ημέρα. Όταν δεν υπάρχουν ραντεβού από τον κ. Αντρέα, είναι αναγκασμένη να κάνει πεζοδρόμιο. Όσα χρήματα βγάζει τα δίνει είτε στον κ. Αντρέα είτε σε κάποιους φίλους του. Εκείνοι της δίνουν είκοσι - τριάντα ευρώ κάθε φορά, ανάλογα με την κίνηση. Το βράδυ ξαναγυρνάει στο διαμέρισμα του Κεραμεικού μαζί με τις άλλες πέντε συγκατοίκους της. Συνήθως δεν βρίσκονται και οι έξι μαζί. Το πολύ τρεις. Οι υπόλοιπες δουλεύουν.
Τελευταία ερώτηση: «Θέλεις να ξεφύγεις;».
Τελευταία απάντηση: «Όχι, τι άλλο να κάνω...».

Τέσσερις ιστορίες φρίκης
Τις ιστορίες των κοριτσιών που ακολουθούν μας τις είπαν άνθρωποι που τις γνωρίζουν καλά. Άλλωστε σημασία δεν έχουν τα ονόματα, ούτε οι χώρες προέλευσης. Οι γυναίκες αυτές θα μπορούσαν να είναι από παντού. Και φυσικά να βρίσκονται παντού.
Ιστορία πρώτη:
Κοπέλα από τη Νιγηρία εκδίδεται διά της βίας στην Αθήνα. Βασανισμοί, βιασμοί και άλλα είναι τα προκαταρκτικά στάδια για να αρχίσει να αποδίδει για το κύκλωμα που την εκμεταλλεύεται. Δεν άντεξε. Ζήτησε βοήθεια από δικηγόρο που γνώρισε ως πελάτη. Για να έρθει στην Ελλάδα, της είπαν ότι είχαν ξοδέψει περίπου 30.000 ευρώ που έπρεπε να επιστρέψει στο κύκλωμα των συμπατριωτών της. Τελικά, το κατάφερε. Κρατούσε σημειώσεις, κάτι σαν τεφτέρι, με τα χρήματα που επέστρεφε κάθε φορά που γύριζε από τους πελάτες. Κάποια στιγμή συμπληρώθηκαν. Και μόλις ζήτησε από το κύκλωμα να φύγει και να μπορέσει να βρει μια κανονική δουλειά της είπαν ότι χρωστούσε ακόμα 1.000 ευρώ. Όταν ρώτησε για ποιο λόγο πήρε την απάντηση: «Θα τα δώσουμε στον μάγο για να λύσει τα μάγια». Στους ανθρώπους που απευθύνθηκε τελικά η κοπέλα στην Αθήνα, εκμυστηρεύτηκε ότι πριν φύγει από τη Νιγηρία, την πήγαν σε μια όχθη του ποταμού Μπενί και της έκαναν βουντού. Σκοπός ήταν να ορκιστεί πως ό,τι και αν συνέβαινε στη χώρα όπου θα κατέληγε να δουλέψει, δεν θα μιλούσε σε κανέναν για τους ανθρώπους που τη μετέφεραν, γιατί σύμφωνα με τα μάγια θα πέθαιναν αυτομάτως οι γονείς της. Μόνον αν πληρωνόταν ο μάγος που έκανε το βουντού, θα μπορούσαν τα μάγια να λυθούν χωρίς κανείς να πάθει το παραμικρό.
Ιστορία δεύτερη:
Μόλις 27 ετών, μια κοπέλα από τη Ρωσία. Μέσω γραφείου ανεύρεσης εργασίας στην πατρίδα της ετοίμασε τις βαλίτσες της για να έρθει στη Θεσσαλονίκη να δουλέψει ως τηλεφωνήτρια σε μια σχολή χορού. Με το που έφτασε, μαζί με αρκετές ακόμα, μπήκε στη γνωστή διαδικασία της προετοιμασίας για να πουλάει σεξ. Αυτή, όμως, δεν αντιμετώπισε βασανισμούς ή βιασμούς αλλά μόνον ψυχολογική πίεση. Γι' αυτού του είδους την πίεση, μάλιστα, υπάρχει και σχετικός όρος: «happy trafficking». Το κύκλωμα, στην αρχή, την πούλησε στη Θεσσαλονίκη. Και μετά στα Ιωάννινα, μετά στην Κεφαλονιά, μετά βρέθηκε στην Τρίπολη, μετά στην Πάτρα, μετά στην Κω, ακολούθησε η Λαμία και κατέληξε σε έναν οίκο ανοχής στην Αθήνα. Η κοπέλα αυτή πουλήθηκε εφτά διαφορετικές φορές.
Ιστορία τρίτη:
Δεκαοκτώ ετών μια κοπέλα από τη Ρουμανία, πριν από έναν χρόνο, είχε φυλακιστεί σε έναν οίκο ανοχής κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Ξύλο, απειλές και διάφορα άλλα. Υπήρχαν μέρες που έκανε διαδοχικό σεξ ακόμα και με 17 πελάτες. Αναζητούσε τρόπο να φύγει και να εξαφανιστεί. Ένα βράδυ, μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι ένας πελάτης και άρα κανείς άλλος εκτός από αυτόν δεν βρισκόταν κοντά της, άνοιξε το παράθυρο και πήδηξε στον δρόμο. Όπως ήταν, μόνο με το εσώρουχο. Με τα χέρια ανοιγμένα και τρομαγμένη έπεσε, σχεδόν, πάνω σε ένα ταξί. Ο οδηγός την περιέθαλψε και την παρέπεμψε στην αστυνομία για να της παρασχεθούν ψυχολογική υποστήριξη, φιλοξενία και νομική υποστήριξη από τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που ασχολούνται με το θέμα.
Ιστορία τέταρτη:
Νεαρή από τη Μολδαβία, χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, τα οποία είχε κρατήσει ο Έλληνας εγκέφαλος του κυκλώματος, βρέθηκε σε διαμέρισμα κοντά στην οδό Πατησίων. Ο Έλληνας την πίεζε για ραντεβού με πελάτες τα οποία έκλεινε όλη μέρα από το κινητό του. Σε ένα ξέσπασμά της η κοπέλα αρνήθηκε άπαξ και διά παντός να ξανακάνει αυτή τη δουλειά. Τσακώθηκαν. Και ο Έλληνας την πέταξε από το μπαλκόνι. Η κοπέλα βρέθηκε στο νοσοκομείο με σπασμένα και τα δύο πόδια.

Με την κωδική ονομασία: Λευκός Άρτος
Την 1η Ιουλίου 2008 κάποιο τμήμα της Ασφάλειας με έναν περίεργο τίτλο εξέδωσε ένα μεγάλο δελτίο Τύπου. «Τμήμα Καταπολέμησης Εμπορίας Ανθρώπων της Υποδιεύθυνσης Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος». Έκλεινε δύο χρόνια λειτουργίας.
Μιλούσε για διεθνικό έγκλημα και είναι γνωστό ότι μία από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις αντιμετώπισης του trafficking είναι πως δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αμιγώς ελληνικό πρόβλημα αλλά ούτε και μόνο αστυνομικό. Γι' αυτό και υπάρχει μεγάλη και στενή συνεργασία με διεθνείς αστυνομικούς και μη οργανισμούς, όπως η Ιντερπόλ, η Γιούροπολ, τα Ηνωμένα Έθνη, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης αλλά και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην Ελλάδα και πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις.
Στα δύο χρόνια λειτουργίας είχαν ασχοληθεί με 69 υποθέσεις, είχαν εξιχνιάσει 13 πολυεθνικές υποθέσεις, είχαν σχηματίσει δικογραφίες για 287 άτομα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και είχαν συλλάβει 192 Έλληνες και αλλοδαπούς. Όσον αφορά τα θύματα, μέχρι τότε είχε παρασχεθεί βοήθεια σε 127 άντρες, γυναίκες και παιδιά, ενώ 41 από τα θύματα φιλοξενήθηκαν σε ξενώνες και καταφύγια μη κυβερνητικών οργανώσεων.
Μία από τις σημαντικότερες υποθέσεις με τις οποίες είχε ασχοληθεί το συγκεκριμένο τμήμα ανακοινώθηκε τον Ιούλιο του 2007. Η επιχείρηση είχε κωδική ονομασία «Vitrine». Συμμετείχαν 160 αστυνομικοί και πιάστηκαν 11 μέλη της οργάνωσης. Επρόκειτο για ένα από τα λεγόμενα «γραφεία» με οργανωμένο τηλεφωνικό κέντρο, φαξ, αυτοκίνητα, ξέπλυμα χρήματος σε τράπεζες του εξωτερικού. Ξεκίνησαν από την καταγγελία ότι ένας Ουκρανός, για τον οποίο γνώριζαν μόνο το ψευδώνυμό του και το κινητό του τηλέφωνο, είχε αγοράσει δύο γυναίκες και τις ανάγκαζε να εκδίδονται στην Αθήνα. Και σιγά σιγά ξετυλίχθηκε ένα κουβάρι που έδειχνε:
* Τον εντοπισμό φτωχών νέων γυναικών στις ανατολικές χώρες και πώς τις έπειθαν ότι στην Ελλάδα θα είχαν μια καλή δουλειά και μέλλον.
* Την έκδοση πλαστών εγγράφων και τη μεταφορά τους στην Ελλάδα. Ακόμα και την παράνομη ελληνοποίησή τους με άλλα πλαστά έγγραφα.
* Την εγκατάσταση των γυναικών σε διαμερίσματα και ξενοδοχεία.
* Τη βία ή τον εκφοβισμό εναντίον των γυναικών τόσο για τις ίδιες όσο και για τις οικογένειές τους.
*Τον τρόπο που έκλειναν τα ραντεβού μέσω οργανωμένου τηλεφωνικού κέντρου.
* Τις μεταφορές, τους οδηγούς, τις τιμές.
Παρόμοια επιχείρηση, με την κωδική ονομασία «New Life», είχε ανακοινωθεί στα τέλη Νοεμβρίου του 2007 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Συμμετείχαν 200 αστυνομικοί. Πιάστηκαν 9 μέλη της οργάνωσης. Από αυτά, δύο ήταν γυναίκες. Και πάλι επρόκειτο για οργανωμένο γραφείο. Κατασχέθηκαν πέντε αυτοκίνητα, όλος ο εξοπλισμός, απελευθερώθηκαν τρεις γυναίκες από τη Ρωσία και τη Ρουμανία.
Τελευταία μεγάλη επιχείρηση ήταν αυτή που ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες με την κωδική ονομασία «Λευκός Άρτος». Με έδρα δύο νυχτερινά κέντρα που ανήκαν σε κυπριακή offshore εταιρεία και με τη βοήθεια γραφείου εύρεσης εργασίας στη Σιβηρική Ρωσία, η επιχείρηση αυτή είχε όλα τα χαρακτηριστικά του οργανωμένου εγκλήματος. Για αυτό χρειάστηκαν επτά εισαγγελείς, εβδομήντα αστυνομικοί, αλλά και οι υπηρεσίες της ΥΠΕΕ για τον έλεγχο των οικονομικών στοιχείων. Η επιχείρηση έλαβε αυτό το όνομα λόγω του ότι αυτός που πιάστηκε ως συντονιστής είναι ιδιοκτήτης αλυσίδας αρτοποιείων.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=22.11.2008,id=98604772,11706020,18211876,25972132,40162084,48183460

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Μεγάλοι ερμηνευτές 8: Σωκράτης Μάλαμας


Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι τραγουδοποιός, τραγουδιστής και κιθαρίστας. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού.
Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1957 στη Συκιά της Χαλκιδικής. Λόγοι εργασίας των γονέων του τον έκαναν να βρεθεί στη Στουτγάρδη της Γερμανίας μέχρι τα εφηβικά του χρόνια. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Το μπουζούκι που του έκανε δώρο ο πατέρας του αποτέλεσε το αρχικό του ερέθισμα για τη μουσική. Στα δεκατρία του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα ως επιβράβευση για τις επιδόσεις του στα σχολικά μαθήματα και στα δεκαεφτά του παρακολούθησε μαθήματα κιθάρας στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, επέστρεψε και πάλι στη Γερμανία για να παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής στο Ωδείο της Στουτγάρδης. Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του αποφασίζει να επιστρέψει και να πάει για σπουδές στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, μαθητεύοντας δίπλα στον Βαγγέλη Ασημακόπουλο και στον Νότη Μαυρουδή. Από τα 23 του αρχίζει την επαγγελματική του σταδιοδρομία, εργαζόμενος ως δάσκαλος κιθάρας καθώς και ως τραγουδιστής σε λαϊκά μαγαζιά. Πριν ξεκινήσει την προσωπική του πορεία, υπήρξε κιθαρίστας στην ορχήστρα του Νίκου Παπάζογλου.
Η πρώτη απόπειρα που έκανε στην ελληνική δισκογραφία δεν στέφθηκε με επιτυχία καθώς η δισκογραφική εταιρία Lyra απέρριψε το υλικό του με την αιτιολογία ότι δεν ήταν εμπορικό. Συνέχισε να παίζει μουσική σε λαϊκά μαγαζιά, προσθέτοντας και κάποια δικά του τραγούδια στο πρόγραμμα που παρουσίαζε, χωρίς να αναφέρει ότι ο ίδιος ήταν αυτός που τα είχε γράψει. Μέχρι τη στιγμή που ο Νίκος Παπάζογλου τον άκουσε και διέκρινε το ταλέντο του, οπότε και τον έπεισε να μπει για ηχογράφηση στο στούντιο και να ετοιμάσει την πρώτη του δουλειά, με τίτλο «Ασπρόμαυρες Ιστορίες» το 1989. O Σωκράτης Mάλαμας έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και για ένα μεγάλο διάστημα δίδασκε μουσική σε Ωδείο. Σταδιακά η πορεία του καλλιτέχνη έγινε ευρύτερα γνωστή και αγαπήθηκε από το κοινό. Σήμερα διαμένει και δημιουργεί στα Τρίκαλα.
Έχει συνεργαστεί στη διάρκεια της πορείας του με διάφορους καλλιτέχνες, όπως ο συνθέτης Nίκος Ξυδάκης, ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο συνθέτης Γιώργος Χριστιανάκης, η ερμηνεύτρια Μελίνα Κανά, ο τραγουδοποιός Ορφέας Περίδης, ο τραγουδοποιός Θανάσης Παπακωνσταντίνου, και με στιχουργούς όπως ο Γιάννης Tσατσόπουλος, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Γιώργος Aθανασόπουλος, ο Άλκης Aλκαίου, η Φωτεινή Λαμπρίδη, ο Θοδωρής Γκόνης, ο Mιχάλης Γκανάς, ο Oδυσσέας Iωάννου και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Επίσης, είχε αρκετές συμμετοχές σε έργα άλλων καλλιτεχνών, όπως ο Λουδοβίκος των Aνωγείων, ο Διονύσης Τσακνής, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, η Μαρία Θωίδου, ο B.D. Foxmoor και η Sadahzinia (των Active Member), η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Μαρία Λουκά και οι Χαΐνηδες.
Έγραψε τη μουσική στην ταινία μεγάλου μήκους «Το Κυνήγι του Λαγού» και ερμήνευσε το τραγούδι «Το χρόνο να λαβώσω» στην ταινία μικρού μήκους «Ύψωμα 33».
Στα 50 του χρόνια, ο Σωκράτης Μάλαμας έχει γίνει, τελικά, αυτό που ήθελε: ένας στέρεος, λαϊκός δημιουργός που τον εκτιμούν ως και οι πιο σκληροπυρηνικοί.

Προσωπικοί δίσκοι
• 1989 Ασπρόμαυρες ιστορίες (Lyra)
• 1995 Παραμύθια (Lyra)
• 1992 Της Μέρας και της Νύχτας (Lyra)
• 1993 Κύκλος (Lyra)
• 1996 Λαβύρινθος (Σωκράτης Μάλαμας) (Lyra)
• 1998 13.000 Μέρες (Lyra)
• 2000 Ο Φύλακας κι ο Βασιλιάς (Lyra)
• 2002 Ένα (Lyra)
• 2005 Άδειο Δωμάτιο (Lyra)
• 2007 Δρόμοι (Lyra)

Συμμετοχές
• 1994 Το φάντασμα από το παρελθόν (Lyra)
• 1995 Στην Ανδρομέδα και στη γη (Lyra),
• 1997 Η γυναίκα και το μήλο (Μύλος),
• 1997 Πύλη της άμμου (Μύλος),
• 1997 Σαν πεταλούδα (Virgin),
• 1999 Τα σκόρπια της όχθης (Lyra),
• 1999 Με την πλάτη στον τοίχο (Ακτή),
• 1999 Μικρές αγγελίες (Lyra)
• 1999 Ξυδάκης - Μάλαμας (Lyra)
• 2000 Ασημένια Ακρη (Freestyle Productions)
• 2001 Kramahoperrata II (Freestyle Productions)
• 2001 Ο έρωτας στην πόλη (με μια κιθάρα) (Lyra)
• 2001 Στον Τόπο μου Είμαι Τέλεια Ξένος (Μικρούτσικος, Θάνος)(Ετ. παραγωγής:His Master΄s Voice)(Ετ. διανομής:Minos-EMI)
• 2002 Αγρύπνια (Lyra)
• 2002 Στον τόπο μου είμαι τέλεια ξένος (EMI)
• 2002 20 Χρόνια Μετά... (Μελωδία FM)
• 2003 Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος (EMI)
• 2003 Μια Ζωή Αλλού
• 2004 Της νύχτας τα μακριά μαλλιά (Lyra)
• 2005 Απ' το παράθυρο κοιτώ (Warner Music)
• 2005 Ο Γαργαληστής (Δημήτρης Μπασλάμ) (Epic/Sony-BMG)
• 2006 Διάφανος (Lyra)
• 2006 Καλημέρα (μικρός ΗΡΩΣ)
• 2006 Ο Γητευτής και το Δρακοδόντι
• 2006 Το Σκοτεινό Τρυγώνι
• 2006 Ο Τεμπέλης Δράκος και άλλες ιστορίες... (Γιώργος Χατζηπιερής)
• 2006 Πλάνο Εξόδου
• 2007 Ο Αγησίλαγος (Sony BMG)
• 2007 Αλεξίου-Μάλαμας-Ιωαννίδης Ζωντανή ηχογράφηση από το θέατρο του ``````Λυκαβηττού-Σεπτέμβριος 2006 (Estia, EMI)

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Το τραπεζικό σύστημα για αρχάριους. Που οφείλεται η παγκόσμια οικονομική κρίση;


«Ποιός δημιουργεί τα λεφτά μπαμπά;». Δεν θυμάμαι τι ηλικία είχα όταν έκανα αυτή την ερώτηση στον πατέρα μου. Και αυτός, άνθρωπος του μεροκάματου με μόρφωση δημοτικού, μου έδωσε μια αόριστη απάντηση που εγώ, λόγω του μικρού της ηλικίας, δέχτηκα χωρίς να την αμφισβητήσω.
Πλέον γνωρίζω, ότι για την αόριστη αυτή απάντηση δεν έφταιγε ούτε η μικρή μου ηλικία, ούτε το μορφωτικό επίπεδο του πατέρα μου. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμα και αν ο πατέρας μου είχε ακαδημαϊκή μόρφωση και αν εγώ ήμουν αρκετά μεγάλος για να μπορώ να επεξεργαστώ μια περίπλοκη απάντηση, πάλι θα έπαιρνα μια εξίσου αόριστη -ίσως μάλιστα την ίδια- απάντηση.
Γιατί έτσι; Γιατί τα σχολεία θεωρούν ότι είναι σημαντικότερο να διδάξουν στα παιδιά ότι ο Ηρακλής καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία από τα σκατά, παρά να τους εξηγήσουν με δυο απλές κουβέντες τον τρόπο που λειτουργεί το χρήμα. Και δεν κατηγορώ μόνο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η θεωρία του οικονομικού / χρηματικού / τραπεζικού συστήματος δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο του πλανήτη. Είναι μάλιστα γεγονός, ότι ακόμα και απόφοιτοι ανώτερων και ανώτατων σχολών, με πτυχία στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες, μπορεί να έχουν αρκετές πρακτικές γνώσεις αλλά οι περισσότεροι αγνοούν τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται ουσιαστικά το χρήμα.
Γιατί συμβαίνει αυτό;

• Τελικά, πώς δημιουργείται το χρήμα; Ποιός το δημιουργεί; Πώς αποφασίζεται πόσα χρήματα θα δημιουργηθούν; Πόσα χρήματα υπάρχουν στον κόσμο;
• Τι είναι ο πληθωρισμός, τι είναι ο ρυθμός ανάπτυξης και πώς συνδέονται αυτά μεταξύ τους; Τι είναι το εθνικό χρέος; Πώς είναι δυνατόν, όλα τα κράτη να έχουν εθνικά χρέη; Πού χρωστάνε;
• Γιατί διαβάζουμε συχνά ότι η Αμερική κάνει πολέμους για να βοηθήσει την οικονομία της ξοδεύοντας χρήματα στα όπλα; Γιατί δεν βελτιώνεται και η δική μας οικονομική κατάσταση όταν ξοδεύουμε άσκοπα τα χρήματα;
• Πώς είναι δυνατόν όλοι, οι απλοί άνθρωποι, οι εταιρίες και οι κυβερνήσεις που με την εργασία τους παράγουν όλο τον πραγματικό πλούτο, να είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, δηλαδή σε αυτούς που απλά διαχειρίζονται τον πλούτο;
• Γιατί δεν αρέσει στις τράπεζες να εξοφλούμε νωρίτερα το δάνειό μας και μας χρεώνουν πρόστιμα; Δεν θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους για να τα ξαναδανείσουν;
• Ποιά είναι η διαφορά της τράπεζας και του τοκογλύφου; Και οι δύο δανείζουν έντοκα, έτσι δεν είναι; Ο τοκογλύφος δανείζει τα δικά του χρήματα. Η τράπεζα;
• Γιατί κάθε οικολογική προσπάθεια αποτελεί άσκηση ματαιότητας στην σημερινή κοινωνία; Τι είναι αυτό που καθιστά αναπόφευκτη την καταστροφή του πλανήτη; Δεν φτάνουν οι φυσικοί πόροι για όλους;
• Τι σημαίνει «κραχ»; Γιατί είναι μαθηματικά αναπόφευκτος ο ερχομός μιας παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, πιθανότατα χειρότερης από αυτήν του 1929;
• Πού οφείλεται η σημερινή κρίση και πόσο φρικτά ειρωνικό είναι να δίνουν οι κυβερνήσεις τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών (σε μορφή οικονομικής βοήθειας) στις τράπεζες για να «ορθοποδήσουν»;

Το σύντομο ντοκιμαντέρ “Money as Debt” του Paul Grignon έρχεται για να μας εξηγήσει με απλό τρόπο το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα και να μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα. Βρείτε οπωσδήποτε 45 λεπτά και αφιερώστε τα για να παρακολουθήσετε (http://www.kepik.gr/?p=805) το επεξηγηματικό αυτό βίντεο. Σας διαβεβαιώνω ότι αξίζει τον κόπο…

Βοηθήστε στην διάδοση του βίντεο
Μπορείτε να κάνετε μια αναδημοσίευση αυτού του post ή μπορείτε να ενσωματώσετε (embed) το βίντεο σε μια δική σας δημοσίευση.
Είναι σίγουρο ότι όλα αυτά μπορεί να είναι σοκαριστικά για μερικούς και συνεπώς κάπως δύσπεπτα. Αν θέλετε να τα επιβεβαιώσετε, ρίξτε μια ματιά στο λήμμα του συστήματος Κλασματικού Αποθέματος στην Wikipedia και συγκεκριμένα στον τομέα Money Creation του 3ου κεφαλαίου (How It Works).

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Οι σύγχρονες φυλακές του νεοφιλελευθερισμού


«Για πρώτη φορά μέσα από την εκπομπή της Άννας Παναγιωταρέα «Ουδείς αναμάρτητος» στη ΝΕΤ, ο υπουργός Δικαιοσύνης μίλησε για το ενδεχόμενο να εφαρμοστεί και στη χώρα μας το σύστημα με το «βραχιολάκι», το οποίο εφαρμόζεται κυρίως στις ΗΠΑ και έτσι άνθρωποι που κατηγορούνται για παράδειγμα για οικονομικά ζητήματα δεν προφυλακίζονται, αλλά συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους μέχρι τη δίκη. Είναι μάλιστα πιθανόν να συσταθεί μια ειδική επιτροπή με τη συμμετοχή στελεχών των υπουργείων Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως προκειμένου να εξετάσει τις δυνατότητες εφαρμογής του σχεδίου στην Ελλάδα».
Δεν συμμεριζόμαστε τον ενθουσιασμό του υπουργού και της οικοδέσποινάς του. Η μέθοδος με τα βραχιολάκια που εμφανίζεται περίπου ως πανάκεια για να βγουν οι ελληνικές φυλακές από την περίοδο της αθλιότητας έχει ήδη εφαρμοστεί στις ΗΠΑ και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς να προκύψουν τα αποτελέσματα που ευαγγελίζονται οι όψιμοι έλληνες μιμητές.
Αλλά τι είναι αυτά τα θαυματουργά «βραχιολάκια»; Πρόκειται για μικρές ηλεκτρονικές συσκευές που εφαρμόζονται στο χέρι ή το πόδι του ατόμου, με τρόπο που να μην μπορεί να τα αποχωριστεί. Αποτελούνται από το «βραχιόλι», δηλαδή ένα λουρί που κλειδώνει στον αστράγαλο ή τον καρπό και έναν μικρό πομπό σε μέγεθος κινητού τηλεφώνου. Αυτές οι συσκευές στέλνουν κάποιο ηλεκτρονικό σήμα σε έναν κεντρικό υπολογιστή και ανάλογα με τον προγραμματισμό τους χτυπούν συναγερμό όταν το άτομο που τα φορά βγει έξω από το όριο που του έχει καθοριστεί. Τα συστήματα αυτά χωρίζονται στα παθητικά (όπου η συσκευή απλά καταγράφει τις κινήσεις του ατόμου και τις στέλνει στους ελεγκτές κατά καθορισμένα διαστήματα) και τα ενεργητικά (όπου η συσκευή μεταδίδει σε πραγματικό χρόνο το σημείο όπου βρίσκεται το άτομο).
Τα σημερινά συστήματα GPS αντικαθιστούν βαθμιαία τα παλιά συστήματα που βασίζονταν σε ραδιοκύματα και μπορούσαν μόνο να επιβεβαιώσουν αν το άτομο βρίσκεται στο καθορισμένο σημείο (συνήθως το σπίτι του).
Η αρχική ιδέα είναι πολύ παλιά. Τα βραχιολάκια αυτά αποτελούν τη σύγχρονη εκδοχή της βαριάς σιδερένιας μπάλας που είχαν δεμένη με αλυσίδα στο πόδι τους οι κρατούμενοι και τους επέτρεπε να μετακινούνται ελάχιστα, όχι όμως να τρέξουν. Μ' αυτό τον τρόπο εξασφαλιζόταν η συμμετοχή τους στα «καταναγκαστικά έργα».
Μια άλλη παλιά έμπνευση που σχετίζεται με τα βραχιόλια ήταν το σφράγισμα των καταδίκων, ενώ από τον 19ο αιώνα εξετάστηκε στη Μεγάλη Βρετανία το ενδεχόμενο αποφυλάκισης ορισμένων κρατουμένων υπό τον όρο να βαφούν με ανεξίτηλο μελάνι, ώστε να είναι παντού αναγνωρίσιμοι.
Η εισαγωγή του μέτρου των ηλεκτρονικών βραχιολιών συνήθως συνδέεται με ορισμένα «ειδεχθή» εγκλήματα, έτσι ώστε να γίνει πιο εύπεπτη (π.χ. σε παιδεραστές μετά την αποφυλάκισή τους). Αλλά η εφαρμογή τους δεν περιορίζεται σε μια ειδική κατηγορία παραβατών. Έχει ήδη αναπτυχθεί μια τεράστια βιομηχανία ειδικών βραχιολιών για την κάθε περίπτωση.
Τον Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε στο Πίτσμπουργκ από την εταιρεία AMS (Alcohol Monitoring Systems Inc) η παραγωγή ενός ειδικού βραχιολιού, του SCRAM (Secure Continuous Remote Alcohol Monitor), το οποίο ελέγχει συνεχώς το αλκοόλ στο αίμα του ατόμου που το φορά. Μ' αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπίζονται τα άτομα που είναι σε αναστολή για αδικήματα που σχετίζονται με την κατανάλωση οινοπνεύματος. Η τεχνική εφαρμόζεται με παλιότερη τεχνολογία ήδη από το 2003.
Περιττό να προσθέσουμε ότι η αναπτυσσόμενη βιομηχανία των βραχιολιών συνδυάζεται με την ιδιωτικοποίηση του σωφρονιστικού συστήματος στις ΗΠΑ. Ο κρατούμενος που θέλει να μπει στο πρόγραμμα της ηλεκτρονικής παρακολούθησης κατά κανόνα επωμίζεται και τα σχετικά έξοδα αγοράς του βραχιολιού.
Όσο για την αποτελεσματικότητα των βραχιολιών, ακόμα και εδώ οι γνώμες των ειδικών διίστανται. Πάντως, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, στις 15 Οκτωβρίου, συνελήφθη στο Νιου Τζέρσι ένας 17χρονος που φορούσε βραχιολάκι, με την κατηγορία ότι διέπραξε ένοπλη ληστεία μαζί με την αδελφή του και δυο ακόμα εφήβους.
Φυσικά δεν πρέπει να υπάρχει παρεξήγηση. Για κάποιους, τα ηλεκτρονικά βραχιόλια θα είναι πραγματική ανακούφιση. Μιλάμε όμως για την αφρόκρεμα των υποδίκων ή καταδίκων με αναστολή, για τους λίγους που θα έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν και στα σχετικά έξοδα, τα οποία ανέρχονται στις ΗΠΑ σε 2.000 δολάρια μόνο για την αγορά της συσκευής. Και, βέβαια, είναι προφανές ότι για να απολαύσει κανείς τις θετικές πλευρές του μέτρου υπάρχει η προϋπόθεση ότι έχει δικό του σπίτι. Γι' αυτή την κατηγορία υποδίκων ή καταδίκων, η λύση με το βραχιολάκι θα είναι ευπρόσδεκτη, εφόσον κατά κανόνα θα τους απαλλάξει από την υποχρέωση να υποστούν κάποια βαρύτερη ποινή, με πραγματικό εγκλεισμό.
Αλλά δεν είναι γι' αυτήν την κατηγορία που γίνονται οι βασικοί σχεδιασμοί. Στις ΗΠΑ τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει εφαρμοστεί με συνέπεια η πολιτική της «μηδενικής ανοχής» για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας (βλ. «Η πόλη και οι άνθρωποι-σκουπίδια», Ιός 24/1/99). Χάρη στις μελέτες ορισμένων κοινωνιολόγων της σύγχρονης φυλακής (κυρίως του Loic Wacquant) γνωρίζουμε ότι η φυλακή χρησιμοποιείται στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες ως μηχανισμός διαχείρισης της κοινωνικής ανασφάλειας. Η συνέπεια είναι να παρατηρείται ραγδαία αύξηση του αριθμού των φυλακισμένων σε όλες τις χώρες που έχει επικρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες η ιδεολογία της «ελεύθερης αγοράς».
Με την ποινικοποίηση ολόκληρων τμημάτων του πληθυσμού, το κράτος επιχειρεί να αντιμετωπίσει τις αναταραχές που προκαλούνται από τη μαζική ανεργία, την ανασφαλή εργασία και τη συρρίκνωση της κοινωνικής προστασίας. «Το αόρατο χέρι της αγοράς και το σιδερένιο χέρι του κράτους», γράφει ο Wacquant, «συνδυάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται για να υποχρεώσουν τις κατώτερες τάξεις να αποδεχτούν τις νέες συνθήκες εργασίας και την κοινωνική ανασφάλεια».
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, τα «βραχιόλια» εφαρμόζονται συνήθως σε περιπτώσεις μικροπαραβατών που κανονικά θα βρίσκονταν εκτός φυλακής απλά με περιοριστικούς όρους.
Υπάρχουν και τα χειρότερα: Ήδη από τον Μάρτιο του 2005 το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ πειραματίζεται με μια νέα μέθοδο ελέγχου των μεταναστών που ζητούν άσυλο ή άδεια παραμονής και εργασίας στη χώρα. Απαιτεί από τους αλλοδαπούς που φτάνουν σε οκτώ πόλεις να φορούν βραχιολάκι και να υφίστανται 24ωρη ηλεκτρονική παρακολούθηση.
Μέσα σε λίγες μέρες, οι αρχές ασφαλείας των ΗΠΑ υποχρέωσαν 1.700 αλλοδαπούς να φορέσουν τις συσκευές αυτές, δημιουργώντας ένα πραγματικό δικαστικό πραξικόπημα, εφόσον οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ποτέ κατηγορηθεί για οποιοδήποτε αδίκημα. Το μοναδικό τους «έγκλημα» είναι ότι θέλουν να ζήσουν στις ΗΠΑ.
Στις 23 Αυγούστου το Associated Press μετέδωσε την είδηση ότι τα δικαστήρια του Σαν Αντόνιο στο Τέξας θέτουν σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα επιβολής ηλεκτρονικής παρακολούθησης με βραχιολάκια σε μαθητές λυκείου με «ιστορικό πολλών απουσιών»!
Με αυτόν τον τρόπο υποτίθεται ότι αντιμετωπίζεται η προοπτική συμμετοχής αυτών των παιδιών σε συμμορίες ανηλίκων. Το πρόγραμμα θεωρείται πιλοτικό και θα διαρκέσει έξι μήνες. Επιλέχτηκαν πενήντα ζωηροί μαθητές και υποχρεώθηκαν να φορέσουν τα βραχιολάκια. Επισήμως ο στόχος του προγράμματος είναι να υποχρεώσει τους μαθητές να παραμένουν στο σχολείο και να μην κάνουν κοπάνα, αλλά η ηλεκτρονική παρακολούθηση δεν περιορίζεται στο σχολικό ωράριο. Το σημείο αυτό επισημαίνει με τη διαμαρτυρία του ο Τέρι Μπερκ, διευθυντής της ACLU (Αμερικανικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Πολίτη) στο Τέξας:
«Όλοι θέλουμε να μένουν τα παιδιά στο σχολείο και χειροκροτούμε κάθε μέτρο προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά υπάρχει και η ιδιωτική ζωή. Τι γίνεται με το βραχιολάκι όταν τελειώνει το σχολείο; Είναι πρέπον να γνωρίζει το σχολείο και το δικαστήριο πού είναι και τι κάνει κάθε μαθητής έξω απ' το σχολείο;»
Κακά τα ψέματα. Η εισαγωγή των ηλεκτρονικών βραχιολιών δεν μείωσε πουθενά τον αριθμό των εγκλείστων. Είναι χαρακτηριστικοί οι αριθμοί στη Γαλλία, μια από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που πειραματίστηκαν με τη μέθοδο αυτή. Το 2002 ήταν με «βραχιολάκι» 359 άτομα, το 2003 ο αριθμός τους έφτασε τους 948, το 2004 τους 2.915 και το 2005 τους 4.128. Στο ίδιο διάστημα δεν μειώθηκε (αντίθετα αυξήθηκε) ο αριθμός των εγκλείστων. Απλά η εφαρμογή της ηλεκτρονικής παρακολούθησης βοήθησε τους αρμόδιους του γαλλικού σωφρονιστικού συστήματος να κρύβουν την εκρηκτικότητα αυτής της αύξησης.
Ο σχετικός νόμος έχει ψηφιστεί από τη γαλλική Βουλή τον Δεκέμβριο του 1997, αλλά ήδη από τότε είχαν επισημανθεί οι αδυναμίες του συστήματος αυτού. Ο εκπρόσωπος του συνδικάτου των δικαστών Κριστιάν Περάς είχε επισημάνει ότι η εφαρμογή του μέτρου δεν αφορά παρά όσους διαθέτουν ήδη σπίτι και τηλεφωνική γραμμή -επομένως εξαιρεί μετανάστες και φτωχότερα στρώματα- ενώ ο Πατρίκ Μαρέ του Διεθνούς Παρατηρητηρίου Φυλακών εξέφραζε το φόβο του ότι τα βραχιόλια δεν θα αντικαταστήσουν τις ποινές εγκλεισμού, αλλά θα συμπληρώσουν άλλες ηπιότερες, όπως η υποχρέωση σε κοινωνική εργασία («Monde diplomatique», Ιούλιος 1998). Και οι δύο είχαν προβλέψει ορθά.
Ο Πιέρ Λαντρεβίλ, καθηγητής εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, εξηγεί: «Η ηλεκτρονική παρακολούθηση (με τα βραχιόλια) δεν οδηγεί στο άδειασμα των φυλακών, αλλά στην αύξηση των τρόπων ελέγχου επί ενός συνεχώς διευρυνόμενου πληθυσμού. Στις περισσότερες χώρες τα βραχιόλια χρησιμοποιούνται ως μια επιπλέον μέθοδος για τον έλεγχο ατόμων που δεν μπορούν να φυλακιστούν».
Στη Μεγάλη Βρετανία, η οποία ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που εισήγαγε το μέτρο, από την αρχή του χρόνου συζητιέται μια ακόμα πιο «ριζοσπαστική» λύση. Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Independent» (13/1/08), οι αρχές εξετάζουν την περίπτωση εμφύτευσης μικροτσίπ σε κατάδικους με αναστολή, έτσι ώστε να γίνεται δυνατή η παρακολούθησή τους από δορυφόρο.
Όλη η συζήτηση για τα «βραχιολάκια» είναι βέβαια πολυτέλεια για τις σημερινές συνθήκες στις ελληνικές φυλακές. Αυτό που έκανε στην πράξη ο υπουργός Δικαιοσύνης με τα μέτρα που πήρε ήταν να κλείσει γρήγορα το εκρηκτικό μέτωπο των φυλακών με αλλαγές του ποδαριού.
Αγνοώντας τις φωνές όλων όσοι, χρόνια τώρα, μελετούν το θέμα των ναρκωτικών, ακόμα και των πλέον επίσημων φορέων όπως το ΚΕΘΕΑ, αμνήστευσε κάποιους κρατούμενους, δημιουργώντας όμως τις προϋποθέσεις να γεμίσουν ακόμα χειρότερα οι φυλακές στο άμεσο μέλλον, προώθησε χαρακτηρισμούς για τους κρατούμενους και όχι για τα αδικήματά τους (πράγμα απολύτως αντισυνταγματικό) και όρισε αυθαίρετα τις ποσότητες που θα χαρακτηρίζουν το χρήστη. Αλλά ακόμα και γι' αυτές τις συμβολικές ποσότητες δεν πήρε κανένα μέτρο για να γίνονται αμέσως αποδεκτές από τις δικαστικές αρχές. Κατά τα άλλα, η απομόνωση θα ισχύει για τον εξαρτημένο που συλλαμβάνεται, οι υποκειμενικές κρίσεις των δεσμοφυλάκων θα εξακολουθήσουν να αποτελούν δεύτερη και τρίτη ποινή για τους κρατούμενους και οι εξαρτημένοι ακόμα κι αν κατέχουν μισό μόνο γραμμάριο παραπάνω από την ποσότητα που ορίζει ο υπουργός θα συνεχίσουν να θεωρούνται εγκληματίες και θα αποφυλακίζονται πάλι στα 4/5 της ποινής τους.
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, η συζήτηση για τα βραχιολάκια που επιχειρεί να ανοίξει ο κ. Χατζηγάκης με τις διυπουργικές του επιτροπές μοιάζει πολύ με την προσφορά ψεύτικων κοσμημάτων στους ιθαγενείς από τους αποικιοκράτες Τις μέρες των κινητοποιήσεων στις φυλακές κυκλοφόρησε ένα περιοδικό γραμμένο από αυτούς που γνωρίζουν το θέμα καλύτερα από τις επιτροπές που συγκροτεί κάθε τόσο το υπουργείο. Το περιοδικό «απόδραση» είναι μια προσπάθεια να βγούνε προς τα έξω τα τρομακτικά προβλήματα των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές. Για τους παλιότερους το περιοδικό θυμίζει την πρωτοποριακή προσπάθεια με το περιοδικό «της φυλακής» που έβγαινε από το 1981 ως το 1986. Ξεχωρίζουμε το ρεπορτάζ του περιοδικού για τα πειθαρχικά συμβούλια:
Τα πειθαρχικά συμβούλια είναι συλλογικά όργανα των φυλακών που κρίνουν τα πειθαρχικά παραπτώματα των κρατουμένων και τους επιβάλλουν πειθαρχικές ποινές. Ακόμα όμως κι αν υπάρχουν συλλογικά όργανα, η πειθαρχική εξουσία, από όποιον κι αν επιβάλλεται, χρησιμοποιείται σαν εργαλείο για να μπλοκάρεται το δικαίωμα του φυλακισμένου στην εργασία, στην επαγγελματική κατάρτιση και στη χορήγηση υφ' όρον απόλυσης ή αδειών, δεδομένου ότι προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η διαγωγή του κρατούμενου.
Πέρα από κάποια προφανή παραπτώματα, όπως η προσπάθεια απόδρασης ή η προσβολή της γενετήσιας ελευθερίας, υπάρχουν εκείνα τα «μικρά» παραπτώματα όπως η «συστηματική διατύπωση παραπόνων» που επιτρέπουν κάθε αυθαιρεσία από πλευράς των «τιμωρών».
Οι πειθαρχικές ποινές επιβάλλονται παράνομα και καταστρατηγούν όλες τις αρχές του ποινικού δικαίου. Η απείθεια σε εντολές του φύλακα, για παράδειγμα, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, επιτρέπει τη μεταφορά κρατούμενου σε απομόνωση ή σε άλλη φυλακή, ακόμα και την επιβολή μεγαλύτερης κράτησης. Οι δικηγόροι των κρατουμένων δεν έχουν πρόσβαση στις αποφάσεις και στο σκεπτικό τους και έτσι οι τιμωρημένοι στερούνται το θεμελιώδες δικαίωμά τους στην υπεράσπιση. Ακόμα και τα έντυπα που συμπληρώνουν οι κρατούμενοι έχουν τυπωμένη την άρνησή τους να παρίσταται ο δικηγόρος τους στην κλήση τους για απολογία ενώπιον του πειθαρχικού συμβουλίου. Απ' τη μια μεριά, το κράτος δείχνει ένα φιλελεύθερο πρόσωπο, νομοθετώντας υπέρ της ελαστικοποίησης των ποινών μέσω των αδειών, της υφ' όρον απόλυσης, του ευεργετικού υπολογισμού της εργασίας και της συμμετοχής σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης. Στην πράξη, όμως, χρησιμοποιεί όλη τη βιομηχανία των πειθαρχικών για να αναχαιτίσει την άσκηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων.
Στην περίπτωση των εγκλείστων για ναρκωτικά που κατά κανόνα δεν είναι έμποροι, αλλά τοξικοεξαρτημένοι, εφαρμόζεται διπλή τιμωρία, δεδομένου ότι η υφ' όρον απόλυση εφαρμόζεται στα 4/5 της έκτισης ποινής. Για το ίδιο αδίκημα, δηλαδή, διπλή τιμωρία. Όταν ο νόμος μιλάει για διαγωγή, δεν αναφέρεται ούτε σε μεταμέλεια ούτε στην ηθική του κατάδικου. Μόνο κάποιο μετρήσιμο μέγεθος, σαφώς περιγραφόμενο στο νόμο, θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη για να στοιχειοθετήσει την έννοια της καλής διαγωγής, από τη στιγμή που η τελευταία αποτελεί τη βάση δυσμενούς δικαστικής κρίσης για τη χορήγηση της υφ' όρον απόλυσης. Με τον ίδιο τρόπο χορηγούνται και οι άδειες αφού λαμβάνονται υπόψη οι πειθαρχικές ποινές για τη στέρησή της. Οι ποινές αυτές είναι δυσανάλογες των παραπτωμάτων και μοναδικό στόχο έχουν την ψυχική και σωματική εξόντωση του κρατούμενου.
Σε περίπτωση που ένας ή πολλοί κρατούμενοι αντισταθούν και διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους αρχίζουν οι «νόμιμες» πειθαρχικές ποινές, οι μεταγωγές κ.λπ. Τα περισσότερα πειθαρχικά επιβάλλονται σε περιπτώσεις ύβρεως κατά του προσωπικού, πράγμα που είναι εντελώς φυσιολογικό αν λάβει κανείς υπόψη τις συνθήκες κράτησης. Όταν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι αντί να βοηθούν τον κρατούμενο τον εξευτελίζουν και τον προκαλούν, έρχονται στο τέλος να του μοιράσουν και πειθαρχικές ποινές, ενώ οι ίδιοι τον εξώθησαν στις «ακραίες» συμπεριφορές.
Η φυλακή λειτουργεί εμπεδώνοντας τις σχέσεις εξουσίας μέσα από την τιμωρία και όχι φυσικά το σωφρονισμό. Με αφορμή την πειθαρχική πρακτική στις φυλακές και την επίδρασή της πάνω στα ατομικά δικαιώματα φαίνεται ξεκάθαρα ότι το «κράτος δικαίου» δεν σέβεται στην πράξη αυτά που το ίδιο θεσπίζει.
Από το ίδιο περιοδικό αντιγράφουμε τα λόγια μιας κοπέλας κρατούμενης του Κορυδαλλού: «Εδώ περνάμε δύσκολα. Μόνο γερνάμε. Έτσι σκέτα. Αν δεν αλλάξει κάτι, τότε είμαστε ζωντανοί νεκροί. Ένα θάψιμο μας μένει». Τα τριψήφια νούμερα των θανάτων στις ελληνικές φυλακές την επιβεβαιώνουν.
Σε όλο τον κόσμο, τους τελευταίους μήνες, σκάνε η μία μετά την άλλη οι φούσκες του νεοφιλελευθερισμού, ιδίως μάλιστα η ιδεολογική του φούσκα. Πράγματι, η κατάρρευση τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών, βιομηχανιών και άλλων «κολοσσών» μοιάζει να συμπαρασύρει στην πτώση αδιαφιλονίκητα μέχρι χθες δόγματα (ή μήπως δοξασίες;).
Στην Ελλάδα, εντούτοις, αυτά τα πολύ θεαματικά τα έχουμε έως τώρα αποφύγει.
Υπάρχει, ωστόσο, μια φούσκα που έσκασε στη χώρα μας με πάταγο: αυτή της φυλακής. Τα τελευταία είκοσι χρόνια αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο η νομοθέτηση κακουργημάτων, οι βαριές καταδίκες, οι προφυλακίσεις, οι κρατούμενοι, οι θάνατοι στις φυλακές και οι εξεγέρσεις, παρά τις εκθέσεις ανεξάρτητων αρχών και διεθνών οργανισμών, τις εκκλήσεις των επιστημόνων και τις καταγγελίες των οργανώσεων.
Ποια ήταν, όμως, η αντίδραση της πολιτείας; Στα λόγια, διακήρυσσε πανηγυρικά την αταλάντευτη προσήλωσή της σε αρχές και την «ευαισθησία» της. Στην πράξη, συνέχιζε να νομοθετεί την τιμωρητική αυστηρότητα, ενώ ήλεγχε πειθαρχικά τη δικαστική επιείκεια, επέτεινε διά του εγκλεισμού την περιθωριοποίηση, ενώ εγκατέλειπε τις προληπτικές δράσεις και τη μέριμνα για την κοινωνική επανένταξη. Επιπλέον, θεσμοθετούσε το άβατο και διοικούσε με αδιαφάνεια τα «καταστήματα» κράτησης, διέθετε μεθαδόνη σε μερικές χιλιάδες και καταδίκαζε ρκετούς περισσότερους σε πολυετείς καθείρξεις για διακίνηση, ενώ φυλάκιζε αθρόα μετανάστες και, περίπου κάθε χρόνο, εξήγγελλε τη δημιουργία νέων φυλακών. Και η φυλακή φούσκωνε, μέχρι που έσκασε! Όσοι έχουν αμφιβολίες για τη σύνδεση της φούσκας αυτής με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόστηκαν τελευταία, δεν έχουν παρά να αναρωτηθούν για την κοινωνική αναφορά και τις επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων. Κι όσοι δεν τη γνωρίζουν ήδη, ας πληροφορηθούν τη σύνθεση του πληθυσμού των φυλακών: στη συντριπτική τους πλειοψηφία φτωχοδιάβολοι, ξένοι και «δικοί μας», εξαρτημένοι πριν χάσουν την ελευθερία τους, «σωφρονιζόμενοι» μετά, με ψυχοφάρμακα και όχι μόνον... Όμως, αφού ποτέ και πουθενά δεν ταυτίστηκε ο πλούτος με την αρετή και η φτώχεια με την ανηθικότητα, πώς γέμισαν οι φυλακές με σύγχρονους αθλίους;
Υπάρχει εξήγηση: η κατάρρευση κάθε έννοιας συλλογικότητας και η ένταση των ανισοτήτων δημιουργούν ένα πολύπλευρο κοινωνικό αποκλεισμό. Η συνέπεια στα νεοφιλελεύθερα δόγματα επιτάσσει να μην αντιμετωπίζονται αυτά τα φαινόμενα με τις μεθόδους του κοινωνικού κράτους, αλλά να προτιμάται η βολική λύση της καταστολής. Αντί για κοινωνική πολιτική - στην πρόληψη, στην επανένταξη - χρηματοδοτείται η κατασκευή φυλακών. Γίνεται έτσι φανερό ότι συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές οδηγούν στην ποινικοποίηση της φτώχειας και «παράγουν» φυλακή.
Όπως παντού, έτσι και στο σωφρονιστικό σύστημα, η παραίτηση της πολιτείας από την κοινωνική της αποστολή είναι ευθέως ανάλογη της έκπτωσης του κράτους δικαίου.
Η συρρίκνωση των δικαιωμάτων και ελευθεριών με τη σειρά της ανατροφοδοτεί, σε ένα φαύλο κύκλο, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση. Αν το κοινωνικό πρόγραμμα της Δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι περισσότερες φυλακές, όπως τονίζει ο καθηγητής Νίκος Παρασκευόπουλος («Ελευθεροτυπία», 26/11/08), μήπως πρέπει να είναι λιγότερη κοινωνική ανισότητα;

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=72038180,86219940,94036516,5565156,13594724

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009


Πόλεμος και πολιτικοί

Ίσως να είναι τώρα πολύ μελό να θυμηθεί κανείς τον Μπέρτολντ Μπρεχτ και να γράψει ότι αυτοί που θέλουν τον πόλεμο κηρύττουν την ειρήνη. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, την παρατήρηση του Άντριαν Χάμιλτον στον «Independent», ότι δηλαδή αυτό που θα έπρεπε να έχει κανείς διδαχτεί από τον Ψυχρό Πόλεμο είναι ότι οι συνέπειές του είναι κάτι που θα κουβαλάνε πάντα στις πλάτες τους σαν βαρίδι πολλές ακόμα από τις επόμενες γενιές. Κάτι που είχε τονίσει από την πρώτη στιγμή και ο άλλοτε γ.γ. του ΟΗΕ, Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι.
Κλείνουν σήμερα ακριβώς 21 ημέρες από τη στιγμή που άρχισαν οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη Λωρίδα της Γάζας σαν απάντηση στις ρουκέτες της Χαμάς. Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, όλοι μιλούσαν για την εκεχειρία και όλοι έβρισκαν ενδιαφέρουσες τις σχετικές προτάσεις, υπό την προϋπόθεση να έχουν εκπληρωθεί πρώτα οι δικοί τους αναγκαίοι όροι. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και οι πιο σκληροί πόλεμοι έχουν πάντα κάποια μικρά διαλείμματα για να μπορέσουν να ανασυνταχθούν οι μαχητές και να κάνουν τον απολογισμό τους.
Ο ίδιος Βρετανός δημοσιογράφος τόνιζε στο συγκεκριμένο του σχόλιο ότι ο πόλεμος αυτός δεν ήταν αναπόφευκτος. Αλλά τελικά και οι δύο πλευρές έμοιαζαν να τον επιδιώκουν. Η Χαμάς για να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους κλειδωμένους και απελπισμένους ανθρώπους γύρω από αυτή. Και το Ισραήλ για να αισθανθεί για μία ακόμη φορά ότι είναι σε θέση να ταπεινώσει τους Παλαιστινίους και να στείλει ξανά το μήνυμά του στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά με αυτή τη λογική είναι πράγματι αδύνατο να υπάρξει ποτέ πραγματική ειρήνη.
Τώρα, που όλοι αναρωτιούνται το τι θα πρέπει να γίνει μετά τον πόλεμο, είναι ακριβώς αυτή η διαπίστωση που φοβίζει και αφαιρεί κάθε ψήγμα αισιοδοξίας. Γιατί ο πόλεμος αυτός δεν αποτέλεσε μια αποτυχία της πολιτικής, όπως ακόμα συνεχίζουν να λένε πολλοί. Αποτέλεσε ένα αποτέλεσμα πολιτικής και πολιτικών, που έδειξαν να τον έχουν προγραμματίσει γιατί θεωρούσαν ότι τον χρειάζονταν. Πάλι ο Άντριαν Χάμιλτον σημείωνε ότι αποκλειστικά πολιτικοί υπολογισμοί οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη στην αυγή μιας χρονιάς που ξεκινά όπως ακριβώς τελείωσε και η προηγούμενη. Και ότι, όπως συμβαίνει σε όλες τις αιματηρές συγκρούσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, έτσι και στη Μέση Ανατολή κανείς δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για να σταματήσει τη βία. Ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί οι κοινωνίες μας γίνονται πιο βίαιες. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όταν ένας ολόκληρος πλανήτης δείχνει να αποδέχεται τον κυνισμό και την υποκρισία ως αρχές, όταν τα γεγονότα καθημερινά δικαιώνουν αυτούς που δείχνουν να μπορούν να επιβάλουν το νόμο του δικού τους τσαμπουκά, τότε είναι αναπόφευκτο ότι η λογική αυτή αρχίζει να περνά και μέσα στη λειτουργία της κάθε κοινωνίας. Για να μην τα μπλέξουμε όπως η κότα με το αβγό και πούμε ότι για να επικρατήσει και στις διεθνείς σχέσεις με τόσο απόλυτο τρόπο το δίκιο του ισχυροτέρου αυτό προφανώς ήδη θα έχει συμβεί πρώτα και σε εθνικό επίπεδο.
Η περίπτωση του Ισραήλ είναι ιδανική για μελέτες πάνω σε αυτό το φαινόμενο επειδή ακριβώς έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος που έχει μάθει να ζει με τον πόλεμο εδώ και 60 χρόνια. Που έχει μάθει να χρησιμοποιεί τις τακτικές της προπαγάνδας για να δικαιολογήσει οτιδήποτε. Που έχει τελειοποιήσει τη μεθοδολογία εξεύρεσης επιχειρημάτων για να ντύσει επικοινωνιακά ακόμα και την πιο σκληρή του πράξη. Δεν είναι τυχαίο που οι δυνάμεις του λέγονται αμυντικές. Δεν είναι σύμπτωση που οι εκπρόσωποί τους είναι συνήθως κάποιες ξανθές κοπέλες και όχι κάποιοι βλοσυροί στρατηγοί. Και δεν είναι καθόλου απροσδόκητη η σπουδή των Ισραηλινών να κρατήσουν τους ξένους ανταποκριτές μακριά από το πεδίο της μάχης. Ο επικοινωνισμός απαιτεί ενημέρωση μόνο μέσα από επίσημα ανακοινωθέντα, δελτία Τύπου και προσκηνοθετημένα βίντεο σαν αυτά που παρουσίασε η υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι στους ξένους δημοσιογράφους «πουλώντας» τους φιάλες οξυγόνου σαν ρουκέτες…
Θα αντιτείνει κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι και πρωτόγνωρα. Ο Ρόμπερτ Φισκ σημείωνε όμως την πιο φρικιαστική καινοτομία αυτού του πολέμου. Για πρώτη φορά τόσοι πολλοί ξένοι ηγέτες και, δυστυχώς, και τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι ήταν έτοιμοι να αποδεχτούν το παλιό ψέμα του Iσραήλ, ότι δηλαδή κάνει ό,τι είναι δυνατό για να αποφύγει τις απώλειες αμάχων. «Λες και ξεχάστηκαν οι 17.500 νεκροί από την εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο, οι 1.700 από τη σφαγή σε Σάμπρα και Τσατίλα, η σφαγή της Κανά το 1996 και οι πάνω από 1.000 νεκροί, στην πλειονότητά τους άμαχοι, από τον πόλεμο στον Λίβανο το 2006».
Ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη η προθυμία του υπόλοιπου κόσμου να δεχτεί την ισραηλινή επιχειρηματολογία για να καθησυχάσει λες τη συνείδησή της. Ήταν ασυνήθιστη η απραξία του ΟΗΕ που αυτή τη φορά δεν μπόρεσε ούτε τα προσχήματα να κρατήσει. Οι αναφορές στα νεκρά παιδιά λες και αρκούσαν για να καλύψει κανείς την απραξία του. Για να σβήσει το ιστορικά καταγεγραμμένο αξίωμα ότι στον πόλεμο πάντα την πληρώνουν τα παιδιά και οι άμαχοι. Γιατί κανείς ποτέ δεν είχε σφαίρες και βόμβες που να επιλέγουν τους στόχους τους με βάση την ηλικία.
Είχαμε, λοιπόν, την ανάδυση της πολιτικής υποκρισίας σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα. Ακόμα και αυτό που ήρθε στα μέσα της περασμένης εβδομάδας να μας προσφερθεί ως λύση δεν ήταν παρά αποτέλεσμα μιας τέτοιας ψευδαίσθησης. Ο 80χρονος Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ, ηγέτης ενός κράτους βουτηγμένου στα χρέη και τη διαφθορά και εξαρτώμενος σχεδόν 100% από τις αμερικανικές διαθέσεις, προσπάθησε να μετατραπεί σε ειρηνοποιό μαζί με τον Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος ακόμα και εκείνες τις δραματικές ώρες δεν άντεχε στον πειρασμό να χαιρετά κουνώντας το δεξί του χέρι τις κάμερες, έστω κι αν οι κλασικοί του ξένοιαστοι γέλωτες είχαν αντικατασταθεί τώρα από συγκρατημένα χαμογελάκια. Ένας κόσμος που νοιάζεται για την ειρήνη και…τις επόμενες εκλογές. Όπως ο Εχούντ Μπάρακ, η Τζίπι Λίβνι, αλλά και ο Μαχμούτ Αμπάς, ο Μασάλ και ο Χανίγια. Γιατί όπως σημείωνε με κυνισμό στο «Spiegel» o Μοχάμεντ Νταλάν, ένα από τα «σκληρά μυαλά» της παλαιστινιακής πλευράς, η μια πλευρά χρειάζεται την άλλη για να μπορέσει να κρατήσει όσο γίνεται ισχυρότερη την εξουσία της: «Το Ισραήλ χρειάζεται τη Χαμάς για να εμποδίσει ένα παλαιστινιακό κράτος. Ο στόχος της επίθεσης είναι απλά να επιτευχθούν καλύτερες συνθήκες για την επόμενη κατάπαυση του πυρός».
Ίσως η Ιστορία να ήθελε να μας κοροϊδέψει. Αλλά μαθαίναμε τις πρώτες μέρες των βομβαρδισμών ότι πέθαινε και πλήρης χρόνων και ο Σάμουελ Χάντιγκτον, ο συγγραφέας της «Μάχης των Πολιτισμών». Το μήνυμα του βιβλίου του είναι πάντα αμφιλεγόμενο. Αλλά σίγουρα ο πολιτισμός που βιώνουν οι ζωντανοί νεκροί στη Γάζα δεν έχει να κάνει ούτε με τις διευκρινίσεις του Ισραήλ για το πώς χτυπήθηκαν τα σχολεία ούτε με την πολιτική ορθότητα του Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ήθελε να κρατήσει τους τύπους και να μη μιλήσει ως πρόεδρος πριν από την ώρα του. Αφού δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει ως άνθρωπος και ως πολιτικός έχει δίκιο…
Ας μην ξεχνάμε, πάντως, ότι και ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ ως πρώτη του προτεραιότητα πριν και από την τρομοκρατία ανέφερε στην πρώτη του μετεκλογική συνέντευξη «τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Αυτόν τον πόλεμο που επίμονα επικαλείται από την πρώτη στιγμή και το Ισραήλ προσπαθώντας να μας πείσει για την ιερότητά του.
Είναι προφανές ότι υπάρχουν, λοιπόν, δύο διαφορετικοί πολιτισμοί. Εκείνος που νοιάζεται για το αν στις εκλογές στο Ισραήλ στις 10 Φεβρουαρίου θα βγει νικητής ο «Εργατικός» Μπάρακκ ή ο «δεξιός» Νετανιάχου. Που αναρωτιέται αν ο Αμπάς ή η Χαμάς θα βγουν ενισχυμένοι από αυτή τη σύγκρουση. Που προσπαθεί να προβλέψει αν κάθε φράση του Ομπάμα, κάθε κίνηση του Σαρκοζί θα μπορούσαν να τους αναδείξουν ως «σωτήρες» ή ως αποτυχημένους. Και υπάρχει και ο κόσμος εκείνων που θα συνεχίζουν να πουλάνε σκουπίδια για να επιβιώσουν, που θα εξαρτώνται από λαθρέμπορους και «μαχητές μαφιόζους» για να εξασφαλίσουν το πιάτο της ημέρας και θα αναρωτιούνται κάθε φορά που θα βγαίνουν από το σπίτι τους αν θα γυρίσουν ζωντανοί. Ο πολιτισμός της Γάζας. Τα παιδιά που έμειναν για μέρες δίπλα σε νεκρές μανάδες ή είδαν να χάνονται από μια βόμβα τρία, τέσσερα και πέντε αδέρφια τους δεν ασχολούνται ούτε με τις διπλωματικές ικανότητες των Δυτικών ηγετών ούτε με τις φιλοδοξίες κάποιων Αράβων ηγετών. Το μόνο που νιώθουν είναι μίσος και είναι πρόθυμα να ακολουθήσουν τον πρώτο «εξτρεμιστή», που θα τα πάρει από το χέρι για να τους δώσει μια προοπτική εκδίκησης. Είναι αυτός ο πολιτισμός που έχει επιβληθεί εδώ και δεκαετίες στην περιοχή και είναι διαφορετικός από αυτόν που προσπαθούν να μας πλασάρουν στις τηλεοράσεις. Για να παραφράσουμε αυτό που λεγόταν πρόσφατα για την οικονομία: «Είναι ο πόλεμος, ηλίθιε».

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/01/10/100109%2025.pdf

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Καθίκια, αλήτες, Ισραηλίτες






Ο μικρός ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ βλέπει ανήμπορος τη μητέρα του, να πεθαίνει στην αγκαλιά του.
Την ίδια ώρα…
Πως πηγαίνουμε με τα παιδιά μας, εμείς που ζούμε στη Αθήνα, στην Πάρνηθα ή στο λόφο του Στρέφη για βόλτα για να δούμε την θέα βρε αδερφέ...
Έτσι κάνουν και οι Εβραίοι, όταν έχει καλό καιρό παίρνουν τις οικογένειες του, με τις φωτογραφικές μηχανές, τα κιάλια και πετάγονται μέχρι εκεί δίπλα στο λόφο κοντά στην πόλη Σντερότ για πικ-νικ και για να χαζέψουν τη θέα-θέαμα...
Τα ελικόπτερα τους να βομβαρδίζουν τα γυναικόπαιδα στη Γάζα, μάλιστα βάζουν και στοιχήματα, όταν πλησιάζει κάποιο ελικόπτερο στοιχηματίζουν μπύρες που θα ρίξει, την νύχτα μάλιστα το θέαμα είναι πιο εντυπωσιακό.
Και όλοι είναι μέσα στην τρελή χαρά...
Δείτε το video...

http://apneagr.blogspot.com/

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Μεγάλοι ερμηνευτές 7: Ελευθερία Αρβανιτάκη


Η Ελευθερία Αρβανιτάκη γεννήθηκε (τον Οκτώβριο του 1957) και μεγάλωσε στον Πειραιά. Η γνωριμία της με τα μέλη της Οπισθοδρομικής Κομπανίας στις αρχές της δεκαετίας του '80 συνδυάζεται με τα πρώτα βήματά της στο χώρο του τραγουδιού. Σε μια εποχή που κυριαρχεί το κοινωνικο-πολιτικό τραγούδι, η Οπισθοδρομική Κομπανία ερευνά και ανακαλύπτει τα ρεμπέτικα και τα σμυρνέικα τραγούδια, ενώ παράλληλα ερμηνεύει παλιά λαϊκά τραγούδια, και πραγματοποιεί μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η Ελευθερία θα μείνει στην Οπισθοδρομική Κομπανία για 5 περίπου χρόνια. Σε αυτή την περίοδο θα ηχογραφήσουν 3 δίσκους: το δίσκο «Οπισθοδρομική Κομπανία», που κυκλοφόρησε το 1982 σε παραγωγή Διονύση Σαββόπουλου , το ζωντανό δίσκο «Μια νύχτα με την Οπισθοδρομική Κομπανία», που κυκλοφόρησε το 1983, και το δίσκο «Στη μέση της κομπανίας», που κυκλοφόρησε το 1985. Το 1981 η Ελευθερία συμμετέχει στο δίσκο του Βαγγέλη Γερμανού με τίτλο «Τα μπαράκια». Την ίδια περίοδο συναντά το συνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη της διδάσκει και το 1982 παίρνει μέρος στο δίσκο «Κέντρο Διερχομένων», σε μουσική Νίκου Μαμαγκάκη και ποίηση Γιώργου Ιωάννου, καθώς και στο δίσκο «Οι κακές μας πράξεις» του συγκροτήματος Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω.
Το 1984 η Ελευθερία κυκλοφορεί την πρώτη της προσωπική δουλειά με τίτλο «Ελευθερία Αρβανιτάκη», όπου ερμηνεύει παλιά τραγούδια του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Χιώτη, του Χρυσίνη και άλλων. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο «Τραπεζάκια έξω», καθώς και στο δίσκο «Όλη τη μουσική μες στην αγάπη βάλε», όπου ο Μιχάλης Τερζής μελoποιεί Κωστή Παλαμά. Το 1985 συμμετέχει στο δίσκο του Σταύρου Λογαρίδη «Με τα φεγγάρια χάνομαι» σε μουσική και στίχους Γιώργου Ζήκα. Επίσης το 1985 συμμετέχει στο soundtrack της ταινίας «Μανία» του Γιώργου Πανουσόπουλου, σε μουσική Νίκου Ξυδάκη και στίχους Κώστα Γουδή.
Το 1986 η Ελευθερία συναντά το Σταμάτη Σπανουδάκη και μαζί ηχογραφούν το δίσκο «Κοντραμπάντο», σε μουσική, στίχους και ενορχήστρωση του Σταμάτη Σπανουδάκη. Πρόκειται για ένα δίσκο που θεωρείται ακόμα και σήμερα ορόσημο στην ελληνική δισκογραφία, αφού η ιδιότυπη φωνή της Ελευθερίας ανάμεσα στα δυτικότροπα όργανα συνδύασε με μοναδικό τρόπο την παράδοση με την καινοτομία. Την ίδια χρονιά συμμετέχει σε 2 ακόμα δισκογραφικές δουλειές:, στο soundtrack της ταινίας του Νίκου Περράκη «Λούφα και Παραλλαγή» σε μουσική Νίκου Μαμαγκάκη και στο δίσκο του Στάυρου Κουγιουμτζή «Τρελοί και άγγελοι», όπου ερμηνεύει το «Κόκκκινο φουστάνι», σε στίχους Κώστα Κινδύνη.
Το 1987 είναι άλλη μια δισκογραφικά σημαντική χρονιά για την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Μαζί με το Νίκο Ξυδάκη ερμηνεύουν τα τραγούδια του δίσκου «Κοντά στη δόξα μια στιγμή», σε μουσική και ενορχήστρωση του συνθέτη και στίχους των Θοδωρή Γκόνη και Εμμανουήλ Ζάχου, καθώς και σε ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Η συνεργασία με το Νίκο Ξυδάκη θα συνεχιστεί και θα αποφέρει αξιόλογους καρπούς, όπως οι δίσκοι «Τένεδος, που κυκλοφόρησε το 1991, «To μέλι των γκρεμών», που κυκλοφόρησε το 1994, και «Ακρωτήριο Ταίναρο», που κυκλοφόρησε το 1997. Επίσης το 1987, η Ελευθερία παίρνει μέρος στο soundtrack «Απουσίες» της ομώνυμης ταινίας του Γιώργου Κατακουζηνού, όπου τη μουσική υπογράφει ο Σταμάτης Σπανουδάκης, καθώς και στο δίσκο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», που ακολούθησε την ομότιτλη εκπομπή του Διονύση Σαββόπουλου στην κρατική τηλεόραση και ηχογραφήθηκε στο ύφος της εκπομπής. Την ίδια χρονιά παρουσιάζει και δισκογραφεί μαζί με τους Άλκηστη Πρωτοψάλτη και Κώστα Γανωτή το πρόγραμμα «Λεωφόρος Α΄» των Ανδρέα Βουτσινά, Λίνας Νικολακοπούλου και Σταμάτη Κραουνάκη .
Το 1988 κυκλοφορεί ο δίσκος «Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά», μια συλλογή με ζωντανές ηχογραφήσεις από τις βραδιές στο Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι την περίοδο 1987-1988. Στο δίσκο συμπεριλαμβάνονται 2 τραγούδια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Το 1989 συνεργάζεται πάλι με το Σταμάτη Σπανουδάκη μαζί παρουσιάζουν το δίσκο «Τανιράμα». Παράλληλα, παίρνει μέρος στο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου «Το κούρεμα», καθώς και στο δίσκο του Νότη Μαυρουδή «Κάπου ανατολικοδυτικά», με τραγούδια του συνθέτη από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το καλοκαίρι του 1990 κάνει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και τους Αδερφούς Κατσιμίχα .
Το 1991 κυκλοφορεί ο δίσκος «Μένω εκτός», ένας δίσκος καθοριστικός για την πορεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Ο δίσκος «Μένω εκτός» ήταν ένας πολυσυμμετοχικός δίσκος , σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, Zoran Simganovic, Γιώργου Ζήκα, Νίκου Ξυδάκη, Αντώνη Μιτζέλου και Ara Dinkjian και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, Θοδωρή Γκόνη και Γιώργου Ζήκα. Το δίσκο ενορχήστρωσε ο Νίκος Αντύπας, ενώ η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Λίνα Νικολακοπούλου συνεργάστηκαν στην παραγωγή. Επίσης το 1991 κυκλοφορεί ο δίσκος του Νίκου Ξυδάκη «Τένεδος», σε στίχους Θοδωρή Γκόνη, με ερμηνευτές το συνθέτη, τη Δώρα Μασκλαβάνου και την Ελευθερία Αρβανιτάκη, αλλά και ο δίσκος «Πάλι μπρος» των Οπισθοδρομικών (πλέον), όπου η Ελευθερία ερμηνεύει τα 4 από τα 13 τραγούδια του δίσκου. Tο καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς περιοδεύει στην Ελλάδα με τους Πέτρο Γαϊτάνο και Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Το καλοκαίρι του 1992 δίνει σειρά συναυλιών στην Ελλάδα μαζί με τους Βασίλη Παϊτέρη , Δημήτρη Ζερβουδάκη και Αφεντούλα Ραζέλη. Επίσης το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος «Το τραγούδι γυμνό» με τραγούδια που ερμήνευσαν 15 καλλιτέχνες για τις εκπομπές του Κώστα Κωτούλα στον Αθήνα 9.84, ο οποίος περιέχει δύο τραγούδια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, καθώς και μια συλλογή με επιτυχίες της Οπισθοδρομικής Κομπανίας με τίτλο Οπισθοδρομική Κομπανία - Μεγάλες Επιτυχίες».
Το 1993 κυκλοφορεί ο ζωντανός δίσκος «Η νύχτα κατεβαίνει», σε ενορχήστρωση Κώστα Γανωσέλη, από τις παραστάσεις της Ελευθερίας στον Απόλλωνα μαζί με τους Δημήτρη Ζερβουδάκη και Ανθούλα Αλιφραγκή. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το soundtrack «Αναστασία» από την ομότιτλη σειρά του MEGA, σε μουσική και ενορχήστρωση Δημήτρη Παπαδημητρίου. H Ελευθερία ερμηνεύει τα τρία τραγούδια του δίσκου, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Παράλληλα, συμμετέχει στο δίσκο του Νίκου Ξυδάκη «Βενετσιάνα», από την ομώνυμη θεατρική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, στο δίσκο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τίτλο «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα», στο δίσκο «Πυρκαγιά με πυρκαγιά» του Βασίλη Παϊτέρη και στο δίσκο «Τα Πορφυρά Καμπάγια» των Πέτρου Ταμπούρη και Θοδωρή Γκόνη.
Το 1994 είναι η χρονιά κυκλοφορίας του δίσκου «Τα κορμιά και τα μαχαίρια», σε μουσική Ara Dinkjian, στίχους Μιχάλη Γκανά και Λίνας Νικολακοπούλου και ενορχήστρωση Δημήτρη Παπαδημητρίου. Την ίδια χρονιά συμμετέχει και στο δίσκο του Νίκου Ξυδάκη «Το μέλι των γκρεμών». Το καλοκαίρι του 1994 πραγματοποιεί εκτεταμένη καλοκαιρινή περιοδεία 33 συναυλιών μαζί με τους Αλκίνοο Ιωαννίδη και Γιάννη Παλαμήδα.
Το καλοκαίρι του 1995 δίνει συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο μαζί με τους Αρμένιους Ara Dinkjian και Arto Tuncboyaciyan , με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και με τον Γιάννη Κότσιρα. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το CD-single «Ζωντανά στους Βράχους-Καλοκαίρι '95», στο οποίο συμμετέχουν οι Αρμένιοι Ara Dinkjian και Arto Tuncboyaciyan.
To Δεκέμβριο του 1996 κυκλοφορεί ο δίσκος «Τραγούδια για τους μήνες», σε μουσική και ενορχήστρωση Δημήτρη Παπαδημητρίου και ποίηση Σαπφούς, Μαρίας Πολυδούρη, Οδυσσέα Ελύτη, Κώστα Καρυωτάκη και Μιχάλη Γκανά . Στην παραγωγή του δίσκου συνεργάζονται οι Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δημήτρης Παπαδημητρίου και Κώστας Καλημέρης. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο δίσκο «Άνθη ευλαβείας» του Χρήστου Νικολόπουλου, στο soundtrack «Ο τσαλαπετεινός του Wyoming» της ομώνυμης ταινίας του Δημήτρη Ινδαρέ, όπου ερμηνεύει το τραγούδι «Κι όλα αρχίζουν αλλιώς» σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου και στίχους Νίκου Ζούδιαρη, και στο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου «Παράρτημα/Οδυσσεβάχ».
To καλοκαίρι του 1997 η Ελευθερία Αρβανιτάκη περιοδεύει σε Ελλάδα, Ευρώπη, Αυστραλία και Αμερική, μαζί με τους Γιάννη Κότσιρα και Μιχάλη Παπαζήση. Παίρνει, επίσης, μέρος στο δίσκο των Λάκη Λαζόπουλου και Θάνου Μικρούτσικου με τίτλο «Ψάξε στ' όνειρό μας», καθώς και στο δίσκο του Νίκου Ξυδάκη «Ακρωτήριο Ταίναρο».
Το Νοέμβριο του 1997 φιλοξενείται στο εξώφυλλο του αγγλικού περιοδικού Folk Roots, του πλέον γνωστού περιοδικού για την παγκόσμια ethnic και folk μουσική σκηνή, ενώ στη θεματολογία του περιοδικού συμπεριλαμβάνεται τετρασέλιδο άρθρο για την Ελληνίδα ερμηνεύτρια.
Το 1998 η Ελευθερία και συνεργάτες της παρουσιάζουν στο Σταυρό του Νότου της Αθήνας και στο Μύλο της Θεσσαλονίκης τραγούδια «εκτός προγράμματος», τραγούδια, δηλαδή, του παρασκηνίου και των ιδιωτικών στιγμών μιας οικογένειας που περιόδευε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μέσα σε πούλμαν, καράβια, τρένα, αεροπλάνα. Η Ελευθερία, λοιπόν και οι συνεργάτες της Μάνος Αχαλινωτόπουλος, Βασίλης Γκίνος, Σπύρος Γκούμας, Γιάννης Ζευγώλης, Βαγγέλης Καρίπης, Σωτήρης Λεμονίδης, Αντώνης Μιτζέλος, Μανώλης Πάππος και Θανάσης Σοφράς, έπαιξαν και ερμήνευσαν κλασσικά τραγούδια και προσκάλεσαν το κοινό σε ένα πάρτι λαϊκό λίγο πριν το 2000. Το πρόγραμμα ηχογραφήθηκε και λίγο πριν το τέλος του χρόνου κυκλοφόρησε το διπλό CD με τίτλο «Εκτός προγράμματος» σε ενορχήτρωση Σωτήρη Λεμονίδη.
Το 1998 ήταν πλούσιο και σε συνεργασίες για την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Μαζί με το Δημήτρη Παπαδημητρίου υπογράφει την παραγωγή, αλλά και συμμετέχει στο δίσκο «Φωνές μυστικές» των πρωτοεμφανιζόμενων αδερφών Μάκρα. Κυκλοφορεί επίσης το soundtrack της ταινίας του Μενέλαου Καραμαγγιώλη «Black Out» σε μουσική Νίκου Κυπουργού, όπου ερμηνεύει το τραγούδι «Μη φεύγεις» σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, καθώς και το CD «Χορός με τη σκιά μου» της Δήμητρας Γαλάνη σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, όπου συμπεριλαμβάνεται το ντουέτο της Ελευθερίας με τη Δήμητρα Γαλάνη στο τραγούδι «Λιανοτράγουδα» ζωντανά ηχογραφημένο στο Σείριο το 1988.
Το 1998, όμως, είναι μια πάρα πολύ σημαντική χρονιά για τη διεθνή πορεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Είναι η χρονιά που εμφανίζεται σε τρεις διοργανώσεις του festival WOMAD , του μεγαλύτερου ethnic festival στον κόσμο που εμπνεύστηκε ο Peter Gabriel : στο Redding της Αγγλίας τον Ιούλιο, στη Λισσαβώνα της Πορτογαλίας το Σεπτέμβριο και στο Las Palmas των Καναρίων Νήσων το Νοέμβριο. Στη διεθνή παρουσία της Ελευθερίας συγκαταλέγονται και οι εμφανίσεις της στο διεθνές festival της Ιερουσαλήμ τον Μάιο, αλλά και στο ethnic festival SFINKS στο Βέλγιο. Τέλος, το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς δίνει δύο συναυλίες στο θέατρο Queen Elisabeth Hall του Λονδίνου.
Από το 1999, τα τραγούδια της Ελευθερίας ταξιδεύουν ανά τον κόσμο με το CD «Eleftheria Arvanitaki-The Very Best of 1989-1998», το οποίο κυκλοφορεί ήδη στις ευρωπαϊκές αγορές ως πρόταση της ιστορικής εταιρείας jazz VERVE και με την ετικέτα της Emarcy. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι η πρώτη Ελληνίδα ερμηνεύτρια που προτείνει στο διεθνές κοινό η εταιρεία jazz VERVE, η οποία έχει στον κατάλογό της τις ηχογραφήσεις σημαντικών ethnic και jazz καλλιτεχνών ανά τον κόσμο, όπως ο Dizzy Gillespie, η Ella Fitzgerald, o Louis Armstrong, η Mercedes Sosa, οι Night Ark. Επίσης από το 1999, τέσσερις δίσκοι της Ελευθερίας εξάγονται στις ευρωπαϊκές αγορές. Πρόκειται για τους δίσκους «Μένω εκτός» (Ι remain outside), «Η νύχτα κατεβάινει» (The night is descending), «Ζωντανά στους βράχους-Καλοκαίρι '95» (Live at Vrachon-Summer '95) και «Τα κορμιά και τα μαχαίρια» (The bodies and the knives). Την άνοιξη του 1999 η Ελευθερία Αρβανιτάκη πραγματοποιεί μια σειρά εμφανίσεων στην Ιερά Οδό της Αθήνας και στο ΦΙΞ της Θεσσαλονίκης μαζί με το Γιάννη Κότσιρα. Παράλληλα, συμμετέχει σε δύο συναυλίες της Cesaria Evora στην Ιερά Οδό τον Μάρτιο, όπου ηχογραφείται το ντουέτο της ξυπόλητης ντίβας του Πράσινου Ακρωτηρίου και της Ελληνίδας ερμηνεύτριας στο τραγούδι Sodade και συμπεριλαμβάνεται στην ελληνική έκδοση του δίσκου Best of Cesaria Evora, ενώ τον Μάιο δίνει συναυλία στο θέατρο La Cigale του Παρισιού και συμμετέχει σε άλλη μια διοργάνωση του festival WOMAD στην πόλη Caceres της Ισπανίας. Τον Ιούλιο γίνεται η πρώτη Ελληνίδα τραγουδίστρια που παίρνει μέρος στο International Jazz Festival του Montreux, το σημαντικότερο festival για την παγκόσμια jazz και ethnic μουσική, και εμφανίζεται στο festival Pirineos Sur στα Πυρηναία Όρη. Πρόσφατα πήρε μέρος και στο festival της πόλης Salamanca στην Ισπανία.
Όσον αφορά τις δισκογραφικές συνεργασίες εντός του 1999, εκτός από τη συνεργασία με τη Cesaria Evora, η Ελευθερία Αρβανιτάκη συμμετείχε μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο στο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τίτλο «Ανεμοδείκτης».
Το 1999 η Ελευθερία πήρε μέρος στη συναυλία του Χρήστου Νικολόπουλου στο Ηρώδειο ενώ στον ίδιο χώρο έλαβε μέρος σε δύο συναυλίες του Δημήτρη Παπαδημητρίου το 2000 και το 2002 αλλά και στη συναυλία του Νίκου Ξυδάκη το 2001. Μια ακόμη εμφάνιση της στον ίδιο χώρο έγινε το Μάιο του 2002 στη συναυλία του Μίμη Πλέσσα για τα 50 χρόνια παρουσίασης του στο χώρο της μουσικής μαζί με τη Μαρινέλλα και το Δημήτρη Μητροπάνο.
Την άνοιξη του 2001 η Ελευθερία βρέθηκε στο Διογένης Studio μαζί με την Ελένη Πέτα ενώ το 2002 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο σε μια «ατομική» παράσταση με τραγούδια από το σύνολο της καριέρας της. Τέλος, σημαντική είναι η παρουσία της Ελευθερίας τα τελευταία τρία χρόνια στην Ισπανία όπου έχει δώσει πολλές συναυλίες σε όλες τις σημαντικές ισπανικές πόλεις με παράλληλη κυκλοφορία του δίσκου της Εκπομπή σε ειδική ισπανική έκδοση.
Μεταξύ 1999-2002, η Ελευθερία κυκλοφόρησε 2 προσωπικούς δίσκους την «Εκπομπή» (το 2001) με νέα τραγούδια των , Σ. Λεμονίδη, Γ. Κοτσέτα, Ara Dinkjian, Ismael Lo, Teofilo Chantre, Σωκράτη Μάλαμα, Μάνου Αχαλινωτόπουλου, Dulce Pontes σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Απόστολου Δοξιάδη, Μιχάλη Γκάνα, Μυρτώς Κοντοβά και τον LIVE δίσκο από τις εμφνίσεις της στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με προσωπικές της επιτυχίες αλλά και τραγούδια των Στ.Ξαρχάκου, Α.Πάνου, Γ.Ζαμπέτα, Γ.Μουζάκη, Μ.Χατζιδάκι κ.α.
Οι συμμετοχές της πολλές μεταξύ των οποίων σε δίσκους των: Αντώνη Μιτζέλου, Ευανθίας Ρεμπούτσικα , Νίκου Μαμαγκάκη, Δόμνας Σαμίου (LIVE από το Μ.Μ.Α.), Δήμητρας Γαλάνη-Κωνσταντίνου Β. , Μανώλη Μητσιά , Νότη Μαυρουδή και Φίλιππου Πλιάτσικα .
Το 2004 κυκλοφορεί το CD single «Τρία τραγούδια», που περιλαμβάνει τρία τραγούδια, τα εξής : «Πάω να πιάσω ουρανό», σε μουσική και στίχους του Σταμάτη Kραουνάκη, «Oι φίλοι μου δε σ' αγαπούν» σε μουσική του Γιώργου Aνδρέου και στίχους του Θοδωρή Aθερίδη, και το «Tέλος δεν υπάρχει εδώ», σε μουσική του Nίκου Kυπουργού και στίχους της Aφροδίτης Mάνου.
Επίσης το 2004 κυκλοφορεί το CD «Όλα στο φώς». Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης, Δήμητρα Γαλάνη, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αντώνης Βαρδής, Γιώργος Ζήκας, Νίκος Ξυδάκης, Σταμάτης Κραουνάκης, Μαρία Παπαδοπούλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μανώλης Πάππος. Στίχοι: Λήδα Ρουμάνη, Ελεάνα Βραχάλη, Νίκος Ζούδιαρης, Λίνα Δημοπούλου, Αντώνης Ανδρικάκης, Τάκης Σιμώτας, Γεωργία Χιτζίδου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σταμάτης Κραουνάκης, Ναπολέων Λαπαθιώτης. Ενορχήστρωση: Άκης Κατσουπάκης.
Το 2005 κυκλοφορεί η διπλή συλλογή «Δρόμοι παράλληλοι» που περιλαμβάνει απάνθισμα συμμετοχών της Ελευθερίας σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, soundtracks κλπ, καθώς και τρεις ακυκλοφόρητες ζωντανές ηχογραφήσεις και δύο καινούρια τραγούδια. Το CD κυκλοφορεί και σε ειδική έκδοση box set, που περιλαμβάνει, εκτός από τα 2 CDs, ένα DVD video που αποτυπώνει τη συναυλία «Ζωντανά στους Βράχους-Καλοκαίρι 95».
Το 2006 κυκλοφορεί το CD «Γρήγορα Η ώρα πέρασε» σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη και στίχους των : Σαπφούς/Οδυσσέα Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Διονύση Καψάλη, Κώστας Καρυωτάκη.
Το 2007 κυκλοφορεί το «ΔΥΝΑΤΑ 1986-2007», ένα διπλό πολύτιμο cd, που περιέχει 27 από τα καλύτερα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει μέχρι σήμερα η Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε νέα ψηφιακή ηχητική επεξεργασία (remastering) που έγινε σε ένα από τα κορυφαία στούντιο στον κόσμο, το Sterling Sound Studios NY. Στο άλμπουμ «ΔΥΝΑΤΑ 1986-2007» περιλαμβάνεται και το νέο τραγούδι με τίτλο «Μην ορκίζεσαι» (Comme Mona Lisa) σε στίχους Νίκου Μωραΐτη.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

«Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει»


Παλιά -όχι πολύ ώστε να μην το θυμούνται τρεις γενιές ζωντανών Ελλήνων- στα μαγαζιά κρεμόταν ένα κάδρο με μια λιθογραφία έγχρωμη: «Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει». Ο πωλών τοις μετρητοίς ήταν κουστουμαρισμένος, καθισμένος άνετα μπροστά στο γραφείο του σ' ένα τακτοποιημένο δωμάτιο με γεμάτο χρηματοκιβώτιο, ενώ ο πωλών επί πιστώσει, κακοντυμένος, σ' έναν ακατάστατο χώρο, ήταν σκυμμένος, μ' ένα ύφος υπέρτατης απελπισίας, μπροστά σ' ένα άδειο χρηματοκιβώτιο.
Αυτά συμβαίνανε τη δεκαετία του '50 και πίσω, και η οικονομική γνώση -το μάθημα- που ήθελε να περάσει η γενιά του μεταπολέμου, δεν ήταν άλλη από τη γνώση που κουβαλούσε το ανθρώπινο γένος από τα γεννοφάσκια του. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Τίποτε πιο αυτονόητο.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, μια γενιά οικονομολόγων και τραπεζιτών ανακάλυψε ότι εκτός από το σήμερα υπάρχει και το αύριο. Αυτό, που έκαναν οι τοκογλύφοι επί αιώνες θα μπορούσε να γίνει από τις ίδιες τις τράπεζες, με υποθηκευμένο το μέλλον των πολιτών, αλλά...
Αλλά το αντάλλαγμα θα ήταν πολύ ελκυστικό: σπίτια, αυτοκίνητα, ψυγεία, τηλεοράσεις, μετρητά και ό,τι ονειρεύεται ένας μέσος κι ένας φτωχός άνθρωπος θα μπορούσαν να γίνουν δικά του. Αρκεί να υποθηκεύσει το μέλλον του: το μισθό του, της γυναίκας του, το κτήμα στο χωριό και αυτά τα ίδια τα αποκτήματα από το δάνειο.
Οι τράπεζες θα πλούτιζαν από τους τόκους, οι βιομηχανίες, οι κατασκευαστές και οι έμποροι από τις πωλήσεις, οι πολίτες από τις νέες θέσεις εργασίας κι από τα αποκτήματα. Η μηχανή ήταν καλά στημένη και κουρδισμένη. Και δούλεψε. Πρώτα στην Αμερική και μετά, σιγά σιγά, στην Ευρώπη και την Ασία.
Ο πωλών της μετρητοίς έγινε γραφικός και πετάχτηκε στο καλάθι της ειρωνείας και της απαξίωσης. Ο πωλών επί πιστώσει έγινε πρωταγωνιστής και στήριγμα του νέου κόσμου• ενός κόσμου που μπορεί να μην σου δίνει την ευκαιρία να μάθεις ποιος είναι ο εαυτός σου, ποιοι είναι οι γύρω σου και ποιος είναι ο τρόπος να ευτυχείς με τη συνανθρωπιά και την αλληλοβοήθεια, αλλά...
Αλλά σου δίνει να αγοράζεις. Να αγοράζεις ό,τι ποθεί το διαφημιστικό σποτ, ό,τι ποθεί το κοινωνικό σου σύνολο, ό,τι ποθεί το μάτι και το αυτί από την παράταξη χιλιάδων προϊόντων, κατασκευασμένων από τη βιομηχανία διαρκών αναγκών, που τροφοδοτεί το φαντασιακό τρίγωνο «παίρνω, κατέχω, υπάρχω».
Φαντασιακό, γιατί στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι, δηλητηριασμένοι από την κοινωνία της κατανάλωσης και όχι την κοινωνία των αναγκών, υπάρχουν μόνο αν μπορούν να παίρνουν και να κατέχουν. Αλλιώς αισθάνονται φτωχοί, ανίκανοι, ανίσχυροι, δυστυχισμένοι, απόκληροι.
Η ανθρωπότητα έχει δύο μήνες τώρα που βομβαρδίζεται με τον θρήνο μιας πραγματικά άχρηστης και επιζήμιας οικονομικής λογικής, όπου το καταστροφικό γεγονός είναι ότι οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεν πουλάνε πια όσα αυτοκίνητα πουλούσαν. Δεν είναι αν οι πολίτες έχουν ανάγκη για τα αυτοκίνητα που πουλιούνται.
Το καταστροφικό είναι που οι πολίτες τώρα έχουν περιοριστεί στην αγορά των απαραίτητων προϊόντων κι όχι που οι πολίτες τόσα χρόνια ξόδευαν όχι τα λεφτά τους, αλλά τις ικανότητές τους να γίνουν κάτι πιο χρήσιμο για τον εαυτό τους και τους γύρω τους, στην αγορά ουσιαστικά άχρηστων υλικών και τίτλων.
Δηλαδή, κρίση είναι όταν αγοράζεις μόνο αυτά, που σου χρειάζονται και όχι όταν ξοδεύεις για όλα όσα δεν σου χρειάζονται.
Η προαιώνια συμβουλή «να μη χρωστάς» μετατράπηκε σε «έλα να πάρεις ένα εκατομμύριο μετρητά, κερδίζοντας τους τόκους δύο ετών». Κερδίζοντας, σημαίνει «κερδίζοντας δύο βήματα μέσα στην κινούμενη άμμο».
Θα αντιτείνει κάποιος ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αγοράσει σπίτι, αυτοκίνητο, οικιακό εξοπλισμό, ακόμα και τρόφιμα, αν όλα αυτά δεν ήταν δανεικά. Πραγματικά δανεικά.
Γιατί, τη μέρα που ο πωλών επί πιστώσει θα κατέρρεε από τους δανειστές του, θα κατέρρεαν -όπως και γίνεται- όλα τα αποκτήματα επί πιστώσει. Όλα τα ανεμομαζέματα.
«Δικό σου είναι το σπίτι;» με ρωτάνε συχνά για το σπίτι όπου μένω. «Όχι, της Εμπορικής Τράπεζας» απαντάω στερεότυπα. Και μου είναι αδύνατο να καταλάβω γιατί οι 9 στους 10 συμπολίτες μου, που είναι στην ίδια θέση με μένα απαντούν «ναι, δικό μου».
Και για να το πούμε πιο μπακάλικα. Οι τράπεζες δίνανε αφειδώς δάνεια, προσδοκώντας στα μακροχρόνια κέρδη της τοκογλυφίας. Ποιος εγγυόταν ότι σε 5, 10, 15 χρόνια η κοινωνική, πολιτική, οικονομική, κατάσταση στον πλανήτη θα είναι ίδια; Κανείς. Αντίθετα, ξέρει κανείς να είναι ποτέ ίδια η ζωή και η πορεία της; Κανείς. Από την άλλη πλευρά, όλοι σχεδόν παίρνουμε δάνεια 15ετίας και 20ετίας για σπίτια και δουλειές. Ποιος ξέρει τι θα του συμβεί στη δουλειά του και στις απολαβές του, όχι τα επόμενα 20, αλλά τα επόμενα 5 χρόνια; Κανείς. Για να μη μιλήσουμε για τα δανεισμένα μετρητά υπό οποιαδήποτε μορφή και για τις πιστωτικές κάρτες.
Στην τελική, δεν κινείται τίποτε, που δεν είναι δανεισμένο και δανεικό. Τίποτε, δηλαδή, που δεν είναι επισφαλές. Με τα μέτρα της κοινής λογικής και της στοιχειώδους σοβαρότητας, όλο αυτό το σύστημα δεν είναι παρά μια εγκληματική επιπολαιότητα. Δεν έχει και δεν παρέχει εχέγγυα και ασφάλεια. Για κανέναν. Ούτε για τους πολίτες, ούτε για τις τράπεζες, ούτε για τις βιομηχανίες, ούτε για τους εμπόρους.
Τρανό παράδειγμα σήμερα, οι αυτοκινητοβιομηχανίες, που καταρρέουν, βλέποντας τις πωλήσεις τους να συρρικνώνονται διαρκώς. Να με συμπαθάτε. Σας είπε κανείς να παράγετε περισσότερα αυτοκίνητα από αυτά που μπορούμε να αγοράσουμε;
Όταν αυξήσατε την παραγωγή σας με νέο εργατικό δυναμικό και εγκαταστάσεις, είχατε κανένα εχέγγυο ότι αυτή η αύξηση θα αποδώσει και στην επόμενη 10ετία και 20ετία; Όχι.
Ακόμα πιο σκληρά, ενδιαφερθήκατε να συνεισφέρετε στην παγκόσμια οικονομία, εσείς και όλοι οι άλλοι κλάδοι της παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζών, έτσι ώστε να βελτιώσετε το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν όλο και περισσότερα τα αγαθά; Όχι.
Το μόνο που ενδιαφέρει και ενδιέφερε όλη αυτή τη γραμμή παραγωγής ήταν και είναι ένα: Πώς θα κερδίσει.
Να με συμπαθά ο αναγνώστης για τη χυδαιότητα, αλλά με κλανιές δεν βάφονται αβγά. Και, ατυχώς, αυτός είναι ο τρόπος που είναι δομημένη η παγκόσμια οικονομία, η παγκόσμια κοινωνία και η παγκόσμια νοοτροπία: Να παράγουμε όχι τα αναγκαία για να ζούμε και να ζούμε όλο και καλύτερα, αλλά να ζούμε για να παράγουμε.
Η σημερινή κρίση, που προέρχεται από την εγκληματική επιπολαιότητα αυτού ακριβώς του συστήματος της άκριτης κατανάλωσης, είναι το καμπανάκι της αφύπνισης για όσους ακόμα ονειρεύονται το χάρτινο πύργο των επιθυμιών τους.
Η παγκόσμια οικονομία και κοινωνία, που βασίζεται στο δυτικό πρότυπο της διαρκούς αγοράς, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ανάγκη για αγορά είναι σε τραγικά λάθος δρόμο.
Στο τέλος του οποίου ο πωλών επί πιστώσει περιμένει στην ίδια ακριβώς στάση και θέση με την παλιά λιθογραφία.
Απελπισμένος και ρακένδυτος.
Αλλά και σ' αυτό οι πολίτες έχουν το μερίδιο της προσωπικής τους ευθύνης.

ΥΓ Τεράστιες εκτάσεις ζούγκλας της Ινδίας και της Νοτιοανατολικής Ασίας αποψιλώνονται και όλο το ζωικό τους βασίλειο εξοντώνεται για να φυτευτούν φοίνικες ειδικής ποικιλίας, από τους οποίους η σύγχρονη βιομηχανία θα πάρει το φοινικέλαιο για να φτιάξει σοκολάτες. Ώστε, με τη διόγκωση της απόστασης μεταξύ δέρματος και κρέατος, λόγω λίπους, να αποδειχθεί, ότι ο άνθρωπος δεν ανήκει απλώς στα παχύδερμα. Αλλά, είναι και το μόνο απ' αυτά, που είναι σαρκοβόρο.

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=91616436,55380372,69574420