Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Τα 10 παιδιά-θαύματα του πλανήτη


Ανγκ Γιονγκ

Ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου που πήγε στο πανεπιστήμιο στα 3


Η διάνοια από την Κορέα γεννήθηκε το 1962 και από πολύ μικρός έδειξε την διαφορετικότητά του. Πιθανότατα είναι το πιο έξυπνο παιδί που έχει περάσει ποτέ από τον πλανήτη.

Συγκεκριμένα είναι «αναγνωρισμένος» από το βιβλίο Γκίνες, ως ο άνθρωπος με το υψηλότερο IQ στον κόσμο -ξεπερνάει το 210, όταν ο μέσος έξυπνος άνθρωπος είναι περίπου στο 100.

Ο Κιμ Ανγκ Γιονγκ όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών μπορούσε να διαβάζει κορεάτικα, ιαπωνικά, γερμανικά και αγγλικά. Μόλις έσβησε τα 5 κεράκια του, μπορούσε να λύσει πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα, ενώ λίγο αργότερα βγήκε στην τηλεόραση και έδειξε τα διπλώματα (επιπέδου Proficiency) που είχε αποκτήσει στα κινέζικα, τα ισπανικά, τα βιετναμέζικα, τα γερμανικά, τα αγγλικά, τα ιαπωνικά και (φυσικά) τα κορεάτικα. Το πιο εξαιρετικό στην περίπτωση του Κορεάτη είναι ότι έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο Hanyang, ως guest φοιτητής, όταν ήταν τριών ετών (!) από το οποίο αποφοίτησε στην ηλικία των έξι. Όταν ήταν επτά ετών, η NASA τον κάλεσε να πάει στην Αμερική. Πριν κλείσει τα δεκαπέντε, είχε πάρει Ph.D. στη φυσική από το πανεπιστήμιο του Κολοράντο.

Το 1978 έφυγε από τη NASA για να γυρίσει στην πατρίδα του, όπου αποφάσισε να «μεταπηδήσει» από την φυσική στην πολιτική μηχανολογία, παίρνοντας διδακτορικό στον τομέα αυτόν.

Από το 2007 εργάζεται στο πανεπιστήμιο Chungbuk.


Γκρέγκορι Σμιθ

Υποψήφιος για Νόμπελ Ειρήνης στα 12


Γεννημένος το 1990, ο Γκρέγκορι Σμιθ μπορούσε να διαβάζει από την ηλικία των δύο ενώ έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο όταν έκλεισε τα δέκα του χρόνια. Μπορεί αν είναι ιδιοφυΐα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που χαρακτηρίζει την περίπτωση του Γκρέγκορι.

Όταν δεν μελετάει, ταξιδεύει τον κόσμο για να διασφαλίσει την ειρήνη και τα δικαιώματα των ανηλίκων.

Είναι ο ιδρυτής του International Youth Advocates, ενός οργανισμό που προωθεί τα δικαιώματα των παιδιών και τις αρετές της ειρήνης. Έχει συναντηθεί με τον Μπιλ Κλίντον και τον Γκορμπατσόφ, ενώ έχει δώσει ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη.

Για όλη αυτήν την δραστηριότητά του, έχει προταθεί τέσσερις φορές για το Νόμπελ Ειρήνης.

Το τελευταίο του επίτευγμα είναι ότι... πήρε το δίπλωμα οδήγησης.


Ακρίτ Τζασουάλ

Ο επτάχρονος αυτοδίδακτος χειρουργός



Είναι το εξυπνότερο παιδί της Ινδίας, με ΙQ που φτάνει το 146. Ο Ακρίτ Τζασουάλ έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό της Ινδίας αλλά και του πλανήτη, όταν το 2000... εγχείρησε ένα μικρό κορίτσι σε φιλικό σπίτι. Τότε ήταν μόλις επτά ετών.

Η οκτάχρονη ασθενής του δεν είχε χρήματα για να απευθυνθεί σε «πραγματικό» γιατρό για να γιατρέψει το καμένο χέρι της. Τα δάχτυλα της, λόγω του εγκαύματος, είχαν κολλήσει μόνιμα σε γροθιά και δεν μπορούσε να τα ανοίξει.

Ο Ακρίτ που δεν είχε καμία εμπειρία ως γιατρός ή χειρουργός, κατάφερε να απελευθερώσει τα δάχτυλα της και το κορίτσι μπόρεσε να χρησιμοποιήσει και πάλι την παλάμη της.

Φυσικά, μετά από αυτό το περιστατικό, ο Ακρίτ επικεντρώθηκε στην ιατρική και στην ηλικία των 12 υποστήριξε ότι είναι σε καλό δρόμο για να βρει την θεραπεία του καρκίνου. Αυτή τη στιγμή μελετάει για το δίπλωμα του στην ιατρική, ενώ είναι ο πιο νέος μαθητής που έγινε ποτέ δεκτός σε πανεπιστήμιο της Ινδίας.


Κλεoπάτρα Στράταν

Η τρίχρονη τραγουδίστρια που βγάζει 1000€ για κάθε τραγούδι


Η Κλεοπάτρα Στράταν γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 2006 στη Μολδαβία και είναι η κόρη του τραγουδιστή, Πάβελ Στράταν.

Είναι η πιο μικρή τραγουδίστρια που κατάφερε να έχει εμπορική επιτυχία, με το πρώτο της άλμπουμ «La vârsta de trei ani» να κυκλοφορεί όταν εκείνη ήταν τριών ετών.

Εκτός αυτού, κατέχει και ένα άλλο ρεκόρ. Είναι η πιο μικρή τραγουδίστρια που τραγούδησε ζωντανά για δύο συνεχείς ώρες, μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Πληρώνεται πολλά λεφτά για τη δουλειά της, ενώ έχει κερδίσει και ένα βραβείο MTV. Ένα σινγκλ της, μάλιστα, το «Ghita», έφτασε στο νούμερο ένα των ρουμάνικων charts, κι έτσι η μικρή Κλεοπάτρα κατέκτησε ένα ακόμα ρεκόρ!


Αελίτα Αντρέ

Η δίχρονη ζωγράφος με δημιουργίες της σε διάσημη γκαλερί


Όλη η Αυστραλία «παραμιλάει» λόγω του εξαιρετικού ταλέντου της μικρής Αελίτα. Οι αφηρημένες δημιουργίες της κοσμούν διάσημη γκαλερί της χώρας της, δημιουργίες που ζωγράφισε πριν ακόμα κλείσει ένα χρόνο!

Η Αελίτα είχε την ευκαιρία να αναδείξει τους πίνακες της όταν ο Μαρκ Τζέιμισον, διευθυντής της γκαλερί Brunswick της Μελβούρνης, ανακάλυψε τα δημιουργήματα της και ενθουσιάστηκε!

Αποφάσισε έτσι να τα συμπεριλάβει σε ένα καινούριο σόου που ετοίμαζε εκείνον τον καιρό, χωρίς να γνωρίζει την ηλικία της ζωγράφου.

Στην προετοιμασία του σόου, ο Τζέιμισον προωθούσε τη δουλειά της Αελίτα σε περιοδικά και σε γνωστούς του ενώ λίγο καιρό πριν τα εγκαίνια, ανακάλυψε ένα ενδιαφέρον στοιχείο για την νέα καλλιτέχνιδα: η Αελίτα Αντρέ ήταν μόλις 22 μηνών!

Μετά το αρχικό σοκ, αποφάσισε να προχωρήσει με την έκθεση, και έτσι το ταλέντο της μικρής Αελίτα έγινε γνωστό σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο.


Σαούλ Άαρον Κρίπκε

Του ζήτησαν να διδάξει στο Χάρβαρντ όταν ήταν ακόμα στο γυμνάσιο


Ο Σαούλ Άαρον Κρίπκε είναι γιος ενός ραβίνου, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στην Όμαχα τη δεκαετία του 1940. Πρόκειται για μια αυθεντική περίπτωση παιδιού-θαύματος.

Όταν πήγαινε στην τετάρτη δημοτικού, ανακάλυψε το μαγικό κόσμο της άλγεβρας και στο τέλος του δημοτικού σχολείου, εκείνος είχε ήδη φτάσει σε επίπεδο μεταπτυχιακού στη γεωμετρία και τα μαθηματικά και είχε αρχίσει να διαβάζει και φιλοσοφία.

Όταν βρισκόταν ακόμα στην εφηβεία, δημοσίευσε πολλές από τις μελέτες του, που έφεραν επανάσταση στο χώρο της επιστήμης. Χάρη σε ένα δημοσίευμα του, το Χάρβαρντ του πρόσφερε μια θέση καθηγητή στο πανεπιστήμιο.

Εκείνος αρνήθηκε και τους έγραψε το εξής: «Η μητέρα μου λέει ότι θα πρέπει να τελειώσω πρώτα το λύκειο και να πάω κολλέγιο πριν αρχίσω να εργάζομαι».

Τελικά, όταν τελείωσε το σχολείο, το πανεπιστήμιο που διάλεξε για να συνεχίσει τις σπουδές του ήταν το Χάρβαρντ.

Ο Κρίπκε μεγαλώνοντας, κέρδισε το βραβείο Schock, κάτι σαν το Όσκαρ του τομέα της φιλοσοφίας. Θεωρείται στις μέρες μας, ως ο πιο σημαντικός φιλόσοφος εν ζωή.


Μάικλ Κέβιν Κέρνεϊ

Τελείωσε το πανεπιστήμιο στα 10 και κέρδισε 1 εκατομμύριο σε τηλεοπτικό σόου


Ο 24χρονος Μάικλ Κέρνεϊ έγινε γνωστός ως ο νεότερος απόφοιτος κολεγίου στην ηλικία των δέκα. Το 2009, επίσης, κατάφερε να κερδίσει ένα εκατομμύριο δολάρια στο διάσημο τηλεπαιχνίδι «Ποιός θέλει να γίνει εκατομμυριούχος».

Ο Κέρνεϊ γεννήθηκε το 1984 και έχει σπάσει πολλά παγκόσμια ρεκόρ. Είπε τις πρώτες του λέξεις όταν ήταν μόλις τεσσάρων μηνών.

Όταν ήταν έξι μηνών, μπόρεσε να πει καθαρά στον παιδίατρο του «Έχω μια μόλυνση στο αριστερό μου αυτί» ενώ έμαθε να διαβάζει όταν ήταν δέκα μηνών.

Όταν ήταν τεσσάρων ετών, έκανε διαγνωστικά τεστ για το γνωστό μαθηματικό πρόγραμμα Johns Hopkins και σε όλα το σκορ του ήταν τέλειο. Τελείωσε το λύκειο στα έξι και γράφτηκε στο κολλέγιο της Σάντα Ρόσα, από το οποίο αποφοίτησε στα δέκα με πτυχίο στην γεωλογία και την ανθρωπολογία.

Στα δεκαεπτά του, δίδασκε σε πανεπιστήμιο.


Φαμπιάνο Λουίτζι Καρουάνα

Ο νεότερος Grandmaster του κόσμου


Οι φίλοι του δημοφιλούς παιχνιδιού, είδαν πριν δύο χρόνια τον 14χρονο Φαμπιάνο να κερδίζει τον τίτλο του Grandmaster στο σκάκι.

Με αυτήν την κατάκτηση, ο Φαμπιάνο Καρουάνα έγινε ο νεότερος παίκτης που κατάφερε να κερδίσει τον συγκεκριμένο τίτλο. Ήταν ακριβώς 14 ετών, 11 μηνών και 20 ημερών.

Το παιδί-θαύμα της σκακιέρας έχει διπλή υπηκοότητα, από την Ιταλία και της Ηνωμένες Πολιτείες.

Στη λίστα FIDE του Απριλίου του 2009, το επίπεδο του αγγίζει τα 2649, γεγονός που τον χρίζει ως τον πιο νέο παίκτη του κόσμου που καταφέρνει να έχει τέτοιες επιδόσεις.


Γουίλι Μοσκόνι

Ο 6χρονος επαγγελματίας παίκτης μπιλιάρδου


Ο Γουίλιαμ Τζόζεφ Μοσκόνι ή αλλιώς ο Mr. Pocket Billiards ήταν ένας επαγγελματίας παίκτης μπιλιάρδου από την Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α.

Παρόλο που ο πατέρας του είχε αίθουσα μπιλιάρδου, δεν τον άφηνε να παίζει εκεί. Ο μικρός Γουίλι έκανε πρακτική με τις... πατάτες από την κουζίνα, χρησιμοποιώντας ένα παλιό κοντάρι. Ο πατέρας του κάποια στιγμή συνειδητοποίησε το μεγάλο ταλέντο του γιου του και άρχισε να τον προπονεί.

Σε αγώνες που διοργάνωνε ο πατέρας του, ο Γουίλι κατάφερνε να κερδίσει πολλούς έμπειρους παίκτες -παρόλο που για να φτάσει το τραπέζι έπρεπε να σταθεί πάνω σε ένα κουτί.

Το 1919, διεξήχθη έναν αγώνας ανάμεσα στον Μοσκόνι και τον παγκόσμιο πρωταθλητή της εποχής, Ραλφ Γκρίνλιφ. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και παρόλο που ο Γκρίνλιφ κέρδισε τον αγώνα, ο Γούλι έπαιξε εξαιρετικά καλά και άρχισε την καριέρα του ως επαγγελματίας παίκτης.

Το 1924, όταν ήταν έντεκα χρονών, έγινε πρωταθλητής νέων.

Μεταξύ των ετών 1941 και 1957, κατάφερε να κερδίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα BCΑ δεκαπέντε φορές. Έχει καταρρίψει πολλά ρεκόρ και χάρη σε εκείνον το μπιλιάρδο έγινε το δημοφιλές παιχνίδι που ξέρουμε σήμερα. Ακόμα και σήμερα κατέχει το «αδιανόητο» ρεκόρ με 526 συνεχόμενες επιτυχείς βολές.


Ελάινα Σμιθ

Η νεότερη «σύμβουλος σχέσεων» του κόσμου


Ο ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης της, της έδωσε αμέσως δουλειά, όταν τηλεφώνησε για να δώσει συμβουλές σε μια κοπέλα που είχε καλέσει για να παραπονεθεί επειδή την είχε παρατήσει ο σύντροφός της.

Η συμβουλή της μικρής Ελάινα - «πήγαινε για μπόουλινγκ με τους φίλους σου και πιες μια κούπα γάλα να ηρεμήσεις»- ήταν τόσο καλή, που από τότε είχε εβδομαδιαία εκπομπή με χιλιάδες ενήλικους ακροατές. Τα προβλήματα τα οποία συνήθως καλείται να επιλύσει είναι ερωτικής φύσεως, από το πως να παρατήσεις τον φίλο σου μέχρι το πως να ξεπεράσεις ένα χωρισμό.

Όταν μια ακροάτρια έγραψε ένα γράμμα στην Ελάινα και τη ρωτούσε πως θα έβρισκε έναν άντρα, εκείνη απάντησε: «Κούνησε τους γοφούς σου και άκου το soundtrack του High School Musical».

Όταν μια άλλη ακροάτρια τη ρώτησε live πως θα ξανακερδίσει τον πρώην της, η Ελάινα την συμβούλεψε: «Δεν αξίζει να πονοκεφαλιάζεις. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να στεναχωριέσαι για έναν άντρα».

http://akatallilo.pblogs.gr/2009/05/451916.html

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Προχθές το βράδυ στα Εξάρχεια: Ημουν κι εγώ (περίπου) εκεί


Αν δεχτούμε ότι ο διάβολος κρύβεται όντως στις λεπτομέρειες έχω να προσθέσω κάποιες για το βράδυ της Τετάρτης στα Εξάρχεια.
Όλα έγιναν στην παρουσίαση του (τολμηρού, παρεμπιπτόντως) βιβλίου του Χριστόφορου Κάσδαγλη «η αριστερά και ο κακός λύκος – το γαμώτο ενός αριστερού», στην οποία συμμετείχαν ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κουμάνταρος, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο δημοσιογράφος Θανάσης Μήνας και ο Αλέξης Τσίπρας. Τους αναφέρω με την σειρά που μίλησαν εκείνο το βράδυ καθότι ήμουν αυτός που συντόνιζε τη συζήτηση.
Η ατμόσφαιρά ήταν ωραία στο Φλοράλ, οι περισσότεροι έπιναν καφέ και λίγοι «αριστερά ποτά». Φτηνά ουίσκι, νερωμένες βότκες και που και που κανένας «Μύθος». Συγκέντρωση 50άρηδων δηλαδή, αν εξαιρέσεις τον Τσίπρα – εμένα βέβαια – και λίγους νεαρούς που ξεφύλλιζαν βιβλία στο κάτω αίθουσα.
Η συζήτηση κράτησε από τις 7.30 μέχρι τις 9 και μετά από λίγο και αφού τελείωσαν οι πολλές χειραψίες, εγώ με τον Τσίπρα βγήκαμε στον αέρα της Θεμιστοκλέους. Νέα φιλιά για τον Πρόεδρο Αλέξη ο οποίος όταν κατάφερε να απεγκλωβιστεί από τις αγκαλιές των μεσήλικων συντροφισσών του, έφυγε προς τα πάνω ενώ εγώ κατηφόρισα προς τα κάτω.
Μετά από μια σύντομη στάση στον αντιεξουσιαστικό Νοσότρος και μια συζήτηση για το «δόγμα Χρυσοχοίδη» έξω από τον Κάβουρα, πλησιάζοντας στο παρκάκι που κάποτε ήταν γκαράζ, έπεσα πάνω σε μια συμπλοκή ρουτίνας «μπάτσων και κουκουλοφόρων».
Ο συνηθισμένος πετροπόλεμος, στην Μεσολογγίου βέβαια, έδωσε το έναυσμα στις διμοιρίες να βγουν από τις γωνίες τους και να «αναπτυχθούν» στην πλατεία ενώ δόθηκε σήμα στις νεοσύστατες μηχανοκίνητες ομάδες με τα παπάκια «να σπεύσουν στο σημείο».
Σε δευτερόλεπτα τα Εξάρχεια μεταμορφώθηκαν σε «Aπόδραση απο τη Νέα Υόρκη» ή, μάλλον, Grand Theft Auto4. Τότε ήταν που 8 μοτοσικλετιστές με κράνη και επιγονατίδες, είχαν την φαεινή ιδέα να μπουν στο Φλοράλ και να αρχίζουν να μετράνε με τα μάτια τους θαμώνες οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν ξεμείνει από την παρουσίαση του αριστερού βιβλίου.
Μετά από αποδοκιμασίες και αφού δεν είχαν και τίποτα να κάνουν, οι «μπάτσοι» βγήκαν στο πεζοδρόμιο. Εκεί, ανάμεσα στο Βοξ και το Φλοράλ συνελήφθησαν τότε 2 πιτσιρικάδες, 16 – 17 χρονών, που είχαν «ύποπτη» κοψιά. Νέα «ου» και νέες αψιμαχίες με τους αριστερούς που είχαν θυμηθεί τα νιάτα τους μέχρι την στιγμή που ο Δημήτρης Παπαχρήστος έπιασε το κράνος ενός μοτοσικλετιστή λέγοντας περίπου «εγώ δεν φοράω μάσκα βγάλε και εσύ το κράνος να δούμε το πρόσωπο σου». «Προσαγωγή κύριος» ήταν η απάντηση του κρανοφόρου ο οποίος την επόμενη στιγμή βρέθηκε περικυκλωμένος από μεσήλικους κυρίως που προσπαθούσαν να του εξηγήσουν «ποιος είναι ο Παπαχρήστος».
Το ίδιο σε μορφή ερωτήματος επανέλαβε πολλές φορές στους δεσμώτες του –μαζί με διάφορα κοσμητικά- και ο ίδιος ο συγγραφέας χωρίς βεβαίως να πάρει απάντηση. Νομίζω μάλιστα ότι όσοι φώναζαν «αφήστε τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου» μπέρδευαν ακόμη περισσότερο τους 25άρηδες αστυνομικούς, οι οποίοι προφανώς το μόνο Πολυτεχνείο που ήξεραν, ήταν αυτό που καταλαμβάνουν συχνά οι «αναρχικαί ομάδες».
Τέλος πάντων με τα πολλά οι δυο «ύποπτοι» πιτσιρικάδες, ο Παπαχρήστος και ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Σ. Δαματόπουλος – ο οποίος συνελήφθη μέσα στην αναμπουμπούλα των διαμαρτυριών - οδηγήθηκαν στα περιπολικά που είχαν σταθμεύσει στην πάνω γωνία της Εμμανουήλ Μπενάκη. Άγνωστο γιατί ένα λεπτό αργότερα οι καρανοφόροι επέστρεψαν στο καφε-βιβλιοπωλείο και σε στιλ «κάτι ξεχάσαμε» συνέλαβαν –φορώντας του μάλιστα χειροπέδες- τον δημοσιογράφο Στέλιο Ελληνιάδη.
Ο Στέλιος ήταν ο μόνος που είχε κινηματογραφήσει τις προηγούμενες συλλήψεις καθότι οι κάμερες των καναλιών είχαν φύγει με την αποχώρηση του Τσίπρα.
Είχε δεχτεί μάλιστα τον έλεγχο μοτοσικλετιστή - «γιατί κινηματογραφείς κύριος»- είχε δείξει την δημοσιογραφική του ταυτότητα και την είχε γλυτώσει. Τώρα γιατί ο ασπρομάλλης πλέον Ελληνιάδης, με το μπεζ σακάκι του, φάνηκε ύποπτος στους 25αρηδες μπατσούληδες ο θεός και η ψυχή τους. Ίσως με τα τόσα που έχουν ακούσει για τους παππούδες της τρομοκρατίας να πήραν τα μυαλά τους αέρα και να πίστεψαν ότι αυτό το βράδυ θα έρθει η μια επιτυχία μετά την άλλη.
Αυτά λοιπόν έγιναν στα Εξάρχεια «εκείνο το βράδυ».
Τα υπόλοιπα - απελευθερώσεις και δηλώσεις- συνέβησαν όπως ακριβώς τα μετέδωσαν τα κανάλια.
Σταύρος Θεοδωράκης

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=268&reftab=37&t=%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%B8%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%81%CE%AC%CE%B4%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%95%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1:-%CE%97%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%28%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%85%29-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Το νέο εκλογικό σύστημα: ολίγον από γερμανικό


Τον πολυμήχανο Οδυσσέα θυμήθηκε ο κορυφαίος ειδικός του 20ού αιώνα στα πολιτικά και εκλογικά συστήματα Maurice Duverger, σχολιάζοντας σε μια διάλεξη στην Αθήνα τον εκλογικό νόμο της ενισχυμένης δυσαναλογικής των Κουτσόγιωργα/Κούβελα.
Η βασική πανουργία του συστήματος ήταν στη δεύτερη κατανομή, όπου τα κόμματα ξαναμετρούσαν τις ίδιες ψήφους στη μείζονα περιφέρεια που τους είχαν δώσει έδρες στην πρώτη. Αποκλείονταν, στην πράξη, τα μικρότερα κόμματα. Η εκλογική ιστορία το απέδειξε. Έπειτα, στην τρίτη κατανομή δινόταν μια πλειοψηφική πριμοδότηση στο πρώτο κόμμα. Έτσι, αυτό κέρδιζε έδρες με τις ίδιες ψήφους που είχε χρησιμοποιήσει και στην πρώτη και στη δεύτερη κατανομή. Τρεις φορές.
ΖΗΣΑΜΕ με το σύστημα αυτό από το 1985 έως το 2007, εκτός από την απλή αναλογική το 1989-90, που για πολλούς συγκυριακούς κυρίως λόγους, άφησε ανεξίτηλες αρνητικές εντυπώσεις. Ο νόμος Σκανδαλίδη, με την αναλογική για τις 260 έδρες και την πλειοψηφική πριμοδότηση του πρώτου κόμματος με 40 έδρες, εφαρμόστηκε πρώτη φορά στις εκλογές του 2007. Η λογική του ήταν αναλογική μεν, αυτοδυναμία δε.
ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΑΜΕ στις 17 Νοεμβρίου 2007, το σύστημα ακολουθούσε το ιταλικό μοντέλο. Το 1923 ο νόμος Acerbo στη φασιστική Ιταλία προέβλεπε ότι το πρώτο κόμμα, αν είχε το 35% των ψήφων, θα έπαιρνε τα 2/3 των εδρών. Το 2005, με τον νόμο Μπερλουσκόνι, το πρώτο κόμμα (ή συνασπισμός) παίρνει 340 έδρες, δηλαδή το 54%, ανεξαρτήτως ποσοστού.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ο νόμος Παυλόπουλου. Έκανε τις 40 έδρες 50, αλλά μόνο για το αυτοτελές πρώτο κόμμα (ο συνασπισμός κομμάτων μπορεί να είναι επικίνδυνος για την αυτοδυναμία - αν, φυσικά, τα μικρά κόμματα θέλουν να συνεργαστούν προεκλογικά μ' ένα μεγάλο). Σχολιάζαμε τότε: «Η Ν.Δ. θέλει να κάνει τις 40 έδρες 50 για να μην ξαναπεράσει αυτή -ή μήπως το ΠΑΣΟΚ στις μεθεπόμενες εκλογές;- την αγωνία που πέρασε στις 16 Σεπτεμβρίου» (του 2007).
Στο πρώτο συρτάρι του γραφείου του, ο Γ. Παπανδρέου έχει έτοιμο το σχέδιο του νέου εκλογικού συστήματος. Το επεξεργάστηκε επιτροπή ειδικών, υπό το συντονισμό του Μ. Παπαϊωάννου και, αφού τεθεί προς συζήτηση με τα κόμματα, θα λάβει τη μορφή νομοσχεδίου και θα πάρει το δρόμο προς τη Βουλή.
Φαίνεται να εμπνέεται από το γερμανικό πρότυπο. Παραποιημένο φυσικά. Διότι το γερμανικό εκλογικό σύστημα, μ' έναν συνδυασμό μονοεδρικού πλειοψηφικού και αναλογικής με λίστα, καταλήγει ουσιαστικά στην απλή αναλογική. Ο τρόπος που επιτυγχάνεται το τελικό αναλογικό αποτέλεσμα μπορεί να φαίνεται περίπλοκος, αλλά ο καθένας ξέρει ότι η Γερμανία είχε πάντα κυβερνήσεις συνεργασίας.
ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ σύστημα έχει πλεονεκτήματα για τον ψηφοφόρο. Επιλέγει και βουλευτή στη μονοεδρική και κόμμα στην ευρύτερη. Αν καταλήγει σε απλή αναλογική, είναι δίκαιο. Αν όχι, είναι άλλο. Τι σοφίστηκε, λοιπόν, η ελληνική εκλογική ιδιοφυΐα; Θα πάρουμε τον γερμανικό τρόπο επιλογής των βουλευτών, αλλά θα κρατήσουμε την πλειοψηφική αυθαιρεσία του ιταλικού συστήματος, προσαρμοσμένη στα ελληνικά δεδομένα μέσω της παράδοσης του νόμου Σκανδαλίδη (ή μήπως και της περαιτέρω ενίσχυσης Παυλόπουλου, για σιγουριά;). Θα κατασκευάσουμε έναν γερμανοϊταλικό εκλογικό άξονα και θα παρουσιάσουμε ένα δικό μας σύστημα που θα δίνει πλαστές πλειοψηφίες, ερήμην των ψηφοφόρων. Δεν ενδιαφέρει η εκλογική δικαιοσύνη. Και κυρίως η εντιμότητα του συστήματος που είναι πρωταρχική υποχρέωση απέναντι στους πολίτες. Έχουν άλλωστε πειστεί και αυτοί ότι μόνο η κυβερνητική ισχύς είναι το αντικείμενο της εκλογικής αναμέτρησης. Είναι, αν προκύπτει από τις ψήφους. Όχι, αν κατασκευάζεται από το σύστημα.
Η ΝΕΑ σύνθεση του γερμανικού προτύπου με το ιταλικό μοντέλο είναι ένα ακόμη τέχνασμα του «πολυμήχανου Οδυσσέα». Τονίζεται η αναφορά στο πρώτο, που είναι δελεαστικό, και αποσιωπάται η παραποίησή του με το δεύτερο, που είναι αποκρουστικό. Το σύστημα καταλήγει πάντως στα ίδια αποτελέσματα με τα προηγούμενα. Δεν σέβεται τον ψηφοφόρο. Τον παραπλανά. Αλλά τώρα είπαμε: «Πρώτα ο πολίτης»...
Από τους 300 βουλευτές, οι 150 θα εκλέγονται με λίστα σε μονοεδρικές περιφέρειες. Το σχέδιο έχει στοιχεία του γερμανικού μοντέλου (την εκλογή κάποιων βουλευτών με σταυρό σε μονοεδρικές περιφέρειες και άλλων με λίστα), όχι όμως και την αναλογικότητά του αφού διατηρεί το «μπόνους» εδρών στο πρώτο κόμμα, ώστε να του επιτρέπει σχηματισμό κυβέρνησης με πανελλαδικό ποσοστό ψήφων γύρω στο 40- 41%. Οδηγεί, ωστόσο στην ανατροπή του σημερινού «στάτους» μέσω του τρόπου με τον οποίο θα εκλέγονται οι βουλευτές, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα πλήρους ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Ποια είναι τα στοιχεία του νέου εκλογικού συστήματος;
1 Από τους 300 βουλευτές οι 150 θα εκλέγονται με λίστα σε μονοεδρικές περιφέρειες. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει κατάτμηση περιοχών, ώστε να αντιστοιχούν σε 50-60.000 ψηφοφόρους. Για παράδειγμα, η σημερινή αχανής Β' Αθηνών θα διαιρεθεί σε 27-28 περιφέρειες με αποτέλεσμα κάποιοι δήμοι (π.χ. Χαλάνδρι) να εκλέγουν δικό τους βουλευτή, οι μικρότεροι να αναδεικνύουν αντιπρόσωπο με ενσωμάτωση στους διπλανούς δήμους, ενώ μεγάλες περιοχές (Περιστέρι, Καλλιθέα) θα στέλνουν δύο ή και τρεις εκπροσώπους τους στο Κοινοβούλιο.
2 Οι σημερινές μονοεδρικές ή νομοί που δεν φθάνουν αυτό το ύψος του πληθυσμού θα συνεχίσουν να εκλέγουν έναν βουλευτή. Δηλαδή δεν θα υπάρχουν συνενώσεις και νομών προκειμένου να διαμορφωθούν οι εκλογικές περιφέρειες, ενώ θα διατηρηθεί και ο θεσμός του αναπληρωτή βουλευτή που θα αναδεικνύεται με βάση τη σχετική πλειοψηφία όπως και σήμερα.
Με μικρές εξαιρέσεις, λοιπόν, τα μεγάλα κόμματα προβλέπεται ότι θα εξασφαλίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των μονοεδρικών περιφερειών.
3 Το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών σημαίνει αλλαγές και στον τρόπο δουλειάς των υποψηφίων: Η αναγνωρισιμότητα, λόγου χάρη, μέσω της τηλεόρασης δεν θα αποτελεί το παν, και πρόσωπα με έντονη τοπική δραστηριότητα θα έχουν καλύτερες προϋποθέσεις εκλογής τους στη Βουλή.
Αλλά και μικρότερες δαπάνες, χωρίς «σπόνσορες» για τις πολυέξοδες εκστρατείες. Γεγονός που μπορεί να συμβάλει στην απεξάρτηση πολιτικών από επιχειρηματικά συμφέροντα.
4 Οι περίπου 100 βουλευτές (ο ακριβής αριθμός θα αποτελέσει αντικείμενο διαβούλευσης) θα εκλέγονται από λίστα υποψηφίων σε ευρείες εκλογικές περιφέρειες, οι οποίες στο εξής θα είναι 5 ή 6, αντί των σημερινών δεκατριών διοικητικών περιφερειών.
5 Οι βουλευτές από τις λίστες θα εκλέγονται αναλογικά από τα κόμματα με βάση το πανελλαδικό τους ποσοστό. Το ΚΚΕ π.χ. θα εξέλεγε όλους τους βουλευτές του από τις λίστες των περιφερειών, αφού θα έβγαζε ελάχιστους ή κανέναν στις μονοεδρικές.
Αντιθέτως, το δεύτερο κόμμα θα εκλέγει αναλογικά λιγότερους από τις λίστες από το τρίτο ή το τέταρτο κόμμα, αφού το δεύτερο κόμμα θα εκλέγει βουλευτές και στις μονοεδρικές.
6 Το ποσοστό αναλογικότητας η αρχική σκέψη είναι να διατηρηθεί στο 87%. Αυτό σημαίνει ότι το «μπόνους» στο πρώτο κόμμα θα είναι 40 βουλευτές, από τις λίστες. Όμως, αν συμφωνήσει και η Νέα Δημοκρατία, είναι πολύ πιθανόν το πριμ να ανέβει στους 50 βουλευτές, όσους προβλέπει σήμερα και ο «νόμος Παυλόπουλου».
7 Το όριο εισόδου ενός κόμματος στη Βουλή διατηρείται στο 3%, παρά το γεγονός ότι το γερμανικό σύστημα προβλέπει το 5% ως προϋπόθεση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
8 Στα ψηφοδέλτια των κομμάτων θα υπάρχουν δύο κατάλογοι βουλευτών: Οι υποψήφιοι για τις μονοεδρικές, όπου οι ψηφοφόροι θα βάζουν σταυρό και οι υποψήφιοι της λίστας για την ευρύτερη περιφέρεια όπου δεν θα χρειάζεται σταυρός προτίμησης.
Οι εκλογείς το πιθανότερο είναι πως θα έχουν να επιλέξουν μεταξύ 3 υποψηφίων από κάθε κόμμα στις μονοεδρικές (υπάρχει και η σκέψη για 2).
9 Ο θεσμός των βουλευτών Επικρατείας δεν θα έχει πλέον νόημα με βάση το νέο σύστημα. Οι σκέψεις, όμως, είναι να διατηρηθεί με νέα μορφή και να εκλέγονται από εκεί οι εκπρόσωποι των αποδήμων οι οποίοι θα είναι μάλλον έξι βουλευτές: δύο από Ευρώπη, δύο από Αμερική, ένας από Αφρική και ένας από Αυστραλία.
Στο μέγαρο Μαξίμου πιστεύουν ότι το νέο σύστημα μπορεί να εξασφαλίσει τη συναίνεση της Ν.Δ. και να ισχύσει από τις επόμενες κιόλας εκλογές, αν συμφωνήσουν γι' αυτό τουλάχιστον 200 βουλευτές. Γι' αυτό, άλλωστε, είναι διατεθειμένοι για συμβιβασμούς σε πολλά σημεία όπως το «μπόνους» εδρών ή η διαίρεση περιφερειών.

Η στάση των υπόλοιπων κομμάτων
Από την άλλη πλευρά, κορυφαίοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ανάμεσά τους η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Α. Σπηλιωτόπουλος) έχουν ήδη στο παρελθόν ταχθεί υπέρ μιας παραλλαγής του γερμανικού συστήματος. Αυτό, άλλωστε, θα ευνοούσε και τον όποιο νέο αρχηγό της Ν.Δ., ο οποίος θα έχει κάθε λόγο να μπουν στη Βουλή πρόσωπα της εμπιστοσύνης του.
Αντιδράσεις αναμένονται, ωστόσο, από τους βουλευτές, οι οποίοι πλέον θα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις αποφάσεις των αρχηγών τους, αλλά και από την αριστερά με αιχμή την αναλογικότητα (στη Γερμανία το σύστημα είναι πλήρως αναλογικό) και τα μικρότερα κόμματα.
Η κυβέρνηση, πάντως, θεωρεί αδύναμη την κριτική αυτή. Και θα απαντήσει ότι δεν μπορεί τα κόμματα της αριστεράς να ζητούν απλή αναλογική, ενώ ταυτόχρονα τάσσονται εναντίον των κυβερνητικών συνεργασίας, δηλώνοντας εξαρχής ότι αδιαφορούν αν θα σχηματίζεται κυβέρνηση.
Μπορεί το νέο σύστημα να βοηθήσει στον εκδημοκρατισμό της εσωτερικής λειτουργίας των κομμάτων;
Μέχρι σήμερα οι λίστες ήταν υπόθεση των αρχηγών και μάλλον έτσι θα παραμείνουν. Στο μεσοδιάστημα, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι θα διατυπωθεί το αίτημα συμμετοχής και των μελών σε αυτές τις αποφάσεις. Κι εκεί θα κριθούν πολλές από τις σημερινές διακηρύξεις περί εμβάθυνσης της δημοκρατίας και νέου τύπου κομματικής λειτουργίας.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=11/10/2009&id=90919
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=11/10/2009&id=90926

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 2009


Φέτος, μετά από 21 χρόνια κοινής πορείας με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου γυρίζει σελίδα στη διαδρομή του, καθώς διοργανώνεται φέτος για πρώτη φορά από τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων, πάντα υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του κ. Νίνου Φένεκ-Μικελίδη.
Η έναρξη του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 2009 θα γίνει απόψε στον κινηματογράφο Ιντεάλ, με το Guilt του Βασίλη Μαζωμένου, πρώτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα την ιστορία της μαρτυρικής Κύπρου τα τελευταία 50 χρόνια, όπως τα «ξαναζεί» ένας ηλικιωμένος έμπορος όπλων, καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου. Αντίστοιχα, η λήξη του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 1η Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Ιντεάλ, με την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα, Tetro. Στις 11 μέρες της διάρκειας του Πανοράματος, περισσότερες από 100 ταινίες από την Ευρώπη και τις άλλες ηπείρους – με επίκεντρο πάντα τις επιτεύξεις και την προώθηση του ευρωπαϊκού κινηματογράφου θα παρουσιαστούν στους κινηματογράφους Ιντεάλ (22/10 – 1/11) και Τριανόν Filmcenter (22/10 – 28/10), καθώς και στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (24/10 – 31/10), το νέο, πολιτιστικό κοινωφελές ίδρυμα που στόχο έχει τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου κάθε εποχής, καθώς και την προώθηση και ενίσχυση της ευρωπαϊκής κουλτούρας., το νέο, πολιτιστικό κοινωφελές ίδρυμα που στόχο έχει τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου κάθε εποχής, καθώς και την προώθηση και ενίσχυση της ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Φέτος έχουμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου τους σκηνοθέτες Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ατόμ Εγκογιάν, Εμίρ Κουστουρίτσα, Τζον Χίλκοουτ και την ηθοποιό Βαλέρια Γκολίνο. O κορυφαίος Αμερικανός σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα θα παραδώσει masterclass την Παρασκευή 30 Οκτωβρίου στις 19.00 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Με το Ειδικό Βραβείο του Πανοράματος θα τιμηθούν για τη συνεισφορά τους στην κινηματογραφική τέχνη, οι σκηνοθέτες Φράνσις Φορντ Κόπολα (για την δράση της εταιρείας παραγωγής του, American Zoetrope), Ατόμ Εγκογιάν και Θόδωρος Αγγελόπουλος και η ηθοποιός Μάρω Κοντού.
Όπως κάθε χρόνο, στο Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ πρόσφατες ευρωπαϊκές παραγωγές θα διαγωνιστούν και φέτος για το βραβείο του Πανοράματος που απονέμει Διεθνής Κριτική Επιτροπή (International Jury), αποτελούμενη από διεθνείς προσωπικότητες του χώρου, καθώς και το βραβείο των κριτικών που απονέμει τριμελής επιτροπή των μελών της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI). Ακόμη, τα τελευταία χρόνια το Πανόραμα έχει θεσπίσει και το βραβείο κοινού που απονέμει 5μελής επιτροπή αναγνωστών του περιοδικού Αθηνόραμα. Ανάμεσα στις ταινίες που συναγωνίζονται συναντάμε και τις: Αιώνιες Στιγμές (Maria Larssons eviga ögonblick / Everlasting Moments) του Γιαν Τρελ, ένα δοσμένο με συμπόνια πορτρέτο της καθημερινότητας στη Σουηδία του περασμένου αιώνα, Χαμένοι Καιροί (Utolso Idok /Lost Times) του Άρον Ματιάσι, με θέμα την απόφαση ενός - απελπισμένου από τη ζωή του - νεαρού Ούγγρου να πάρει το νόμο στα χέρια του, όταν η αυτιστική αδελφή του πέφτει θύμα βιασμού, Ουίσκι με Βότκα (Whisky mit wodka / Whiskey With Vodka) του Αντρέας Ντρέσεν, ένα ευφυές, γλυκόπικρο φιλμ, που καταπιάνεται με διαδεδομένους φόβους των σύγχρονων κοινωνιών, όπως η μοναξιά, οι χαμένες ευκαιρίες και οι προσωπικές αυταπάτες. Επίσης, για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, στο επίσημο διαγωνιστικό συναντάμε δύο ελληνικές ταινίες, το προαναφερθέν Guilt, αλλά και το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο της Μαργαρίτας Μαντά, Χρυσόσκονη, στην οποία, τρία αδέρφια στα «πατημένα» 40 παθαίνουν κρίση αυτογνωσίας, όταν ο θάνατος των γονιών τους τα φέρνει αντιμέτωπα με το παρελθόν τους.
Παράλληλα, στο τμήμα Σε πρώτη προβολή, θα πaρουσιαστούν σε avant-premiere ταινίες από διάφορα διεθνή φεστιβάλ, βραβευμένες και μη, αλλά και πρόσφατες παραγωγές, που ακόμη δεν έχουν βρει το δρόμο τους για τις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Μεταξύ άλλων, θα προβληθούν η νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους, Στα Όρια του Ελέγχου (The Limits Of Control), στην οποία ένας μυστηριώδης, λιγομίλητος άνδρας εξωθείται στα όρια της ίδιας του της συνείδησης, συναναστρεφόμενος με ένα πλήθος αντισυμβατικών χαρακτήρων, το Wolke Neun (Cloud 9) του Γερμανού σκηνοθέτη Αντρέας Ντρέσεν, που εστιάζει στην κρίση που ξεσπά στο γάμο ενός ηλικιωμένου ζευγαριού από το Ανατολικό Βερολίνο, όταν η 67χρονη ράφτρα σύζυγος ερωτεύεται ένα μεσήλικα πελάτη της, το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ Μαραντόνα (Maradona by Kusturica) του Εμίρ Κουστουρίτσα, μέσω του οποίου, ο πολυβραβευμένος Σέρβος δημιουργός πλέκει το εγκώμιο του ειδώλου του, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, προσεγγίζοντάς τον, όμως, από μια ξεκάθαρη κοινωνικοπολιτική σκοπιά, το Vincere του Μάρκο Μπελόκιο, όπου ο βετεράνος Ιταλός σκηνοθέτης φέρνει στο φως την άγνωστη, πλην όμως συγκινητική ιστορία της πρώτης γυναίκας του Μπενίτο Μουσολίνι, Αϊντα, το Chloe του Ατόμ Εγκογιάν, η πλέον mainstream ταινία της καριέρας του, η οποία περιστρέφεται γύρω από το ερωτικό τρίγωνο που συνθέτουν μια γιατρός (Τζουλιάν Μουρ), ο καθηγητής σύζυγός της (Λίαμ Νίσον) και μια πόρνη πολυτελείας (Αμάντα Σέιφριντ), αλλά και Ο Δρόμος (The Road) του Αυστραλού Τζον Χίλκοουτ, η πολυαναμενόμενη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου, πολύκροτου μετα-αποκαλυπτικού μυθιστορήματος του Κόρμακ Μακ Κάρθι, με πρωταγωνιστές τους Βίγκο Μόρτενσεν, Σαρλίζ Θερόν, Γκάι Πιρς και Ρόμπερτ Ντιβάλ.
Το φετινό πρόγραμμα του Πανοράματος περιλαμβάνει επίσης τα παρακάτω αφιερώματα:
Tα 50 Χρόνια της Nouvelle Vague, που, όπως μαρτυρά ο τίτλος, αποτελείται από μια σειρά προβολών αφιερωμένη σε ένα από τα πλέον ρηξικέλευθα, όσο και δημοφιλή κινήματα που γνώρισε ποτέ η 7η Τέχνη. Με «ναυαρχίδα» το περίφημο περιοδικό «Cahiers du Cinéma» (Κινηματογραφικά Τετράδια), μια ομάδα από νεαρούς αμφισβητίες της τότε «λιμνάζουσας» γαλλικής κινηματογραφικής πραγματικότητας, με επικεφαλής τους Φρανσουά Τρυφώ, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Ζακ Ριβέτ και Αλέν Ρενέ, όλοι τους (σχεδόν) συνεργάτες του εν λόγω περιοδικού, προχώρησε στα τέλη της δεκαετίας του ’50, στη θέσπιση μιας πραγματικά επαναστατικής μεθόδου κινηματογράφησης. Κάμερα στο χέρι και σε αδιάκοπη κίνηση, μεγάλης διάρκειας πλάνα, γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους και με φυσικό φωτισμό, αυτοσχεδιασμοί στους διαλόγους και νέοι ηθοποιοί αλλά και συνεργάτες (όπως διευθυντές φωτογραφίας και άλλοι) – μερικές μόνο από τις καινοτομίες που πρότειναν, αλλά και εφάρμοσαν μετά μανίας οι εκπρόσωποι της Nouvelle Vague, με σκοπό να απελευθερώσουν την κινηματογραφική γλώσσα από τα δεσμά της συμβατικότητας. Σήμερα, καθώς ολοκληρώνονται 50 χρόνια από το ξεκίνημα της Nouvelle Vague (με την ταινία Τα 400 Χτυπήματα του Τριφό), αρκετές από τις συνιστώσες της εξακολουθούν να φαντάζουν πρωτοποριακές, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για μετέπειτα καταξιωμένους κινηματογραφιστές, όπως ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο Τζιμ Τζάρμους, ο Γέρζι Σκολιμόφσκι, ο Γουόνγκ Καρ Βάι, ο Κουέντιν Ταραντίνο, αλλά και ο δικός μας Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Μεταξύ των προβολών, που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο του αφιερώματος, θα παρουσιαστούν και δύο ταινίες, που δεν είχαν μέχρι σήμερα προβληθεί εμπορικά σε ελληνική κινηματογραφική αίθουσα:
Η Κλεό από τις 5 έως τις 7 (Cléo de 5 à 7, 1962) της Ανιές Βαρντά, με τους Κοτίν Μαρσάν, Αντουάν Μπουρσεγιέ, Ντομινίκ Νταβρέι. Ένας πανέμορφος «αριστερίστικος» ύμνος που εκτυλίσσεται στην περιοχή του Μονπαρνάς. Μέσα από τη δίωρη περιπλάνηση της Φλοράνς-Κλεό στη διάρκεια ενός απογεύματος μας δίνει και μια ασυνήθιστη εικόνα του Παρισιού, του Παρισιού που θα υμνήσουν σκηνοθέτες όπως ο Ρομέρ, ο Ριβέτ και ο Εστάς.
Μπομπ, ο Χαρτοπαίκτης (Bob le Flambeur, 1956) του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, με τους Ροζέ Ντισέν, Ιζαμπέλ Κορέ και Γκι Ντεκόμπλ.
Ο Ζαν-Πιερ Μελβίλ, «πνευματικός πατέρας» της Nouvelle Vague, παρουσιάζει ένα ασυνήθιστο αστυνομικό φιλμ που προαναγγέλλει τα κατοπινά αριστουργηματικά φιλμ νουάρ του. Εδώ, ο Μπομπ, ένας βετεράνος γκάνγκστερ και χαρτοπαίκτης, αναλαμβάνει να πάρει μέρος σ’ ένα τελευταίο «κόλπο», στη ληστεία του καζίνο της Ντοβίλ, δίνοντας την ευκαιρία στον Μελβίλ να δημιουργήσει μια μαύρη ατμόσφαιρα, αλλά και να συλλάβει κάτι από τη νυχτερινή ζωή του Παρισιού (ιδιαίτερα της Μονμάρτης), με τη βοήθεια της ατμοσφαιρικής φωτογραφίας του Ανρί Ντεκέ (τακτικού συνεργάτη του Μελβίλ, αν και σχετικά άγνωστου τότε κάμεραμαν), που στη συνέχεια, θα γίνει ένας από τους τακτικούς συνεργάτες των σκηνοθετών του είδους. Μια σπάνια ταινία, προάγγελος της Nouvelle Vague.
Τα Χρόνια της Οργής: Το Mεγάλο Oικονομικό Kραχ στον Κινηματογράφο, ένα εξαιρετικά επίκαιρο – δυστυχώς – αφιέρωμα, με ταινίες προερχόμενες είτε από την εποχή του «Κραχ», είτε μεταγενέστερες, εμπνευσμένες όμως από αυτό. Ταινίες όπως Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes of Wrath) του Τζον Φορντ, ένα επικό road-movie, βασισμένο στο ομώνυμο, βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο του νομπελίστα Τζον Στάινμπεκ, το οποίο αφηγείται την οδύσσεια μιας οικογένειας αγροτών, που αποφασίζει να αφήσει την Οκλαχόμα προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στην Καλιφόρνια του ’30 – το Μπόνι και Κλάιντ (Bonnie and Clyde) του Άρθουρ Πεν, την ταινία που όχι μόνο καινοτόμησε στην απεικόνιση της βίας, αλλά προσεγγίζοντας το κεντρικό της δίδυμο εγκληματιών ως ρομαντικούς αντιήρωες, άλλαξε μια για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν ως τότε οι «κακοί» στις ταινίες – τους Χρυσοθήρες (Gold Diggers of 1933) του Μέρβιν ΛεΡόι, ένα από τα διασημότερα μιούζικαλ της περιόδου, ξακουστό για τις εντυπωσιακές χορογραφίες του «βασιλιά» του είδους Basby Berkeley, στο οποίο τρεις χορεύτριες του Μπρόντγουεϊ προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν χρηματοδότες για μια παράσταση που επιθυμεί να ανεβάσει ο –πνιγμένος στα χρέη- παραγωγός τους, και Man’s Castle του Φρανκ Μπορζέιγκι, ένα σκληρό, αναπάντεχα ρεαλιστικό αισθηματικό δράμα με πρωταγωνιστή τον Σπένσερ Τρέισι, το οποίο πρωτοέθεσε επί τάπητος θέματα «ταμπού», όπως η εκτός γάμου συμβίωση και η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.
Ελληνικός Κινηματογράφος της δεκαετίας του ’70. Αν υπήρξε μια ριζική αλλαγή στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου αυτή σημειώθηκε στη δεκαετία του ’70 – κινηματογράφος που αποκαλέστηκε «νέος» και που μπορεί να θεωρηθεί κάτι αντίστοιχο με μια ελληνική – και μοναδική -νουβέλ βαγκ. Πρωτοπόροι σ’ αυτήν ο Αλέξης Δαμιανός («Ευδοκία», με πρόδρομο το «Μέχρι το πλοίο»), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος («Αναπαράσταση», και στη συνέχεια «Μέρες του 36» και «Θίασος»), ο Παντελής Βούλγαρης («Το προξενιό της Άννας» που το ακολούθησε με το «Χάπη Νταίη»). Μια γενιά που ανέτρεψε τα μέχρι τότε δεδομένα κι έδειξε πως μπορούσε να υπάρξει και να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού ένας άλλος κινηματογράφος, ένας κινηματογράφος που να σκέπτεται, να αναζητά, να προβληματίζεται και να φτιάχνεται, ανεξάρτητα από τα στούντιο και τους καθιερωμένους παραγωγούς (που, έτσι κι αλλιώς, είχαν αποχωρήσει με την εμφάνιση της τηλεόρασης). Αυτόν τον νέο κινηματογράφο – το ελληνικό νέο κύμα - γιορτάζουμε με τις οκτώ ταινίες του αφιερώματος. Καθώς το 2010 συμπληρώνονται 40 χρόνια από την παρθενική προβολή της πρώτης μεγάλου μήκους δημιουργίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Αναπαράσταση, της ταινίας, που, ουσιαστικά, «εγκαινίασε» αυτό που σήμερα αποκαλούμε «Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος», θα πραγματοποιηθεί επετειακή προβολή με νέα, ανακαινισμένη κόπια, ενώ παράλληλα, ο σκηνοθέτης θα τιμηθεί με το Ειδικό Βραβείο του Πανοράματος για την καταλυτική συμβολή του στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης. Στο πλαίσιο του αφιερώματος, θα προβληθούν ακόμη και ταινίες όπως το Δύο Φεγγάρια τον Αύγουστο (1978), σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη και σενάριο Γιώργου Σκούρτη και θέμα τον καλοκαιρινό έρωτα ενός άντρα και μιας γυναίκας στην έρημη Αθήνα, το Χάπη Νταίη (1976) σε σενάριο και σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, στο οποίο μία αντιπροσωπία επισήμων καταφθάνει σε ένα ερημονήσι που χρησιμοποιείται ως στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιφρονούντων και η περίφημη Ευδοκία (1971) σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέξη Δαμιανού, με θέμα τον έρωτα ενός φαντάρου για μια νεαρή πόρνη, ο οποίος προκάλεσε σάλο στη συντηρητική κοινωνία της εποχής.
Κυπριακός Κινηματογράφος: Με αφορμή τον εορτασμό των 50 χρόνων από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πραγματοποιηθεί σχετικό αφιέρωμα, το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, διάφορα ντοκιμαντέρ γύρω από την τουρκική εισβολή, όπως το Αττίλας 74 (1974), μια ταινία – προσωπική μαρτυρία του Μιχάλη Κακογιάννη για τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία, το Τριμίθι – Αναπαράσταση με Λέξεις (1981) του Ανδρέα Πάντζη, με θέμα τις προσπάθειες των κατοίκων ενός χωριού να διατηρήσουν και να μεταβιβάσουν στους νεότερους την εικόνα της ζωής τους εκεί, σα μια επίσημη καταγραφή μνήμης, και το Η Χαρίτα Μάντολες Στέκεται Δίπλα μου (1980) του Χρίστου Σιοπαχά, πορτρέτο της συζύγου ενός εκ των αγνοουμένων, οι αναμνήσεις της οποίας λειτουργούν ως «αναβίωση» του εφιάλτη που έζησαν χιλιάδες θύματα της εισβολής, αλλά και ταινίες μυθοπλασίας, όπως ο Βιασμός της Αφροδίτης (1985) του Ανδρέα Πάντζη, με θέμα την επιστροφή ενός απόστρατου στη Μεγαλόνησο, με σκοπό να αναζητήσει τα ίχνη των συγγενών του, που αγνοούνται από τον καιρό της εισβολής, και η Κάθοδος των Εννέα (1984) του Χρίστου Σιοπαχά, που εστιάζει στην ηρωική έξοδο μιας μικρής ομάδας ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού από τον Ταϋγετο προς τα παράλια, στα τέλη του εμφυλίου, η οποία βάφτηκε με αίμα.
Η Mουσική Tζαζ στον Eυρωπαϊκό Kινηματογράφο. Η Jazz μουσική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κινηματογράφο, καθώς εδώ και δεκαετίες αποτέλεσε κομμάτι μεγάλου μέρους της χολιγουντιανής κινηματογραφικής παραγωγής, αρχικά ως «μουσικό χαλί» σε πληθώρα σκηνών, και, εν συνεχεία, αναλαμβάνοντας σιγά-σιγά κυρίαρχο ρόλο σε ταινίες όπου η πλοκή χρησίμευε κυρίως ως «δικαιολογία» για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους καταξιωμένοι μουσικοί και τραγουδιστές της εποχής. Το 1959 βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες η ταινία που έμελλε να αποτελέσει οδηγό για οποιοδήποτε μουσικό ντοκιμαντέρ γυρίστηκε έκτοτε – το Jazz on a Summer’s Day του Μπερτ Στερν, μια εξαιρετική καταγραφή-ντοκουμέντο της αξέχαστης συναυλίας που έλαβε χώρα στο φεστιβάλ του Νιούπορτ τον Αύγουστο του 1958, από την οποία «παρέλασε» η αφρόκρεμα της Jazz σκηνής της εποχής: Louis Armstrong, Anita O’Day, Bob Brookmeyer, Buck Clayton, Eric Dolphy, Jimmy Giuffre, Chico Hamilton, Jim Hall, Mahalia Jackson, Jo Jones, Thelonious Monk, Gerry Mulligan κ.ά. Το Jazz on a Summer’s Day, το οποίο το 1999 καταχωρήθηκε επίσημα στο Εθνικό Κινηματογραφικό Μητρώο των ΗΠΑ ως εξέχων δείγμα πολιτιστικής κληρονομιάς, αποτελεί και την πηγή έμπνευσης για το αφιέρωμα «η Μουσική Jazz στον Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο», που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Πανοράματος 2009, όπου φυσικά θα προβληθεί και το ίδιο, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την επίσημη πρεμιέρα του. Ανάμεσα στις υπόλοιπες ταινίες που θα προβληθούν, συναντάμε και τις:
Round Midnight (1986) του Μπερτράν Ταβερνιέ, με τους Dexter Gordon, Φρανσουά Κλιζέ, Λονέτ ΜακΚι. Ο βετεράνος τζαζίστας Dexter Gordon υποδύεται έναν ξεπεσμένο σαξοφωνίστα παριζιάνικου club με χρόνια προβλήματα αλκοολισμού, που αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με έναν «ορκισμένο» του fan, ο οποίος αποφασίζει να τον βοηθήσει να ξαναβρεί τη χαμένη του αίγλη. Εξαιρετική η widescreen φωτογραφία της ταινίας αποτυπώνει ιδανικά την «καπνισμένη», λουσμένη σε neon φωτισμούς ατμόσφαιρα των jazz clubs – υπέροχο το βραβευμένο με Όσκαρ score του Herbie Hancock.
Ασανσέρ για Δολοφόνους (Ascenseur pour L'Echafaud, 1958) του Λουί Μαλ, με τους Ζαν Μορό, Μορίς Ρονέ, Λίνο Βεντούρα. Το σκηνοθετικό αυτό ντεμπούτο του 24χρονου – τότε –Λουί Μαλ, το οποίο «ακροβατεί» με περισσή χάρη ανάμεσα στο παραδοσιακό φιλμ νουάρ και τις επιταγές της Nouvelle Vague, είναι κυρίως γνωστό για το «στοιχειωτικό» jazzy soundtrack του Miles Davis. Αποτελεί, ωστόσο, και την ταινία που εκτόξευσε στα ύψη τη δημοτικότητα της Ζαν Μορό, την οποία ο Μαλ επέλεξε να κινηματογραφεί διαρκώς σε close-up, αποκλειστικά με φυσικό φως και συχνά χωρίς καθόλου make-up.
Εύα (Eva, 1962) του Τζόζεφ Λόουζι, με τους Ζαν Μορό, Στάνλεϊ Μπέικερ, Βίρνα Λίζι. Ένας νεαρός, ανερχόμενος συγγραφέας από την Ουαλία ερωτεύεται παθιασμένα την Εύα, μια Γαλλίδα femme fatale που γνωρίζει στην Ιταλία, κάτι που θα οδηγήσει την αρραβωνιαστικιά του στην αυτοκτονία και τον ίδιο στην τρέλα. Μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη την ομώνυμη νουβέλα του Τζέιμς Χάντλεϊ Τσέις, ο Λόουζι καταπιάνεται με την ανθρώπινη αδυναμία και το πώς αυτή εκφράζεται μέσα από τα πάθη και τις εμμονές του έρωτα.
Παράλληλα, το φετινό Πανόραμα εξασφάλισε την προβολή δεκατεσσάρων ταινιών μικρού μήκους, υποψηφίων φιναλίστ του 2008 για το βραβείο UIP της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου EAK (European Film Academy), καθώς και σειρά ταινιών μικρού μήκους σπουδαστών του τμήματος σκηνοθεσίας του ΙΙΕΚ Ακμή.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Προβολή στο Παλλάς της βωβής ταινίας του Άλφρεντ Χίτσκοκ, Ο Ένοικος (The Lodger). Η τρίτη ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ αποτελεί παράλληλα την πρώτη του απόπειρα στο είδος του θρίλερ. 82 χρόνια μετά τη δημιουργία της, η σπουδαία αυτή στιγμή του βωβού κινηματογράφου θα ζωντανέψει στο Παλλάς, τη Δευτέρα 26 Οκτωβρίου, συνοδεία ζωντανής μουσικής, ειδικά γραμμένη για την εκδήλωση από τον γνωστό μουσικοσυνθέτη μας Νίκο Πλάτανο.
Φωτογραφική έκθεση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αφιερωμένη στο Κυπριακό Σινεμά. Με φωτογραφίες και αφίσες που χρονολογούνται από το 1962 και φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας, σημαντικές στιγμές από την κινηματογραφία της Μεγαλονήσου, φιλοξενούνται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στο Πολιτιστικό Κέντρο «ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ», ένα νέο κτήριο επί της οδού Πειραιώς 206, που ανοίγει τις πόρτες του για το κοινό σχεδόν παράλληλα με το φετινό Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είναι ένας φορέας πολιτισμού που διαθέτει σύγχρονα μέσα, καινοτόμες ιδέες αλλά και καλλιτεχνική άποψη αντιπροσωπευτική της σχέσης του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη με την Τέχνη. Σκοπός του Ιδρύματος είναι η υποστήριξη και η διάδοση των παραστατικών τεχνών, ειδικότερα του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Εικαστικές και Φωτογραφικές Εκθέσεις στο Κέντρο Τεχνών του Πάρκου Ελευθερίας. Με αφορμή δύο από τα φετινά αφιερώματα του φεστιβάλ (Το Κραχ στον Κινηματογράφο και Ελληνικός Κινηματογράφος της δεκαετίας του ’70), το Κέντρο Τεχνών φιλοξενεί δύο πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις:
Η φωτογραφική έκθεση Το Κραχ στον Κινηματογράφο παρουσιάζεται μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό και αφίσες της εποχής, ενώ στην έκθεση Οκτώ Εικαστικές Προτάσεις για Οκτώ Ελληνικές Ταινίες της δεκαετίας του ’70, 8 νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες έρχονται «αντιμέτωποι» με ισάριθμες ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών της δεκαετίας του ’70. Με τη χρήση ποικίλων μέσων (ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, εγκατάσταση και βίντεο) οι καλλιτέχνες Δανάη Ανεσιάδου – Ευδοκία (Αλέξης Δαμιανός), Χρήστος Αθανασιάδης – Αναπαράσταση (Θεόδωρος Αγγελόπουλος), Γιάννης Θεοδωρόπουλος – Ιωάννης ο Βίαιος (Τόνια Μαρκετάκη), Ελένη Καμμά – Ανατολική Περιφέρεια (Βασίλης Βαφέας), Ελένη Κοτσώνη – Καγκελόπορτα (Δημήτρης Μακρής), Κώστας Μπασάνος – 2 Φεγγάρια τον Αύγουστο (Κώστας Φέρρης) και Νίνα Παπακωνσταντίνου – Χάπη Νταίη (Παντελής Βούλγαρης) επιχειρούν μια νέα ανάγνωση αυτών των ταινιών, με επιμελήτρια την Κατερίνα Τσέλου. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 20 Οκτωβρίου 2009, στις 20.00. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Οκτωβρίου και θα είναι ανοικτή για το κοινό καθημερινά από τις 9 το πρωί μέχρι τη 1 το μεσημέρι και από τις 5 μέχρι τις 9 το απόγευμα, εκτός Δευτέρας. Την Κυριακή, η έκθεση θα είναι ανοικτή μόνο τις απογευματινές ώρες.

http://www.panoramafest.com/index.php?option=com_content&view=article&id=86:-2009-&catid=1:latest-news&Itemid=50

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΟΧΙ εμβόλια κερδοσκοπικά-τρομοκρατικά!


Η πανδημία του κέρδους! και η πονηριά με τις βεβαιώσεις αποδοχής του εμβολιασμού (και των παρενεργειών του).

Δείτε τι συνέβη στην Αμερική προ 30 ετών περίπου! Αρνηθείτε τον εμβολιασμό. Αντιμετωπίστε τη γρίπη των χοίρων (και των γουρουνιών που την προκάλεσαν, την...εξαπλώνουν και τη διαφημίζουν), όπως τις κοινές ασθένειες!

Όχι στον εμβολιασμό!!

Ή τουλάχιστον δείτε την ταινία πριν αποφασίσετε!!

Νομίζω ότι το παρακάτω φιλμάκι (θα το βρείτε στο τέλος της ανάρτησης) είναι αρκετά αποκαλυπτικό και διαφωτιστικό. Δείτε το πριν αποφασίσετε αν θα κάνετε το εμβόλιο και, τουλάχιστον, συζητείστε το με το γιατρό σας! Αφορά στην υγεία, τη δική σας και των συγγενών σας.

Ίσως με αυτό το φιλμ να μπορούν να απαντηθούν κάποια από τα παρακάτω ενοχλητικά ερωτήματα:

1. Όταν υποφέρουμε από εξαιρετικά πιεστικά προβλήματα, όπως η ύφεση της οικονομίας, η υψηλή ανεργία και η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση που θα μας καταστήσει μειονότητα στον τόπο μας, πώς γίνεται να προβάλλεται από όλα τα ΜMΕ ως το μεγαλύτερο των προβλημάτων μας και ως μια άμεση και επιτακτική ανάγκη ο εμβολιασμός ενάντια σε μια ήπιας μορφής γρίπη;

2. Γιατί αντίθετα πέρασε στα ψιλά γράμματα η είδηση ότι το 50% (μάλιστα, πενήντα τοις εκατό!) των παιδιών που εμβολιάσθηκαν με Τamiflu είχαν παρενέργειες; Μήπως δεν ήταν αξιόλογο το ποσοστό;

3. Μήπως το γεγονός ότι σήμερα ετοιμάζουν υπεύθυνη δήλωση η οποία θα συνοδεύει το εμβόλιο και μέσω αυτής το κράτος θα αποποιείται κάθε ευθύνη για παρενέργειες, αποδεικνύει ακριβώς ότι γνωρίζουν πολύ καλά τις τραγικές παρενέργειες που πιθανώς θα έχει στη ζωή μας;

4. Μήπως η φήμη ότι γίνεται για κερδοσκοπικούς λόγους -κάτι που είναι έτσι κι' αλλιώς πασιφανές- καλλιεργείται για να περιορίσει την καχυποψία του κοινού μόνο σε αυτό το σκέλος της επιχείρησης, έτσι ώστε να υποβαθμιστεί η πραγματική σκοπιμότητα; Ότι δηλαδή αποτελούν οι εμβολιασμοί μέρος ενός μακρόπνοου σχεδιασμού για μαζικό αποπληθυσμό;


Ας αναρωτηθούμε και λιγάκι. Ούτε κακό κάνει ούτε και μας ωφελεί το κουκούλωμα της ανησυχίας. Αντίθετα μια παραπάνω εγρήγορση ίσως αποδειχθεί σωτήρια ακόμα και για την ίδια μας τη ζωή!


ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΑΤΟΣ

6978484250

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Σκούπα σε δικαιώματα, αξιοπρέπεια


Από το 2003 ο Συνήγορος του Πολίτη είχε καταδικάσει με πόρισμά του τις πρακτικές αυθαιρεσίες της ΕΛ.ΑΣ. και τις στρατιωτικού τύπου αστυνομικές επιχειρήσεις. Υπουργός Δημόσιας Τάξης και τότε, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.


Οι μαζικές, αναίτιες, προληπτικές προσαγωγές και σωματικές έρευνες πολιτών, χωρίς καμιά εξατομικευμένη υπόνοια ή ένδειξη σε βάρος τους, είναι παράνομες. Ο κ. Χρυσοχοΐδης θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά αυτό, αφού επί των (προηγούμενων) ακόμη ημερών του ως υπουργού Δημόσιας Τάξης, το 2003, ο Συνήγορος του Πολίτη με εκτεταμένο πόρισμά του είχε καταδικάσει τις πρακτικές αυθαιρεσίας της ΕΛ.ΑΣ που οδηγούν σε αστυνομικές επιχειρήσεις στρατιωτικού τύπου.


Η ισοπεδωτική λογική του «νόμου και της τάξης» επί το έργον Όμως, αν και από τότε μεσολάβησαν πολλά, στη πράξη δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Η συμπεριφορά των οργάνων καταστολής και των προϊσταμένων τους παραμένει αναλλοίωτη. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι αλλεπάλληλες επιχειρήσεις-σκούπα στα Εξάρχεια και σε άλλες περιοχές από εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς, που διεξάγονται τις τελευταίες ημέρες; Πώς δικαιολογούνται άραγε οι επαναλαμβανόμενοι σωματικοί, συχνά εξευτελιστικοί, σωματικοί έλεγχοι, οι δεκάδες προσαγωγές-συλλήψεις πολιτών, των οποίων η εμφάνιση δεν αρέσει στα «όργανα της τάξης» ή εκείνων που τόλμησαν να διαφωνήσουν με τη συμπεριφορά τους, ακόμη και όταν τους επιδείκνυαν την αστυνομική τους ταυτότητα;


Την τακτική αυτή έχει στηλιτεύσει ανοιχτά ο Συνήγορος του Πολίτη τονίζοντας πως δεν είναι δυνατόν ένα πρόβλημα αστυνόμευσης και δίωξης εγκλήματος να επιλύεται με στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις της αστυνομίας και «κατοχή» ολόκληρων περιοχών. Είναι φανερό, λένε πηγές του Συνηγόρου, ότι εδώ η νέα κυβέρνηση πιάστηκε εν αδίκω.


Ο υπουργός Προστασίας του πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης, αν και γνωρίζει πολύ καλά τις εισηγήσεις του Συνηγόρου, προτίμησε να τις αγνοήσει προτάσσοντας την πολιτική της επίδειξης δύναμης και της μαζικής καταστολής. Εμείς εδώ απλά του θυμίζουμε τις βασικές αρχές νόμιμης συμπεριφοράς των αστυνομικών όταν διενεργούν ελέγχους πολιτών, σύμφωνα με τον Συνήγορο, τον οποίο ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ανακήρυξε εξ αρχής σε προνομιακό συνομιλητή της κυβέρνησης. Έχουμε και λέμε:


Ζήτημα 1ο: ο υψηλός βαθμός εγκληματικότητας μιας περιοχής επιτρέπει την πύκνωση της αστυνόμευσης και την επέμβαση, εφόσον αναφύεται η παραμικρή εξατομικευμένη ένδειξη. Δεν επιτρέπεται όμως η αντιμετώπιση όλων των παρατυχόντων πολιτών ως εκ προοιμίου υπόπτων.


Ζήτημα 2ο: η επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας θα έπρεπε να απαλλάσσει τον πολίτη από το ενδεχόμενο προσαγωγής για εξακρίβωση στοιχείων. Το αντίθετο επιτρέπεται μόνο αν η συμπεριφορά του, και όχι απλώς ο τρόπος, ο χρόνος, οι περιστάσεις, κινεί υπόνοιες.


* Η αστυνομία οφείλει να ελέγχει αν κάποιος διώκεται με τον πλέον ανώδυνο τρόπο, ήτοι χωρίς να περιορίζει διά της προσαγωγής την προσωπική του ελευθερία. Μέχρι ότου μειωθεί ο αναγκαίος χρόνος προσαγωγής, η αστυνομία να αρκείται μόνο στην καταγραφή της ταυτότητας(εκτός αν συντρέχουν εξατομικευμένες υπόνοιες τέλεσης αξιόποινης πράξης).


Ζήτημα 3ο: η ενδεχόμενη αρνητική συμπεριφορά του ελεγχομένου ή η υποστήριξη άλλης άποψης δεν συνιστά αφ' εαυτής επίμεμπτη ή ύποπτη πράξη και συνεπώς δεν νομιμοποιεί τη δέσμευσή του με χειροπέδες!


* Κακώς και παρανόμως δεν αποδίδεται στους προσαχθέντες η ιδιότητα του συλληφθέντος ή του κρατουμένου, γιατί και στις δύο περιπτώσεις ο πολίτης στερείται την προσωπική του ελευθερία. Να σμικρυνθεί ο χρόνος της «προσαγωγής».


Ζήτημα 4ο: η κρίση των αστυνομικών περί «σοβαρής υπόνοιας» δεν είναι ανεξέλεγκτη. Ιδίως στις σωματικές έρευνες και τους ελέγχους μεταφορικών μέσων πρέπει να στηρίζεται σε δεδομένα που αφορούν τον συγκεκριμένο ελεγχόμενο. Αν αρκούσε η παρατηρούμενη υψηλή εγκληματικότητα σε ορισμένο δημόσιο χώρο για να νομιμοποιήσει τις μαζικές έρευνες, θα κατέρρεαν οι εγγυήσεις του νόμου!


* Ο εξαναγκασμός του ελεγχόμενου πολίτη σε πρηνή ή άλλη επώδυνη θέση πρέπει να γίνεται σε εξαιρετικές περιστάσεις.


Το αξιοπερίεργο είναι ότι ορισμένες από τις βασικές αρχές εισήγαγε, θεωρητικά στην αστυνομική αντίληψη, το 2005 ο τότε αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Γ. Αγγελάκος. Σε εγκύκλιό του, κατ' εφαρμογήν του νέου κώδικα δεοντολογίας, καλούσε τους αστυνομικούς να μην αντιμετωπίζουν όλους τους πολίτες ως υπόπτους και να μη στηρίζονται σε προκαταλήψεις για το χρώμα, την εθνική τους καταγωγή, την ιδεολογία ή άλλο διακριτό στοιχείο του πολίτη, παρά μόνο με εξατομικευμένες ενδείξεις από τη συμπεριφορά του.


Ωστόσο, παρά τα «παχιά λόγια» και τις διακηρύξεις για σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών, αυτό που επικρατεί τελικά στην ΕΛ.ΑΣ. ή σε όλες τις κυβερνήσεις είναι η ισοπεδωτική λογική του «νόμου και της τάξης». Για την ασφάλεια του πολίτη, φυσικά!



http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=92208