Ο σκληροπυρηνικός Στ. Τζουμάκας δήλωσε στην ΤV, αποκαλύπτοντας την απόλυτη δίψα για εξουσία, «Το πρώτο νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ θα είναι ένας νέος εκλογικός νόμος με μονοεδρικές περιφέρειες».
Δεν εκπλήσσει η κυνική ομολογία του, άλλωστε, όταν το υπάρχον καλπονοθευτικό σύστημα χαρίζει στο πρώτο κόμμα 151 βουλευτές με μόνο 40,5% σε πεντακομματική Βουλή, ενώ ο νέος ενισχυμένος νόμος Παυλόπουλου προσφέρει αυτοδυναμία με 38,5%.
Ο κύριος Παπανδρέου φιλοδοξεί να... κατεβάσει το κρίσιμο αυτό ποσοστό κάτω από το 33%, νομιμοποιώντας την λογική του κοινωνικού του ενός τρίτου που θα κυβερνά άνετα τους υπόλοιπους, αφού τούς εξαφανίσει πολιτικά!!!
Το σκιάχτρο της οικονομικής κρίσης στολισμένο με οικολογικές φιοριτούρες και εθνικούς κινδύνους αποπροσανατολίζει την Αριστερά που προσπαθεί να περιχαρακωθεί σαν θεσμική αντιπολίτευση προφυλαγμένη από τον κίνδυνο παρουσίας έκτου κοινοβουλευτικού κόμματος. Έτσι ο ακροδεξιός λαϊκιστής Καρατζαφέρης ψαρεύει ανενόχλητος στα θολά προεκλογικά νερά.
Υπενθυμίζουμε στον απελπισμένο ψηφοφόρο ότι ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις μεταδικτατορικά ήταν αυτοδύναμες εκτός από το ’89 –’90 όταν με το άλλοθι της κάθαρσης χρειάστηκαν 4 εκλογικές αναμετρήσεις σε λιγότερο από ένα χρόνο μέχρι να κατακτήσει ο κύριος Μητσοτάκης την αυτοδυναμία. Αφού συγχώρησαν εαυτούς και αλλήλους συνεχίζουν μέχρι σήμερα το ίδιο τροπάριο, πορευόμενοι ανεξέλεγκτοι με συνεχή σκάνδαλα που τροφοδοτούν με την εξουσία της αυτοδυναμία τους τα δυο μεγάλα κόμματα.
Σε κάθε δημοκρατική κοινωνία φυσική διέξοδος θα ήταν η ανάδειξη νέων πολιτικών σχημάτων από κοινωνικά κινήματα που θα διασφάλιζαν πρακτικά μια καλύτερη ποιότητα ζωής στον πολίτη. Όμως, η ανασφάλεια του μέσου Έλληνα που παραπαίει ανάμεσα σε οικονομικά αδιέξοδα και εθνικές ανάγκες που του δημιουργούν οι καταπιεστικοί κυβερνήτες του, τον τρομοκρατούν οδηγώντας τον πίσω στις αγκαλιές τους μέσα σε ένα φαύλο κύκλο εξάρτησης.
Όταν ο πολίτης ταυτίζει το κρατικό με το κομματικό συμφέρον, κραδαίνοντας μαζί τις ανάλογες σημαίες, τότε χαίρονται για το κατάντημα του οι ηγεσίες των κόμματων που τον ποδηγετούν. Η πολιτική ημιμάθεια του λαού μας διατηρεί στην εξουσία άλλωστε τα δυο νεποτικά κόμματα με τους επίγονους τριών οικογενειών να εναλλάσσονται τα τελευταία τριάντα χρόνια σε ένα καθεστώς δικομματικής φεουδαρχίας.
Η συνειδητοποίηση του Έλληνα πολίτη συνεπάγεται την διάλυση του δικομματισμού και την ανάδειξη στη Βουλή νέων ιδεολογικών σχηματισμών που θα προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις συγκυβέρνησης σε μια λειτουργική Δημοκρατία.
Δεν εκπλήσσει η κυνική ομολογία του, άλλωστε, όταν το υπάρχον καλπονοθευτικό σύστημα χαρίζει στο πρώτο κόμμα 151 βουλευτές με μόνο 40,5% σε πεντακομματική Βουλή, ενώ ο νέος ενισχυμένος νόμος Παυλόπουλου προσφέρει αυτοδυναμία με 38,5%.
Ο κύριος Παπανδρέου φιλοδοξεί να... κατεβάσει το κρίσιμο αυτό ποσοστό κάτω από το 33%, νομιμοποιώντας την λογική του κοινωνικού του ενός τρίτου που θα κυβερνά άνετα τους υπόλοιπους, αφού τούς εξαφανίσει πολιτικά!!!
Το σκιάχτρο της οικονομικής κρίσης στολισμένο με οικολογικές φιοριτούρες και εθνικούς κινδύνους αποπροσανατολίζει την Αριστερά που προσπαθεί να περιχαρακωθεί σαν θεσμική αντιπολίτευση προφυλαγμένη από τον κίνδυνο παρουσίας έκτου κοινοβουλευτικού κόμματος. Έτσι ο ακροδεξιός λαϊκιστής Καρατζαφέρης ψαρεύει ανενόχλητος στα θολά προεκλογικά νερά.
Υπενθυμίζουμε στον απελπισμένο ψηφοφόρο ότι ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις μεταδικτατορικά ήταν αυτοδύναμες εκτός από το ’89 –’90 όταν με το άλλοθι της κάθαρσης χρειάστηκαν 4 εκλογικές αναμετρήσεις σε λιγότερο από ένα χρόνο μέχρι να κατακτήσει ο κύριος Μητσοτάκης την αυτοδυναμία. Αφού συγχώρησαν εαυτούς και αλλήλους συνεχίζουν μέχρι σήμερα το ίδιο τροπάριο, πορευόμενοι ανεξέλεγκτοι με συνεχή σκάνδαλα που τροφοδοτούν με την εξουσία της αυτοδυναμία τους τα δυο μεγάλα κόμματα.
Σε κάθε δημοκρατική κοινωνία φυσική διέξοδος θα ήταν η ανάδειξη νέων πολιτικών σχημάτων από κοινωνικά κινήματα που θα διασφάλιζαν πρακτικά μια καλύτερη ποιότητα ζωής στον πολίτη. Όμως, η ανασφάλεια του μέσου Έλληνα που παραπαίει ανάμεσα σε οικονομικά αδιέξοδα και εθνικές ανάγκες που του δημιουργούν οι καταπιεστικοί κυβερνήτες του, τον τρομοκρατούν οδηγώντας τον πίσω στις αγκαλιές τους μέσα σε ένα φαύλο κύκλο εξάρτησης.
Όταν ο πολίτης ταυτίζει το κρατικό με το κομματικό συμφέρον, κραδαίνοντας μαζί τις ανάλογες σημαίες, τότε χαίρονται για το κατάντημα του οι ηγεσίες των κόμματων που τον ποδηγετούν. Η πολιτική ημιμάθεια του λαού μας διατηρεί στην εξουσία άλλωστε τα δυο νεποτικά κόμματα με τους επίγονους τριών οικογενειών να εναλλάσσονται τα τελευταία τριάντα χρόνια σε ένα καθεστώς δικομματικής φεουδαρχίας.
Η συνειδητοποίηση του Έλληνα πολίτη συνεπάγεται την διάλυση του δικομματισμού και την ανάδειξη στη Βουλή νέων ιδεολογικών σχηματισμών που θα προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις συγκυβέρνησης σε μια λειτουργική Δημοκρατία.
http://apneagr.blogspot.com/2009/10/blog-post_4281.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου