Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Να μην ξεχάσω την Κοπεγχάγη


Οι πρώτες κιόλας εικόνες που σου δίνει η Κοπεγχάγη στη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς την πόλη σε κάνουν να καταλάβεις ότι δεν θεωρείται τυχαία μία από τις πιο πράσινες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Συνεπώς, δεν είναι καθόλου παράταιρο ότι η μεγάλη σύνοδος του ΟΗΕ για το περιβάλλον θα γίνει εδώ τον ερχόμενο Δεκέμβριο. Είναι μία από τις λίγες πόλεις στην Ευρώπη που αισθάνεσαι ότι οι κάτοικοί της έχουν μια οικολογική συνείδηση, αλλά με έναν πιο… φιλελεύθερο τρόπο, δηλαδή χωρίς αυτό να τους επιβάλλεται από τα πάνω.
Θα δεις ίσως εδώ περισσότερα σκουπίδια στους δρόμους από ό,τι σε μια γερμανική πόλη. Αλλά θα ξέρεις ότι οι δρόμοι θα καθαριστούν κάθε βράδυ από το δήμο και ότι τα σκουπίδια αυτά θα καταλήξουν είτε στην ανακύκλωση είτε θα οδηγηθούν προς καύση, με στόχο την παραγωγή θερμικής ενέργειας για την πόλη. Επίσης, θα δεις τα νερά στα κανάλια της πόλης να είναι σχεδόν πεντακάθαρα. Το σύστημα διαχείρισης υδάτινων αποβλήτων θεωρείται από τα καλύτερα παγκοσμίως.
Στις παραλίες γύρω από την πρωτεύουσα υπάρχουν εδώ και χρόνια πολλές «γαλάζιες σημαίες» και ο στόχος είναι μέχρι το 2015 να μπορείς να κάνεις άνετα μπάνιο παντού χωρίς δεύτερη σκέψη. Και θα δεις, επιπλέον, πολύ περισσότερα ποδήλατα από οπουδήποτε αλλού. Όλοι εδώ θαρρείς και έχουν γεννηθεί πάνω σε ένα ποδήλατο. Τα αυτοκίνητα είναι μειοψηφία και συμπεριφέρονται ως τέτοια, σεβόμενα δηλαδή την πλειοψηφία των ποδηλατών.
Οκτώ στους δέκα κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Κοπεγχάγης έχουν πρόσβαση σε πάρκο ή χώρο πρασίνου σε απόσταση μικρότερη των 300 μέτρων από το σπίτι τους. Αλλά θα πείτε ότι ίσως αυτά υπήρχαν ανέκαθεν. Υπάρχουν, όμως, και τα πιο… καινούργια.
Στο λιμάνι της Κοπεγχάγης θα σε καλωσορίσουν οι ανεμογεννήτριες. Θα τις δεις να σε υποδέχονται και όταν κατεβαίνεις για να προσγειωθείς με το αεροπλάνο. Προφανώς οι Δανοί δεν θεωρούν ότι τους χαλάνε τη «βιτρίνα», όπως πιστεύουμε εμείς στην Ελλάδα (λογικό θα πείτε. Αν μπαίνεις σε ένα νησί και βλέπεις το άλσος από ανεμογεννήτριες, ίσως να αποσπαστεί η προσοχή σου από το πολύχρωμο δάσος με τις καλαίσθητες πινακίδες με τα υπέροχα αγγλικά τουριστικού τύπου). Η Κοπεγχάγη είναι η πόλη της Ευρώπης με το μεγαλύτερο ποσοστό παραγωγής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές. Το 21% προέρχεται από τον άνεμο και η φιλοδοξία τους είναι να φτάσει στο 50% τα επόμενα χρόνια.
Μια ανεμογεννήτρια βρήκε τη θέση της ακόμα και στο κέντρο του Τίβολι, του πάρκου διασκέδασης και συμβόλου της πόλης, για να θυμίζει στους Δανούς ότι έχουμε όλοι υποχρέωση να μην μένουμε άπραγοι... Αν υπάρχει πράγματι ανάγκη για κάτι τέτοιο. Η Κοπεγχάγη έχασε μόλις στα σημεία από τη Σουηδέζα «γειτόνισσά» της Στοκχόλμη τον τίτλο της «Πράσινης Πρωτεύουσας» της Ευρώπης, τον οποίο και απένειμε πριν από μερικές εβδομάδες το Ευρωκοινοβούλιο, με βάση συγκεκριμένα και μετρήσιμα κριτήρια. Η Κοπεγχάγη, λοιπόν, έχει κάθε δικαίωμα να δηλώνει φιλόδοξα ότι θέλει να αντικαταστήσει το Κιότο ως «όρο» περιβαλλοντικής πολιτικής στην παγκόσμια γλώσσα, που χρησιμοποιούν όλοι οι λαοί όταν μιλούν για τη σωτηρία του πλανήτη. «COP 15» είναι ο σχετικός κωδικός, που σημαίνει Conference of the Parties, όπου parties είναι τα ενδιαφερόμενα μέρη, δηλαδή οι 192 χώρες του ΟΗΕ και του Πλαισίου της Σύμβασης για την Κλιματική Αλλαγή που θα συναντηθούν για 15η φορά στις αρχές του Δεκεμβρίου στη δανική πρωτεύουσα.
Σύμφωνα με τον Ιβο ντε Μπερ, εκτελεστικό γραμματέα του ΟΗΕ για το θέμα, η Κοπεγχάγη δεν θα είναι επιτυχής αν ασχοληθεί με λεπτομέρειες. Αυτό που είναι το ζητούμενο είναι να δοθούν απαντήσεις σε τέσσερα μεγάλα θέματα πολιτικού χαρακτήρα.
1. Σε τι ποσοστό θέλουν οι ανεπτυγμένες χώρες να μειώσουν πραγματικά τους ρύπους τους;
2. Πόσο θέλουν να συμβάλουν σε αυτό ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα ή η Ινδία;
3. Πώς μπορούν να χρηματοδοτηθούν αναπτυσσόμενες χώρες ώστε να μην ακολουθήσουν το ίδιο ρυπογόνο μοντέλο ανάπτυξης;
4. Ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση και κατανομή των σχετικών κονδυλίων;
Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι υπόθεση του οικοδεσπότη. Οι Δανοί θέλουν όμως όχι απλά να είναι καλοί οικοδεσπότες, αλλά και να δώσουν χειροπιαστά παραδείγματα του πόσο πράσινα μπορούν να σκέφτονται και να ζουν. Πιθανώς κάποιοι σύνεδροι να χρειαστεί να πάρουν… ποδήλατο, αν το επιτρέπει και ο καιρός.
Στη Σκανδιναβία, η πράσινη συνείδηση είναι ένας τρόπος ζωής για πολλούς λόγους. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να ζουν με τη φύση, να τη σέβονται και να την αγαπούν, αλλά έχουν μάθει πάνω από όλα να σκέφτονται πρακτικά. Η μεγάλη πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70 αποτέλεσε το πρώτο ερέθισμα για μια χώρα όπως η Δανία, που ήταν σχεδόν αποκλειστικά εξαρτημένη από τις ορυκτές πρώτες ύλες, έτσι ώστε να ανακαλύψει και να αξιοποιήσει και άλλες μορφές ενέργειας.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι η μεγάλη άνοδος του ΑΕΠ της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια δεν συνοδεύτηκε και από ανάλογη εκτόξευση των δεικτών κατανάλωσης ενέργειας. Κάτι για το οποίο δεν μπορούν να καυχηθούν πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Η Δανία είναι, επίσης, από τις χώρες που έχουν πάρει πολύ ζεστά το τελευταίο διάστημα το ζήτημα της δημιουργίας υποδομής για την εξάπλωση του ηλεκτρικού αυτοκινήτου στη χώρα. Και φυσικά θέλουν να παρουσιάσουν εταιρίες τους με σύγχρονες πράσινες τεχνολογίες σε μεγάλους πελάτες από ολόκληρο τον κόσμο που θα έρθουν το χειμώνα στην Κοπεγχάγη. Οι Δανοί προσπαθούν, λοιπόν, να δουν τα πράγματα αισιόδοξα. Άλλωστε, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Τζον Χόφμάιστερ, πρώην πρόεδρος μιας μεγάλης πετρελαϊκής εταιρίας, «αν υπάρξει μια νέα συμφωνία στην Κοπεγχάγη, θα μοιάζει με ένα λαμπερό άστρο πάνω από τη φήμη της πόλης».
Είναι βεβαίως πολύ νωρίς για να γίνουν από τώρα προβλέψεις για τις προοπτικές επιτυχίας της «COP 15». Ωστόσο, στην πόλη τρέχουν ήδη διάφορες σχετικές εκδηλώσεις, σεμινάρια και ημερίδες προεργασίας, ενώ βλέπει κανείς περίπτερα με σχετικές πληροφορίες. Και μέχρι τον ερχόμενο Δεκέμβριο ίσως να περάσουμε από πολλά κρύα και ζεστά ντους μέχρι να δούμε τι μας περιμένει πραγματικά, τι στάση θα κρατήσουν οι μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις, αλλά και η Ευρώπη συνολικά που έχει δείξει διάθεση για «εκπτώσεις» το τελευταίο διάστημα. Αν μπορεί πάντως να κάνει κανείς μια πρόβλεψη, τότε οφείλει να πει ότι στην πρωτεύουσα της Δανίας θα πάνε… όλοι. Ακόμα και εκείνοι που είχαν αγνοήσει επιδεικτικά το μακρινό Μπαλί. Ποιος θα χάσει την ευκαιρία να ζήσει την ατμόσφαιρα της προχριστουγεννιάτικης περιόδου στην πατρίδα του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν;
Η οικολογική συνείδηση δεν χτίζεται μόνο με απαγορεύσεις, ούτε είναι θέμα βιτρίνας. Στηρίζεται στη σχέση με τη φύση που αποκτά ο πολίτης από την παιδική του ακόμα ηλικία, αλλά και στον φιλελεύθερο τρόπο σκέψης που χαρακτηρίζει αυτές τις χώρες και σημαίνει ότι η ελευθερία μου δεν περιορίζει τη δική σου. Δεν αδειάζω τα σκουπίδια μου ούτε στο δρόμο σου ούτε στη θάλασσά σου ούτε στο δάσος σου. Δεν προσεγγίζω το Δημόσιο αλλά και τους συμπολίτες μου με εφεδρεία μου το επιχείρημα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;». Οι Δανοί ζουν με αυτόν τον παραδοσιακό φιλελευθερισμό, που εξέφρασε και ο χριστιανοδημοκράτης Άντερς Φογκ Ράσμουσεν όταν οι Τούρκοι τού ζητούσαν μετά μανίας να απορρίψει τα σκίτσα συμπατριωτών του που σατίριζαν τον Μωάμεθ. Ένας Δανός η ένας Σκανδιναβός γενικότερα έχει μάθει να κινείται στον άξονα «ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν».
Που σημαίνει ότι δεν ενοχλείς το διπλανό σου και δεν ενοχλείσαι από αυτόν. Ένας Έλληνας τουρίστας πίσω μου παρατηρεί, καθώς διασχίζουμε την πόλη με ένα καραβάκι, ότι αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν η έλλειψη ηχορύπανσης στους δρόμους. Κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη ουρών με αυτοκίνητα που μαρσάρουν, φρενάρουν και κορνάρουν, αλλά όχι μόνο... Οι μόνοι που θα ακουστούν σε αυτό το καραβάκι είναι η παρέα του ίδιου αυτού κυρίου, με κορυφαίες τις κυρίες που φωνάζουν στους συνοδούς τους ότι δεν τους κράτησαν καλές θέσεις, αφού «χωθήκανε που χωθήκανε» για να μπουν πρώτοι μέσα…

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/05/02/020509%2026.pdf

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

H ζωή μετά: από πού πάνε για τον Παράδεισο;


Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Κι αν ναι, πώς και πού είναι αυτό το «μετά»; Μεταφυσικά ερωτήματα για μια πορεία που αρχίζει στη γη και καταλήγει στον... ουρανό. Ένας χριστιανός ορθόδοξος ιερέας καθηγητής Θεολογίας και επτά εκπρόσωποι άλλων θρησκευτικών δογμάτων στη χώρα μας δείχνουν το δρόμο και εξηγούν τον τρόπο. Και οι περισσότεροι συμφωνούν πως σημασία έχει το ταξίδι...

Ιουδαϊσμός
Ιάκωβος Ντ. Αράρ: ραβίνος της Αθήνας
Ραβίνε, πώς μπορώ να πάω στον Παράδεισο;
«Εμείς δεν πιστεύουμε στην Κόλαση και στον Παράδεισο. Το μπέρδεμα και η σύγχυση ξεκινά ακριβώς από την προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να εννοήσει τι γίνεται μετά θάνατον. Ο ιουδαϊσμός σε αυτό το σημείο παροτρύνει να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια που τείνει να εξηγήσει το τι γίνεται μετά, καταδικάζει τη φαντασία που οργιάζει γύρω από το θέμα και απαγορεύει την παρακολούθηση ερευνών, νεκρομαντειών και λοιπόν επικίνδυνων θεωριών για τη μετά θάνατον ζωή. Συμβουλεύει, αντιθέτως, να ασχοληθούμε με πράγματα γόνιμα και δημιουργικά όχι με ασαφείς έρευνες. Πρέπει να ερευνήσουμε τα πράγματα που μπορούμε να συλλάβουμε: αυτό που είναι ορατό μπροστά μας, ακολουθώντας τους νόμους που μας δόθηκαν στο όρος Σινά και είναι μέσα στο Τορά. Όλη μας η προσπάθεια πρέπει, λοιπόν, να πηγαίνει στο πώς θα βρούμε τον τρόπο να ζούμε μια ζωή τίμια, ενάρετη, δίκαια, μια ζωή που πραγματικά θα χαίρεται κανένας να τη ζει, όχι να τη φοβάται. Έτσι δεν χρειάζεται να κοιτάμε ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα πίσω αλλά ούτε και προς τα κάτω: μόνο μπροστά, ακολουθώντας το γράμμα του Θεού. Άλλωστε, ο καλός Εβραίος κρίνεται πάνω απ' όλα από τη συμπεριφορά του. Ούτε από τις γνώσεις του, ούτε από τη θρησκευτικότητά του: κρίνεται από τις πράξεις του. Ο ιουδαϊσμός είναι κυρίως ένας τρόπος ζωής».
Γιατί όμως δεν ασχολείστε με αυτό το θέμα;
«Διότι ο άνθρωπος μπορεί όντως να πετύχει -κυρίως στον τεχνικό τομέα- εξαιρετικά πράγματα: το βλέπουμε κάθε μέρα με τις ανακαλύψεις του, που είναι τόσες που πια δεν τις προλαβαίνουμε! Αλλά και πάλι δεν μπορεί να τα πετύχει όλα, να τα καταλάβει όλα: δεν μπορεί το περιορισμένο -που είναι το ποσοστό της φαιάς ουσίας που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος- να συλλάβει το απεριόριστο, που είναι ο Θεός. Η πραγματική ουσία του Θεού μένει άγνωστη. Δεν ξέρουμε ούτε την αρχή ούτε το τέλος Του. Το ότι υπάρχει όμως η αθανασία της ψυχής, υπάρχει. Απλώς ανήκει, ας μου επιτραπεί η έκφραση, στη θεϊκή σφαίρα...»
Ιουδαϊσμός είναι η παραδοσιακή θρησκεία των ανά τον κόσμο Εβραιών με περίπου 15 εκατομμύρια πιστούς. Θεωρείται η πρώτη μονοθεϊστική θρησκεία, παρακλάδια της οποίας είναι ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός.
Στις αρχές του 20ού αιώνα και μετά τις προσαρτήσεις εδαφών κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) ο αριθμός των Εβραίων της Ελλάδας έφθανε τους 100.000.
Ωστόσο, κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ισραηλιτικές κοινότητες της Ελλάδας αποδεκατίστηκαν, καθώς η πλειοψηφικά των μελών τους δολοφονήθηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Οι απώλειες έφτασαν το 87% του προπολεμικού εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδος, από τα υψηλότερα ποσοστά της Ευρώπης.
Σήμερα, οι Εβραίοι της Ελλάδας αριθμούν 5.500 άτομα και είναι οργανωμένοι σε 8 εβραϊκές κοινότητες.

Βουδισμός
Σταμάτης Πολίτης: βουδιστής λάμα
Τι γίνεται όταν πεθαίνει ένας βουδιστής;
«Στο βουδισμό υπάρχει η έννοια της συνέχειας. Όλα είναι μια συνεχής εναλλαγή. Και ο θάνατος είναι μια ενδιάμεση κατάσταση, μια "στάση" λίγο πριν τον επόμενο κύκλο. Σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση ο νεκρός έχει πέσει σε κάτι σαν ένα βαθύ ύπνο και βιώνει διάφορες εμπειρίες. Τότε μπορεί να δει αυτά που χρόνια διαλογιζόταν σαν απόλυτη εμπειρία: να βιώσει την απόλυτη αλήθεια. Ο ύπνος κρατά 3,5 μέρες -μετά τον ξυπνά η συνείδησή του. Η συνείδησή μας είναι κάτι σαν τον σκληρό μας δίσκο: υπάρχει μέσα μας, σαν μια δύναμη. Όταν η δύναμη αυτή δραστηριοποιείται, "ξυπνά" αυτόν που ονομάζαμε "νεκρό", ο οποίος τώρα αντιλαμβάνεται ότι έχει πεθάνει, συνειδητοποιεί ότι έχει αφήσει το σώμα του. Φυσικά η φάση αυτή εμπεριέχει μεγάλη αίσθηση οδύνης, λόγω της απώλειας του οικείου, επειδή έχει ξεκολλήσει από ό,τι ξέρει και αγαπά. Είναι πρωτόγνωρο, σοκαριστικό, γεννά τρομερή ανασφάλεια».
Ποιος καθορίζει το πού θα πάμε;
«Από τη μέρα που η συνείδηση του νεκρού ξυπνά ξανά, και μέσα σε 49 ημέρες, γίνεται η επόμενη επαναγέννηση. Ο,τι πούμε, κάνουμε ή σκεφτούμε στη ζωή αυτή δημιουργεί μια αιτία. Κι η αιτία αυτή θα δώσει ένα αποτέλεσμα. Μια θετική αιτία, μια θετική, ας πούμε, πράξη, θα δημιουργήσει ένα θετικό αποτέλεσμα στη ροή της συνείδησης. Κάθε φορά που κάνουμε μια πράξη, το δυναμικό που παίρνουμε διαφέρει. Αυτό το δυναμικό είναι το κάρμα. Αυτό δημιουργεί το καλούπι, τη μήτρα της επόμενης ζωής μας».
Ποιες θεωρούνται «καλές πράξεις»;
«Ο,τι θετικό κάνουμε που δεν σχετίζεται με την ικανοποίηση του εαυτού μας. Συσσωρεύοντας μη εγωκεντρικές πράξεις μορφοποιούμε το καλούπι της επόμενης ζωής. Ο ζηλόφθονας ή πανούργος φτιάχνει ένα άλλο καλούπι...Δεν μας κρίνει κανένας αλλά ούτε μας βοηθά κανένας. Ο,τι έχουμε οι ίδιοι μαζέψει στη διάρκεια της ζωής μας είναι η "προίκα" μας για μετά. Στη βουδιστική παράδοση δεν θεωρούμε ότι υπάρχει κάποιος Θεός-δημιουργός. Την εξέλιξη τη φτιάχνει ο καθένας και τη δημιουργεί κάθε στιγμή. Έτσι, δεν λογοδοτούμε σε κανέναν.
Αν και δεν αρέσει στους ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν πάντα να έχουν τον έλεγχο, μπορούμε σχηματικά να πούμε πως η μεταθανάτια φάση είναι σαν μια βαρκούλα με ένα πανί, όπου υπάρχει αεράκι αλλά δεν υπάρχει τιμόνι. Η βαρκούλα είναι η συνείδησή μας. Το αεράκι είναι η δύναμη των πράξεών μας. Εφόσον δεν υπάρχει πλέον τιμόνι, γιατί κι εμείς δεν έχουμε πια χέρια ή πόδια, οδηγούμαστε εκεί που μας πάει το αεράκι. Αυτό το αεράκι, λοιπόν, το κάρμα μας, μας οδηγεί στην επόμενη επαναγέννηση.
Το κάρμα δεν είναι μια τυχαία μοίρα, αλλά κάτι που δομείται σύμφωνα με τις πράξεις, τις σκέψεις ή το λόγο μας. Είναι αυτό που οι Έλληνες ονομάζουμε "θα θερίσεις ό,τι σπείρεις", ή "όπως έστρωσες θα κοιμηθείς"».
Ο βουδισμός είναι μια θρησκεία βασισμένη στη διδασκαλία του Siddhartha Gautama, γνωστού και ως Βούδα (Πεφωτισμένος). Ο Βούδας γεννήθηκε στην περιοχή του Νεπάλ περίπου το 500 π.Χ. ως πρίγκιπας. Στη ηλικία των 29 ετών, όμως, εγκατέλειψε τις ανέσεις του βασιλικού οίκου για να αναζητήσει το νόημα της οδύνης που αντίκριζε γύρω του.
Σήμερα, υπολογίζεται πως υπάρχουν πάνω από 265 εκατομμύρια βουδιστές παγκοσμίως, ενώ στην Ελλάδα ο αριθμός τους εκτιμάται ότι βρίσκεται κάπου μεταξύ πέντε και δέκα χιλιάδων.
Ο Σταμάτης Πολίτης έχει αφιερώσει τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του στη μελέτη της θιβιετανής βουδιστικής παράδοσης. Ύστερα από τρεισήμισι χρόνια απόλυτης απομόνωσης στο εξωτερικό και άλλα δέκα χρόνια ημιαπομόνωσης στην Ελλάδα χρίστηκε λάμα από μια σημαντική δασκάλα, τη Μιντρολίνγκ Τζέτσουν.

Ευαγγελιστές
Πάτερ Παναγιώτης Κανταρτζής: Α' Ευαγγελική Εκκλησία Αθηνών
Πάτερ, τι πρέπει να κάνω για να πάω στον Παράδεισο;
«Τίποτα! Η χριστιανική πίστη λέει ότι τα έκανε όλα ο Θεός. Λέει ότι ο Θεός ήρθε μέσω του Χριστού στη θέση μας και πλήρωσε Εκείνος την ενοχή μας. Άρα με αυτή την έννοια δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να πας στον Παράδεισο.
Δεν χρειάζεται να είμαι καλός, να προσπαθώ, να δείχνω: αφού ξέρω ότι δεν είμαι καλός! Ή τουλάχιστον αρκετά καλός! Ή αν νομίζω ότι είμαι καλός, ε, μάλλον τότε έχω άλλου είδους προβλήματα...
Οι κανόνες, οι ηθικοί, τα μη και τα πρέπει του θείου θελήματος είναι σαν τις ράγες του τρένου πάνω στις οποίες πρέπει να κινούμαστε. Ο άνθρωπος τι κάνει; Τις σηκώνει και τις ανεβάζει ψηλά να φτιάξει σκάλα για τον ουρανό. Και αρχίζει να σκαρφαλώνει... Έτσι παίρνει κάτι καλό και το μετατρέπει σε κάτι προβληματικό. Διότι σκαρφαλώνοντας λέει εγώ θα κάνω αυτό και εκείνο και θα βελτιωθώ, μέσω της αγαθοεργίας, της στέρησης, του ασκητισμού κτλ. Μα Αυτός τα έκανε ήδη όλα για μας!
Απλώς ο άνθρωπος δυσκολεύεται πάρα πολύ να δεχτεί κάτι τέτοιο επειδή τον ταπεινώνει. Γι' αυτό και πολλοί επιλέγουν τη θρησκεία και όχι τον Χριστό. Ρωτάνε «πες μου τι να κάνω, και θα το κάνω!». Γιατί στο τέλος αυτό τους κάνει να νιώθουν καλά. Το να μπορούν να πουν δες, προσπάθησα, τα κατάφερα. Νομίζουν ότι ο Παράδεισος είναι επιβράβευση. Ε, λοιπόν, ο Παράδεισος δεν είναι επιβράβευση: είναι ένα δώρο.
Θυμηθείτε τον ληστή πάνω στον σταυρό. Τι πρόλαβε να δείξει και να αποδείξει στο Χριστό που τον έσωσε; Το μόνο που του είπε ήταν "τα έκανα θάλασσα, άξια βρίσκομαι εδώ, σώσε με, ρίχνομαι στο έλεός σου". Άρα κανείς δεν πάει στον Παράδεισο. Ο Θεός τον φέρνει εκεί. Και αυτό στη γλώσσα της Καινής Διαθήκης είναι μια πολύ σημαντική λέξη για μας, λέγεται "Πίστη"».
Πάτερ, έχετε διαβάσει το πρόσφατο βιβλίο του Γιάλομ για το θάνατο;
«Ναι και μου αρέσει πολύ ο Γιάλομ. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, αν και το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" μου άρεσε παραπάνω. Ο Γιάλομ όμως αυτό που κάνει σε αυτό το βιβλίο είναι ότι παραδέχεται πως δεν υπάρχει καμία επαρκής ανθρώπινη απάντηση απέναντι στο φόβο του θανάτου. Ουσιαστικά λέει "ξέχασέ τον". Είναι σαν να λες σε κάποιον "τώρα μην έχεις άγχος". Μα αφού έχει! Του λέει γιατί δεν ξεχνάς το φόβο του θανάτου; Μα αυτός ο φόβος είναι ριζωμένος μέσα μας επί χιλιάδες χρόνια. Να δεχθούμε ότι είναι μια απλή ψυχωτική ανωμαλία και να τελειώνουμε με το ζήτημα; Θεωρώ, λοιπόν, πως ο Γιάλομ δεν λέει τίποτα παραπάνω από το τραγούδι «μια ζωή την έχουμε, και αν δεν την γλεντήσουμε» - απλώς το λέει πιο επιστημονικά! Δεν απαντά. Προτείνει να μη σκεφτόμαστε την ερώτηση. Και αυτό είναι ασφαλώς δεκτό, αλλά προσωπικά το εκλαμβάνω μόνο ως μηχανισμό άμυνας και ως υπεκφυγή».
Ο προτεσταντισμός εμφανίστηκε το 16ο αιώνα στη Γερμανία, με πρωτεργάτη τον μοναχό Μαρτίνο Λούθηρο. Ο Λούθηρος, μελετώντας την προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, διαφώνησε με τα «συχωροχάρτια» που μοίραζε το Βατικανό, πεπεισμένος πως η σωτηρία της ψυχής είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος και της πίστης, όχι των αγαθοεργιών. Οι 95 θέσεις του κατόπιν αποτέλεσαν μια ευθεία επίθεση κατά του παπισμού.
Οι προτεστάντες σε όλο τον κόσμο υπολογίζονται σε 382 εκατ. πιστούς ενώ οι Έλληνες ευαγγελικοί είναι περίπου 30.000, αλλά ο αριθμός τους αυξάνει πολύ αν προσμετρηθούν οι μετανάστες που ανήκουν σε διάφορα παρακλάδια της Ευαγγελική Εκκλησίας.
«Κόλαση», μας λέει ο Παναγιώτης Κανταρτζής, «είναι η απουσία του Θεού. Η Λίμνη Πυρός της Αποκάλυψης είναι μόνον μια εικόνα. Κάτι ωστόσο θα μας καίει...».

Σιχισμός
Παραμτζίτ Σινγκού: ινδός ιερέας των σιχ
Υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος;
«Όχι, εμείς πιστεύουμε πως μετά το θάνατο ο άνθρωπος ενώνεται με το σύμπαν, όπως μια σταγόνα νερό ενώνεται με τον ωκεανό. Η ατομικότητα, δηλαδή, χάνεται. Και δεν πιστεύουμε στην Κόλαση και στον Παράδεισο: και τα δύο είναι εδώ μπροστά μας. Τον Παράδεισο μπορεί να τον βιώσει κανείς όσο ακόμα είναι ζωντανός, αν συντονιστεί με τον Θεό. Αντίστροφα, ο πόνος και τα βάσανα που προκαλεί το εγώ μας είναι η επί γης Κόλαση. Έτσι, ο σιχισμός βλέπει την πνευματική αναζήτηση ως μια καθημερινή θετική εμπειρία που υπερβαίνει το θάνατο, όχι ως θυσία που γίνεται για να ανταμειφθεί κανείς μετά από αυτόν.
Επίσης, υπερασπιζόμαστε τη μετενσάρκωση, την ιδέα ότι το ίδιο πνεύμα μπορεί κυκλικά να επανέρχεται στη ζωή πολλές φορές, όπως η σταγόνα νερού μπορεί πολλές φορές να εξατμιστεί και να ξαναγίνει νερό, ή όπως ένα άτομο μπορεί να συμμετέχει στην ολοκλήρωση πολλών και διαφορετικών μορίων».
Ενθαρρύνετε τους πιστούς σας να διερευνούν αυτή τη μετά θάνατο εξέλιξη;
«Όχι και τόσο, κυρίως γιατί ο σιχισμός είναι μια θρησκεία που ενδιαφέρεται πάνω από όλα για τη ζωή, για τον κόσμο στον οποίο τώρα ζούμε. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με παλιότερα μοναστικά κυρίως πιστεύω που επικεντρώνονταν κατά βάση στη μετενσάρκωση και στη μετά το θάνατο επαναγέννηση. Εμείς ενθαρρύνουμε τους πιστούς μας να επικεντρώνονται όσο γίνεται σε αυτή τη ζωή, και όχι να αναρωτιούνται γύρω από το τι θα τους συμβεί αφού πεθάνουν. Η ζωή, βλέπετε, είναι μια σπάνια και πολύτιμη ευκαιρία που δεν πρέπει να σπαταλάμε...»
Ο σιχισμός ιδρύθηκε από τον γκούρου Νάνακ στις αρχές του 16ου αιώνα σε μια προσπάθεια να ενώσει τα καλύτερα στοιχεία του ινδουισμού και του ισλαμισμού. Θεωρούσε πως επειδή υπάρχει μόνο ένας Θεός, πρέπει όλοι να είμαστε αδέλφια. Σήμερα αποτελεί τη θρησκεία περίπου 22 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο μεγαλύτερος ναός των σιχ -που στη γλώσσα χίντι σημαίνει μαθητής- στην Αθήνα βρίσκεται στον Ταύρο, σε ένα τετραώροφο βιομηχανικό κτήριο. Εκεί διατίθεται συσσίτιο, κρεβάτια για τους ταξιδιώτες, ενώ τις Κυριακές μαζεύονται πάνω από 500 πιστοί για την ακολουθία. Ωστόσο, αν και στην Ελλάδα ζουν περίπου 20.000 Ινδοί, το 80% των οποίων είναι σιχ, μόλις 3.000 μένουν στην Αθήνα: οι περισσότεροι ζουν στην επαρχία, καθώς εργάζονται σε χωράφια και αγροτικές καλλιέργειες.

Μορμόνοι
Γιάννης Γαλανός: πρόεδρος της Εκκλησίας των Αγίων των Τελευταίων Ημερών
Πού πάμε μετά από δω;
«Για να καταλάβουμε πού πηγαίνουμε μετά, πρέπει πρώτα να ρωτήσουμε από πού ήρθαμε και το γιατί είμαστε εδώ. Αυτές είναι οι τρεις ερωτήσεις που απασχολούν, νομίζω, όλη την ανθρωπότητα. Εμείς πιστεύουμε πως είμαστε πνευματικά παιδιά ενός επουράνιου πατέρα. Οταν ζούσαμε μαζί του ήμασταν σε έναν κόσμο πνευμάτων, δεν είχαμε σώμα. Αλλά ο Πατέρας μας είχε σώμα, από σάρκα και οστά και μας αγαπούσε τόσο πολύ που ήθελε να γίνουμε σαν Εκείνον. Μας πρότεινε λοιπόν έναν Σχέδιο Σωτηρίας. Αυτοί που το ακολούθησαν ήρθαν σε αυτήν εδώ τη γη. Οταν θα πεθάνουμε αυτό το σώμα που έχουμε, το ατελές, θα πάει κάτω στο χώμα, να το φάνε τα σκουλήκια. Αλλά η ψυχή μας, που είναι αθάνατη, θα γυρίσει στον κόσμο των Πνευμάτων. Το πώς θα ζήσουμε τη ζωή μας σε αυτό το σύντομο μεσοδιάστημα πάνω στη γη, είναι αυτό που μετράει και καθορίζει το μετά...»
Και τι θα γίνει στον κόσμο των Πνευμάτων;
«Εκεί, όσοι δεν έχουν ακούσει για το Χριστό, θα διδαχθούν. Επίσης, όσοι έχουν ζήσει μια καλή ζωή, ανεξαρτήτως θρησκείας, αν ζούσαν δηλαδή πιστοί στους ηθικούς νόμους που γνωρίζανε, θα είναι στον Παράδεισο. Δεν θα νιώθουν να τους βαραίνουν ανομίες. Αυτοί όμως που δεν έζησαν σύμφωνα με τους πνευματικούς τους νόμους θα βιώνουν μια κόλαση, όχι εξωτερική αλλά εγκεφαλική...
Εκεί θα περιμένουμε όλοι, λοιπόν, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Διότι ο Χριστός θα έρθει για 1.000 χρόνια να βασιλέψει και να νικήσει τον Σατανά. Όσοι ήταν καλοί, θα αναστηθούν στην αρχή αυτής της χιλιετίας. Όσο πιο κακός ο άνθρωπος, τόσο πιο αργά θα αναστηθεί: για να έχει το χρόνο να μάθει και να αλλάξει.
Στο τέλος, θα σταθούμε μπροστά στον Χριστό για να μας κρίνει. Και το μεγαλύτερο δώρο Του είναι πως αυτοί που τότε θα έχουν ζήσει μια καλή ζωή, αυτοί θα μπορέσουν τελικά να ξαναενωθούν με τις οικογένειές τους. Με αυτό κατά νου, ο κόσμος δεν θα χρειάζεται πια να φοβάται το θάνατο. Διότι ξέρω πως αν πεθάνω και έχω ζήσει μια καλή ζωή, τη γυναίκα μου, με την οποία έχω ενωθεί στον ιερό ναό της Εκκλησίας μας και την οποία αγαπώ μια ολόκληρη ζωή, το ξέρω ότι θα ξαναενωθώ μαζί της. Όπως και με όλα μου τα παιδιά και τα εγγόνια. Μια αιώνια ζωή χωρίς αυτούς, άλλωστε, δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα...»
Ποιοι θεωρούνται «καλοί άνθρωποι»;
«Αυτοί που ασχέτως θρησκείας κάνουν μια καλή ζωή βοηθώντας τους άλλους. Ξέρω πολλούς βουδιστές, μουσουλμάνους, χριστιανούς από άλλες εκκλησίες και άθεους που ζουν καλές και τίμιες ζωές. Ευτυχώς εμείς δεν θα χρειαστεί να δικάσουμε κανέναν. Θα το κάνει ο Θεός. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να ζήσουμε την καλύτερη ζωή που μπορούμε να ζήσουμε: να φερόμαστε καλά και να τιμούμε όλη την οικογένειά μας, να μην κλέβουμε, να μη σκοτώνουμε και να προσπαθούμε συνέχεια για το καλύτερο».
Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών είναι μια αίρεση του προτεσταντισμού που ιδρύθηκε το 1830 από τον Τζόζεφ Σμιθ στη Νέα Υόρκη, ο οποίος θεωρείται από τους πιστούς της ως προφήτης. Τα μέλη της βασίζουν τη διδασκαλία τους στην Αγία Γραφή και στο Βιβλίο του Μόρμον. Παγκοσμίως αριθμούν περισσότερα από 13 εκατομμύρια μέλη, ενώ στην Ελλάδα ζουν περίπου 500 πιστοί της. Ο πρόεδρος της Εκκλησίας στην Ελλάδα είναι ο ελληνοαυστραλός Ιωάννης Γαλανός που ήρθε στη χώρα μας μαζί με τη σύζυγο του σε ιεραποστολή. Παρότι οι μορμόνοι αυτοπροσδιορίζονται χριστιανοί, η Εκκλησία τους θεωρείται «περιθωριακή» από τις επίσημες χριστιανικές Εκκλησίες.

Ισλαμισμός
Ζακρέμ Αχίντ: πακιστανός ιμάμης
Πού πάει ένας μουσουλμάνος όταν πεθάνει;
«Όταν κάποιος πεθάνει δεν απομακρύνεται από τον Αλλάχ, απλώς αρχίζει η άλλη του ζωή. Αν ο μουσουλμάνος αυτός υπήρξε πιστός, η ψυχή του πάει στην Jannah, δηλαδή στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος είναι το πιο όμορφο μέρος, όμοιο του οποίου δεν έχει ποτέ κανείς δει! Είναι γεμάτο φως και δόξα, με ποτάμια από μέλι και νερό και όπου ό,τι και αν σκεφτείς πως θέλεις, θα έρθει και θα ακουμπήσει μπροστά σου, πριν ακόμα το πεις, πριν το αναζητήσεις, φτάνει μόνο να το σκεφτείς...»
Πώς μπορώ να πάω σε αυτόν τον Παράδεισο;
«Αν κάνεις καλές πράξεις, αν βοηθάς τους ανθρώπους όπου μπορείς, αν είσαι γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Πρέπει επίσης να προσεύχεσαι στο Θεό και να πιστεύεις όλους τους προφήτες. Και αν καταλάβεις το πραγματικό νόημα του Ισλάμ, αν πιστεύεις στ' αλήθεια και κάνεις ό,τι επιτάσσει το Ισλάμ, δεν θα φοβάσαι πια το θάνατο. Διότι σε αυτόν τον κόσμο ερχόμαστε γυμνοί χωρίς τίποτα. Επίσης όταν φεύγουμε μετά από 10, 50 ή 100 χρόνια ό,τι και αν έχουμε αποκτήσει στο ενδιάμεσο -παιδιά, οικογένεια, πλούτη- όλα τα αφήνουμε και πάλι πίσω και ξαναφεύγουμε με άδεια χέρια. Το μόνο που παίρνουμε μαζί μας, το μόνο που θα μας χρειαστεί εκείνη τη στιγμή, είναι οι καλές μας πράξεις και η αγάπη που θα έχουμε δείξει».
Η Κόλαση;
«Ναι, υπάρχει! Πάντα υπάρχουν δύο δρόμοι: όταν ο Δημιουργός έφτιαξε τον κόσμο τον έκανε να έχει δύο δρόμους, τον καλό και τον κακό. Αν κάνεις πράξεις κατά των ανθρώπων, κατά της αγάπης και δεν βοηθάς τους συνανθρώπους σου τότε, ναι, θα πας στην Κόλαση. Και εκεί οι φλόγες καίνε 70 χιλιάδες φορές πιο καυτές από την κανονική φωτιά, αιώνια...»
Το Ισλάμ είναι μια μονοθεϊστική θρησκεία η οποία διαμορφώθηκε με το κήρυγμα και τη δράση του Προφήτη Μωάμεθ στις αρχές του 7ου αιώνα. Η λέξη Ισλάμ σημαίνει υποταγή, υποδηλώνοντας την απόλυτη υποταγή στο Θεό, ενώ το Κοράνι είναι το θεμέλιο της θρησκείας αυτής. Παγκοσμίως εκτιμάται ότι υπάρχουν 1,4 δισ. μουσουλμάνοι. Το Ισλάμ έτσι θεωρείται η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία μετά το χριστιανισμό.
Στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης ζουν περίπου 100.000 ενώ στην Αθήνα 700.000 μουσουλμάνοι διάφορων εθνικοτήτων.
Πάνω από 400 Πακιστανοί πιστοί του κέντρου της Αθήνας συγκεντρώνονται στον ειδικά διαμορφωμένο ισόγειο χώρο στην οδό Αχαρνών, όπου ιμάμης είναι ο Ζακρέμ Αχίντ. Το τζαμί αυτό αποτελεί σημείο συνάντησης.

Καθολικισμός
Πάτερ Ιωάννης: καθολικός ιερέας του Ιερού Ναού Αγίου Παύλου
Πώς πάμε στον Παράδεισο, πάτερ;
«Για τη μετά θάνατον ζωή δεν μπορώ να σου μιλήσω αν δεν είσαι χριστιανός. Δε γίνεται. Ο άνθρωπος στη φύση του παίρνει τη φύση από τη φύση: άνδρας, γυναίκα, γονείς, γέννηση. Αυτό που επεμβαίνει μέσα στην παρουσία του ανθρώπου είναι το πνεύμα. Είναι το λεγόμενο κατ' εικόνα κι ομοίωση του Θεού. Εσείς όταν μου δώσετε κάτι, δεν θα θελήσετε να το πάρετε πίσω; Ε, ο Θεός μου έχει δώσει το κατ' εικόνα και ομοίωση, το οποίο ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ως ο ναός του Αγίου Πνεύματος. Πού θα πάει αυτό; Θα καταστραφεί όπως το σώμα; Ή θα επιστρέψει εκεί από όπου ήρθε; Δεν μπορείς να μιλάς για Παράδεισο λοιπόν, αλλά ούτε για Πάσχα, αν δεν πιστεύεις στη ζωή κοντά στο Χριστό».
Αν σας έλεγα ότι δεν πιστεύω, τι θα μου απαντούσατε για το μετά;
«Θα κοίταζα να δω τι αρχές έχεις. Αν είσαι της ύλης ή του πνεύματος. Αν ήσουν της ύλης, η ύλη καταστρέφεται μέσα στη γη. Ένας που πιστεύει μόνο στην ύλη -ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από το σώμα του-, αυτόν δεν μπορείς να τον πας μέσω συζήτησης παραπέρα, στο πνεύμα. Έχω αντιμετωπίσει τέτοια άτομα αρκετές φορές και κουβεντιάζοντας φτάνουμε ως ένα σημείο όπου απλώς μου λένε, "Πατέρα πολύ ωραία αυτά που λες" κι εγώ τους απαντώ "πολύ ωραία αυτά που λες κι εσύ" και τέλος.
Όταν τον ρωτάς όμως, καλά το πνεύμα σου θες να καταστραφεί, εγωιστικά και μόνο σου απαντά όχι. Έτσι είναι ο άνθρωπος, ο ανθρώπινος εγωισμός. Το βλέπω όταν μιλάμε για καύση τον νεκρών. Έρχονται και μου λένε Πατέρα, να με κάψουν; Εμένα; Μόνο με την σκέψη υποφέρουν. Μα εκείνη τη στιγμή που θα σε κάψουνε δεν θα έχεις πια ζωή! Από τη φύση του ο άνθρωπος, αν θα δούμε τις διάφορες φιλοσοφίες και θρησκείες, έχει την τάση να δημιουργεί και να θέλει τον Θεό.
Ένας που δεν πιστεύει, λοιπόν, στη μεταθανάτιο ζωή, δεν την ακουμπά καν. Δεν θα ρωτούσε τίποτα. Αρνείται κάτι που ξέρει γιατί απλούστατα δεν το θέλει. Δικαίωμά του. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να σου φέρω το μήνυμα. Διότι μπορεί να το ακούσεις και ίσως να ξαναγυρίσεις. Θα με βρεις εδώ. Γιατί αυτός είναι ο Χριστός: πάντα σε περιμένει».
Η Καθολική ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι η πολυπληθέστερη χριστιανική Εκκλησία του κόσμου, με συνολικό αριθμό πιστών που ξεπερνά τα 1,2 δισ. Κεφαλή της Καθολικής Εκκλησίας είναι ο πάπας, ο επίσκοπος Ρώμης, με τωρινό τον πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ'.
Στη χώρα μας ο αριθμός των πιστών έχει υπερδιπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια από την έλευση καθολικών μεταναστών, ιδίως Πολωνών, Ρουμάνων και Φιλιππινέζων. Έτσι, ενώ οι Έλληνες καθολικοί υπολογίζονται στους 50.000, πλέον ο συνολικός αριθμός των εν Ελλάδι καθολικών ξεπερνά τις 200.000.

Ορθοδοξία
Πάτερ Νικόλαος Λουδοβίκος: καθηγητής στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Κέμπριτζ, στο πανεπιστήμιο της Ουαλίας και στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης
Πώς πάμε από δω στον Παράδεισο;
«Ποτέ δεν με ένοιαξε το ερώτημα. Το είπε και ο Νίτσε: δεν έχει σημασία η αιώνια ζωή, αλλά η αιώνια ζωτικότητα. Να το θέσω καλύτερα: δεν με ενδιαφέρει η αιώνια επιβίωση ενός κομματιού της ύπαρξής μου, της ψυχής μου, στο χρόνο. Διότι αυτό δε σημαίνει ότι θα έχω αιώνια ύπαρξη, ότι θα έχω σωματικότητα: ότι θα μπορώ να χαίρομαι, να αγαπώ, να απολαμβάνω ψυχοσωματικά τους άλλους...
Το γεγονός αυτό, ότι η ουσία του ανθρώπου δεν είναι μόνο η ψυχή, είναι άλλωστε και η ανθρωπιστική επανάσταση του χριστιανισμού. Πριν από αυτόν ο Πλάτωνας θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και ο Σωκράτης χαιρόταν πριν πεθάνει γιατί έτσι θα ελευθερωνόταν η ψυχή του...
Σε αντίθεση, λοιπόν, με αυτό, στο χριστιανισμό από τον 1ο κιόλας αιώνα το λεγόμενο "κατ' εικόνα" ίσχυε και για το σώμα, που οντολογικά ήταν ίσο πια με την ψυχή. Ο χριστιανισμός μίλησε για το "όλον" αυτού, την πρώτη ολιστική προσέγγιση του ανθρώπου. Αν και η βιβλική έννοια της ψυχής σημαίνει όντως το "όλον", σε ολόκληρη τη Δύση μέσω του Αυγουστίνου δυσκολεύτηκε πολύ να περάσει αυτή η διάσταση. Στη Δύση επικράτησε το cogito ergo sum, όχι π.χ. το ερωτεύομαι άρα υπάρχω.
Όμως, ο άνθρωπος θα σωθεί όπως είναι σήμερα: ολόκληρος. Γι' αυτό άλλωστε και οι πρώτοι χριστιανοί είχαν προκαλέσει τη μήνι των φιλοσόφων, οι οποίοι τους αποκαλούσαν υλιστές. Και αυτό, αλήθεια, είναι ο χριστιανισμός: ένας ιερός υλισμός. Δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό. Και το σώμα είναι τόσο σημαντικό που αξίζει να αναστηθεί. Διότι αν δεν αναστηθεί το σώμα, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή δεν το έφτιαξε ο Θεός, ή δεν είναι αρκετά Θεός για να μπορεί να το σώσει...»
Αυτό πώς θα συμβεί;
«Με το θάνατο αυτό που είμαστε διαλύεται. Το σώμα, ως βαριά δομή, φθείρεται - η ψυχή ως λεπτή δομή και υλικό εκμαγείο του σώματος διατηρείται, διότι μόνο έτσι, μέσω του Θεού, μπορεί να "αναδημιουργηθεί" ο ίδιος άνθρωπος: αυτή είναι η περίφημη Ανάσταση Νεκρών. Αυτό μας το έδειξε ο Χριστός μέσω της Ανάστασής Του, αφού αυτός έχει δύο φύσεις: την ανθρώπινη που βίωσε τον πραγματικό θάνατο, και τη θεία, που ζωοποιεί και ο Θεός γίνεται η υπόσταση του φυσικού όντος το όποιο έτσι αφθαρτίζεται.
Η Ανάσταση όλων θα συμβεί - το θέμα είναι αν αυτό θα σημαίνει και μετοχή στο Θεό (αυτό που λέμε Παράδεισο: την υπέρτατη δοτικότητα) ή απλή γνώση του Θεού χωρίς μετοχή, αυτό που λέμε Κόλαση. Και φυσικά τότε δεν είναι ο Θεός αυτός που κολάζει αλλά ο άνθρωπος που διαλέγει αυτή την υπέρτατη φιλαυτία. Αυτά, τώρα, δεν είναι ιδεολογήματα. Την πληρότητα της Χάριτος ο πιστός την κατακτά βλέποντας την ομορφιά, τη βεβαιότητα πέραν του θανάτου. Διότι ο χριστιανισμός πέραν από ιερός υλισμός είναι ένας εμπειρισμός...»
Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία αποκαλείται το σύνολο των αυτοκέφαλων και αυτόνομων χριστιανικών Εκκλησιών που διοικούνται κατά συλλογικό τρόπο από Συνόδους, έχουν αποδεχτεί το περιεχόμενο των αποφάσεων των επτά πρώτων Οικουμενικών Συνόδων και παραμένουν σε πλήρη κοινωνία μεταξύ τους. Ως αφετηρία τους αξιώνουν τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του, μέσω της συνεχούς αποστολικής διαδοχής. Σήμερα ο συνολικός αριθμός των ορθοδόξων υπολογίζεται περίπου σε 300 εκατομμύρια χριστιανούς. Οι όροι ορθόδοξος - ορθοδοξία έχουν χρησιμοποιηθεί παραδοσιακά, στον ελληνόφωνο χριστιανικό κόσμο, προκειμένου να υποδείξουν τις κοινότητες, ή τα άτομα, που διατήρησαν την αληθινή πίστη, σε αντιδιαστολή με εκείνους που κηρύχτηκαν αιρετικοί.

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=36193

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Μπίρες από σπίτι


Στο εξωτερικό γίνεται χαμός με την παρασκευή σπιτικής μπίρας. Ολόκληρα site είναι αφιερωμένα σε αυτό, στα forum οι συζητήσεις παίρνουν φωτιά και άπειρα βίντεο με τη διαδικασία βήμα βήμα είναι ανεβασμένα στο ΥouΤube. Φυσικά, κι εδώ κάτι έχει αρχίσει να «ζυμώνεται».
«Η διαδικασία είναι πολύ εύκολη και απλή» μας διαβεβαιώνει ο χημικός-οινολόγος Γιώργος Καραγγελής, ο οποίος είναι και προμηθευτής του ειδικού κιτ, καθώς και ποικιλιών βύνης, απαραίτητα και τα δύο για να ξεκινήσει να πειραματίζεται κανείς. Αυτό που κερδίζουμε από τη διαδικασία είναι η ευχαρίστηση ότι φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι την μπίρα μας. Πολλοί φτιάχνουν και τις δικές τους ετικέτες, βάζοντας το όνομά τους ή ό,τι τους κατέβει. Επιπλέον, έχουμε μια μπίρα δίχως συντηρητικά και έτσι αποφεύγονται τα δυσάρεστα φουσκώματα.
Η διαδικασία έχει ως εξής:
Παίρνουμε τη βύνη και τη διαλύουμε σε χλιαρό νερό μέσα σε ένα ειδικό δοχείο ζύμωσης, που έχει μια βαλβίδα, η οποία επιτρέπει να φεύγει το διοξείδιο του άνθρακα και ταυτόχρονα εμποδίζεται η είσοδος του αέρα. Προσθέτουμε τη μαγιά και αφήνουμε το μείγμα να ζυμωθεί για δέκα μέρες. Μεταγγίζουμε το μείγμα σε άλλο δοχείο και προσθέτουμε μια ποσότητα ζάχαρης. Εμφιαλώνουμε μέσα σε αποστειρωμένα μπουκάλια του λίτρου, όπου θα γίνει η δεύτερη ζύμωση. Επειδή αυτά τα μπουκάλια μένουν κλειστά, θα μείνουν μέσα τους και τα αέρια της ζύμωσης. Το αποτέλεσμα αυτού είναι ο αφρός της μπίρας. Αφήνουμε να περάσουν άλλες δέκα μέρες και έπειτα βάζουμε τα μπουκάλια στο ψυγείο. Μετά από δέκα μέρες η μπίρα είναι έτοιμη να καταναλωθεί.
Το κόστος του πάγιου εξοπλισμού (αγοράζεται μία φορά), είναι 43 ευρώ, και του υλικού για την παρασκευή 25 λίτρων μπίρας είναι 22 ευρώ.

Πώς να παγώσουμε τις μπίρες μέσα σε 3 λεπτά:
1. Παίρνουμε τις ζεστές μπίρες και τις τοποθετούμε μέσα στη μεγαλύτερη κατσαρόλα που έχουμε στην κουζίνα μας.
2. Τις σκεπάζουμε με παγάκια.
3. Προσθέτουμε νερό βρύσης.
4. (Εδώ είναι το τρικ) Προσθέτουμε 2 κούπες κοινό μαγειρικό αλάτι.
5. Ανακατεύουμε με μια ξύλινη κουτάλα, έτσι ώστε να διαλυθεί το αλάτι.
6. Τοποθετούμε την κατσαρόλα μέσα στο ψυγείο σε τρία λεπτά.
7. Μετά από τρία λεπτά οι μπίρες είναι πολύ παγωμένες και έτοιμες για κατανάλωση.
8. Επαναλαμβάνουμε για όσες φορές αντέχουμε.

Μερικά πράγματα στη ζωή είναι αδιανόητο να τα κάνεις χωρίς μια μπίρα στο χέρι:
• Να δουλεύεις στην οικοδομή. Με το γιαπί, το πηλοφόρι και το μυστρί.
• Να παρακολουθήσεις οποιονδήποτε μεγάλο ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση. Pizza και μπίρα είναι απλά η προέκταση του χεριού σου.
• Να αράξεις στο beach bar, κοιτώντας με ένα απλανές βλέμμα τα ημίγυμνα κορμιά να περιπλανιούνται.
• Να τη συνδυάσεις με σουβλάκι, hot dog και γενικότερα όλα τα εδέσματα της «βρόμικης» συνομοταξίας.
• Να παρακολουθήσεις καλοκαιρινή συναυλία (festival). Να παρακολουθήσεις χειμωνιάτικη συναυλία. Να παρακολουθήσεις συναυλία. Ασχέτως εποχής.
• Να συμμετέχεις ή να παρευρεθείς σε street event. Ας μαζεύουμε τα κουτάκια, όμως, μετά.
• Να «κάνεις πεζούλι» ή «πλατεία», που λένε, έξω από γνωστά στέκια.
• Να έχεις την εντύπωση πως το hang over αποφεύγεται με μια μπίρα στο τέλος της διασκέδασης.
• Να είσαι τσικνισμένος, προσπαθώντας ν' αποδείξεις πως είσαι ο καλύτερος ψήστης της παρέας. Μπάρμπεκιου και μπίρα: αδελφά σωματεία.
• Να βρίσκεσαι στη Γερμανία ή στην Αγγλία. Ή να είσαι Γερμανός ή Άγγλος.
• Να βρεθείς κατά λάθος σε πανάκριβο μπαρ που η μπίρα είναι η πιο οικονομική λύση.
• Να βρεθείς κατά λάθος σε παρακμιακό μπαρ που η μπίρα είναι η πιο ασφαλής λύση.
• Να έχεις βγει έξω χωρίς να το θέλεις, επειδή σου είπε ο φίλος: «Έλα μωρέ! Πάμε για μια μπίρα μόνο».
• Να γεύεσαι ένα πραγματικό, αμερικάνικο, burger.

http://www.lifo.gr/content/x8/1406

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Αγάπη


Είναι πάνω - κάτω 1.700 χρόνια τώρα, που ένα μέρος της ανθρωπότητας επικαλείται σαν πίστη του το παράδειγμα ενός ανθρώπου, που, καθώς γράφτηκε σε βιβλία, δίδαξε, πρότεινε, πίστεψε σε έναν τρόπο ζωής με κύρια συστατικά την αλληλεγγύη, την αυταπάρνηση και την αγάπη.
Αυτά, σαν δυνάμεις και όχι σαν καρτερία και σαν υπομονή.
Τα σύνορα μεταξύ του μύθου και της πραγματικότητας, τι δηλαδή συνέβη και τι προστέθηκε μετά, είναι δυσδιάκριτα. Ίσως αδιάκριτα. Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Γιατί αυτό, που μετέτρεψε τη διδασκαλία σε κίνημα και το κίνημα σε θρησκεία, σε πίστη, δεν ήταν η προπαγάνδα της και η επιβολή της τόσο. Τέτοιες διδασκαλίες και πίστεις, τέτοιες επαναστάσεις έχει καταπιεί εκατοντάδες η αμνησία της Ιστορίας.
Σ' αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που έκανε τη διδασκαλία να αντέχει στο χρόνο είναι αυτό που προτείνεται: Ένας τρόπος συμβίωσης με τους συνανθρώπους, με τον εαυτό μας, αλλά και με τις εξώκοσμες δυνάμεις, οι οποίες ενσαρκώνουν τους φόβους του ανασφαλούς θνητού, που είναι ακαταμάχητος (ο τρόπος) για τις συναισθηματικές ανάγκες μιας διαρκώς μαχόμενης ψυχής, αλλά και για τις νοητικές ανάγκες ενός διαρκώς τελειολογούντος εγκεφάλου. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί το γοητευτικό στοιχείο του υπερανθρώπου. Αυτά, η λογική και συναισθηματική αποδοχή δηλαδή ότι «σωστή είναι η πρόταση» κάνει τη διδαχή ν' αντέχει ακόμα στο χρόνο.
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να εκλογικεύσω, ούτε να αμφισβητήσω τον χριστιανισμό ως θρησκεία. Δεν πιστεύω. Τον σέβομαι. Η πίστη δεν εκλογικεύεται σε αυτούς που την έχουν ανάγκη. Και μόνο ένας αγροίκος θα επαναστατούσε επειδή κάποιοι άλλοι έχουν ανάγκη να πιστεύουν. Αγροίκος, γιατί οι ανθρώπινες αδυναμίες δεν μετατρέπονται σε δυνάμεις ούτε με αφορισμούς, ούτε με νόμους, ούτε με αίμα, ούτε με την πυρά και την απαξία.
Οι ανθρώπινες αδυναμίες χρειάζονται χάδι για τους φόβους που τις προκαλούν και γνώση για τις άγνοιες που τις τροφοδοτούν. Ακόμα κι έτσι, κάποιες θα εξαλειφθούν, κάποιες θα μετεξελιχθούν σε δυνάμεις και κάποιες άλλες θα γίνουν αποδεκτές σαν αναπόσπαστα, χρήσιμα κομμάτια της ανθρώπινης φύσης. Σαν την αγάπη, ας πούμε.
Η αγάπη, η πιο παρεξηγημένη, ίσως, από τις ανθρώπινες (και όχι μόνο) ανάγκες είναι η πιο διαστρεβλωμένη, ίσως, από τις ανθρώπινες λειτουργίες. Λειτουργία, γιατί χάρη στην αγάπη του πρώτου αγγίγματος ζεσταίνεται η ψυχή του ανθρώπου. Χάρη στην αγάπη του πρώτου χαδιού ζεσταίνεται η ψυχή του έρωτα. Χάρη στην αγάπη του τελευταίου φιλιού φεύγει κανείς χαμογελαστός, ότι εκμετρώντας το ζην κάτι έκαμε.
Αυτός ο άνθρωπος, που τον είπαν Χριστό, στα μέσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και είχε συλλάβει τις δυνατότητες της αγάπης, αλλά και εκείνος, που αργότερα εκτίμησε, πίστεψε, διέδωσε και εδραίωσε αυτή την πίστη, ο μαθητής του, καλλιέργησαν ένα σπόρο, που είχε σπαρεί πριν από 4 αιώνες και έμεινε σπόρος, με την Αντιγόνη να φωνάζει «ου τοι συνέχθην, αλλά συμφιλείν έφην» (δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ). Και έκαναν το σπόρο δέντρο.
Πέρασαν αιώνες. Και δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στον πλανήτη. Η αγριότητα υποχώρησε κι έδωσε τη θέση της σε μια ηπιότερα αγριότητα. Η δουλεία υποχώρησε κι έδωσε τη θέση της σε μια συγκαλυμμένη δουλεία. Μέσα από μια πορεία ατελείωτου αίματος και αναστεναγμών. Που συνεχίζεται στα ορυχεία της Νότιας Αφρικής, της Βραζιλίας, της Κίνας και στους αργαλειούς των Φιλιππίνων, της Ταϊλάνδης, της Ταϊβάν.
Συνεχίζεται στα χωριά της Κολομβίας, της Νιγηρίας, του Αφγανιστάν και της Παλαιστίνης. Συνεχίζεται στις κοιλάδες των Μαορί, των Αυστραλιανών, των Νάβαχο και των Τσιάπας.
Συνεχίζεται στα γκέτο της Μόσχας, της Νέας Υόρκης, του Καράκας, της Μαδρίτης, του Λονδίνου, του Τόκιο. Συνεχίζεται στους σκοτεινούς δρόμους όλου του κόσμου. Εκεί που με σπασμούς αφήνει, αφρίζοντας, την ψυχούλα της η μαγιά των αθώων. Αυτή απ' όπου ο άνθρωπος της Γαλιλαίας -αν υπήρξε- άντλησε το σπόρο και τον έσπειρε. Από τους πεινώντες και διψώντες.
Σήμερα, μετά από 17 αιώνες διδασκαλίας-προπαγάνδας, φανατισμού και προσηλυτισμού για την ακρίβεια, γιατί η διδασκαλία απαιτεί αλληλοσεβασμό και αυταπάρνηση - οι κοινωνίες έχουν κερδίσει τη μετάβαση από την εξαγρίωση σε μια πιο ήπια εξαγρίωση, περισσότερο χάρη στα κινήματα για απελευθέρωση του ατόμου από εξουσιαστικά δεσμά παρά χάρη στη διδασκαλία της αγάπης, της αλληλεγγύης και της αυταπάρνησης.
Αυτές οι λειτουργίες -γιατί είναι προϊόντα εκπαίδευσης της νοητικής λειτουργίας- παραμένουν ανεκμετάλλευτες από τις κοινωνίες και από τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη. Στην πραγματικότητα, όσον αφορά σ' αυτές, η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμα στο έτος 0, ή στο έτος 33.
Το χειρότερο είναι, που αυτές οι λειτουργίες έχουν ενδυθεί το μανδύα μιας θρησκείας αντί το μανδύα μιας κοινωνικής αναγκαιότητας, όπως διαπιστώνει καθένας, που βλέπει τη βία να διογκώνεται μέσα κι έξω από τις πόλεις, αλλά και μέσα στις προσωπικές σχέσεις και στις σχέσεις του καθενός με τον εαυτό του.
Η αγάπη, ο συνεκτικός κρίκος του σύμπαντος, αυτός που κρατά τα πράγματα μεταξύ τους με την ευρύτερη έννοια, η μία από τις δύο δυνάμεις του κόσμου -η άλλη είναι η σχάση, η αποσύνθεση, η διάλυση- εξακολουθεί και είναι το ζητούμενο σ' ένα γήινο κόσμο, όπου ο άνθρωπος κυριεύει όλο και περισσότερο χώρο, καταστρέφοντας τον περίγυρό του, αλλά και τις σάρκες του.
Η αγάπη μπορεί να σπαρεί μόνο από όποιον τη γνωρίζει. Απ' όποιον αγαπάει τον εαυτό του. Αυτόν που έχει αγαπηθεί. Όχι όπως ναρκισσιστικά αγαπιώνται οι άνθρωποι. Αλλά, όπως αγαπιώνται -όσοι λίγοι- γι' αυτό που είναι. Και έτσι μαθαίνουν τον εαυτό τους.
Ακριβώς όπως συμπεριφέρεται για τον έξω κόσμο όμως το ον έτσι συμπεριφέρεται και για τον εαυτό του: με άγνοια. Γνωρίζει και ψάχνει τι γίνεται σε απόσταση 2.000.000 ετών φωτός στο σύμπαν, αλλά του είναι εντελώς άγνωστο το ακριβές υπέδαφος της Γης, που πάνω της ζει!
Για την ακρίβεια δίνει όλες του τις δυνάμεις για να μάθει τι γίνεται εκεί έξω και ελάχιστες για να μάθει τι γίνεται εδώ μέσα.
Το ίδιο ακριβώς κάνει και με τον εαυτό του. Δεν έχει ιδέα ούτε ποιος είναι, ούτε πώς είναι εντός του. Δεν το διδάσκεται πουθενά, ούτε φυσικά στα μπαουλοντίβανα της επιστήμης. Θέλει όμως, χωρίς να μπορεί να διαφεντέψει τη μοίρα του, να διαφεντεύει τη μοίρα των άλλων ανθρώπων.
Η ατομικότητα, που έβγαλε τις κοινωνίες από τη δουλοπαροικία, εξαπλώνεται, φτάνοντας σε λίγο στα όριά της. Κάθε στιγμή, κάθε μέρα, η βία της θα σπρώχνει όλο και μεγαλύτερα στρώματα πληθυσμών στα όρια των αντοχών τους.
Κάθε έκρηξη αλληλοσπαραγμού θα είναι ένας ακόμα θρίαμβος της ανθρώπινης βλακείας. Ο σπόρος υπάρχει. Ένα δέντρο έχει φυτρώσει. Περιμένει εκείνους που θα καθαρίσουν τα ξερά κλαριά, τις σάπιες φλούδες, τα παράσιτα για να καρπίσει.
Και κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε χρόνο προσδοκούν μιαν ανάσταση, που δεν χρειάζεται πια -όπως πριν από χρόνια- την εμπλοκή κανενός θεού και κανενός παραδείσου για να πραγματοποιηθεί.
Επειδή τα πάθη είναι του ανθρώπου. Και αυτός αίρει το σταυρό του μαρτυρίου. Αυτός, που εντός του έχει τη λύση για την πραγματική του ανάσταση.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&id=36539

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

ΚΑΠΟΤΕ και ΣΗΜΕΡΑ


ΚΑΠΟΤΕ ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές. ΣΗΜΕΡΑ έχει δύο!
ΚΑΠΟΤΕ δουλεύαμε οκτώ ώρες. ΣΗΜΕΡΑ έχουμε χάσει το μέτρημα!
ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. ΣΗΜΕΡΑ τα λέμε μέσω Facebook και Skype!
ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. ΣΗΜΕΡΑ τα βλέπουμε στην τηλεόραση!.
ΚΑΠΟΤΕ παίζαμε με τους φίλους μας στις αλάνες. ΣΗΜΕΡΑ παίζουμε ποδόσφαιρο στο playstation!
ΚΑΠΟΤΕ ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. ΣΗΜΕΡΑ το κάνουμε με sms!
ΚΑΠΟΤΕ κυκλοφορούσανε με αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. ΣΗΜΕΡΑ κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ… 3000 κυβικών!
ΚΑΠΟΤΕ αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. ΣΗΜΕΡΑ το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο!
ΚΑΠΟΤΕ ζούσαμε σε σπίτι 65 τ.μ. και ήμασταν ευτυχισμένοι. ΣΗΜΕΡΑ ζούμε σε σπίτι 200 τ.μ. και… δεν χωράμε μέσα!
ΚΑΠΟΤΕ λέγαμε καλημέρα σε έναν περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. ΣΗΜΕΡΑ μας το λέει το navigator!
ΚΑΠΟΤΕ πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. ΣΗΜΕΡΑ πίνουμε εμφιαλωμένο και… αρρωσταίνουμε!
ΚΑΠΟΤΕ είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. ΣΗΜΕΡΑ κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε από ένα λυκόσκυλο για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε καλός, είτε κακός!
ΚΑΠΟΤΕ μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. ΣΗΜΕΡΑ έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ!
ΚΑΠΟΤΕ ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. ΣΗΜΕΡΑ ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου!
ΚΑΠΟΤΕ μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοερά. ΣΗΜΕΡΑ πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο, στο Μεξικό και ονειρευόμαστε… ταξίδι στο Θιβέτ!
ΚΑΠΟΤΕ είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «έκανα λάθος». ΣΗΜΕΡΑ λέμε «αυτός φταίει»!
ΚΑΠΟΤΕ νοιαζόμασταν για το γείτονα. ΣΗΜΕΡΑ μας ενοχλεί η ευτυχία του!
ΚΑΠΟΤΕ ζούσαμε με το μισθό μας. ΣΗΜΕΡΑ ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε!
ΚΑΠΟΤΕ μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας (άτοκα). ΣΗΜΕΡΑ μας δανείζουν οι τράπεζες-τοκογλύφοι!
ΚΑΠΟΤΕ περνούσαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, κουβέντα και τραγούδι. ΣΗΜΕΡΑ μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου!
ΚΑΠΟΤΕ κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. ΣΗΜΕΡΑ τους κοιτάμε στην τσέπη!
ΚΑΠΟΤΕ δουλεύαμε για να ζήσουμε. ΣΗΜΕΡΑ ζούμε για να δουλεύουμε!
ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. ΣΗΜΕΡΑ δεν έχουμε για κανέναν!
Αυτό το ΚΑΠΟΤΕ, τότε το έλεγαν ΖΩΗ!!!

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Η ελληνική (παρα)παιδεία από το άλφα ως το ωμέγα


Τα 24 λήμματα που φέρνουν πιο κοντά το λεξικό Μπαμπινιώτη με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Πώς συνδέονται οι πρυτάνεις και το φροντιστήριο με το Θεοδώριχο και τα ψιψιψίνια!
Η επιλογή των λημμάτων έγινε με εμφανώς χαλαρή διάθεση και διττό στόχο, την ενημέρωση και την ψυχαγωγία του αναγνώστη.

ΑΡΗΣ: ένας από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, ο θεός του πολέμου (σελ. 137). Καμία σχέση με τον Αρη Σπηλιωτόπουλο, που το βαφτιστικό του είναι… Αριστόβουλος.
ΒΕΡΕΜΗΣ: Δεν υπάρχει στο λεξικό Μπαμπινιώτη, όπου η πλησιέστερη προς το επώνυμο του προέδρου του ΕΣΥΠ λέξη είναι «βερεσέ», (μτφ.) ακούω κάτι βερεσέ: δεν λαμβάνω κάτι σοβαρά υπ’ όψιν μου. Σε αυτό το σημείο της σελίδας 189 του λεξικού Μπαμπινιώτη είναι κρυπτογραφημένη η τύχη της πρότασης Βερέμη για απογευματινά φροντιστήρια στο Λύκειο.
ΓΑΖΕΛΑ: αντιλόπη της Αφρικής και της Ασίας (σελ. 207). Δεν έχει κάποια εμφανή σχέση με το διάλογο, αλλά είναι η ωραιότερη λέξη που βρήκαμε στο Γ του λεξικού Μπαμπινιώτη, μετά τη γραβιέρα, που είναι νόστιμο τυρί, και τη γάμπαρη, που γίνεται ωραία ψητή.
ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ: η ένοπλη σύγκρουση μεταξύ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ελληνικού και αγγλικού στρατού το Δεκέμβριο του 1944 (σελ. 244). Σε επόμενη έκδοση του λεξικού ίσως συμπεριληφθεί και η νεότερη σημασία της λέξης: τα γεγονότα που «ανακαίνισαν» την Αθήνα, με αφορμή το φόνο μαθητή από ειδικό φρουρό. Έτσι μπήκαν τα θεμέλια του διαλόγου για την Παιδεία.
ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ: το σύνολο των γραπτών ή προφορικών δοκιμασιών που αποσκοπούν στην αξιολόγηση κάποιου (σελ. 346). Η αναπόδραστη κατάληξη του διαλόγου για το νέο σύστημα πρόσβασης. Χρειάζεται προσοχή στη δόση. Λένε ότι οι εξετάσεις είναι σαν το φάρμακο. Η μικρή δόση κάνει καλό, η μεγάλη «τον στέλνει» τον υποψήφιο.
ΖΑΠΠΕΙΟ: Το λεξικό Μπαμπινιώτη έχει σχετική αναφορά στο λήμμα Ζάππας: επώνυμο εθνικών ευεργετών, όπως ο Ευάγγελος και ο Κωνσταντίνος (σελ. 399). Συνυπήρξαν εκεί για μία και μοναδική φορά οι δύο μονομάχοι του εξεταστικού. Δεν θα επαναληφθεί. Το ενδεχόμενο να συνυπάρξουν Βερέμης και Μπαμπινιώτης στα γραφεία του ΕΣΥΠ στη Συγγρού προσέκρουσε στις αντιρρήσεις της «σπιτονοικοκυράς», που δεν επέτρεψε να γκρεμιστούν μεσότοιχοι για να φτιαχτεί αίθουσα συνεδριάσεων. Η στάση της συνδέθηκε με ροδαλό μυστακοφόρο ασπρομάλλη, που εθεάθη να της μετράει έξι νοίκια μπροστά. Μετά ανακοινώθηκε ότι το συμβούλιο του κ. Μπαμπινιώτη θα συνεδριάζει στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.
ΗΛΟΣ: το καρφί, συνήθ. στη φρ. επί τον τύπον των ήλων, πρέπει να βάλουμε το δάκτυλο στο αποτύπωμα των καρφιών (πάνω στο σώμα του Χριστού), (μτφ.) στο σημείο, θέμα κ.λπ. που κυρίως ενοχλεί (σελ. 411). Το μότο όλων των εθνικών διαλόγων. Το ακούει η Παιδεία και τρέχει στο σταυρό να καρφωθεί μόνη της.
ΘΕΟΔΩΡΙΧΟΣ: ηγεμόνας των Γότθων (5ος αι.), (σελ. 423). Καμία σχέση με το διάλογο, αλλά μπορεί να πέσει στα περιφερειακά τεστ του Μπαμπινιώτη.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ: φροντιστηριακά μαθήματα κατ’ οίκον (σελ. 437). Η μαύρη τρύπα των οικογενειακών προϋπολογισμών στην Ελλάδα. Η ταρίφα μπορεί να ξεπεράσει τα 200 ευρώ/ώρα, εάν ο «ιδιαίτερος» έχει διατελέσει στο παρελθόν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων.
ΚΕΡΑΜΙΔΙΑ: ψημένες πήλινες πλάκες που χρησιμοποιούνται στην κάλυψη της στέγης (σελ. 501). Στο εκπαιδευτικό σύστημα «κεραμίδια» αποκαλείται το εξεταστικό. Η φράση «ξεκινάτε από τα κεραμίδια» ήταν η πρώτη κριτική επί της ατζέντας που δέχθηκε πριν αποχωρήσει από το Ζάππειο ο υπουργός Παιδείας. Τη διατύπωσε ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Δημ. Μπράτης.
ΛΥΚΕΙΟ: η δεύτερη βαθμίδα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (σελ. 587). Ο μεγάλος ασθενής στο ιατρείο του διαλόγου. Όπως δήλωσε ο επιβλέπων της επέμβασης Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο ασθενής θα υποβληθεί σε λιποαναρρόφηση διδακτέας ύλης και αποκοπή του ομφάλιου λώρου που τον συνδέει με την παραπαιδεία. Οι εξετάσεις θα γίνονται μετά την αποφοίτηση.
ΜΑΡΤΥΡΙΑΡΗΣ: αυτός που μαρτυρεί μυστικά (σελ. 601). Κατ’ επέκταση, όποιος προβαίνει σε αποκαλύψεις «χωρίς εξουσιοδότηση». Ακριβώς αυτό καταλόγισε η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου στον κ. Γ. Μπαμπινιώτη, αναφερόμενη στη συνέντευξη που παραχώρησε ο επικεφαλής του διαλόγου στο City.
ΝΑΥΑΓΙΟ: βύθιση, προσάραξη ή συντριβή πλοίου, (μτφ.) η αποτυχία, το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων (σελ. 666). Η συνήθης έκβαση των εγχειρημάτων διαλόγου στην Ελλάδα. Ήδη πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα για το ποιος θα αποχωρήσει πρώτος: Ο Δ. Μπράτης της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας ή ο Γ. Πανάρετος του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος άρχισε να ξεδιπλώνει το σατανικό του σχέδιο από την πρώτη κιόλας συνεδρίαση του Συμβουλίου; Τσάκισε το ηθικό του ακροατηρίου με την ατέλειωτη ομιλία του.
ΞΕΝΟΦΩΝ: Αθηναίος ιστορικός, πολιτικός και στρατηγός (σελ. 695). Το λήμμα είναι συνθηματικό. Το γράφουμε για όποιον έχει να διαβάσει τη Δευτέρα Αρχαία, αλλά κάθεται και χαζεύει.
ΟΛΜΕ: Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (σελ. 714): οι ακροβάτες του διαλόγου. Με τα πόδια έξω από το διάλογο και τα χέρια μέσα τραβάει τον κ. Μπαμπινιώτη στα γραφεία της για να τα πουν ιδιαιτέρως. Η απουσία της το μεγάλο μαράζι του Άρη. Στη θέα της άδειας της καρέκλας στο Ζάππειο κάποιοι τον είδαν που προσπαθούσε να κρύψει ένα δάκρυ.
ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ: αιρετοί προϊστάμενοι ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με χρονικά καθορισμένη θητεία (σελ. 876). Μανούλες στους ελιγμούς. Έθαψαν στο χιόνι του Καρπενησίου τις διαφωνίες τους για το εξεταστικό και τέσσερις απειλές παραίτησης και ύστερα επιτέθηκαν στους δημοσιογράφους που τις ξέθαψαν.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ (εκπαιδευτικό): το προϊόν της σκληρής δουλειάς ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας με ιδιαίτερη αντοχή στο σκοτσέζικο ντους. Από τον πετροπόλεμο και τα πάρτι με χημικά μέχρι τα «τσάγια με κάμερες και βιολιά».
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ (Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης): συλλογικό όργανο που συγκροτείται σε σώμα με συγκεκριμένες αρμοδιότητες, για ορισμένη θητεία και για τη λήψη αποφάσεων (σελ. 980). Το βασίλειο του καθηγητή Μπαμπινιώτη. Από τα 30 μέλη της Ολομέλειας η κυβέρνηση ελέγχει τα 18, αν αφαιρέσουμε τους συνδικαλιστές, τους εκπροσώπους των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ), της ΚΕΔΚΕ, της ΕΝΑΕ, του ΣΕΒ και τους 2 έφηβους βουλευτές.
ΤΕΙ: Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (σελ. 1.023). Η αχίλλειος πτέρνα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Με τις ευλογίες της κυβέρνησης ξεκίνησε η διερεύνηση του σεναρίου συγχώνευσής τους με τα πανεπιστήμια.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ (ΠΑΙΔΕΙΑΣ): σήμαινε αρχικά «υπηρέτης, βοηθός». Μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, η λέξη αντικατέστησε την ιταλική «μινίστρος», ώστε το αξίωμα του υπουργού να συνδεθεί με την έννοια «υπηρέτης του πολίτη» (σελ. 1.090). Έχει κανείς αντίρρηση;
ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ: ιδιωτικό εκπαιδευτήριο που βοηθά τους μαθητές στα μαθήματα και την προετοιμασία για εξετάσεις (σελ. 1.119). Θεσμός που γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση στην Ελλάδα αλλά και την Τουρκία. Στόχος και αυτού του υπουργού Παιδείας η «εξάλειψή» του.
ΧΑΣΚΟΓΕΛΩ: γελώ δυνατά και με ανοιχτό στόμα (σελ. 1.138). Ο τρόπος που αντιδρούν οι υποψήφιοι του 2009, του 2010 και του 2011 με όλα αυτά που ακούνε ότι θα υφίστανται οι επόμενες γενιές από το 2012 και μετά.
ΨΙΨΙΨΙΝΙΑ: Τα συνδέεις με τα κοκοκόψαρα και παραμυθιάζεις τον κόσμο ότι στο ελληνικό πανεπιστήμιο μπορεί να λειτουργήσει η ελεύθερη πρόσβαση. Μετά αρχίζεις να κλαις στον ώμο του Εσκιμώου διπλανού σου που «έχασες το κορμί» και ξεσπάς στον Παπαδημούλη.
ΩΤΟΣΤΟΠ: Ένας από τους τρόπους διαφυγής σας στο εξωτερικό, εάν έχετε τρομάξει από τις προτάσεις για το νέο εξεταστικό.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/03/21/210309%2012.pdf

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Μηδέν στο «μάθημα» της Έκθεσης


Η 21η Μαρτίου κάθε χρόνου έχει οριστεί από τον ΟΗΕ «διεθνής ημέρα εναντίον των ρατσιστικών διακρίσεων». Και καθώς όλες οι χώρες τιμούν τη μέρα αυτή, καμιά δεν είναι πρόθυμη να εντοπίσει το ρατσισμό στο.. εσωτερικό της. Η Ελλάδα δεν αποτελεί, βέβαια, την εξαίρεση.
Με διαφορά λίγων ημερών δόθηκαν στη δημοσιότητα τρεις διαφορετικές εκθέσεις για την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Οι δύο πρώτες αφορούσαν ειδικά το ζήτημα των μειονοτήτων στη χώρα μας. Προηγήθηκε, στις 18 Φεβρουαρίου, η έκθεση της εμπειρογνώμονος σε μειονοτικά ζητήματα του ΟΗΕ Γκέι Μακντούγκαλ, η οποία υποβλήθηκε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού στη Γενεύη.
Ακολούθησε στις 19 Φεβρουαρίου η Έκθεση του Τόμας Χάμαρμπεργκ, επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Τη σειρά έκλεισε η ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η οποία δημοσιοποιήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου.
Από τις τρεις εκθέσεις, η τελευταία πήρε εγκαίρως σημαντική δημοσιότητα στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις.
Όπως συμβαίνει συνήθως, από το περιεχόμενο της έκθεσης κινητοποιήθηκαν διαφορετικά ανακλαστικά, ανάλογα με τον ιδεολογικό προσανατολισμό των διάφορων σχολιαστών.
Η έκθεση συζητήθηκε, και στη Βουλή, στις 6 Μαρτίου, ύστερα από ερώτηση που απηύθυνε στον πρωθυπουργό ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης. Τελικά, η συζήτηση έγινε δι' αντιπροσώπων. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε η αρμόδια υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη και τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ ο Άδωνις Γεωργιάδης. Όμως κανείς απ' τους δύο δεν μπήκε στην ουσία της έκθεσης.
Αρκέστηκαν στην ανταλλαγή κάποιων γενικόλογων διατυπώσεων για τη σκοπιμότητα αυτών των εκθέσεων.
Το βασικότερο επιχείρημα του κ. Γεωργιάδη ήταν ότι σκόπιμα συνέπεσε η ανακοίνωση της έκθεσης με την επίσκεψη της κυρίας Μπακογιάννη στις ΗΠΑ. Πρόκειται για παραλογισμό που θα μπορούσαν να τον σκεφτούν μόνο κάποιοι που θεωρούν ότι όλος ο πλανήτης εξυφαίνει μια ανθελληνική συνωμοσία. Γιατί, βέβαια, η έκθεση δεν αναφέρεται αποκλειστικά στην Ελλάδα, αλλά σε 165 διαφορετικά κράτη. Όσο για την ημερομηνία ανακοίνωσής της, έγινε φέτος ό,τι και κάθε χρόνο, εφόσον αυτή η ημερομηνία προσδιορίζεται συνήθως στις τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου ή τις πρώτες του Μαρτίου.
Όμως, από την άλλη πλευρά, δεν είναι σοβαρός ούτε ο ισχυρισμός Μπακογιάννη ότι η έκθεση εκφράζει μόνο τις απόψεις των συντακτών της, δηλαδή κάποιων απλών υπαλλήλων της αμερικανικής διοίκησης. Το ίδιο ατυχές επιχείρημα είχε χρησιμοποιήσει και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος την ημέρα που δημοσιοποιήθηκε η έκθεση.
Είναι γνωστό ότι αυτές οι ετήσιες εκθέσεις αποτελούν όπλο στα χέρια των ιθυνόντων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και χρησιμοποιούνται για να υποβάλλονται σε πιέσεις ορισμένες κυβερνήσεις ή να στέλνονται διπλωματικά μηνύματα σε κάποιες άλλες. Και, βέβαια, όσο πιο αδύναμο είναι κάποιο κράτος, τόσο περισσότερο αισθάνεται την «απειλή» απ' αυτές τις εκθέσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κανείς να υπερτιμά την αξία τους. Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή της προεδρίας Κάρτερ, το 1977, όταν οι εκθέσεις αυτές έδωσαν μορφή στη «σταυροφορία για την ελευθερία», που αποτελούσε πυλώνα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ κατά την περίοδο διακυβέρνησης των Δημοκρατικών.
Βέβαια, τότε, κύριος στόχος ήταν τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης ελάχιστα απασχολούσαν τους αμερικανούς εμπειρογνώμονες. Οι στόχοι των εκθέσεων των ΗΠΑ μετατοπίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, αφού είχε πλέον καταρρεύσει ο άλλος πόλος του παγκόσμιου ανταγωνισμού.
Στην Ελλάδα πολιτικοί και κοινή γνώμη ξαφνιάστηκαν πρώτη φορά από το περιεχόμενο της ετήσιας έκθεσης στις αρχές του 1991. Μετά το 1993, με την προεδρία Κλίντον, δόθηκε νέα έμφαση από την αμερικανική κυβέρνηση στη «διαχείριση» των ανθρώπινων δικαιωμάτων σ' όλο τον κόσμο.
Οι εκθέσεις έχασαν μέρος από το πολιτικό τους βάρος κατά την περίοδο του προέδρου Μπους του νεότερου.
Από το 2001 ο επίσημος λόγος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στρέφεται περισσότερο στην ασφάλεια και λιγότερο στην υπεράσπιση δικαιωμάτων. Ίσως η περίοδος Ομπάμα δημιουργεί τις συνθήκες για αναβάθμιση του ρόλου των εκθέσεων.
Αλλά τι καινούριο έχει να προσθέσει η φετινή έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ; Και για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν και πάλι τόσες αντιπαραθέσεις στη χώρα μας;
Η γνώμη μας είναι ότι σε λάθος σημείο εστιάστηκε το ενδιαφέρον των πολιτικών αναλυτών. Γιατί -όπως θα δούμε παρακάτω- τα σημεία που συνήθως θεωρούνται σκανδαλώδη στην Ελλάδα (δηλαδή όσα αναφέρονται στις μειονότητες της Δυτικής Θράκης και της Μακεδονίας) είναι φέτος αρκετά πιο ήπια από άλλες χρονιές, σημάδι ότι έχει γίνει δεκτό από τη διπλωματία των ΗΠΑ ένα τμήμα των θέσεων της ελληνικής πλευράς.
Επίσης δεν έχει νόημα να εκτιμήσει κανείς τις ειδικές αναφορές και την περιπτωσιολογία παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταγράφονται στην έκθεση. Πρόκειται, στις περισσότερες περιπτώσεις, για αντιγραφή από εκθέσεις οργανισμών και μη κυβερνητικών οργανώσεων που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα (Επιτροπές ΟΗΕ και Συμβουλίου Ευρώπης, Επιτροπή για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων, Διεθνής Αμνηστία, Παρατηρητήριο Συμφωνιών Ελσίνκι), ενώ έχουν ληφθεί υπόψη οι θέσεις του Συνηγόρου του Πολίτη και οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Στα περισσότερα ζητήματα οι θέσεις της φετινής έκθεσης είναι ιδιαιτέρως ήπιες για την ελληνική κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό είναι ότι, για να μετριαστούν οι εντυπώσεις από τις άθλιες συνθήκες κράτησης σε φυλακές και κέντρα προσφύγων, αφιερώνεται μία ολόκληρη παράγραφος για να εκθειαστούν οι υποδειγματικές συνθήκες στο κέντρο κράτησης προσφύγων «Φυλάκιο» στη Θράκη («είναι καθαρό και κλιματιζόμενο, δεν υπάρχουν ανήλικοι, έχει καφετέρια, εγκαταστάσεις αναψυχής, τηλέφωνο και αναρρωτήριο με τέσσερα κρεβάτια»...).
Το πραγματικό σκάνδαλο με τη φετινή έκθεση είναι ότι παρεμβαίνει σε καθαρά πολιτικά ζητήματα που δεν έχουν καμιά σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, μόνο και μόνο για να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό».
Το όνομα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αναφέρεται σε πέντε σημεία της έκθεσης, γεγονός που υποδηλώνει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την έκρηξη του Δεκέμβρη.
Επικρίνεται η αστυνομία γιατί «παρά το γεγονός ότι οι διωκτικές αρχές της χώρας υπήρξαν γενικά αποτελεσματικές, μερικές φορές η αστυνομία δεν ερεύνησε εντελώς τους αυτοσχέδιους "αντιιμπεριαλιστές" αναρχικούς που χρησιμοποιούν βόμβες με γκαζάκια και κοκτέιλ Μολότοφ για να επιτεθούν σε κτίρια, κυβερνητικά γραφεία, στόχους που εκπροσωπούν "δυτικά συμφέροντα" και την αστυνομία, ιδίως στο κέντρο της Αθήνας».
Οι κατηγορίες στο κείμενο επεκτείνονται και στη Δικαιοσύνη, με μια εντελώς αστήρικτη επιχειρηματολογία:
«Το δικαστικό σώμα αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη επιείκεια όσους επικαλούνται πολιτικό κίνητρο σε πράξεις καταστροφής περιουσιών (τους λεγόμενους αναρχικούς) παρά εκείνους που δεν επικαλούνται πολιτικό κίνητρο. Για παράδειγμα, οι αναρχικοί καταδικάζονται συχνά σε ποινές με αναστολή αντί για φυλάκιση και χρηματική ποινή».
Φτάνει, μάλιστα, η έκθεση να ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή Κούγια στην υπεράσπιση του αστυνομικού που σκότωσε τον 15χρονο: «Εκπρόσωποι της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης έκαναν δηλώσεις με τις οποίες κάποιοι παρατηρητές διέκριναν ότι προκαταλαμβάνουν την ενοχή του αστυνομικού. Την επομένη του σκοτωμού τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης καταδίκασαν τους αστυνομικούς ως ένοχους φόνου. Ανεξάρτητοι παρατηρητές εξέφρασαν την ανησυχία τους ότι παρόμοιες δηλώσεις προϋποθέτουν την ενοχή των αστυνομικών και θέτουν σε κίνδυνο το δικαίωμα του κατηγορούμενου σε μια δίκαιη δίκη».
Αντίθετα, στα μειονοτικά ζητήματα -που τόσο κακοκαρδίζουν την πλειονότητα των πολιτικών αναλυτών- η έκθεση διατηρεί εξαιρετικά χαμηλούς τόνους. Για να το αντιληφθεί κανείς αυτό πρέπει να συγκρίνει τις σχετικές παραγράφους με τα αντίστοιχα εδάφια των εκθέσεων των περασμένων χρόνων. Αντιπαραβάλαμε τα κρίσιμα σημεία των τελευταίων δέκα χρόνων (1999-2008) για να καταλήξουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα:

α) Για τη Δυτική Θράκη:
Η έκθεση του 2008 δεν παίρνει θέση για τον εθνικό χαρακτήρα της μειονότητας στη Δ. Θράκη. Αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι αναγνωρίζεται αποκλειστικά ως «μουσουλμανική» και ότι απαγορεύεται η χρήση των όρων «Τούρκος-τουρκικός» σε ονόματα σωματείων, ενώ επιτρέπεται τα άτομα να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι.
Έχει, δηλαδή, απαλειφθεί η διατύπωση που περιλαμβανόταν πανομοιότυπη από χρόνο σε χρόνο μέχρι την έκθεση του 2002 ότι «το μεγαλύτερο μέρος της μουσουλμανικής μειονότητας είναι εθνικά Τούρκοι ή τουρκόφωνοι».
Δεν αναφέρεται επίσης αριθμός της μειονότητας, όπως στις παλιότερες εκθέσεις (96.000 το 1999, 98.000 το 2000 και το 2001, 130.000 το 2002).
Μάλιστα στην έκθεση του 2008 έχει προστεθεί η γνωστή ελληνική θέση ότι οι Πομάκοι πιέζονται για να εκτουρκιστούν: «Ορισμένα μέλη της κοινότητας των Πομάκων ισχυρίστηκαν ότι υφίστανται πιέσεις από την τουρκόφωνη κοινότητα να αρνηθούν την ύπαρξη πομακικής ταυτότητας ως διαφορετικής από την τουρκική ταυτότητα».
Αυτή η διατύπωση πρωτοεμφανίστηκε στην περσινή έκθεση.

β) Για τη Μακεδονία:
Η έκθεση δεν προσδιορίζει την εθνοτική ταυτότητα στους σλαβόφωνους πολίτες της Μακεδονίας.
Αναφέρει μόνο ότι «η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μιας σλαβικής διαλέκτου στη βορειοδυτική περιοχή της χώρας, την οποία ονομάζουν "μακεδονική" όσοι τη μιλούν. Ένας μικρός αριθμός ατόμων που μιλούν σλαβικά επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως "Μακεδόνες", χαρακτηρισμός που προκαλεί ισχυρή αντίθεση από άλλους Έλληνες».
Έχουν απαλειφθεί, δηλαδή, οι «ενοχλητικές» για την Αθήνα διατυπώσεις που επαναλαμβάνονταν κάθε χρόνο μέχρι την περσινή έκθεση, ότι «οι περισσότεροι ομιλητές της διαλέκτου αυτοχαρακτηρίζονται ως "ντόπιοι"» και ότι η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τη σλαβική διάλεκτο ως «γλώσσα διαφορετική από τη βουλγαρική».
Επίσης έχει αφαιρεθεί το κομμάτι προηγούμενων εκθέσεων (2005, 2006), όπου γινόταν αναφορά στην απαγόρευση εισόδου ατόμων σλαβομακεδονικής καταγωγής, με βάση κάποια «μαύρη λίστα». Από το 1999 έως το 2003 οι εκθέσεις αναφέρονταν και στον αριθμό των πολιτών που μιλούν τη γλώσσα αυτή («10.000 έως 50.000»), ενώ το 2003 αναφέρεται ρητά ότι «η "μακεδονική" είναι μια γλώσσα διακριτή από τη βουλγαρική».
Αρά δεν έχει κανένα λόγο να είναι δυσαρεστημένη η κυρία Μπακογιάννη με τη νέα έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τουλάχιστον για τα ζητήματα των μειονοτήτων. Όσο για τις επικρίσεις ότι η αστυνομία είναι ανεκτική προς τους αναρχικούς, ας είναι καλά η νέα πολιτική πυγμής του «δίδυμου» Μαρκογιαννάκη-Παυλόπουλου.

Αντίθετα από την εξ ορισμού μειωμένη αξιοπιστία της ετήσιας έκθεσης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η δεύτερη έκθεση που δημοσιοποιήθηκε αυτές της μέρες φέρει τη σφραγίδα του ΟΗΕ.
Την υπογράφει η ειδική εμπειρογνώμονας για θέματα μειονοτήτων Γκέι Μακντούγκαλ, γνωστή υποστηρίκτρια των ανθρώπινων δικαιωμάτων και στη δική της χώρα, τις ΗΠΑ, πράγμα που βέβαια έχει ιδιαίτερη σημασία.
Γι' αυτή την έκθεση έχει κάθε λόγο η ελληνική κυβέρνηση να ανησυχεί: Η κυρία Μακντούγκαλ επισκέφτηκε τη χώρα μας από τις 8 έως τις 16 Σεπτεμβρίου 2008 και, παρά το ασφυκτικό πρόγραμμα με συναντήσεις «επισήμων» που φρόντισε να της οργανώσει το υπουργείο Εξωτερικών, κατάφερε να βρει λίγο χρόνο για να έρθει σε επαφή και με μέλη μειονοτικών ομάδων στη Βόρεια Ελλάδα.
Η έκθεσή της αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του ΟΗΕ το πρωί της Παρασκευής 27 Φεβρουαρίου αλλά αγνοήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης.
Μέχρι που ένα ωραίο πρωί, στις 5 Μαρτίου, μια βδομάδα δηλαδή αργότερα, ανέλαβε να την κατακεραυνώσει ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, το ΑΠΕ έβγαλε σχετικό τηλεγράφημα, τη σκυτάλη πήραν τα κανάλια και την επομένη σύσσωμες οι ελληνικές εφημερίδες αποκάλυψαν το «ανθελληνικό» ντοκουμέντο.
«Έκθεση-πρόκληση» εκτιμά το Mega, «Έκθεση-πρόκληση» και το «Έθνος», «Μας έπιασαν στον ύπνο», θρηνούν «Τα Νέα», «Προκλητική έκθεση» επαναλαμβάνουν η «Απογευματινή» και ο «Ριζοσπάστης», ο οποίος επανέρχεται την άλλη μέρα: «Στη μέγγενη του ΟΗΕ η Ελλάδα».
Την επόμενη Κυριακή ανέλαβαν οι εβδομαδιαίες του «πατριωτικού χώρου»: το «Πρώτο Θέμα» μιλά για «Βρόμικο παιχνίδι με δήθεν "μειονότητες"» και το «Παρόν» φροντίζει από τον τίτλο του να δείξει την άρια καταγωγή του, μιλώντας για την «Αφροαμερικανίδα του ΟΗΕ», ενώ ο (Καυκάσιος) κ. Παπαθεμελής, που υπογράφει το άρθρο, δεν γνωρίζει καν το όνομά της. Την αναφέρει ως «Μακ Ντάγκλας» και αποφαίνεται ότι είναι «αγράμματη ή βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία»! Το σπασμένο τηλέφωνο της εθνικοφροσύνης για μια ακόμα φορά σε εγρήγορση...
Και για ποιο λόγο όλος αυτός ο πανικός; Η κυρία Μακντούγκαλ απλά συνόψισε όσα επί χρόνια επαναλαμβάνουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα σ' όλο τον κόσμο. Και «τόλμησε» να ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση να σεβαστεί τις διεθνείς συνθήκες και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Παραθέτουμε σε μετάφραση το πιο χαρακτηριστικό απόσπασμα της έκθεσης Μακντούγκαλ:
«Η κυβέρνηση [της Ελλάδας] οφείλει να εγκαταλείψει την αμφισβήτηση αν υπάρχει μακεδονική μειονότητα ή τουρκική μειονότητα και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στην προστασία των δικαιωμάτων του αυτοπροσδιορισμού, της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι αυτών των κοινοτήτων.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να συμμορφωθεί πλήρως με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που καθορίζουν ότι πρέπει να επιτραπεί σε σωματεία να χρησιμοποιήσουν τις λέξεις "μακεδονικός" και "τουρκικός" στα ονόματά τους και να εκφράζουν ελεύθερα τις εθνοτικές ταυτότητές τους. Σε αυτά τα σωματεία που έχει απαγορευτεί να κάνουν χρήση αυτών των ονομάτων πρέπει να δοθεί άμεση έγκριση. Τα δικαιώματά τους σε μειονοτική προστασία πρέπει να γίνουν σεβαστά σύμφωνα με τη Διακήρυξη για τις Μειονότητες και τις βασικές διεθνείς συνθήκες ανθρώπινων δικαιωμάτων».
Υποτίθεται ότι και η ελληνική κυβέρνηση μιλά για «αυτοπροσδιορισμό» (έστω και με την κουτοπονηριά του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού», ο οποίος όμως δεν έχει διαφορά από τον συλλογικό αν είναι δημόσιος), και ότι σέβεται τις διεθνείς συνθήκες και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Τι περισσότερο ζητά η κυρία Μακντούγκαλ;

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και η τρίτη έκθεση, αυτή με την οποία ασχολήθηκαν ελάχιστα τα ΜΜΕ. Την έχει συντάξει ο ίδιος ο επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης Τόμας Χάμαρμπεργκ, ο οποίος επισκέφθηκε την Ελλάδα από τις 8 ως τις 10 Δεκεμβρίου. Ο κ. Χάμαρμπεργκ δεν είναι... «Αφροαμερικανός» για να προκαλέσει τόσες αντιδράσεις αλλά Σουηδός και επιπλέον είναι ο ίδιος επίτροπος (και όχι απλός εισηγητής), με πλούσια διεθνή καριέρα στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ε, λοιπόν, και η έκθεση του κ. Χάμαρμπεργκ, που πέρασε στα ψιλά του ελληνικού τύπου, συμβαδίζει απολύτως με τις διαπιστώσεις και τις προτάσεις της έκθεσης Μακντούγκαλ.
Ο κ. Χάμαρμπεργκ στα συμπεράσματά του εκφράζει τη «βαθιά του ανησυχία» για την επιμονή της Ελλάδας να μην αναγνωρίζει άλλη μειονότητα πέρα από την τριμερή «μουσουλμανική μειονότητα» στη Δυτική Θράκη, και υπογραμμίζει ότι «κάθε υποχρέωση της Ελλάδας που προκύπτει από τη Συνθήκη της Λοζάνης ή οποιαδήποτε άλλη συνθήκη των αρχών του 20ού αιώνα πρέπει να αντιμετωπίζεται και να ερμηνεύεται σε πλήρη και αποτελεσματική συμμόρφωση προς τις υποχρεώσεις που ανέλαβε με την επικύρωση των ψηφισμάτων ευρωπαϊκών και διεθνών οργάνων ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ο επίτροπος «επιθυμεί να υπενθυμίσει ότι η ελευθερία του εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού είναι μία μείζων αρχή, στην οποία πρέπει να στηρίζονται οι δημοκρατικές πλουραλιστικές κοινωνίες και οφείλουν να την εφαρμόζουν σε όλες τις μειονοτικές ομάδες, ό,τι κι αν είναι αυτές, εθνικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές».
Ο κ. Χάμαρμπεργκ απαντά και στους φόβους που εκφράζουν οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης ότι ενδεχόμενη αναγνώριση μειονοτήτων θα προκαλέσει αντιδράσεις:
«Η ύπαρξη εντάσεων μεταξύ μελών και ομάδων μιας δημοκρατικής κοινωνίας, όπως η Ελλάδα, είναι σύμφυτο στοιχείο του πλουραλισμού της. Η απάντηση στις εντάσεις δεν πρέπει να είναι η υιοθέτηση κατασταλτικών μέτρων».
Ο επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης αναφέρεται και στο γεγονός ότι δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που δικαιώνουν τους «τουρκικούς» και «μακεδονικούς» συλλόγους.
Ειδικά για τη «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού», μια υπόθεση που έχει κριθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ήδη από το 1998, ο επίτροπος αναφέρει πως «πληροφορήθηκε ότι το νομικό πρόσωπο αυτού του σωματείου ακόμα δεν αναγνωρίζεται, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση παραδέχτηκε στο Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2000 ότι [στο εξής] "δεδομένης της άμεσης επίδρασης των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στην ελληνική νομοθεσία, τα ελληνικά δικαστήρια δεν θα παραλείψουν να προλάβουν [στο εξής] αυτού του είδους δικαστικά σφάλματα στα οποία οφείλεται η παράβαση που διαπιστώθηκε σ' αυτή την υπόθεση"».
Τελικά, όχι μόνο δεν φρόντισε η ελληνική κυβέρνηση να αποφευχθούν «αυτού του είδους τα δικαστικά σφάλματα», αλλά αρνείται μέχρι σήμερα να εφαρμόσει τις τελεσίδικες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αφορούν το δικαίωμα χρήσης των όρων «τουρκικός» ή «μακεδονικός» στους τίτλους ορισμένων σωματείων της Θράκης και της Μακεδονίας.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Ο φόβος του θανάτου, o πόθος για την αθανασία


«Το ανθρώπινο σώμα αρχίζει να αποσυντίθεται τέσσερα λεπτά μετά το θάνατο. Τα κύτταρα λιώνουν από μέσα προς τα έξω. Ο ιστός ρευστοποιείται και στη συνέχεια εξατμίζεται. Άψυχο πλέον, το ακινητοποιημένο σώμα μετατρέπεται σε ένα μεγάλο φαγοπότι για άλλους οργανισμούς. Πρώτα για τα βακτήρια και ύστερα για τα έντομα. Όπως οι μύγες. Αφήνουν επάνω του τα αβγά τους, τα οποία εκκολάπτονται. Οι προνύμφες τρέφονται από το θρεπτικό ζωμό και στη συνέχεια αποδημούν. Εγκαταλείπουν το σώμα με τάξη, ακολουθώντας η μία την άλλη σε μια πειθαρχημένη πομπή που κατευθύνεται πάντοτε νότια. Νοτιοανατολικά ή νοτιοδυτικά ενίοτε, αλλά ποτέ βόρεια. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Εν τω μεταξύ, η μυϊκή πρωτεΐνη του σώματος έχει διασπαστεί παράγοντας ένα ισχυρό χημικό μίγμα. Φονικό για τη χλωρίδα, σκοτώνει το χορτάρι όσο σέρνονται μέσα του οι προνύμφες, σχηματίζοντας έναν ομφάλιο λώρο θανάτου»
Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
SIMON BECKETT
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Κοιτάξτε το ρολόι σας. Στο επόμενο λεπτό θα πεθάνουν περισσότεροι από 100 άνθρωποι. Η ώρα που θα φύγει θα πάρει μαζί της στο παρελθόν περίπου 6.000 ψυχές. Μέχρι να σβήσει αυτή η μέρα περισσότεροι από 140.000 άνθρωποι θα επιβιβαστούν στις βάρκες για τον Αχέροντα ή θα σχηματίσουν ουρά μπροστά στον Άγιο Πέτρο – δεν έχει και τόση σημασία.
Μη σας τρομάζουν οι αριθμοί. Είναι η στατιστική της ανακύκλωσης των ανθρώπινων πόρων που διαθέτει ο πλανήτης. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι που θα γεννηθούν είναι περισσότεροι από αυτούς που θα πεθάνουν. Το ανθρώπινο είδος εξασφαλίζει την αθανασία μέσα από τη θνητότητα των μελών του. Αυτή είναι μια αισιόδοξη σκέψη, που βέβαια δεν έχει απολύτως τίποτα να πει σε όσους αρχίζουν το ταξίδι προς την αποσύνθεση και την ανυπαρξία.
Δεν είναι ειρωνικό; Ο θάνατος έχει χαραχτεί στο DNA μας, αλλά στη συνείδησή μας έχει αποτυπωθεί η προσδοκία της αθανασίας. Αυτό το μεγάλο αρχέγονο δράμα συντελείται από τότε που η ανθρώπινη σκέψη συναντήθηκε με το βασικό ένστικτο, εκείνο της επιβίωσης. Οι άνθρωποι αγαπούν τη ζωή και φοβούνται το θάνατο. Αποθεώνουν τη νιότη και λυγίζουν μπροστά στη φθορά. Το βλέπεις παντού. Στη δύναμη που ύψωσε τις πυραμίδες και τον Παρθενώνα, στις αιτίες που γέννησαν τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και την τέχνη.
Οι θεοί προσέφεραν υποσχέσεις, οι φιλόσοφοι παρηγοριά και οι καλλιτέχνες διεξόδους από βασανιστικά ερωτήματα. Από τον Αχιλλέα μέχρι τον Φάουστ και από τον Δράκουλα ως τον Χαϊλάντερ, η παντοτινή νιότη γίνεται δεκτή με κάθε τίμημα, ακόμα και αν οι συνθήκες είναι εύθραυστες. Ένας ακάλυπτος τένοντας ή κάποιος όρος με ψιλά γράμματα στο συμβόλαιο με το διάβολο σπεύδουν να υπογραμμίσουν το ανέφικτο. Έστω κι έτσι, η κατά Γκάτσο «σκληρή ομορφονιά» είναι μια αστείρευτη πηγή γοητευτικής έμπνευσης. Και ελπίδας. Αν είστε συνεπείς θρησκευόμενοι, τότε η υπόθεση σας απασχολεί ελάχιστα, καθώς περιμένετε ζωή μετά το θάνατο. Αν μη τι άλλο, η χριστιανική υπόμνηση της ανάστασης του Λαζάρου κάτι τέτοιο σάς δείχνει, πριν από την έξοδο του Ιησού από τον Άδη. Αν το φιλοσοφήσετε, μπορεί να εγκαταλείψετε την προσπάθεια μπροστά στο μάταιο της αναζήτησης ή να συμβιβαστείτε με τη διατήρηση του ανθρώπινου είδους και τη διαιώνιση της παρουσίας σας μέσα από απογόνους. Αν θέσετε το θέμα σε προσωπική βάση, μάλλον θα μελαγχολήσετε. Αλλά έχετε και κάθε δικαίωμα να ονειρεύεστε.
Η Turritopsis nutricula είναι μια μέδουσα με διάμετρο που δεν υπερβαίνει τα 4 χιλιοστά. Απαντάται σε μεγάλους πληθυσμούς στην Καραϊβική, αλλά πιθανότατα βρίσκεται σε όλους τους ωκεανούς του πλανήτη. Η ονομασία της είναι δύσκολη, μάλλον δεν θα τη συγκρατήσετε. Καλύτερα να χρησιμοποιήσετε τον κοινό προσδιορισμό της ως «μέδουσας Χαϊλάντερ». Θεωρητικά είναι αθάνατη, ίσως πρόκειται για το μοναδικό γνωστό είδος που παρακάμπτει τους μηχανισμούς της γήρανσης και του θανάτου. Έχει παρατηρηθεί ότι αμέσως μετά την αναπαραγωγή της η μέδουσα αντιστρέφει την πορεία γήρανσης των κυττάρων της, ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και ξαναγίνεται νέα. Και αρχίζει και πάλι τον ίδιο κύκλο γήρανσης, αναπαραγωγής και επιστροφής στη νεότητα. Θεωρητικά είναι αθάνατη, αν και αυτό δεν έχει αποδειχτεί προς το παρόν στο εργαστήριο. Ακούγεται άδικο, έτσι δεν είναι; Μια αθάνατη μέδουσα και εμείς κοινοί θνητοί. Μόνο που η μέδουσα, ακόμα και αν κολυμπάει ως τα βάθη της αιωνιότητας, δεν θα αποκτήσει τις αισθήσεις και τις εμπειρίες που απολαμβάνουμε εμείς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Λες και η φύση έχει μια περίεργη περί δικαίου αίσθηση. Μέχρι πρόσφατα οι επιστήμονες πίστευαν ότι και συγκεκριμένα είδη βακτηρίων έχουν κερδίσει την αθανασία. Όχι ως μονάδες, αλλά ως αποικίες. Μόνο που η θεωρία κατέρρευσε όταν αποδείχτηκε ότι σε βάθος χρόνου ακόμα και οι αποικίες φθίνουν. Τα βακτήρια πεθαίνουν κι αυτά. Ας απομακρυνθούμε από το μικροσκόπιο.
Η πολιτικώς ορθή επιστημονική άποψη απορρίπτει την προοπτική της αθανασίας. Θεωρεί εξαιρετικά πιθανή την παράταση του μέσου όρου ζωής πάνω από τα εκατό χρόνια στο τέλος του αιώνα μας, αλλά κανένας εκπρόσωπος του επιστημονικού «κατεστημένου» δεν θα συζητούσε σοβαρά τα περί αθανασίας. Βέβαια, πριν από εκατό χρόνια χαμογελούσαν ειρωνικά με εκτιμήσεις που έφεραν τους ανθρώπους να ζουν 90 χρόνια, αλλά στην περίπτωση της αθανασίας τα όρια καταργούνται, παραβιάζονται βίαια ο κώδικας του DNA και η φυσική ακολουθία. Ωστόσο, και η αντίθετη άποψη αρχίζει να αποκτά ειδικό βάρος και θέση στο βήμα των επιστημονικών συνεδρίων. Άλλωστε, όταν άρχισαν να δημοσιεύονται τα πρώτα άρθρα για τη μηχανική πτήση εκδηλώθηκε η ειρωνεία για τους αυθάδεις που ισχυρίζονται ότι θα αψηφήσουν το νόμο της βαρύτητας. Σήμερα ακόμα και σοβαροί επιστήμονες συσπειρώνονται σε ομάδες συζητήσεων περί αθανασίας, στοιχειοθετώντας ιδεολογικό και επιστημονικό υπόβαθρο. Immortalists και transhumanists (δεν υπάρχουν δόκιμες έννοιες στα ελληνικά) αρθρογραφούν, διατυπώνουν σκέψεις, αισιοδοξούν, ενίοτε εμπορεύονται και ελπίδες. Ουσιαστικά πρόκειται για ρεύματα που αρθρώνουν λόγο περισσότερο ιδεολογικό παρά επιστημονικό. Τεκμηριώνουν την αισιοδοξία τους στη θεαματική πρόοδο της επιστήμης και ελπίζουν ότι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στη δύση του 20ού αιώνα θα διεκδικήσουν με επιτυχία το μερίδιό τους στην αθανασία. Αν διατυπώσετε ενστάσεις, θα υποβιβάσουν το στόχο σε παράταση της ζωής πάνω από τον αιώνα ή τα 120 χρόνια. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η προοπτική φαίνεται τόσο φωτεινή και ελπιδοφόρα, που κινδυνεύεις να πιστέψεις ότι σε αφορά.
Στις μέρες μας δεν πραγματοποιείται κανένα επιστημονικό συνέδριο που να πραγματεύεται την αθανασία του σώματος. Η παράταση της ζωής και η βελτίωση των συνθηκών της αποτελούν βέβαια το ιερό δισκοπότηρο και τη μελωδία που κάνει τις ταμειακές μηχανές των βιομηχανιών φαρμάκου να τραγουδούν ευτυχισμένες. Όμως το όνειρο της αθανασίας είναι ικανό να συντηρήσει ερευνητές, να προσελκύσει κονδύλια, να τραβήξει ανθρώπους πίσω από μια ελπίδα για την οποία μόνο η θρησκεία έχει συγκεκριμένες απαντήσεις να προσφέρει. Ελάχιστοι πείθονται. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι καλύτερο να διαπραγματευτούν με το φόβο του θανάτου παρά να προσδοκούν την αιώνια ζωή με σάρκα, οστά και ζεστό αίμα στις αρτηρίες τους. Θυμηθείτε μόνο την ουρά που σχηματίστηκε στην τελευταία διάλεξη του Ίρβιν Γιάλομ στην Αθήνα με αντικείμενο το φόβο του θανάτου. Τι είπε ο Γιάλομ; Περίπου όσα γράφει στον «Κήπο του Επίκουρου» προσπαθώντας να ξορκίσει τον τρόμο του θανάτου. Ο θάνατός μας, λέει, είναι μια υπόθεση που δεν μας αφορά, καθώς δεν πρόκειται να τον ζήσουμε. Δεν απαντά όμως στο άγχος που εγείρεται κατά τη διάρκεια της πορείας μας προς το τέλος. Και συνεχίζει λέγοντας πως πρέπει να συμβιβαστούμε από την εναλλακτική μορφή αθανασίας που μας χορηγούν οι συνέπειες των πράξεών μας κατά την παραμονή μας στον κόσμο. Είμαστε όπως η πέτρα που πέφτει στη λίμνη: δημιουργούμε κυκλικούς κυματισμούς που εκτείνονται και πιο πέρα από το σημείο βύθισης στο νερό. Σας πείθει;
Άσκοπο το ερώτημα, σε αυτά τα θέματα οι απαντήσεις είναι τόσο προσωπικές, που δεν ομαδοποιούνται. Ο Νίκος Ξυδάκης συνέκρινε, με το άρθρο του στην «Καθημερινή», την ουρά που σχηματίστηκε για τον Γιάλομ με το πλήθος που συγκεντρώθηκε για να προσκυνήσει τα λείψανα ενός αγίου. Τις βρήκε ίδιες. «Ίδια η αγωνία, πυρηνικά ίδια η διαχείριση. Οι άνθρωποι ζητούν απαντήσεις και παρηγοριά. Ένας διαχωρισμός: στο λείψανο συνέρρευσε η φτωχολογιά, θεοφοβούμενοι ρωσόφωνοι. Στον ψυχαναλυτή συνέρρευσε η εκκοσμικευμένη μεσοανώτερη τάξη». Σωστό. Και αν έρθει η αθανασία ή, έστω, γίνουν βήματα προς την κατάκτησή της θα πρόκειται για μια υπόθεση της ανώτερης τάξης. Όπως σήμερα ο Αιθίοπας ζει τα μισά χρόνια από αυτά που απολαμβάνει ένας Γιαπωνέζος, έτσι και η παράταση της ζωής ή η κατάκτηση της αιωνιότητας θα περάσει πρώτα από τους εύπορους. Υπάρχουν λογικές και, φαινομενικά, παράλογες θεωρίες και πορείες προς αυτή την κατεύθυνση.
Η συμβατική προσέγγιση μας λέει ότι η πορεία προς την αθανασία ή τα γενναιόδωρα όρια ζωής θα έρθουν από τη βελτίωση της πραγματικής επιστήμης και την ολοκληρωμένη γνώση των μικρών μυστικών που κρύβονται στα κύτταρα. Μετά ο άνθρωπος μπορεί να κατασκευάζει αποτελεσματικά όργανα και αληθινά όνειρα. Ούτως ή άλλως, η τάση για αύξηση των ορίων ζωής είναι αντιστρέψιμη από τότε που ο πολιτισμός αποτελείτο από τη μία πέτρα πάνω στην άλλη.
Υπάρχουν κι άλλα. Κρυονική και νανοτεχνολογία αποτελούν ισχυρά βέλη στη φαρέτρα των επιχειρημάτων τους. «Ακόμη κι αν πεθάνετε, μπορείτε να μπείτε στην κατάψυξη. Με τη βοήθεια της νανοτεχνολογίας τα κύτταρά σας θα αποκατασταθούν και κάποτε θα επιστρέψετε στη ζωή». Σήμερα αυτό κοστίζει από 80.000 δολάρια (μόνο το κεφάλι) έως 200.000 δολάρια για ολόκληρο το σώμα. Οι εταιρίες δεν κάνουν τους τζίρους που περίμεναν. Οι επιστήμονες που διαφωνούν, αν δεν λοιδορούν, σημειώνουν ότι σε περίπτωση που μπείτε στην κατάψυξη ο εγκέφαλός σας θα θυμίζει ένα κουπάκι με φράουλες που έμειναν για καιρό στο ψυγείο. «Τώρα έχουμε την τεχνολογία να το αποτρέψουμε αυτό» απαντούν οι ιδιοκτήτες των ψυκτικών θαλάμων. Οι transhumanists δεν έχουν αναστολές. Η ζωή ταυτίζεται με τη συνείδηση, με τη λειτουργία του εγκεφάλου, η οποία μπορεί να υποστηρίζεται με κάθε τρόπο. Ένα μοντέλο αθανασίας θα μπορούσε να είναι η προσομοίωση της συνείδησης με λογισμικό. Το σώμα σας δεν θα υπάρχει, αλλά εσείς θα ζείτε μέσα σ’ έναν υπολογιστή. Σας φαίνεται απίθανο; Όσο υπάρχει μέλλον θα υπάρχουν και απόψεις που θα περιμένουν τη μέρα ή τον αιώνα της επαλήθευσής τους. Θεωρητικά, η αθανασία προβάλλει στο τέλος μιας μακράς διαδρομής εξέλιξης και ανακαλύψεων. Από την πρώτη πτήση των αδελφών Ράιτ μέχρι τον περίπατο του Άρμστρονγκ στη Σελήνη πέρασαν μόλις 66 χρόνια. Ο χρόνος τείνει στο άπειρο και η αθανασία δεν αποκλείεται να περιμένει στη διαδρομή. Αλλά ίσως και να ανατείλει σε έναν κόσμο όπου πλέον δεν θα αξίζει να ζούμε. Ακόμα χειρότερα: φανταστείτε ότι είστε αθάνατος και σας εμφανίζουν αποδείξεις για την ύπαρξη ζωής μετά το θάνατο…

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/04/11/110409%2026.pdf

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Είμαι κορόιδο!


Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να πληρώνω το μικρό μπουκάλι νερό 50 λεπτά (τόσο κάνει και το μισό λίτρο βενζίνη) ενώ αγοράζεται 5-7 λεπτά (περίπου 1000% αισχροκέρδεια). Από 50 δραχμές (17 λεπτά) αυξήθηκε στις 170 δραχμές (50 λεπτά) με την αλλαγή του νομίσματος από δραχμή σε ευρώ και δεν πήρα χαμπάρι.
Είμαι κορόιδο γιατί, ενώ οι χώροι άθλησης θα έπρεπε να μου παρέχονται δωρεάν από το δήμο, δέχομαι να πληρώνω από 8 έως 12 ευρώ για να παίξω μία ώρα ποδόσφαιρο (από 80 έως 120 ευρώ ανά ώρα τa 10 άτομα) στα περίφημα 5Χ5 όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για προθέρμανση και η κατάσταση του τάπητα είναι κατά κανόνα άθλια. Τουλάχιστον τα 5Χ5 έχουν κάνει πλούσιους και τους φυσιοθεραπευτές καθώς οι μισοί και πλέον πελάτες τους προέρχονται από εκεί (διαστρέμματα, ρήξη χιαστού, κάκωση μηνίσκου κλπ, εξαιτίας της ακαταλληλότητας του χλοοτάπητα).
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να πληρώνω τον καφέ 3 και 4 ευρώ ενώ το κόστος του δεν υπερβαίνει τα 20 λεπτά (αισχροκέρδεια μέχρι και 2000%). Κόβεται περίπου μία απόδειξη ανά τρεις καφέδες και σχεδόν πάντα οι υπάλληλοι κακοπληρώνονται και είναι ανασφάλιστοι. Μάλιστα οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοι θεωρούν αυτονόητη τη συναίνεσή μας στη μη παροχή αποδείξεων, σαν να κερδίζουμε κι εμείς από αυτή την ιστορία.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να πληρώνω το ποτό 6, 7, 8 ευρώ και βάλε, όσο περίπου κάνει το μπουκάλι στη χονδρική (1 μπουκάλι = 10-12 ποτά, αισχροκέρδεια από 500% και πάνω). Και φυσικά πολύ συχνά τα ποτά είναι μπόμπες, σχεδόν ποτέ δεν κόβονται αποδείξεις και σχεδόν πάντα οι υπάλληλοι κακοπληρώνονται και είναι ανασφάλιστοι. Σε όλη την Ευρώπη η μπύρα κοστίζει 1 με 1,5 ευρώ και το ποτό 3 με 4. Εδώ το σαπουνόνερο που μας πουλάνε για μπύρα κοστίζει 5 με 6 ευρώ και η μπόμπα 7 με 8 (στα 8 ευρώ πωλείται συνήθως η σπέσιαλ μπόμπα). Και τα ενοίκια; Και η προστασία; Τα πρόστιμα; Αν δεν έβγαζε τέτοιο υπερκέρδος δε θα ήταν τόσο ψηλά τα ενοίκια, δε θα έρχονταν οι μπράβοι για προστασία, δε θα τους έριχναν απανωτά πρόστιμα από τους δήμους για να πάρουν κι αυτοί τη μίζα τους... Αλλά εγώ το κορόιδο φταίω που τα πληρώνω...
Είμαι κορόιδο γιατί, με έχουν πείσει ότι έτσι είναι τα πράγματα και τι να κάνουμε. (Ποιον βολεύει άραγε αυτή η νοοτροπία;).
Είμαι κορόιδο γιατί, δικαιούμαι δωρεάν παιδεία αλλά μετά το σχολείο αν δεν πάω στο φροντιστήριο δεν έχω ελπίδα να περάσω στο πανεπιστήμιο. Κοινώς, είμαι όλη την ημέρα στις αίθουσες για να μου διδάξουν αυτά που θα έπρεπε να μου διδάσκουν σε μισή μέρα. Φυσικά με το αζημίωτο.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να πληρώνω διόδια για δρόμους που ευθύνονται για χιλιάδες ατυχήματα και εκατοντάδες νεκρούς.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να πληρώνω την ΕΡΤ υποχρεωτικά μέσω της ΔΕΗ. Αυτή η παράνομη εξαναγκαστική πληρωμή μιας προαιρετικής υπηρεσίας θα είχε μια βάση αν τα προγράμματα της ΕΡΤ δεν περιλάμβαναν διαφημίσεις. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα είμαι κορόιδο με περικεφαλαία.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να πληρώνω τους φόρους μου κανονικά ενώ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ!!!. Μάλιστα μας έχουν πείσει ότι αυτός που φοροδιαφεύγει (δεν κόβει αποδείξεις, δεν πληρώνει φόρους με διάφορα λογιστικά κόλπα, κ.ο.κ.) είναι μάγκας, καθιστώντας μας συνένοχους σε μια πρακτική που ωφελεί μόνο τους πολύ (αλλά πολύ) πλούσιους.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να με βομβαρδίζουν με παραπλανητικά γκάλοπ του τύπου: Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό, τον τάδε ή τον τάδε... Δηλαδή αν μας ρωτούσαν «Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Χίτλερ ή τον Μάο;», τα αποτελέσματα θα έδειχναν ότι οι μισοί Έλληνες είναι ναζιστές και οι άλλοι μισοί μαοϊστές.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι την πλύση εγκεφάλου από διάφορους βαλτούς (όπως Τράγκας, Πρετεντέρης, Χατζηνικολάου και λοιποί πανελίστες) οι οποίοι δήθεν παίρνουν το μέρος του κόσμου αλλά τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπονομεύουν πάντα κάθε συλλογική κίνηση αντίδρασης (οι διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους και ταλαιπωρούν τον κόσμο, οι σκουπιδιάρηδες που παίζουν με την υγεία μας, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές μας, κ.ο.κ.) και οι οποίοι σε όλα τα σκάνδαλα που γίνονται τόσα χρόνια είναι οι πρώτοι που βγαίνουν και λένε ότι «δε θα βγάλουμε άκρη». Αυτή είναι η δουλειά τους και την κάνουν πολύ καλά και όταν στήνουν φαγοπότια όλοι μαζί και γλεντάνε, μας χλευάζουν και μας αποκαλούν κορόιδα. Και έχουν δίκιο...
Είμαι κορόιδο γιατί, ενώ τόσα χρόνια το πρόβλημα με τα βιβλία του δημοτικού είναι ότι έχουν αντικατασταθεί με κακογραμμένα χαμηλότερου επιπέδου βιβλία, με παραπλανούσαν τόσο καιρό προκαλώντας σάλο με το βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού για να συγκαλύψουν την οργανωμένη υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Είμαι κορόιδο γιατί, στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου (όπου το σκάνδαλο ήταν ότι ο εκλεκτός του πρωθυπουργού και της γυναίκας του ήταν διεφθαρμένος) με έπεισαν ότι το σκάνδαλο ήταν τι ανωμαλία έκρυβε το περιβόητο DVD.
Είμαι κορόιδο γιατί, στο σκάνδαλο με τις παράνομες απαλλαγές με έπεισαν ότι η προστασία προσωπικών δεδομένων είναι αυτή που έβαλε την υπόθεση στο αρχείο (για να μην αποκαλυφθούν τα ονόματα των γιων βουλευτών, υπουργών, εφοπλιστών, βιομηχάνων και λοιπών φραγκάτων που με ταρίφα περίπου 20.000 ευρώ εξαγόρασαν τη στρατιωτική τους θητεία). Κι εμείς τα κορόιδα στέλνουμε τα παιδιά μας στα σύνορα να ταλαιπωρούνται και να τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα για να προστατέψουμε τελικά τα συμφέροντα όλων αυτών που πατρίδα τους είναι μόνο το χρήμα.
Είμαι κορόιδο γιατί, με έπεισαν ότι για να γίνει το παιδί μου καλύτερος μαθητής πρέπει να δίνει περισσότερες εξετάσεις στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Φορτώνοντας με άγχος, πίεση και άσκοπη αποστήθιση τους μαθητές εναρμονίζουμε το σχολικό μας σύστημα με αυτό των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας όπου τα παιδιά όταν τελειώνουν το σχολείο δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα. (Στις ΗΠΑ μάλιστα αυξάνεται η τάση να μη στέλνουν οι γονείς τα παιδιά στο σχολείο και να τους κάνουν οι ίδιοι μάθημα στο σπίτι γιατί θεωρούν ότι το επίπεδο στα σχολεία είναι πολύ χαμηλό).
Είμαι κορόιδο γιατί, δίνω εξετάσεις στο Γυμνάσιο για να πάω στο Λύκειο (φροντιστήρια), στο Λύκειο για να περάσω στο Πανεπιστήμιο (εκεί να δεις φροντιστήρια), στο Πανεπιστήμιο για να πάρω πτυχίο (μέχρι πρότινος δωρεάν, με το νόμο πλαίσιο θα τα σκάμε χοντρά), μετά δίνω εξετάσεις στον ΑΣΕΠ για να διοριστώ (άντε πάλι φροντιστήριο). Κοινώς προσπαθώ συνέχεια να αποδείξω στους δασκάλους μου κατά πόσον αυτοί είναι καλοί δάσκαλοι.
Είμαι κορόιδο γιατί, με έχουν πείσει ότι οι αιώνιοι φοιτητές επιβαρύνουν τα πανεπιστήμια ενώ στην πραγματικότητα αυτοί χάνουν όλα τους τα προνόμια μετά από περίπου 6 χρόνια φοίτησης (δηλαδή δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και πάσο) και δεν είναι παρά ένας αριθμός σε έναν κατάλογο. Στην ουσία θέλουν μελλοντικά να έχουν τη δυνατότητα να αποβάλλουν από τις σχολές φοιτητές που δεν είναι αρκετά υπάκουοι, που αντιδρούν απέναντι σε συμφέροντα, που ανήκουν σε παρατάξεις που δρουν αντίθετα προς τις βλέψεις καθηγητών κλπ, δηλαδή να καταργήσουν το πολιτικό και ιδεολογικό άσυλο των σπουδαστών και το δικαίωμά τους να εκφράζονται και να πολιτεύονται ελεύθερα. Κοινώς θέλουν να καταλύσουν το φοιτητικό κίνημα που στην Ελλάδα και παγκοσμίως φαίνεται να είναι το μοναδικό κίνημα ικανό να ανατρέψει δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Είμαι κορόιδο γιατί, οι εθνοπροδότες που με κυβερνούν τόσα χρόνια όχι μόνο υποβαθμίζουν συστηματικά το επίπεδο της παιδείας μου (ξεκινώντας με το νόμο Αρσένη, συνεχίζοντας με τα απαράδεκτα βιβλία του δημοτικού και ολοκληρώνοντας το σχέδιο με την αναθεώρηση του άρθρου 16) αλλά με έχουν πείσει κιόλας ότι όλα αυτά γίνονται για την αναβάθμιση της παιδείας. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά γίνονται για την υποβάθμιση της παιδείας και τη δημιουργία μιας άβουλης μάζας που ξέρει μόνο να αποστηθίζει και δεν προλαβαίνει να σκεφτεί και κατά συνέπεια να αντιδράσει όταν πλήττονται τα δικαιώματά της. Όλα αυτά γίνονται για την είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στην παιδεία (αν πέσει το επίπεδο των δημόσιων πανεπιστημίων τότε θα γίνουν ανταγωνιστικά τα ιδιωτικά κολέγια). Και τέλος, όλα αυτά γίνονται για την κατάλυση του φοιτητικού κινήματος (πλήττοντας αιώνιους φοιτητές και άσυλο), του μόνου ικανού να ανατρέψει δικτατορίες όπως αυτή των συνταγματαρχών που καθώς φαίνεται μάλλον δεν έφυγε ποτέ...
Είμαι κορόιδο γιατί, με έχουν πείσει, μέσα από χρόνια προπαγάνδα, ότι ο συνδικαλισμός (δηλαδή το μοναδικό μέσο των εργαζομένων να προστατεύουν και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους) είναι κακό πράγμα και ότι οι συνδικαλιστές (δηλαδή αυτοί που έχουν εκλεγεί από τους συναδέλφους τους για να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους) είναι όλοι διεφθαρμένοι και αναξιόπιστοι. Λογικό πάντως να μας παρουσιάζουν έτσι τα πράγματα αφού κανένα αφεντικό δε θέλει να βλέπει ενωμένους τους υπαλλήλους του γιατί αν του ζητήσουν τα αυτονόητα (δηλαδή ασφάλιση, επιδόματα, οκτάωρο, υπερωρίες) δε θα μπορέσει να κτίσει την αυθαίρετη βίλα του ούτε να πάρει το κότερο που έχει βάλει στο μάτι.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι να πληρώνω πανάκριβα το Ίντερνετ τη στιγμή που εδώ και χρόνια σε όλη την Ευρώπη (ακόμη και σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ) το Ίντερνετ είναι δωρεάν για όλους και χρεώνονται μόνο οι συνδέσεις πολύ υψηλών ταχυτήτων.
Είμαι κορόιδο γιατί, με έχουν πείσει ότι υπάρχει συναίνεση του κόσμου για την παρούσα κατάσταση. Κανείς δε μου λέει ότι γίνονται τουλάχιστον τρεις με τέσσερις διαδηλώσεις την εβδομάδα στο κέντρο της Αθήνας και όταν γίνονται απεργίες κανείς σχεδόν δεν αναφέρει τις διεκδικήσεις των απεργών παρά μόνο την ταλαιπωρία που θα προκαλέσει η απεργία. Η αποσιώπηση των διαδηλώσεων και η συγκάλυψη των αιτημάτων των απεργών αποκαλύπτει το ρόλο ΟΛΩΝ των ΜΜΕ στο πολιτικό παιχνίδι και το μερίδιο της ευθύνης τους για τα προβλήματα του κόσμου σε αυτό τον τόπο.
Είμαι κορόιδο γιατί, δέχομαι αδιαμαρτύρητα να αισχροκερδούν οι βενζινοπώλες και το κράτος εις βάρος μου. Όλο το 2008 που ανέβαινε η τιμή του πετρελαίου παγκοσμίως η Ευρωπαϊκή Ένωση ρύθμιζε το ευρώ ώστε να μην επηρεάζεται από την κρίση και η τιμή του πετρελαίου στα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη παρέμενε σταθερή. Μόνο στην Ελλάδα αυξανόταν η τιμή του ενώ συνεχίζουμε να πληρώνουμε χρυσάφι το πετρέλαιο ακόμα και τώρα που η τιμή του βαρελιού έχει πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα (κι εμείς εξακολουθούμε να πληρώνουμε τη βενζίνη 1 ευρώ το λίτρο).
Είμαι κορόιδο γιατί, όταν καιγόταν όλη η Ελλάδα από τους συνήθεις θερινούς εμπρησμούς των καταπατητών δασικών εκτάσεων με έπεισαν ότι τις φωτιές τις έβαλαν κάποιοι άρρωστοι πυρομανείς, κάποιος ασύμμετρος εχθρός, μέχρι και οι γνωστοί-άγνωστοι των Εξαρχείων.. Ούτε ένα χρόνο μετά γίνεται καταπάτηση των καμένων εκτάσεων τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στην Πάρνηθα από αυτούς που όλοι υποψιαζόμασταν ότι κρύβονται πίσω από τους εμπρησμούς. (Τουριστικές εγκαταστάσεις στην Πελοπόννησο, το εξ αρχής παράνομο καζίνο στην Πάρνηθα επεκτείνεται, βίλες κτίζονται στην Πάρνηθα στη μέση του δάσους). Οι επιτροπές κατοίκων για την προστασία της Πάρνηθας που ανέβηκαν να διανυκτερεύσουν για να εμποδίσουν τις εργασίες σε εργοτάξια που χτίζουν βίλες σε προστατευμένες περιοχές βρήκαν απέναντί τους κλούβες των ΜΑΤ... Ποιος να 'στειλε άραγε τα ΜΑΤ; Ο άρρωστος πυρομανής, η ασύμμετρη απειλή, ή κάποιος μπαχαλάκιας των Εξαρχείων; Εγώ αν και κορόιδο θα υποθέσω ότι τους έστειλε ο ιδιοκτήτης της βίλας.
Είμαι κορόιδο γιατί, νομίζω ότι αυτοί που μετακινούνται με ελικόπτερα και ιδιωτικά τζετ νοιάζονται για την κατάσταση που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους...
Είμαι κορόιδο γιατί, νομίζω ότι αυτοί που στέλνουν τα δικά τους παιδιά στα ιδιωτικά νοιάζονται για την κατάντια των δημόσιων σχολείων.
Είμαι κορόιδο γιατί, πιστεύω ότι θα τιμωρηθούν οι ένοχοι για τα ολιγοπώλια (καρτέλ) που μαστίζουν την οικονομία μας και πλήττουν κυρίως τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Καρτέλ στο γάλα, καρτέλ στη βενζίνη, καρτέλ στα φρούτα, καρτέλ παντού. Τα αρχικά πρόστιμα μειώνονται συνήθως, οι τιμές παραμένουν υψηλές, ενώ στην πράξη δεν επιστρέφονται στους καταναλωτές τα χρήματα που έχουν χάσει (π.χ. με μια παρατεταμένη μείωση της τιμής του προϊόντος ώστε να αντισταθμιστούν οι απώλειες που προκλήθηκαν).
Και ο κατάλογος αυτός μπορεί να συνεχίζεται για πάντα...
Άστα μωρέ, μήπως είμαι κορόιδο γιατί Μ0Υ ΑΞΙΖΕΙ;

http://www.lifo.gr/blogs/u929/15519