Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Τα καλύτερα ελληνικά e-shops


Σήμερα δεν χρειάζεται να βγείτε από το σπίτι σας για να κάνετε μια βόλτα στα μαγαζιά. Καθισμένοι αναπαυτικά στο γραφείο σας, μπορείτε να πλοηγηθείτε σε εκατοντάδες ψηφιακές «βιτρίνες» και να επιλέξετε ανάμεσα σε χιλιάδες προϊόντα που θα σταλούν έπειτα από μερικές ημέρες στην πόρτα σας.
Παρακάτω θα αναφερθούμε στα 15 καλύτερα ελληνικά ηλεκτρονικά καταστήματα, το περιεχόμενο των οποίων δεν αναλώνεται αποκλειστικά στην τεχνολογία. Σήμερα στο Διαδίκτυο πωλούνται τα πάντα, αρκεί να γνωρίζει κανείς πού να απευθυνθεί.

Πώς θα ψωνίσω;
Εξαιρετικά σημαντική επιλογή είναι ο τρόπος πληρωμής των αντικείμενων που επιλέξατε. Τα περισσότερα ελληνικά e-shops, εκτός από πιστωτική κάρτα, δέχονται πληρωμή και με αντικαταβολή, κάτι που θα επικροτήσουν σίγουρα οι χρήστες που δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν την πιστωτική τους στο Διαδίκτυο. Εναλλακτικές μέθοδοι είναι επίσης η κατάθεση μετρητών σε κάποιον τραπεζικό λογαριασμό, αλλά και το Paypal.

www.days4u.gr
Υπέρ: Πρωτοτυπία, χαμηλές τιμές
Κατά: -
Χαρίστε στα αγαπημένα σας πρόσωπα, πρωτότυπα δώρα εμπειρίας, όπως ένα χαλαρωτικό μασάζ, μια πτήση με μονοθέσιο αεροπλάνο επάνω από την Αθήνα ή μια έντονη ημέρα δράσης με έναν αγώνα paintball. Το days4u.gr ειδικεύεται σε δώρα όπως τα παραπάνω, που μπορείτε να αγοράσετε για την παρέα σας, το έτερον ήμισυ και φυσικά για εσάς.
Έξοδα μεταφοράς: -

www.dvdland.gr
Υπέρ: Μεγάλη ποικιλία, προσφορές
Κατά: Υψηλό κόστος μεταφορικών
Στο dvdland.gr θα βρείτε μια τεράστια συλλογή από παλιές και νέες ταινίες για να αγοράσετε σε DVD. Η κατηγοριοποίηση είναι άψογη, ενώ για κάθε τίτλο που επιλέγετε υπάρχει μια σύνοψη της υπόθεσης καθώς και βασικά χαρακτηριστικά (πρωταγωνιστές, διάρκεια, είδος κ.λπ.). Υπάρχουν επίσης πολλές προσφορές για παλαιότερες ταινίες, η τιμή των οποίων ξεκινάει από 5 ευρώ.
Έξοδα μεταφοράς: Από 5 ευρώ, ανάλογα με τον τρόπο πληρωμής και τον τόπο αποστολής

www.eshop.gr
Υπέρ: Τεράστια πληθώρα προϊόντων, αναλυτικές περιγραφές
Κατά: Η δομή και η εμφάνιση του site έχουν αρχίσει να δείχνουν τα χρόνια τους
Το e-shop είναι ένας εκ των πρωτοπόρων των ελληνικών ηλεκτρονικών καταστημάτων τεχνολογίας. Εκτός από τα "κλασικά" προϊόντα πληροφορικής και τεχνολογίας, στις σελίδες του θα βρείτε αρκετές ακόμα εξειδικευμένες κατηγορίες προϊόντων, όπως είναι τα gadgets, τα βιβλία και τα δώρα. Το "στήσιμο" και η εμφάνιση των σελίδων του χρειάζονται παρόλα αυτά βελτίωση.
Έξοδα μεταφοράς: 3 ευρώ, δωρεάν για παραγγελίες πάνω από 90 ευρώ

www.lastminute.gr
Υπέρ: Σωστή σχεδίαση, πληθώρα υπηρεσιών
Κατά: -
Αν είστε κυριολεκτικά... της τελευταίας στιγμής, το site αυτό είναι για εσάς. Μέσα από τις σελίδες του μπορείτε να "κλείσετε" αεροπορικές πτήσεις, ακτοπλοϊκά εισιτήρια, ξενοδοχεία, ταξί, αλλά και να ενοικιάσετε αυτοκίνητο. Πληροφορίες για τα παραπάνω δεν θα βρείτε μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Κύπρο, καθώς και για πολλές χώρες του εξωτερικού.
Έξοδα μεταφοράς: -

www.megamarket.gr
Υπέρ: 28 διαφορετικές κατηγορίες προϊόντων
Κατά: Η διάταξη των προϊόντων στις σελίδες χρειάζεται βελτίωση
Ένα τεράστιο ηλεκτρονικό πολυκατάστημα, το οποίο διαθέτει προϊόντα από 28 διαφορετικές κατηγορίες. Στις σελίδες του θα βρείτε από βιβλία μέχρι... τραπέζια μπιλιάρδου και όργανα γυμναστικής και από τηλεοράσεις μέχρι ήδη αυτοκινήτου, σάουνες και χρηματοκιβώτια. Η ποικιλία του συγκεκριμένου e-shop είναι τόσο μεγάλη, που αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείτε.
Έξοδα μεταφοράς: Εξαρτάται από το προϊόν και τον τόπο αποστολής, δωρεάν άνω των 150 ευρώ εντός Ελλάδας

www.mpgreek.com
Υπέρ: Επικαιρότητα, πληθώρα μουσικών τίτλων, αγορά τραγουδιών με SMS
Κατά: Δεν είναι πλήρως συμβατό με Firefox
Αγοράστε ελληνική και ξένη μουσική, νόμιμα, την οποία μπορείτε στη συνέχεια να αναπαράγετε στον υπολογιστή σας, αλλά και σε φορητούς media player. Περιλαμβάνονται όλα τα σύγχρονα άλμπουμ, ενώ στο site θα βρείτε επίσης και πολλά μουσικά βίντεο κλιπ για να αγοράσετε. Ο τρόπος διαχωρισμού των καλλιτεχνών, αλλά και των ειδών μουσικής, κρίνεται ικανοποιητικός.
Έξοδα μεταφοράς: 7,90 ευρώ για κάθε παραγγελία

www.mplouzakia.gr
Υπέρ: Απλή, αλλά λειτουργική σχεδίαση
Κατά: Περιορισμένη ποικιλία
Το site ειδικεύεται στην εκτύπωση διαφημιστικών t-shirt, τα οποία χάρη σε μια πρωτότυπη εφαρμογή που τρέχει online, μπορείτε να σχεδιάσετε μόνοι σας. Φτιάξτε t-shirt με το μήνυμα ή την εικόνα που εσείς θέλετε και δείτε την εμπρός και πίσω όψη του πριν αυτό τυπωθεί. Αν επιθυμείτε να κάνετε μαζική παραγγελία, ζητήστε καλύτερη προσφορά, συμπληρώνοντας τη σχετική φόρμα.
Έξοδα μεταφοράς: Από 3,9 ευρώ και ανάλογα με την ποσότητα

www.multirama.gr
Υπέρ: Πληθώρα προϊόντων
Κατά: Θα επιθυμούσαμε πιο αναλυτικές περιγραφές για τα προϊόντα
Στο ηλεκτρονικό κατάστημα των καταστημάτων Multirama θα βρείτε μια μεγάλη ποικιλία από προϊόντα τεχνολογίας, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, υπηρεσίες τηλεφωνίας και Internet. Το site αναβάθμισε πρόσφατα την εμφάνιση των σελίδων του, με αποτέλεσμα να βελτιωθεί η ευχρηστία του. Παράλληλα, η κατηγοριοποίηση των προϊόντων έγινε ακόμα πιο διακριτή.
Έξοδα μεταφοράς: 3,90 ευρώ και δωρεάν για παραγγελίες πάνω από 90 ευρώ

www.ouaou.gr
Υπέρ: Πρωτοτυπία, πληθώρα δώρων και gadgets
Κατά: -
Στο ouaou.gr θα βρείτε τα πιο περίεργα και πρωτότυπα gadgets για να δωρίσετε σε φίλους και γνωστούς σας. Από ένα USB μίνι σκουπάκι γραφείου μέχρι ένα... εκτροφείο μυρμηγκιών, η λίστα είναι απλώς ανεξάντλητη. Όλα τα gadgets είναι χωρισμένα σε κατηγορίες, τις οποίες επιλέγετε από την κορυφή, και καθιστούν την εύρεση αυτού που θέλετε εύκολη υπόθεση.
Έξοδα μεταφοράς: Εξαρτάται από το προϊόν και τον τρόπο αποστολής

www.pamediakopes.gr
Υπέρ: Ευχρηστία και πληρότητα
Κατά: -
Μέσα από τις σελίδες του μπορείτε να αγοράσετε ακτοπλοϊκά, αλλά και αεροπορικά εισιτήρια για προορισμούς εντός και εκτός Ελλάδας, να νοικιάσετε δωμάτια ξενοδοχείων, αλλά και αυτοκίνητα. Για κάθε μία από τις παραπάνω ενέργειες υπάρχουν αναλυτικοί βήμα προς βήμα οδηγοί που θα σας βοηθήσουν να ανακαλύψετε εύκολα αυτό που ψάχνετε.
Έξοδα μεταφοράς: -

www.papasotiriou.gr
Υπέρ: Τεράστια ποικιλία βιβλίων, εφαρμογών και video games
Κατά: Παλιομοδίτικος σχεδιασμός
Οι φίλοι των video games, αλλά και αυτοί του βιβλίου, θα γνωρίζουν ήδη πολύ καλά το site των καταστημάτων Παπασωτηρίου. Στις σελίδες του μπορείτε να βρείτε μια μεγάλη ποικιλία από παιχνίδια για PCs και κονσόλες, προγράμματα και εφαρμογές, καθώς και χιλιάδες βιβλία ελληνικά και ξενόγλωσσα που εντάσσονται σε μια πληθώρα θεματικών κατηγοριών.
Έξοδα μεταφοράς: 3,95 ευρώ, δωρεάν για παραγγελίες πάνω από 60 ευρώ (Αττική), 5,3 ευρώ, δωρεάν άνω των 75 ευρώ (εκτός Αττικής)

www.plaisio.gr
Υπέρ: Τεράστια πληθώρα προϊόντων, σωστή δόμηση, αναλυτικές περιγραφές
Κατά: -
Το ηλεκτρονικό κατάστημα του Πλαισίου είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά e-shops, διαθέτοντας προϊόντα πληροφορικής, τηλεφωνίας, Internet, ηλεκτρονικές συσκευές εικόνας και ήχου, γραφική ύλη, εξοπλισμό γραφείου και video games. Πρόσφατα διαχώρισε καλύτερα τις υπό-κατηγορίες των προϊόντων του, βελτιώνοντας έτσι την πλοήγηση.
Έξοδα μεταφοράς: 3 ευρώ (μεγάλες πόλεις) ή 10 ευρώ (υπόλοιπη Ελλάδα), δωρεάν για παραγγελίες πάνω από 85 ευρώ

www.veropoulos.gr
Υπέρ: Μεγάλη ποικιλία τροφίμων, ευκολία
Κατά: -
Με τη βοήθεια του Διαδικτύου, μπορείτε να αποφύγετε ακόμα και την επίσκεψη στο super market. Το ηλεκτρονικό κατάστημα veropoulos.gr σάς επιτρέπει να επιλέξετε ανάμεσα σε εκατοντάδες προϊόντα τροφίμων, τα οποία στη συνέχεια θα σας αποστείλει δωρεάν σε μια διεύθυνση που θα επιλέξετε - αρκεί η παραγγελία σας να είναι τουλάχιστον 75 ευρώ.
Έξοδα μεταφοράς: Δωρεάν, αρκεί η παραγγελία να είναι τουλάχιστον 75 ευρώ

www.wineshop.gr
Υπέρ: Πλούσια ποικιλία κρασιών και ποτών
Κατά: Η σχεδίαση του site δεν εντυπωσιάζει
Πρόκειται για μια online κάβα κρασιού, αλλά και ποτών, που διαθέτει μεγάλη ποικιλία. Οι βασικές κατηγορίες περιλαμβάνουν οίνους λευκούς, ερυθρούς, ροζέ και βιολογικής καλλιέργειας, ενώ μπορείτε ακόμα να επιλέξετε και με βάση τη χώρα προέλευσης. Υπάρχουν φυσικά αναλυτικές πληροφορίες, αλλά και φωτογραφία για κάθε μπουκάλι ξεχωριστά.
Έξοδα μεταφοράς: Το κόστος της αποστολής εμφανίζεται αυτόματα στον λογαριασμό σας

www.you.gr
Υπέρ: Πληθώρα προϊόντων, σωστή γεωμετρία και σχεδίαση
Κατά: Τιμές
Στις σελίδες του θα συναντήσετε προϊόντα πληροφορικής και περιφερειακά υπολογιστών, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά, δικτυακά προϊόντα, λογισμικό, παιχνίδια και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα. Εκτός από τις βασικές κατηγορίες προϊόντων υπάρχουν επίσης προτάσεις για συγκεκριμένες ανάγκες, όπως για παράδειγμα το ασύρματο δίκτυο στο σπίτι ή ο έλεγχος και η ασφάλεια χώρου.
Έξοδα μεταφοράς: 3 ευρώ, δωρεάν για παραγγελίες πάνω από 40 ευρώ

http://www.computeractive.gr/default.php?pid=6&art_id=2741&nologin=1

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Η πιο μεγάλη κρίση της κρίσης


Η αλήθεια είναι πως η κρίση αρχίζει και δαγκώνει τα πρώτα αθώα της θύματα, αλλά η κρίση της κρίσης, που θα είναι η χειρότερη κρίση, δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της.
Προς το παρόν, ο κόσμος ζει τον φόβο της κρίσης. Ακούει σημεία και τέρατα εδώ και μήνες και κουμπώνεται. Φυλάει τα λεφτά του για το ο μη γένοιτο. Αποτέλεσμα: Ρίχνει την κατανάλωση και στεγνώνει την αγορά. Αποτέλεσμα: Οι έμποροι και οι τεχνίτες με τις εταιρείες υπηρεσιών και κατασκευών κάθε είδους χάνουν τα κέρδη τους ή μεγαλώνει η χασούρα τους. Αποτέλεσμα: Απολύουν κόσμο. Προσοχή! Η κρίση δεν έχει φτάσει ακόμα. Η φήμη της οδηγεί τις αγορές.
Ακόμα χειρότερα, έμποροι και τεχνίτες, για να μη χάσουν, ακριβαίνουν αγαθά και υπηρεσίες. Αποτέλεσμα: Καταπονούν ακόμα περισσότερο το ήδη πιεσμένο εισόδημα των αγοραστών, έτσι που στο τέλος και αυτοί θα συρρικνωθούν και θα προσθέσουν τους εργαζόμενούς τους στην ανεργία.
Τι κόβει ο πολύς κόσμος; Τα περιττά. Και τι είναι περιττό; Οτιδήποτε, εκτός από το φαγητό, το σχολείο, τη μετακίνηση και τα μη απαραίτητα ρούχα, ηλεκτρικά, είδη τεχνικής, τεχνολογίας και μαστορέματα.
Δεν είναι κακό. Γιατί σε μια κοινωνία, που στηρίζεται στην άχρηστη αγορά, η εμφάνιση της αλήθειας -δηλαδή της ανάγκης- θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν φως. Σαν χαστούκι για αφύπνιση, ώστε να αναζητηθεί ένας πιο υγιεινός δρόμος για συμβίωση των ανθρώπων. Δεν αισιοδοξώ. Ο άνθρωπος ξυπνάει μόνο μετά την καταστροφή του. Για να βαδίσει προς την επόμενη.
Ενώ είμαστε, λοιπόν, ακόμα στον φόβο της κρίσης, δηλαδή σε μια νεύρωση, και δεν έχουμε δει την πραγματική κρίση, ζούμε στις Συμπληγάδες, όχι μιας, αλλά δύο κρίσεων.
Η πρώτη είναι τα όρια της απόκτησης αγαθών στη δυτική αγορά. Πόσα αυτοκίνητα θα αγοράσει ο Γάλλος που 'χει τρία στο σπίτι του. Πόσες τηλεοράσεις ο Ιταλός που 'χει τέσσερις. Πόσα πουκάμισα ο Αυστριακός που 'χει είκοσι, και πάει λέγοντας. Το 2009 δεν είναι το 1979 και το 1959, που η λεγόμενη κοινωνία της αφθονίας χτιζόταν. Έχει χτιστεί. Έχουμε αφθονία σε αγαθά και φτώχεια σε καλλιέργεια. Ναι, αλλά η καλλιέργεια δεν αφήνει κέρδη. Η εμπορία της μπορεί. Αλλά δεν φτάνει.
Δε φτάνει, που η Δύση έχει κορεστεί από μαζικά αγαθά, φρόντισε επί δεκαετίες να απομυζά τον πλούτο της ανατολής και του νότου σε τέτοιο βαθμό, που δεν δημιούργησε καν τις συνθήκες εκεί, ώστε να γίνουν αγορές αγαθών ή παραγωγές αγαθών. Αντιθέτως, έφτιαξε δύο κακέκτυπα: την Κίνα και την Ινδία. Η Δύση με τον φαταουλισμό της πνίγεται σήμερα με το σκοινί, που πνίγει τόσα χρόνια τον τρίτο κόσμο.
Ο Αιγύπτιος, ο Ιρανός, ο Ουζμπέκος και ο Τανζανός ξέρουν να ζήσουν κουτσά-στραβά και με ένα δολάριο τη μέρα και να χαμογελούν. Ο Ευρωπαίος και ο Αμερικανός δεν ξέρουν. Στα δύσκολα είτε θα αιμοτοκυλιστούν είτε θα αιματοκυλίσουν τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν θα 'ναι η πρώτη φορά.
Η δεύτερη κρίση είναι η χασούρα, που έχουν στα υπερκέρδη, αλλά και στο κεφάλαιο, οι μηχανές της δυτικής οικονομίας: Οι τράπεζες, οι χρηματιστές, οι ασφάλειες, το κύκλωμα των κερδοσκόπων, που κομψά λέγονται επενδυτές.
Δισεκατομμύρια επενδύθηκαν στην απανωτή τοκογλυφία επί των στεγαστικών δανείων των φτωχών της Αμερικής. Οι φτωχοί ψήφισαν την κυβέρνηση Κλίντον, που τους τα 'δωσε, αλλά δεν είχαν λεφτά να ψηφίσουν και τις τράπεζες απ' όπου τα πήραν. Δεν πλήρωναν. Δεν είχαν. Τα προϊόντα αποπληρωμής, που είχαν γεμίσει τον κόσμο τράπεζες, ασφάλειες και ταμεία βρέθηκαν στον αέρα. Χωρίς αντίκρισμα.
Εκατομμύρια χρεόγραφα, που λογίζονταν ως ζεστό χρήμα, αποδείχτηκαν κουρελόχαρτα. Με τα οποία μέχρι πριν από 6 μήνες θησαύριζαν τράπεζες, ασφάλειες, ταμεία και ιδιώτες κερδοσκόποι. Όχι εσύ κι εγώ. Κερδοσκόποι, που ήθελαν το 1.000.000 ευρώ να γίνει 10.000.000 σε ένα χρόνο και γινόταν.
Θα πει κανείς «τι σχέση έχει όλο αυτό με μας». Έχει, και μάλιστα διπλή σχέση. Πρώτα και κύρια όλο αυτό το παιχνίδι τραπεζών και κεφαλαιούχων να αβγατίζουν τα κέρδη, απλώς παίζοντας, γίνεται με τα δικά μας λεφτά. Οι τράπεζες και τα ταμεία δεν έχουν δικά τους λεφτά.
Δεύτερο, οι τράπεζες, οι ασφάλειες, τα ταμεία, οι κερδοσκόποι και οι κάθε λογής κεφαλαιούχοι δεν θέλουν να χάσουν. Θέλουν να επιζήσουν και να ξανακερδίσουν, περισσότερα απ' όσα κέρδιζαν. Το θεωρούν δικαίωμά τους. Κεκτημένο δικαίωμα. Και επισείουν γι' αυτό τον μπαμπούλα της πτώχευσης των μετόχων τους και της ανεργίας των εργαζομένων τους. Τρίχες.
Όσο κερδίζουν διεκδικούν το δικαίωμα της ελεύθερης αγοράς, αλλά όταν χρεοκοπούν διεκδικούν το δικαίωμα της προστατευόμενης από το κράτος αγοράς!
Το χειρότερο είναι που οι κυβερνήσεις, ιδεολογικά ή πελατειακά υπόδουλες σε όλον αυτό τον εσμό, δεν κρατικοποιούν όσες εταιρείες σώζουν με τα χρήματά μας. Και δεν αφήνουν να χρεοκοπήσουν όσες θεωρούν ότι δεν εξυπηρετούν το σύνολο. Δεν υποχρεώνουν τους μεγαλομετόχους να πληρώνουν από την τσέπη τους, από τις προσωπικές τους περιουσίες το τίμημα της άπληστης κερδοσκοπίας τους ή της επιχειρηματικής τους επιπολαιότητας για να αποζημιωθούν οι εργαζόμενοί τους.
Οι δυτικές κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται να χτίζουν μια κοινωνική κοινωνία. Ενδιαφέρονται μόνο για μια κερδοφόρο κοινωνία.
Οι κυβερνήσεις, με λεφτά των φορολογουμένων επιβραβεύουν τα εκούσια ή ακούσια οικονομικά εγκλήματα των κεφαλαιούχων, τους αφήνουν ανεξέλεγκτους να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν, και να επιβάλλουν τους όρους τους στη ρευστότητα του εμπόρου, του τεχνίτη, του επαγγελματία, του επιχειρηματία, από τους οποίους εξαρτάται το μαγαζί, η μαστοριά, ο τουρισμός, η βιοτεχνία, η αντιπροσωπεία, το εμπόριο, με μόνο αποτέλεσμα να χειροτερεύει η κρίση.
Δεν φτάνει αυτό! Όλοι αυτοί, κεφαλαιούχοι και επιχειρηματίες και έμποροι και μαστόροι και επαγγελματίες κλαίνε για τη χασούρα που θα έχουν για ένα-δυο χρόνια και είτε κερδοσκοπούν είτε απολύουν κόσμο, ενώ τις χρονιές που είχαν κέρδη ούτε τις τιμές έριχναν, ούτε έδιναν πέντε φράγκα παραπάνω στους υπαλλήλους. Μονά ζυγά δικά τους και αυτοί.
Μέχρι σημείου να λες ευθέως «τι διάολο. Κανείς δεν κάνει συρμαγιά τις καλές μέρες για τις κακές μέρες; Όλων η συρμαγιά είναι η τσέπη του εργάτη και του μισθωτού;». Όλων. Και των κυβερνήσεων, και των κεφαλαιούχων, και των επαγγελματιών.
Κι αυτή θα είναι η πιο μεγάλη κρίση της κρίσης. Γιατί οι εργάτες κι οι μισθωτοί, που θα πληρώσουν με την ανεργία ή με την ημιαπασχόληση την αρπακολιά και το εύκολο κέρδος, παραγκωνισμένοι στο περιθώριο της κοινωνίας και αυξανόμενοι, θα είναι ένα ρεύμα οργισμένο, που, το κυριότερο, δεν θα έχει να χάσει τίποτε.
Ίσως, μάλιστα, να έχει να κερδίσει έναν δικαιότερο, εξημερωμένο κόσμο.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Πού θα φάτε με €20


Το φαγητό έξω είναι μια υπέροχη διαδικασία που μας δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε χαλαρά και χωρίς κόπο τα «μμμ» των γεύσεων, τα «ντιν» των ποτηριών που τσουγκρίζουν, το «κλκλκλκλ» του κρασιού που χύνεται στα ποτήρια και τα γέλια των συνδαιτυμόνων μας. Και θέλουμε αποχωρώντας από το τραπέζι να συνεχίσουμε να νιώθουμε ευχαρίστηση, έχοντας πληρώσει για ένα γεύμα που άξιζε τα λεφτά του. Είτε αυτά αντιστοιχούν σε ένα μεγάλο ποσό, που όμως «πλήρωσε» ένα μεγάλο κρασί και ένα δείπνο γαστρονομικών αξιώσεων, είτε πρόκειται για δέκα ευρώ, για ένα πιάτο καταπληκτικές ντομάτες γεμιστές, ένα μεγάλο κομμάτι φέτα και μία παγωμένη μπίρα.
Μέσα στα νέα αυτά δεδομένα, τα εστιατόρια και οι επιχειρήσεις που θα επιβιώσουν είναι εκείνες που θα σεβαστούν τον πελάτη και θα συνειδητοποιήσουν ότι το έργο της εστίασης περιλαμβάνει καθαριότητα, καλό σέρβις, καλές πρώτες ύλες και προσεγμένο φαγητό, στα μέτρα και στο επίπεδο που διεκδικεί το κάθε εστιατόριο.

ΟΙΚΕΙO
Φτηνό Κολωνάκι
Είναι γλυκό, φτηνό και value for money, με συμπαθητικό και «τίμιο» φαγητό. Ένα μικρό μπιστρό με κουρτινάκια, λίγα τραπέζια και σπιτική ατμόσφαιρα, όπου με €25 τρώτε όμορφα και χαλαρώνετε. Μία από τις λίγες επιλογές για νόστιμο μαγειρευτό φαγητό και προσιτές τιμές στο Κολωνάκι. Η διακόσμηση του εσωτερικού χώρου θα σας κάνει να νιώσετε σαν να εξερευνάτε το σπίτι κάποιου που μόλις γνωρίσατε. Το σέρβις φιλικότατο, γλυκύτατο και το τσιζκέικ. Κάντε κράτηση!
Πλουτάρχου 15 & Αλωπεκής, Κολωνάκι, τηλ. 210-7259216

ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Μεζεδοπωλείο
Το Μονοπώλιο είναι μια ωραιότατη μοντέρνα ταβέρνα, από εκείνες που με €25 μπορείς να φας τρία πιάτα απολαμβάνοντας εγκάρδιο σέρβις και νόστιμο φαγητό. Η ταμπέλα έξω από το μεζεδοπωλείο είναι αυθεντική, από το 1950. Το συγκεκριμένο Μονοπώλιο είναι το όγδοο από αυτά που υπήρχαν στην Αθήνα. Αλάτι, ζάχαρη, σπίρτα, τράπουλες, καθαρό οινόπνευμα. Άλλες εποχές τότε. Ο χώρος άνετος και ζεστός. Ωραία μουσική και κουζίνα ελληνική, με αγάπη στα μυρωδικά.
Ιπποθοντιδών 10 & Κειριαδών, Κάτω Πετράλωνα, τηλ. 210-3459172

ΔΩΡΙΣ
Μαγέρικο
Από τις καλύτερες επιλογές για μεσημεριανό φαγητό με μαγειρευτά σε μια ωραιότατη γειτονιά του κέντρου, στην οδό Πραξιτέλους, αφού συνδυάζει ατμοσφαιρικό περιβάλλον (ξύλινα τραπεζάκια με μάρμαρο και ωραία χαρούμενα χρώματα) με καθαριότητα, πεντανόστιμα μαγειρευτά και οικονομικές τιμές. Το Δωρίς λειτουργούσε από το 1900 ως γαλακτοζαχαροπλαστείο και τέτοιο παραμένει και το ύφος του. Για τα πιάτα ημέρας συμβουλευτείτε τον πίνακα και τη βιτρίνα με τα μαγειρευτά. Τελειώστε με ρυζόγαλο, κρέμα και φυσικά υπέροχους τηγανητούς λουκουμάδες με μέλι και καρύδια.
Πραξιτέλους 30, Αθήνα, τηλ. 210-3232671

SARDELLES
Μικρά ψαράκια
Το μενού είναι πολύ απλό, με μερικά θαλασσινά -και φυσικά σαρδέλες-, μικρές τηγανητές γαρίδες που τρώγονται με μια μπουκιά, πατάτες τηγανισμένες σε ελαιόλαδο, μπαρμπούνια και κάποια άλλα φρέσκα ψάρια, χωριάτικη με μπόλικο ελαιόλαδο. Αν πάτε αργά θα διαπιστώσετε ότι οι επιλογές δεν είναι πολλές, αφού μαγειρεύουν μικρές ποσότητες για να τελειώνουν μέσα στην ημέρα. Έχει γίνει πολύ πιο μαζικό από ό,τι ήταν στην αρχή, αλλά εξακολουθεί να είναι καλή επιλογή, παρά το γεγονός ότι το σέρβις έχει χαλάσει.
Περσεφόνης 15, Γκάζι, τηλ. 210-3478050

ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ
Σπιτικό ρώσικο φαγητό
Τρώτε σαν βασιλιάδες (ως προς την ποσότητα), πληρώνετε σαν εργάτες και κάθεστε γύρω από κούκλες γαλανομάτες δίμετρες Ρωσίδες, που συχνάζουν εδώ για να φάνε σαν στο σπίτι τους! Τι άλλο θέλετε; Μην περιμένετε και περιβάλλον…
Απλά πράγματα, όπως σε καφενείο. Αλλά το φαγητό, μια χαρά. Μη χάσετε τα σουβλάκια. Είναι μαριναρισμένα και νοστιμότατα. Δοκιμάστε και Σογκούν σαγανάκι αλλά και ωραία τηγανισμένο πιροσκί με τυρί.
Λυκούργου 235, Καλλιθέα, τηλ. 210-9431871

VINCENZO
Ιταλική κουζίνα
Τι πιο ωραίο από το να τρως καλή ιταλική πίτσα σ’ ένα χαλαρό και ζεστό περιβάλλον; Ο εσωτερικός χώρος είναι λιτός και νεανικός, με κεριά, γλαστράκια και μπουκάλια με λάδι και ξίδι με αρωματικά. Η πίτσα του Vincenzo δεν έχει την τελειότητα της ιταλικής, αλλά την αγγίζει όσο ελάχιστες από αυτές που δοκίμασα στην Αθήνα.
Εξαιρετική εκείνη με προσούτο και φρέσκια ρόκα, που μπαίνει στο τέλος από πάνω ωμή, όπως γίνεται στην Ιταλία. Ωραιότατη και εκείνη με τα φρέσκα ντοματίνια. Δοκιμάστε ένα σπαγκέτι με ντοματίνια από τον Βεζούβιο και βασιλικό και τελειώστε με ένα προφιτερόλ με γέμιση παγωτό βανίλια.
Γιαννιτσοπούλου 1, Γλυφάδα, τηλ. 210-8941310, 210-8941425

ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Τέλειο κρέας
Εδώ θα «ερωτευτείτε» ξανά το κρέας: Άψογη ποιότητα και ιδανικό ψήσιμο. Τρώγοντας τη μοσχαρίσια μπριζόλα (τη ζήτησα χοντρή και λίγο ψημένη), συναισθανόμουν την ευδαιμονία του λύκου που… κολατσίζει τη λεία του. Τι να πω και για τα παϊδάκια; Περιττά τα λόγια. Θα έχει προηγηθεί ο δίσκος απ’ όπου θα αρπάξετε μια σπιτική σπανακόπιτα με χειροποίητο φύλλο.
Ζητήσετε και μια πιατέλα με τυροπιτάκια, πατάτες τηγανητές και κολοκύθια τηγανητά.
Στον εσωτερικό χώρο καθίστε κοντά στο τζάκι και θαυμάστε τα υπέροχα κρητικά κεντήματα-πίνακες που είναι κομψοτεχνήματα.
Αιόλου 49, Κάντζα, τηλ. 210-6659061

CADKO
Ρώσικη κουζίνα
Είναι ένα από εκείνα τα μαγαζιά που προτείνεις όταν σε ρωτούν για ένα εστιατόριο με πολύ καλό φαγητό, που να μην πανάκριβο, αλλά να μην είναι και ταβέρνα. Το Cadko είναι μικρό, καθαρό, καθόλου φολκλόρ. Οι κόκκινοι καναπέδες θυμίζουν παριζιάνικο μπιστρό, ενώ το μικρό μπαρ με τις δεκάδες διαφορετικές βότκες υποδεικνύει σαφώς τι πρέπει να πιούμε. Στο φαγητό τα must είναι: σαλάτα Cadko με βραστό κοτόπουλο και μαρουλάκι που μοσχοβολάει κάρδαμο, αυθεντική ρώσικη σαλάτα -αφού τη δοκιμάσετε, αποκλείεται να ξαναφάτε την έτοιμη-, πελμένι (κάτι σαν παραδοσιακά τορτελίνια με κρέας) και σπέσιαλ ζουμερό χοιρινό σουβλάκι.
Λάμπρου Κατσώνη 63, Μοσχάτο, τηλ. 210-9412207

ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΗΛΙΑ
Ταβέρνα
Στον Ηλία, στο τέρμα της Απ. Παύλου αριστερά, θα συναντήσετε κόσμο όλων των ηλικιών να ξεκοκαλίζει με όρεξη παϊδάκια που είναι σωστά ψημένα και δεν μυρίζουν και φρεσκοκομμένες τηγανητές πατάτες. Αν δεν βρείτε τραπέζι, προχωρήστε ευθεία και μετά από 150 μέτρα θα συναντήσετε το δεύτερο ταβερνάκι (του ιδίου), που είναι πιο ήσυχο. Παραδοσιακό περιβάλλον ταβέρνας κάτω από τα βαρέλια στο εσωτερικό, αλλά τα ρούχα σας θα μυρίσουν τσίκνα.
Θεσσαλονίκης 7, Θησείο, τηλ. 210-3422407

FATSIO
Άλλες εποχές
Είναι απορίας άξιον πώς αυτό το μαγαζί μπορεί και παραμένει αναλλοίωτο μετά από 56 ολόκληρα χρόνια, κι όμως δεν χάνει ποτέ την πελατεία του.
Εδώ θα φάτε το πιο καλά μαγειρεμένο σπιτικό φαγητό. Πέρα από το σταθερό μενού υπάρχουν καθημερινά φρεσκομαγειρεμένα πιάτα, που περιμένουν την προτίμησή σας μέσα στη βιτρίνα. Υπέροχο το παστίτσιο. Το μαγαζί λειτουργεί μέχρι τις 6 το απόγευμα.
Ευφρονίου 5, Παγκράτι, τηλ. 210-7217421

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/01/17/Agenda/agenda_85%2014.pdf

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Δεν είμαστε μοναδικοί, αλλά έχουμε κάνει μοναδικές πράξεις


Για το δημοσιογράφο δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να αντιλαμβάνεται ότι τα κείμενά του διαβάζονται. Και όταν μάλιστα διαβάζονται και από κάποιους ανθρώπους με τεράστιο ειδικό βάρος, τότε η τιμή είναι ακόμα μεγαλύτερη. Για μας, λοιπόν, είναι μεγάλη τιμή που ο μοναδικός Μίκης Θεοδωράκης διάβασε το θέμα μας με τίτλο «Νεοελληνική Μυθολογία», στο οποίο αναφερόμασταν σε υπερβολές της σύγχρονης Ελλάδας που μας κάνουν να παλινδρομούμε μεταξύ αυταρέσκειας και αυτολύπησης. Και όχι μόνο αυτό. Ο Μίκης αισθάνθηκε την ανάγκη να μας «απαντήσει». Το κείμενό του είναι, αν θέλετε, η αρχή ενός διαλόγου, που θεωρούμε ότι είναι όχι μόνο χρήσιμος, αλλά και απαραίτητος. Ενός διαλόγου που στις μέρες μας συνήθως υποκαθίσταται από κραυγές και αλληλοκατηγορίες ή, στην καλύτερη περίπτωση, από διαπιστώσεις και γενικολογίες. Ευχαριστούμε, λοιπόν, το Μίκη για την επιστολή του, διευκρινίζοντας ότι εμείς θα συνεχίσουμε να αποφεύγουμε την ευκολία θεωριών τόσο περί του «περιούσιου λαού» όσο και περί «καημένης Ψωροκώσταινας». Τη χώρα μας τη διαμορφώνουμε πριν από όλους εμείς. Από εκεί ας αρχίσει ο διαλογισμός μας.

«Αξιότιμε κ. Αναγνωστάκη,
Διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο σας στο “review” του ΕΛ. ΤΥΠΟΥ, το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009, γιατί πιστεύω ότι το θέμα που θίγετε είναι πάρα πολύ λεπτό, ειδικά για την εποχή μας, μας αφορά όλους και επομένως είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να σκύβουμε πάνω του με προσοχή και υπευθυνότητα.
Και ποιος, αλήθεια, θα διαφωνήσει μαζί σας με όλες αυτές τις υπερβολές, που είναι αυτές καθαυτές γελοίες και που τόσο πολύ μας εκθέτουν…Φυσικά εάν ξεκινήσει κανείς τον αντίλογό του στηριζόμενος σ’ αυτές τις χονδροειδείς υπερβολές, όχι μόνο είναι εύκολο να τις γελοιοποιήσει (αφού έτσι κι αλλιώς, όπως είπα, είναι γελοίες) αλλά να φτάσει εύκολα στο άλλο άκρο, ότι δηλαδή η χώρα μας είναι μια Ψωροκώσταινα που κατοικείται από έναν κομπλεξικό λαό, ο οποίος, μη έχοντας τίποτα να προβάλει, προσπαθεί να πιαστεί από μύθους και ανύπαρκτες αξίες και επιτεύγματα.
Η γνώμη μου είναι (αν για σας έχει κάποια σημασία) ότι η αλήθεια ως συνήθως βρίσκεται στο μέσον αυτών των δύο ακροτήτων. Δηλαδή, ούτε είμαστε περιούσιος λαός ούτε όμως είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για όσα κακά και ανάποδα συνέβησαν στη χώρα μας από το 1821.
Εάν έχουμε κάτι ξεχωριστό, όπως ο κάθε λαός, είναι τα όσα ιστορικά, ηθικά, πολιτιστικά και ψυχικά αποθέματα μας άφησαν οι προηγούμενες γενιές και η κάθε φορά στάση μας, ως λαός, απέναντι στις προκλήσεις της Ιστορίας. Θα δούμε λοιπόν ότι σ’ αυτούς τους περίπου δύο αιώνες που πέρασαν, η πορεία μας θα ήταν σίγουρα διαφορετική χωρίς τις επεμβάσεις των ξένων. Φαίνεται ότι η χώρα μας λόγω της ιστορικής της κληρονομιάς και κυρίως της γεωγραφικής της θέσης τραβά σαν μαγνήτης το ενδιαφέρον των δυνατών της οικουμένης. Με στόχο όχι μόνο τα εδάφη μας, τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά μας, αλλά ακόμα, και προπαντός, την ίδια την Ιστορία μας, το ιστορικό μας παρελθόν, τον όποιο σύγχρονο πολιτισμό μας και το δικαίωμα να είμεθα ελεύθεροι, όπως ακριβώς μας σφυρηλάτησαν οι παραδόσεις μας.
Ο Όθωνας και οι Βαυαροί, όπως αργότερα οι Γλίξμπουργκ, δεν είναι μύθοι. Ούτε είναι παραισθήσεις οι μηχανορραφίες των ξένων παραγόντων στα βουνά την εποχή του ΕΛΑΣ ή στο Κάιρο γύρω από τον αγγλόφιλο Γεώργιο Β’ ή τον Τσόρτσιλ που στα Δεκεμβριανά διέταξε «χτυπάτε σαν να βρίσκεστε σε εχθρική χώρα». Ούτε του Βαν Φλιτ που διοικούσε αυτοπροσώπως τις δυνάμεις του εθνικού στρατού, ούτε τα σκοτεινά παρασκήνια που μας επέβαλαν τη Χούντα και στην Κύπρο την ξένη κατοχή. Δεν είμαστε τρελοί ώστε να μην υπολογίσουμε σωστά και όπως πρέπει τις ωμές επεμβάσεις των ξένων. Ούτε δήθεν εφευρίσκουμε τον ξένο δάχτυλο για να δικαιολογήσουμε τα δικά μας λάθη, που κι αυτά φυσικά είναι υπαρκτά. Δεν έπαιξαν όμως αυτά τον κύριο ρόλο στις περιόδους που προαναφέραμε.
Από ένα άλλο πρίσμα, πώς εξηγείται το γεγονός ότι σύμπας αυτός ο φτωχός και αμόρφωτος λαός είπε τρία ΟΧΙ στο Μουσολίνι, στο Χίτλερ και την παράδοση της Κρήτης, όταν όλοι οι λαοί της Ευρώπης, πλην της Αγγλίας, είχαν υποκύψει σχεδόν αμαχητί; Και είπε ένα ακόμα ΟΧΙ στην επιστράτευση με την πρώτη και μοναδική μαζική διαδήλωση στην κατεχόμενη Ευρώπη πετυχαίνοντας να μην πάει ούτε ένας Έλληνας στρατιώτης στο Ανατολικό Μέτωπο, τη στιγμή που όλοι ανεξαιρέτως οι Ευρωπαίοι έστειλαν δεκάδες χιλιάδες να πολεμήσουν υπό τις διαταγές του Χίτλερ.
Όλα αυτά δεν είναι μύθοι ούτε φυσικά μας δίνουν το δικαίωμα να ισχυριστούμε ότι είμαστε μοναδικοί. Δεν είμαστε μοναδικοί, όμως οι συγκεκριμένες πράξεις μας υπήρξαν μοναδικές. Αν λοιπόν είναι έτσι, τότε εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να τα μηδενίσουμε όλα για να μην κατηγορηθούμε ότι κομπάζουμε; Όχι. Να μην κομπάζουμε μεν, να ερευνήσουμε όμως σε ποιους λόγους οφείλεται αυτή η θετική στάση του λαού μας.
Γνωρίζετε ασφαλώς ότι είμαι από τους λίγους που έζησαν τα γεγονότα αυτά, δηλαδή τον πόλεμο στα βουνά της Αλβανίας, την ξένη Κατοχή, τον Απελευθερωτικό Αγώνα, τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο Πόλεμο, την άνθηση της δεκαετίας του ’60 και τέλος τη Χούντα. Και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι η πεποίθηση ότι ο ελληνικός λαός επέδειξε αυτή τη μοναδική δύναμη και αντοχή, ιδιαίτερα στους δύσκολους χρόνους των χιτλερικών θριάμβων, χαρίζοντας έστω και μία χαραμάδα φωτός στους λαούς που ζούσαν τον τρόμο και τα ερέβη της ναζιστικής κατοχής, είναι η θρυαλλίδα που μου χάρισε μια τόση και τέτοια υπερηφάνεια, δύναμη και αυτοπεποίθηση (μαζί με χιλιάδες άλλους φυσικά), ώστε να αφιερώσω όλες μου τις δυνάμεις, σωματικές, ψυχικές και πνευματικές, σ’ αυτή την πεποίθηση-ιδέα. Ότι δηλαδή η μικρή, η φτωχή και υποτιμημένη Ελλάδα μπόρεσε να πραγματοποιήσει αυτόν τον ιστορικό βηματισμό που μας πήγε έστω και για μια περιορισμένη εποχή ένα βήμα πιο μπροστά από πολλούς άλλους.
Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορούν να ερμηνευτούν όλες αυτές οι θυσίες, οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, αλλά και οι εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές της ελευθερίας στα βουνά, στις φυλακές, στα ξερονήσια και τα βασανιστήρια και οι δεκάδες χιλιάδες καταδίκες σε θάνατο για τις οποίες σήμερα κανείς δεν μιλά; Και δεν ήμασταν απλά ρομπότ με το όπλο στο χέρι αλλά όλη αυτή η στρατιά της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου είχαμε κερδηθεί από ένα πρωτόγνωρο αίσθημα με καθαρά αναγεννησιακά χαρακτηριστικά, που αφορούσαν το μέλλον της πατρίδας μας σε περίπτωση που θα νικούσαμε. Δηλαδή, θα χτίζαμε την πατρίδα μας σύμφωνα με τη θέληση του λαού μας και όχι τωνξένων…
Τραγούδι, θέατρο, βιβλίο και γενικά η πνευματική καλλιέργεια μας απασχολούσαν το ίδιο όσο και η συμμετοχή μας στον αγώνα. Με μια λέξη, είχαμε τόσο πολύ κερδηθεί από αυτό το μεγάλο όραμα, ώστε ο ίδιος ο θάνατος να αποτελεί μια λεπτομέρεια στο δρόμο που είχαμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε.
Μετά τα όσα σας περιέγραψα, πρέπει να ομολογήσω ότι η ανάγνωση του άρθρου σας είχε ως αποτέλεσμα να διερωτηθώ: «Μήπως ήταν λάθος αυτοί οι αγώνες μας; Εφόσον ήταν φανερό ότι δεν θα τους κάναμε εάν δεν πιστεύαμε στις θετικές πλευρές του λαού μας. Γιατί διαφορετικά είναι βλακώδες να θυσιάζεσαι για κάτι που θεωρείς αρνητικό απ’ την αρχή ως το τέλος».
Δηλαδή, με άλλα λόγια, ομολογώ ότι χωρίς την πίστη ότι ο ελληνικός λαός έκανε πράξεις εξαιρετικές, ξεχωριστές και άξιες θαυμασμού, θα καθόμουν ήσυχα και φρόνιμα στο σπίτι μου φροντίζοντας να εγκαταλείψω όσο γίνεται πιο γρήγορα μια χώρα καθυστερημένη και να πάω να ζήσω κοντά σ’ ένα λαό με ανώτερο πολιτισμό, αγωγή, μόρφωση και ήθος.
Και φτάνω στην κρίσιμη ερώτηση: «Γιατί τάχα κάναμε αυτές τις εξαιρετικές πράξεις; Μήπως γιατί είμεθα φυλετικά ανώτεροι;» Όχι, φυσικά. Τότε γιατί; Η απάντησή μου είναι ότι η βασική διαφορά ανάμεσα σε λαούς είναι οι ιστορικές τους παραδόσεις, το ήθος και ο πολιτισμός, όπως διαμορφώνονται στα βάθη των λαών από τις πολύχρονες εμπειρίες τους, αλλά και οι προσωπικές εξαιρέσεις που δημιουργούν κάθε φορά οι κοινωνικές και άλλες καταστάσεις. Γι’ αυτό το λόγο είναι φυσικό να υπάρχει ανισομέρεια, δηλαδή αλλού να είναι κανείς μπροστά και αλλού πίσω.
Τι κάνουν όμως όλοι σχεδόν οι λαοί; Φροντίζουν να προβάλλουν με κάθε τρόπο τα θετικά τους στοιχεία, γιατί γνωρίζουν πόσο μεγάλη επίδραση έχει επάνω στον κάθε λαό η ψυχολογική διάσταση ότι είναι κάποιος που έχει προσφέρει και μπορεί ακόμα να προσφέρει στην κοινωνική ανάπτυξη, στην οικονομία, στη μόρφωση, στο ήθος και τον πολιτισμό. Αυτή η σιγουριά με την οποία φροντίζουν ακόμα και οι πιο δυνατές χώρες να εξοπλίσουν το λαό τους, αποτελεί ίσως το κυριότερο κίνητρο για την ανάπτυξη και ακτινοβολία τους. Γιατί λοιπόν εμείς να είμαστε με τον εαυτό μας τόσο μίζεροι και άδικοι; Δεν μας φτάνουν οι τόσες και τόσες αναποδιές που μας δέρνουν καθημερινά, πρέπει να σπρώχνουμε κι εμείς να πάμε ακόμα πιο κάτω;
Και φυσικά, για να τελειώνω, πιστεύω ότι η σημερινή κακοδαιμονία μας οφείλεται σε μεγάλο μέρος στο ότι οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει το λειτούργημα του διαφωτιστή της κοινής γνώμης, όπως λ.χ. οι δημοσιογράφοι, αγνοούν (ή κάνουν ότιαγνοούν) ακόμα και την πρόσφατη Ιστορία μας, που είναι γεμάτη από κάθε είδους επιτεύγματα, κυρίως πνευματικά, για τα οποία άλλοι λαοί ωριμότεροι όχι μόνο θαήταν περήφανοι αλλά θα έκαναν το παν να τα αναλύσουν, να τα προβάλουν και να τα διαδώσουν με όση δύναμη διαθέτουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και φυσικά πάνω απ’ όλα μέσα στον ίδιο το λαό τους».
Αθήνα, 24.2.2009
Μίκης Θεοδωράκης

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/03/07/070309%2024.pdf

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Νεοελληνική Μυθολογία


Μεγαλώσαμε με μύθους που κατασκευάσαμε οι ίδιοι, για να στηρίξουμε την ανωτερότητα, το μεγαλείο της φυλής, που ηττάται μόνο με προδοσία και αδικία και που πάντα απειλείται από διεθνή κέντρα συνωμοσιών. Αλήθεια, είμαστε πράγματι οι καλύτεροι, οι ωραιότεροι, οι γεννημένοι νικητές, οι πρώτοι εραστές;
Αν υπήρχε ένα παγκόσμιο «μυθόμετρο», είναι σίγουρο ότι οι «Έλληνες θα ήταν στην κορυφή των Ιμαλαΐων και οι άλλοι στους λόφους της Ρώμης. Θα αφήναμε όλους τους λαούς και τις φυλές της Γης πίσω, σε απόσταση ασφαλείας, να μας θαυμάζουν, αλλά και να μας ζηλεύουν. Να μηχανεύονται ό,τι φανταστεί ο νους (ο δικός μας) για να καταστρέψουν το μεγαλείο μας. Από τους Εβραίους και τις μυστικές αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τη CIA και τη DIA μέχρι τους Τούρκους, τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και άλλους διεθνείς συνωμότες, που θέλουν να μας εξοντώσουν. Είναι πλέον φανερό ότι μεγαλώσαμε, για την ακρίβεια γεράσαμε, με ψέματα και μύθους, που δημιούργησαν μία θελκτική άχλη, εμποδίζοντάς μας να συνειδητοποιήσουμε τα ελαττώματά μας, τις αδυναμίες μας, τις ευθύνες μας. Κυρίως, όμως, μας έκαναν φοβικούς στο μέλλον, μας εμπόδισαν να κοιτάμε μπροστά, μας ανάγκασαν να κοιτάμε πάντα πίσω, θαυμάζοντας ένα μεγαλείο με το οποίο πολύ λίγη σχέση έχουμε.
Για ορισμένους η απομυθοποίηση που ακολουθεί, αν και κατεβλήθη προσπάθεια να είναι διασκεδαστική, δεν θα είναι ευχάριστη, αλλά ειδικά γι’ αυτούς που πάσχουν από ελληνικό ιδεατισμό είναι ακατάλληλη.
Αν και μία μικρή πλην φτωχή χώρα, είμαστε θαυμαστοί σε όλο τον πλανήτη. Συνηθισμένοι από τους μύθους της αρχαιότητας και της μετέπειτα ιστορίας, έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε νεότερες μυθικές κολακευτικές ιστορίες για να έχουμε να πορευόμαστε. Το πιθανότερο, μάλιστα, μας είχαν πάρει χαμπάρι και στο εξωτερικό, όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, που είπε εκείνο το απαράμιλλο «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και μετά μας αγκάλιασε με στοργή (ως προνομιακό οικόπεδο), προστατεύοντάς μας από τους Σοβιετικούς. Εκείνη την εποχή, που θέλαμε μια ψυχολογική στήριξη, ο μύθος, τον οποίο τροφοδότησε και ο Ξενοφών Ζολώτας, ήθελε την ελληνική να χάνει για μία ψήφο την αναγνώρισή της ως επίσημης γλώσσας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εκείνες τις εποχές, του Ουάσιγκτον και του Τζέφερσον, που επηρεασμένοι από το λίκνο της δημοκρατίας ενδεχομένως προέβησαν σε μία συμβολική πρόταση για την ελληνική γλώσσα, αλλά μέχρι εκεί. Βεβαίως υπήρξε και μία σύγχυση, καθώς πολλοί υποστήριζαν πως ήταν επηρεασμένοι και από την Επανάσταση του ’21, η οποία βεβαίως ήταν μεταγενέστερη. Μετά ήρθαν τα νεότερα, όπως τα βραβεία Νόμπελ, Λένιν, αλλά και το μεγαλείο της ελληνικής φυλής, που υπερέχει όλων των άλλων.
Από την ωραιότητα, το φιλότιμο, την ελληνική ψυχή, τη φιλοξενία και το «δαιμόνιο του Έλληνος» μέχρι τους κορυφαίους της πολιτικής -πάντα σε παγκόσμιο επίπεδο- και της τέχνης. Ναι, οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι και οι Ευρωπαίοι μεγάλωσαν ακούγοντας Μίκη και Μάνο, θέλοντας να κλέψουν τους ηθοποιούς μας, που έκαναν «αντίσταση» στα θέατρα της Πανεπιστημίου, διαβάζοντας Σεφέρη και Ρίτσο, βλέποντας Αγγελόπουλο και ζηλεύοντας το ταλέντο, τα λαμπερά μυαλά μας. Μέχρι που μπήκαμε και σε τομείς περιορισμένης χρήσης, όπως την ελληνική οικονομία και το θαύμα της.
Στην αρχή είχαμε την ένταξη στην ΕΟΚ, με περισσότερο πολιτική χροιά. Μετά, όμως, είχαμε το στόχο της ΟΝΕ, που μας έκανε όλους υπερήφανους για την ένταξή μας, αν και -όπως αποκαλύφθηκε, για την ακρίβεια κάναμε ότι αποκαλύψαμε- ήταν βασισμένη στη «δημιουργική λογιστική», τα πλαστά οικονομικά στοιχεία και πολλά ψέματα.
Πώς προσδιορίζεις την ελληνική ψυχή; Περίπου με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιείς για να κάνεις το διπλό έλικα του ελληνικού DNA να γυρίζει με θόρυβο και να σου παίρνει τα αφτιά. Για ένα μεγάλο τμήμα συμπατριωτών μας, που έκανε και εύπορο τον Δημοσθένη Λιακόπουλο, το DNA του Έλληνα διαμορφώθηκε εκτός της Γης, αλλά εντός του γαλαξία, έπειτα από πρωτοβουλία του Ελοχίμ. Αυτό μπορεί να μη διατηρεί καλές σχέσεις με τη λογική, συνεπώς φρόνιμο είναι να το αγνοήσουμε. Από την άλλη, οι περισσότεροι από μας είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι αν ακολουθήσουμε την πορεία του προσωπικού μας DNA θα βρεθούμε στην αρχαία Ελλάδα, σε μία τρυφερή συνάντηση με τον αρχαίο μας πρόγονο, την ώρα που εξέρχεται της παλαίστρας και ανηφορίζει προς Πνύκα για να ακούσει καμιά αγόρευση. Λογικό. Διότι σε γενικές γραμμές, η αίσθηση που έχει ο Έλληνας για το DNA και την ιστορία του είναι κάπως αφαιρετική.
Αρχικά όλη η σημερινή ελληνική επικράτεια και η περιφέρειά της θεωρούνται εξ ορισμού χώροι γέννησης του ελληνισμού. Ο Μέγας Αλέξανδρος μπορεί να στοιχειοθέτησε ελληνικά δικαιώματα ως την Ινδία, αλλά και αυτό το παραβλέπουμε εις ένδειξη διεθνιστικού fair play. Μετά η ιστορία κυλάει στο fast forward. Ο γεωγραφικός χώρος της σημερινής Ελλάδας γίνεται επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, πλην όμως «οι Έλληνες κατέκτησαν πνεύμα τους», συνεπώς πάλι βρεθήκαμε σε προνομιακή θέση. Στο μεταξύ η ελληνική ψυχή άλλαξε θρησκευτικό προσανατολισμό, ο ελληνισμός ταυτίστηκε με το χριστιανισμό, ακολούθησαν η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Επί σειρά αιώνων το ελληνικό DNA παρέμεινε αγνό και παρθένο, σαν το ελαιόλαδο που έβγαινε από τις ελιές της Ολυμπίας. Αποδεκτό ιστορικό συμπέρασμα: Οι αρχαίοι Έλληνες διατήρησαν αναλλοίωτο το DNA τους στη διάρκεια είκοσι αιώνων, με αποτέλεσμα σήμερα οι απόγονοί τους να απολαμβάνουν τα οφέλη της μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς. Επίσης η ελληνική ψυχή συνδύασε άψογα το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τη χριστιανική σκέψη, δημιουργώντας τον Νεοέλληνα.
Τι θα ήταν ο ελληνισμός χωρίς προδότες; Πανίσχυρος. Διότι πάντα στις κρίσιμες στιγμές υπάρχει κάποιος προδότης που θα πλήξει τον ελληνισμό. Από τον Εφιάλτη ως τον Αρτέμη Μάτσα, που δηλώνει ότι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», ο ελληνισμός βράζει από αιώνια οργή. Κάπως έτσι τα Ελληνόπουλα διδάσκονται ότι για την ήττα στις Θερμοπύλες δεν ευθύνονται ο τεράστιος στρατός των Περσών και η οπισθοχώρηση των Ελλήνων, αλλά ο Εφιάλτης που υπέδειξε στους κατακτητές την εναλλακτική διαδρομή.
Μαθαίνουμε τον ηρωισμό των ολίγων, αλλά δεν διδασκόμαστε τίποτα από την οπισθοχώρηση των πολλών. Ομοίως και με την Κερκόπορτα. Υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν ότι αν δεν άνοιγε η Κερκόπορτα σήμερα τα ντέρμπι ΑΕΚ-ΠΑΟΚ θα είχαν έδρα στην Κωνσταντινούπολη. Ο ελληνισμός χρειάζεται οπωσδήποτε εχθρούς για να πορευτεί. Πιθανότατα σε άλλη γλώσσα, σε άλλο έθνος, να μην υπάρχει λέξη αντίστοιχη του «ανθέλληνας». Υπάρχουν ανθέλληνες ξένοι ηγέτες, ανθέλληνες διαιτητές, ανθέλληνες προπαγανδιστές. «Έθνος ανάδελφο». Εννοείται πως μονίμως βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο, που συντονίζεται από το Ισραήλ, με σκοπό την καταστροφή της Ελλάδας. Λες και οι Έλληνες δεν μπορούν να την καταστρέψουν μόνοι τους.
«Όταν εμείς είχαμε δημοκρατία οι άλλοι ήταν στα δένδρα και έτρωγαν βελανίδια». Δεν το λέει μόνο ο Λιακόπουλος, αλλά οι περισσότεροι Έλληνες, όταν πληγώνεται η περηφάνια τους ή τα συμφέροντα της χώρας. Ο μύθος είναι καταλυτικός.
Μετά το Σωκράτη, το Δημοσθένη και το Μέγα Αλέξανδρο, φτάσαμε σε τρεις πολιτικές μορφές που δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από το ένδοξο παρελθόν. Στον Ελευθέριο Βενιζέλο, στον εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτοί μαζί με τις οικογένειές τους, όπως αντιλαμβανόμαστε, σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία της χώρας.
Ορισμένες φορές διχάζοντας τους Έλληνες, κάνοντας ολέθρια πολιτικά λάθη και δημιουργώντας το…βαθύ ελληνικό κράτος, ένα πρόβλημα το οποίο απλοποιήσαμε ως μία ταλαιπωρία, μία απλή γραφειοκρατία. Όμως, τα μεγάλα ιδεώδη της δημοκρατίας τα υπηρετήσαμε και με τους λαϊκούς αγώνες και την Αντίσταση. Άλλο λίγο και θα πιστεύαμε ότι ο Εμφύλιος ήταν χρήσιμος για την «πατρίδα»! Δεν έχασαν οι κομμουνιστές, αλλά συμφώνησαν και εξαπατήθηκαν. Ίσως γιατί δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι νίκησε ο «εθνικός στρατός», που σε μεγάλο βαθμό απαρτιζόταν από αξιωματικούς της Ενώσεως Κέντρου και των Φιλελευθέρων και μάχιμους τους «ταγματασφαλίτες» και ορισμένους σκληρούς τύπους, που μπροστά τους οι μποντιμπιλντεράδες της Χρυσής Αυγής είναι κεντροδεξιοί με οικολογικές ανησυχίες.
Και μετά ήρθαν οι αγώνες της Αριστεράς, που ήταν τόσο αθώοι σε ηγετικό επίπεδο όσο αυτοί που έκλεισαν το μάτι στο Γκοτζαμάνη. Αγώνες, που συνέχισε η γενιά του Πολυτεχνείου και που εξαργυρώνει με τον απεχθέστερο τρόπο ακόμη και σήμερα. Όλοι αντιστασιακοί – τώρα και με σύνταξη! Τους βλέπουμε στη Βουλή, στα κανάλια, στα μπαλκόνια, στο συνδικαλισμό. Δεν τους βλέπουμε όταν προσκυνούν τα αφεντικά της νεοελληνικής επιχειρηματικότητας, τους εθνικούς εργολάβους και προμηθευτές.
Ακόμη και τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας, η μελλοντική γενιά των 700 ευρώ, ζει με το μύθο της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Κληρονομώντας τα συνθήματα της γενιάς του «1-1-4» και του «15%».
Έπειτα από εμπειρία τόσων δεκαετιών παραμένουμε αγκυλωμένοι σε συνθήματα άλλων εποχών, έχοντας χάσει την ουσία, έχοντας θεοποιήσει τις δαπάνες για την εκπαίδευση. Εδώ ο μύθος συνδυάζεται με το όνειρο. Από τη δημόσια παιδεία κατευθείαν στην ασφάλεια του Δημοσίου.
Μπορεί στην traditional χώρα μας να μην ακούμπησε η «βιομηχανική επανάσταση», αλλά είμαστε υπερήφανοι για τη «βαριά βιομηχανία» του πολιτισμού. Χωρίς προσπάθεια μείωσης των ανθρώπων του πολιτισμού, όπως πάντα υπερβάλλουμε, κρύβοντας τα χάλια μας. Τη χαμένη επαφή των πολλών με τις τέχνες και τα γράμματα.
Μπορεί να ακούγεται χαριτωμένο, αλλά ίσως να είναι και αληθινό: Η τελευταία προσπάθεια εκπολιτισμού έληξε ανεπιτυχώς επί Όθωνος. Ακόμη και το γλυκό «una faccia una razza» δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Την ώρα που οι Ιταλοί έκαναν «δικιά τους» τη Μαρία Κάλλας (την οποία ακόμη λατρεύουν, κάτι που αποδείχτηκε και σε πρόσφατο τηλεοπτικό αφιέρωμα, για τη ντίβα, καθώς το παρακολούθησαν πάνω από 20 εκατομμύρια Ιταλοί), εμείς απλώς τη βάζαμε στο γνωστό κατάλογο με τους Έλληνες που διακρίθηκαν στο εξωτερικό. Πάλι καλά, όμως, διότι αν ξέμενε στη χώρα το πολύ πολύ να τραγουδούσε «Χάρτινο το φεγγαράκι». Αλλά και στα γράμματα ό,τι καλό βγάλαμε τέλειωσε εκεί λίγο πριν – λίγο μετά τη χούντα. Και μπορεί να περηφανευόμαστε για τον Καβάφη, αλλά αυτός έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και εμείς θα τον λέγαμε «αδελφή», αν δεν ερχόταν από το εξωτερικό η αναγνώριση.
Η Ελλάδα μας θεωρείται εξ ορισμού η ωραιότερη χώρα της υφηλίου. Δεν υπάρχει χώρα σαν την Ελλάδα. Η Ελλάδα θεωρείται -και είναι- ομορφότερη της Νοτίου Αφρικής, της Αυστραλίας, της αμερικανικής ηπείρου, του κόσμου ολόκληρου. «Ταξίδεψα παντού, αλλά χώρα σαν την Ελλάδα δεν έχω βρει» θα μπορούσε να λέει ο γέρος με το τσιμπούκι, που ως πίνακας κοσμούσε τα ελληνικά σπίτια πριν από μερικές δεκαετίες.
Όλα στην Ελλάδα είναι όμορφα. Ειδικά οι πόλεις, μικρές και μεγάλες, με την καφέ πολυκατοικία, τους στενούς δρόμους, τις χωματερές και τους βόθρους, τις αυθαίρετες κατασκευές. Αλλά, εντάξει, σημασία δεν έχει μόνο το τοπίο, αλλά οι άνθρωποι. Και ο Έλληνας είναι φιλόξενος και καλόψυχος. Δες το χαμόγελο του Έλληνα ταξιτζή όταν υποδέχεται τουρίστα και θα δεις την ομορφιά αυτού του τόπου και των ανθρώπων του.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Ως γνωστόν, είμαστε και οι μεγαλύτεροι εραστές. Το έχουμε στο DNA μας, όπως την ψυχή του νικητή, την ευγενή άμιλλα, το ντόπινγκ. Το κρύβουν οι έρευνες, αλλά το αποδεικνύουν οι τουρίστριες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου και κυρίως τον πλούσιο ευρωπαϊκό Βορρά. Τα καμάκια άλλωστε δημιουργήθηκαν κατ’ απαίτηση όλων αυτών των ξαναμμένων κοριτσιών με τις ξανθές μπούκλες. Αλλά ακόμη κι αυτό μύθος.
Όπως γράφει στο βιβλίο του «Ως εκ θαύματος», ο Κωνσταντίνος Τζούμας, που έζησε την κορύφωση της εποχής, μάλλον μύθος είναι και ο Έλληνας εραστής. Γράφει για το συμπέρασμα που έβγαλε αφού παρακολούθησε τη συνεύρεση ψαρά με τουρίστρια: «Ε, πέστε το, βρε κορίτσια, ότι οι νύμφες των Βίκινγκς τη βρίσκουνε με σατυροβαρκάρηδες του Αιγαίου, να τελειώνουμε. Τι καθόμαστε και σας φλερτάρουμε με στιλ και χιούμορ… Εσείς γουστάρετε πρωτόγονα κόλπα, ζωώδικα κτηνώδη, εντάξει, γιατί όχι…»
Το θέμα είναι να ρίξεις αεράτη Ιταλίδα, που ήπιε από το ιερό νερό της γοητείας. Ε, αυτό δεν το τολμήσαμε ποτέ…
Όπως δεν τολμήσαμε ποτέ να αμφισβητήσουμε τους μύθους με τους οποίους γερνάμε. Αντιθέτως τους ανατροφοδοτούμε για να απαλύνουμε τον πόνο, την ασχήμια που απλόχερα αυτό το έθνος σκορπάει. Όπως και το πολύ γέλιο, ειδικά αν αποδεχθείς ότι εν αντιθέσει με πλήθος άλλων εθνών εμείς γράφουμε την ιστορία μας με ανέκδοτα, πασπαλίζοντάς τα με ζάχαρη σοβαροφάνειας. Ίσως αυτή η εμμονή μας να ζούμε μέσα στο μύθο να συνιστά και τη μοναδικότητά μας.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/02/21/210209%2025.pdf

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Μεγάλοι ερμηνευτές 12: Nίκoς Πoρτoκάλoγλoυ


O Nίκoς Πoρτoκάλoγλoυ γεvvήθηκε στo Βόλo , τηv πρoτελευταία ημέρα τoυ 1957.Όταν είναι 4 χρόνων, η οικογένειά του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Μαθητής της δευτέρας γυμνασίου το 1970 αποκτά την πρώτη του κιθάρα και με τη βοήθεια μιας μεθόδου εκμάθησης αλλά και του ξαφνικού προσωπικού του πάθους, αρχίζει να μελετά με τις ώρες, «ξεπατικώνοντας» τραγούδια από δίσκους.
Γύρω στα 1973 - 74, με κάποιους από τους συμμαθητές του στο σχολείο δημιουργούν ένα συγκρότημα και μ’ αυτό παίζουν το νεανικό ρεπερτόριο της εποχής. Τα πρώτα του τραγούδια με ελληνικούς στίχους και θέματα -ανάμεσά τους και το πολύ γνωστός κατόπιν «Άσωτος υιός»- θα τα γράψει τελειώνοντας το Λύκειο (1976).
Είναι αυτοδίδακτος μουσικός και όργαvό τoυ είναι η κιθάρα. Στα τέλη της δεκαετίας ταυ '70 με τ ενθουσιασμό της νεαρής ηλικίας και τη σχολική ταυ παρέα, ξεκινά την υλοποίηση των μουσικών ταυ οραμάτων. Και εγέvovτo... Φατμέ. Πορτοκάλογλου (κιθάρα, τραγούδι), Τσάκαλος (ντράμς) και Μουστάκης ( πλήκτρα) μαζί με το Δημήτρη Καλατζή, επίσης παλιό συμμαθητή (μπάσο). Συγκρότημα ροκ, με ηλεκτρικό ήχο, πολλές ιδέες και μία ασυνήθιστη ωριμότητα. Στίχος διεισδυτικός , αιχμηρός , όταν καταγίνεται με την κοινωνία και τον άνθρωπο, τρυφερός όταν τα τραγούδια μιλούν για τον έρωτα. Είναι η γενιά της μεταπολίτευσης , που ζει και αναπνέει μέσα στα τραγούδια ταυ Ν. Πoρτoκάλoγλoυ. Μια γενιά χωρίς ψευδαισθήσεις, αλλά με οράματα και χιούμορ. Το κεφάλαιο Φατμέ, για μια δισκογραφική επταετία, προσέφερε πολλά και ουσιώδη. Όταν διαλύθηκαν το 1989 , o Νίκος συνέχισε μόνος του το μουσικό ταξίδι. Ο ήχος τώρα γλυκαίνει, χωρά όλα τα όργανα της Ανατολής, συνεχίζοντας να διατηρεί ζωντανή την ηλεκτρική ένταση. Είναι η ωριμότητα. Στη διάρκεια της πορείας του κερδίζει την εκτίμηση από μεγάλους oμότεχvoύς του, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, οι οποίοι ζητούν τη συμμετοχή του σε συναυλίες και ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης δεν είναι λίγες οι συνεργασίες του με σπουδαίους τραγουδιστές, όπως Αλεξίου, Βιτάλη, Μητρoπάvoς, Μάνου, Τσαλιγoπoύλoυ, Παπάζογλoυ.
Το 1982 οι ΦΑΤΜΕ κυκλoφoρoύv τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο το όvoμά τους και προκαλούν αίσθηση με το φρέσκο ήχο που παρουσιάζουν. Οι δίσκοι που ακoλoυθoύv τους παρουσιάζουν πιο ώριμους.
Τo 1983 κυκλoφoρεί τo «Ψέμματα», εvώ τo 1985 τo «Ρίσκo», ηχoγραφημέvo στη Θεσσαλovίκη με παραγωγό τo Νίκo Παπάζoγλoυ. Τo 1986 κυκλoφoρoύv τo δίσκo με τίτλo «Βγαίvoυμε απ' τo τoύvελ» με τη συμμετoχή της Χαρoύλας Αλεξίoυ. Εvας δίσκoς πoυ έμελλε vα τoυς καθιερώσει και τoυς κάvει γvωστoύς στo ευρύ κoιvό. Τo 1987 επίσης oι ΦΑΤΜΕ συμμετέχoυv στo δίσκo τoυ Διovύση Σαββόπoυλoυ «Ζήτω τo ελληvικό τραγoύδι».
Τo 1988 εμφαvίζovται στo «ΣΕIΡIΟ» τoυ Μάvoυ Χατζιδάκι και επίσης συμμετέχoυv στo δίσκo με τίτλo «Στo ΣΕIΡIΟ υπάρχoυv παιδιά».
Ακoλoυθεί τo «Ταξίδι» και τo 1989 τo «Πάλκo», μια ζωvταvή ηχoγράφηση στo Λυκαβηττό και στo «ΖΟΟΜ», πoυ συγκεvτρώvει τις μεγαλύτερες επιτυχίες τoυς. Σε αυτό τo δίσκo μαζί με τoυς ΦΑΤΜΕ συμμετέχoυv η Χαρoύλα Αλεξίoυ, η Αφρoδίτη Μάvoυ και o Τάκης Σoύκας. Τo «Πάλκo» θα σημάvει τo τέλoς τoυ συγκρoτήματoς και τηv αρχή της πρoσωπικής καριέρας τoυ Νίκoυ Πoρτoκάλoγλoυ.
Τo 1990 κυκλoφoρεί o δίσκoς «Φωvές», με βασικό συvεργάτη στηv παραγωγή τo Γιώργo Αvδρέoυ. Σ' αυτό τo δίσκo συμμετέχoυv o Βασίλης Σαλέας, o Νίκoς Χατζόπoυλoς και άλλoι σπoυδαίoι παραδoσιακoί μoυσικoί.
Τo 1992 κυκλoφoρεί o δεύτερoς πρoσωπικός δίσκoς τoυ Νίκoυ Πoρτoκάλoγλoυ με τίτλo «Σήκω ψυχή μoυ, σήκω χόρεψε». Σε αυτή τη δoυλειά εξασφαλίζει τηv συμμετoχή εvός πoλύ μεγάλoυ λαϊκoύ ερμηvευτή τoυ Δημήτρη Μητρoπάvoυ. Μαζί ερμηvεύoυv τo τραγoύδι «Κλείvω κι έρχoμαι» πoυ γίvεται μεγάλη επιτυχία. Για vα έρθoυμε στα τέλη τoυ 1993, όπoυ o Νίκoς Πoρτoκάλoγλoυ κυκλoφoρεί τηv καιvoύργια τoυ δoυλειά με τίτλo «Τα καράβια μoυ καίω». Σ' αυτήv κατάφερε vα συγκεvτρώσει μερικoύς από τoυς καλύτερoυς μoυσικoύς τoυ είδoυς, πoυ έδωσαv πραγματικά τov καλύτερό τoυς εαυτό. Ο Νίκoς Πoρτoκάλoγλoυ έχει αvαλάβει τη σύvθεση και τo στίχo για άλλη μια φoρά, παρoυσιάζovτας τo πιo ώριμo πρόσωπό τoυ μέχρι σήμερα. Ο δίσκoς περιέχει έvα vτoυέτo - έκπληξη με τηv Ελέvη Τσαλιγoπoύλoυ καθώς επίσης και έvα vτoυέτo με τov μεγάλo Ηπειρώτη τραγoυδιστή Σάββα Σιάτρα. «Τα καράβια μoυ καίω» είvαι η μoυσική πρόταση για τo 1993.
To 1996 κυκλoφoρεί τo άλμπoυμ «Ασωτoς Υιός». Οι καλύτερες στιγμές τoυ Νίκoυ Πoρτoκάλoγλoυ, με συμμετoχές όπως αυτή τoυ Σαββόπoυλoυ, τoυ Χάρη και Πάvoυ Κατσιμίχα, της Ελέvης Τσαλιγoπoύλoυ, της Ελέvης Βιτάλη, της Μελίvας Καvά, της Ελλης Πασπαλά, τoυ Νίκoυ Ζιώγαλα, τoυ Φoίβoυ Δεληβoριά και της Ρoβέvας Αλευρά, κάvoυv τov «Ασωτo Υιό» δίσκo - αvαφoρά για τoυς περισσότερoυς μoυσικoκριτικoύς.
Εvα χρόvo αργότερα, τo καλoκαίρι τoυ '97, o Νίκoς Πoρτoκάλoγλoυ γράφει μoυσική και τραγoύδια για τηv ταιvία τoυ Σωτήρη Γκoρίτσα «Βαλκαvιζατέr». Ορχηστρικές συvθέσεις, αλλά και τραγoύδια με ερμηvευτές τov ίδιo, τηv Πόλυ Πάvoυ, τov Γιάvvη Κότσιρα και τηv Ρoβέvα Αλευρά, συvθέτoυv τo«Κρυφτό», έvα άλμπoυμ ευρείας μoυσικής σύλληψης και αvτίληψης.
Τo επόμεvo άλμπoυμ τoυ Νίκoυ Πoρτoκάλoγλoυ, κυκλoφoρεί τov Μάϊo τoυ1999 , έχει τίτλo «Παιχvίδια με τov διάβoλo» και περιλαμβάvει τραγoύδια πoυ κιvoύvται σε ηλεκτρικές τρoχιές, σε στίχoυς και μoυσική δική τoυ.
Το Σεπτέμβριο του 2001 κυκλοφορεί το «Μπραζιλέρο», το οποίο περιέχει μουσική και τραγούδια από την ομώνυμη νέα ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα. Ένας δίσκος ατμοσφαιρικός στον οποίο συμμετέχουν ακόμη η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Σταύρος Λογαρίδης και η Ανδριάννα Μπάμπαλη.
Στα τέλη του 2002, με τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων στη δισκογραφία, κυκλοφορεί και κάνει ιδιαίτερη αίσθηση μια συλλογή με τραγούδια από το σύνολο της πρώτης περιόδου του (Τίτλος: Νίκος Πορτοκάλογλου, “Φατμέ” και φίλοι «Υπάρχει λόγος σοβαρός») ενώ επανεκδίδεται σε νέα ιδιαίτερα επιμελημένη, στον ήχο και το πληροφοριακό της υλικό, έκδοση το σύνολο των δίσκων εκείνης της εποχής.
Το 2003, τον βρίσκει στη σκηνή της Μέδουσας, όπου πραγματοποιεί έναν κύκλο εμφανίσεων με μουσικούς συνοδοιπόρους του τον Οδυσσέα Τσάκαλο, την Ανδριάνα Μπάμπαλη και το Μάνο Πυροβολάκη. Οι εμφανίσεις τους συνεχίστηκαν στο Μύλο της Θεσσαλονίκης, ενώ το ίδιο καλοκαίρι πραγματοποίησε με το ίδιο σχήμα συναυλίες ανά την Ελλάδα.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2003 ο Νίκος Πορτοκάλογλου γιορτάζει τα 20 χρόνια στη δισκογραφία με μια sold out συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού. Μαζί του εμφανίστηκαν πολλοί και αγαπημένοι συνεργάτες του όπως η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Χάρις Αλεξίου, ο Μανώλης Φάμελλος, η Ελένη Τσαλιγοπούλου και ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Το Δεκέμβριο του 2003 κυκλοφορεί η νέα δισκογραφική δουλειά του Νίκου Πορτοκάλογλου με τίτλο «Δίψα» και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα (μόλις ενός μήνα από την κυκλοφορία του) ξεπερνά τις 20.000 πωλήσεις (χρυσό), ενώ παράλληλα συμμετέχει ως συνθέτης στο δίσκο της Ελένης Τσαλιγοπούλου και ετοιμάζει τις ζωντανές του εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Ακολουθούν το ζωντανά ηχογραφημένο «Πάμε άλλη μια φορά» (2005) και το «Ένα βήμα πιο κοντά» (2006) όπου ξαναπερπατά παλιά μονοπάτια.
Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει το 2007, ο Νίκος Πορτοκάλογλου συγκεντρώνει τις συμμετοχές του σε δίσκους άλλων (στο δρόμο που χάραξαν οι Κατσιμιχαίοι με την πολύ επιτυχημένη «Παράλληλη δισκογραφία» τους, και ακολούθησαν αρκετοί άλλοι καλλιτέχνες) σε ένα διπλό cd με τον τίτλο «Εκτός σχεδίου». Τραγούδια, συμμετοχές και συνεργασίες που προέκυψαν έπειτα από αναμενόμενες συνευρέσεις, πολύμηνη προετοιμασία, ή από εμπνεύσεις της στιγμής και ξαφνικά τηλεφωνήματα, συγκεντρώνονται σε μια συλλογή που δεν απευθύνεται μόνο στους σταθερούς ακροατές του Πορτοκάλογλου, αλλά σε όλους τους φίλους της μουσικής.
Το 2008 ο Νίκος Πορτοκάλογλου μας συστήνει μια νέα εξαιρετική φωνή. Πρόκειται για τη Βασιλική Καρακώστα που ήδη την έχουμε προσέξει λόγω της ιδιαίτερης φωνής της και της δυναμικής της παρουσίας σε ζωντανές εμφανίσεις, πλάι στους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδοποιούς. Η πρώτη της δισκογραφική δουλειά ¨Η σβούρα και άλλες ιστορίες» κυκλοφορεί σε παραγωγή, μουσική και στίχους Νίκου Πορτοκάλογλου.
Το 2009 βρίσκει τον Πορτοκάλογλου σε μια στροφή στην καριέρα του. Καινούρια μπάντα, νέος ήχος σε τζαζ φόρμες. Ο ολοκαίνουριος δίσκος «Στροφή» κάνει τα αποκαλυπτήριά του στο «Κύτταρο» μαζί με τα παλιά του τραγούδια.
«Τραγούδια που γράφτηκαν σε μία περίοδο προσωπικής κρίσης και κυκλοφορούν σε μία περίοδο κοινωνικής κρίσης. Προσωπικά, για μένα η μόνη λύση ήταν η στροφή. Όταν φτάνεις σε ένα αδιέξοδο, και δεν μπορείς να κάνεις πίσω, προχωράς αλλάζοντας πορεία», λέει ο Νίκος Πορτοκάλογλου.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Χρήσιμο Αγγλικό λεξικό


A
ARE YOU WORKING ME? (ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ;)
ARE WE GLUING COFFEE POTS? (ΜΠΡΙΚΙΑ ΚΟΛΛΑΜΕ;)
ARE YOU ASKING AND THE CHANGE FROM OVER? (ΖΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ;)
AT THE END THEY SHAVE THE GROOM. (ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΞΥΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΓΑΜΠΡΟ.)
B
BETTER FIVE AND IN HAND THAN TEN AND WAITING. (ΚΑΛΛΙΟ ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΠΑΡΑ ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΚΑΡΤΕΡΕΙ.)
BETTER DONKEY - BONDING THAN DONKEY - SEARCHING. (ΚΑΛΛΙΟ ΓΑΙΔΟΥΡΟΔΕΝΕ ΠΑΡΑ ΓΑΙΔΟΥΡΟΓΥΡΕΥΕ.)
C
CATCH THE EGG AND MOW IT. (ΠΙΑΣ' ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΦ' ΤΟ.)
F
FART US A STONEWALL! (ΚΛΑΣΕ ΜΑΣ ΜΙΑ ΜΑΝΤΡΑ!)
FROM HERE GO AND THE OTHERS. (ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΝ' ΚΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.)
G
GLASS! (ΤΖΑΜΙ!)
Η
HE DOESN'T UNDERSTAND CHRIST. (ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΟ.)
HAIRS CURLY. (ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ.)
HOW FROM HERE MORNING MORNING? (ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ;)
HE ATE DOOR. (ΕΦΑΓΕ ΠΟΡΤΑ.)
HE FARTED ME. (ΜΕ ΕΚΛΑΣΕ.)
HE MADE US THE THREE TWO. (ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΥΟ.)
HE SLEEPS WITH THE CHICKENS. (ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΤΕΣ.)
HE STUCK ME TO THE WALL. (ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ.)
HE RETURNED ME THE ENTRAILS. (ΜΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΤΑ ΑΝΤΕΡΑ.)
HE SAT ME ON THE NECK. (ΜΟΥ ΚΑΘΙΣΕ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ.)
HAS THE WEATHER TURNINGS. (ΕΧΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ.)
HE DOES THE DUCK. (ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ.)
Ι
IT SAYS! (ΛΕΕΙ!)
I 'VE PLAYED THEM! (ΤΑ 'ΧΩ ΠΑΙΞΕΙ!)
I MADE HER LOTTERY. (ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΛΑΧΕΙΟ.)
I STAYED BONE. (ΕΜΕΙΝΑ ΚΟΚΑΛΟ.)
I SAW THE CHRIST SOLDIER. (ΕΙΔΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΦΑΝΤΑΡΟ.)
I DON'T KNOW CHRIST. (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΧΡΙΣΤΟ.)
IT DIDN'T SIT ON US. (ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΕ.)
I CAME OUT OF MY CLOTHES. (ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ.)
IT RAINED CHAIR LEGS. (ΕΒΡΕΞΕ ΚΑΡΕΚΛΟΠΟΔΑΡΑ.)
I DON'T HAVE FACES TO COME OUT. (ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΥΤΡΑ ΝΑ ΒΓΩ ΕΞΩ.)
I DON'T KNOW MY BLINDNESS. (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΜΟΥ.)
I MADE THEM SEA. (ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΘΑΛΑΣΣΑ.)
I HAVE SPIT THEM. (ΤΑ 'ΧΩ ΦΤΥΣΕΙ.)
I TOOK THEM TO THE SKULL. (ΤΑ ΠΗΡΑ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ.)
I AM DOGBORED. (ΣΚΥΛΟΒΑΡΙΕΜΑΙ.)
I MADE BLACK EYES TO SEE YOU. (ΕΚΑΝΑ ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ.)
I TOOK MY THREE. (ΠΗΡΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΟΥ.)
I'M SITTING ON IGNITED COALS. (ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΕ ΑΝΑΜΜΕΝΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ.)
L
LIKE THE SNOOOWS! (ΣΑΝ ΤΑ ΧΙΟΟΟΝΙΑ!)
LIKE THE UNFAIR CURSE. (ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΔΙΚΗ ΚΑΤΑΡΑ.)
Μ
MARROWS DRUMS! (ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ!)
Ο
OF THE GAY! (ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ!)
P
PALE I CUT IT. (ΧΛΩΜΟ ΤΟ ΚΟΒΩ.)
S
SOMETHING'S RUNNING AT THE GYPSIES. (ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΣΤΑ ΓΥΦΤΙΚΑ.)
SHIT AND FROMSHIT. (ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΚΑΤΑ.)
SUNDAY SHORT FEAST. (ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΟΝΤΗ ΓΙΟΡΤΗ.)
SHIT HIGH AND GAZE. (ΧΕΣΕ ΨΗΛΑ ΚΙ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕ.)
SLOW THE CABBAGES. (ΣΙΓΑ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ.)
T
WE MADE HER FROM HAND. (ΤΗΝ ΚΑΝΑΜΕ ΑΠΟ ΧΕΡΙ.)
TO SAY THE FIGS - FIGS AND THE TUB - TUB. (ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΑ ΣΥΚΑ - ΣΥΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΑΦΗ - ΣΚΑΦΗ.)
THE UNIVERSITY IS AT DEVIL'S MOTHER. (ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ ΤΗ ΜΑΝΑ.)
THIS IS DEWATERED. (ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΕΡΩΤΟ.)
THEY DON'T CHEW. (ΔΕΝ ΜΑΣΑΝΕ.)
THEY BECAME ROBES - ROBES UNBUTTONED. (ΕΓΙΝΑΝ ΡΟΜΠΕΣ - ΡΟΜΠΕΣ ΞΕΚΟΥΜΠΩΤΕΣ.)
THE BAD YOUR WEATHER! (ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ!)
W
WELCOME MY EYES THE TWO. (ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΔΥΟ.)
WHO PAYS THE BRIDE? (ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΗ ΝΥΦΗ;)
WHATEVER YOU REMEMBER YOU ARE GLAD. (ΟΤΙ ΘΥΜΑΣΑΙ ΧΑΙΡΕΣΑΙ.)
WE DRANK HIM. (ΤOΝ ΗΠΙΑΜΕ.)
WE CONFUSED OUR THIGHS. (ΜΠΛΕΞΑΜΕ ΤΑ ΜΠΟΥΤΙΑ ΜΑΣ.)
WHORE'S BANISTER. (ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ.)
WITH THIS SIDE TO SLEEP. (ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ.)
WILL I TAKE OUT THE SNAKE FROM THE HOLE? (ΕΓΩ ΘΑ ΒΓΑΛΩ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ;)
Υ
YOU OWE ME YOUR HORNS. (ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΣΟΥ.)
YOUR MIND AND A POUND AND THE PAINTER'S BRUSH. (ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΥΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗ Ο ΚΟΠΑΝΟΣ.)
YOU HAVE VERY NICE LEATHER. (ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΔΕΡΜΑ.)
YOU ARE FOR THE FESTIVALS. (ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ.)
YOUR EYE THE CROSSEYED. (ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΟΥ Τ' ΑΛΛΗΘΩΡΟ.)
YOU ΑRE THE SHOPPING. (ΕΙΣΑΙ ΨΩΝΙΟ.)
YOU RECKON WITHOUT THE HOTEL OWNER. (ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ.)
YOU WILL EAT WOOD. (ΘΑ ΦΑΣ ΞΥΛΟ.)
YOU ATE MY EARS. (ΜΟΥ ΕΦΑΓΕΣ ΤΑ ΑΥΤΙΑ.)

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Μαγειρεύοντας σπιτικά!


Για πεινασμένους για καλό σπιτικό φαγητό στη σημερινή Αθήνα υπάρχουν ακόμα μερικά σημεία γεμάτα ιστορία και μυρωδιές από μαγειρευτά φαγητά, κοκκινιστά, λαδερά, μικρά ψαράκια και όσπρια φτιαγμένα με μεράκι και φροντίδα από τους ιδιοκτήτες τους.
Τα οινομαγειρεία βρίσκονται όπου και η εμπορική κίνηση. Από την κεντρική κρεαταγορά ανοίγονται στην υπόλοιπη κεντρική Αθήνα και μετά σε κάθε κεντρική γειτονιά κάθε περιοχής της πρωτεύουσας. Και είναι λογικό αν σκεφθείτε ότι τα μαγέρικα δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες των εμπόρων, των προμηθευτών, των αγοραστών αλλά και των επισκεπτών της πόλης σε μεσημεριανό φαγητό σε εποχές που το fast food δεν υπήρχε ούτε σε εμβρυακή κατάσταση διατροφικής πραγματικότητας. Τα οινομαγειρεία στην Αθήνα σήμερα έχουν ευγενικούς ιδιοκτήτες, που δίνουν περισσότερη έμφαση στο φαγητό παρά στη διακόσμηση. Είναι οικονομικά, μιας και σπάνια ξεπερνούν τα 15 € το άτομο, και συνήθως λειτουργούν μόνο το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα. Σας προτείνουμε στάσεις για ζεστό μαμαδίστικο φαγητό ως διάλειμμα από τη δουλειά ή τα ψώνια ή ως σημεία για μια χαλαρή συζήτηση με φίλους.

ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟ Η ΗΠΕΙΡΟΣ
Φιλοποίμενος 4, Στοά Μανέτα – Κεντρική Κρεαταγορά, τηλ.: 2103240773.
Έχει τη φήμη του after, μιας και λειτουργεί 24 ώρες, βρίσκεται στην Κεντρική Κρεαταγορά και εδώ θα κατευθυνθείτε για κάθε είδους μαγειρευτά και τη διάσημη μαγειρίτσα του που μπορείτε να βρείτε όλο το χρόνο.

ΔΙΠΟΡΤΟ
Σωκράτους 9, πλατεία Θεάτρου, δεν έχει τηλέφωνο.
Δεν πρόκειται για ένα οινομαγειρείο, αλλά για ένα urban secret, που για να το ανακαλύψετε πρέπει να φέρετε μερικές βόλτες γύρω από την πλατεία Θεάτρου και να αφήσετε τη μύτη σας να σας οδηγήσει σε ένα υπόγειο που θα σας μεταφέρει αυτόματα σε άλλες δεκαετίες.
Το μενού περιλαμβάνει συνήθως ρεβίθια, μικρά ψάρια που τηγανίζονται εκείνη την ώρα και κρασί από τα βαρέλια. Δεν είναι το φαγητό, αλλά η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην Αθήνα του ’50 που υπερισχύει στο Δίπορτο. Το μεσημέρι γίνεται συνωστισμός.

ΔΩΡΙΣ
Πραξιτέλους 30, πλ. Κλαυθμώνος, τηλ.: 2103232671.
Από τα πιο αξιοπρεπή οινομαγειρεία στο κέντρο της Αθήνας, που ενώ λειτουργεί από το 1900 (σαν ζαχαροπλαστείο τότε) διατηρεί την ατμοσφαιρικότητά του και σερβίρει πεντανόστιμα λαδερά, κρεατικά και όσπρια ανάλογα την εποχή. Διαλέξτε από τον πίνακα το πιάτο της επιλογής σας πριν ο κύριος Θάνος τα σβήσει με την κιμωλία. Στο τέλος μη χάσετε τους λαχταριστούς λουκουμάδες με μέλι και καρύδια.

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Αριστογείτονος 1, Κεντρική Αγορά, τηλ.: 2103214970.
Δίπλα στο Οινομαγειρείο η Ήπειρος βρίσκεται ο Παπανδρέου, που μετράει τουλάχιστον 60 χρόνια παρουσίας. Γνωστός για το εξαιρετικό πατσά του αλλά και για τα νόστιμα μαγειρευτά του που φθάνουν γρήγορα στο τραπέζι σας. Εδώ θα απολαύσετε ένα χορταστικό μεσημεριανό ανάμεσα στις φωνές των κρεοπωλών και θα χαζέψετε την κίνηση στην αγορά.

ΚΙΤΣΟΥΛΑΣ
Φιλικής Εταιρείας 25, Χαλάνδρι, τηλ.: 2106814798.
Μπορεί να βρίσκεται στο Χαλάνδρι, αλλά είναι διάσημος σε όλη την Αθήνα. Το μεσημέρι σφύζει από ζωή και σερβίρει λαχταριστό γιουβέτσι αλλά και χοιρινό με σέλινο και ό,τι άλλο βγαίνει από τις κατσαρόλες του, που τιμούν άνθρωποι που δουλεύουν στις γύρω επιχειρήσεις και όσοι δεν πρόλαβαν να μαγειρέψουν για μεσημέρι.

ΒΟΥΡΛΙΩΤΙΝΑ
Βασ. Αλεξάνδρου 10 και Υμηττού, Καισαριανή, τηλ.: 2107291545.
Από τα λίγα οινομαγειρεία που μπορείτε να βρείτε αυθεντικές μικρασιάτικες γεύσεις φτιαγμένες με μεράκι και αρωματικά μυστικά από τα χεράκια της κυρίας Τριανταφυλλιάς.
Αυθεντικά ντολμαδάκια γιαλαντζί και σμυρναίικα σουτζουκάκια σε ένα λιτό αλλά περιποιημένο περιβάλλον. Για το τέλος θα σας κεράσουν υπέροχο σαραγλί.
Και για ολοκληρωμένη μικρασιάτικη εμπειρία διαλέξτε ένα από τα λικέρ, λεμόνι, ρόδι ή μανταρίνι ανάλογα την εποχή.

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Τρώων 41 και Κυδαντιδών, Άνω Πετράλωνα, τηλ.: 2103467555.
Παρόλο που λειτουργεί ως ταβέρνα, είναι υπέροχα το καλοκαίρι με τα τραπεζάκια έξω.
Γνωστός για τις μπριζόλες του, ο Οικονόμου στα Πετράλωνα σερβίρει εξαιρετικά μαγειρευτά, όπως το λεμονάτο, το στιφάδο ή ο κοκκινιστός κόκορας με τα μακαρόνια.

ΦΙΛΙΠΠΟΥ
Ξενοκράτους 19, Κολωνάκι, τηλ.: 2107216390.
Η κυριλέ έκδοση του οινομαγειρείου σε ένα χώρο που λειτουργεί από το 1923. Ζεστός χώρος που κάποτε επισκέπτονταν ο Μόραλης, ο Κουν και άλλες μορφές περασμένων δεκαετιών.
Εδώ θα δοκιμάσετε ωραιότατο κόκορα κρασάτο, χοιρινό λεμονάτο και ψαρόσουπα.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ
Βουλής 44Α, τηλ.: 2103214121.
Μετά από τρία λεπτά περπάτημα από το Σύνταγμα βρίσκεστε στο Παραδοσιακό, όπου μπορείτε να σταματήσετε για ωραία κεφτεδάκια με πατάτες φούρνου αλλά και για μια δυσεύρετη στην Αθήνα γίδα βραστή. Σερβίρει και μικρά ψάρια. Είναι πάντως από τα ακριβότερα του είδους του, μιας και ξεφεύγει λίγο από το φράγμα των 15€, που πληρώνεις παραδοσιακά στα οινομαγειρεία.

ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΑ
Ρόμβης 21, Σύνταγμα, τηλ.: 2103233459.
Ως χώρος ό,τι λέει το όνομά του, μικρό αλλά συμπαθέστατο οινομαγειρείο σε ένα ανήλιαγο σημείο της Ρόμβης. Τα φαγητά του πάντως είναι πάντα πεντανόστιμα, που βγαίνουν σε μικρές ποσότητες και τελειώνουν σχετικά γρήγορα.

ΜΠΑΡΜΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ
Εμμ. Μπενάκη 94, τηλ.: 2103824138.
Γνωστότατος ο Μπαρμπα-Γιάννης στα Εξάρχεια, σερβίρει καθημερινά φρικασέ, φασολάκια και αρακά ανάμεσα στα άλλα μαγειρευτά του, που εδώ μπορείτε να τα βρείτε όλη μέρα μιας και λειτουργεί και ως ταβέρνα. Αν πίνετε χύμα κρασί, θα συμπαθήσετε το κόκκινο και το λευκό του.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ
Βαλτετσίου 63, τηλ.: 2103303216.
Στον Αχιλλέα στα Εξάρχεια θα βρείτε ωραιότατο γιουβέτσι και μοσχαράκι με λαχανικά, αλλά και εξαιρετικές πίτες. Στα τραπέζια του φοιτητές και δικηγόροι από τα γύρω γραφεία. Λειτουργεί ως αργά το βράδυ.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/02/07/Agenda/agenda_88%2014.pdf

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Η απειλή της απόλυσης


Το 1933 δύο κοινωνιολόγοι από την Αυστρία, η Μαρί Γιάχοντα και ο Πάουλ Φέλιξ Λάζαρσφελντ, έμελλε να αλλάξουν την επιστήμη τους με την έρευνά τους με τίτλο «Οι άνεργοι του Μαρίενταλ». Ουσιαστικά, έκαναν αυτό που αργότερα θα χαρακτηριζόταν «ενεργή έρευνα» (action research), ζώντας μαζί με τους ανθρώπους της ομώνυμης κωμόπολης στην περιοχή του Νόιζιντλ, έξω από τη Βιέννη. Ο οικισμός είχε ουσιαστικά ιδρυθεί όταν φτιάχτηκε εκεί ένα εργοστάσιο, και κατά συνέπεια οι κάτοικοι βρέθηκαν εντελώς ξεκρέμαστοι όταν στη δίνη της οικονομικής κρίσης του Μεσοπολέμου η επιχείρηση έβαλε λουκέτο. Οι Λάζαρσφελντ και Γιάχοντα έμειναν, λοιπόν, με τους ανθρώπους, συμμετείχαν σε προγράμματα αλληλεγγύης για εκείνους που είχαν μείνει χωρίς δουλειά και άρχισαν να συγκεντρώνουν ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία μέσω ερωτηματολογίων που συμπλήρωναν τα «θύματα» της κρίσης. Η μέθοδος αυτή αμφισβητήθηκε τότε από άλλους κοινωνιολόγους. Η αξία της και τα αποτελέσματά της αναγνωρίστηκαν ουσιαστικά μετά από δεκαετίες και αποτέλεσαν τον οδηγό για μετέπειτα έρευνες σε σχέση με τις κοινωνιολογικές συνέπειες της ανεργίας.
Το βασικότερο συμπέρασμα που προκάλεσε τότε αίσθηση ήταν ότι η μαζική ανεργία δεν προκαλεί ριζοσπαστικοποίηση στην κοινωνία, δεν ξυπνάει επαναστατικά αισθήματα στους ανθρώπους, αλλά αντίθετα τους οδηγεί στην απάθεια και την παραίτηση.
Ιστορικές έχουν μείνει οι παρατηρήσεις των ερευνητών ακόμα και για τη στάση του σώματος των ανέργων, που περπατούσαν καμπουριαστοί, με το κεφάλι σκυφτό. Άλλη σημαντική παρατήρηση είχε να κάνει με την πλήρη κατάργηση του καταμερισμού του χρόνου των μην απασχολουμένων, οι οποίοι οδηγούνταν σε μια αναβλητικότητα και των απλούστερων ακόμα καθημερινών τους υποχρεώσεων και έχαναν στην ουσία το «ημερήσιο πρόγραμμά τους».
Η εμπειρική αυτή παρακολούθηση και καταγραφή συστηματοποιήθηκε αργότερα από τον Λάζαρσφελντ και βρήκε τη θέση της στη σύγχρονη Κοινωνιολογία, όπως και η κατάταξη των ανέργων σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες: τους απτόητους, τους παραιτημένους, τους απογοητευμένους και τους χωρίς ελπίδα απαθείς. Όπως είναι προφανές, μόνο η πρώτη κατηγορία συνεχίζει να κάνει σχέδια και να ελπίζει για το μέλλον της ή, όπως πιο επιστημονικά επισημαίνει ο Λάζαρσφελντ, «να μη χάνει μια βασική ιδιότητα του ανθρωπίνου είδους να προσπαθεί να προβλέψει μελλοντικές εξελίξεις» και να κάνει μάλιστα κάτι για να τις επηρεάσει.
Από τότε έχουν περάσει πολλές δεκαετίες και οι έρευνες για τις συνέπειες της ανεργίας πάνω στην ανθρώπινη φύση έχουν εξελιχθεί και τελειοποιηθεί. Όλοι έχουμε ακούσει ότι οι άνεργοι μπορεί να αρρωσταίνουν ευκολότερα από τους εργαζομένους, ότι εμφανίζουν τάσεις κοινωνικής απομόνωσης ή ακόμα και ραγδαία πτώση της σεξουαλικής τους επιθυμίας και δραστηριότητας. Μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο θα σας φέρει αντιμέτωπους με εκατοντάδες τέτοιες στοιχειοθετημένες εργασίες. Έρευνες που αποκτούν πρόσθετη επικαιρότητα στις μέρες μας όταν τα μεγάλα επιστημονικά ή άλλα ιδρύματα προβλέπουν ραγδαία άνοδο της ανεργίας σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο.
Τους τελευταίους μήνες βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις για κλείσιμο εταιριών και περικοπές θέσεων εργασίας σε ολόκληρο τον κόσμο ή, στην καλύτερη περίπτωση, για πέρασμα σε καθεστώς μερικής απασχόλησης εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων προκειμένου να μην περάσουν εντελώς εκτός απασχόλησης κάποιοι από αυτούς.
Συνολικά στην Ευρώπη μέσα στο 2008 προστέθηκαν πάνω από 1 εκατ. άνεργοι, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Εurostat, φθάνοντας πλέον στα 17,5 εκατομμύρια. Σύμφωνα με μια βρετανική έρευνα, η ζήτηση εργαζομένων καταρρέει τώρα με ρυθμούς-ρεκόρ. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι «τα στοιχεία είναι εξαιρετικά ανησυχητικά και δείχνουν ότι η συρρίκνωση της αγοράς εργασίας τώρα αρχίζει να επιταχύνεται γρήγορα». Ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ΔΟΕ) έχει προβλέψει ότι μέχρι το τέλος του 2009 θα καταργηθούν 20 εκατ. θέσεις εργασίας σε ολόκληρο τον κόσμο και οι οικονομολόγοι αναμένουν ότι οι ουρές ανέργων θα καταγράψουν ρεκόρ στην Ευρώπη.
Την ανηφόρα θα πάρουν οι δείκτες της ανεργίας και στη χώρα μας, λένε όλες οι αξιόπιστες προβλέψεις, τη στιγμή που η ανεργία, ειδικά στους νέους, χτυπά κόκκινο εδώ και χρόνια με ποσοστά σταθερά πάνω από το 20%. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφτηκε για το πιο συνηθισμένο «ρουσφέτι» που ζητείται από τους βουλευτές. Στο 80-85% των περιπτώσεων το αίτημα είναι μια δουλειά, ένας διορισμός ή έστω η ένταξη σε ένα χρονικά περιορισμένο πρόγραμμα επιδοτούμενης απασχόλησης. Αυτή είναι η πραγματικότητα, όπως τη βιώνουμε όλοι καθημερινά και, το χειρότερο, όπως περιμένουμε να τη βιώσουμε.
Γιατί εξίσου τραγικές με τις συνέπειες της ανεργίας είναι και οι παρενέργειες από το φόβο της ανεργίας. Όπως έλεγε ένας κοινωνιολόγος, είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις ένα υπαρκτό θηρίο παρά να ζεις με το φάντασμά του να αιωρείται πάνω από το κεφάλι σου. Και σίγουρα είναι πολύ πιο δύσκολο να καταγραφούν επιστημονικά οι επιπτώσεις αυτού του φαινομένου. Αν συχνά ακούμε, για παράδειγμα, για «κρυφούς ανέργους», για «αποθαρρημένους» που δεν εμφανίζονται για διάφορους λόγους στις επίσημες στατιστικές, ακόμα πιο δύσκολο είναι να καταγράψει κανείς εκείνους που θεωρούν εαυτούς απειλούμενους από την ανεργία. Και πρακτικά αδύνατον να ταξινομήσει σε ομάδες την αλλαγή στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά τους.
Το πρόβλημα της ανεργίας είναι σίγουρα από τα πρώτα σε πολλές δημοσκοπήσεις. Και πολλοί παραδέχονται σε θεωρητικό επίπεδο ότι έχουν σκεφτεί το ενδεχόμενο αυτό. Αν μιλήσεις με κοινωνιολόγους ή ψυχολόγους, είναι σίγουρο ότι θα έχουν εντοπίσει αυτή τη γενικευμένη ανασφάλεια στην κοινωνία. Το ερώτημα είναι, όμως, τι είδους υπόγειες κοινωνικές ανακατατάξεις προκαλεί αυτή η υφέρπουσα φοβία της κοινωνίας. Μας κάνει όλους λίγο πιο «εγωιστές»; Εξαφανίζει την αλληλεγγύη στο χώρο της δουλειάς, κάνοντάς μας να αντιμετωπίζουμε πλέον το συνάδελφο ως ανταγωνιστή; Μας κάνει πιο ευάλωτους σε πιέσεις από τους εργοδότες μας; Είναι ερωτήματα που δεν απαντώνται εύκολα μέσα από ένα ερωτηματολόγιο μιας εταιρίας δημοσκοπήσεων.
Αυτό που παρατηρούν, πάντως, εκπρόσωποι συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι ότι σε περιόδους που εξαπλώνεται αυτή η φοβία πολλαπλασιάζεται και ο αριθμός εκείνων που προτιμούν να πηγαίνουν σε προσωπικές λύσεις. Μια έρευνα που έχει επίσης ενδιαφέρον είναι αυτή που είχε γίνει στη Γερμανία σε μια αντίστοιχη περίοδο ύφεσης της οικονομίας το 2003. Τότε είχε παρατηρηθεί μια ραγδαία πτώση των απουσιών από το χώρο εργασίας λόγω ασθενείας. Προφανώς ο φόβος πολλών να γράψουν μείον στο παθητικό τους, τούς έκανε να πηγαίνουν για δουλειά ακόμα και με κρυολόγημα ή γρίπη.
Ο ψυχολόγος Ούντο Κόνραντ σημείωνε τότε ότι στις σύγχρονες κοινωνίες «η εργασία αποκτά ολοένα και περισσότερη σημασία στη ζωή των ανθρώπων και γι’ αυτό είναι και ένα πεδίο όπου εκδηλώνονται πολύ έντονα οι φοβίες». Ειδικά ανάμεσα στους άνδρες, ο φόβος της ανεργίας έχει εκτοπίσει πλέον το φόβο της αρρώστιας που είχε κάποτε τα πρωτεία (47% έναντι 39%). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι προτιμούν να αρρωστήσουν παρά να μείνουν εκτός απασχόλησης.
Πόσο μπορεί να συνεχίζει όμως μια κοινωνία γεμάτη από φοβικά σύνδρομα; Είναι προφανές ότι ο τρόμος δεν είναι καλός σύμβουλος σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και ότι ουσιαστικά διαλύει τα οποιοδήποτε στοιχεία συνοχής είναι απαραίτητα για να επιβιώνει ειρηνικά κάθε σύνολο ανθρώπων. Οι εργοδότες αλλά και κάποιες κυβερνήσεις, που ίσως τρίβουν σήμερα τα χέρια τους γιατί θεωρούν ότι μπορούν να εκβιάζουν για αλλαγές, για χαλάρωση στις εργασιακές σχέσεις, αύριο θα δουν ότι έχασαν τους τρομαγμένους «πελάτες-καταναλωτές» και κυρίως δημιούργησαν εχθρούς «εν υπνώσει».
Το 1995, ο Τζέρεμι Ρίφκιν είχε προκαλέσει αίσθηση με το βιβλίο του με τίτλο «Το τέλος της εργασίας». Βασικό του μήνυμα ήταν τότε ότι στη μεταβιομηχανική κοινωνία που ζούμε και με τους ρυθμούς ανάπτυξης της τεχνολογίας η πλήρης απασχόληση με τη μορφή που την εννοούσαμε μέχρι τώρα θα είναι αδύνατη. Κάποιοι τον χαρακτήρισαν τότε προφήτη, αλλά και κάποιοι έσπευσαν να τον ειρωνευτούν ως γραφικό και ονειροπόλο. Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν στην πλειοψηφία τους ανάπτυξη και κράτησαν τους δείκτες ανεργίας σε επίπεδα αποδεκτά για την κυρίαρχη οικονομική σχολή των νεοφιλελεύθερων.
Μένει να αποδειχτεί αν η κρίση που βιώνουμε τώρα μπορεί να ανοίξει δρόμους για μια επαναπροσέγγιση του θέματος από ολόκληρη την κοινωνία. Αν, δηλαδή, αυτή η ύφεση δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ενός κύκλου αλλά κάτι πολύ βαθύτερο, τότε είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε με «υπομονή» ούτε με ελεημοσύνες κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, όπως δείχνουν να πιστεύουν κάποιοι στην Ελλάδα. H σύνδεση του προγράμματος ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που επιχείρησε να θέσει ως προτεραιότητά του ο Μπαράκ Ομπάμα από την πρώτη κιόλας στιγμή αφήνει να γεννηθούν κάποιες ελπίδες.
Η ανάγκη αναθεώρησης πολλών οικονομικών δογμάτων της τελευταίας εικοσαετίας δεν μπορεί να αφήσει εκτός συζήτησης και τον τομέα της εργασίας, ο οποίος έχει αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο στην απόδοση ταυτότητας στο σύγχρονο άνθρωπο σε σχέση με εκείνα που είχε καταγράψει πριν από επτά δεκαετίες ο Λάζαρσφελντ.
Με άλλα λόγια: Όσα μοντέλα και αν επεξεργαστούν οι ειδήμονες για την έξοδο από την κρίση, αυτά θα παραμείνουν ημιτελή από τη στιγμή που δεν θα μπορέσουν να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα αδιέξοδα των ανέργων και τις ανησυχίες των εργαζομένων που αισθάνονται «έτοιμοι» να τους ακολουθήσουν.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/01/31/310109%2025.pdf

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

D.C.A. - Βρέθηκε το φάρμακο του καρκίνου, η μήπως όχι;


Ο γιατρός Ευάγγελος Μιχελάκης, καρδιολόγος στην Αλμπέρτα του Καναδά, ανακάλυψε ότι η χορήγηση της ουσίας DCA σε ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο βοηθά δραστικά στην υποχώρηση της ασθένειας!! Μάλιστα σε ορισμένες μορφές καρκίνου όπως του πνεύμονα, του στήθους και του εγκεφάλου επιτεύχθηκε συρρίκνωση των καρκινικών όγκων πάνω από 70%!!!

Το μεγάλο ερώτημα: γιατί δεν επιταχύνονται οι έρευνες ώστε να βγει όσο το δυνατόν πιο σύντομα το φάρμακο στην αγορά;;;

Και η απάντηση: γιατί το φάρμακο αποτελείται από μια απλή ουσία η οποία έχει ελάχιστο κόστος σε σχέση με τα φάρμακα που παράγουν τώρα οι φαρμακοβιομηχανίες.
Με λίγα λόγια, θυσιάζονται εκατομμύρια ζωές στο βωμό των μεγάλων συμφερόντων.
Ας δώσουμε όλοι μαζί μια απάντηση σε αυτούς που βάζουν το χρήμα πάνω από την ανθρώπινη ζωή!!!
Ενημερώστε όλους τους φίλους σας!!!!
Πείτε το σε όλο τον κόσμο!!!
Πρέπει επιτέλους να βγει και στην ελληνική τηλεόραση!

http://gtheakos.blogspot.com/2009/02/dca.html

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Δεν μπορώ να γνωρίζω την σκοπιμότητα αυτών που ξεκίνησαν να διαδίδουν αυτή τη φήμη (πιθανότατα μέσω αλυσιδωτών e-mails). Μια φήμη που δεν είναι καινούργια, αλλά υφίσταται τα τελευταία χρόνια (το DCA είναι γνωστό από την δεκαετία του 80). Το σίγουρο είναι όμως ότι αυτοί που έχουν αναλάβει να το προωθήσουν, ή είναι πανάσχετοι με το θέμα «καρκίνος», ή αρκετά επιπόλαιοι.
Αν δεν ήταν κάτι από τα παραπάνω, θα γνώριζαν ότι ο καρκίνος δεν είναι μια μεμονωμένη νόσος και δεν αντιμετωπίζεται με ένα συγκεκριμένο φάρμακο και πως οι διάφορες μορφές του καρκίνου απαιτούν διαφορετική θεραπευτική αντιμετώπιση και συνεπώς διαφορετική φαρμακευτική αγωγή.
Μια από τις δυνατότητες που χαρακτηρίζουν το DCA, σύμφωνα με όσους το επικαλούνται και αναφέρεται και στο κείμενο, είναι και η μέχρι 70% συρρίκνωση των καρκινικών όγκων. Και μόνο απ’ αυτό το στοιχείο, είναι δυνατόν να συμπεράνει κανείς την ελαφρότητα του θέματος.
Πρώτον, γιατί η συρρίκνωση αυτή δεν αφορά ανθρώπινους καρκινικούς όγκους, αλλά όγκους που δημιουργήθηκαν σε ποντίκια για να δοκιμαστεί το DCA.
Δεύτερον, γιατί η αφαίρεση ή συρρίκνωση των όγκων, σήμερα επιτυγχάνεται έτσι κι αλλιώς, είτε με χειρουργική μέθοδο, όσον αφορά την αφαίρεση, είτε με τις υπάρχουσες θεραπείες (χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες), όσον αφορά την συρρίκνωση και μάλιστα όχι μόνο σε ποσοστό μέχρι 70%, αλλά μέχρι και 100%. Το θέμα όμως, δεν είναι μόνο αν θα εξαφανιστούν οι όγκοι, αλλά αν θα εξαφανιστούν οριστικά, χωρίς ενδεχόμενο επανεμφάνισης. Επομένως, για ποια θεραπεία μιλάμε;
Ως ένα άλλο υπέρ του DCA, όπως διαβάζουμε, θεωρείται η ακίνδυνη χρήση του. Κάτι τέτοιο είναι ανακριβές. Τα μέχρι τώρα πειράματα, έχουν δείξει ότι το DCA, δεν είναι και τόσο ακίνδυνο, καθώς επιδρά αρνητικά στο νευρικό σύστημα. Το χειρότερο; Σε κάποια από τα πειράματα που έγιναν σε ζώα, δημιούργησε καρκινικούς όγκους!
Επιπλέον, ο καθηγητής Ευάγγελος Μιχελάκης, στον οποίο αποδίδεται η «τρομερή» αυτή ανακάλυψη, είναι καρδιολόγος (ούτε καν ογκολόγος) στην Αλμπέρτα του Καναδά και όπως παραδέχεται και ο ίδιος «Πολλά υποψήφια φάρμακα είναι θαυμάσια όταν δοκιμάζονται σε ποντίκια. Όταν πάμε σε κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους όμως απορρίπτουμε ως και το 95% αυτών».
Όσον αφορά τον λόγο που «εμποδίζεται» η διάδοση του φαρμάκου, είναι τουλάχιστον αστείος. Αν μια φαρμακοβιομηχανία, είχε στα χέρια της την «θεραπεία» του καρκίνου, το βέβαιο είναι ότι θα είχε χεστεί στο τάληρο, όσο φτηνά κι αν την πουλούσε. Αλλά και πανάκριβη να ήταν, ένας καρκινοπαθής που είναι ικανός να ταξιδεύσει μέχρι την Κούβα για να βρει το δηλητήριο του σκορπιού που υποτίθεται ότι θεραπεύει τον καρκίνο (μήπως θυμάστε και την φραπελιά;), θα δίσταζε να πληρώσει ένα φάρμακο που αποδεδειγμένα θα του σώσει τη ζωή, όταν στο παρελθόν έχει ξοδέψει ενδεχομένως ολόκληρη περιουσία για τον ίδιο λόγο;
Το θέμα με τις φαρμακοβιομηχανίες είναι πως λόγω του ότι το DCA δεν είναι κατοχυρωμένο σαν πατέντα (non-patentable), δεν αναλαμβάνουν το όποιο κόστος της έρευνας, καθώς δεν θα υπάρχουν αποκλειστικά δικαιώματα των πωλήσεων. Σε απλά ελληνικά, ποια εταιρεία θα χρηματοδοτήσει μια τέτοια έρευνα, όταν γνωρίζει ότι τους καρπούς της ενδεχόμενης επιτυχίας θα μπορούν να τους γευτούν και οι ανταγωνίστριες εταιρείες και μάλιστα με μηδενικό κόστος, ενώ ή ίδια ίσως να μην καταφέρει να κάνει ούτε απόσβεση του κόστους των ερευνών;
Λιγότερη συνωμοσιολογία δεν θα έβλαπτε…
Με το DCA γίνονται κάποια πειράματα, εδώ και λίγα χρόνια και ίσως συνεισφέρει στο μέλλον στην καταπολέμηση του καρκίνου. Μέχρι αυτή τη στιγμή όμως, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα, ενδεχομένως ελπιδοφόρο, πειραματικό φάρμακο, που δοκιμάζεται σε μερικές δεκάδες ασθενών στον Καναδά, από τον Σεπτέμβριο του 2007.
Νομίζω, ότι προς το παρόν τουλάχιστον, δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς περαιτέρω μ’ αυτό το θέμα. Θα ήθελα να κάνω όμως μια έκκληση σ’ αυτούς που αβασάνιστα και χωρίς να το ψάξουν λίγο παραπάνω, διαδίδουν τέτοιες ανυπόστατες φήμες:
Παιδιά, μην παίζετε με την ελπίδα, αλλά και την υγεία των καρκινοπαθών. Δεν σας καταλογίζω κακή πρόθεση. Σκεφτείτε όμως πόσο κακό κάνει στην ψυχολογία των ασθενών, η αναπόφευκτη διάψευση αυτών των ανυπόστατων ελπίδων.

http://www.pare-dose.net/blog/?p=2615

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Μεγάλοι ερμηνευτές 11: Τάνια Τσανακλίδου

Η Τάνια Τσανακλίδου γεννήθηκε στη Δράμα το 1954 με καταγωγή από τη Θράκη. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σε ηλικία 8 ετών συμμετείχε στο παιδικό θέατρο Μαίρης Σοϊδου. Την επόμενη χρονιά έπαιξε στο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του θιάσου Μυράτ-Ζουμπουλάκη. Τελείωσε το σχολείο και σπούδασε αρχαιολογία και θέατρο ενώ ασχολήθηκε παράλληλα και με το χορό. Στα χρόνια μαθητείας στη δραματική σχολή έλαβε μέρος στο χορό αρχαίου δράματος και έπαιξε σε διάφορες παραστάσεις του Κ.Θ.Β.Ε.
Σε ηλικία 21 χρόνων ήρθε στην Αθήνα όπου έπαιξε στο παιδικό έργο «Μορμόλης» της Ξένιας Καλογεροπούλου ενώ το βράδυ τραγουδούσε στη μπουάτ «Λύδρα» με το Γιάννη Μαρκόπουλο. Το 1975 δούλεψε στο θέατρο Τέχνης με τον Κάρολο Κουν στις «Τρεις αδελφές» του Α. Τσέχωφ. Το 1978 συμμετέχει στην τηλεοπτική σειρά «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια».
Την ίδια χρονιά εκπροσωπεί την Ελλάδα στο φεστιβάλ τραγουδιού της Γιουροβίζιον με το τραγούδι «Τσάρλι Τσάπλιν» που καταλαμβάνει την 9η θέση και στη συνέχεια τραγουδάει «τα παιδιά του Πειραιά» στο γκαλά απονομής βραβείων Καννών. Το 1980 αποσπά βραβείο ερμηνείας στο γαλλικό φεστιβάλ «Rose d'or». Την επόμενη χρονιά παίζει την «Πιάφ» στο Αθηναϊκό κηποθέατρο και το 1990 παίρνει μέρος σε επιθεώρηση του Σταμάτη Φασουλή. Το 1996 δημιουργεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Μαγικό κουτί» που παρουσίασε αρχικά στη Θεσσαλονίκη με τον πιανίστα Τάκη Φαραζή και στη συνέχεια το χειμώνα του 1998 πιο ολοκληρωμένο στην Αθήνα με τη συμμετοχή του Ν. Ζούδιαρη. Το καλοκαίρι του 1999 παίζει το ρόλο της Θέτιδας στην «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη δίπλα στην Πέμυ Ζούνη και τον Άγγελο Αντωνόπουλο. Το επόμενο καλοκαίρι συμμετέχει στη μουσική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με θέμα τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη ερμηνεύοντας τραγούδια του έλληνα συνθέτη μαζί με τον Γιάννη Μπέζο και τον Κώστα Μακεδόνα.
Το 2001 αποδεικνύεται μια ιδιαίτερα δημιουργική χρονιά για την «ανήσυχη» Τάνια Τσανακλίδου. Το Χειμώνα συνεργάζεται με τη Δήμητρα Γαλάνη στο μουσικό πρόγραμμα που παρουσιάστηκε στο Ζυγό με τεράστια επιτυχία για 2 χειμερινές σαιζόν- και μια θερινή περιοδεία τους σε Ελλάδα και εξωτερικό που μεσολάβησε- επιτυχία που ακολούθησε και την έκδοση της ζωντανής ηχογράφησης του προγράμματος αργότερα. Στη συνέχεια την Άνοιξη συμμετέχει στη θεατρική παράσταση «Σαμία» του Μενάνδρου κρατώντας τον ομώνυμο ρόλο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και τέλος κυκλοφορεί τον Νοέμβριο το νέο της δίσκο «το χρώμα της μέρας» που περιλαμβάνει αρκετά τραγούδια με δικούς της στίχους κλείνοντας αυτή τη γεμάτη χρονιά με την ζωντανή του παρουσίαση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μαζί με το δημιουργό Μιχάλη Δέλτα.
Το καλοκαίρι του 2002 τραγούδησε μαζί με το Γιάννη Κότσιρα σε συναυλίες, εντός και εκτός Ελλάδας, με έργα του Μίκη Θεοδωράκη υπό τους ήχους της Συμφωνικής Προεδρικής Ορχήστρας της Ρωσίας. Τον επόμενο χρόνο συναντήθηκε ξανά, μετά από είκοσι περίπου χρόνια, στη σκηνή με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Σταυρό του Νότου σ' ένα πρόγραμμα που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και των δύο καλλιτεχνών. Το 2003 συμμετέχει στην εβδομαδιαία τηλεοπτική σειρά της ΝΕΤ «…όνειρο ήταν» η οποία αρχίζει να προβάλλεται το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου.
Τον Ιανουάριο του 2004 ολοκληρώνεται ο κύκλος των μουσικών παραστάσεων «Λύκε-λύκε είσαι εδώ;», ένα σκοτεινό ερωτικό παραμύθι, αποκλειστικά για μεγάλους, που δημιούργησε και ερμήνευσε η ίδια στη μουσική σκηνή του Μετρό. Στη συνέχεια το παραμύθι του Λύκου παρουσιάστηκε και εκτός Αθήνας (Λάρισσα, Ξάνθη, Κύπρος). Το Φθινόπωρο του 2004 επιστρέφει στα τηλεοπτικά πλατό παίζοντας το ρόλο της Κάρμεν στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 «Σαν γλυκό του κουταλιού» που άρχισε να προβάλλεται τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους. Τον επόμενο Σεπτέμβρη της γίνεται πρόταση να συμμετέχει, εκτός διαγωνισμού, μαζί με άλλους καλλιτέχνες στο Νέο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που φιλοδοξεί να γίνει το βήμα των νέων ταλέντων...Το «μπλουζάκι» του Στέφανου Κορκολή και του Νίκου Μωραΐτη γίνεται ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Φεστιβάλ. Εκεί γνωρίζει μια νέα τραγουδοποιό την Ευσταθία την οποία συστήνει στο κοινό της στη συνέχεια. Με βάση πάντα τη φιλόξενη σκηνή του ΜΕΤΡΟ αποφασίζει να κάνει ένα πάρτι που ονειρευόταν από μικρή και στήνει μία παράσταση με θέμα. τις παρέες που τραγουδούν στα πάρτι δίνοντας και στην Ευσταθία το δικό της χώρο έκφρασης…
Το 2007 επιστρέφει με λαχτάρα και πολλές «αποσκευές» στο Μετρό και αποφασίζει να θυμηθεί ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ να πει ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ και κυρίως ν' αντιδράσει για όσα συνέβησαν το καλοκαίρι (πυρκαγιές). Η επιτυχία του προγράμματος ξεπερνά κάθε προηγούμενο και η ίδια καταφέρνει να συγκεντρώσει μεγάλα ποσά για τα αδέσποτα και τις κακοποιημένες γυναίκες!! Παράλληλα κάνει πρόβες για το θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «ο ήχος του όπλου», που τελικά έκανε πρεμιέρα το Φεβρουάριο του 2008.

Δισκογραφία
2008 «έρωτες»
2005 «χρόνια Μετρό»
2002 «ηχογραφήσεις στο Ζυγό»
2001 «Το χρώμα της μέρας»
2000 «Μια αγάπη μικρή»
1998 «Το μαγικό κουτί»
1997 «Live»
1995 «Τα τραγούδια του παράξενου κόσμου»
1992 «Ναδίρ»
1990 «Αλλιώτικη μέρα»
1988 «Μαμά γερνάω»
1985 «Της βροχής και της νύχτας»
1984 «Μεταμορφώσεις»
1982 «Φίλε»
1981 «Πιάφ»
1980 «Χωρίς Ταυτότητα»
1978 «Άρες μάρες κουκουνάρες»
1978 «Τσάρλι Τσάπλιν»

Συμμετοχές
2005 Ποτέ όπως πριν
2005 504 χλμ βόρεια της Αθήνας
2003 Θα το μετανιώσεις
2002 Οπωσδήποτε παράθυρο
2001 Μάρμαρο και πέτρα
2000 Τα χελιδόνια της βροχής
1999 Βεντέτα
1998 Αφήλιο
1997 Πακέτο
1997 Η σφαγή του κόκορα
1997 Βιταμίνα Τεκ
1996 Η Γλυκερία τραγουδά Αντώνη Βαρδή
1995 Κάτω από ένα κουνουπίδι
1994 Μεγάλο Καλοκαίρι
1994 Κάπου χαθήκαμε
1994 Δέκα τελευταία χρόνια
1993 Τοπίο μυστικό
1990 Φώτα παρακαλώ
1990 Ίσως φταίνε τα φεγγάρια
1987 Ριγκ
1986 Παιχνίδι για δύο
1986 Κλισέ
1983 Γιάννης Σπάρτακος 50 χρόνια τραγούδι
1981 Το μαγεμένο σπίτι
1981 Κέρκυρα'81 Αγώνες ελληνικού τραγουδιού
1976 Ερωτόκριτος
1975 Καπνισμένο τσουκάλι
1975 Παραστάσεις
1974 Τα λαϊκά
1974 Αχ Έρωτα
1974 Χρυσός Δίσκος
1974 Θητεία
1974 Ο Μορμόλης

Θέατρο
2008 «Ο ήχος του όπλου» Κέντρο Λόγου και Τέχνης Συγγραφέας: Λούλα Αναγνωστάκη Σκηνοθέτης: Έλλη Παπακωνσταντίνου Ρόλος: Κάτια
2000-2001 «Σαμία» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Μένανδρος Σκηνοθέτης: Εύης Γαβριηλίδης Ρόλος: Χρυσίς 1999 «Ανδρομάχη» Θίασος Αντωνόπουλου-Ζούνη
1990 «Κώστα κόλα ζητάς» Επιθεώρηση, Θίασος Σταμάτη Φασουλή
1981 «Piaf» Αθηναϊκό Κηποθέατρο
1975-1976 «Τρεις αδελφές» Θίασος Κάρολου Κουν Συγγραφέας: Άντον Τσέχωφ Σκηνοθέτης: Κάρολος Κουν Ρόλος: Ιρίνα
1974 «Μορμόλης» Παιδική Σκηνή Ξένιας Καλογεροπούλου
1973-1974 «Βάκχες» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Ευριπίδης Σκηνοθέτης: Γιώργος Θεοδοσιάδης Ρόλος: Συμμετοχή στο χορό
1973 «Μήδεια» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Ευριπίδης Σκηνοθέτης: Κωστής Μιχαηλίδης Ρόλος: Συμμετοχή στο χορό
1973 «Pωμαίος και Iουλιέτα» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Σκηνοθέτης: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
1972-1973 «Ιφιγένεια η εν Tαύροις» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Ευριπίδης Σκηνοθέτης: Γιώργος Θεοδοσιάδης Ρόλος: Συμμετοχή στο χορό
1972-1973 «Kάπταιν Mπράσμπαουντ» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω Σκηνοθέτης: Κωστής Μιχαηλίδης Ρόλος: Αραπάκι
1971-1972 «Ένα ονειρόδραμα» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Αύγουστος Στρίντμπεργκ Σκηνοθέτης: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος Ρόλος: Εντίτ
1971-1972 «O προεστώς του χωριού» Κ.Θ.Β.Ε. Συγγραφέας: Σπυρίδων Περεσιάδης Σκηνοθέτης: Κωστής Μιχαηλίδης
1963-1964 «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» Θίασος Μυράτ-Ζουμπουλάκη Συγγραφέας: Λουίτζι Πιραντέλλο Σκηνοθέτης: Δημήτρης Μυράτ Ρόλος: Παιδάκι
1962-1963 Παιδικό θέατρο Μαίρης Σοΐδου

Τηλεόραση
2004 «Σαν γλυκό του κουταλιού» ΑΝΤ1 Σενάριο: Μαρίνα Πετροπούλου Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ Ρόλος: Κάρμεν
2003 «Όνειρο ήταν» ΝΕΤ Σενάριο: Μιρέλλα Παπαοικονόμου
1978 «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» ΕΡΤ Συγγραφέας λογοτεχνικού έργου: Στρατής Μυριβήλης Σκηνοθεσία: Κώστας Αριστόπουλος Διασκευή-Σενάριο: Μαργαρίτα Λυμπεράκη Ρόλος: Λούλου
1974 «Ανήσυχα νιάτα» ΕΡΤ


Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Τα αυθεντικά «Ματωμένα Χώματα»


Αν υπάρχει ένα βιβλίο που καθόρισε τη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας για τη Μικρασία, αυτό είναι τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου.
Από το 1962 που πρωτοκυκλοφόρησε μέχρι σήμερα, τα 400.000 αντίτυπά του έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του σύγχρονου Έλληνα για τη μικρασιατική εκστρατεία, το τουρκικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και την εθνοκάθαρση του 1922.
Η επιτυχία του βιβλίου δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Η ρέουσα αφήγησή του αναπαράγει τα τραυματικά βιώματα των ξεριζωμένων, χωρίς να αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τα κυρίαρχα εθνικά στερεότυπα για τον «ξύπνιο» ελληνισμό της Ανατολής, τους «καθυστερημένους» κι «αγαθούς» τούρκους γείτονές του ή τους φθονερούς εξ Εσπερίας ανταγωνιστές του.
Ταυτόχρονα, το αντιιμπεριαλιστικό μήνυμά του, εστιασμένο αποκλειστικά στις δολοπλοκίες των δυτικοευρωπαίων καπιταλιστών, δεν μπορούσε παρά να βρει πρόσφορο έδαφος σ' ένα κοινό έντονα σημαδεμένο από την πρόσφατη γερμανική κατοχή, τις αμερικανοβρετανικές ίντριγκες και την αιματηρή κατάπνιξη του εαμικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος.
Δεν είναι έτσι καθόλου τυχαίο που το ίδιο μυθιστόρημα επιστρατεύτηκε τον Αύγουστο του 2007 από την κυβέρνηση Καραμανλή ως εναλλακτικό σχολικό αφήγημα, εθνοπρεπές κι αριστερογενές συνάμα, προορισμένο να καλύψει τα κενά που άφηναν οι περί «συνωστισμού» λακωνικές διατυπώσεις του βραχύβιου «κοσμοπολίτικου» εγχειριδίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
Η επιλογή αυτή, η πατρότητα της οποίας αποδόθηκε στον κ. Ρουσόπουλο, δίχασε προς στιγμήν το στρατόπεδο των επικριτών του επίμαχου σχολικού βιβλίου. Κάποιοι πανηγύρισαν για τη διανομή των «Ματωμένων Χωμάτων» στους μαθητές, ενώ άλλοι εξέφρασαν αμφιβολίες κατά πόσον οι ανατριχιαστικές περιγραφές βιαιοτήτων που περιέχει το βιβλίο είναι κατάλληλες για δωδεκάχρονα παιδιά.
Ο ακροδεξιός πυρήνας του «κινήματος» κατήγγειλε, τέλος, την εισαγωγή στα σχολεία του βιβλίου μιας «κομμουνίστριας», χαρακτηρίζοντάς το αναφανδόν «εθνοπροδοτικό».
Παρόμοια πυρά δέχτηκε και η φετινή τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου από τον Κώστα Κουτσομύτη στον Alpha. Οι κριτικές δεν περιορίστηκαν στο ξεχείλωμα της αρχικής αφήγησης που επιβάλλουν οι σεναριακές συμβάσεις της μικρής οθόνης, αλλά επεκτάθηκαν και στο «εθνικώς ύποπτο» περιεχόμενο του σίριαλ. Μπροστά στην αμφισβήτηση του πατριωτισμού της, η διεύθυνση του σταθμού αισθάνθηκε υποχρεωμένη να διαψεύσει επίσημα τη φήμη ότι «σύμβουλος» της σειράς είναι η καθηγήτρια Μαρία Ρεπούση.
Κι όμως, αν για κάτι μπορούν να κατηγορηθούν τα «Ματωμένα Χώματα» (όχι το σίριαλ, αλλά το βιβλίο) είναι ότι η συγγραφέας τους τροποποίησε επί το εθνοπρεπέστερο τη μαρτυρία του βασικού ήρωά της, πάνω στην οποία είναι δομημένο όλο το μυθιστόρημα.
Γιατί ο Μανώλης Αξιώτης από τον Κιρκινζέ δεν είναι κάποιο φανταστικό, αλλά απολύτως υπαρκτό πρόσωπο. Όπως διαπιστώνουμε μάλιστα από το αρχείο της Διδώς Σωτηρίου (στο Ε.Λ.Ι.Α.) κι από την προδημοσίευση ενός μέρους του στην «Αυγή» το 1961, αρχικά το μυθιστόρημα έφερε ως τίτλο το όνομα του ήρωά του.
Τα επόμενα χρόνια, ο ίδιος ο Αξιώτης εξέδωσε δυο βιβλία γύρω από τη ζωή του. Το πρώτο, «Το μπερδεμένο κουβάρι» (1965), υπήρξε μια αμφιλεγόμενη απόπειρα «συμπληρώματος», «διόρθωσης» και διεκδίκησης της πατρότητας των «Ματωμένων Χωμάτων». Το δεύτερο κυκλοφόρησε το 1976 με τον παραπλανητικό τίτλο «Ενωμένα Βαλκάνια» (στο εξής: ΕΒ) κι αποτελεί την τελική, αυθεντική αυτοβιογραφία του.
Η σύγκριση αυτής της αυτοβιογραφίας με τα «Ματωμένα Χώματα» αποκαλύπτει πολλές διαφορές μεταξύ των δύο κειμένων. Ορισμένες απ' αυτές υπηρετούν μόνο την οικονομία της αφήγησης, ενώ κάποιες άλλες τροποποιούν αισθητά την οπτική γωνία (και τα βιώματα) του αυτόπτη μάρτυρα - αφηγητή. Ας δούμε μερικές απ' αυτές.
Στα 13 του, ο Αξιώτης στάλθηκε απ' τον πατέρα του στη Σμύρνη ως βοηθός σ' εμπορικό κατάστημα. Το πρώτο του αφεντικό, ο Χατζησταυρή Εφέντης, έκλεβε συστηματικά στο ζύγι τους προμηθευτές του τούρκους χωρικούς, ακόμη κι εκείνους που βρίσκονταν σε απόλυτη ένδεια ή αυτοθυσιάζονταν για να βοηθήσουν τους καταχρεωμένους συγγενείς τους (ΕΒ, σ. μας μένει τίποτε, γιατί οι μεγαλέμποροι δεν μας αφήνουν περιθώριο κέρδους», εξήγησε στο σοκαρισμένο νεαρό.
«Ό,τι αρπάξουμε μέσα στους δυο μήνες, αυτό είναι το κέρδος μας! Και αυτό μόνο από τους Τούρκους χωριάτες! Αγοράζουμε κι από τους Χριστιανούς, αλλά απ' αυτούς εύκολα δεν μπορούμε να κλέψουμε» (σ. 30).
Η Διδώ Σωτηρίου αναπαράγει πιστά την περιγραφή της εξαπάτησης (σ. 46-53), μετασχηματίζει όμως επί το εθνικότερον τις δικαιολογίες του αφεντικού: «Τι είναι το κατιτίς το παραπανίσιο που παίρνω από τούτους εδώ τους διαβόλους, μπροστά σε κείνο που μου τρώει το τούρκικο κράτος; Είδες ποτέ σου το Σελήμ εφέντη, το συνεταίρο μου; Δεν τον είδες κι ούτε θα τόνε δεις. Κι όμως μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει μ' αρπάζει τα μισά κέρδη!»
Εκτός από την υποκατάσταση των (απροσδιόριστης εθνικότητας) μεγαλεμπόρων από έναν επινοημένο τούρκο «συνεταίρο», η εθνοπρεπής μεταποίηση της αρχικής μαρτυρίας επεκτείνεται και στη συλλογική αποκατάσταση των ελλήνων της Σμύρνης: «Αργότερα γνώρισα εμπόρους τρανούς, που δεν καταδεχότανε να κάνουνε τις μικροκατεργαριές του Χατζησταυρή», εξηγεί π.χ. ο αφηγητής στα «Ματωμένα Χώματα» (σ. 52), εξυμνώντας το μεγαλέμπορο Σεϊτάνογλου, στο μαγαζί του οποίου «μπαινοβγαίνανε πραγματικοί τσελεμπήδες απ' αυτουνούς που κρατούσανε στα χέρια τους τον πλούτο της Ανατολής» (σ. 62).
Ο ίδιος ο Αξιώτης δεν αναφέρει, ωστόσο, την παραμικρή επαφή του με μεγαλοαστούς. Ως μοναδικούς τίμιους εμπόρους μνημονεύει δε δυο μικρομπακάληδες, τον μπάρμπα-Πέτρο (σ. 33-7) και τον κυρ-Βασιλάκη (σ. 37-8).
Ο Αξιώτης δεν αναφέρει το παραμικρό περί κοντραμπατζήδων (λαθρεμπόρων), ενώ η Σωτηρίου τον βάζει να δουλεύει για λογαριασμό τους και να εξυμνεί τη λεβεντιά τους (σ. 55-61), επιλογή που συνάδει με τη γενικότερη μεταπολεμική στροφή της μικρασιατικής λογοτεχνίας απέναντι στη συγκεκριμένη επαγγελματική κατηγορία.
Δεν αναφέρει επίσης ούτε λέξη για την ανταρτοομάδα του «λεβέντη Στρατή του ξένου», που στα «Ματωμένα Χώματα» βγαίνει στο βουνό τη νύχτα του γάμου του, «τρομοκρατεί» τα τουρκικά αποσπάσματα και πεθαίνει ηρωικά, αποσπώντας το θαυμασμό του επικεφαλής τούρκου αξιωματικού (σ. 97-106). Δεν δηλώνει καν «τροφοδότης μιανής ομάδας» ελλήνων λιποτακτών του οθωμανικού στρατού το 1914-15, όπως τον θέλει η Σωτηρίου (σ. 106).
Η αφήγηση των επαφών του με τους λιποτάκτες είναι, αντίθετα, απολύτως αντιηρωική. Μετά βίας δέχτηκε να πάει μια και μοναδική φορά τρόφιμα σε κάποιους, «όλους γνωστούς του», που κρύβονταν σε μια σπηλιά (σ.50).
Όταν αυτοί αφόπλισαν δυο περαστικούς τούρκους χωροφύλακες, η δημογεροντία του χωριού τού ανέθεσε να μεσολαβήσει για την επιστροφή των όπλων, καθώς αυτή η «ανόητος πράξις» μπορούσε να «έχει τρομερές συνέπειες για όλη την κοινότητα» και οι αρχές «να εξορίσουν ολόκληρο το χωριό» (σ. 51). Τα όπλα επιστράφηκαν κι ο λοχίας της τοπικής φρουράς πείστηκε, έναντι αμοιβής, να μην αναφέρει τίποτα στους ανωτέρους του (σ. 51-2).
Λίγο αργότερα, όταν οι λιποτάκτες καταδιώχθηκαν απ' τη Χωροφυλακή, ο Αξιώτης βοήθησε στην περίθαλψη ενός τραυματία πριν τη διακομιδή του στη γειτονική Σάμο (σ. 52).
Η Κατίνα, που στα «Ματωμένα Χώματα» (κι ακόμη περισσότερο στο σίριαλ) παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του Αξιώτη, στην αυτοβιογραφία του είναι εντελώς περιθωριακή μορφή. Ούτε κόρη έλληνα τσιφλικά που δολοφονήθηκε απ' τους Τούρκους υπήρξε ούτε ανιψιά του παπά του Κιρκινζέ, όπως τη θέλει η Σωτηρίου, αλλά μια απλή προσφυγοπούλα «παρακόρη» της οικογένειας Αξιώτη (σ.145-6). Μετά την καταστροφή, μαθεύτηκε πως «την είχαν παντρέψει με έναν Ελληνομερικανό» (σ. 201).
Σημαδιακός έρωτας του Αξιώτη ήταν αντίθετα η Ενταβιέ, η 17χρονη κόρη μιας τουρκικής οικογένειας της Ανατολίας, όπου ο ίδιος είχε αποσπαστεί ως εργάτης από τα «Τάγματα Εργασίας». Τα έφτιαξε μαζί της (ΕΒ, σ. 92-7) κι αυτή προθυμοποιήθηκε να τον ακολουθήσει στο χωριό του προσποιούμενη τη χριστιανή, ώστε να ξεπεράσουν τους θρησκευτικούς φραγμούς (σ. 115-6). Τελικά, ωστόσο, με παρότρυνση ενός συντρόφου του, την εγκατέλειψε για λόγους που ο ίδιος δυσκολεύεται να εξηγήσει (σ. 116).
Η ενοχή του γι' αυτή την εγκατάλειψη επιβεβαιώνεται ρητά στο «Μπερδεμένο Κουβάρι»: «Άφησες την Εδαβιέ σε ενδιαφέρουσα κατάσταση και έφυγες, χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες που θα είχε η φτωχιά Μάνα Εδαβιέ και το άμοιρό σου σπέρμα», διαβάζουμε εκεί. «Την άφησες μόνο και μόνο γιατί ήταν Τούρκισσα, και εσένα σε είχαν μάθει να μισείς ακόμη και τις αγνές ψυχές, αν αυτές είχαν την "ατυχία" να γεννηθούν από Τουρκάλα μάνα, έστω κι αν είχαν τρυφερότερη ψυχή και από ελληνίδες, όπως ήταν της Εδαβιέ» (σ. 67). Πληροφορούμαστε, μάλιστα, πως την πρώτη εκδοχή των απομνημονευμάτων του την έγραψε όταν είδε σε όνειρο πως «οι γιοι του» (από την Ενταβιέ κι από την ελληνίδα σύζυγό του) συναντήθηκαν ως φαντάροι στον Έβρο, «αντάλλαξαν τις φωτογραφίες τους και υποσχέθηκαν να μη κτυπηθούν ποτέ μαζί» (σ. 70).
Η Διδώ Σωτηρίου περιφρονεί αυτόν τον εθνικά αντισυμβατικό έρωτα. Στα «Ματωμένα Χώματα» η «ευθύνη» για τη σχέση των δυο νέων επιρρίπτεται αποκλειστικά στην προκλητική Τουρκάλα (σ. 142-5), ο δε Αξιώτης αισθάνεται ότι «μόλυνε την ψυχή του με την πιο αντιχριστιανική πράξη» καθώς «το κορμί τούτης της κοπέλας συμβόλιζε τον προαιώνιο εχτρό μας» (σ. 145). Νιώθει, μάλιστα, την παρόρμηση να την πνίξει στο ποτάμι (σ. 145), αρκείται όμως σ' ένα απλό κήρυγμα (σ. 147).
Για τη σχετικοποίηση του συμβάντος, επινοείται από τη συγγραφέα και μια παλιότερη παρτούζα με τουρκάλα τραγουδίστρια στη Σμύρνη (σ. 144).
Στην αυτοβιογραφία του, ο Αξιώτης υπερασπίζεται, αντίθετα, ρητά τις προσωπικές σχέσεις που διέρρηξαν τους εθνοθρησκευτικούς φραγμούς. Επικαλείται, μάλιστα, έναν έρωτα που επέζησε μέσα στις φλόγες του πολέμου:
«Ένας από τους αγάδες, 35 χρονών, [ο] Αλή μπεγ, αγάπησε μια Κιρκινζώτισα 20 χρονών, τον αγάπησε κι εκείνη και έγιναν ανδρόγυνο, χωρίς να παντρευτούν επίσημα. Όταν ήρθε ο ελληνικός στρατός, η κοπέλα αυτή δεν εγκατέλειψε τον άνδρα της και πήγε μαζί του στη Σμύρνη και κάθισε. Όταν ο ελληνικός στρατός έφυγε από τη Σμύρνη, ο Αλή μπεγ την ρώτησε αν ήθελε να φύγει με τους δικούς της μαζί. Όπως αρνήθηκα να σ' εγκαταλείψω όταν ήρθαν οι Έλληνες, έτσι και τώρα δεν θέλω να σ' αφήσω, εκτός αν με διώχνεις εσύ, του είπε, κι εκείνος την κράτησε και την παντρεύτηκε επίσημα» (σ. 76).
Ακόμη κεντρικότερη θέση στις αναμνήσεις του Αξιώτη κατέχει ο φόνος του τούρκου οικογενειάρχη Ισμαήλ, γαμπρού ενός καπετάνιου των κεμαλικών ανταρτών, που συνελήφθη από ελληνικό στρατιωτικό απόσπασμα, ανακρίθηκε με βασανιστήρια κι αποτελειώθηκε από τον αφηγητή με χτύπημα στο κεφάλι (ΕΒ, σ. 150-4).
Ο φόνος συγκαλύφθηκε σαν «θανατηφόρο ατύχημα εν ώρα αποδράσεως», έδωσε όμως στον κομμουνιστή δεκανέα της διμοιρίας την ευκαιρία να διαφωτίσει το νεαρό μικρασιάτη για την πραγματική φύση του πολέμου:
«Πολεμάμε για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, ξέρομε πως τον Ισμαήλ τον σκοτώσαμε άδικα, όμως ο πόλεμος το επιβάλλει. [...] Εμάς μας έχει επιστρατεύσει ο ιμπεριαλιστικός, ο κεφαλαιοκρατικός συνασπισμός, για να τρομοκρατήσωμε και να υποτάξωμε τους Τούρκους να δεχθούν τους ληστρικούς όρους που θέλουν να τους επιβάλουν, και ο Κιορ-Μεμέτ μαζί με τον γαμβρό του τον Ισμαήλ και όλον τον τουρκικό λαό πολεμάνε να ελευθερώσουν την πατρίδα τους. Τα λόγια του δεκανέα μου κάνανε μεγάλη εντύπωση. Τώρα κατάλαβα πως αυτός ο βρώμικος πόλεμος, άθελά μου, με είχε κάνει δολοφόνο. Κατάλαβα πως εγώ ήμουν ένας κοινός εγκληματίας, ενώ ο Ισμαήλ ήταν ένας πατριώτης που υπερασπιζόταν την πατρίδα του» (σ. 154).
Δεν πρόκειται για στιγμιαίες σκέψεις αλλά για τομή στη ζωή του Μ. Αξιώτη. Η σύγχυσή του, γράφει, «ξεκαθάρισε ύστερα από 20 χρόνια όταν οι γερμανικές ορδές κατέλαβαν την Ελλάδα και αναγκάσθηκα να βγω στο βουνό μαζί με τα παιδιά μου. Κάθε φορά που χτυπιόμαστε με τους Γερμανούς έβλεπα τον Ισμαήλ ολοζώντανο μπροστά μου. [...] Ναι Μανόλη, μούλεγε, οι Γερμανοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να σε σκοτώσουν, εσύ με το δίκιο σου βγήκες αντάρτης. Για πες μου τώρα, Μανόλη, η Ελλάδα τι ζητούσε στην Τουρκία; Εσύ γιατί βοήθησες τους Έλληνες και δεν ήρθες μαζί μας για να υπερασπισθείς την πατρίδα μου, που ήταν και δική σου πατρίδα; Εκεί είχες την περιουσία σου, εκεί την Εκκλησία σου, εκεί το σχολείο σου, εκεί μεγάλωσες, μαζί με τον Σεφκέτ, τον Χασάν, τον Χουσεΐν και άλλους, και όμως βοήθησες τους εχθρούς των πατριωτών σου, μόνον και μόνον γιατί ήταν ομόθρησκοί σου. [...] Σκεπτόμουν πως αν πέσω μια μέρα στα χέρια των Γερμανών με τον ίδιον, ίσως και χειρότερον ακόμη θάνατο θα ξεπλύνω την αμαρτία που έκανα εναντίον του Ισμαήλ» (σ. 155-6).
Στα «Ματωμένα Χώματα» ο κομμουνιστής δεκανέας απουσιάζει παντελώς, ενώ ο φόνος του Ισμαήλ «μετριάζεται» με την αντιπαραβολή ακόμη χειρότερων τουρκικών αγριοτήτων (σ. 219-27).
Η Σωτηρίου θέλει τον ήρωά της να προσπαθεί ν' αποτρέψει την κατάρρευση του μετώπου τον Αύγουστο του 1922, παροτρύνοντας τους συντρόφους του να μείνουν στις θέσεις τους (σ. 284).
Στις αναμνήσεις του ο Μανώλης Αξιώτης δεν αναφέρει ωστόσο τίποτα σχετικό (σ. 168).
Γλαφυρότατος είναι, αντίθετα, όσον αφορά τις αγριότητες του διαλυμένου στρατού σε βάρος του άμαχου τουρκικού πληθυσμού: «Σαν αγέλη πεινασμένων λύκων έπεφταν οι φαντάροι μέσα στα χωριά που βρίσκονταν στο δρόμο τους. Αν οι κάτοικοι είχαν προνοήσει, και τραβηχθεί προς τα βουνά, οι φαντάροι ξεθύμαιναν στα σπίτια τους. Τα λεηλατούσαν και τα πυρπολούσαν. Δεν δίσταζαν να ξεκοιλιάσουν και κανέναν γέρο ή γριά που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να φύγει, πιστεύοντας πως ήθελαν σεβαστεί την ηλικία τους. Την εκδικητική και καταστροφική μανία των αδιστάκτων και απείθαρχων πλέον φαντάρων την επλήρωσαν πολύ ακριβά όσα χωριά δεν πρόφθασαν ή δεν θέλησαν να φύγουν, νομίζοντας πως η παρουσία τους θα ήταν αρκετή για να σωθούν τα υπάρχοντά τους. Ούτε τα υπάρχοντά τους, ούτε την τιμή τους μα ούτε και την ζωή τους μπόρεσαν να σώσουν. [...] Ο Ελληνικός Στρατός είχε μεταβληθεί σ' ένα άτακτο και αχαλίνωτο μπουλούκι. Όποιο χωριό, πόλη ή κωμόπολη κι αν περνούσε, οργίαζε... Δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Έσφαζε, βίαζε, λεηλατούσε, έκαιγε, κι άφηνε πίσω του ερείπια, καπνούς, αίμα και δάκρυα. Μια απαίσια φλόγα είχε βγει από το Αφιόν Καραχισάρ κι ώσπου να φθάσω στην Σμύρνη πάντα εμπρός μου βρισκόταν» (σ. 169-70).
Η περιγραφή της εξοντωτικής μεταχείρισης των ελλήνων αιχμαλώτων παρουσιάζει επίσης σημαντικές διαφορές στα δυο βιβλία. Η εκδοχή της Σωτηρίου έχει εμπλουτιστεί, συνήθως μέσω δευτερευουσών αφηγήσεων, με πολύ περισσότερες τουρκικές αγριότητες απ' όσες αναφέρει ο Αξιώτης.
Το κυριότερο είναι όμως ότι, στα «Ματωμένα Χώματα», η συμπεριφορά των Τούρκων εμφανίζεται καθολικά σαδιστική. Ένα τυπικό δείγμα -από τα πολλά- αφορά τις συνθήκες εγκλεισμού των αιχμαλώτων μετά την άφιξή τους στη Μαγνησία (Μανισά).
Η Διδώ Σωτηρίου θέλει τον Αξιώτη να περιγράφει το γεγονός ως εξής: «Μας βάλανε με άλλους πεντακόσιους αιχμαλώτους σ' ένα στρατόπεδο με συρματόπλεγμα. Έξω από το συρματόπλεγμα ήτανε μια μεγάλη βρύση με τρεις κάνουλες και τρεις γούρνες. Στεκόντανε Τούρκοι, ποτίζανε τα ζωντανά τους. Πίνανε κι ατοί τους, δροσιζόντανε και μας περιπαίζανε. Τους παρακολουθούσαμε μ' άγριο μάτι. Ύστερα -πώς έγινε- δίχως συνεννόηση, χυμήξαμε όλοι μαζί, αρπάξαμε τα συρματοπλέγματα και με μια μόνη κίνηση τα ξεριζώσαμε! Τρέξαμε στη βρύση μ' αλαλαγμούς και μουγκρητά. Αρχίσαμε ν' αρπαζόμαστε στα χέρια, ποιος πρώτος θα πιεί. Όλα γίνηκαν τόσο γρήγορα! Κανένας φρουρός δεν πυροβόλησε. Μας κοιτούσανε που δερνόμαστε και δαγκωνόμαστε αναμεταξύ μας» (σ. 325).
Η εξιστόρηση του ίδιου συμβάντος απ' τον Αξιώτη είναι ωστόσο πολύ διαφορετική: «Φθάσαμε στη Μαγνησία και μας έβαλαν σ' ένα Σχολείο. Στην αυλή είχε μια βρύση με αρκετό νερό. Αν βρισκόταν κάποιος να μας βάλει στη σειρά σε 2-3 ώρες όλοι θα ξεδιψούσαμε, αλλά εμείς είχαμε χάσει τον έλεγχόν μας. Εκείνοι που πήγαν πρώτοι κοντά στη βρύση, έπιναν, έπιναν, φούσκωναν αλλά δεν έφευγαν από τη βρύση, ενώ εκείνη τη στιγμή άλλοι πέθαιναν με τον μαρτυρικό θάνατο της αφυδατώσεως. Οι τόσο τραγικές συνθήκες που ζήσαμε ώσπου ναρθούμε εκεί μας είχαν εξαθλιώσει σε τέτοιον βαθμό που είχαμε αποκτηνωθεί και χάσει κάθε μέτρον ανθρωπιάς. Ολόκληρο εικοσιτετράωρο παλέβαμε μεταξύ μας χωρίς να μπορούμε να πιούμε μια γουλιά νερό, ενώ εκείνο το ευλογημένο έτρεχε τόσο, που θα μπορούσε να μας σβήσει τη δίψα μέσα σε δυο ώρες αν μπορούσαμε να χαλιναγωγηθούμε. Την άλλη μέρα το βράδι αφήσαμε πάνω από 50 πεθαμένους από δίψα και ποδοπατημένους κοντά στη βρύση» (σ. 190).
Από τα «Ματωμένα Χώματα» απουσιάζει, τέλος, το πικρό παράπονο του αφηγητή για την υποδοχή των Μικρασιατών στην καινούρια τους πατρίδα.
«Ανεξάρτητα από την επίσημη κρατική ευμενή υποδοχή», διαβάζουμε στις αναμνήσεις του, «ο ελληνικός πληθυσμός στη συντριπτική του πλειοψηφία μας υποδέχθηκε με εχθρότητα. Στην Τουρκία είχαμε τη διακριτική σφραγίδα του γκιαβούρ (άπιστοι), η οποία τώρα αντικαταστάθηκε από την ταπεινωτική σφραγίδα του πρόσφυγα. Τουρκόσπορους και παληοπρόσφυγους μας αποκαλούσαν» (σ. 200).
Σαράντα χρόνια μετά, κι ενώ τα ενδιάμεσα κοσμοϊστορικά γεγονότα είχαν επιβεβαιώσει την ολοσχερή ενσωμάτωση των προσφύγων στον εθνικό κορμό, αυτές οι τραυματικές αναμνήσεις δεν χωρούσαν πια στην ανακατεργασμένη συλλογική μνήμη. Όχι μόνο στον επίσημο μύθο της εθνικόφρονος δεξιάς, αλλά ούτε και στην αριστερή εκδοχή του.
Μια σοβαρή διαφορά ανάμεσα στα «Ματωμένα Χώματα» και την αυτοβιογραφία του πρωταγωνιστή τους αφορά την ανάλυση των αιτίων της μικρασιατικής τραγωδίας: Για τη Διδώ Σωτηρίου, που υιοθετεί το αντιιμπεριαλιστικό σχήμα της αριστεράς στη βενιζελογενή εκδοχή του, η καταστροφή του ελληνισμού της Ανατολής ήταν το αποτέλεσμα της υπόθαλψης του τουρκικού εθνικισμού από το δυτικό κεφάλαιο, που ήθελε να βγάλει από τη μέση έναν ενοχλητικό ανταγωνιστή. Ο Μανώλης Αξιώτης συμμερίζεται πλήρως αυτό το σχήμα, μεγάλο μερίδιο ευθύνης επιρρίπτει ωστόσο και στους κήρυκες του ελληνικού εθνικισμού:
«Η αρχή του κακού», διαβάζουμε στις αναμνήσεις του, «θα πρέπει να αναζητηθεί στα ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά σχολεία. Όλοι οι δάσκαλοι και καθηγηταί που δίδασκαν στα σχολεία του Μικρασιατικού Ελληνισμού προέρχονταν από την Ελλάδα. Των γαλλικών από τη Γαλλία και των αγγλικών από την Αγγλία. Σε κανένα από αυτά τα σχολεία δεν υπήρχε τούρκικος έλεγχος. Το κάθε σχολείο ανάλογα με την προέλευση του δασκάλου δίδασκε στα παιδιά Εθνική Αγωγή όπως του σύμφερνε. Έτσι τα παιδιά, ακόμα και τα Τουρκόπουλα, που είχαν την ατυχία να φοιτήσουν στα σχολεία αυτά, να γίνωνται ξενόφιλοι και εχθρικά κατά κάποιον τρόπο ενάντια στην ίδια την Πατρίδα τους. Η Τουρκία ήταν ξέφραγο αμπέλι για όλων των ειδών κατασκόπους και προβοκάτορες» (σ. 22).
Στα «Ματωμένα Χώματα», αντίθετα, ο ελληνοδιδάσκαλος είναι μια ρομαντική, θετική μορφή (σ. 22-4) που λειτουργεί ως υπόδειγμα για τον νεαρό Μικρασιάτη (σ. 45). Και φυσικά στο μυθιστόρημα δεν χωρά η άποψη του Αξιώτη, ότι «στην ουσία οι Τούρκοι ήταν πολύ περισσότερο ραγιάδες από μας», καθώς το μοναδικό θεσμικό «προνόμιό» τους στις αρχές του 20ού αιώνα (η στράτευση) λειτουργούσε ουσιαστικά ως μηχανισμός οικονομικής υποδούλωσής τους στους Έλληνες, που απαλλάσσονταν από τη στρατιωτική θητεία με πολύ μικρότερο κόστος:
«Οι τούρκοι γονείς έβγαζαν το αμπέλι, το συκομπαξέ ή το χωράφι τους στο σφυρί. Έρχονταν στο γείτονά τους Κιρκιζιώτη. Δημήτρη Δαγή, έχασα το μεγάλο μου γιο στον πόλεμο της Υεμένης. Τώρα ήρθε η σειρά του να πάγει και ο μικρός. Έχει φοβηθεί το μάτι μου. Φοβάμαι να μην χάσω κι αυτόν και αποφάσισα να πουλήσω τον συκομπαξέ μου. Εσύ, ο Θεός να στα χαρίσει, έχεις! (Είχε, γιατί δεν είχε εκείνο το τρομερό δικαίωμα να στρατευτεί). Κάνε μου τη χάρη και πάρε το κτήμα μου αυτό να το βλέπω τουλάχιστον στα χέρια ενός ανθρώπου που τον γνωρίζω τόσα χρόνια. Έτσι, οι Κιρκιζώτες επωφελούμενοι από την περίσταση το αγόραζαν και είχαν αγοράσει πολλά κτήματα. Όμως αυτό σιγά σιγά άρχισε να δημιουργεί ένα μίσος, μια ζηλοφθονία στους γειτόνους μας» (σ. 21).
Η διαφορά μεταξύ των δυο αφηγήσεων ίσως οφείλεται και στη συγκυρία. Τα απομνημονεύματα του Αξιώτη εκδόθηκαν μετά τη Μεταπολίτευση, σε συνθήκες δημοκρατίας, ενώ τα «Ματωμένα Χώματα» κυκλοφόρησαν κάτω από το αστυνομικό μετεμφυλιακό κράτος της ΕΡΕ. Σε μεταγενέστερο βιβλίο της, η Διδώ Σωτηρίου καταγγέλλει άλλωστε πλήρως τον «επικίνδυνο, ανέφικτο επεκτατισμό» της Μεγάλης Ιδέας, μεμφόμενη τον Βενιζέλο για την τυχοδιωκτική και ξενοκίνητη αποστολή του ελληνικού στρατού στην Ιωνία («Η Μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο», εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1975).
Ένα συμπληρωματικό ερμηνευτικό κλειδί προσφέρει η ιδιαίτερη γλωσσοπολιτισμική ταυτότητα του Μανώλη Αξιώτη. «Εμένα η μητρική μου γλώσσα ήταν Τούρκικη», γράφει χαρακτηριστικά στο «Μπερδεμένο Κουβάρι». «Τα Ελληνικά τα έμαθα στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο της ζωής» (σ. 92). Η αίσθηση αυτή της «μειονεξίας» του, απέναντι στην κυρίαρχη ελληνόγλωσση νόρμα, επιβεβαιώνεται από την περιφρονητική σημείωση της Διδώς στο αντίτυπο που της αφιέρωσε: «Ένα δειγματάκι από το αδελφάκι των Ματωμένων Χωμάτων: το Μπερδεμένο Κουβάρι, όταν του έμαθα να γράφει στοιχειωδώς ολίγα ελληνικά».
Στην τελευταία επιστολή του προς την «πάλαι ποτέ φίλη» του, ο Αξιώτης επιδεικνύει ωστόσο μια ιδιότυπη χειραφέτηση: χρησιμοποιεί ένα αυτοσχέδιο λατινικό αλφάβητο και βάζει χρονολογία στα τουρκικά («Atina Mayis 15, 1968»). Μεταξύ άλλων, πληροφορεί τη Διδώ πως έμαθε «λατινική φωνή και ανάγνωση» και ότι «έγραψε τα απομνημονεύματά του στην τουρκική γλώσσα». Το βιβλίο ονομαζόταν «Baris, Koprusu» («Γέφυρα Ειρήνης») και φέρεται να εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1974.