Νεοελληνική Μυθολογία

Μεγαλώσαμε με μύθους που κατασκευάσαμε οι ίδιοι, για να στηρίξουμε την ανωτερότητα, το μεγαλείο της φυλής, που ηττάται μόνο με προδοσία και αδικία και που πάντα απειλείται από διεθνή κέντρα συνωμοσιών. Αλήθεια, είμαστε πράγματι οι καλύτεροι, οι ωραιότεροι, οι γεννημένοι νικητές, οι πρώτοι εραστές;
Αν υπήρχε ένα παγκόσμιο «μυθόμετρο», είναι σίγουρο ότι οι «Έλληνες θα ήταν στην κορυφή των Ιμαλαΐων και οι άλλοι στους λόφους της Ρώμης. Θα αφήναμε όλους τους λαούς και τις φυλές της Γης πίσω, σε απόσταση ασφαλείας, να μας θαυμάζουν, αλλά και να μας ζηλεύουν. Να μηχανεύονται ό,τι φανταστεί ο νους (ο δικός μας) για να καταστρέψουν το μεγαλείο μας. Από τους Εβραίους και τις μυστικές αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τη CIA και τη DIA μέχρι τους Τούρκους, τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και άλλους διεθνείς συνωμότες, που θέλουν να μας εξοντώσουν. Είναι πλέον φανερό ότι μεγαλώσαμε, για την ακρίβεια γεράσαμε, με ψέματα και μύθους, που δημιούργησαν μία θελκτική άχλη, εμποδίζοντάς μας να συνειδητοποιήσουμε τα ελαττώματά μας, τις αδυναμίες μας, τις ευθύνες μας. Κυρίως, όμως, μας έκαναν φοβικούς στο μέλλον, μας εμπόδισαν να κοιτάμε μπροστά, μας ανάγκασαν να κοιτάμε πάντα πίσω, θαυμάζοντας ένα μεγαλείο με το οποίο πολύ λίγη σχέση έχουμε.
Για ορισμένους η απομυθοποίηση που ακολουθεί, αν και κατεβλήθη προσπάθεια να είναι διασκεδαστική, δεν θα είναι ευχάριστη, αλλά ειδικά γι’ αυτούς που πάσχουν από ελληνικό ιδεατισμό είναι ακατάλληλη.
Αν και μία μικρή πλην φτωχή χώρα, είμαστε θαυμαστοί σε όλο τον πλανήτη. Συνηθισμένοι από τους μύθους της αρχαιότητας και της μετέπειτα ιστορίας, έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε νεότερες μυθικές κολακευτικές ιστορίες για να έχουμε να πορευόμαστε. Το πιθανότερο, μάλιστα, μας είχαν πάρει χαμπάρι και στο εξωτερικό, όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, που είπε εκείνο το απαράμιλλο «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και μετά μας αγκάλιασε με στοργή (ως προνομιακό οικόπεδο), προστατεύοντάς μας από τους Σοβιετικούς. Εκείνη την εποχή, που θέλαμε μια ψυχολογική στήριξη, ο μύθος, τον οποίο τροφοδότησε και ο Ξενοφών Ζολώτας, ήθελε την ελληνική να χάνει για μία ψήφο την αναγνώρισή της ως επίσημης γλώσσας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εκείνες τις εποχές, του Ουάσιγκτον και του Τζέφερσον, που επηρεασμένοι από το λίκνο της δημοκρατίας ενδεχομένως προέβησαν σε μία συμβολική πρόταση για την ελληνική γλώσσα, αλλά μέχρι εκεί. Βεβαίως υπήρξε και μία σύγχυση, καθώς πολλοί υποστήριζαν πως ήταν επηρεασμένοι και από την Επανάσταση του ’21, η οποία βεβαίως ήταν μεταγενέστερη. Μετά ήρθαν τα νεότερα, όπως τα βραβεία Νόμπελ, Λένιν, αλλά και το μεγαλείο της ελληνικής φυλής, που υπερέχει όλων των άλλων.
Από την ωραιότητα, το φιλότιμο, την ελληνική ψυχή, τη φιλοξενία και το «δαιμόνιο του Έλληνος» μέχρι τους κορυφαίους της πολιτικής -πάντα σε παγκόσμιο επίπεδο- και της τέχνης. Ναι, οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι και οι Ευρωπαίοι μεγάλωσαν ακούγοντας Μίκη και Μάνο, θέλοντας να κλέψουν τους ηθοποιούς μας, που έκαναν «αντίσταση» στα θέατρα της Πανεπιστημίου, διαβάζοντας Σεφέρη και Ρίτσο, βλέποντας Αγγελόπουλο και ζηλεύοντας το ταλέντο, τα λαμπερά μυαλά μας. Μέχρι που μπήκαμε και σε τομείς περιορισμένης χρήσης, όπως την ελληνική οικονομία και το θαύμα της.
Στην αρχή είχαμε την ένταξη στην ΕΟΚ, με περισσότερο πολιτική χροιά. Μετά, όμως, είχαμε το στόχο της ΟΝΕ, που μας έκανε όλους υπερήφανους για την ένταξή μας, αν και -όπως αποκαλύφθηκε, για την ακρίβεια κάναμε ότι αποκαλύψαμε- ήταν βασισμένη στη «δημιουργική λογιστική», τα πλαστά οικονομικά στοιχεία και πολλά ψέματα.
Πώς προσδιορίζεις την ελληνική ψυχή; Περίπου με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιείς για να κάνεις το διπλό έλικα του ελληνικού DNA να γυρίζει με θόρυβο και να σου παίρνει τα αφτιά. Για ένα μεγάλο τμήμα συμπατριωτών μας, που έκανε και εύπορο τον Δημοσθένη Λιακόπουλο, το DNA του Έλληνα διαμορφώθηκε εκτός της Γης, αλλά εντός του γαλαξία, έπειτα από πρωτοβουλία του Ελοχίμ. Αυτό μπορεί να μη διατηρεί καλές σχέσεις με τη λογική, συνεπώς φρόνιμο είναι να το αγνοήσουμε. Από την άλλη, οι περισσότεροι από μας είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι αν ακολουθήσουμε την πορεία του προσωπικού μας DNA θα βρεθούμε στην αρχαία Ελλάδα, σε μία τρυφερή συνάντηση με τον αρχαίο μας πρόγονο, την ώρα που εξέρχεται της παλαίστρας και ανηφορίζει προς Πνύκα για να ακούσει καμιά αγόρευση. Λογικό. Διότι σε γενικές γραμμές, η αίσθηση που έχει ο Έλληνας για το DNA και την ιστορία του είναι κάπως αφαιρετική.
Αρχικά όλη η σημερινή ελληνική επικράτεια και η περιφέρειά της θεωρούνται εξ ορισμού χώροι γέννησης του ελληνισμού. Ο Μέγας Αλέξανδρος μπορεί να στοιχειοθέτησε ελληνικά δικαιώματα ως την Ινδία, αλλά και αυτό το παραβλέπουμε εις ένδειξη διεθνιστικού fair play. Μετά η ιστορία κυλάει στο fast forward. Ο γεωγραφικός χώρος της σημερινής Ελλάδας γίνεται επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, πλην όμως «οι Έλληνες κατέκτησαν πνεύμα τους», συνεπώς πάλι βρεθήκαμε σε προνομιακή θέση. Στο μεταξύ η ελληνική ψυχή άλλαξε θρησκευτικό προσανατολισμό, ο ελληνισμός ταυτίστηκε με το χριστιανισμό, ακολούθησαν η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Επί σειρά αιώνων το ελληνικό DNA παρέμεινε αγνό και παρθένο, σαν το ελαιόλαδο που έβγαινε από τις ελιές της Ολυμπίας. Αποδεκτό ιστορικό συμπέρασμα: Οι αρχαίοι Έλληνες διατήρησαν αναλλοίωτο το DNA τους στη διάρκεια είκοσι αιώνων, με αποτέλεσμα σήμερα οι απόγονοί τους να απολαμβάνουν τα οφέλη της μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς. Επίσης η ελληνική ψυχή συνδύασε άψογα το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τη χριστιανική σκέψη, δημιουργώντας τον Νεοέλληνα.
Τι θα ήταν ο ελληνισμός χωρίς προδότες; Πανίσχυρος. Διότι πάντα στις κρίσιμες στιγμές υπάρχει κάποιος προδότης που θα πλήξει τον ελληνισμό. Από τον Εφιάλτη ως τον Αρτέμη Μάτσα, που δηλώνει ότι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», ο ελληνισμός βράζει από αιώνια οργή. Κάπως έτσι τα Ελληνόπουλα διδάσκονται ότι για την ήττα στις Θερμοπύλες δεν ευθύνονται ο τεράστιος στρατός των Περσών και η οπισθοχώρηση των Ελλήνων, αλλά ο Εφιάλτης που υπέδειξε στους κατακτητές την εναλλακτική διαδρομή.
Μαθαίνουμε τον ηρωισμό των ολίγων, αλλά δεν διδασκόμαστε τίποτα από την οπισθοχώρηση των πολλών. Ομοίως και με την Κερκόπορτα. Υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν ότι αν δεν άνοιγε η Κερκόπορτα σήμερα τα ντέρμπι ΑΕΚ-ΠΑΟΚ θα είχαν έδρα στην Κωνσταντινούπολη. Ο ελληνισμός χρειάζεται οπωσδήποτε εχθρούς για να πορευτεί. Πιθανότατα σε άλλη γλώσσα, σε άλλο έθνος, να μην υπάρχει λέξη αντίστοιχη του «ανθέλληνας». Υπάρχουν ανθέλληνες ξένοι ηγέτες, ανθέλληνες διαιτητές, ανθέλληνες προπαγανδιστές. «Έθνος ανάδελφο». Εννοείται πως μονίμως βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο, που συντονίζεται από το Ισραήλ, με σκοπό την καταστροφή της Ελλάδας. Λες και οι Έλληνες δεν μπορούν να την καταστρέψουν μόνοι τους.
«Όταν εμείς είχαμε δημοκρατία οι άλλοι ήταν στα δένδρα και έτρωγαν βελανίδια». Δεν το λέει μόνο ο Λιακόπουλος, αλλά οι περισσότεροι Έλληνες, όταν πληγώνεται η περηφάνια τους ή τα συμφέροντα της χώρας. Ο μύθος είναι καταλυτικός.
Μετά το Σωκράτη, το Δημοσθένη και το Μέγα Αλέξανδρο, φτάσαμε σε τρεις πολιτικές μορφές που δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από το ένδοξο παρελθόν. Στον Ελευθέριο Βενιζέλο, στον εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτοί μαζί με τις οικογένειές τους, όπως αντιλαμβανόμαστε, σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία της χώρας.
Ορισμένες φορές διχάζοντας τους Έλληνες, κάνοντας ολέθρια πολιτικά λάθη και δημιουργώντας το…βαθύ ελληνικό κράτος, ένα πρόβλημα το οποίο απλοποιήσαμε ως μία ταλαιπωρία, μία απλή γραφειοκρατία. Όμως, τα μεγάλα ιδεώδη της δημοκρατίας τα υπηρετήσαμε και με τους λαϊκούς αγώνες και την Αντίσταση. Άλλο λίγο και θα πιστεύαμε ότι ο Εμφύλιος ήταν χρήσιμος για την «πατρίδα»! Δεν έχασαν οι κομμουνιστές, αλλά συμφώνησαν και εξαπατήθηκαν. Ίσως γιατί δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι νίκησε ο «εθνικός στρατός», που σε μεγάλο βαθμό απαρτιζόταν από αξιωματικούς της Ενώσεως Κέντρου και των Φιλελευθέρων και μάχιμους τους «ταγματασφαλίτες» και ορισμένους σκληρούς τύπους, που μπροστά τους οι μποντιμπιλντεράδες της Χρυσής Αυγής είναι κεντροδεξιοί με οικολογικές ανησυχίες.
Και μετά ήρθαν οι αγώνες της Αριστεράς, που ήταν τόσο αθώοι σε ηγετικό επίπεδο όσο αυτοί που έκλεισαν το μάτι στο Γκοτζαμάνη. Αγώνες, που συνέχισε η γενιά του Πολυτεχνείου και που εξαργυρώνει με τον απεχθέστερο τρόπο ακόμη και σήμερα. Όλοι αντιστασιακοί – τώρα και με σύνταξη! Τους βλέπουμε στη Βουλή, στα κανάλια, στα μπαλκόνια, στο συνδικαλισμό. Δεν τους βλέπουμε όταν προσκυνούν τα αφεντικά της νεοελληνικής επιχειρηματικότητας, τους εθνικούς εργολάβους και προμηθευτές.
Ακόμη και τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας, η μελλοντική γενιά των 700 ευρώ, ζει με το μύθο της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Κληρονομώντας τα συνθήματα της γενιάς του «1-1-4» και του «15%».
Έπειτα από εμπειρία τόσων δεκαετιών παραμένουμε αγκυλωμένοι σε συνθήματα άλλων εποχών, έχοντας χάσει την ουσία, έχοντας θεοποιήσει τις δαπάνες για την εκπαίδευση. Εδώ ο μύθος συνδυάζεται με το όνειρο. Από τη δημόσια παιδεία κατευθείαν στην ασφάλεια του Δημοσίου.
Μπορεί στην traditional χώρα μας να μην ακούμπησε η «βιομηχανική επανάσταση», αλλά είμαστε υπερήφανοι για τη «βαριά βιομηχανία» του πολιτισμού. Χωρίς προσπάθεια μείωσης των ανθρώπων του πολιτισμού, όπως πάντα υπερβάλλουμε, κρύβοντας τα χάλια μας. Τη χαμένη επαφή των πολλών με τις τέχνες και τα γράμματα.
Μπορεί να ακούγεται χαριτωμένο, αλλά ίσως να είναι και αληθινό: Η τελευταία προσπάθεια εκπολιτισμού έληξε ανεπιτυχώς επί Όθωνος. Ακόμη και το γλυκό «una faccia una razza» δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Την ώρα που οι Ιταλοί έκαναν «δικιά τους» τη Μαρία Κάλλας (την οποία ακόμη λατρεύουν, κάτι που αποδείχτηκε και σε πρόσφατο τηλεοπτικό αφιέρωμα, για τη ντίβα, καθώς το παρακολούθησαν πάνω από 20 εκατομμύρια Ιταλοί), εμείς απλώς τη βάζαμε στο γνωστό κατάλογο με τους Έλληνες που διακρίθηκαν στο εξωτερικό. Πάλι καλά, όμως, διότι αν ξέμενε στη χώρα το πολύ πολύ να τραγουδούσε «Χάρτινο το φεγγαράκι». Αλλά και στα γράμματα ό,τι καλό βγάλαμε τέλειωσε εκεί λίγο πριν – λίγο μετά τη χούντα. Και μπορεί να περηφανευόμαστε για τον Καβάφη, αλλά αυτός έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και εμείς θα τον λέγαμε «αδελφή», αν δεν ερχόταν από το εξωτερικό η αναγνώριση.
Η Ελλάδα μας θεωρείται εξ ορισμού η ωραιότερη χώρα της υφηλίου. Δεν υπάρχει χώρα σαν την Ελλάδα. Η Ελλάδα θεωρείται -και είναι- ομορφότερη της Νοτίου Αφρικής, της Αυστραλίας, της αμερικανικής ηπείρου, του κόσμου ολόκληρου. «Ταξίδεψα παντού, αλλά χώρα σαν την Ελλάδα δεν έχω βρει» θα μπορούσε να λέει ο γέρος με το τσιμπούκι, που ως πίνακας κοσμούσε τα ελληνικά σπίτια πριν από μερικές δεκαετίες.
Όλα στην Ελλάδα είναι όμορφα. Ειδικά οι πόλεις, μικρές και μεγάλες, με την καφέ πολυκατοικία, τους στενούς δρόμους, τις χωματερές και τους βόθρους, τις αυθαίρετες κατασκευές. Αλλά, εντάξει, σημασία δεν έχει μόνο το τοπίο, αλλά οι άνθρωποι. Και ο Έλληνας είναι φιλόξενος και καλόψυχος. Δες το χαμόγελο του Έλληνα ταξιτζή όταν υποδέχεται τουρίστα και θα δεις την ομορφιά αυτού του τόπου και των ανθρώπων του.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Ως γνωστόν, είμαστε και οι μεγαλύτεροι εραστές. Το έχουμε στο DNA μας, όπως την ψυχή του νικητή, την ευγενή άμιλλα, το ντόπινγκ. Το κρύβουν οι έρευνες, αλλά το αποδεικνύουν οι τουρίστριες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου και κυρίως τον πλούσιο ευρωπαϊκό Βορρά. Τα καμάκια άλλωστε δημιουργήθηκαν κατ’ απαίτηση όλων αυτών των ξαναμμένων κοριτσιών με τις ξανθές μπούκλες. Αλλά ακόμη κι αυτό μύθος.
Όπως γράφει στο βιβλίο του «Ως εκ θαύματος», ο Κωνσταντίνος Τζούμας, που έζησε την κορύφωση της εποχής, μάλλον μύθος είναι και ο Έλληνας εραστής. Γράφει για το συμπέρασμα που έβγαλε αφού παρακολούθησε τη συνεύρεση ψαρά με τουρίστρια: «Ε, πέστε το, βρε κορίτσια, ότι οι νύμφες των Βίκινγκς τη βρίσκουνε με σατυροβαρκάρηδες του Αιγαίου, να τελειώνουμε. Τι καθόμαστε και σας φλερτάρουμε με στιλ και χιούμορ… Εσείς γουστάρετε πρωτόγονα κόλπα, ζωώδικα κτηνώδη, εντάξει, γιατί όχι…»
Το θέμα είναι να ρίξεις αεράτη Ιταλίδα, που ήπιε από το ιερό νερό της γοητείας. Ε, αυτό δεν το τολμήσαμε ποτέ…
Όπως δεν τολμήσαμε ποτέ να αμφισβητήσουμε τους μύθους με τους οποίους γερνάμε. Αντιθέτως τους ανατροφοδοτούμε για να απαλύνουμε τον πόνο, την ασχήμια που απλόχερα αυτό το έθνος σκορπάει. Όπως και το πολύ γέλιο, ειδικά αν αποδεχθείς ότι εν αντιθέσει με πλήθος άλλων εθνών εμείς γράφουμε την ιστορία μας με ανέκδοτα, πασπαλίζοντάς τα με ζάχαρη σοβαροφάνειας. Ίσως αυτή η εμμονή μας να ζούμε μέσα στο μύθο να συνιστά και τη μοναδικότητά μας.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2009/02/21/210209%2025.pdf