Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Ο παγκόσμιος άτλας της ελληνικής Βαβέλ


Σε Πύργο της Βαβέλ έχει μετατραπεί η Ελλάδα, καθώς στο εσωτερικό της υπάρχουν αλλοδαποί σχεδόν από όλες τις χώρες του πλανήτη. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, οι νόμιμοι αλλοδαποί ανέρχονται σε 496.969 άτομα και προέρχονται από 159 χώρες (8 στους 10 από Ευρωπαϊκές) από τις 192 που είναι αναγνωρισμένες από τον ΟΗΕ. Σε αυτούς πρόκειται να προστεθούν περίπου 200.000 που έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες νομιμοποίησης τα δύο προηγούμενα χρόνια, καθώς και οι παράνομοι, οι οποίοι με τις καλύτερες εκτιμήσεις φτάνουν τις 300.000.
Η πρώτη πληθυσμιακή ομάδα των νομίμων μεταναστών είναι μακράν οι Αλβανοί σε σχέση με τους υπολοίπους. Ειδικότερα, στη χώρα ζουν νόμιμα 319.365 (64% του συνόλου) Αλβανοί, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων (189.425) ζει στην Αττική. Ακολουθούν οι Βούλγαροι με 24.950 (5% του συνόλου), οι Ουκρανοί με 19.552 (4% του συνόλου), οι Ρουμάνοι με 15.181 (3% του συνόλου) και οι Γεωργιανοί με 13.839 (3% του συνόλου). Από τις τέσσερις αυτές εθνικότητες οι γυναίκες που έχουν έρθει στην Ελλάδα αποτελούν το 70% σε σχέση με τους άνδρες.
Οι περιοχές της χώρας που ζουν οι περισσότεροι μετανάστες είναι η Αττική και ακολουθούν Θεσσαλονίκη, Πελοπόννησος και Κρήτη. Πάντως ο νομός που έχει τους λιγότερους νόμιμους μετανάστες είναι η Ευρυτανία με μόλις 337 άτομα.
Από την Αμερική προέρχονται 4373 (1% του συνόλου) μετανάστες εκ των οποίων 1927 (44%) από τις ΗΠΑ. Από την Ασία προέρχονται 67798 (14% του συνόλου) μετανάστες εκ των οποίων 13839 (20%) από τη Γεωργία, 12929 (19%) από το Πακιστάν, 9723 (14%) από την Ινδία και 7014 (10%) από τις Φιλιππίνες. Από την Αφρική προέρχονται 17084 (3% του συνόλου) μετανάστες εκ των οποίων 11307 (66%) από την Αίγυπτο.

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=23804

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Το καλύτερο σίριαλ της χρονιάς


Συνεχίζεται η καταιγιστική διαφήμιση της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» από όλα τα ΜΜΕ. Οι υπόλοιποι εκδότες κατάλαβαν πως δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το «Πρώτο Θέμα» και βάλθηκαν να αυξήσουν τις πωλήσεις της εφημερίδας, ώστε να μην μπορούν οι εκδότες του να ανταποκριθούν στη ζήτηση και να οδηγηθούν σε οικονομικό μαρασμό - αυτά είναι βρόμικα οικονομικά κόλπα που δεν χωρούν στο μυαλό του ανυποψίαστου πολίτη. Οι αναγνώστες επηρεάστηκαν βέβαια από τη διαφήμιση, αλλά παράλληλα επιβράβευσαν την εφημερίδα επειδή συνεχίζει χωρίς τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, ο οποίος -όπως αποδεικνύεται- ήταν το μεγάλο της μειονέκτημα.
Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος κατηγόρησε τον Θέμο Αναστασιάδη για όλα τα δεινά της χώρας από τη Μικρασιατική Καταστροφή και μετά, ενώ παράλληλα αποκάλυψε πως συνεργάστηκε στενά μαζί του επί τρία χρόνια μόνο επειδή ήθελε να κάνει ρεπορτάζ και να αποκαλύψει πόσο βρομερός χαρακτήρας είναι. Τώρα σκέφτεται να εκδώσει νέα εφημερίδα και όλοι οι δημοσιογράφοι είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί του, αλλά αυτός σκέφτεται να τη βγάλει παρέα με τον Αρτέμη Μάτσα για να είναι σίγουρος πως θα έχει δίπλα του κάποιον που είναι τόσο ακέραιος όσο και ο ίδιος - η νέα εφημερίδα θα λέγεται «ΑΡΜΑ». Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος δήλωσε πως έχει να κάνει πολλές καταγγελίες, αλλά θα τις πει προσωπικά στον πρωθυπουργό γιατί οι ανακριτές δεν είναι τόσο δίκαιοι όσο ο Δημοσιογράφος. Στο Μέγαρο Μαξίμου ετοιμάζονται να τον υποδεχτούν, αλλά μόνο με τον όρο πως θα μπει μέσα εντελώς γυμνός, ώστε να μην έχουν μετά τίποτα ντράβαλα. Τελικά, ο Μάκης πρέπει να είναι ματάκιας - αυτός είναι ο λόγος που τραβιέται όλη την ώρα με τις κάμερες. Αν το καλοσκεφτείς, είναι τυχερός: έκανε το... χόμπι του επάγγελμα. Με τον Θέμο πρέπει να έχει πάρει ανάποδες, γιατί είχε ροζ DVD και δεν του το έδειξε.
Εν τω μεταξύ, αυτή η υπόθεση Ζαχόπουλου είναι πάρα πολύ ωραία γιατί έσκασε σε μια εποχή που είναι λίγο αδιάφορη. Δεν είχε και καλά σίριαλ φέτος, οπότε ήταν σωτήρια για την τηλεόραση. Έχει, δε, απ' όλα: σεξ, μυστήριο, αυτοκτονίες, εκβιασμούς, εκδότες, ανακριτές. Ένας παπάς λείπει από την υπόθεση, ώστε να έχουμε την απόλυτη ελληνική τραγικωμωδία, αλλά μέχρι να τελειώσει το σίριαλ όλο και θα εμφανιστεί κάνας μητροπολίτης με στρινγκ για να το απογειώσει. Επίσης, αυτή η υπόθεση σου δίνει τη δυνατότητα να γράφεις και να λες ό,τι θέλεις. Επί ένα μήνα, οι δημοσιογράφοι λένε και γράφουν ό,τι μαλακία τους κατέβει στο κεφάλι - κι εγώ αυτό κάνω τώρα. Έχουν πάθει κολούμπρα οι δημοσιογράφοι με τον Μάκη και τον Θέμο. Παντού διαβάζεις και ακούς «δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι - εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς». Το ξέρουμε, ρε παιδιά, πως δεν είσαστε σαν κι αυτούς∙αν ήσασταν σαν κι αυτούς, θα ήσασταν επιτυχημένοι, θα είχατε δική σας εφημερίδα και δεν θα χρειαζόταν να λιβανίζετε τους εκδότες σας όλη μέρα, μπας και σας πετάξουν κάνα ξεροκόμματο.
Δηλαδή, εγώ θα γράφω όλη μου τη ζωή για τον Τσαγκαρουσιάνο; Πάτε καλά; Στην πρώτη ευκαιρία, ή θα του φάω την εφημερίδα ή θα εκδώσω δική μου. Μετά θα φτιάξω κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και κατασκευαστικές εταιρείες -όπως ακριβώς έκαναν οι εκδότες σας- και θα συναλλάσσομαι απευθείας με την εξουσία. Θα τους εκβιάζω και θα μου κάνουν όλα τα χατίρια - θα την περνάω ζωή και κότα. Όχι Θέμος και Μάκης, Μπερλουσκόνι θα γίνω. Αν δεν τα καταφέρω, θα είμαι αποτυχημένος σαν κι εσάς. Σε αυτή την περίπτωση, θα πάρω κι εγώ μια θέση στο δελτίο του Mega και θα λέω ό,τι μου έχουν πει να πω - η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ειρήσθω εν παρόδω, στο δελτίο του Mega τους έχει βγει ένας φθόνος για τον Θέμο και τον Μάκη άλλο πράγμα! Καθημερινά, έξι δημοσιογράφοι που αν τους βάλεις να γράψουν ένα κείμενο όλοι μαζί δεν μπορούν να γράψουν ούτε μισή παράγραφο από ένα χαβαλεδιάρικο κείμενο του Θέμου συμπεριφέρονται λες και είναι τα κορυφαία στελέχη του BBC. Οι αδιάφθοροι! Οι δημοσιογράφοι-εκδικητές! Μα καλά, αφού λένε και οι έξι ακριβώς τα ίδια πράγματα, γιατί δεν βγαίνει να τα λέει ένας να μην ταλαιπωρούνται και οι άλλοι πέντε τσάμπα; Κατά βάθος, θα ήθελαν τρελά να ήταν στη θέση του Θέμου, αλλά έχουν κάνει την ανάγκη φιλοτιμία. Εκεί που χάνεται η μπάλα, όμως, είναι στις εφημερίδες: δημοσιογράφοι -κυρίως «αριστεροί»- που καταδέχονται να γράφουν σε εφημερίδες που δεν τις διαβάζει κανείς, αλλά πουλάνε φύλλα επειδή πάνε πακέτο με τις «Εμμανουέλλες», τον Μπρους Λι και τον Τσάκι Τσαν, γράφουν κάτι ατελείωτα κατεβατά για το πόσο κακό κάνουν ο Θέμος και ο Μάκης στο δημοσιογραφικό λειτούργημα. Θυμίζουν κάτι γεροντοκόρες που λυσσάνε με όσες γυναίκες έχουν τις τύχες τις καλές. Οι δικοί τους εκδότες είναι μεγάλοι ευεργέτες της χώρας - ο Θέμος και ο Μάκης φταίνε για όλα. Εκείνος δε με τον οποίον έχουν πάθει παράκρουση οι δημοσιογράφοι είναι ο Θόδωρος Ρουσόπουλος. Ούτε ο σατανάς να ήτανε. Τελικά, αυτό που έφερε στο φως η υπόθεση Ζαχόπουλου είναι πως οι δημοσιογράφοι μισούν όποιον συνάδελφό τους τα κατάφερε καλύτερα από τους ίδιους - είναι γνήσιοι Έλληνες και μπράβο τους.
Όλοι μοιάζουν να έχουν ξεχάσει πως η υπόθεση αυτή ξεκίνησε με μια απόπειρα αυτοκτονίας. Η υγεία του κ. Ζαχόπουλου βελτιώνεται συνεχώς και σύμφωνα με τους γιατρούς σε δυο μήνες θα μπορέσει να μιλήσει - τώρα του μαθαίνουν ξανά το αλφάβητο. Ο ανακριτής θα ζητήσει αναπαράσταση των ερωτικών σκηνών του DVD για να λάμψει η αλήθεια, αλλά πρώτα θα πρέπει ο κ. Ζαχόπουλος να ξαναγίνει 180 κιλά, ώστε να είναι πιστή η αναπαράσταση και να πετύχει το 69. Μετά, ο ανακριτής θα ζητήσει αναπαράσταση της απόπειρας αυτοκτονίας και ο κ. Ζαχόπουλος θα φουντάρει ξανά από τον τέταρτο όροφο στον ακάλυπτο για να δούμε τι πήγε στραβά την πρώτη φορά και δεν τα κακάρωσε.
Ο Κώστας Καραμανλής παρουσιάστηκε στη Βουλή και τόνισε πως «αυτή η κυβέρνηση ούτε εκβιάζεται ούτε εκβιάζει». Είναι προφανές πως η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται αφού μοιράζει χρήματα δεξιά κι αριστερά από μόνη της ώστε να μη χρειάζεται να την εκβιάζουν, ενώ παράλληλα είναι πια βέβαιο πως ο κ. Ζαχόπουλος δεν πήδησε επειδή κάποιοι τον εκβίαζαν, αλλά επειδή είχε περιέργεια να δει αν μπορεί να πετάξει. Ο κ. Καραμανλής φοβάται μήπως έρθουν στο φως όσα στοιχεία κόπηκαν από το DVD και αφορούν κάποιες ιδιαιτερότητες του ιδίου και της συζύγου του.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο κ. Ζαχόπουλος υποστηρίζει στο DVD πως ο Κώστας Καραμανλής τρώει τα νύχια του -εκτός απ' αυτό του μικρού δάχτυλου του δεξιού χεριού που το έχει μακρύνει για να καθαρίζει τη μύτη του και τ' αυτιά του-, ενώ η κυρία Νατάσα Καραμανλή ρεύεται και κλάνει.
Αν αυτά τα στοιχεία αποκαλυφθούν, ο πρωθυπουργός σκέφτεται να φύγει στο Παρίσι, μιμούμενος τον αείμνηστο θείο του - ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφυγε με το όνομα «Τριανταφυλλίδης», ο Κώστας Καραμανλής θα προτιμήσει το «Τριανταφυλλόπουλος». Το πρόβλημα του πρωθυπουργού είναι πως η σύζυγός του αρνείται να φύγει από την Ελλάδα γιατί της είναι αδύνατον να εγκαταλείψει τη μεγαλειώδη ιατρική της καριέρα.

PITSIRIKOS
LIFO 24-1-07

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

Ο γέρος Άραβας


Ο γέρος Άραβας ζει στη Νέα Υόρκη για πάνω από 40 χρόνια. Θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος κι αδύναμος. Στέλνει λοιπόν ένα e-mail στο γιο του, που σπουδάζει στο Παρίσι:
Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω πατάτες στον κήπο μας. Είμαι βέβαιος πως, εάν ήσουν εδώ, θα με βοηθούσες να σκάψουμε τον κήπο.
Σε αγαπώ, ο πατέρας σου.
Σε μια ώρα, ο γέρος λαμβάνει e-mail απάντησης από το γιο του:
Αγαπημένε μου πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο, γιατί ΕΚΕΙ έκρυψα το ΠΡΑΜΑ.
Σ' αγαπώ κι εγώ,
Ahmed.
Σε 15 λεπτά, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το FBI , η CIA και οι Rangers περικυκλώνουν το σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον κήπο, ερευνούν το σπίτι, γδύνουν τον γέρο, ΔΕΝ βρίσκουν απολύτως τίποτε και φεύγουν απογοητευμένοι. Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος λαμβάνει ένα άλλο email από το γιο του:
Αγαπημένε μου πατέρα, είμαι βέβαιος ότι ο κήπος είναι ήδη σκαμμένος και μπορείς να φυτέψεις τις πατάτες. Έκανα ό,τι μπορούσα για να σε βοηθήσω από το Παρίσι.
Σ' αγαπώ, Ahmed.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Η οδύσσεια μιας συμβασιούχας


Μεγάλο προβληματισμό έχει προκαλέσει στην κυβέρνηση αλλά και στην ελληνική κοινωνία η υπόθεση Ζαχόπουλου. Ο τέως γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, πηδώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του, και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση.
Στην αρχή, κάποιοι απέδωσαν αυτή του την πράξη στην απελπισία που τον είχε κυριεύσει εξαιτίας της άρνησης του Βρετανικού Μουσείου να μας επιστρέψει τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, ενώ δεν ήταν λίγοι και αυτοί που υποστήριζαν πως δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το γεγονός ότι ο Λάκης Λαζόπουλος διέκοψε τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις και έφυγε για τη Νέα Υόρκη, στερώντας από τη χώρα τον σημαντικότερο πνευματικό της ταγό.
Σύντομα, όμως, στην υπόθεση Ζαχόπουλου εμφανίστηκε μια γυναίκα-κλειδί. Σε όλες τις υποθέσεις υπάρχει μια γυναίκα-κλειδί. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, άντρας-κλειδί δεν έχει εμφανιστεί ποτέ.
Η γυναίκα αυτή ήταν συμβασιούχος υπάλληλος στο υπουργείο Πολιτισμού και ο Ζαχόπουλος της είχε υποσχεθεί να τη μονιμοποιήσει, οπότε κι αυτή τον πίστεψε επειδή ήταν αγαθομούνα. Οι άντρες, όμως, δεν κρατούν τις υποσχέσεις που δίνουν στα αγνά και απονήρευτα κορίτσια και το μόνο που τους νοιάζει είναι να τα κουτουπώσουν.
Αυτή όμως -επειδή δεν ήταν και εντελώς αγαθομούνα- είχε τραβήξει σε βίντεο τα φιστικώματα και άρχισε να τον εκβιάζει, ενώ παράλληλα υποστήριζε πως διέθετε και έγγραφα που αποδείκνυαν πως εμπλεκόταν σε οικονομικά σκάνδαλα. Πήρε μάλιστα σβάρνα τα κανάλια και ήθελε να τους δώσει το υλικό για να τον κάνει ρόμπα στο πανελλήνιο. Βλέπουμε δηλαδή πως ήταν και εκδικήτρα - από αγαθομούνα έγινε φαρμακομούνα.
Τότε, ο Ζαχόπουλος δεν άντεξε την επερχόμενη δημόσια διαπόμπευση και φούνταρε από τον τέταρτο όροφο στον ακάλυπτο. Το γεγονός πως φούνταρε στον ακάλυπτο και όχι στο δρόμο δείχνει πως ακόμα και την τελευταία στιγμή φέρθηκε σεμνά και ταπεινά και αναδεικνύει τη διαφορά πολιτικού πολιτισμού που υπάρχει ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ: αν υποθέσουμε πως κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ -για παράδειγμα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος- αποφάσιζε να αυτοκτονήσει, αφενός θα καλούσε πρώτα τις τηλεοπτικές κάμερες για να καταγράψουν τη θεαματική του πτώση και αφετέρου θα φούνταρε σίγουρα στο πεζοδρόμιο ή στο δρόμο, αδιαφορώντας πλήρως για το αν θα προσγειωθεί στην καρκάλα κάποιου ανύποπτου, μικρομεσαίου περαστικού, με αποτέλεσμα να τον κάνει αλοιφή, ή για το αν θα δημιουργήσει μια τεράστια γούβα στο αυτοκίνητο κάποιου μη προνομιούχου Έλληνα.
Από την άλλη, μερικά ροζ DVD και κάποιες κατηγορίες για οικονομικά σκάνδαλα δεν είναι δυνατόν να οδηγούν κάποιον στην αυτοκτονία. Δηλαδή, ο Βενιζέλος που έχασε από τον Γιώργο Παπανδρέου τι έπρεπε να κάνει; Να αυτοπυρποληθεί στο Σύνταγμα; Ή μήπως να κάνει δίαιτα;
Α, όλα κι όλα - είναι πολύ ευαίσθητοι οι νεοδημοκράτες σε ζητήματα ηθικής. Όχι πάντα - μόνο όταν αποκαλύπτονται οι πομπές τους. Βέβαια, το κακό ξεκινάει από τις γυναίκες. Αυτές φταίνε για όλα. Δεν τους άρεσε που ήταν αραχτές στο σπίτι και είχαν τον άντρα, τον κουβαλητή, τον κιμπάρη, να τους τα φέρνει όλα στα χέρια - τώρα θέλουν όλες να κάνουν καριέρα.
Και προκειμένου να κάνουν καριέρα, κοιμούνται με όποιον βρουν μπροστά τους, ακόμα κι αν είναι τέρας - έλα μωρέ, σου λένε, αν βάλεις στον άντρα ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο ή κλείσεις τα φώτα, όλοι ίδιοι είναι. Οι Ελληνίδες πρέπει να αφήσουν τις καριέρες και να κάθονται στα σπίτια τους να ξεσκατίζουν κάνα παιδί, να μαγειρεύουν κάνα φαγητό και να σιδερώνουν κάνα πουκάμισο.
Και μην ακούσω τίποτα ανοησίες για ισότητα γιατί αν τις ενδιέφερε η ισότητα, θα την επιθυμούσαν όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για τις αλλοδαπές που πουλιούνται σήμερα στην Αθήνα για μερικές χιλιάδες ευρώ. Δεν έχω ακούσει καμιά Ελληνίδα να νοιάζεται για την ισότητα των Ρωσίδων - «πουτάνες» τις ανεβάζουν, «πουτάνες» τις κατεβάζουν ( σ.σ. της αναφοράς μου στις γυναίκες εξαιρούνται όλες οι αναγνώστριες του blog , επειδή είναι απόλυτα χειραφετημένες, ακέραιες και δίκαιες).
Σαν να μην έφτανε η απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει κι ένας δικηγόρος που εμπλεκόταν στην υπόθεση. Έπεσε στις ρόδες ενός φορτηγού, αλλά πάλι τζίφος η δουλειά - οι Έλληνες δεν είναι πια ικανοί ούτε να αυτοκτονήσουν. Ο επόμενος που θα κάνει απόπειρα αυτοκτονίας θα πρέπει να τα τινάξει οπωσδήποτε, γιατί θα καταλάβουν οι Τούρκοι πως είμαστε εντελώς άχρηστοι και θα μπουκάρουνε.
Βέβαια -με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα και μιας και δεν πεθαίνουμε με τίποτα- σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο με την Τουρκία μπορεί να τους κατατροπώσουμε: θα κόβουν οι Τούρκοι το κεφάλι ενός Έλληνα και θα φυτρώνουν στη θέση του δυο. Σαν λερναίες ύδρες θα είμαστε - θα μπαίνουμε στη μάχη με ένα κεφάλι και θα βγαίνουμε με πενήντα.
Δεν μπορείς να λύσεις και το Ασφαλιστικό με αυτές τις συνθήκες: πρώτα ήλπιζες πως ο γέρος θα πάει από πέσιμο και θα σταματήσει να παίρνει σύνταξη - τώρα θα πέφτει από την ταράτσα, θα κάνει γκελ στην άσφαλτο και θα προσγειώνεται στην καρέκλα του καφενείου έτοιμος για πρέφα.
Βέβαια, εκεί που έγινε ο χαμός είναι με το ροζ DVD . Κάθε βράδυ στις ειδήσεις, όλο και να μιλάνε για «περιπτύξεις» και «συνεύρεση». «Περιπτύξεις» η Τρέμη, «συνεύρεση» ο Σόμπολος - και όλο να κομπιάζουν και να κάνουν ντροπές. Καλά, δεν γαμάει κανείς στην ελληνική τηλεόραση; Ραμμένο το 'χουνε; Αυτό το ρήμα «γαμώ» δεν το ξέρουνε; Είναι μια ωραιότατη λέξη, απόλυτα περιγραφική. Πάλι καλά που δεν λέγανε πως ο Ζαχόπουλος με τη συμβασιούχα «παίζανε το γιατρό»!
Τι; Δεν μας αφορά τι κάνει ο κάθε άνθρωπος στο κρεβάτι του; Συμφωνώ. Από τη στιγμή, όμως, που αποφάσισες να περιγράφεις επί δέκα μέρες τι κάνουν δυο γυμνοί άνθρωποι, πες τα πράγματα με το όνομά τους. Πες «ήσαντε δυο και γαμιόσαντε»!
Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, έρχεται το πιτσιρίκι και σου λέει: «Μπαμπά, τι σημαίνει "περιπτύξεις"; Τι είναι "συνεύρεση";». Και τι να του απαντήσεις; «Είναι αυτό που έκανε ο μπαμπάς με τη μαμά και γεννήθηκες εσύ;». Θα του δημιουργηθεί τραύμα γιατί θα σκέφτεται πως αυτό πρέπει να είναι πολύ κακό πράγμα, αφού ο ένας χαροπαλεύει και η άλλη είναι στη φυλακή.
Από την άλλη, όμως, οι περιγραφές του ροζ DVD από τα δελτία ειδήσεων εκτίναξαν τη λίμπιντο των Ελλήνων στα ύψη. Λογικό είναι, αφού όλο για σεξ άκουγες και σεξ δεν έβλεπες. Με το που τελείωναν τα δελτία ειδήσεων, έτρεχαν όλοι στα βίντεο κλαμπ να προμηθευτούν τσόντες.
Οι βιντεοκλαμπάδες την είχαν πάρει χαμπάρι τη δουλειά και είχαν αλλάξει τους τίτλους των ταινιών. Κοιτούσες στα ράφια και έβλεπες: «Στο υπουργείο θα στον σφυρίξω τρεις φορές», «Σκύψε, συμβασιούχα!» «Η σκλάβα του πολιτισμού», «Μονιμοποίησέ με!», «Η συμβασιούχα και το άλογο».
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο Χρήστος Ζαχόπουλος ήταν δίπλα στη Νατάσα Καραμανλή στη μεγαλειώδη πορεία της που ξεκίνησε από τη Σχολή Νηπιαγωγών Καρδίτσας, συνεχίστηκε στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και την έχει φέρει ένα βήμα πριν από το Νόμπελ Ιατρικής.
Οι γιατροί του κ. Ζαχόπουλου, προφανώς, δεν γνώριζαν την καλή προσωπική σχέση του ασθενούς με τη σύζυγο του πρωθυπουργού - αν τη γνώριζαν, θα είχαν καλέσει την κυρία Καραμανλή να τους συνδράμει με τις πολύτιμες ιατρικές της γνώσεις και ο άνθρωπος θα ήταν τώρα στο σπίτι του.
Αν πεις του ασθενή «θα σε αναλάβει προσωπικά η Νατάσσα Καραμανλή», είναι σίγουρο πως -ακόμα κι αν είναι του θανατά- θα πεταχτεί αμέσως από το κρεβάτι και θα ορκίζεται πως είναι περδίκι. Η γυναίκα κάνει θαύματα.
Σε πολλά νοσοκομεία της χώρας, οι νοσοκόμες λένε ψέματα στους ασθενείς πως θα τους χειρουργήσει η κυρία Καραμανλή, ώστε οι ασθενείς να τις δωροδοκούν με τεράστια ποσά για να τους αφήσουν να το σκάσουν από τα παράθυρα.
Πάντως, αν -ο μη γένοιτο- κάποιος απ' αυτούς που βοήθησαν την κυρία Καραμανλή να πάρει το πτυχίο της Ιατρικής βρεθεί στο νοσοκομείο, το σωστό θα ήταν να τον αναλάβει η ίδια προσωπικά. Αυτό του αξίζει.

http://pitsirikos.blogspot.com/2008/01/blog-post_10.html

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

ΘΕ-ΜΑ


Σε αντίθεση με ό,τι επικρατεί στους λεγόμενους σοβαρούς κύκλους, ένας ενεργός και ανήσυχος πολίτης θα έπρεπε να είναι πολύ ευχαριστημένος και με την υπόθεση Ζαχόπουλου και με την τροπή που έχει πάρει. Ακόμα παραπάνω, θα ήταν χρήσιμο για την πολιτική και την κοινωνία του τόπου αν απλωνόταν ο χορός των αποκαλύψεων προς πολλές κατευθύνσεις της κυβερνητικής, δημοσιογραφικής και επιχειρηματικής ζωής.
Ο λόγος είναι προφανής: Η σαπίλα και η λέρα είναι ωφέλιμες όταν βγαίνουν στο φως. Όχι όταν ζουν και δουλεύουν υπογείως.
Από την καθημερινή του ζωή ο καθένας από μας ξέρει, γιατί έρχεται σε επαφή με ένα κομμάτι και της διαφθοράς και της γαϊδουριάς εξουσίας, χρήματος και υπαλλήλων τους.
Υποψιάζεται τι γίνεται και παραπέρα και συμπληρώνει τις γνώσεις του από τις μαρτυρίες των γνωστών, φίλων και συγγενών του. Όταν δεν συμμετέχει και ο ίδιος ενεργά στη διαιώνιση της διαφθοράς.
Με την υπόθεση Ζαχόπουλου, όμως, ο λαός έχει τη μοναδική ευκαιρία να δει ζωντανά και χωρίς αμφισβητήσεις το έργο που παίζεται δίπλα του και επάνω του. Στην πλάτη του, για την ακρίβεια.
Έμαθε, ας πούμε, από πρώτο χέρι, ότι ένας διαγωνισμός για την πρόσληψη 148 ανθρώπων ήταν στημένος, για να προσληφθούν οι ημέτεροι, και μόλις κινδύνεψε να γίνει βούκινο ακυρώθηκε. Αναρωτιέται ευλόγως κανείς: Αυτοί οι 148 δεν είχαν συμμετοχή στο στήσιμο του διαγωνισμού; Δεν έγλειψαν, δεν υποχρεώθηκαν, δεν πίεσαν, δεν χρησιμοποίησαν ό,τι αθέμιτο μπορούσε ο καθένας για να προσληφθούν με τρόπο, κριτήρια και προσόντα που δεν προβλέπονται από το νόμο; Αν όχι όλοι, πόσοι από αυτούς; Και τι έργο θα παρείχαν στο κοινωνικό σύνολο μετά, ως εργαζόμενοι του Δημοσίου, με λειψά προσόντα; Οποίο έργο παρέχουν και οι χιλιάδες συνάδελφοί τους, που λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα και την παραγωγή έργου και υπηρεσιών, με ποιότητα και επάρκεια -έργου- υποανάπτυξης. Όσοι από αυτούς έχουν ενταχθεί εκεί έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Και όχι με το σπαθί τους. Πόσοι είναι αυτοί οι τελευταίοι; Λίγοι.
Θα πει κανείς ότι αυτός είναι ο τρόπος που το ίδιο το κράτος επιβάλλει στις προσλήψεις. Λάθος. Αυτός είναι ο τρόπος που οι ίδιοι οι πολίτες επιβάλλουν στο κράτος. Η υπόθεση Τσέκου το επιβεβαιώνει περίτρανα.
Αν οι πολίτες χρησιμοποιούσαν τα ένδικα δικαιώματά τους, για να υπερασπιστούν το ύψιστο δικαίωμα στη δουλειά, δηλαδή στην επιβίωση, κανένας βουλευτάκος ή γραμματέας, ή υπουργίσκος ή κομματάρχης δεν θα τολμούσε να μπαζοβγάζει τους δικούς του, θεωρώντας το κιόλας δικαίωμά του.
Και η δημόσια διοίκηση δεν θα στελεχωνόταν από αυτούς που στελεχώνεται, και την κάνουν να λειτουργεί σαν σατραπεία σαπιοκάραβου. Και δεν θα καταδίκαζε σε παράλυση ολόκληρο το μηχανισμό λειτουργίας υπηρεσιών, επιχειρήσεων, επενδύσεων, έργων, προγραμμάτων. Ούτε θα αντιμετώπιζε τους πολίτες έξω από αυτήν, αλλά και τους πολίτες που τη στελεχώνουν με οπτική γωνία, άλλοτε κολλητών σε μικροαπατεωνιά ή χοντροαπατεωνιά και άλλοτε υπηκόων ενός βεζίρη. Αν οι πολίτες, που υποχρεώνονται στον εκβιασμό των προσλήψεων, υποχρεώνοντας με τη σειρά τους τα «γλειψίματά» τους, τα «μέσα», τα «δόντια», τα «βύσματα», όπως καθένας πολύ καλά ξέρει ότι ονομάζονται, να παρέμβουν παράνομα.
Αν θέλει κανείς να παραμένει υπήκοος, δεν έχει παρά να διαλέγει σαν υπαίτιο το κράτος. Για να διαιωνίζεται έτσι η κατάσταση.
Αν θέλει κανείς να είναι πολίτης, είναι υποχρεωμένος να αναλάβει και την ευθύνη της εξουσίας του πολίτη. Αλλά αυτό απαιτεί αγώνα και ξεβόλεμα.
Ένα δεύτερο πράγμα, που είδε ζωντανά ο λαός, χωρίς αμφισβήτηση, είναι ο διαχρονικός στενός εναγκαλισμός της καρδιάς της κεντρικής εξουσίας, του πρωθυπουργικού γραφείου δηλαδή, με εξωδημοσιογραφικά, εκδοτικά -επομένως δημοσιογραφικά- επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η ευκολία και η φυσικότητα με την οποία οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι συναγελάζονται με εκδότες και δημοσιογράφους κάνει φανερό στο λαό την ευκολία διείσδυσης της κυβερνητικής ισχύος στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εξυπηρέτηση αλλήλων. Και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ενημέρωση του λαού.
Επίσης, αυτή η ευκολία και φυσικότητα, με την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι επιχειρηματίες, που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι, συναγελάζονται με την παρακάμαρα της κεντρικής εξουσίας, φανερώνει την εξάρτησή τους όχι μόνο από την κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά και από τους μηχανισμούς ισχύος της δημόσιας διοίκησης, όπως είναι οι εφορίες, οι πολεοδομίες, οι διωκτικοί μηχανισμοί, παράγοντες της δικαιοσύνης και ό,τι άλλο μπορεί «να σου κάνει τη δουλειά», που λέει κι ο κόσμος.
Ενδιαμέσως, παρεμβάλλονται επιχειρηματίες, που θέλουν να κάνουν τις δικές τους δουλειές, πρόθυμοι να πληρώσουν όσο -όσο όποιον είναι διατεθειμένος να πουληθεί. Αλλά, και να τον ξεφορτωθούν όταν τους πουλήσει.
(Παρένθεση. Καλά, αυτοί δεν κομπάζανε, ότι δεν πουλιούνται, όσους μήνες διαπραγματευόντουσαν την πώλησή τους στον Λασκαρίδη; Κλείνει η παρένθεση)
Θέμος, Μάκης, Σάκης, Λάκης, σε μια σφιχτή αγκαλιά με το πρωθυπουργικό γραφείο, με υπουργούς, βουλευτές, εφοριακούς, επιθεωρητές, δικαστικούς, μέλη κρατικών επιτροπών, εφοπλιστές, τραπεζίτες, αντιπροσώπους, βιομήχανους και αεριτζήδες, όλους κατονομαζόμενους, με συγκεκριμένες καταγγελίες εκατέρωθεν, με ένα μεγάλο ερωτηματικό για όλους να πλανάται πάνω από τη δυσοσμία:
Με ποιανού τα λεφτά, ρε ανερμάτιστοι, πουλάτε μούρη; Πού τα βρήκατε τα εκατομμύρια που αλλάζουν αριθμό λογαριασμού αν όχι από τις τσέπες του λαού; Ποιος τα έχει παράξει αυτά τα λεφτά αν όχι ο ιδρώτας του προσώπου και η αγωνία του καθημερινού κοσμάκη; Πού τη βρήκατε την εξουσία να υπάρχετε αν όχι από την ψήφο του κοσμάκη; Πού τις βρήκατε τις οικονομίες που αποχτήσατε αν όχι από το τσατσιλίκι, που πουλάτε απλόχερα στους επιχειρηματίες; Πού τα βρήκατε τα κεφάλαια που επενδύετε αν όχι από τις τράπεζες που σας δανείζουν τις πληρωμές και τις καταθέσεις του κοσμάκη; Πού τους βρήκατε τους νόμους για να κρύβεστε αν όχι από τους νομοθέτες που ψήφισε ο κοσμάκης;
Και πού το βρίσκετε το θράσος να σκληρίζετε, ότι υπερασπίζεστε τα δίκια και τη φωνή του κοσμάκη, αν ο κοσμάκης αυτός δεν σας χειροκροτούσε κιόλας μέσα στη βλακεία του, αντί να σας γιαουρτώνει όλους όπου σας βρίσκει;
Η υπόθεση Ζαχόπουλου ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή στην ιστορία της χώρας. Ένα κομμάτι από το πιο βρόμικο, κατακάθι βγήκε στην επιφάνεια. Και θα προσπαθήσει να ξανασωθεί με όσα μέσα διαθέτει. Ρουφιανεύοντας πάντα, απειλώντας, τσατσίζοντας.
Αλλά ο τρόπος για να σωθεί είναι ένας: Να ξεχάσει ο λαός το όνομά του. Και να συνεχίσει να το χειροκροτεί. Ή να μοιρολατρεί. Πράγμα πιθανότερο.
ΥΓ Ένσταση για το σπίτι-αναψυκτήριο στο Κορωπί κατέθεσε ο Β. Μαγγίνας στην Πολεοδομία Μαρκόπουλου, για να μειωθεί το πρόστιμο των 164.938 ευρώ, που του επέβαλε μετά την αποκάλυψη της παρανομίας του στον Τύπο.
Ενώ καταλαβαίνω το δικαίωμα κάθε πολίτη για ένσταση, αρνούμαι να καταλάβω του πρώην υπουργού. Εγώ αν ήμουν στη θέση του θα ντρεπόμουν. Ίσως γι' αυτό δεν είμαι στη θέση του.
Είναι φανερό, ότι δεν έχει καταλάβει πως οι αξιωματούχοι δεν είναι απλώς για να ξεκοκαλίζουν αποδοχές και εξουσία. Είναι, εκ των πραγμάτων, πρότυπα για το λαό. Όχι για να τον κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης «ΚΑΙΡΟΣ»
20/1/2008
http://www.enet.gr

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008

Τα 5 φι της δημοσιογραφίας: «ΦΙΛΕ, ΦΕΡΕ ΦΙΛΟ, ΦΑΓΕ, ΦΥΓΕ»



Στην μπανιέρα σουίτας της Μ. Βρετανίας είχαν γυρίσει οι δύο φίλοι τη διαφήμιση για το «Πρώτο Θέμα». Τώρα βγαίνουν από το νερό και δείχνουν ο ένας τον άλλο γυμνό...

Ήδη από το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» που έβγαλε με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, ο Θέμος Αναστασιάδης το είχε προβλέψει: «Σ' αυτόν τον τύπο (σ.σ.: δηλαδή τον Μ.Τ.) αναγνωρίζω τη μοναδική ικανότητα για τη δημοσιογραφική αποκάλυψη, παρ' ότι υποψιάζομαι ότι μπορεί άνετα να στραφεί όχι μόνο εναντίον μου, αλλά και εναντίον του εαυτού του, αν έχει θέμα» (27/2/05).
Το χιούμορ του Θ.Α. ήταν προφητικό. Αυτές τις μέρες ζούμε την απόλυτη επιβεβαίωσή του. Γιατί όσα λέει και όσα κάνει τις τελευταίες μέρες ο Μ.Τ. δεν αποκαλύπτουν μόνο τις κρυφές δραστηριότητες του συνεκδότη του, αλλά βγάζουν στη φόρα και τη δικιά του δράση. Και, άθελά του, αποκαλύπτει μόνος του την πραγματική διάσταση της υπόθεσης που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνεχής διαπλοκή με την εξουσία, μια υπόγεια διαπραγμάτευση επιχειρηματιών με πολιτικούς και η αποθέωση του κιτρινισμού.
Πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η δική του αποκάλυψη, στην εκπομπή της περασμένης Δευτέρας, ότι συζήτησε με φίλο του βουλευτή για μια ενδεχόμενη συναλλαγή μεταξύ του Θ.Α. και του κ. Σπ. Κλαδά, επικεφαλής της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων (πρώην ΣΔΟΕ), για την κάλυψη των 5 εκατομμυρίων ευρώ που είχαν βρεθεί αδικαιολόγητα σε τραπεζικό λογαριασμό του Θ.Α. σε γαλλική τράπεζα.
Κάτω από το βάρος της φόρτισης εκείνης της μέρας, στην αρχή ο κ. Μ.Τ. τα είπε όλα με το όνομά τους: «Και, ω του θαύματος, κύριε πρωθυπουργέ αυτής της χώρας, για να καταλάβετε με πόσο σάπιο μηχανισμό κυβερνάτε αυτό τον τόπο, ήρθε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στο σπίτι μου, παρουσία της συζύγου μου και συνεργάτη μου, φίλος μου προσωπικός και μου ζήτησε ευθέως συναλλαγή με τον Κλαδά. Μου είπε ότι ο Κλαδάς -για να μάθετε κυρίες και κύριοι σε τι κράτος ζούμε, πόσο άθλιος είναι αυτός ο τόπος και πόσο άτυχος ταυτόχρονα... Ακούστε, ο επικεφαλής του οικονομικού εγκλήματος της χώρας (σ.σ.: προφανώς εννοεί της δίωξης οικονομικού εγκλήματος) ήρθε και ζήτησε μέσω του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας από μένα τη συναλλαγή μου και τη σιωπή μου. Του λέω, συναλλαγή ως προς τι; Για το θέμα του Θέμου. Θα το χειριστούμε, λέει ήπια. Θα το βάλουμε κάτω από το συρτάρι -ήταν οι λέξεις όπως σας τις λέω του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας- κι εσείς δεν θα κάνετε επίθεση σ' εμένα για την υπόθεση Τσέκου».
Όπως ήταν φυσικό, ένας απ' τους καλεσμένους του Μ.Τ. του ζήτησε να κατονομάσει τον βουλευτή που πρότεινε τη συναλλαγή. Ο Μ.Τ. εξεμάνη:
«Μη μου ζητάτε αυτό το οποίο θεωρώ αυτή την ώρα προβοκατόρικο. Είναι φίλος μου. Είναι αξιοπρεπής. Δεν ήρθε για να πουλήσει εκδούλευση, αλλά ήρθε έκπληκτος να μου πει ότι δεν περίμενε να συμβεί αυτό που συνέβη».
Προσπαθώντας να μαζέψει αυτά που ήδη είχε πει, ο Μ.Τ. επέμενε στη συνέχεια της ίδιας εκπομπής ότι ο βουλευτής «ήρθε έκπληκτος, για να μου πει αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα τόσο σοβαρό», ότι αποτελούσε «γέφυρα μεταξύ του Κλαδά και εμού».
Στη συνέχεια παραδέχτηκε ότι έκλεισε ραντεβού με τον κ. Κλαδά και πήγε, αλλά εκείνος το ανέβαλε. Μεταφέρουμε τη σχετική στιχομυθία. Μ.Τ.: «Έγινε ραντεβού με τον κ. Κλαδά, το οποίο ακύρωσε ο κ. Κλαδάς την τελευταία στιγμή, για να το επαναλάβουμε σήμερα». Χαρδαβέλλας: «Σου έκλεισε εσένα ραντεβού ο Κλαδάς;» Μ.Τ.: «Βεβαίως». Χαρδαβέλλας: «Αυτά είναι φοβερά πράγματα». Μ.Τ.: «Είναι φοβερά, αλλά είναι αληθινά».
Λίγη ώρα αργότερα, ο Μ.Τ. διαψεύδει τον εαυτό του: «Ήταν πολύ κύριος ο βουλευτής. Ήρθε έξαλλος, λέγοντάς μου ότι ντρέπομαι γι' αυτό που είδα». Χαρδαβέλλας: «Το ραντεβού όμως κλείστηκε με τον Κλαδά». Μ.Τ.: «Στο λόγο της τιμής μου. Ήρθε περισσότερο ανησυχώντας τι συμβαίνει με μένα, πιστεύοντας ότι κάτι έχω κάνει εγώ». Χαρδαβέλλας: «Αλλά ήρθε να σου κλείσει ραντεβού με τον κ. Κλαδά». Μ.Τ.: «Όχι ραντεβού. Ήρθε και μου μετέφερε ότι ξαφνικά ήρθε ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι επικεφαλής του ΣΔΟΕ και μου ζητάει να τα συμβιβάσετε, να μη βγάλετε τη σχέση του, το οποιοδήποτε ρεπορτάζ αφορά την υπόθεση Τσέκου, προκειμένου να αποσιωπηθεί η υπόθεση Θέμου».
Αρκετά κ. Μ.Τ. Όλοι καταλάβαμε. Εσείς, ο συνεταίρος σας, ένας βουλευτής και ο επικεφαλής της ΥΠΕΕ ήρθατε σε συνεννόηση για οικονομικές εκκρεμότητες και δημοσιογραφικές εκδουλεύσεις. Αν δεν είχε χαλάσει η δουλειά, δεν θα μαθαίναμε τίποτα. Πόσες άλλες δουλειές έγιναν στο παρελθόν και ευοδώθηκαν;
Όσο για το όνομα του βουλευτή, το οποίο αποκρύψατε επικαλούμενος το δημοσιογραφικό απόρρητο, πρόκειται βέβαια για ανέκδοτο. Το απόρρητο δεν ισχύει περισσότερο εδώ απ' ό,τι ίσχυε για τον κ. Ανδριανό, εφόσον δεν πρόκειται για ρεπορτάζ, αλλά για συναλλαγή επιχειρηματιών του Τύπου με κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Άλλωστε, εσείς ο ίδιος καυχηθήκατε: «Κύριε πρωθυπουργέ, αν κληθώ, εγώ δεν είμαι Ανδριανός. Τα λέω τα πράγματα με το όνομά τους».
Το δεύτερο ζήτημα που καταλογίζει στον μέχρι χτες στενό συνεργάτη του ο Μ.Τ. είναι η δημοσίευση των φωτογραφιών με τις προσωπικές σκηνές του βαριά τραυματία και της ήδη προφυλακισμένης γυναίκας.
Στην ίδια εκπομπή ο Μ.Τ. διατύπωσε τις αντιρρήσεις του: «Εγώ είμαι αδίστακτος (sic) να δημοσιεύω τα πάντα. Όταν τα πάντα αναδεικνύουν είδηση. Δηλαδή θα έβγαζα γυμνό και τον πρωθυπουργό στο μπαλκόνι του, αν αυτό αποτελούσε είδηση».
Στη συνέχεια υποστήριξε ότι συμφώνησε, επειδή δεν είχε καταλάβει για ποιο πράγμα πρόκειται: «Του είπα του Θ.Α. να μπουν οι φωτογραφίες. Βεβαίως. Δεν είχα αντίληψη περί ποίων επρόκειτο. Νόμιζα ότι ήταν εκείνες οι φωτογραφίες που έδειχναν έναν τοίχο, ένα χέρι, ένα τέτοιο (;)». Μ' άλλα λόγια, όλη η Ελλάδα μιλάει για ροζ βίντεο και ο δαιμόνιος ρεπόρτερ νόμιζε ότι δείχνει οικοδομικά υλικά.
Τώρα, γιατί η γυμνή κοιλιά του δημάρχου Αλμυρού είναι μεγαλύτερη είδηση από τη γυμνή κοιλιά του κ. Ζαχόπουλου σ' αυτό μόνο ο Μ.Τ. μπορεί να απαντήσει. Όπως και το αν το γυμνό σώμα ενός μουσικού ενδιαφέρει το κοινό περισσότερο από εκείνο μιας προφυλακισμένης υπαλλήλου.
Πάντως και για τις δύο εκείνες υποθέσεις ο Μ.Τ. εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι καλά έκανε παρά το γεγονός ότι έχει και για τις δύο καταδικαστεί, όπως βέβαια και για πολλές άλλες.
Αλλά στην ίδια εκπομπή της περασμένης Δευτέρας, όπου υποτίθεται ότι ο Μ.Τ. έκανε μαθήματα δεοντολογίας στον Θ.Α., πήραμε μια γεύση για το πόσο το εννοεί: Ο ένας καλεσμένος του έλεγε ότι θα 'πρεπε να κόψουν τον κώλο του κ. Ζαχόπουλου, ο άλλος αναρωτιόταν αν είχε ξαναπηδήξει πριν τα 52 του ο γενικός γραμματέας και άλλα παρόμοια. Κι όλοι χαχάνιζαν με πρώτο τον τηλεπαρουσιαστή με την κακόγουστη διαπόμπευση του βαριά τραυματισμένου που δίνει ακόμα μάχη ζωής στην εντατική.
*Ας μην τρομάζουν πάντως οι θαυμαστές της δημοσιογραφίας αυτής. Ο Μ.Τ. δεν εννοούσε ότι παρόμοιες φωτογραφίες δεν πρέπει να δημοσιεύονται. Ήθελε, απλώς, να δημοσιευτούν με κάποιο φύλλο συκής: «Χάθηκαν τα πλέγματα; Χάθηκε το μοντάζ, για να κρύψεις επίμαχα σημεία;».
Δεν παύει ο Μ.Τ. να χαρακτηρίζει εφημερίδα της κεντροαριστεράς το «Πρώτο Θέμα». Μάλιστα, εξεπλάγη, και «άρχισε να φρίττει», λέει, που είδε πρόσφατα δημοσιεύματα του Θ.Α. υπέρ του πρωθυπουργού, όπως εκείνο που είχαμε επισημάνει κι εμείς («Ο αλήτης Κέιν», 4/1/08), το οποίο χαρακτηρίζει τον Καραμανλή «υπόδειγμα προσωπικού και δημόσιου βίου»!
Αλλά από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της, η ουσιαστική κριτική που ασκούσε η εφημερίδα στον Καραμανλή ήταν απ' τα «δεξιά», δηλαδή τον κατηγορούσε ότι αντιστέκεται σ' αυτούς που σήμερα κατηγορεί ως νταβατζήδες. Σε κύριο άρθρο του, ο Θ.Α. έγραφε στις 17/3/05: «Είναι βλακώδες να οδηγείται σε τέλμα όλη η οικονομία απ' τη μανία Καραμανλή μην τύχει να πάρει κάνα έργο ο Μπόμπολας ή μην του πουν ότι έκανε κάτι «χαριστικό» στο Λάτση ή το Βαρδινογιάννη.»
Άλλωστε και ο ίδιος ξεχώριζε τον γίγαντα πολιτικό που μας κυβερνά: Σε άρθρο του με τίτλο «Δεν αρκεί ένας Καραμανλής» ο Μ.Τ. εξέφραζε τη συμπαράστασή του στον πρωθυπουργό: «Δεν αρκεί ένας Καραμανλής για να μαζέψει την πλέμπα του κομματικού μηχανισμού, να βάλει τάξη και να αλλάξει την υπάρχουσα νοοτροπία. Χρειάζεται ένας μηχανισμός ορκισμένων Ταλιμπάν για να αφανίσει τη φυλή της αρπαχτής, της ιδιοτέλειας, της παραοικονομίας. (...) Υπ' αυτή την έννοια θα είμαστε κοντά του» (22/5/05). Παρόμοια και στις 19/6/05, στο άρθρο «Συγχαρητήρια στον πρωθυπουργό!»
«Κώστα γίνε πρωθυπουργός», καλούσε η εφημερίδα τον κ. Καραμανλή στις 10/4/05 από το πρωτοσέλιδό της, ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή του Μαξίμου ότι το πρόβλημα είναι να επιβάλει την πυγμή του ο πρόεδρος της κυβέρνησης. Και ο τρίτος συνεκδότης ζητούσε στο ίδιο φύλλο εφαρμογή σκληρών μέτρων νεοφιλελευθερισμού: «Ας κάνουν πραγματικές αποκρατικοποιήσεις, αληθινές διαρθρωτικές αλλαγές. Ας τελειώνουν με την Ολυμπιακή, με τον ΟΠΑΠ, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τα χιλιάδες κρατικά ακίνητα».
Ο συνδικαλισμός αντιμετωπίζεται με το κατάμαυρο χιούμορ του Θ.Α. που του στοίχισε το γνωστό γιαούρτωμα στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας» το 1995: «Συνδικαλιστές κατά της κυβέρνησης: Το ΠΑΣΟΚ ξανακάνει πεζοδρόμιο».
*Πού και πού εμφανίζεται και κάποιο σκληρό αντιπολιτευτικό πρωτοσέλιδο («Αγκαλιά με τους νταβατζήδες», 3/7/05), αλλά ο πρωθυπουργός πάντα διακρίνεται από τους συνεργάτες του: «Αιχμάλωτος της γαλάζιας παράγκας. Δεν θέλει, ή δεν μπορεί;» (2/10/05). Και, βέβαια, δεν χάνεται η ευκαιρία να προβληθεί σε πρωτοσέλιδα η διαφαινόμενη εκλογική επικράτησή του: «Του ρίχνω 3,5 μονάδες χαλαρά» (λόγια υποτίθεται του Καραμανλή για τον Παπανδρέου, 2/7/06).
Το ιδεολογικό στίγμα της εφημερίδας δεν έχει καμιά σχέση ούτε καν με το κέντρο. Σε ορισμένα μάλιστα μεγάλα ζητήματα, η εφημερίδα ταυτίζεται με την ακροδεξιά. Χαρακτηριστικά τα λεγόμενα «εθνικά θέματα»: Με πρωτοσέλιδο «Πούλησαν και οι δύο το όνομα Μακεδονία» βγήκε η εφημερίδα στις 17/4/05, καταγγέλλοντας Καραμανλή και Παπανδρέου στη γραμμή Καρατζαφέρη. Και πιο πρόσφατα: «Κομμάτι κομμάτι πουλάνε τη Μακεδονία. Καραμανλής, Μπακογιάννη χαρίζουν το όνομα στα κρυφά» (15/7/07).
Τον περασμένο χρόνο το «Πρώτο Θέμα» ήταν απόλυτα στρατευμένο στο κίνημα κατά του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, υιοθετώντας τα πιο αντιδραστικά συνθήματα της εκστρατείας, ενώ πρωτοστάτησε και στην υπονόμευση της υποψηφιότητας της κυρίας Καρά Χασάν, την οποία παρουσίαζε ως «Ματσούκα με φερετζέ» (7/5/06) και οργάνωνε «δημοσκόπηση καταπέλτη» κατά του Γιώργου Παπανδρέου για την επιλογή του.
Σε άρθρο του Θ.Α. με αφορμή το βιβλίο διαβάζουμε: «Να πάνε στο σπίτι τους οι νέοι γενίτσαροι. Η Μαριέτα δεν πολυστέκει στα καλά της».
Το κείμενο σχολιάζει δημοσκόπηση, στην οποία το 90% εμφανίζεται να ζητά την απόσυρση του βιβλίου, αλλά στα ψιλά της ίδιας έρευνας διαπιστώνουμε ότι το 62% παραδέχεται ότι δεν έχει ενημερωθεί για το ζήτημα!
Και, βέβαια, η ύπουλη επίθεση στον Νίκο Κωνσταντόπουλο για τις σχέσεις του με την πρώην σύζυγό του ή η προεκλογική επίθεση στην αριστερά με τις δήθεν αποκαλύψεις για χρηματισμό βουλευτών του Συνασπισμού δεν μπορούν βέβαια να πιστωθούν στην «αριστερή» ταυτότητα του φύλλου.
Το αστείο είναι ότι ακόμα κι αυτές τις συκοφαντικές επιθέσεις η εφημερίδα τις παρουσιάζει ως «Πρωτοφανή επίθεση του ΣΥΝ κατά του Μ.Τ.» (1/10/06). Όλα αυτά κατέληξαν σε καταδίκες από τα αρμόδια όργανα και δικαστήρια, αλλά ποιος γνήσιος «κεντροαριστερός» δίνει σημασία σ' αυτά τα όργανα της πλουτοκρατίας;
Ειδικά για τις σχέσεις του Θ.Α. με τη Νέα Δημοκρατία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ακόλουθη ανακοίνωση που είναι αναρτημένη στον επίσημο ιστότοπο της ΕΣΗΕΑ, με ημερομηνία 14/2/02: «Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με ομόφωνη απόφασή του διαβίβασε στο πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, προκειμένου να διερευνηθούν και να επιβληθούν οι κατά το καταστατικό προβλεπόμενες κυρώσεις την καταγγελία του συνηγόρου υπεράσπισης του βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας Άρη Σπηλιωτόπουλου κατά την εκδίκαση της αγωγής του κατά του συναδέλφου Θέμου Αναστασιάδη στο Πρωτοδικείο Αθηνών την 8/2/02, σύμφωνα με την οποία ο συνάδελφος ζήτησε να παράσχει τις υπηρεσίες του στη Νέα Δημοκρατία έναντι σημαντικότατου ποσού».
Για το είδος της δημοσιογραφίας των δυο φίλων είναι ενδεικτικό το δισέλιδο αφιέρωμα στον πρωθυπουργό που φιλοξένησε η εφημερίδα στο δεύτερο κιόλας φύλλο της (6/3/05) με την υπογραφή «Στέφανος Νικολάου».
Ένα κείμενο που εξυμνεί τον κ. Καραμανλή και φαίνεται να ανησυχεί που ο γλεντζές και «έξω καρδιά» πολιτικός μεταβλήθηκε σε έναν άνθρωπο, σκυθρωπό, συννεφιασμένο και κλειστό, κάτω από το βάρος των ευθυνών, καταλήγει στο ύπουλο μήνυμα:
«Ο κ. Καραμανλής έχει ζητήσει σαφώς να μείνει η γυναίκα του στο απυρόβλητο, έστω κι αν κάποιοι γνωρίζουν τον φάκελο "Νατάσα", κυρίως για το πώς πήρε το πτυχίο της στην Ιατρική ή το διδακτορικό της, για να το χρησιμοποιήσουν αντιπολιτευτικά όταν το κρίνουν σκόπιμο».
Ποιος άνοιξε το «φάκελο Νατάσα»; Μα, βέβαια, η ίδια εφημερίδα, δυο μήνες αργότερα, με πρωτοσέλιδο αφιέρωμα: «Αυλή γαλάζιων μεγαλογιατρών με προνομιακές θέσεις στο Δημόσιο επί Ν.Δ. εκθέτει τον πρωθυπουργό, εκμεταλλευόμενη αντιδεοντολογικά τις επιστημονικές φιλοδοξίες της συζύγου του» (8/5/05).
Το πολυσέλιδο «αφιέρωμα» συνεχίστηκε στο επόμενο φύλλο με προσωπικό άρθρο του Μ.Τ. υπό τον εμπνευσμένο τίτλο «Νατάσα, το αντικείμενο του επιστημονικού πόθου».
Η σύζυγος του πρωθυπουργού είναι το αγαπημένο θέμα της εφημερίδας. Στις 11/9/05 δημοσιεύεται πρωτοσέλιδο με «Τα ψώνια της Νατάσας στην Τσιμισκή» και την αποκάλυψη ότι «αγόρασε επτά ζευγάρια παπούτσια».
Βέβαια, φιλοξενήθηκαν πολλές «αποκαλύψεις» για ορισμένα κυβερνητικά στελέχη (Ρουσόπουλο, Βαληνάκη, κ.ά.), αλλά τα σχετικά ρεπορτάζ αναφέρονταν κυρίως σε πληροφορίες παραπολιτικού χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα ότι το ζεύγος Ρουσόπουλου έκανε διακοπές παρέα με έναν αντιπρόσωπο όπλων στα Χανιά (28/5/05).
Οι συχνές προσωπικές επιθέσεις σε υπουργούς δεν έχουν συνέχεια, ενώ πολλές έρευνες σταματούν ξαφνικά, χωρίς το αναγνωστικό κοινό να αντιληφθεί την τελική έκβασή τους.
Αγαπημένος υπουργός της εφημερίδας ήταν ο Βύρων Πολύδωρας. Σε άρθρο με τίτλο «Ο λόρδος Βύρων της λεωφόρου Κατεχάκη», υποστηρίζεται ότι «μέσα σε εννέα μήνες συνέδεσε το όνομά του με δύο νίκες γοήτρου για τον εαυτό του και άλλες δύο για την ΕΛΑΣ».
Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά τα ρεπορτάζ είναι βαθιά επηρεασμένα από την τηλεοπτική δημοσιογραφική σχολή της προχειρότητας. Ενδεικτικά αναφέρουμε το δυστυχώς επίκαιρο αφιέρωμα της «Νεφέλης Κατακουζηνού» (;) στον Χρήστο Ζαχόπουλο (9/10/05). Ένα ολόκληρο κομμάτι είναι αντιγραμμένο από σχετικό ρεπορτάζ του «Ιού» (25/6/05), αλλά ακόμα και η αντιγραφή είναι γεμάτη λάθη.
Εδώ και ένα χρόνο, με αφορμή την υπόθεση Βαρθολομαίου, η εφημερίδα προαναγγέλλει: «Επιχείρηση αρετής από Καραμανλή» (18/2/07) και «Τρεις ροζ ιστορίες υπουργών ανησυχούν το Μαξίμου». Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιους εννοούσε η εφημερίδα. Ίσως, βέβαια, να το έμαθαν οι ίδιοι.
Με τους μεγαλοεπιχειρηματίες η εφημερίδα διατηρεί σχέσεις αγάπης και μίσους. Με τον κ. Στέγγο, για παράδειγμα, του Πόρτο Καρράς, παρά το γνωστό προηγούμενο της υπόθεσης Πάχτα, ο Μ.Τ. δεν διστάζει να αναπτύξει τις καλύτερες σχέσεις:
«Εξαιρετικές η ποιότητα, η τάξη και η ευγένεια του προσωπικού στο Πόρτο Καρράς του Κ. Στέγγου. Θα ήθελα πολύ ειλικρινά να μην είχαν προηγηθεί όσα δικαίως κατά την ταπεινή μου γνώμη προηγήθηκαν. Η ποιότητα και η εξυπηρέτηση στο ωραίο αυτό συγκρότημα δεν είναι απλώς εφάμιλλες των ευρωπαϊκών, αλλά ανώτερες, χωρίς... τροπολογίες. Βρέθηκα τυχαία εκεί για να συναντήσω την υπόλοιπη οικογένεια, που είχε απομακρυνθεί για να γλιτώσει από τη μέριμνα των ανεύθυνων Ρουσόπουλων και παρέμεινα γιατί εντυπωσιάστηκα... Έτσι είναι η ζωή. Καλύτερα με τον Στέγγο παρά με τους κυβερνητικούς» (27/8/06).
Σε άλλο φύλλο επανέρχονται οι καταγγελίες για τον επιχειρηματία. Παράξενες συμπτώσεις
Ο προσεκτικός αναγνώστης θα διαπιστώσει και ορισμένες ενδιαφέρουσες συμπτώσεις. Στις 10/12/06 δημοσιεύεται πρωτοσέλιδη δημοσκόπηση που εμφανίζει το 58% των πολιτών να λέει ναι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ενάμιση μήνα αργότερα, η πρώτη σελίδα της εφημερίδας αναγγέλλει: «Ιατρική ιδρύει ο Αποστολόπουλος, Πολυτεχνείο ο Κόκκαλης» (28/1/07).
Αλλά η σχέση των δυο εκδοτών με τους επιχειρηματίες ήταν πάντα ιδιότυπη. Το αστείο είναι ότι όπως συμβαίνει και τώρα, όλα τα ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής της σχέσης τα μαθαίνουμε από τους ίδιους. Ήταν, για παράδειγμα, ο ίδιος ο Μ.Τ. που αποκάλυψε στις αρχές του 2003 ότι «παλιότερα» επιχείρησε να τον δωροδοκήσει με επιταγή πολλών εκατομμυρίων το ζεύγος Γιάννας και Θεόδωρου Αγγελόπουλου μετά από δείπνο στο σπίτι τους. Ο Μ.Τ. δήλωσε ότι δεν πήρε την επιταγή, αλλά για «εθνικούς λόγους» σεβάστηκε την επιθυμία τους και δεν έβγαλε στον αέρα μια υπόθεση εξαγοράς της ψήφου ενός Αθανάτου.
Γράφτηκε ότι επρόκειτο για επιταγή 270 εκατ. δρχ. Ο ίδιος ο Μ.Τ. το διέψευσε, λέγοντας ότι μπορεί να ήταν πολύ περισσότερα...
Έξαλλος ο Μ.Τ. στις 20/12/07 καταγγέλλει δημοσιογράφους του Mega που τόλμησαν να τον εμπλέξουν «διότι όταν λες μεγαλοδημοσιογράφος έχει την κασέτα πού θα πήγαινε ο νους σας; Στον Τριανταφυλλόπουλο!». Εκείνο, όμως, που δεν μας είπε την ημέρα εκείνη ο Μ.Τ. είναι τι ακριβώς συζήτησε με τον δικηγόρο Χρήστο Νικολουτσόπουλο. Το ηχογραφημένο τηλεφώνημα το αποκάλυψε αποσπασματικά με καθυστέρηση 17 ημερών στις 7/1/08.
Την επομένη της απόπειρας (21/12/07) ο Μ.Τ. δηλώνει ότι δεν υπάρχει δημοσιογράφος που θα είχε αρνηθεί να εξετάσει το υλικό.
Στις 22/12/07 ο Θ.Α. αποκαλύπτει την επίσκεψη Τσέκου - Νικολουτσόπουλου. «Είπε ότι έχει στοιχεία για ανάρμοστη συμπεριφορά του Ζαχόπουλου, αλλά έλειπε η πλήρης απόδειξη». Και για το λόγο αυτό αφήνει να εννοηθεί ότι αρνήθηκε την παραλαβή. Αλλά αντιφάσκει η δήλωσή του ότι «μετά λόγου γνώσεως όποιος είπε στον Ζαχόπουλο να φύγει από την κυβέρνηση, είχε απόλυτο δίκιο».
Στις 24/12/07 ο Θ.Α.: «Υπάρχουν ήδη δύο τουλάχιστον περιπτώσεις υπουργών, στενών φίλων και συνεργατών που έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα. Να περιμένουμε περίεργες απομακρύνσεις, ενδεχομένως και ανασχηματισμό σε μερικές μέρες».
Στις 27/12/07 ο Θ.Α. αναρωτιέται πού είναι η είδηση, με την έννοια ότι «η κασέτα ή εστάλη ή προήλθε από το Μαξίμου και από τη στιγμή που παρενέβη η δικαιοσύνη, το Μαξίμου που είχε την κασέτα έπρεπε να τη στείλει. Μπορεί να χρειαζόταν μερικές μέρες ειδική επεξεργασία για να πει η δικαιοσύνη ότι ναι είναι γνήσια».
Ο Ευαγγελάτος απορεί γιατί προσπάθησε να αυτοκτονήσει ο Ζαχόπουλος, ενώ το είχε πει στη γυναίκα του, κι ο Θ.Α. απαντάει ότι μπορεί να είχε μάθει ότι η κασέτα πήγε στη δικαιοσύνη. Πυργιώτη: «Μα η κασέτα πήγε στη δικαιοσύνη ένα 24ωρο μετά!» Θ.Α.: «Εντάξει μπορεί να είχε μάθει ότι θα πήγαινε. Εγώ αναρωτιέμαι μήπως όλο αυτό το διάστημα το Μαξίμου κατακλύζονταν από διάφορα ντοκουμέντα και ήρθε κάτι που απλά ξεχείλισε το ποτήρι. Διότι ομολογουμένως εάν είσαι παράγοντας, πολιτικός ή υπηρεσιακός, και σου φέρνουν αυτή την κασέτα τι κάνεις; Την δίνεις στη δημοσιότητα ή την πας στο Μαξίμου;»
Αφού εξακριβώνεται ότι το DVD έχει φτάσει στο Μαξίμου πριν την αυτοκτονία, ο δε Ανδριανός επικαλείται το απόρρητο, στις 28/12/07 ο Θ.Α. δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει ποιος το έδωσε: «Το μόνο που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς είναι ποιος και γιατί το είχε δει (εννοεί στο Μαξίμου) και αν το συγκεκριμένο βίντεο σχετίζεται με τα όσα ερευνούν οι εισαγγελείς. Να έχουμε υπόψη μας ότι μπορεί να φτάσει ένα υλικό ενδιαφέρον ή επίμαχο, που όμως δεν σχετίζεται με τον εκβιασμό». Ο Θ.Α. επικρίνει την τάση των δημοσιογράφων ν' αναπαράγουν διαρροές, φωτογραφίζοντας άλλους δημοσιογράφους. Όταν η Πυργιώτη αναρωτιέται «δηλαδή να το κάνουμε γαργάρα;», απαντά: «Δηλαδή, παίρνεις μια διαρροή και την κάνεις πληροφορία;»
Στις 29/12/07 ο Μ.Τ. αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί ο ίδιος ο Ζαχόπουλος να βιντεοσκόπησε τις προσωπικές του στιγμές και υπενθύμισε πως κι ο Κορκολής μόνος του τα έγραφε αυτά «τα οποία βγήκανε αργότερα και τον έμπλεξαν και τον ταλαιπώρησαν».
Στις 2/1/08 ο Μ.Τ. δηλώνει κατηγορηματικά: «Γνωρίζω από πολύ καλή πηγή ότι στο ένα βίντεο που πήγε εκεί υπήρχαν φλυαρίες που εκνεύρισαν τον πρωθυπουργό». Παράλληλα, υποστηρίζει ότι δεν πείραξαν το βίντεο στο Μαξίμου.
Στις 8/1/08 ο Θ.Α. αρχίζει με μισόλογα την αμφισβήτηση της δεύτερης κατάθεσης Ανδριανού, για λόγους που κανείς δεν καταλαβαίνει ακόμα: «Όταν βλέπουμε ένα καταιγισμό πιέσεων από διάφορες πλευρές, πρέπει να δούμε, υπό ποιες συνθήκες θα πει ο Ανδριανός και τι θα πει; Πού ξέρουμε ότι ο δημοσιογράφος το έδωσε στο Μαξίμου; Πόσο κορόιδα είμαστε; Ποιος τσέκαρε την πληροφορία;»
Φυσικά, λίγες μέρες μετά κι ενώ ο Μ.Τ. δηλώνει ότι θα πιστέψει όποιο όνομα κι αν πει ο Ανδριανός, ο Θ.Α. δηλώνει ότι δεν θα το δεχτεί. Το «άρωμα γυναίκας» εξελίσσεται σε «χορό των βρικολάκων».
ΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
20/1/2008
http://www.enet.gr

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία…

1. Το φιλί στην Time Square

http://en.wikipedia.org/wiki/Kissing_the_War_Goodbye

Το «αποχαιρετιστήριο φιλί του πολέμου», λήφθηκε από το Victor Jorgensen στην Times Square, την 14η Αυγούστου του 1945, βλέποντας ένα στρατιώτη του αμερικανικού ναυτικού να φιλά ενθουσιωδώς μια νοσοκόμα.
Αντίθετα από το τι νομίζουμε, αυτά τα δύο πρόσωπα δεν γνωρίζονταν, ήταν τελείως ξένοι. Η φωτογραφία θεωρείται το ανάλογο της διέγερσης και του πάθους που νιώθεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι μετά από μια μακριά περίοδο, όπως επίσης τη χαρά όταν τελειώνει ένας πόλεμος.

2. Η φωτογραφία του Che

http://en.wikipedia.org/wiki/Che_Guevara
Η διάσημη φωτογραφία του Che Guevara, η τυπική εικόνα του Ηρωικού Αντάρτη που φαίνεται το πρόσωπό του με μαύρο μπερέ ατενίζοντας κάποιο απόμακρο σημείο, λήφθηκε από το Alberto Korda στις 5 Μαρτίου του 1960, όταν ο Guevara ήταν 31 ετών, σε έναν ενταφιασμό ενός από τα θύματα της έκρηξης του Coubre, αλλά δεν δημοσιεύθηκε, παρά επτά χρόνια αργότερα.
Το ίδρυμα τέχνης του Μέριλαντ (Ηνωμένες Πολιτείες) την ονόμασε ως «τη διασημότερη φωτογραφία και τη πιο γραφική εικόνα του κόσμου στον 20ο αιώνα». Είναι ίσως η πιο αναπαραγμένη εικόνα στην ιστορία, που εμφανίζεται σε αφίσες, σε μπλούζες, σε έργα της τέχνης και έναν μακρύ κατάλογο από διάφορα άλλα.
Καθιερώθηκε σαν ένα καθολικό σύμβολο της επανάστασης, σε όλες τις ερμηνείες του (συνεχίζει να είναι ένα σύμβολο για τους νέους με κεντρικό άξονα τις πολιτικές τάσεις), σαν μια εικόνα «sexy».

3. Η ήρεμη διαμαρτυρία

http://en.wikipedia.org/wiki/Thich_Quang_Duc
Ο Thich Quang Duc, γεννημένος το 1897, ήταν ένας βιετναμέζικος βουδιστής μοναχός (επίσης αποκαλούμενος Bonzos), που ταξίδεψε πολύ μέχρι το θάνατο του σε μια οδό στη Saigon, στις 11 Ιουνίου του 1963.
Η πράξη διαμαρτυρίας του, που επαναλήφθηκε από άλλους μοναχούς, έγινε γνωστή, επειδή φωτογραφήθηκε από τον David Halberstam. Ενώ το σώμα του καιγόταν, ο μοναχός έμεινε ακίνητος εντελώς. Δεν φώναξε, ακόμη και καμένος δεν έκανε ούτε ένα θόρυβο.
Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο ο κατακτητής πίεζε τη Βουδιστική θρησκεία στη χώρα του. Μετά από το θάνατό του, το σώμα του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της καύσης η καρδιά του έμεινε άθικτη, λόγος για τον οποίο θεωρήθηκε άγιος και η καρδιά του μεταφέρθηκε με την προστασία της Bank of Reserve of Vietnam, ως λείψανο.
Αυτή είναι η προέλευση της έκφρασης «to burn itself to Bonzo», που είναι ο άλλος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται, ότι δεν χρησιμοποιείς αυτή τη μορφή για να ζήσεις τη ζωή, αλλά ότι αυτοκτονείς ως μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας.

4. Εκτέλεση στη Saigon

http://en.wikipedia.org/wiki/Eddie_Adams_%28photographer%29
«Ο συνταγματάρχης δολοφόνησε το φυλακισμένο. Εγώ δολοφόνησα το συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μηχανή μου».
Ο Eddie Adams, στρατιωτικός φωτογράφος, ήταν ο συντάκτης αυτού του στιγμιοτύπου που παρουσιάζει την 1η Φεβρουαρίου του 1968, την εν ψυχρώ δολοφονία από αξιωματικό της αστυνομίας της Saigon, ενός αντάρτη των Vietcong, με δεμένα τα χέρια πίσω, ακριβώς τη στιγμή που τον πυροβολεί.
Ο Adams, ο οποίος ήταν ανταποκριτής σε 13 πολέμους, πήρε γι’ αυτήν την φωτογραφία βραβείο Pulitzer, αλλά είχε πολλές συναισθηματικές επιπτώσεις, για το ότι έγινε φωτογράφος του «τέλειου κόσμου».

5. Το κορίτσι του Vietnam

http://en.wikipedia.org/wiki/Kim_Phuc
Στις Στις 8 Ιουνίου του 1972, ένα αμερικανικό αεροπλάνο βομβάρδισε με napalm τον πληθυσμό του Trang Bang. Εκεί βρισκόταν η Kim Phuc με την οικογένειά της. Με τα ρούχα της να καίγονται, το κορίτσι, εννέα ετών, έτρεξε έξω με τον κόσμο. Κατόπιν, όταν καταστράφηκαν τα ρούχα της, ο φωτογράφος Nic Ut, τράβηξε τη διάσημη φωτογραφία.
Αμέσως, ο Nic Ut την πήγε στο νοσοκομείο. Παρέμεινε εκεί για 14 μήνες και πέρασε από 17 επεμβάσεις δέρματος. Οποιοσδήποτε βλέπει τη φωτογραφία μπορεί να δει το βάθος του βασάνου, την απόγνωση, τον ανθρώπινο πόνο του πολέμου ειδικά για τα παιδιά.
Σήμερα η Pham Thi Kim Phuc, το κορίτσι της φωτογραφίας, είναι παντρεμένη με 2 παιδιά και κατοικεί στον Καναδά. Προεδρεύει στο ίδρυμα «Kim Phuc» αφιερωμένο στη βοήθεια των νέων θυμάτων του πολέμου και είναι πρέσβειρα της ΟΥΝΕΣΚΟ.

6. Η μικρή Αφγανή

http://en.wikipedia.org/wiki/Sharbat_Gula

Η Sharbat Gula φωτογραφήθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και, λόγω του εκφραστικού προσώπου και των πράσινων ματιών της, το εξώφυλλο έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού.
Εντούτοις, εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού. Ο ίδιος ο άνδρας ο οποίος τη φωτογράφισε, ο Steve McCurry, έκανε έρευνα για την ανεύρεση της που διήρκεσε 17 χρόνια. Ο φωτογράφος έκανε πολυάριθμα ταξίδια στην περιοχή μέχρι που τον Ιανουάριο του 2002 βρήκε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών.
Η Sharbat Gula ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν είχε δει τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο. Η ταυτότητα της γυναίκας επιβεβαιώθηκε κατά 99,9% με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου του FBI και της σύγκρισης της ίριδας των ματιών.

7. Η αγωνία της Omayra

http://en.wikipedia.org/wiki/Omayra_S%C3%A1nchez
Η Omayra Sanchez ήταν ένα νέο θύμα του χιονισμένου ηφαιστείου Ruiz κατά τη διάρκεια της έκρηξης που κατέστρεψε την πόλη Gunsmith, στην Κολομβία το 1985.
Η Omayra ήταν 3 ημέρες στη λάσπη, το νερό και στα ερείπια του σπιτιού της. Ήταν 13 ετών και κατά τη διάρκεια που ήταν εγκλωβισμένη ήταν επάνω στα πτώματα των συγγενών της. Όταν το άτομο που δίνει τις πρώτες βοήθειες δοκίμασε να τη βοηθήσει, είδε ότι ήταν αδύνατο, δεδομένου ότι για να τη βγάλουν έπρεπε να ακρωτηριάσουν τα πόδια της, εντούτοις στερήθηκε τη χειρουργική επέμβαση και πέθανε. Η άλλη επιλογή ήταν να φέρουν μια μηχανική αντλία για να απορροφήσει την περισσότερη λάσπη στην οποία ήταν βυθισμένη. Η μόνη διαθέσιμη αντλία ήταν μακριά από την περιοχή. Η Omayra ήταν δυνατή μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, σύμφωνα με το άτομο που της έδωσε τις πρώτες βοήθειες και τους δημοσιογράφους που την περιέβαλαν. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών, σκεφτόταν μόνο την επιστροφή στο σχολείο και τις εξετάσεις της.
Ο φωτογράφος Frank Fournier, δημιούργησε μια φωτογραφία της Omayra που έκανε αίσθηση στον κόσμο και υπήρξε αντίδραση για την αδιαφορία της κολομβιανής κυβέρνησης όσον αφορά τα θύματα. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε μήνες μετά από το θάνατο του κοριτσιού. Πολλοί βλέπουνε σε αυτήν την εικόνα του 1985, την αρχή αυτού που σήμερα ονομάζουμε Παγκοσμιοποίηση, επειδή η αγωνία της φάνηκε μέσα από τις κάμερες της τηλεόρασης σε όλο τον κόσμο.

8. Ο άνδρας του τανκ της Tiananmen

http://en.wikipedia.org/wiki/Tank_Man
Γνωστός σαν τον Άγνωστο Επαναστάτη, αυτό ήταν το παρωνύμιο που αποδόθηκε σε έναν ανώνυμο άνδρα που έγινε διεθνώς διάσημος, φωτογραφιζόμενος μπροστά σε μια σειρά από τανκς κατά τη διάρκεια της καθιστικής επανάστασης στην πλατεία Tiananmen, το 1989 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Η φωτογραφία λήφθηκε από τον Jeff Widener και εκείνη την ίδια νύχτα μπήκε στον τίτλο εκατοντάδων εφημερίδων και περιοδικών παγκοσμίως.
Ο άνδρας έμεινε ακίνητος και όρθιος ενώ τα τανκς ήρθαν κοντά του, ενώ κρατάει δύο παρόμοιες τσάντες, μια σε κάθε χέρι. Όταν τα τανκς πλησίασαν σε παράταξη, έκανε χειρονομίες ώσπου απομακρύνθηκαν. Σε απάντηση, το τανκ που ήταν επικεφαλής, προσπάθησε να προχωρήσει, αλλά ο άνδρας το εμπόδισε επανειλημμένα με τον τρόπο του, που δείχνει τεράστια αντοχή και αντίσταση.
Στη δύση, οι εικόνες του επαναστάτη παρουσιάστηκαν/επιδείχθηκαν σαν ένα σύμβολο της κινεζικής δημοκρατικής μετακίνησης. Ένα νεαρό άτομο διακινδυνεύει τη ζωή του ενάντια σε ένα στρατιωτικό σμήνος. Μέσα στην Κίνα, η εικόνα χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση ως το σύμβολο της προσοχής των στρατιωτών του Δημοκρατικού Στρατού της Ελευθερίας για να προστατεύσει την κινεζική πόλη: παρά τις διαταγές να προχωρήσει, ο οδηγός του τανκ δεν το κάνει, αφού αυτό θα προκαλέσει ζημία σε έναν πολίτη.

9. Παρατηρώντας το θάνατο

http://www.mukto-mona.com/Articles/kevin_carter/sudan_child.htm
Το 1994, ο σουδανέζος λαμπρός φωτογράφος Kevin Carter, κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην περιοχή Ayod (ένα μικρό χωριό του Σουδάν), η οποία κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο.
Στην εικόνα η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού κοριτσιού σκυμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος ένας μαύρος γύπας, περιμένει προσεκτικά τη στιγμή του θανάτου του κοριτσιού.
Τρεις μήνες αργότερα ο Kevin Carter αυτοκτόνησε λόγω κατάθλιψης.

10. The Falling Man


http://en.wikipedia.org/wiki/The_Falling_Man

"The Falling Man" είναι ο τίτλος μιας φωτογραφίας που τραβήχτηκε από τον Richard Drew κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ενάντια στους Δίδυμους Πύργους του Κέντρου Παγκόσμιου Εμπορίου, στις 9:41:15 το πρωί.
Στην εικόνα μπορείτε να δείτε την πτώση ενός άνδρα από έναν από τους πύργους, ο οποίος επέλεξε να πηδήσει στο κενό αντί του θανάτου από τη θερμότητα και τον καπνό.
Η δημοσίευση της φωτογραφίας αμέσως μετά από τις επιθέσεις, εξόργισε τμήμα της αμερικανικής κοινής γνώμης. Αμέσως μετά, τα περισσότερα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αυτολογοκρίθηκαν, προτιμώντας να παρουσιάζουν απλώς φωτογραφίες πράξεων ηρωισμού και θυσίας.
Μια επιστημονική επεξεργασία θα αποκάλυπτε την ταυτότητα αυτού του άνδρα...

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Η Κόλαση είναι εξώθερμη ή εσώθερμη;


Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια πραγματική απάντηση που δόθηκε σε ενδιάμεσες εξετάσεις / προόδους στη χημεία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον.
Η απάντηση ήταν τόσο βαθιά σε νόημα που ο καθηγητής θέλησε να τη μοιραστεί με τους συναδέλφους του μέσω Internet και για αυτό έφτασε και σε εμάς και πιθανόν και σε πολλούς από εσάς.
Η ερώτηση είχε ως εξής και βαθμολογούταν με έξτρα βαθμούς:
Η Κόλαση είναι εξώθερμη ή εσώθερμη;
(στη χημεία η εξώθερμη δίνει θερμότητα ενώ η άλλη απορροφά).
Οι περισσότεροι φοιτητές έδωσαν απαντήσεις παρέχοντας αποδείξεις βασισμένες στο Νόμο του Boyle (ένα αέριο ψύχεται όταν μεγαλώνει ο όγκος και θερμαίνεται όταν συμπιέζεται) ή κάτι παρόμοιο.
Ωστόσο, ένας έγραψε τα εξής:
Πρώτον πρέπει να γνωρίζουμε αν ο όγκος της κόλασης αυξάνεται προς το χρόνο.
Επομένως χρειάζεται να ξέρουμε το ρυθμό με τον οποίο οι ψυχές εισρέουν στην κόλαση και το ρυθμό με τον οποίο διαφεύγουν. Νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να υποθέσουμε ότι όταν μια ψυχή πάει στην κόλαση, δεν πρόκειται να φύγει. Επομένως, δεν διαφεύγουν ψυχές.
Τώρα για το πόσες ψυχές μπαίνουν, ας δούμε πόσες διαφορετικές θρησκείες υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Οι περισσότερες από αυτές δηλώνουν ότι αν δεν είσαι οπαδός τους τότε θα πας στη κόλαση. Εφόσον υπάρχουν περισσότερες από μία τέτοια θρησκεία και εφόσον οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε περισσότερη από μία θρησκεία τότε μπορούμε να εξαγάγουμε ότι όλες οι ψυχές πάνε στην κόλαση. Και όπως έχουν οι ρυθμοί γεννήσεων και θανάτων, θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο αριθμός των ψυχών στην κόλαση θα αυξηθεί εκθετικά.
Τώρα, ο λόγος για τον οποίο εξετάζουμε το ρυθμό αλλαγής του όγκου της κολάσεως είναι γιατί ο Νόμος του Boyle δηλώνει ότι για να παραμείνει σταθερή η θερμοκρασία και η πίεση στην κόλαση, ο όγκος της πρέπει να αυξάνεται αναλόγως με τις ψυχές που προστίθενται. Αυτό μας δίνει δύο περιπτώσεις:
1. Εάν η Κόλαση διαστέλλεται με πιο αργό ρυθμό από αυτόν με το οποίο εισέρχονται ψυχές, τότε η θερμοκρασία και η πίεση θα αυξάνονται μέχρι να σκάσει η Κόλαση και να ξεχυθούν οι ψυχές.
2. Εάν η Κόλαση διαστέλλεται με ρυθμό πιο γρήγορο από τη αύξηση των ψυχών, τότε η θερμοκρασία και ή πίεση θα πέφτουν μέχρι να παγώσουν τα καζάνια της.
Ποια από τις δύο περιπτώσεις ισχύει;
Αν αποδεχθούμε το αξίωμα το οποίο μου είπε η Τερέζα ότι «θα πρέπει να παγώσει η Κόλαση πριν κοιμηθούμε μαζί» λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός ότι χθες το βράδυ κοιμήθηκα μαζί της, τότε ισχύει η δεύτερη υπόθεση και επομένως είμαι σίγουρος ότι η Κόλαση είναι εξώθερμη και ότι ήδη έχει παγώσει. Απόρροια αυτής της θεωρίας είναι ότι η κόλαση αφού έχει παγώσει άρα δεν δέχεται άλλες ψυχές και επομένως έχει εκλείψει.... αφήνοντας μόνο τον Παράδεισο. Αυτό με τη σειρά του αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Θεϊκού Όντος, το οποίο εξηγεί γιατί χθες το βράδυ η Τερέζα φώναζε συνεχώς: «Θεέ μου, Θεέ μου».
Αυτός ο μαθητής πήρε το μοναδικό «Α»

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

Νίκος Τεμπονέρας: 16 χρόνια μετά


Ήταν 9 Ιανουαρίου του 1991 όταν μια δολοφονία που σημειώθηκε στην Πάτρα έμελλε να αποτελέσει την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων. Το τεταμένο κλίμα στην Παιδεία στο μεταίχμιο μεταξύ 1990 και 1991 στιγμάτιζε την ελληνική κοινωνία. Οι καταλήψεις ήταν επεισοδιακές, σε σημείο που ακόμη και μεμονωμένες σημερινές περιπτώσεις φαντάζουν απλές αψιμαχίες. Τα συνεχή επεισόδια και η όξυνση του πολιτικού κλίματος επέφεραν το μοιραίο, το οποίο χτύπησε την πόρτα της Πάτρας, προκαλώντας σοκ στο πανελλήνιο και συζητήσεις, διαφωνίες και αντιπαραθέσεις οι οποίες διαρκούν ακόμη και μέχρι σήμερα, 15 χρόνια αργότερα.
Στην Πάτρα το κλίμα ήταν πολεμικό. Ήδη από τις προηγούμενες ημέρες, ομάδες γονέων προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τα υπό κατάληψη σχολεία. Στις επιχειρήσεις συμμετείχαν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, και παρακομματικές οργανώσεις. Το μοιραίο βράδυ, 50 περίπου άτομα που αντιτίθετο στις καταλήψεις, και αφού είχαν δημιουργήσει θερμό επεισόδιο στο πρώην Πολυκλαδικό Λύκειο, κατέφτασαν στο 3ο Λύκειο. Εκεί, κατόρθωσαν να ανακαταλάβουν το σχολείο, με επικεφαλής τον δημοτικό σύμβουλο του συνδυασμού Νικολόπουλου, Γιάννη Καλαμπόκα. Οι μαθητές κατήγγειλαν ότι τους χτύπησαν και ειδοποίησαν ομοϊδεάτες τους συνδικαλιστές, καθηγητές και φοιτητές. Στο σημείο κατέφτασε και ο Δήμαρχος Πατρέων Ανδρέας Καράβολας. Η νύχτα είχε μόλις δείξει τα δόντια της.
Τα πνεύματα με την πάροδο της ώρας οξύνονταν. Λίγο μετά τις 10:30, ο καθηγητής Μαθηματικών Νίκος Τεμπονέρας, γνωστός για τις αριστερές του πεποιθήσεις, επιχείρησε να εισέλθει στο προαύλιο. Εκεί χτυπήθηκε από σιδερολοστό στο κεφάλι και τραυματίστηκε σοβαρά. Ο Δήμαρχος Πατρέων έδωσε εντολή να μεταφερθεί με το δικό του όχημα στο νοσοκομείο. Όπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα, ήταν ήδη αργά. Ο 38χρονος καθηγητής ήταν κλινικά νεκρός κατά την ώρα της μεταφοράς του. Λίγο αργότερα, ανακοινώθηκε και επίσημα ο θάνατός του, την ίδια στιγμή που στο μεσοδιάστημα οι συμπλοκές στο 3ο Λύκειο συνεχίζονταν.
Η είδηση του θανάτου του Νίκου Τεμπονέρα προκάλεσε αντιδράσεις σε όλη την Ελλάδα και όσα ακολούθησαν θύμιζαν συνθήκες εξέγερσης. Η Πάτρα και η Αχαϊα παρέπεμπαν σε καζάνι που έβραζε. Διαδηλώσεις τις οποίες σε όγκο δύσκολα θα ζήσει ξανά η Αχαϊκή Πρωτεύουσα πραγματοποιήθηκαν διαδοχικά σε όλες τις ελληνικές πόλεις στις οποίες ήταν έντονη η δυσαρέσκεια της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Η κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα πραγματοποιήθηκε δυο ημέρες αργότερα, στον Ιερό Ναό της Μητροπόλεως Πατρών. Στην συνέχεια, μια πομπή δεκάδων χιλιάδων ατόμων ακολούθησε μέχρι το Α Νεκροταφείο όπου έγινε η ταφή. Στην Πλατεία Γεωργίου ένας άγνωστος εθεάθη να πετάει πέτρες, και εάν δεν επενέβαινε η Ασφάλεια, κινδύνευε άμεσα με λιντσάρισμα.
Βασικός κατηγορούμενος για την δολοφονία Τεμπονέρα ήταν ο Γιάννης Καλαμπόκας. Μέχρι σήμερα, οι συζητήσεις για το τι συνέβη το μοιραίο βράδυ στο 3ο Λύκειο δεν έχουν κοπάσει. Το σίγουρο είναι ότι ένας νέος άνθρωπος έχασε την ζωή του προς τέρψιν των άρρωστων και ακραίων συναισθημάτων ορισμένων φανατικών. Τουλάχιστον στην Πάτρα, οι σημερινές αντιπαραθέσεις - εκτός από κάποιες πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις - καθιστούν πολύ μακρινές αυτές τις σκηνές αγριότητας. Ο Νίκος Τεμπονέρας πάντως εξακολουθεί να αποτελεί σύμβολο.
http://www.Patranews.gr

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008

Ανάλυση σφάλματος και Εξωτερική Πολιτική


«Ανάλυση» είναι η επιστημονική μέθοδος προσέγγισης ενός φαινομένου με τρόπο συστηματικό, εσωτερικά συνεπή και θεωρητικά ανοικτό. Μια από τις πιο κρίσιμες υποθέσεις της κλασικής ανάλυσης, είναι η ορθολογική συμπεριφορά των «παικτών». Κι ένα από το πιο «λεπτά ζητήματα» κάθε ανάλυσης είναι τι συμβαίνει, αν κάποιος ή κάποιοι από τους πρωταγωνιστές μιας διαμάχης δεν λειτουργούν ορθολογικά, δηλαδή διαπράττουν σφάλματα. Τα σφάλματα περιπλέκουν την ανάλυση, διότι καταργούν την βασική υπόθεση ορθολογικότητας (rationality assumption).
Τα σφάλματα είναι δύο ειδών: Τυχαία και «συστηματικά». Και με την εισαγωγή της πιθανότητας σφάλματος, το συνολικό αναλυτικό μοντέλο γίνεται πολύ πιο περίπλοκο, είτε διότι εισάγεται ένας πρόσθετος βαθμός τυχαιότητας είτε διότι εισάγεται ένα πρόσθετος βαθμός συνθετότητας. Σε κάθε περίπτωση, από τέτοια «επιβάρυνση πολυπλοκότητας», ακόμα και το απλούστερο μοντέλο κινδυνεύει να μετατραπεί από «ντετερμινιστικό» (και λίγο ως πολύ προβλέψιμο) σε «χαοτικό» (και απρόβλεπτο).
Έτσι, λοιπόν, μια κρίσιμη πτυχή που πρέπει να περιλαμβάνεται σε κάθε ανάλυση διεθνών σχέσεων - και που μέχρι τώρα παραβλεπόταν συστηματικά - είναι η διάσταση του λάθους. Όταν μιλάμε για την πολιτική των ΗΠΑ πρέπει να εξετάζουμε αν υπάρχει «απόκλιση» ανάμεσα στο μακροχρόνιο συμφέρον τους και την τρέχουσα πολιτική τους, δηλαδή αν υπάρχει ορατό σφάλμα.
Οι ΗΠΑ είναι η ισχυρότερη χώρα διεθνώς. Κι όμως, διαπράττουν μνημειώδη σφάλματα: Το Βιετνάμ είναι κλασικό λάθος των Αμερικανών από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Το Ιράκ είναι το πιο πρόσφατο λάθος, από τη μεταψυχροπολεμική εποχή. Υπάρχουν πολλά ακόμα, λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό, αλλά όχι λιγότερο σημαντικά. Για την ακρίβεια, η πολιτική των ΗΠΑ, όπως και η πολιτική όλων των άλλων χωρών, αντιμετωπίζεται σήμερα από τη σύγχρονη ανάλυση, ως μια διαδικασία συνεχών σφαλμάτων και συνεχούς επανόρθωσής τους - ή «μάθησης» μέσα από σφάλματα και την «επανόρθωση» σφαλμάτων (trial-and-error learning process).
Οι ΗΠΑ κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο, όχι γιατί δεν έκαναν σφάλματα. Ούτε καν γιατί διέπραξαν «τα λιγότερα λάθη». «Νίκησαν», κυρίως, διότι η Αμερικανική πολιτική είχε τη δυνατότητα να «απορροφά» τα σφάλματά της - κυρίως να απορροφά τις συνέπειες τους. Αντίθετα, η Σοβιετική κοινωνία είχε πολύ μικρότερη δυνατότητα να «απορροφά» τα δικά της λάθη. Κι έτσι οι ΗΠΑ διέπρατταν σφάλματα που μπορούσαν να τα «αντέξουν» και να τα διορθώσουν στη συνέχεια, ενώ η τότε ΕΣΣΔ δεν μπόρεσε να αντέξει τα δικά της σφάλματά και κατέρρευσε εσωτερικά.
Ήδη, θεμελιώσαμε, κατά κάποιο τρόπο, μια προσέγγιση των διεθνών σχέσεων, τελείως διαφορετική απ¶ αυτή που κυριαρχεί ως σήμερα: Η προσέγγιση αυτή στηρίζεται σε τρεις έννοιες: τα σφάλματα που κάνει κάθε πλευρά, την ανθεκτικότητα που επιδεικνύει στα δικά της σφάλματα και την ευελιξία που αποδεικνύει στην εκμετάλλευση των σφαλμάτων που διαπράττουν όλοι οι άλλοι. Σύμφωνα με αυτή την αναλυτική προσέγγιση κερδίζει, τελικά, εκείνος που αντέχει περισσότερο τις δικές του αποτυχίες και εκμεταλλεύεται καλύτερα τις αποτυχίες του των άλλων.
Η προσέγγιση αυτή δεν καταργεί την κλασική ανάλυση ορθολογικότητας και συμφέροντος κάθε πλευράς. Απλώς την πηγαίνει πολύ μακρύτερα. Ξεκινάμε πάντα διευκρινίζοντας ποιο είναι το μακροχρόνιο συμφέρον κάθε πλευράς. Ύστερα, όμως, εξετάζουμε αν υπάρχει «απόκλιση» μεταξύ τρέχουσας πολιτικής και μακροχρονίου συμφέροντος, δηλαδή αν υπάρχει σφάλμα. Ύστερα εξετάζουμε πως αυτό το σφάλμα ενδέχεται να επηρεάζει την ορθολογική συμπεριφορά όλων των υπολοίπων -ωθώντας ίσως, κι αυτούς σε σφάλματα. Ύστερα εξετάζουμε αν μια πλευρά αντέχει τα σφάλματά της κι αν έχει την ετοιμότητα να εκμεταλλεύεται τα λάθη των άλλων. Η ανάλυση ξεκινά από την ίδια «αφετηρία ορθολογικότητας», απλώς πηγαίνει πολύ πιο μακριά, γίνεται πολύ πιο ρεαλιστική, πιο σύνθετη, ενίοτε και πιο «χαοτική».

Μη Ορθολογική, Μη ρεαλιστική και Αντιφατική
Ας έλθουμε τώρα στην τρέχουσα πολιτική των ΗΠΑ; Ένα προφανές σφάλμα της είναι η αντί-ρωσική υστερία που διακατέχει μεγάλο μέρος των αμερικανικών ελίτ. Η στάση αυτή είναι πέρα για πέρα λανθασμένη, μη ορθολογική, μη ρεαλιστική και απολύτως αντιφατική: Είναι λανθασμένη διότι η Ρωσία, μετά την κατάρρευση του Κομμουνιστικού καθεστώτος, δεν είναι πια «εξ ορισμού» αντίπαλος των ΗΠΑ. Αντίθετα, είναι «φυσικός σύμμαχός» τους στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», και δυνητικά απαραίτητος σύμμαχος στο μέλλον, έναντι των πιθανών φιλοδοξιών παγκόσμιας ηγεμονίας της Κίνας.
Ανερχόμενη δύναμη διεθνώς είναι η Κίνα. Με έκταση λιγότερη από τη μισή της Ρωσίας, έχει επταπλάσιο πληθυσμό. Η Κίνα έχει ακόμα εκπληκτικό οικονομικό δυναμισμό, μοναδικές εξαγωγικές επιδόσεις, τεράστια συσσώρευση ρευστών διαθεσίμων, ακόρεστη «δίψα» πλουτοπαραγωγικών πόρων, ενώ πραγματοποιεί συνεχώς τεχνολογικά άλματα. Με τις σημερινές τάσεις, είναι πολύ πιθανό να διεκδικήσει παγκόσμια ηγεμονία μέσα σε δύο-τρεις, δεκαετίες.
Ως εκ τούτου, η Ρωσία έχει δύο επιλογές: είτε να γίνει στρατηγικός εταίρος της Κίνας, για να διεκδικήσει αυτή η τελευταία διεθνή ηγεμονία έναντι των ΗΠΑ, είτε να γίνει στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ, για να ελέγξουν μαζί τις μελλοντικές φιλοδοξίες της Κίνας. Η Ρωσία έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει αν γίνει ο απαραίτητος στρατηγικός εταίρος του «μελλοντικού ηγεμόνα», παρά αν διεκδικήσει ρόλο παγκόσμιου ηγεμόνα για τον εαυτό της. Είναι προτιμότερο να γίνει σίγουρος king maker («ανάδοχος» ηγεμόνα) παρά αμφίβολος king (ηγεμόνας).
Με μία διαφορά, ωστόσο: Ότι, αν η Ρωσία βοηθήσει την Κίνα σε βάρος των ΗΠΑ, έχει πολύ περισσότερα να φοβάται μετά, από την γειτονική, ισχυρή και πολυάνθρωπη Κίνα, παρά αν βοηθήσει τις ΗΠΑ σε βάρος της Κίνας. Στη γεωπολιτική οι «βάρβαροι» που είναι μακριά μας είναι πάντα προτιμότεροι από τους «βάρβαρους» που είναι δίπλα μας. Συνεπώς, σε ότι αφορά τη μακροχρόνια στρατηγική της, η Ρωσία έχει λόγους να μεροληπτεί ελαφρώς υπέρ σύγκλισης με τις ΗΠΑ μάλλον, παρά με την Κίνα. Κι όμως, η Ουάσιγκτον κάνει ό,τι μπορεί το τελευταίο διάστημα, για να σπρώξει τη Ρωσία και την Κίνα, τη μία στην αγκαλιά της άλλης. Γι’ αυτό και αμερικανική πολιτική είναι ΜΗ ορθολογική.
Σε ό,τι αφορά την πιο βραχυχρόνια στρατηγικό ορίζοντα, οι ΗΠΑ έχουν διακηρύξει ως υψίστη προτεραιότητα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Κι επειδή ο «Πόλεμος» αυτός διεξάγεται κυρίως στην Κεντρική Ασία – δίπλα στη Ρωσία και πολύ μακριά από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη - χωρίς τη Ρωσία οι ΗΠΑ δεν μπορούν να τον κερδίσουν μακροχρόνια. Ενώ αν η Δύση συγκλίνει στρατηγικά με τη Ρωσία, μαζί έχουν σοβαρές πιθανότητες να τον. Κι όμως, η Ουάσιγκτον κάνει ό,τι μπορεί για να «αποξενώσει» τη Ρωσία. Αντί να κλείσει το μέτωπο με τη Ρωσία για να κερδίσει τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, ανοίγει και τα δύο μέτωπα ταυτόχρονα: και κατά της Ρωσίας και κατά του Πολεμικού Ισλάμ. Γι’ αυτό και πρόκειται για μη ρεαλιστική πολιτική.
Τέλος είναι και αντιφατική: Το Ρωσικό πετρέλαιο έχει κόστος εξόρυξης πάνω από 18 δολάρια το βαρέλι. Αντίστοιχα το πετρέλαιο του Ιράκ έχει κόστος εξόρυξης κοντά στο 1 δολάριο το βαρέλι! Η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ - και η αδυναμία των ΗΠΑ να ελέγξουν τη χώρα αυτή στη συνέχεια - έβγαλε από την διεθνή αγορά το φθηνό πετρέλαιο του Ιράκ, προκάλεσε κύματα κερδοσκοπικών πιέσεων (λόγω γεωπολιτικής αβεβαιότητας) και εκτίναξε τις τιμές του πετρελαίου: Από 25-30 δολάρια το βαρέλι, όπου βρισκόταν στις αρχές του 2003, στα 90-95 δολάρια το βαρέλι σήμερα. Στις τιμές του 2003 το ρωσικό πετρέλαιο ήταν μόνο οριακά αξιοποιήσιμο ή έδινε μηδαμινό κέρδος (αν αφαιρεθεί και το κόστος μεταφοράς). Σήμερα δίνει κολοσσιαία κέρδη και (μαζί με το φυσικό αέριο) τεράστια οικονομική ισχύ στη Ρωσία, η οποία εκεί που βούλιαζε βρίσκεται να έχει ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος της, να έχει ανακτήσει πλήρως την ανεξαρτησία επιλογών της, και να έχει πραγματοποιήσει θεαματική επάνοδο στη διεθνή σκηνή. Αυτή την εξέλιξη την προκάλεσαν - άθελά τους - οι ίδιες οι ΗΠΑ με την επέμβασή τους στο Ιράκ και την εκτόξευση της τιμής πετρελαίου που ακολούθησε.
Η Ουάσιγκτον ξεκίνησε ένα Πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας», τον οποίο μπορεί να κερδίσει μόνο σε στρατηγική σύγκλιση με τη Ρωσία, την οποία έκτοτε αντιμετωπίζει ως.«εχθρό»! Στη συνέχεια κλιμάκωσε μόνη της, με επέμβαση στο Ιράκ, πράγμα το οποίο ευνόησε μόνο τη Ρωσία διεθνώς, την οποία οι ΗΠΑ επιμένουν να αντιμετωπίζουν ως.«κύριο αντίπαλο»! Γι’ αυτό η πολιτική τους είναι, πέραν των άλλων, και πολλαπλά αντιφατική. Το σφάλμα αυτό η Ουάσιγκτον αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να το διορθώσει.

Πώς να μην πληρώνουμε τα σφάλματα των άλλων;
Υπό αυτή την έννοια, το «άνοιγμα» Καραμανλή στη Ρωσία, αποτελεί κίνηση που αργά ή γρήγορα θα κάνουν πολλοί ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας (μερικοί έχουν ήδη αρχίσει) και τελικώς θα υποχρεωθεί να την κάνει και η ίδια η Ουάσιγκτον. Μπορεί κάποιοι στην Αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας να έπαθαν. «νευρική κρίση» όταν πληροφορήθηκαν τις δηλώσεις Καραμανλή - Πούτιν στη Μόσχα, αλλά η διπλωματική γραφειοκρατία του Στέητ Ντηπάρτμεντ εκφράζει συνήθως την «αδράνεια» την προηγούμενης πολιτικής των ΗΠΑ, όχι τις τάσεις της πολιτικής στροφής που επέρχεται.
Αυτό συνέβη πολλές φορές στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: οι Αμερικανοί διπλωμάτες δεν διέβλεψαν εγκαίρως τη Πολιτική της Ύφεσης που ξεκίνησε επί Κέννεντι, ούτε το άνοιγμα προς την Κίνα που ξεκίνησε επί Νίξον, ούτε την επιστροφή στο ψυχροπολεμικό κλίμα που έγινε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ¶80 (επί πρώτης προεδρικής θητείας Ρέηγκαν), ούτε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ¶80 (επί δεύτερης προεδρικής θητείας Ρέηγκαν και επί Προεδρίας Τζώρτζ Μπούς του πρεσβύτερου). Σε όλες αυτές τις θεαματικές «διακυμάνσεις» πολιτικής, η γραφειοκρατία του Στέητ Ντηπάρτμεντ βρισκόταν μονίμως «μια φάση πίσω».
Το ίδιο είναι πιθανό να συμβαίνει και σήμερα. Οι κατά τόπους Αμερικανικές πρεσβείες είναι κολλημένες σε αντί-ρωσικά ψυχροπολεμικά στερεότυπα, που η ίδια η κυβέρνησή τους θα υποχρεωθεί - προς το δικό της συμφέρον - να ξεπεράσει σύντομα. Γι’ αυτό και η Κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει να αποφύγει να δώσει αντιαμερικανικό περιεχόμενο στη στροφή της προς τη Ρωσία και να βρει όσα περισσότερα ερείσματα γι’ αυτή την πολιτική της μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Πράγμα, όχι δύσκολο, άλλωστε, αφού αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες κινούνται ήδη προς την ίδια κατεύθυνση.
Η Κυβέρνηση Καραμανλή έκανε το σωστό. Αλλά το κακό είναι ότι πολλές φορές οι κυβερνήσεις πληρώνουν και τα σωστά τους, όχι μόνο τα σφάλματά τους. Καμιά φορά πληρώνουν και τα σφάλματα των άλλων, όταν αυτοί συμβαίνει να είναι ισχυρότεροι και με μεγάλη τοπική επιρροή. Η Τουρκία ποντάρει στην αντί-ρωσική υστερία των ΗΠΑ, δηλαδή στη διαιώνιση αυτού του σφάλματος της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η Τουρκία πάντα ωφελείται από τη ρήξη Δύσης - Ρωσίας. Αντίθετα, είναι η πρώτη που χάνει όταν η Δύση και η Ρωσία συγκλίνουν στρατηγικά.
Η Ελλάδα ποντάρει στη στρατηγική σύγκλιση Δύσης-Ρωσίας. Και πολύ καλά κάνει. Η σύγκλιση αυτή, που σήμερα φαίνεται δύσκολη, είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει τα επόμενα χρόνια. Το πρόβλημα είναι να μη χάσει η Ελλάδα μέχρι να συνειδητοποιήσει η Ουάσιγκτον το σφάλμα της. Το πρόβλημα είναι να μην πληρώσουμε τη σωστή επιλογή μας, γιατί συνέβη να έχουμε δίκιο «πολύ νωρίς».

του Χρύσανθου Λαζαρίδη,
28η Δεκεμβρίου 2007

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

H ΤΕΛΕΙΑ ΜΕΡΑ…


Η ΤΕΛΕΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ

08.15 Ξύπνημα με χάδια και φιλιά
08.30 Ζυγίζει 2 κιλά λιγότερο από την προηγούμενη μέρα
08.45 Πρωινό στο κρεβάτι με φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι και κρουασάν. 'Άνοιγμα δώρων διαλεγμένα από τον ευγενικό σύντροφο
09.15 Ζεστό μπάνιο με αρωματικό λάδι
10.00 Ελαφριά γυμναστική με ωραίο προσωπικό γυμναστή με χιούμορ
10.30 Περιποίηση προσώπου, μανικιούρ, πλύσιμο μαλλιών, πιστολάκι
12.00 Μεσημεριανό με την καλύτερη της φίλη σε in -εστιατόριο
12.45 Χάζεμα της πρώην του συντρόφου συνειδητοποιώντας ότι έχει πάρει 7 κιλά
13.00 Ψώνια με φίλες αγοράζοντας πανάκριβα πράγματα, καλλυντικά και ρούχα
15.00 Μεσημεριανός ύπνος
16.00 Παράδοση 3 ντουζίνων τριαντάφυλλων με κάρτα από άγνωστο θαυμαστή
16.15 Ελαφριά γυμναστική στο γυμναστήριο, ακολουθούμενη από μασάζ από έναν δυνατό αλλά φιλικό τύπο ο οποίος λέει ότι ποτέ ξανά δεν έχει κάνει μασάζ σε τόσο τέλειο σώμα
17.30 Δοκιμή ρούχων από ακριβή designer -συλλογή και οργάνωση μικρής πασαρέλας μπροστά από μεγάλο καθρέφτη
19.30 Δείπνο υπό το φως των κεριών με κομπλιμέντα
22.00 Ζεστό μπάνιο (μόνη)
22.50 Μεταφορά στο κρεβάτι από υπέροχο γυμνασμένο άνδρα σε φρεσκοπλυμένα και φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια
23.00 Χαϊδολογήματα
23.15 Αποκοιμιέται στα στιβαρά του μπράτσα

Η ΤΕΛΕΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ

06.00 Χτυπάει ξυπνητήρι
06.15 Πίπα
06.30 Πρωινό ευχάριστο χέσιμο διαβάζοντας τα αθλητικά στην εφημερίδα
07.00 Πρωινό: μπριζόλα με αυγά και καφέ ετοιμασμένα από γυμνή υπηρέτρια
07.30 Άφιξη λιμουζίνας
07.45 Μερικά ποτηράκια ουίσκι στο δρόμο προς το αεροδρόμιο
09.15 Πτήση με ιδιωτικό jet
10.30 Λιμουζίνα με σοφέρ με προορισμό το golf club (πίπα καθοδόν)
11.45 Μεσημεριανό: Fast Food , 3 μπύρες
12.15 Πίπα
12.30 Γκολφ
14.15 Λιμουζίνα πίσω στο αεροδρόμιο (ουίσκι καθοδόν)
14.30 Πτήση προς Monte Carlo
15.30 Απογευματινή εκδρομή για ψάρεμα (οι γυναίκες συνοδοί είναι όλες γυμνές)
17.00 Πτήση για το σπίτι, μασάζ από τις αδερφές Κανονίδου
18.45 Χέσιμο, μπάνιο, ξύρισμα
19.00 Ειδήσεις: O Michael Jackson δολοφονήθηκε, η μαριχουάνα και τα σκληρά πορνό νομιμοποιήθηκαν
19.30 Απογευματινό: αστακός για ορεκτικό, Dom Perignon (1953), μεγάλο χυμώδες φιλέτο μπριζόλας ακολουθούμενο από κρέμα παγωτού επάνω στα στήθη της υπηρέτριας
21.00 Κονιάκ Ναπολέων και πούρα Αβάνας μπροστά από τηλεόραση (home - cinema), αθλητικά: Ελλάδα-Γερμανία: 11-0
21.30 Σεξ με 3 γυναίκες
23.00 Μασάζ και μπάνιο σε πισίνα με πρόγραμμα whirlpool , με πίτσα και κρασί
23.30 Πίπα για καληνύχτα
23.45 Μόνος στο κρεβάτι
23.50 Κλανιά 12 δευτερολέπτων η οποία αλλάζει τόνο κάθε 4 δευτερόλεπτα και ειδοποιεί τον σκύλο να βγει έξω

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

Οι 15 καλύτερες ατάκες του Αρκά


• Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό αδιέξοδο, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από που μπήκα.
• Διασκέδαση είναι η τέχνη να κουράζεσαι τις ώρες ανάπαυσης.
• Η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός!
• Δημοκρατία είναι τέσσερις λύκοι και ένα πρόβατο να ψηφίζουν για το φαγητό τους.
• Αυτοί που κάνουν πως ξέρουν τα πάντα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.
• Το καλύτερο φάρμακο για το βήχα είναι η φασολάδα. Μετά θα φοβάσαι να βήξεις
• Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα.
• Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια.
• Τη γυναίκα μου πάνω από όλα. Όλες τις άλλες από κάτω.
• Μεγαλοφυΐα είναι κάποιος που σε μια παράλια γυμνιστών μπορεί να θυμάται φάτσες.
• Ακόμα και μια κοινωνία ηλιθίων είναι ταξική. Έτσι ένας ηλίθιος πλούσιος είναι άπλα πλούσιος ενώ ένας ηλίθιος φτωχός είναι άπλα ηλίθιος.
• Η τύχη κτυπάει την πόρτα σου μονό μια φορά, αλλά η ατυχία έχει πολύ μεγαλύτερη υπομονή.
• Έχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω από το κάπνισμα και το πότο που αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.
• Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.
• Κάντε οικονομία στο νερό. Πλυθείτε μαζί με μία φίλη (ή φίλο)!!

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

Χρόνια πολλά, καλή χρονιά


Μακάρι η νέα χρονιά να φέρει περισσότερη υγεία, ειρήνη και καλύτερες συνθήκες ζωής στους πεινασμένους αυτού του τρελού κόσμου. Ας είναι η χρονιά αυτή, που η UNESCO όρισε σαν έτος του πλανήτη Γη, χρονιά αφύπνισης των λαών ενάντια σ’ αυτούς που καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών.