Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Μουσικές σκηνές 2008-2009


Σταυρός του Νότου
Μέχρι τις 8 Νοεμβρίου ο Διονύσης Τσακνής, ο Βασίλης Καζούλης και τα Κίτρινα Ποδήλατα, σε ένα πολύ ροκ πρόγραμμα, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, με τραγούδια γνωστά, δικά τους και ξένου ρεπερτορίου. Στην ίδια σκηνή, θα γεμίσουν νέα και παλιά τραγούδια τις Κυριακές και τις Δευτέρες μας, οι Θάνος Μικρούτσικος, Μίλτος Πασχαλίδης και Ρίτα Αντωνοπούλου μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου. Τις Πέμπτες θα μας μεταφέρει στο δικό του κόσμο ο Παύλος Παυλίδης και οι Β-Movies, μέχρι τις 20 Νοεμβρίου.
Ένα από τα πιο δυνατά προγράμματα, χαρούμενα, νοσταλγικά και χορευτικά αναλαμβάνει δράση από 14 Νοεμβρίου, με τον Παντελή Θαλασσινό και τη Μελίνα Κανά, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, ένα πρόγραμμα που θα μας πάει μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου, όποτε και θα μας υποδεχτεί ο Γιάννης Χαρούλης από 13 Φεβρουαρίου, για να βάλει φωτιά στα Παρασκευοσάββατα μέχρι τις 28 Μαρτίου.
Στο Club του Σταυρού του Νότου, ο Στάθης Δρογώσης με το συγκρότημα Δραμαμίνη τις Κυριακές από 9 ως 30 Νοεμβρίου.
Στο Απέναντι, συνεχίζουν και φέτος η Ραλλία Χρηστίδου και η Μελίνα Ασλανίδου τα Παρασκευοσάββατα μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου, έχοντας στο πλευρό τους τον πολύ Μανόλη Καραντίνη στο μπουζούκι. Και για δύο μόνο εμφανίσεις ο Ψαραντώνης με τη Νίκη Ξυλούρη, στις 23 και 30 Οκτωβρίου.
(Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος, τηλ. 2109226975-39031).

Ζυγός
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή συναντάει τον Κώστα Μακεδόνα, το Λουκιανό Κηλαηδόνη, το Γιάννη Μηλιώκα, το Δημήτρη Σταρόβα, τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο και τη Ζίνα Αρβανιτίδη.
(Κυδαθηναίων 22, Πλάκα, τηλ. 2103241610).

Χάραμα
Μετά από την περσινή επιτυχία, ο Δημήτρης Μπάσης και φέτος θα βρίσκεται στην ιστορική σκηνή του Χαράματος, συναντώντας τη Σοφία Παπάζογλου. Μαζί τους, η Χρυσούλα Στεφανάκη, η Ηρώ Σαΐα και ο Βαγγέλης Δούβαλης. Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, οι νύχτες μας θα γεμίσουν καλή λαϊκή μουσική.
(Σκοπευτήριο Καισαριανής, τηλ. 2107669742).

Μετρό
Ο συνθέτης και κιθαρίστας Νότης Μαυρουδής, η Αναστασία Μουτσάτσου και ο μουσικός και κιθαρίστας Παναγιώτης Μάργαρης συναντούν στο Μετρό τον αξέχαστο Μάνο Χατζιδάκι, σήμερα και αύριο. Από 3 Νοεμβρίου ο Νίκος Ξυδάκης και η Encardia θα γεμίσουν τις Δευτέρες μας με μουσικές περιπλανήσεις από την Ελλάδα και την Κάτω Ιταλία.
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης από 12 Δεκεμβρίου κάθε Παρασκευή και Σάββατο, για τέσσερα διήμερα, ενώ από 23 Ιανουαρίου τη σκυτάλη παίρνει η Ευανθία Ρεμπούτσικα, ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και η Έλλη Πασπαλά με την ορχήστρα του Δρόμου, μέχρι τις 10 Απριλίου. (Γκύζη & Κάλβου 83, τηλ. 2106439089-61980).

Zoom
Ο Νίκος Παπάζογλου, χαρούμενος από την περσινή επιτυχία του στις ζωντανές εμφανίσεις του στο «Ζουμ», επιστρέφει εκεί για έναν ακόμα χειμώνα με ροκ ύφος και λαϊκά ακούσματα, συναντήσεις του ρεμπέτικου με τα μπλουζ και τα αγαπημένα του τραγούδια, δικά του και άλλων. Τον συνοδεύει η «Λοξή Φάλαγγα», με παλιό και νέο αίμα να κυλάει στις φλέβες της. Το πρόγραμμα, που ανοίγει τις πόρτες του στις 7 Νοεμβρίου, περιλαμβάνει τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας του (κάτι σαν... ρετροσπεκτίβα της δουλειάς του) αλλά και πολλά ακόμη άλλων συνθετών.
(Κυδαθηναίων 39, Πλάκα, τηλ. 210 3225920-45595).

Ακτή Πειραιώς
Πέντε φίλοι μας προτρέπουν σε...κοπάνα, με στόχο η κοπάνα των παιδικών μας χρόνων να γίνει τρόπος απόδρασης από τη μίζερη καθημερινότητα. O Βασίλης Παπακωνσταντίνου, o Σάκης Μπουλάς, o Χρήστος Θηβαίος, o Σωτήρης Καλυβάτσης και o Γιάννης Ζουγανέλης μας περιμένουν σε μία μουσική παράσταση όλο εκπλήξεις στην Ακτή. Συμμετέχουν η Αντιγόνη Ψυχράμη και η Μαρίνα Σάττι. Αγαπημένες μουσικές, τραγούδια και πολύ χιούμορ σε ένα ριζικά ανανεωμένο χώρο, που επιμελήθηκε ο σκηνογράφος Μιχάλης Σδούγκος.
(Πειραιώς & Λαμίας 4, τηλ. 2103418020).

Κύτταρο
Οι Μπλε και οι Όναρ ενώνουν τις δυνάμεις τους, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, όλο το Νοέμβριο.
(Ηπείρου 48 και Αχαρνών, Αθήνα, τηλ. 210 8224134, 210 8822460).

Αυλαία
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές επιστρέφουν και προσκαλούν τους φίλους τους της υπερνομαρχίας Αττικής στην ετήσια καθιερωμένη χειμωνιάτικη κάθοδό τους στην Αθήνα, για τέσσερις παραστάσεις: 21-22-28 και 29 Νοεμβρίου.
(Αγ. Όρους 15 και Κωνσταντινουπόλεως 115 Βοτανικός, τηλ. 2103474074).

Αθηναΐς
Μετά από δέκα χρόνια επιστρέφει η ομάδα-θεσμός Σπείρα Σπείρα με μια ολοκαίνουρια παράσταση-μυστήριο, με τον τίτλο “all that Buzz”. Προς το παρόν, οι γνωστοί-άγνωστοι κρατάνε κλειστά τα χαρτιά τους, όμως υπόσχονται υπερθέαμα. Εν αναμονή για περισσότερες πληροφορίες.
(Καστοριάς 34-36, Βοτανικός, Αθήνα, τηλ. 210 348 0000.)

Δίπλα στο ποτάμι
Μετά από δώδεκα χρόνια πετυχημένης πορείας και έχοντας σφραγίσει το χώρο με την παρουσία τους μεγάλα ονόματα της ελληνικής Rock και έντεχνης σκηνής, η μουσική σκηνή Δίπλα στο Ποτάμι ξεκινάει το φετινό της πρόγραμμα! Από την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου για τέσσερις μόνο εμφανίσεις έως και το Σάββατο 15 Νοεμβρίου το κοινό θα απολαύσει μουσικές στιγμές από την πορεία των συγκροτημάτων Υπόγεια Ρεύματα και Ενδελέχεια. Από Παρασκευή 21 Νοεμβρίου έως και το Σάββατο 3 Ιανουαρίου (Παρασκευή και Σάββατο) ο Βασίλης Σκουλάς, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος και ο Λάκης Χαλκιάς ενώνουν τις ξεχωριστές προσωπικές τους παραδόσεις (κρητική, λαϊκή και ηπειρώτικη) για να φτιάξουν τη «μία και μοναδική» μουσική μας! Από Παρασκευή 23 Ιανουαρίου έως και το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου (Παρασκευή και Σάββατο) ο Ορφέας Περίδης και ο Μανώλης Ρασούλης βάζουν δίπλα δίπλα τους τραγουδοποιητικούς τους κόσμους, ταξιδεύοντας τα ίδια βασικά συναισθήματα από γενιά σε γενιά.
(Λάμπρου Κατσώνη 189, Άγ. Ανάργυροι, τηλ.: 210 2610444 & 210 2610438)

Κέντρο Αθηνών
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ξαναχτυπά! Η μεγάλη φωνή του και η δωρική παρουσία του στο επίκεντρο. Μαζί του έχει μια αγκαλιά τραγούδια, το Μανόλη Λιδάκη και το Μπάμπη Στόκα, την Ελεονόρα Ζουγανέλη και την Ασπασία Θεοφίλου. Για όλο το χειμώνα…
(Πειραιώς 142 και Π. Ράλλη, Γκάζι, τηλ. 2103454108-888).

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Ο προσεκτικός οδηγός κορνάρει όταν περνάει με κόκκινο


Η Βουλή, λοιπόν, αποφάσισε ομόφωνα τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για να διερευνηθούν οι πολιτικές και οι ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες υπουργών και υφυπουργών στην παραχώρηση δημόσιας γης στη Μονή Βατοπεδίου. Καταλάβατε;
Καλώς. Όσοι δεν καταλάβατε, ένα βήμα εμπρός. Σκύψτε να σας πω ψιθυριστά: «Μας δουλεύουν, βρεεεε».
Ωραίαααα. Αφού λοιπόν καταλάβαμε όλοι, ας δούμε πόσα λεφτά για κάθε συνεδρίαση της εξεταστικής επιτροπής θα πάρουν ως αποζημίωση όσοι θα συμμετέχουν μέχρι, τουλάχιστον, τα μέσα Δεκεμβρίου σ' αυτήν. Πάλι δεν καταλάβατε; Τι διάολο; Δεν ζούμε όλοι στην ίδια δημοκρατία;
Καλώς. Η Νέα Δημοκρατία δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία για την προανακριτική, γιατί, λένε, φοβήθηκαν οι αρχιυπουργοί ότι κάποιοι βουλευτές της θα ψήφιζαν να παραπεμφθεί ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, επειδή -ο κερατάς, το παλιόπαιδο, ο αλήτης- έλυνε κι έδενε ως κολλητός του πρωθυπουργού, αυτός που ήταν ΠΑΣΟΚτζής, την ώρα που εμείς δίναμε το αίμα μας για την παράταξη και αντί, να μας έχει εμάς στα όπα όπα ο πρωθυπουργός, είχε αυτόν κι εμάς ούτε οι υπουργοί δεν μας δεχόντουσαν, κι αυτός έχτιζε βίλες, το έγραφε και το «Θέμα», και πήγαινε στα καλύτερα, να πάει μέσα το καλόπαιδο, που ποιος νομίζει ότι είναι. Καταλάβατε;
Αααα. Το Βατοπέδιο, ναι. Μεγάλο σκάνδαλο. Υπουργοί, υφυπουργοί, ηγούμενοι, μοναχοί, δικαστές, εισαγγελείς, ακίνητα, λίμνες, λεφτά με τη σέσουλα. Τρίχες. Γκόμενα είχε; Δεν είχε. Χωρίς γκόμενα δεν υπάρχει σκάνδαλο, κοιτάτε έξω ν' ανοίξουν τα μάτια σας. Ακόμα και η παγκόσμια οικονομική κρίση γιατί έγινε; Γιατί τα γιαπάκια ήθελαν να περνάνε ωραία. Υπάρχει ωραία χωρίς σεξ; Δεν υπάρχει. Εκτός αν θεωρεί κανείς σεξ ότι το Δημόσιο έδινε κώλο, με το συμπάθιο, στον Εφραίμ. Εντάξει. Μετά, που έγινε νόμος το σύμφωνο συμβίωσης και στη χώρα μας, πάει. Κι αυτό το σεξ έχασε το μυστήριό του. Αλλά, βεβαίως, παραμένει σεξ.
Η Βουλή, με μια ωραία ατμόσφαιρα μεταξύ του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου της, εκπροσωπούντα και τη Ν.Δ. Δ. Σιούφα, συναποφάσισε ότι δεν μπορεί να ψηφίσει για την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για προανακριτική επιτροπή, που ήθελε διακαώς το ΠΑΣΟΚ να ψηφίσει μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Αυτό σημαίνει ότι η πρόταση για προανακριτική παραμένει ζωντανή, ανά πάσα στιγμή, η Ν.Δ. έχει γλιτώσει προς το παρόν τα χειρότερα, το ΠΑΣΟΚ δεν έγινε ρόμπα με τις παλινωδίες του, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ παίζουν εκ του ασφαλούς, δείχνοντας και τους δύο συνυπεύθυνους στα κόμματα εξουσίας, και το ΛΑΟΣ κάνει πλάκα με όλους, στηριγμένο στην ιδεολογική και προσωπική σύνθεσή του. Της πλάκας.
Το Κοινοβούλιο, που ανέλαβε να εμπλακεί για να διαλευκάνει τις σκανδαλώδεις παραχωρήσεις γης στη Μονή Βατοπεδίου (και όχι Βατοπαιδίου, όπως επιμένουν αρκετοί, αν ήταν Βατο-παιδίον, εκ του παιδός, θα λεγόταν Βατοπαιδίον και όχι Βατοπέδιο, κλείνει η παρένθεση), βρέθηκε υπόδουλο της μωρίας των κομμάτων να εμπλακούν στην αέναη διαμάχη για την εξόντωσή του (ή των) αντιπάλου, αντί να επικεντρωθεί στη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Μία ακόμα τρανή απόδειξη, ότι οι ευθύνες υπουργών, υφυπουργών και λοιπών παρατρεχάμενων στις κυβερνήσεις θα έπρεπε να εναποτίθενται στα χέρια του φυσικού δικαστή όλων των προσώπων. Στην τακτική δικαιοσύνη.
Για την οποία τα κόμματα σκίζουν τα ρούχα τους, αλλά όταν πρόκειται για τις ευθύνες των μελών τους δεν τη θέλουν, δεν την εμπιστεύονται, δεν την αναγνωρίζουν. Θέλουν το καραγκιοζοπαιχτήριο των Εξεταστικών και των λεγόμενων Προανακριτικών επιτροπών, με κριτήρια καθαρά πολιτικάντικα, δηλαδή ηλίθια και εμπαθή.
Κριτήρια μακριά και έξω από την έννοια της δικαιοσύνης, στην οποία απαιτούν να υπόκεινται όλοι οι άλλοι πολίτες.
Νισάφι πια
Υ.Γ. Μια φορά και έναν καιρό σ' ένα χωριό, ένας άντρας, ο Χάρης, ανακοίνωσε στους χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10 δολάρια τη μία. Ξέροντας οι χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαϊμούδες γύρω στο δάσος, πήγαν και τις έπιασαν. Ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 δολάρια τη μία όπως είπε. Το εμπόρευμα, όμως, λιγόστευε και οι χωρικοί σταμάτησαν να κυνηγάνε μαϊμούδες.
Ο Χάρης ξαναανακοινώνει ότι θα αγόραζε μαϊμούδες για 20 δολάρια τη μία. Οι χωρικοί έτρεξαν και έπιασαν και άλλες μαϊμούδες. Σύντομα όμως οι μαϊμούδες λιγόστεψαν κι άλλο, οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους.
Ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες θα αγόραζε τη μία προς 25 δολάρια. Οι χωρικοί πιάνουν και τις λίγες που έμειναν.
Ο Χάρης τούς λέει καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες μαϊμούδες, γι' αυτό και εγώ θα σας δώσω 50 δολάρια τη μία. Αλλά επειδή πρέπει να φύγω για την πόλη για δουλειές, θα αναλάβει την αγοροπωλησία ο βοηθός μου.
Ο βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους λέει. Κοιτάξτε τι έκανε ο Χάρης. Γέμισε ένα στάβλο γεμάτο με μαϊμούδες, θα σας τις πουλήσω εγώ για 35 δολάρια τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης του τις πουλάτε εσείς για 50 δολάρια τη μία. Οι χωρικοί στριμώχτηκαν, μάζεψαν τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλες τις μαϊμούδες.
Δεν ξαναείδαν ούτε το βοηθό, ούτε το Χάρη.

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=26.10.2008,id=10394832,81638000,73739504

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Η υπαρκτή-ανύπαρκτη μειονότητα


Κάνοντας, εν έτει 1995, τον απολογισμό της διαχείρισης του «Σκοπιανού» κατά τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, ο Κων/νος Μητσοτάκης είχε προβεί σε μια ενδιαφέρουσα εξομολόγηση: «Το θέμα των Σκοπίων το είδα από την πρώτη στιγμή στις πραγματικές του διαστάσεις. Αυτό που με απασχόλησε από την αρχή δεν ήταν το όνομα του κράτους αυτού. Το πρόβλημα για μένα ήταν να μη δημιουργηθεί ένα δεύτερο μειονοτικό ζήτημα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας. Αυτό ήταν το κλειδί της ελληνοσκοπιανής διαφοράς» (Θ. Σκυλακάκης, «Στο όνομα της Μακεδονίας», Αθήνα 1995, σελ. 3).
Η επισήμανση του παλαίμαχου πολιτικού διατηρεί ατόφιο το ενδιαφέρον της, καθώς τους τελευταίους μήνες το κέντρο βάρους του Μακεδονικού μετατοπίζεται σταδιακά από την αντιπαράθεση για το όνομα της γειτονικής μας χώρας στην «εσωτερική» (και σε μεγάλο βαθμό αποσιωπημένη) πτυχή του: την ταυτότητα και τη μεταχείριση από το ελληνικό κράτος των σλαβόφωνων Μακεδόνων της ελληνικής επικράτειας, οι οποίοι υπολογίζονται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες άτομα, καθώς και των στενών συγγενών τους που -ως μετανάστες ή πολιτικοί πρόσφυγες- στερήθηκαν, στο παρελθόν, την ελληνική ιθαγένεια.
Όπως είναι γνωστό, το ζήτημα τέθηκε επίσημα με τον ιδιότυπο διπλωματικό διάλογο μεταξύ Καραμανλή - Γκρούεφσκι, το περασμένο καλοκαίρι.
Με επιστολή του προς τον Καραμανλή, ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ έθεσε στις 10 Ιουλίου ζήτημα «αναγνώρισης της μακεδονικής μειονότητας» από την Ελλάδα, «διασφάλισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων της» (εισαγωγή της μητρικής γλώσσας στο σχολείο, χρήση της στην τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ.), επιστροφή των περιουσιών των πολιτικών προσφύγων του εμφυλίου που είναι σήμερα πολίτες της ΠΓΔΜ και χορήγηση διπλής υπηκοότητας σε όσους απ' αυτούς το επιθυμούν.
Στην επίσημη απάντησή του (18.7.08), ο έλληνας πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι όχι μόνο «δεν υπάρχει «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα» αλλά επίσης ότι «ποτέ δεν υπήρξε» και «κάθε αντίθετος ισχυρισμός είναι απόλυτα αθεμελίωτος και πολιτικά υποκινούμενος, χωρίς σεβασμό στην ιστορική πραγματικότητα της περιοχής». Για το ζήτημα των περιουσιών παρέπεμψε αντίθετα κάθε ενδιαφερόμενο «να κάνει χρήση της δυνατότητας νομίμου προσφυγής στα Δικαστήρια, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο».
Ακολούθησαν η γνωστή αλυσίδα επιστολών του Γκρούεφσκι προς τον ΟΗΕ και την Ε.Ε., η επετειακή συνάντηση σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων για τα 60χρονα από τη φυγή τους από την Ελλάδα και το ψήφισμα της νέας Βουλής της ΠΓΔΜ υπέρ της «ανάκτησης των περιουσιακών δικαιωμάτων» των πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα (27.8.08).
Η εξέλιξη αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ίσως αναμενόμενη μετά το άτυπο ελληνικό βέτο στο Βουκουρέστι, τον περασμένο Απρίλιο. Τι πιο φυσικό για τη στριμωγμένη και συνάμα «εθνικά υπερήφανη» κυβέρνηση των Σκοπίων, από το να μεταθέσει τη γραμμή αντιπαράθεσης σ' ένα θέμα όπου η Αθήνα είναι η αμυνόμενη; Ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι (εν αντιθέσει προς τα καραγκιοζλίκια των εθνικιστών της ΠΓΔΜ και της σλαβομακεδονικής διασποράς περί Φίλιππου, Μεγαλέξανδρου και «μακεδονικής καταγωγής» φυλάρχων του Πακιστάν) οι αναφορές σε μειονοτικά δικαιώματα αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα από τη διεθνή κοινότητα, που διατηρεί πάμπολλες -και συχνά τεκμηριωμένες- επιφυλάξεις για την εγκυρότητα της επίσημης ελληνικής επιχειρηματολογίας. Ο πομπώδης ισχυρισμός π.χ. του Καραμανλή ότι «ουδέποτε υπήρξε στο παρελθόν» μειονότητα στην ελληνική Μακεδονία, μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει σε όσους έχουν μια στοιχειώδη εικόνα ακόμη και της ημιεπίσημης ελληνικής βιβλιογραφίας.
Πριν Γκρούεφσκι λαλήσαι τρις, ωστόσο, ήρθε η σειρά των ελληνικών ΜΜΕ να εγγράψουν με τον τρόπο τους το μειονοτικό στην ατζέντα της «ελληνοσκοπιανής» διαφοράς. Αναφερόμαστε στη γενικευμένη υστερία του περασμένου Ιουλίου γύρω από το παραδοσιακό πανηγύρι του χωριού Μελίτη (πρώην Οφτσάρανι) της Φλώρινας, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη γιορτή του προφήτη Ηλία.
Η υπόθεση ξεκίνησε από τον ακροδεξιό «Στόχο», που από τις 26 Ιουνίου είχε «αποκαλύψει» πως «οι Γυφτοσκοπιανοί ετοιμάζουν μεγάλη προβοκάτσια στις 20 Ιουλίου στη Φλώρινα», με «απόβαση» ψευτομακεδόνων από όλο τον πλανήτη για να γιορτάσουν με εκατοντάδες άλλους μπερδεμένους» και «να αποδείξουν την ύπαρξη της... πολυπληθούς «μακεδονικής μειονότητας». Καλούσε δε «όλους τους Έλληνες πατριώτες να εντάξουν τους εαυτούς τους σε κατάσταση ετοιμότητας και εγρήγορσης για οποιασδήποτε μορφής κινητοποίηση χρειαστεί».
Τη σκυτάλη πήρε το «Έθνος» (13.7), επικαλούμενο έγγραφο της ελληνικής πρεσβείας στα Σκόπια (3.7) σύμφωνα με το οποίο επέκειτο «ξαφνική εισβολή Σκοπιανών στη Φλώρινα», «με επίκεντρο τη Μελίτη», «σε μια προσπάθεια να εμφανιστεί διεθνώς ότι υπάρχει θέμα «μακεδονικής» μειονότητας».
Τις επόμενες μέρες, τα «Νέα» μετέθεσαν κι αυτά τη συνάντηση των «Αιγαιατών» πολιτικών προσφύγων από τα Σκόπια στη Μελίτη (14.7), διαβεβαιώνοντάς μας μάλιστα πως «οι εκδηλώσεις στη Φλώρινα» θα γίνουν «παρουσία» του προέδρου της ΠΓΔΜ Μπράνκο Τσερβένκοφσκι (17.7)!
Εντυπωσιακή υπήρξε, τέλος, η ομόθυμη εκτίμηση των αθηναϊκών εφημερίδων, απ' την «Αυριανή» ως το «Ριζοσπάστη», ότι «περίπου 300» πολίτες της ΠΓΔΜ επρόκειτο να παρευρεθούν στις γιορτές της Μελίτης (17.7). Η ακριβής πατρότητα αυτής της προκαταβολικής «καταμέτρησης» παραμένει, προς το παρόν, αδιευκρίνιστη.
Ακολούθησε η ανάδειξη του θέματος από τα αθηναϊκά κανάλια. Επί μία βδομάδα, οι τηλεθεατές βομβαρδίζονταν από σχεδόν «πολεμικά» ρεπορτάζ με κοινό χαρακτηριστικό την κινδυνολογία (χωρίς όμως η ακριβής ταυτότητα του «κινδύνου» να κατονομάζεται σαφώς) και την προχειρότητα.
Το βραδινό δελτίο του MEGA έκανε έτσι λόγο (18.7) για «το πανηγύρι που οργανώνουν οι Σκοπιανοί», ενώ οργανωτής ήταν -όπως πάντα- ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού. Το ίδιο βράδυ στον ΑΝΤ-1 ο Γιώργος Δελαστίκ κάλεσε «τις ελληνικές αρχές και τους υπεύθυνους» να έχουν «άκρως τεταμένη την προσοχή τους» απέναντι στους πανηγυριώτες, καθώς είναι «άλλο πράγμα πέντε θερμοκέφαλοι μόνοι τους, και άλλο πράγμα πέντε θερμοκέφαλοι οι οποίοι ενδέχεται να κατευθύνονται αμέσως ή εμμέσως από υπηρεσίες της γειτονικής χώρας».
Ευτυχώς ο παρουσιαστής (Γιάννης Παπαδόπουλος) έσπευσε να τον καθησυχάσει με τη διαβεβαίωση ότι «φαίνεται, πάντως, ότι οι ελληνικές αρχές έχουν το νου τους». Κλείνοντας το ρεπορτάζ απ' τη Μελίτη, ο τελευταίος εξήγησε ότι επιστρέφει «στην εσωτερική πολιτική επικαιρότητα» - λες και η Φλώρινα βρίσκεται εκτός ελληνικής επικράτειας!
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο πανηγύρι γίνεται στόχος των αθηναϊκών αρχών και καναλιών. Ίσως αυτό οφείλεται (και) στο ότι η γιορτή του Προφήτη Ηλία συμπίπτει με την επέτειο της τοπικής αντιοθωμανικής εξέγερσης του 1903, γνωστής ως Ιλιντεν, γεγονός που στα μάτια πολλών της προσδίδει έναν λανθάνοντα «εθνικό» χαρακτήρα.
Το καλοκαίρι του 1991 ο στρατός πραγματοποίησε εκφοβιστική παρέλαση στο χωριό, με σκοπό «τον εντυπωσιασμό» των κατοίκων «για να σταματήσουν τις [υποτιθέμενες] βλέψεις προσάρτησης στα Σκόπια» (επιστολή φαντάρου στην «Εποχή» 10.11.91).
Το 1994, η «Εκπομπή» του Νάσου Αθανασίου στο MEGA έκανε λόγο για «γλέντι εχθρότητος» - με μοναδικό «αποδεικτικό» στοιχείο τη συμμετοχή (ως χορευτή) ενός ντόπιου ακτιβιστή του μειονοτικού κόμματος «Ουράνιο Τόξο»! Φυσικά, ο «Στόχος» και τα συναφή έντυπα παρότρυναν τακτικά τους «ελληνόψυχους» να «διαλύσουν το πανηγύρι».
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Θέμος Αναστασιάδης καλούσε φέτος τις αρχές να απαγορεύσουν στο εξής κάθε παρόμοια εκδήλωση: «Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, είναι να πει: "Α, έτσι είστε; Έχετε και απαιτήσεις; Ε, κομμένα τα λαογραφικά πανηγύρια και οι δήθεν αθώοι χοροί μέχρι να χαλαρώσετε, κι αν έρθετε στα συγκαλά σας το ξανασυζητάμε"» («Πρώτο Θέμα» 27.7.08). Δεν διευκρινίζεται πάντως επαρκώς αν η προτεινόμενη «δήλωση» απευθύνεται στην κυβέρνηση Γκρούεφσκι ή στους πολιτιστικούς συλλόγους ελληνικών χωριών, τους αποτελούμενους από έλληνες πολίτες, που οργανώνουν τα «δήθεν αθώα λαογραφικά πανηγύρια»...
Τελικά, το όλο θέμα εξαφανίστηκε από την επικαιρότητα εξίσου ξαφνικά κι αδικαιολόγητα όπως ήρθε. Παρά την ετοιμότητα και τις τόσες «ζωντανές συνδέσεις» τους, τα αθηναϊκά κανάλια απαξίωσαν τελικά να δείξουν έστω κι ένα πλάνο (με ήχο) από το «εθνικά ύποπτο» γλέντι. Έμειναν έτσι μόνο η «Χρυσή Αυγή» κι ο «Στόχος» να πανηγυρίζουν καλοκαιριάτικα για την «εθνική νίκη» τους, επειδή εμπόδισαν ένα (1) «σκοπιανό πούλμαν» με μετανάστες από την Αυστραλία να μπει στο ελληνικό έδαφος.
Ο,τι δεν έγινε τον Ιούλιο συνέβη ωστόσο στις 31 Αυγούστου, μετά τις «γιορτές μίσους» στο Βίτσι: Υπό την προστασία περιπολικού της ΕΛ.ΑΣ. και συνοδευόμενοι από τηλεοπτικές κάμερες, οι χρυσαυγίτες κι οι συνοδοιπόροι τους του Πατριωτικού Ελληνικού Συνδέσμου επέδραμαν στη Μελίτη και σ' άλλα επιλεγμένα χωριά της Φλώρινας, σκορπώντας απειλητικά φέιγ-βολάν. Στο Ξινό Νερό, χωριό που έχει αποκρούσει στο πρόσφατο παρελθόν επανειλημμένες επιδρομές τους («Ιός» 29.11.98, 19.12.98 & 20.2.99), οι νεοναζί κατέλαβαν μεσημεριάτικα με στρατιωτικό σχηματισμό την κεντρική πλατεία βρίζοντας τους κατοίκους σαν «Γυφτοσκοπιανούς» και «Βουλγάρους» κι υψώνοντας θριαμβευτικά μια ελληνική σημαία στο κτίριο της παλιάς κοινότητας.
Όπως διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι, κυρίαρχη αίσθηση στην περιοχή ήταν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε παρακρατική επιστράτευση των (εισαγόμενων) νεοναζί από τις επίσημες αρχές. Δεν ήταν μόνο οι γιαγιάδες στην πλατεία της Μελίτης που εκείνο το απόγευμα σχολίαζαν μεγαλόφωνα, στην τοπική σλαβική γλώσσα, ότι «τους κουβάλησε η αστυνομία».
Το ίδιο υποστηρίζει και η Ν.Ε. Φλώρινας του ΣΥΝ, στην ανακοίνωση που εξέδωσε για τα γεγονότα: «Ελπίζουμε πως δεν αναβιώνουν άλλες εποχές με παρακρατικούς δολοφόνους και πως δεν υπάρχει κανένα γενικότερο σχέδιο "τρομοκράτησης" του ντόπιου πληθυσμού. Άλλωστε ένα τέτοιο σχέδιο θα έπεφτε στο κενό, καθώς οι Ξινονερίτες δεν τρομοκρατήθηκαν σε πολύ πιο άγριες εποχές με πάρα πολύ μεγάλη κρατική καταπίεση».
Η ίδια ανακοίνωση επισημαίνει με ικανοποίηση ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, «ευτυχώς οι κάτοικοι αυτοοργανώθηκαν και κατάφεραν να αμυνθούν στις δολοφονικές αυτές επιθέσεις».
Οι διοργανωτές αυτών των επιδρομών έχουν, άλλωστε, προειδοποιήσει για τις διαθέσεις τους: «Η νύχτα που θα αναγκαστούμε να φύγουμε οπλισμένοι για να σώσουμε τη Μακεδονία δεν θα αργήσει», διακηρύσσει απροκάλυπτα ο «Στόχος» (17.7.08). «Η νύχτα που δεν θα μιλάμε για προκλήσεις, επεισόδια και πανηγύρια, αλλά για ένοπλες συγκρούσεις και ανορθόδοξες τακτικές πολέμου δεν θα αργήσει».
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, η επίσκεψη στην Ελλάδα της ανεξάρτητης εμπειρογνώμονος του ΟΗΕ για θέματα μειονοτήτων, Γκέι Μακ Ντούγκαλ, δύσκολα θα περνούσε απαρατήρητη. Καλεσμένη επίσημα εδώ και μήνες (έπειτα από αίτημά της) απ' την κυβέρνηση, κατά την οκταήμερη παραμονή της στη χώρας μας (8-16.9.08) ασχολήθηκε όχι μόνο με τη μειονότητα της Θράκης και τους Τσιγγάνους, αλλά και με αυτό που η ίδια άκρως διπλωματικά (και άχρωμα), ύστερα από συνεννόηση με το ΥΠΕΞ, αποκάλεσε «κοινότητες στο νομό Φλώρινας».
Αυτό το τελευταίο προκάλεσε έντονο εκνευρισμό, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις κατά τη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην Αθήνα (16.9) αλλά κι από τις σχετικές διαρροές σε στρατευμένα ακροδεξιά έντυπα. Μιλώντας στους δημοσιογράφους, η ίδια τόνισε πάντως ότι έλαβε γνώση όλου του εύρους των στάσεων της τοπικής κοινωνίας.
Απ' ό,τι γνωρίζουμε, εκτός από την ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη και το Συνήγορο του Πολίτη, μίλησε εκτενώς με τις τοπικές αρχές (νομάρχη, δημάρχους κ.λπ.), με επιλεγμένους (απ' το ΥΠΕΞ) πανεπιστημιακούς και με μέλη του «Ουράνιου Τόξου», ενώ εξαιρετικά ενδιαφέρουσα φαίνεται πως υπήρξε η τρίωρη συνάντησή της στους «Καταρράκτες» της Έδεσσας με μερικές δεκάδες εκπροσώπους πολιτιστικών συλλόγων σλαβόφωνων χωριών από επτά διαφορετικούς νομούς (Θεσ/νίκης, Ημαθίας, Πέλλας, Φλώρινας, Κοζάνης, Σερρών, Κιλκίς).
Τα συμπεράσματα της Μακ Ντούγκαλ θα υποβληθούν στο Συμβούλιο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ το Μάρτιο του 2009. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, στο κείμενο που διανεμήθηκε στη συνέντευξη τύπου διευκρινίζεται πως «τα μέλη των μειονοτήτων υπόκεινται στην προστασία των δικαιωμάτων που διατυπώνονται στη διακήρυξη του ΟΗΕ, ανεξάρτητα από επίσημη αναγνώρισή τους».
Ακολούθησε, την περασμένη Πέμπτη, η αντίστοιχη επίσκεψη στην Αθήνα αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI) του Συμβουλίου της Ευρώπης, για την κατάρτιση της τέταρτης κατά σειράν έκθεσής της για την Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό, οι δύο τελευταίες εκθέσεις αναφέρονται ρητά (και) στην επίμαχη πληθυσμιακή ομάδα.
Τι, όμως, συμβαίνει ακριβώς με τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες της ελληνικής επικράτειας, που συνήθως αυτοπροσδιορίζονται συνθηματικά ως «ντόπιοι»; Πώς αντιμετωπίζουν τη νέα κατάσταση;
Παρά το σχεδόν πολεμικό κλίμα των αθηναϊκών και σαλονικιώτικων καναλιών, το «εθνικό θέμα» του ονόματος δεν φαίνεται να βασανίζει ιδιαίτερα τους κατοίκους. Το κλίμα είναι αναμφίβολα βαρύ, καθώς τα οξύτατα οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα δεν αφήνουν πολύ χώρο για τέτοιες «πολυτέλειες».
Το διαπίστωσε μεταξύ άλλων και ο πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Νικόλαος Μέρτζος, όταν το πρωί της 31ης Αυγούστου βρέθηκε αντιμέτωπος με τα μισοάδεια έδρανα του «Αριστοτέλη», κατά την ομιλία του στο «3ο Παγκόσμιο Συνέδριο των Απανταχού Φλωρινιωτών»: «Νε γκρέντιτ» είπε σε άπταιστα (σλαβο)μακεδονικά, προκαλώντας τα γέλια του (λιγοστού) ακροατηρίου, για να μεταφράσει αμέσως μετά στα ελληνικά: «δεν τραβάει»! Κατσαδιάζοντας, μάλιστα δήμαρχο και νομάρχη για τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου, δεν παρέλειψε να κινδυνολογήσει:
«Έρχεται ο αρχηγός του κράτους κι η μισή κυβέρνηση σε τούτο το κτίριο κι ήταν μια χούφτα άνθρωποι, εκ των οποίων οι μισοί γραμματείς και φαρισαίοι. Πρέπει να το αξιολογήσουμε. Γιατί θα υπάρχουν και οι άλλοι που θα πουν «ήρθαν οι γκρέκοι εδώ πέρα κι εμείς απέχουμε γιατί είμαστε άλλο έθνος». Είναι κι αυτό μια μαρτυρία που πρέπει να ληφθεί υπόψη».
Ορατό είναι ένα κάποιο μούδιασμα, οφειλόμενο στην αίσθηση πως οι τρέχουσες εξελίξεις ενδέχεται να σηματοδοτούν μιαν ακόμη οπισθοδρόμηση μετά τη σχετική φιλελευθεροποίηση της τελευταίας δεκαετίας.
Στα τοπικά ΜΜΕ κυριαρχούν συντριπτικά οι ακραίες εθνικιστικές φωνές. Ως και ο πρώην νομάρχης της Ν.Δ. και στέλεχος πλέον του ΛΑ.ΟΣ. Παύλος Αλτίνης εκφράζει δημόσια τη δυσφορία του επειδή κάποιοι μειονοτικοί ακτιβιστές μπόρεσαν παλιότερα να διοριστούν στο Δημόσιο («Ανατροπή» Φλώρινας 1.8.08). Όσοι αρθρογραφούσαν σε άλλους τόνους, αποφεύγουν πια να «εκτεθούν».
Η μόνιμη συμβουλή των παλιότερων γενιών -«μαλτσί!» (σιώπα!)- επανέρχεται τακτικά στις κατ' ιδίαν αφηγήσεις, μαζί με την υπενθύμιση του προσωνυμίου «νεζνάμηδες» (από το «νε ζναμ» = δεν ξέρω) με το οποίο αποκαλούνταν παλιότερα οι ντόπιοι.
Παρά την αδιαμφισβήτητη αίσθησή τους ότι αποτελούν ενιαία πληθυσμιακή ομάδα με ιδιαίτερη ιστορική διαδρομή, πολλοί συνομιλητές μας είναι επιφυλακτικοί (ή αντίθετοι) στο χαρακτηρισμό τους ως μειονότητας.
Το συνηθέστερο επιχείρημα είναι πως μια τέτοια «αναγνώριση» θα λειτουργούσε τελικά ως μηχανισμός αποκλεισμού των «στιγματισμένων» ως μειονοτικών και των οικογενειών τους.
Εξαιρετικά συχνή είναι, ωστόσο, η προβολή και μιας άλλης, αμφίσημης εξήγησης: «Δεν είναι δυνατό να είμαστε μειονότητα, αφού οι παππούδες μας ήταν αυτοί που ζούσαν σε τούτο τον τόπο πολύ πριν έρθει η Ελλάδα». Ανησυχία προκαλεί τέλος σε αρκετούς αριστερούς, που δηλώνουν ανοιχτά Σλαβομακεδόνες, η δημόσια υποστήριξη των μειονοτικών δικαιωμάτων από τις ΗΠΑ.
Κάθε άλλο παρά ενιαία, η στάση των σλαβόφωνων Μακεδόνων απέναντι στην ΠΓΔΜ και το ελληνικό κράτος σπάνια καθορίζεται από μια ρητή «επιλογή στρατοπέδου». Τις περισσότερες φορές οι συνομιλητές μας ξεκαθαρίζουν ότι αισθάνονται Έλληνες, αναπόσπαστα δεμένοι με την ευρύτερη ελληνική κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκαν, γαλουχήθηκαν και ζουν.
Εξίσου σαφής είναι, ωστόσο, η αίσθηση κοινότητας με τους «μέσα» (όπως αποκαλείται η ΠΓΔΜ): κοινή γλώσσα, κοινά έθιμα, τραγούδια και χοροί, κοινή μέχρι κάποιο σημείο ιστορική διαδρομή. Αυτό που διαφέρει από άτομο σε άτομο, είναι ο ακριβής προσδιορισμός της σχέσης: ορισμένοι σου ξεκαθαρίζουν ρητά ότι δεν θεωρούν την ΠΓΔΜ ως «δεύτερη πατρίδα» τους, ενώ άλλοι υπονοούν ποικιλότροπα το αντίθετο.
Εξίσου πλουραλιστικός είναι και ο σχολιασμός της επίκλησης του μειονοτικού απ' την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ. Κάποιοι διαβεβαιώνουν (σε τρίτο πρόσωπο) ότι «πολύς κόσμος είναι ευχαριστημένος» με τις επιστολές Γκρούεφσκι, άλλοι τις αποδίδουν κριτικά στο «συναισθηματισμό» του ή διαπιστώνουν πως οι γείτονες «αποδείχθηκαν τελικά πολύ καλοί μαθητές του ελληνικού εθνικισμού», ενώ δεν λείπουν κι εκείνοι που θεωρούν πως έτσι προβοκάρεται η προσπάθεια των ντόπιων να «αποενοχοποιηθούν γι' αυτό που είναι». Οι περισσότεροι πάντως αναρωτιούνται ρητορικά, «πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν Μακεδόνες ο Πόντιος Ψωμιάδης κι ο Πελοποννήσιος Άνθιμος, και να μην έχει αυτό το δικαίωμα ο Γκρούεφσκι, που η οικογένειά του κατάγεται απ' το Σκοπό και την Αχλάδα της Φλώρινας»; Ακόμη κι ο Κυριάκος Βελλόπουλος, που λόγω συζύγου συνδέεται με την περιοχή, θα τονίσει στο τοπικό «Ελεύθερο Βήμα» (9.7.08) πως «οι Σκοπιανοί έχουν ιστορικό δικαίωμα να διεκδικούν το όνομα Μακεδονία», έστω και ως «γενίτσαροι»: «Είναι Μακεδόνες και ο Μιλόσοσκι και ο Γκρουέφσκι».
Καθολικό είναι, τέλος, το παράπονο των ντόπιων για το διαρκή εξαναγκασμό τους να «επιβεβαιώνουν την ελληνικότητά» τους απέναντι σε κάθε λογής εθνικόφρονες. Όπως καταιγιστικές είναι και οι αφηγήσεις τους για ποικίλες διώξεις (του παρελθόντος) και διακρίσεις (του παρόντος): από τη συνεχιζόμενη επιτήρηση των πανηγυριών τους απ' την ΕΥΠ ως την αδυναμία τους να αποκτήσουν μέσω ΚΕΠ ένα πιστοποιητικό γέννησης χωρίς το Ο.Κ. των μυστικών υπηρεσιών.
Κατά τα άλλα, σύμφωνα με την επίσημη ρητορεία, είναι «οι ακρίτες μας» και «περισσότερο Έλληνες» από κάθε άλλον...

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=28.09.2008,id=65879952,71664912,87878288,93810704

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Οι 40 καλύτερες ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου


Σκηνή 1η:
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Πήγαινε να πάρεις κρασί.
Νεαρός γιος: Καλά. Τι βαράς ντε;
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Βαράω προκαταβολικά γιατί το ξέρω ότι θ΄ αργήσεις!
Νεαρός γιος: Ε, τότε ν΄ αργήσω για να ΄μαι και ξοφλημένος!
Γαμπρός απ΄ το Λονδίνο
Σκηνή 2η:
Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος: Δε μου λες; Εσύ θα άντεχες αν έβλεπες τη γυναίκα σου πάνω στο τραπέζι να χορεύει;
Βασίλης Αυλωνίτης: Τώρα, να σου πω... Εγώ θα άντεχα. Το τραπέζι δε θ΄ άντεχε...
Διπλοπενιές
Σκηνή 3η:
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Τι κάνεις εδώ παιδάκι μου;
Τζένη Καρέζη: Τραγουδάω...
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Στη σκάλα τραγουδάει κανείς;
Τζένη Καρέζη: Γιατί; Στη σκάλα του Μιλάνου πώς τραγουδάνε;
Δεσποινίς διευθυντής
Σκηνή 4η:
Γιατρός: Βήξτε, παρακαλώ... Πιο δυνατά... Μα, πιο δυνατά, δεν έχετε δύναμη;
Κώστας Βουτσάς: Δύναμη έχω, γρίππη δεν έχω!
Ένας άφραγκος Ωνάσης
Σκηνή 5η:
Θανάσης Βέγγος: Δε μου λες Κατερίνα, το ήθελες και το έκανες αυτό ή το έκανες κατά λάθος;
Κλειώ Σκουλούδη: Και βέβαια το ήθελα. Εγώ ό,τι κάνω το μελετάω πρώτα.
Θανάσης Βέγγος: Δηλαδή ήτανε φιλί εκ προμελέτης!
Ένας τρελός τρελός Βέγγος
Σκηνή 6η:
Ράφτης: [Μετράει] Μάλιστα. Μέση 52. Αν έχετε και στήθος 65...
Θανάσης Βέγγος: ...βγαίνω σταρ Ελλάς, ξέρω...
Ένας τρελός τρελός Βέγγος
Σκηνή 7η:
Μπάτλερ: Μαθήματα αριστοκρατικής συμπεριφοράς: Θέλω να δω πως θα καθαρίσετε και θα φάτε τον αστακό.
Θανάσης Βέγγος: Γιατί βρε παιδάκι μου με αρχίζεις από τα δύσκολα; Τον αστακό ούτε ο καρχαρίας δεν μπορεί να τον φάει. Φέρε μου ένα γιαούρτι με το κουτάλι να δεις για πότε το τρώω...
Ένας τρελός τρελός Βέγγος
Σκηνή 8η:
Μπάτλερ: Πάντα το πηρούνι στο αριστερό και το μαχαίρι στο δεξί. Ποτέ το πηρούνι στο δεξί.
Θανάσης Βέγγος: Γιατί, αν κρατήσω το πηρούνι με το δεξί, τι θα μου κάνουν; Φάκελο;
Ένας τρελός τρελός Βέγγος
Σκηνή 9η:
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Του λόγου σου, ποια είσαι;
Μιράντα Μυράτ: Του ναυάρχου.
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Ποιανού ναυάρχου;
Μιράντα Μυράτ: Του ναυάρχου Τσαχτσαρίδη, αν έχετε ακουστά.
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Α, μάλιστα. Για μπες μέσα και περίμενε. Μ΄ εσένα έχουμε πολλά να πούμε.
Μιράντα Μυράτ: Πολλά; Ωχ, Θεέ μου κι είμαι καλεσμένη σε κάποια δεξίωση. Πόσο λέτε ν΄ αργήσω;
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Κανά δυο χρονάκια!
Η βίλα των οργίων
Σκηνή 10η:
Ψηφοφόρος: Μαρτζώκος.
Θανάσης Βέγγος: Τι θέλετε;
Ψηφοφόρος: Ήρθα για μια ανάλυση ούρων!
Θανάσης Βέγγος: Τι 'ν' αυτά που λέτε κύριε Μαρτζώκο! Εδώ είναι πολιτικό γραφείο. Δεν είναι ιατρείο. Λάθος πόρτα κάνατε...
Ψηφοφόρος: Καθόλου. Εγώ τον κύριο Φερέκη τον ψήφισα!
Θανάσης Βέγγος: Τον ψηφίσατε; Κι επειδή τον ψηφίσατε πρέπει να φροντίζει για τα ούρα σας; Τέλος πάντων. Φέρτα εδώ. Θα τα φροντίσουμε.
Ψηφοφόρος: Να μου τα προσέχετε.
Θανάσης Βέγγος: Ναι, θα τα βάλουμε στα πούπουλα!
Ζητείται ψεύτης
Σκηνή 11η:
Λάμπρος Κωσταντάρας: Που είναι η κυρία σου παιδί μου;
Οικιακή βοηθός: Εξήλθεν έξω!
Λάμπρος Κωσταντάρας: Πάλι καλά που δεν εξήλθε μέσα...
Η γυναίκα μου τρελάθηκε
Σκηνή 12η:
Μέλπω Ζαρόκωστα: Τι δουλειά κάνετε δεσποινίς;
Δεσποινίς: Εργάζομαι ως χορεύτρια.
Μέλπω Ζαρόκωστα: Χορεύτρια; Σε κέντρο;
Μαίρη Αρώνη: Όχι σε μπακάλικο!
Η γυναίκα μου τρελάθηκε
Σκηνή 13η:
Ορέστης Μακρής: Καλλιόπη Πάπας. Δηλαδή Παππά λεγότανε, αλλά φαίνεται πως εκεί κάτω όπου βρουν παπά τον κάνουν Πάπα!
Η Θεία απ' το Σικάγο
Σκηνή 14η:
Γεωργία Βασιλειάδου: Η ανηψιά μου κι εγώ είμαστε πάρα πολύ στενοχωρημένες γι' αυτό που συνέβη, κύριε. Είμαστε very very... πώς το λέτε εδώ στην Ελλάδα; Χολοσκασμένες!
Η Θεία απ' το Σικάγο
Σκηνή 15η:
Μεθυσμένος: Γιατί (χικ) να μου το πει εμένα αυτό (χικ) κύριε πόλισμαν;
Αστυφύλακας: Ε, τι σου είπε;
Μεθυσμένος: Δε θυμάμαι. Αλλά (χικ) γιατί να μου το πει;
Η καφετζού
Σκηνή 16η:
(Στο κρατητήριο)
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Ένα ποντίκι! Μα, επάνω μου είπαν ότι δεν έχει ποντίκια!
Δημήτρης Παπαμιχαήλ: Ε, τότε να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω!
Η κόρη μου σοσιαλίστρια
Σκηνή 17η:
Γεωργία Βασιλειάδου: Ποιο δόντι σε πονάει;
Χωρικός: Ο κάτω δεξιός τραπεζίτης.
Γεωργία Βασιλειάδου: Εμ, βέβαια. Τραπεζίτης και αριστερός γίνεται;
Η κυρά μας η μαμή
Σκηνή 18η:
Γεωργία Βασιλειάδου: Και θα μ' αφήσεις μόνη με τον ταξιτζή;
Μίμης Φωτόπουλος: Ε, τώρα δε φοβάται πια. Σε συνήθισε.
Η ωραία των Αθηνών
Σκηνή 19η:
Λάμπρος Κωσταντάρας: Πολλά δολάρια... Ποτάμι ρέει το χρήμα [στην Αμερική]... Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις βρίσκεις από κάτω δολάρια...
Θανάσης Βέγγος: Κι εμείς εδώ το έχουμε αυτό, αλλά με κατσαρίδες!
Θα σε κάνω βασίλισσα
Σκηνή 20η:
(Διανέλλος και Βέγγος πέφτουν να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι και πριν περάσει ένα λεπτό ο Βέγγος αρχίζει να ροχαλίζει)
Λαυρέντης Διανέλλος: Ροχαλίζεις πάντα;
Θανάσης Βέγγος: Μόνο όταν κοιμάμαι...
ΘΒ Φαλακρός πράκτωρ
Σκηνή 21η:
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Δηλαδή εσύ την ηλικία σου πώς τη μετράς;
Λάμπρος Κωσταντάρας: Εικοσπέντε.
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Τινέιτζερ! Κι η πίεσή σου που φτάνει στα δεκαοχτώ;
Λάμπρος Κωσταντάρας: Ε, τινέιτζερ κι αυτή!
Κάτι κουρασμένα παληκάρια
Σκηνή 22η:
Μάρω Κοντού: Τι κάνεις βρε Παναγιώτη; Βρήκες καμιά δουλειά;
Δημήτρης Νικολαίδης: Άνοιξα ένα μαγαζάκι, αλλά με κλείσανε μέσα.
Μάρω Κοντού: Γιατί;
Δημήτρης Νικολαίδης: Έ, βλέπεις...... το άνοιξα με λοστό!
Μια Ιταλίδα απ΄ την Κυψέλη
Σκηνή 23η:
Λάμπρος Κωσταντάρας: Ποιανού είναι αυτές οι πυτζάμες;
Ντίνος Ηλιόπουλος: Του πατέρα μου. Κουτί σας έρχονται! Ήταν άντρακλας ο πατέρας μου. Θρεφτάρι σωστό!
Λάμπρος Κωσταντάρας: Καλά, κι εσύ ποιανού έμοιασες; Της μάνας σου;
Ντίνος Ηλιόπουλος: Όχι, του κουμπάρου!
Να ζει κανείς ή να μη ζει;
Σκηνή 24η:
Νίκος Ρίζος: Πιάσε δυο καταϊφια. Και που 'σαι... Κάντα μου μυθιστόρημα.
Ξένια Καλογεροπούλου: Δηλαδή;
Νίκος Ρίζος: Τύλιξέ μου τα στο χαρτί!
Ο θησαυρός του μακαρίτη
Σκηνή 25η:
Βασίλης Αυλωνίτης: Θέλω κανένα βιβλίο για να περνάω την ώρα μου.
Νίκος Ρίζος: Βιβλία πασατέμπο δεν έχουμε...
Ο θησαυρός του μακαρίτη
Σκηνή 26η:
Νίκος Ρίζος: Και είναι μεγάλη η αδερφή σου;
Βασίλης Αυλωνίτης: Ε, δεν είναι και σαν την Πελοπόνησσο...
Οι γαμπροί της Ευτυχίας
Σκηνή 27η:
Παππούς: Διάβασα την αγγελία σας και ήρθα. Θέλω μια νύφη...
Θανάσης Βέγγος: ...για τον εγγονό σου.
Παππούς: Όχι. Για μένα! Αρκετά ρεμπέλεψα. Καιρός πια να νοικοκυρευτώ!
Θανάσης Βέγγος: Και πόσων χρονών είσαι;
Παππούς: Δεν έχω κλείσει ακόμα τα εβδομήντα πέντε!
Θανάσης Βέγγος: Ε, να ξαναρθείς αύριο με τον κηδεμόνα σου μην πάμε μέσα επί αποπλάνηση ανηλίκου.
Ο παπατρέχας
Σκηνή 28η:
Θανάσης Βέγγος: Ώστε ψάλτης κύριε Δωρόθεε;
Δωρόθεος: Ιεροψάλτης και μάλιστα αριστερός.
Θανάσης Βέγγος: Ααα, της ΕΔΑ δηλαδή.
Δωρόθεος: Όχι, των Αγίων Θεοδώρων.
Θανάσης Βέγγος: Το ίδιο κάνει, Θεοδωρακικός!
Ο παπατρέχας
Σκηνή 29η:
(Ο μικρός γιος έχει φέρει τη μηχανή μέσα στο σαλόνι)
Λάμπρος Κωσταντάρας: Τι ΄ν΄ αυτό βρε; Εδώ μου την κουβάλησες; Γι΄ αυτό φαγώθηκες να στην αγοράσω;
Γιος: Αφού κάτω δεν κλείνει καλά η πόρτα και μπορεί να μου την κλέψουνε...
Λάμπρος Κωσταντάρας: Ωραία! Έχουμε μια μοτοσυκλέτα στην τραπεζαρία, να βάλουμε κι από ένα τζιπ στις κρεβατοκάμαρες και να το κάνουμε Σώμα Αμέσου Δράσεως!
Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι
Σκηνή 30η:
(Κάθονται στο τραπέζι να φάνε, και τα παιδιά ορμάνε στα φαγητά)
Λάμπρος Κωσταντάρας: Κάντε και κανένα σταυρό βρε παιδιά, κάντε και κανένα σταυρό! Να μας βγει σε καλό!
(Κάνουν όλοι από ένα γρήγορο σταυρό)
Λάμπρος Κωσταντάρας: Σταυρό είπα! Όχι μαντολίνο!
Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι
Σκηνή 31η:
Βασίλης Αυλωνίτης: Φασούλι το φασούλι δε γίνονται περιουσίες. Γίνονται φασολάδες!
Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας
Σκηνή 32η:
Δημήτρης Νικολαίδης: Ώστε θέλεις δουλειά; Τι δουλειά;
Θανάσης Βέγγος: Ό,τι να ΄ναι. Και τα πόδια μου πιάνουνε, και τα χέρια μου πιάνουνε, και το μυαλό μου κόβει...
Δημήτρης Νικολαίδης: Γράμματα ξέρεις;
Θανάσης Βέγγος: Πως αμέ! Δώδεκα!
Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης
Σκηνή 33η:
(Ο Βέγγος κάνει το φωτογράφο. Έρχεται μια οικογένεια να φωτογραφηθεί)
Θανάσης Βέγγος: Λοιπόν τελειώσαμε. Την Τετάρτη που έρχεται θα είναι έτοιμες.
Γιώργος Γαβριηλίδης: Μα γιατί τόσο αργά; Εμείς βιαζόμαστε!
Θανάσης Βέγγος: Αν βιαζόσαστε, να σας δώσω μερικές που έχω έτοιμες;
Γιώργος Γαβριηλίδης: Μα αυτοί δε θα είμεθα εμείς!
Θανάσης Βέγγος: Γιατί, αυτές που θα σας βγάλω, θα είστε εσείς;
Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης
Σκηνή 34η:
(Κοιτάει ένα κάδρο)
Νίκος Σταυρίδης: Ρε συ, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι αυτός;
Γιάννης Γκιωνάκης: Τσου! Έλληνας είναι!
Τα κίτρινα γάντια
Σκηνή 35η:
Κώστας Δούκας: Να σου βάλω αυτό; [Ένα κομμάτι μπακαλιάρο]
Μαρίκα Νέζερ: Μπα, είναι πολύ μεγάλο!
Κώστας Δούκας: Αυτό;
Μαρίκα Νέζερ: Πολύ μικρό!
Κώστας Δούκας: Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
Μαρίκα Νέζερ: 37, ξώφτερνο!
Κώστας Δούκας: Ε, τότε μην το συζητάς, θα πάρεις αυτό οπωσδήποτε!
Μαρίκα Νέζερ: Γιατί;
Κώστας Δούκας: Περισσεύει να κάνεις και τακούνια!
Της κακομοίρας
Σκηνή 36η:
Κώστας Χατζηχρήστος: Κουβάλησες και την ανηψιά σου εδώ πέρα να μας κάνει την όμορφη!
Κώστας Μεντής: Ποια ανηψιά μου βρε; Γυναίκα μου είναι!
Κώστας Χατζηχρήστος: Γυναίκα σου; Δικιά σου;
Κώστας Μεντής: Όχι του γείτονα! Με αγάπησε και με πήρε!
Κώστας Χατζηχρήστος: Σ' αγάπησε; Τι αγάπησε από εσένα βρε κακομούστακε;
[Προς τη γυναίκα:] Ο άντρας σου είναι αυτός;
Γυναίκα: Ναι!
Κώστας Χατζηχρήστος: Άντρας σου; Καλά να πάθεις! Τι του λιμπίστηκες του κομοδίνου; Εμείς αυτούς στο χωριό, τους πνίγουμε στο νεροχύτη για να μη χαλάσει η ράτσα!
Της κακομοίρας
Σκηνή 37η:
[Στο βενζινάδικο]
Μίμης Φωτόπουλος: Άντε, κάνε με επιλοχία!
Βενζινάς: Τι;
Μίμης Φωτόπουλος: Κοπάνα μου τρία γαλόνια!
Το σωφεράκι
Σκηνή 38η:
Γυναίκα: Ξέρετε, εμένα μου αρέσουν οι μεγάλες συγκινήσεις.
Θανάσης Βέγγος: Να πηγαίνετε σε κηδείες!
Τύφλα να ΄χει ο Μάρλον Μπράντο
Σκηνή 39η:
Νίκη Λινάρδου: Που μπορεί κανείς να κάνει ένα μπάνιο;
Χρήστος Δοξαράς: Στο ποτάμι..
Νίκη Λινάρδου: Μα εγώ θέλω ζεστό μπάνιο!
Λάμπρος Κωσταντάρας: Στο ποτάμι, το Δεκαπενταύγουστο...
Υπάρχει και φιλότιμο
Σκηνή 40η:
[Στο τραίνο για Χαλκίδα και ενώ έχει μαυρίσει από τον καπνό η μούρη του Βέγγου...]
Θανάσης Βέγγος: Αμάν.....Ο καζαμπούμπου!!!!!
Επιβάτης: Πώς μαύρισες;
Θανάσης Βέγγος: Ξέρω εγώ; Έφαγα φυστίκι αράπικο....
Επιβάτης: Που πας τώρα;
Θανάσης Βέγγος: Να φάω γιαούρτι να ασπρίσω!!!!!
Μην είδατε τον Παναή

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Τουρισμός... καπνιστός!


Ήρθε η ώρα να αντισταθούμε και, υπερασπιζόμενοι τα δίκαια των αδυνάτων να καταδείξουμε στους καταπιεστές των λαών ότι οι απαγορεύσεις τους δεν είναι πάνω από τα συμφέροντα του τουρισμού μας: Ελλάς, ελευθέρα ζώνη καπνίσματος.
Αν πιστέψουμε τους τουριστικούς πράκτορες, απέλλειπε θεός τη χώρα μας. Ως θεός νοείται ο «Ξένιος Ζεύς» και ως χώρα, η Ελλάδα –τουριστικός προορισμός. Στην αρχή έφταιξε η πλεονεξία των επαγγελματιών τουριστο - βιοτεχνών. Μετά ήρθε ο επαγγελματισμός των τρομοκρατών. Προστέθηκε η ραγδαία άνοδος των καυσίμων και εν κατακλείδι ήρθε η οικονομική ύφεση.
Αλλά επειδή «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι», ήρθαμε και, με τα χεράκια μας, βγάλαμε τα ματάκια μας. Πότε βουλιάζοντας ποστάλια, πότε τρακάροντας κρουαζιερόπλοια, πότε σκοτώνοντας με κοπανήματα βαρβάρων ραβδούχων θυροφυλάκων θαμώνες ξενυχτάδικων και πότε διοχετεύοντας φονικά αέρια σε συστήματα κλιματισμού.
Πρώτος Έλλην που θεώρησε τον τουρισμό ως πλουτοπαραγωγική πηγή, ήταν ο Κ. Καραμανλής, στην δεκαετία του ΄50. Από την εποχή που ο Εθνάρχης ανεγνώρισε την αξία της Λουδοβίκειας ρήσης «L’ etat c’est moi» καθιστάμενος (αυτοδικαίως) «Βασιλεύς Ήλιος» ανέλαβε φυσικώ δικαίω και «Ξενιος Ζεύς», βάσει του ισχύοντος δόγματος, στις υπό ανάπτυξη κοινωνίες της εύκρατης και τροπικής κλιματικής ζώνης, της θεοποίησης των φυσικών φαινομένων.
Μεσολάβησε ένα κενό της πράσινης περιόδου του Α. Παπανδρέου, ο οποίος (οικονομολόγος γαρ) προσανατολίστηκε σε πιο απτές και αξιοπρεπείς («δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης») κατευθύνσεις της οικονομίας, επί ματαίω. Στην εποχή του σημερινού καταλληλότερου δια την πρωθυπουργία Κωστάκιου του Β΄ του Μικρού, όστις επανέφερε το κεφαλαιώδες ζήτημα της σημασίας του τουρισμού, με μόνην την παραχώρηση να αναθέσει την εποπτεία του, σε μικροτέρας εμβέλειας θεότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να διαφεντεύει τον εθνικό τουρισμό, ο Ξένιος Άρης (Σπηλιωτόπουλος), η μικρά πλην υπερήφανη πατρίδα μας, στοχοπροσηλώθηκε και πάλι, στην τουριστική ανάπτυξη.
Μπορεί ο Εθνάρχης να ήταν ο πρώτος Έλληνας που πίστεψε στο (τουριστικό) άστρο, της Ελλάδας, δεν ήταν όμως ούτε ο πρώτος ούτε ο διασημότερος ηγέτης του 20ου αιώνα που μίλησε γι’ αυτό, γιατί απλούστατα η πρωτιά ανήκει στον Αδόλφο Χίτλερ. Αυτός ήταν εκείνος που ερωτηθείς από επιτελείς του, γύρω στις αρχές του ΄43, σε τι θα χρησίμευε η Ελλάδα, η οποία απασχολούσε στρατεύματα κατοχής που άρχιζαν να λείπουν από το Ανατολικό Μέτωπο, απάντησε, «Ως λαχανόκηπος και τόπος παραθερισμού»!
Η άποψη «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται», είναι απορριπτέα, άμα και αφελής, χώρια που θα προκαλούσε την μήνιν των ενδιαφερομένων στη χώρα των πνευμάτων, όπου παρεπιδημούν, για διαφορετικούς, όχι όμως λιγότερο γι’ αυτό σημαντικούς λόγους. Ας αρκεστούμε στην διαπίστωση, ότι η ταυτότης, συνήθως οφείλεται σε αξιοποίηση γνωστικών πληροφοριών που μέσω κοινού τόπου περιέρχεται στην κρίση τους.
Ο «κοινός τόπος», ήταν ένας λόγιος Αυστριακός επιστήμονας που στελέχωσε ως Αξιωματικός των Ες - Ες με το βαθμό του ταγματάρχη το αρμόδιο γραφείο μεγάλου γερμανικού σχηματισμού, στην Θεσσαλονίκη. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τα Ες - Ες κυριολεκτικά κορφολογούσαν το άνθος της γερμανικής διανόησης προκειμένου να φέρουν σε πέρας επιτυχώς το έργο του ελέγχου και της διαχείρισης των κατεχομένων εδαφών, που από το 1939 ανέλαβαν. Όταν βέβαια λίγο αργότερα τους ανετέθη και η οργάνωση, διαχείριση και φρούρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης οι ειδικοί επιστήμονες από αυτό το επίλεκτο προσωπικό, (γιατροί, μηχανικοί, γενετιστές, βιολόγοι) διέπρεψαν στις …κακουργίες.
Πάντως, ο άνθρωπός μας που είχε έφεση στην ελληνική γραμματεία, μελέτησε και εκπόνησε σχέδιο αξιοποίησης κατά το καλύτερο δυνατόν της νέας κτήσης και το προώθησε αρμοδίως. Αντίγραφο της έκθεσης αυτής έφτασε στον Γκαίμπελς, υπουργό προπαγάνδας και διαφωτισμού, ο οποίος εντυπωσιασθείς, επισκέφτηκε για λίγες μέρες την Ελλάδα.
Μαζί με την Ελληνίδα πρωταγωνίστρια του κατοχικού θεάτρου που τον ψυχαγωγούσε – αφιλοκερδώς, όπως όλα «τα κορίτσια που είχαν φίλους Γερμανούς» και μετά «Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια» - διαπίστωσε ιδίοις όμμασι της γραφής το αληθές, πριν κάνει την εισήγησή του, τίτλους της οποίας χρησιμοποίησε στην απάντησή του ο Χίτλερ.
Ακόμα τρώμε εξ αυτού, καθώς όλα τα σχέδια που δεν κατάφεραν να πραγματώσουν οι ναζί όπως η «ζώνη ζωτικών συμφερόντων», επανέρχονται μέσω Ε.Ε. στην Ευρώπη, όπου η Γερμανία δεσπόζει, αυτή τη φορά όχι δια των όπλων, αλλά οικονομικώς. Αυτός είναι και ο λόγος που μας δέχτηκαν στην Κοινή Αγορά, ενώ το 65 με 70% των πιστώσεων που μας εγκρίνονται αφορούν τις οδικές, ναυσιπλοϊκές, και αεροπορικές υποδομές.
Η εξ αναθέσεως ανάδειξη του Καραμανλή σε πρωθυπουργό της χώρας μετά το θάνατο του Παπάγου το 1955, συμπίπτει με την απίσχναση της Αμερικανικής Βοήθειας που βάσει του Σχεδίου Μάρσαλ (παρεπομένου του δόγματος Τρούμαν) απολάμβανε η χώρα και τη συμβουλή των συμμάχων, να την αντικαταστήσουμε με τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλαν οι ηττημένοι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους. Εννοείται, πως Αμερικανοί και Βρετανοί, που είχαν ήδη ικανοποιηθεί με βαρύτατες, κυριαρχικές κατά το δόγμα «vae victis» (ουαί τοις ηττημένοις) συμφωνίες σε οικονομικό και εμπορικό επίπεδο, υποσχέθηκαν εργώδη βοήθεια, μέσω του νεοσύστατου ΟΗΕ, τον οποίο χειραγωγούσαν.
Ξεκίνησε τότε ο Καραμανλής ένα μαραθώνιο επισκέψεων σε Γερμανία και Αυστρία καθώς η Ιταλία, που είχε προσδεθεί στο άρμα των Αμερικανών, ενεφάνιζε ιδιαιτερότητες, που συμφωνήθηκε να επιλυθούν με την προσάρτηση των Ιονίων και μεταβίβαση της «Έλλης».
Η πρώτη συμφωνία κλείστηκε με τους Αυστριακούς, χάρη στο έξυπνο σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνησή τους, με προτροπή του Κουρτ Βαλντχάιμ, ενός αξιωματούχου που είχε καταφέρει να τρυπώσει στον ΟΗΕ, αφού επί σειρά ετών, έζησε στην αφάνεια ώστε να ξεχαστεί η ναζιστική του δράση, όπως και των περισσοτέρων συμπατριωτών του που δήθεν με το ζόρι εντάχθηκαν στην γερμανική πολεμική μηχανή. Η συμφωνία προέβλεπε την «φιλοξενία» 300.000- 350.000 αυστριακών αναπήρων και υπερηλίκων των οποίων τα έξοδα για ένα μήνα διακοπών, θα αναλάμβανε το Αυστριακό Κράτος.
Εγεννήθη ημίν Τουρισμός και μάλιστα κοινωνικός τουρισμός. Μέχρι τότε, τα πλησιέστερα στον τουρίστα μορφώματα εν Ελλάδι, ήσαν κατά σειρά εμφανίσεως, το κτηνοτροφικό «ξεκαλοκαιριό», που βρήκε μιμητές και στους εύπορους κοτσαμπασαίους, ο αλλοδαπός και αργότερα ο φιλολογίζων εντόπιος περιηγητισμός και τέλος, κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, ο ιατρικώς συνιστώμενος λουτροτουρισμός.
Αυτός ο τελευταίος εξελίχθηκε σε σπαργανώδη τουρισμό, καθώς μαζί με τον άρρωστο, κόλλαγαν και μέλη της οικογένειάς του και, επιλεγομένης μιας παραθαλάσσιας ιαματικής πηγής, συνέβαλαν στη δημιουργία των λουτροπόλεων, όπως η Αιδηψός, το Λουτράκι, τα Θερμιά της Κύθνου και τα Μέθανα.
Με τα συμβόλαια στο χέρι, ο Καραμανλής ρίχτηκε στη μάχη των υποδομών. Ταυτόχρονα πρότεινε και στους «δυσκοίλιους» Γερμανούς την λύση Βαλντχάιμ, ως έμπνευσή του, αλλά οι Γερμανοί, των οποίων το κράτος έχει συνέχεια και ήξεραν την αλήθεια, αντέτειναν ότι επί του παρόντος αδυνατούν να αναλάβουν αυτό το βάρος, αντιπρότειναν όμως απορρόφηση λαχανικών και φρούτων, κατά το δεύτερο σκέλος του σχεδίου Βαλντχάιμ, γιατί (να το κρύψομεν άλλωστε;) αυτός ήταν ο ταγματάρχης που συνέταξε την έκθεση που λέγαμε.
Στα παζάρια του Καραμανλή «βαλέ - κάτι - πάρα - πάνω - δε βγαίνω», οι εγκέφαλοι του Αντενάουερ, συνέχισαν την τακτική του «πάρε» αντί του «δώσε» και δέχτηκαν να απορροφήσουν το πλεονάζον εργατικό δυναμικό μας – το δικό τους είχε μουμιουποιηθεί στις ρώσικες στέπες – αλλά και… ανεγκέφαλους φοιτητές, που ήταν ισάξιοι με τους μέσους δικούς τους, εξού και μας προέκυψε μηχανικός ο Τσοχατζόπουλος.
Υποσχέθηκαν δε, επισφραγίζοντας τη συμφωνία, ότι θα είναι έτοιμοι, καθώς θα βελτιώνεται και η υποδομή μας, να κατευθύνουν προς την Ελλάδα ένα ρεύμα μικρομεσαίων τουριστών στο εγγύς μέλλον. Τήρησαν το λόγο τους.
Ως κοινωνικοί τουρίστες εμφανίστηκαν στην αρχή και οι Σουηδοί εργάτες των ορυχείων που έφθαναν στη Ρόδο με καροτσάκια που έσπρωχναν πανέμορφες νοσοκόμες, οι οποίες ανακάλυπταν τις ελληνικές χάρες, μετά τον βραδινό σταυλισμό του ανάπηρου, καθοδηγούμενες από τα φλογερά καμάκια.
Τον άλλο χρόνο ξαναέρχονταν στην άδειά τους μαζί με φίλες τους και φτάσαμε στον καμακοτουρισμό, των αρχών της δεκαετίας του ’60, ο οποίος άνθισε μαζί με τον χιποτουρισμό. Παράλληλα, οι Γάλλοι κατασκηνοτουρίστες αποίκιζαν όλο το καλοκαίρι 6 με 8 διαλεκτές παραλίες εγκαθιστώντας χορταρένια μικρά χωρία, τα «κλάμπ Μεντιτερανέ», στα οποία ζούσαν για 20 μέρες, πληρώνοντας φαγητό και ποτά με… χάντρες που μαδούσαν από ένα κολιέ που αγόραζαν στο χωριό τους, πριν ξεκινήσουν.
Χιποτουρισμός και καμακοτουρισμός, διέδωσαν τη φήμη των Ελληνικών νησιών ανά τον κόσμο και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60, αρχίζει το τουριστικό «μπουμ» που συμπίπτει με την βελτίωση των Αμερικανο - Αιγυπτιακών σχέσεων, την ασφάλεια που πρόσφερε η χούντα στους κομμουνιστόφοβους Αμερικάνους και η επιδοτούμενη ξενοδοχοανάπτυξη.
Γέμισαν οι παραλίες ξενοδοχεία - πολυκατοικίες όπου κατέλυαν Αμερικανο-Εβραίοι, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την Ελλάδα ως ορμητήριο για κρουαζιέρες, που δια μέσου του Αιγαίου περνούσαν από Αλεξάνδρεια και Ισραήλ, για να ανηφορίσουν προς Κωνσταντινούπολη και πάλι πίσω.
Όπως πάντα δε διαχειριστήκαμε καλά την συγκυριακή εύνοια. Τα δωμάτια της οικιακής τουριστο-βιοτεχνίας, από 15 δραχμές σκαρφάλωσαν στις 25, ενώ εμφανίστηκε το σύστημα ενοικίασης κρεβατιού με 15 δραχμές, το στρίμωγμα σε δωμάτια 2,5 Χ 3 μέτρα τριών κρεβατιών, ακόμα και η ενοικίαση ζωγραφισμένου με κιμωλία χώρου σε λιακωτά και ταράτσες, έναντι 10 δραχμών τη βραδιά που το ’78, έφτασε στις 20 δραχμές.
Τα αυτοσχέδια εστιατόρια , αφού αύξησαν όσο μπορούσαν τις τιμές τους και από 8 τις πήγαν στις 10 - 15 δρχ, το γεύμα, χρησιμοποιώντας τους οικοδόμους – κουβαλητές ως σερβιτόρους, εφηύραν τη «χωριάτικη» σαλάτα. Παράλληλα με προτροπή της χούντας που απαγόρευσε την αύξηση στις τιμές, μίκρυναν τις μερίδες και οι χαζοαμερικάνοι και οι λοιποί κουτόφραγκοι, πλήρωναν στις αρχές του ‘80, 20 δραχμές για μια σαλάτα των 5 με ένα κομμάτι φέτα και 4 ελιές. Πήραν λοιπόν τα κουβαδάκια τους και πήγαν «σ’ άλλες παραλίες», όπως Ισπανία Πορτογαλία, Μάλτα, Τουρκία.
Πρώτοι ζημιωθέντες, τα καμάκια, που εκ φύσεως δεν είχαν αποθεματικό, πάρεξ αυτού που έκρυβαν στο εσώρουχό τους. Δοκίμασαν αρχικά την τύχη τους στον κιναιδο-τουρισμό που αναπτύχθηκε στην Ύδρα, τη Μύκονο, την Ρόδο και, λιγότερο την Κέρκυρα, αλλά μετά την ειρήνη στο Βιετνάμ, άνοιξαν οι πύλες άλλων παραδείσων, σε Λάος, Καμπότζη κλπ., που έδιωξαν το ρεύμα.
Τα δάνεια της χούντας για ξενοδοχεία, έφαγαν τις περισσότερες μονάδες που είχαν ορίζοντα αποπληρωμής το 2000, ενώ οι οικοδόμοι - σερβιτόροι χρησιμοποίησαν τα «βαρέα» τους ένσημα για να συνταξιοδοτηθούν στα 55 τους και χάθηκαν από την πιάτσα. Η ραγδαία άνοδος του βασικού μισθού στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα, δημιούργησε όμως κάποιες ελπίδες που στα επόμενα χρόνια γέννησαν ελπίδες για εσωτερικό κοινωνικό τουρισμό, που μαζί με τον αλκοτουρισμό, που γεννήθηκε στη Ρόδο, φάνηκαν σαν «φως στο τούνελ» όπως έλεγε και ο Αντρέας. Τα φούμαρα για ποιοτικό τουρισμό, ποτέ δεν περπάτησαν.
Ο αλκοτουρισμός προέκυψε όταν οι λάτρεις των Δωδεκανήσων Σκανδιναβοί, ανακάλυψαν ότι η διαφορά τιμής στα αλκοολούχα ποτά που και η προμήθειά τους είναι περιορισμένη στον τόπο τους, είναι τεράστια λόγω και της δασμολογικής ασυλίας που ίσχυε έως πριν και λίγα χρόνια σ’ αυτά τα νησιά. Στη Ρόδο, ήξεραν πόσες ημέρες βρίσκονταν εκεί από το κάψιμο του ήλιου και την περπατησιά τους. Την πρώτη βδομάδα κοκκίνιζε το πρόσωπό τους και παραπατούσαν. Τη δεύτερη, ξεφλούδιζε η μύτη τους και σκόνταφταν. Την τρίτη η μύτη ήταν σκεπασμένη με νιβέα και μπουσούλαγαν.
Ύστερα ήρθαν οι Άγγλοι που στο χωριό τους, τους άφηναν...καλούμπα μέχρι τις 11 το βράδυ. Μετά τους ενήλικες πλάκωσαν και τα σκολιαρόπαιδα των 17 και άνω, που εξασφάλιζαν με το εισιτήριο και τη διαμονή και 3 ποτά δωρεάν σ’ επιλεγμένα κέντρα της Ρόδου, της Κω, των Μαλίων της Κέρκυρας και της Ζακύνθου. Τότε οι άλλοι μαγαζάτορες, θέσπισαν τον κανόνα δύο ποτά φθηνά και δύο δωρεάν.
Μόνο που τα πότιζαν και (εξακολουθούν) ξυλόπνευμα, με τις γνωστές επιπτώσεις να πλακώνονται, να ξεβρακώνονται και να σαλτάρουν απ’ τα μπαλκόνια.
Smoking tourism, πρέπει να είναι το όραμα, που θα γεμίσει τα άδεια ταμεία μας, καθώς Αμερικάνοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και Ιταλοί, έχουν υποχρεωθεί από τις αμερικανικές ασφαλιστικές εταιρίες να απαγορεύσουν το κάπνισμα που δήθεν βλάπτει τον άνθρωπο πιο πολύ από τα παράγωγα του πετρελαίου, με τη γενίκευση της χρήσης του οποίου, συμπίπτει η έξαρση του καρκίνου.
Στο κάτω - κάτω πιο έξυπνοι είναι οι Ολλανδοί που είδαν το Άμστερνταμ να ξεχειλίζει από τον grass tourism; Εμείς δεν θα παρανομήσουμε εξαχρειώνοντας τα νιάτα , απλώς θ’ αναστείλουμε επ’ αόριστον την εφαρμογή μιας ακόμη απαγόρευσης απ’ αυτές, που καταδυναστεύουν τους πολίτες του κόσμου.
Εξάλλου μονό οι καμπάνιες, που θ’ αντικαταστήσουν το ξενέρωτο «ζήσε στην Ελλάδα το μύθο σου» είναι ικανός λόγος για να παρακούσει ο Ξένιος Άρης τους υστερικούς Αμερικάνους, που σε λίγο θα μετανιώσουν, όπως συνέβη και με την ποτοαπαγόρευση.
Ενδεικτικώς αναφέρω : «Φούμες, μάσες, τούφες στο καταγάλανο Αιγαίο», «Λίγο κρασί, τουμπεκί και τ’ αγόρι σου», «Το μελτέμι παίρνει το ντουμάνι και μένει καθαρή η απόλαυση», «Κάντε τσιγάρο –όχι πόλεμο» που, βέβαια, θα χρηματοδοτηθούν από την «Φίλιπ – Μορις», την «Μπρίτις ταμπάκο», τα «Γκολουάζ» και γενικώς τις μαστιζόμενες καπνοβιομηχανίες.

http://www.in2life.gr/columns/presviops/articles/158415/Editor.aspx?singlepage=1

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Τα «οφέλη» της Coca Cola


Τα πρώτα 10 λεπτά:
10 κουταλιές ζάχαρης εισχωρούν στο σύστημά μας. Είναι το 100% της προτεινόμενης ημερήσιας δόσης. Ο λόγος που δεν κάνουμε αμέσως εμετό από την υπερβολική δόση ζάχαρης είναι το φωσφορικό οξύ, που κόβει τη γεύση και μας επιτρέπει να κρατήσουμε το αναψυκτικό στο στομάχι μας.
20 λεπτά:
Το ζάχαρό μας προκαλεί μια έκρηξη ινσουλίνης. Το συκώτι μας ανταποκρίνεται σε αυτό, μετατρέποντας όση ζάχαρη μπορεί σε λίπος (και υπάρχει πολλή ζάχαρη αυτή τη στιγμή).
40 λεπτά:
Η απορρόφηση καφεΐνης έχει ολοκληρωθεί. Οι κόρες μας διαστέλλονται, η πίεση του αίματος αυξάνεται και το συκώτι συνεχίζει να ρίχνει ζάχαρη στο αίμα. Οι δέκτες αδενοσίνης στον εγκέφαλό μας φράζουν αποτρέποντας την υπνηλία.
45 λεπτά:
Το σώμα μας ανεβάζει την παραγωγή ντοπαμίνης, ερεθίζοντας τα κέντρα ευχαρίστησης στον εγκέφαλό μας. Είναι ο ίδιος τρόπος που λειτουργεί και η ηρωίνη.
60 λεπτά:
Το φωσφορικό οξύ δεσμεύει το ασβέστιο, το μαγνήσιο και τον ψευδάργυρο στο έντερό μας, παρέχοντας μια περαιτέρω ώθηση στο μεταβολισμό. Αυτό γίνεται από τις υψηλές δόσεις της ζάχαρης και των τεχνητών γλυκαντικών ουσιών που αυξάνουν επίσης τη νεφρική αποβολή του ασβεστίου.
60 λεπτά:
Οι διουρητικές ιδιότητες της καφεΐνης κάνουν παιχνίδι (μας κάνει να πρέπει να κατουρήσουμε). Τώρα βεβαιώνεται ότι θα εκκενώσουμε το συνδεδεμένο ασβέστιο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο που διαφορετικά θα πήγαινε στα κόκκαλά μας, καθώς επίσης το νάτριο, τον ηλεκτρολύτη και το νερό.
80 λεπτά:
Δεδομένου ότι η αναστάτωση μέσα μας πεθαίνει, θ' αρχίσουμε να έχουμε στέρηση ζάχαρης. Μπορεί να γίνουμε οξύθυμοι ή και αργόστροφοι. Έχουμε επίσης τώρα, κυριολεκτικά, κατουρήσει όλο το νερό που περιείχε η Coke, μαζί με τις πολύτιμες θρεπτικές ουσίες που το σώμα μας θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει για να ενυδατώσει το σύστημά μας ή να χτίσει ισχυρά κόκκαλα και δόντια.

Πως η Coca Cola και η Pepsi μας «ΒΟΗΘΟΥΝ»

Μπορείς να καθαρίσεις μια τουαλέτα:
Καταβρέξτε με ένα κουτάκι Coca-Cola την λεκάνη της τουαλέτας. Μια ώρα μετά θα λάμπει από καθαριότητα. Το κιτρικό οξύ της Coke εξαφανίζει όλες τις χρωστικές κηλίδες από τις πορσελάνες.
Μπορείτε να αφαιρέσετε την σκουριά από τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου σας:
Τρίψτε τον προφυλακτήρα με ένα τσαλακωμένο αλουμινόχαρτο, βουτηγμένο στην Coca-Cola.
Καθαρίστε τους πόλους της μπαταρίας του αυτοκίνητου από την διάβρωση:
Ρίξτε ένα κουτάκι Coca-Cola πάνω στους πόλους της μπαταρίας για να εξαφανίσετε την διάβρωση.
Η σκουριά φεύγει με την πρώτη:
Απλώστε ένα πανί βουτηγμένο στην Coca-Cola στη σκουριά για λίγο χρονικό διάστημα.
Μπορείτε να αφαιρέσετε το γράσο από τα ρούχα:
Ρίξτε ένα κουτάκι Coke πάνω στον λεκέ από γράσο, μαζί με απορρυπαντικό, και τρίψτε το κυκλικά. Η Coca-Cola / Pepsi θα βoηθήσει να εξαφανιστεί ο λεκές.
Μπορεί επίσης να εξαφανίσει την θολούρα από το παρμπρίζ σας.
Αυτό το κατασκεύασμα το πίνουμε!
Φυσικά το χρησιμοποιούμε για να καθαρίζουμε και τους λεκέδες μας.
Και πληρώνουμε γι' αυτό! Σωστά;

Πληροφοριακά:
Ο μέσος όρος pH των αναψυκτικών, π.χ. Coke & Pepsi είναι 3.4. Αυτή η ποσότητα οξέος είναι αρκετά δυνατή να διαλύσει δόντια και κόκαλα! Το σώμα μας σταματάει να χτίζει τα κόκαλα περίπου στην ηλικία των 30. Μετά από αυτή την ηλικία αρχίζει να διαλύει τα κόκαλα κάθε χρόνο μέσα από τα ούρα μας, εξαρτώμενο όμως πάντα από την οξύτητα του φαγητού που λαμβάνει. Το διαλυμένο ασβέστιο καταλήγει από τις αρτηρίες, τα αιμοφόρα αγγεία, το δέρμα, τους ιστούς και τα διάφορα όργανα, στα νεφρά με αποτέλεσμα την δημιουργία της πέτρας στα νεφρά.
Τα αναψυκτικά δεν έχουν καθόλου φυσικά στοιχεία (σε αντίθεση με τις βιταμίνες και το φυσικό νερό). Έχουν περισσότερη ζάχαρη, υψηλότερη οξύτητα και χρωστικά. Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να πίνουν ένα αναψυκτικό μετά από κάθε γεύμα. Φαντάζεστε ποιο είναι το αντίκτυπο;

Το αντίκτυπο:
Το σώμα μας έχει μία ενδεικτική τιμή 37 βαθμών για την λειτουργία της χώνευσης των ενζύμων. Η θερμοκρασία των αναψυκτικών είναι κατά πολύ μικρότερη από 37 βαθμούς, μερικές φορές είναι πολύ κοντά στο 0. Αυτή η διαφορά θερμοκρασίας έχει σαν αποτέλεσμα να επηρεάζεται η διαδικασία των ενζύμων, να δημιουργείται stress στο χωνευτικό μας σύστημα κι αυτό να χωνεύει λιγότερο φαγητό. Στην πραγματικότητα το φαγητό ζυμώνεται. Το ζυμωμένο φαγητό προκαλεί δυσοσμία, αέρια, αποσύνθεση και δημιουργεί τοξικά, τα οποία απορροφούνται από τα έντερα, κι έτσι περνάνε μέσα στο αίμα απ' όπου διοχετεύεται σε ολόκληρο το σώμα. Αυτή η εξάπλωση των τοξικών βοηθάει στη δημιουργία διαφόρων ασθενειών.

Μερικά παραδείγματα:
Πριν μερικούς μήνες, έγινε ένας διαγωνισμός στο πανεπιστήμιο Delhi. «Ποιος θα πιει την περισσότερη Coke». Ο νικητής ήπιε 8 μπουκάλια και πέθανε επί τόπου από την υπερβολική δόση «μελανικής διοξίνης» στο αίμα του και λόγω μη επαρκούς οξυγονώσεως. Από τότε, ο πρύτανης απαγόρευσε τα αναψυκτικά από την καντίνα του πανεπιστημίου.
Κάποιος έβαλε ένα σπασμένο δόντι σε ένα μπουκάλι Pepsi όπου μετά από 10 ημέρες αυτό διαλύθηκε! Τα δόντια και τα κόκαλα είναι τα μόνο ανθρώπινα όργανα που μένουν άθικτα αρκετό καιρό μετά από το θάνατό μας.
Φανταστείτε τι μπορεί να κάνει αυτό το αναψυκτικό στα ευαίσθητα έντερά μας και στο εσωτερικό του στομάχου μας που καταλήγει!

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Αναβολικά στεροειδή: στη σκιά των μεγάλων επιδόσεων


Ο ορισμός του ντόπινγκ
Η Δ.Ο.Ε. ορίζει ως doping την χρήση από τον αθλητή ή/και την χορήγηση σε αυτόν προς χρήση από άλλο άτομο, ουσιών που είναι ξένες προς τις μεταβολικές διεργασίες του ανθρωπίνου οργανισμού, ή/και φυσιολογικών ουσιών σε μεγαλύτερη ποσότητα ή ασυνήθεις οδούς εφαρμογής, ή/και την χρήση ορμονών κι άλλων παρόμοιας δράσης προϊόντων ή/και άλλων μέσων, με σκοπό την τεχνητή και παράνομη βελτίωση των επιδόσεων.

Τι είναι τα αναβολικά;
Η τεχνητή αυτή βελτίωση των επιδόσεων μπορεί να γίνει με αρκετές ουσίες (Διεγερτικά, Ναρκωτικά, Κανναβινοειδή, Γλυκοκορτικοστεροειδή κ.α). Μερικές από αυτές είναι και τα λεγόμενα αναβολικά (πλήρης ονομασία: Αναβολικά Ανδρογόνα Στεροειδή). Τι είναι αυτά; Με απλά λόγια είναι ουσίες, τεχνητές ή μη, που δρουν με τρόπο παρόμοιο με την ορμόνη τεστοστερόνη. Η τεστοστερόνη προκαλεί την ανάπτυξη των ανδρικών χαρακτηριστικών του φύλου (ανδρογόνος δράση) και τη σταδιακή αύξηση του μυϊκού ιστού (αναβολική δράση).

Τα πιο... διαδεδομένα:

Μεθυλτριενολόνη
Η γνωστή σε όλους μας από την επικαιρότητα Μ3, που βρέθηκε σε 15 αθλητές της ελληνικής αποστολής στο Πεκίνο. Πρόκειται για ένα συνθετικό ανδρογόνο και ισχυρό στεροειδές αναβολικό, το οποίο δημιουργήθηκε το 1963 προκειμένου να επιτρέψει την ταχεία αύξηση μυϊκής μάζας σε εκτρεφόμενα βοοειδή. Η λήψη γίνεται στοματικά και η δράση της υπολογίζεται ότι είναι περίπου 100 φορές πιο ισχυρή από αυτή της τεστοστερόνης. Η δράση της περιλαμβάνει αύξηση της μυϊκής μάζας, αυξημένη καύση του σωματικού λίπους, αύξηση δύναμης και αντοχής. Στα «θετικά» της ουσίας, που πρακτικά εκμηδενίζονται μπροστά στις παρενέργειές της είναι ότι δεν ανιχνεύεται εύκολα παρά μόνο από τα εργαστήρια της ΔΟΕ στην Κολωνία, ότι δεν προκαλεί αλλαγή των εξωτερικών χαρακτηριστικών των αθλητών και ότι εξαφανίζεται σύντομα από τα ούρα, ενώ η δράση της έχει μεγαλύτερη διάρκεια.
Παρενέργειες: βλάβη ή καρκίνος στο ήπαρ, καρκίνος του προστάτη, διαταραχές της λίμπιντο, της διάθεσης και της συμπεριφοράς, καθώς και εμφάνιση χαρακτηριστικών του ανδρικού φύλου στις γυναίκες. Για το λόγο αυτό δεν έχει περάσει από κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους και δεν παράγεται ή διακινείται επίσημα από κάποια γνωστή εταιρία, αλλά από παράνομα εργαστήρια.

Primoteston
(testosterone enanthate)
Η πιο γνωστή μορφή τεστοστερόνης για αναβολική χρήση τόσο από αθλητές όσο και από bodybuilders. Η χρήση της γίνεται με ενδομυϊκή ένεση και βοηθάει εξαιρετικά στην παραγωγή μυϊκής μάζας, στην αύξηση της ενέργειας του αθλητή και στην δραματική απώλεια σωματικού λίπους. Όλα αυτά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με απαραίτητη προϋπόθεση την σκληρή προπόνηση και διατροφή. Φυσικά και εδώ έχουμε αρκετές και αναπόφευκτες παρενέργειες: ακμή, απώλεια μαλλιών, μεγέθυνση του προστάτη, επιθετική συμπεριφορά και αποσυντονισμός του ορμονικού συστήματος του σώματος.

Oxymetholone
Πρωτοσυνθέθηκε το 1960 και αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα συνθετικά αναβολικά. Είναι το πιο δυνατό διαθέσιμο ανδρογόνο στεροειδές. Λαμβάνεται από το στόμα και προκαλεί αποτελεσματικότατη και εκτενή αύξηση σωματικού όγκου,κυρίως λόγω της ικανότητάς του να βελτιώνει την σύνθεση πρωτεΐνης στους μυς. Γι’αυτόν το λόγο συνήθως χρησιμοποιείται παράνομα από πολλούς αθλητές. Επιπλέον, προτιμάται ιδιαίτερα από αθλητές που ασχολούνται με τα βάρη, καθώς προκαλεί μεγάλη κατακράτηση υγρών και άρα κατά κάποιον τρόπο «λιπαίνει» τις αρθρώσεις, μειώνοντας τους τραυματισμούς.
Παρενέργειες: ακμή, ναυτία, γυναικομαστία (στους άντρες), πρήξιμο και κύρωση του ήπατος σε περιπτώσεις υπερβολικής δόσης.

Όπως θα καταλάβατε, η χρήση στεροειδών εκτός από «πλεονεκτήματα» έχει και αρκετές παρενέργειες, ορισμένες από τις οποίες είναι άκρως επιβλαβείς για την υγεία του ατόμου. Το ερώτημα που έρχεται αυτόματα στο νου είναι ένα: Γιατί; Τι είναι αυτό που κάνει τον αθλητή να θυσιάζει την υγεία του; Σίγουρα πάντως δεν είναι το «ευ αγωνίζεσθαι» των Αρχαίων Ελλήνων. Οι μεγάλες επιδόσεις, οι διαρκώς αυξανόμενες πιέσεις για μεγάλα ρεκόρ, οι σπόνσορες, το κυνήγι για την δόξα. Όλα αυτά επηρεάζουν τόσο πολύ τον αθλητή (και τους προπονητές), ώστε να φτάνει στο σημείο να θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να επιτύχει το κάτι παραπάνω, αυτό που θα του εξασφαλίσει μία θέση στην ιστορία.

Συνοπτικά μερικοί από τους λόγους που ωθούν τους πάσης φύσεως αθλητές να κάνουν χρήση αναβολικών είναι οι εξής:
• Αύξηση του μεγέθους, και της ισχύος των μυών τους.
• Σκληρότερη προπόνηση για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, δηλαδή αύξηση της αντοχής τους και μείωση της προκαλούμενης κόπωσης.
• Αύξηση της επιθετικότητας και της ανταγωνιστικότητάς τους.
• Επιθυμία για μεγάλα ρεκόρ και επιδόσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η χρήση αναβολικών δεν παρατηρείται μόνο σε αθλητές. Όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με το bodybuilding, αναγκάζονται να μπουν σε κύκλους χρήσης ουσιών μιας και κάτι τέτοιο είναι επιτακτικό για να διακριθούν στους διαγωνισμούς (contests) που γίνονται κατά καιρούς. Η διαφορά εδώ έγκειται στο γεγονός ότι στο συγκεκριμένο «άθλημα», η χρήση βοηθητικών ουσιών είναι καθόλα νόμιμη και επιτρεπτή, άσχετα με το αν προβάλλεται η όχι προς τα έξω. Ο κάθε «αθλητής» μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε ουσία κρίνει αυτός απαραίτητη για τον στόχο που έχει θέσει χωρίς να έχει καμία επιτροπή ελέγχου (βλ.WADA) πάνω από το κεφάλι του. Η χρήση ισχυρότατων στεροειδών στο bodybuilding είναι κοινό μυστικό. Όλοι τα χρησιμοποιούν, ελάχιστοι το παραδέχονται. Το ίδιο ισχύει και στο Αμερικάνικο WWE (World Wresting Entertainment), όπου θηριώδεις παλαιστές αγωνίζονται σε show-μαϊμού, παλεύοντας μεταξύ τους σε ρινγκ. Με εκατομμύρια φανατικούς σε όλο τον κόσμο και αυτό το «άθλημα» έχει στιγματιστεί κατά καιρούς με την χρήση στεροειδών. Ποιός νοιάζεται πραγματικά όμως; Κανείς. Τα ετήσια έσοδα είναι εξωπραγματικά και ο μηχανισμός κέρδους δείχνει να δουλεύει τέλεια. Η μάλλον... σχεδόν τέλεια μιας και το 2007 ο παλαιστής Chris Benoit αυτοκτόνησε αφού πρώτα σκότωσε την γυναίκα του και τον 7χρονο γιό τους. Στο αίμα του αυτόχειρα βρέθηκε υπερβολική ποσότητα συνθετικής τεστοστερόνης, ορμόνη η οποία αυξάνει σημαντικά την επιθετικότητα και τη βιαιότητα. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ο Benoit χρησιμοποιούσε για πολλά χρόνια παράνομα αναβολικά. Αυτό ήταν μόνο η αρχή...

Θα ήταν άδικο να κατηγορήσουμε μεμονωμένα άτομα ή προπονητές για την διαρκώς αυξανόμενη χρήση αναβολικών ουσιών σε αγώνες Ολυμπιακούς και μη. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι πίσω από αυτούς κρύβεται μια ιδεολογία. Αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Κανείς δεν φανταζόταν ότι οι ουσίες που είχαν δημιουργηθεί στο εργαστήριο την δεκαετία του ’30 για την αντιμετώπιση ασθενειών όπως το AIDS και ο καρκίνος, θα εξελίσσονταν κατ’ αυτόν τον τρόπο για να φτάσουν σήμερα να είναι μια παγκόσμια μάστιγα. Και όμως εξελίχτηκαν. Και θα συνεχίσουν να εξελίσσονται. Όσες WADA και αν υπάρξουν, όσοι καινούργιοι έλεγχοι και αν εφευρεθούν, η εύκολη λύση της χημικής παρεμβολής στις ανθρώπινες ορμόνες δεν θα πάψει ΠΟΤΕ να υφίσταται. Θα εξελίσσεται και αυτή μαζί με τους ελέγχους. Όσο πιο πολλοί οι έλεγχοι, τόσο περισσότερες και οι ουσίες που θα τους παρακάμπτουν. Θα σταματήσει ποτέ αυτός ο φαύλος κύκλος; Σίγουρα δεν μπορεί να δοθεί μια καθαρή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ίσως να σταματήσει. Αλλά όσο επικρατεί η λογική του «υπέρ-αθλητή», των «μεγάλων επιδόσεων» και γενικότερα η νοοτροπία του «θηριώδους» (στην οποιαδήποτε μορφή του), πολύ φοβάμαι ότι το μέλλον θα είναι πιο ζοφερό από ποτέ...

http://www.in2life.gr/features/notes/articles/157065/article.aspx?singlepage=1

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Happy people... Η ελληνική οικογένεια...


Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.
Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα!!» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα!! Άντε βγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».
Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.
Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό. Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί». Και φωνάζει και ο μπαμπάς της λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σ' άκουσαν!». Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου’ λεγα τώρα!». Και δεν του λέει.
Και μετά κανένας δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ´ αυτί μου;;. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το´κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες τoν αδελφό σου μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα!». Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, ποια είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα». Κι η μαμά λέει: «@#$%^&*»

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Το…τρώγειν εστί φιλοσοφείν


Ονομασία λέσχης: «Δειπνοσοφισταί». Πόροι: αυτοχρηματοδοτούμενη. Μέλη: 71. Προσόντα: Γερά πιρούνια. Διαδικασία μύησης: εξαρτάται από τα κέφια των εξεταστών.
Λέγοντας «Δειπνοσοφισταί» μην πάει ο νους σας σε γευσιγνώστες που αναλώνονται στο να ψάχνουν συστατικά, τρόπους μαγειρέματος και συνδυασμούς σε περίεργα πιάτα, ούτε σοφιστικέ τύπους που συζητούν με ύφος μπλαζέ σε gourmet εστιατόρια. Οι «Δειπνοσοφισταί» παίζουν και ακούν κυρίως heavy metal, είναι πλακατζήδες, άνθρωποι της παρέας που μπορούν στο όνομα του καλού φαγητού… να κατεβάσουν κατσαρόλες. Στόχος τους; Να ανακαλύψουν τα καλύτερα στέκια στην πόλη, μια αναζήτηση που κρατάει 15 ολόκληρα χρόνια.
Την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ πραγματοποιήθηκε η 11η ετήσια συνάντηση των «Δειπνοσοφιστών». Το ραντεβού δόθηκε στην πύλη του Ελληνικού, γύρω στις 8.00 το βράδυ. Από εκεί ένα κομβόι αυτοκινήτων ξεκίνησε με προορισμό μια ταβέρνα στην Τερψιθέα. Ακολούθησα με τη σειρά μου να ανεβαίνω προς το βουνό. Η κατοικημένη περιοχή έμεινε πίσω μας κι εξακολουθούσαμε να ανεβαίνουμε στο…πουθενά. «Έχει πουθενά η Αθήνα; Τι μπορεί να υπάρχει μέσα στην ερημιά;», σκεφτόμουν. Κι, όμως, υπήρχε μια ταβέρνα που μόνο εκείνοι που ξέρουν να τρώνε καλά θα μπορούσαν να τη γνωρίζουν.
«Όλα ξεκίνησαν το 1993, όταν ο Τάσος Σταματούρος, ο Χάρης Ευκαρπίδης και ο Χρήστος Κισατζεκιάν, ο πρόεδρός μας, πήγαν σε μια ταβέρνα στο Βύρωνα, όπου για αρκετά χρόνια ήταν στέκι των γονιών του δεύτερου. Εκεί συζήτησαν πρώτη φορά για το μεράκι τους να βρίσκουν ωραίες ταβέρνες, να τρώνε και να περνούν καλά με τους φίλους τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η ιδέα και άρχισαν να ψάχνουν», μας λέει ο αντιπρόεδρος της λέσχης Γιάννης Πούσσιος και συνεχίζει: «η ομάδα μεγάλωσε, δημιουργήθηκαν δύο ομάδες, μία από ένα μουσικό περιοδικό που εργαζόμασταν τότε οι περισσότεροι και μία από μια διαφημιστική εταιρία και λειτουργούσαμε χωριστά. Ημασταν κάτι σαν βόρειοι και νότιοι. Τελικά εμείς κρατήσαμε την παρέα μας και τη μεγαλώσαμε, εκείνοι όχι. Δυστυχώς, δεν κάναμε ποτέ μια κοινή συνάντηση».
Μέχρι το 1997 η λέσχη δεν είχε όνομα. Το 1997, όμως, έπεσε στα χέρια του προέδρου ένα βιβλίο με τον τίτλο «Δειπνοσοφιστής» των εκδόσεων Ίκαρος, το οποίο ήταν ανυπόγραφο κι ασχολούνταν με τη γεύση και τη νοοτροπία γύρω από το φαγητό. Αυτό ήταν. Οι «Δειπνοσοφισταί» ήταν γεγονός και στις 14 Σεπτεμβρίου 1997 ξεκίνησαν οι ετήσιες συναντήσεις. Στη 10η συνάντηση, μάλιστα, η ομάδα έβγαλε και μπλουζάκια με σήμα μπροστά
το… πιρούνι και πίσω τη λίστα των «Δειπνοσοφιστών ανάβασις», όπου αναφέρονται όλες οι ταβέρνες στις οποίες πραγματοποιήθηκαν οι ετήσιες συναντήσεις τα 10 τελευταία χρόνια.
Θα πείτε, «Και τι κάνουν οι «Δειπνοσοφισταί»; Μόνο τρώνε»; Η απάντηση είναι πως ψάχνουν… τρώγοντας. Γιατί έχουν βάση δεδομένων με πληροφορίες για 1.200 ταβέρνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό από τις οποίες οι 850 περίπου αφορούν στην Αττική.
Η κριτική είναι αυστηρή και οι πληροφορίες για τα στέκια ανταλλάσσονται μεταξύ των μελών επίσης… τρώγοντας. Η βαθμολογία είναι με άριστα το δέκα και τα κριτήρια για την επιτυχία ή όχι του εκάστοτε μαγαζάτορα, σύμφωνα με ένα από τα παλαιότερα μέλη, τον Κώστα Βασιλείου, έγκειται στην καλή ποιότητα, στις σπεσιαλιτέ, στον ψήστη -ο οποίος τσεκάρεται-, στα κρέατα, στο κρασί, στο αν οι πατάτες και οι πίτες είναι προτηγανισμένες και προπαρασκευασμένες και κυρίως στο λογαριασμό και αν αξίζει τελικά αυτό που πληρώνεις.
Όπως μας λέει ο κ. Βασιλείου: «Η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο στην έρευνά μας. Όλοι οι «Δειπνοσοφισταί» έχουμε την υποχρέωση να κρατάμε την κάρτα του εκάστοτε μαγαζιού, το οποίο επισκεπτόμαστε, με βαθμολογία, εντυπώσεις και… highlights προκειμένου να τις καταχωρίσουμε στη λίστα μας», ενώ ο κ. Βασίλης Ζαχαρόπουλος, επίσης μέλος της λέσχης, τονίζει: «λειτουργούμε καθαρά εμπειρικά. Δεν μας ενδιαφέρουν τα στατιστικά στοιχεία. Είμαστε φίλοι. Αυτό που κάνουμε, δεν το διαφημίζουμε. Είμαστε μια παρέα, δεν έχουμε καταστατικό και συνειδητά δεν έχουμε και site. Αυτό που κάνουμε είναι ουσιαστικά μια αφορμή για να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Οι πιο πολλοί κάθονται στον καναπέ, τρώνε delivery και βλέπουν τηλεόραση. Η τηλεόραση, όμως, δεν σου μιλάει», ενώ ο αντιπρόεδρος της παρέας, Γιάννης Πούσσιος, συμπληρώνει: «πάνω στην κάρτα μας έχουμε βάλει το ρητό: «Η άνευ λόγων τράπεζα ουδέν φάτνης διαφέρει» και είναι μια φράση που μας χαρακτηρίζει. Σκοπός μας είναι η επικοινωνία». Μια φωνή ακούγεται από το βάθος: «Πού είναι ο μπεκρής μεζές να επικοινωνήσω;».
Τα δύσκολα είναι στη δοκιμασία της μύησης. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά για να γίνει κάποιος «Δειπνοσοφιστής» δεν είναι και τόσο εύκολο, γιατί εκεί που οι άλλοι σταματούν, ο εξεταζόμενος πρέπει να συνεχίσει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν όλα τα μέλη έχουν πει «έσκασα» -και μιλάμε για πολύ φαγητό- ο επιθυμών να λάβει την κάρτα μέλους της λέσχης πρέπει απτόητος να φάει μια ακόμη μερίδα φαγητό. Και ναι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είπα τη μαγική φράση: «Εμένα θα με κάνετε μέλος;». Γιατί μου φάνηκε ότι είδα μερικούς να χαμογελούν με την άκρη του ματιού, το κατάλαβα μετά... Ξαφνικά, βλέπω τον πρόεδρο να πηγαίνει στο μαγαζάτορα. «Πώς θα φας την μπριζόλα σου;», με ρωτάνε. Κι έτσι μπήκα στη δοκιμασία με μια σταβλίσια. Ο μαγαζάτορας, λες και το ήξερε, έφερε τη μεγαλύτερη. Άλλη τέτοια δεν υπάρχει σε ολόκληρο το Νομό Αττικής. «Δεν θα την καταφέρεις», μου λέει ένα μέλος. «Εγώ το πέρασα πέρυσι», μου λέει ένα άλλο. «Μην την αποθαρρύνετε, ρε παιδιά». Κι ενώ οι άλλοι άνετοι μιλούσαν για heavy metal, εγώ έδινα τη μάχη με την μπριζόλα. Και τελικά τα κατάφερα.
«Εγώ πέρασα τη δοκιμασία με το ζυγούρι. Δεν θυμάμαι πόσο έφαγα, αλλά μετά έψαχνα για φαρμακείο. Αυτό το θυμάμαι πολύ καλά», μου λέει η Ευγενία Κανελλοπούλου, μέλος της λέσχης από το 2005 για να μου αποκαλύψει: «η ιδιότητά μου είναι ιχνηλάτης. Το έργο μου είναι να ανακαλύπτω καλές ταβέρνες και εστιατόρια στην Αθήνα και όχι μόνο. Πηγαίνω πολλές φορές για φαγητό. Μπήκα σε αυτή τη διαδικασία για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι αυτός που είπαν και τα παιδιά, για την παρέα. Ο δεύτερος και πιο σημαντικός είναι για να αποδείξουμε εμείς τα κορίτσια ότι η γυναίκα δεν είναι μόνο σαλάτα και φρούτο. Μια γυναίκα μπορεί να κοντράρει τον άνδρα στα δυνατά του σημεία, δηλαδή στα κοψίδια και τα παρελκόμενα. Τα κορίτσια δεν είναι ανορεκτικά».
Το ότι η παρέα, πάντως, τρώει καλά φάνηκε από την παραγγελία η οποία κράτησε ώρα. Οι χορτοφάγοι καλό είναι να αποφύγουν τόσο την όλη διαδικασία, καθώς και τη μύηση, μιας και το κοψίδι είναι απαραίτητο πιάτο πάνω στο τραπέζι. Όσο για το πώς θα βρείτε την ομάδα των «Δειπνοσοφιστών»; «Δεν μας βρίσκουν, τους βρίσκουμε. Αρκεί να είναι καλοφαγάδες», είναι η απάντηση.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2008/09/20/200908%2028.pdf

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου


Ξεκινάει απόψε το 21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (τυπικά ξεκίνησε χθες με την πρεμιέρα της νέας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη» στον κινηματογράφο «Απόλλων»). Όπως πάντα, αν και λιγότερο πληθωρικό απ' τ' άλλα φεστιβάλ του φθινοπώρου, είναι επικεντρωμένο στο σινεμά της ηπείρου μας, πλην ελάχιστων εκλεκτών εξαιρέσεων.
Με τη φετινή διοργάνωση, το πρώτο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας που ξεκίνησε το 1988 με αφορμή την ανακήρυξη της χρονιάς εκείνης από το Ευρωπαϊκό συμβούλιο ως «Χρονιά Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης», μπαίνει στην τρίτη δεκαετία ζωής του και όπως κάθε χρόνο, στο επίκεντρο βρίσκεται η παραγωγή της Γηραιάς Ηπείρου.
Στις 11 μέρες της διάρκειας του 21ου Πανοράματος, περισσότερες από 80 ταινίες από την Ευρώπη και άλλες ηπείρους θα παρουσιαστούν στους κινηματογράφους «Απόλλων Cinemax Class» (9-19 Οκτωβρίου) και «Μικρόκοσμος Filmcenter» (9-15 Οκτωβρίου).
Στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ πρόσφατες ευρωπαϊκές παραγωγές, διαγωνίζονται για το βραβείο της «Ελευθεροτυπίας» και το βραβείο της Διεθνούς Κριτικής (FIPRESCI), ενώ, επιτροπή νέων, από τους αναγνώστες του περιοδικού «Αθηνόραμα» θα απονείμουν το δικό τους Βραβείο Κοινού.
Στο τμήμα «Σε πρώτη προβολή», με ταινίες σε avant-premiere από διάφορα διεθνή φεστιβάλ, το Πανόραμα θα προβάλει περισσότερες από 20 ταινίες, ανάμεσά τους και οι:
«Ήρεμο Χάος» του Αντονέλο Γκριμάλντι (από το φεστιβάλ Βερολίνου) με τον Νάνι Μορέτι και τη Βαλέρια Γκολίνο, «Περί Τυφλότητος» του Φερνάντο Μεϊρέγιες (από το φεστιβάλ Κανών), διασκευή του μυθιστορήματος του Χοσέ Σαραμάνγκο, με τη Τζουλιάν Μουρ, «12», ριμέικ του αμερικανικού δικαστικού θρίλερ «Οι 12 Ένορκοι» από τον Ρώσο Νικίτα Μιχάλκοφ, «Pride and Glory» με τους Έντουαρντ Νόρτον-Κόλιν Φάρελ, η επίμαχη ταινία «Σκιές» του Σκοπιανού σκηνοθέτη Μίλτσο Μαντσέφσκι, κ.α..

ΣΕΞ & ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Το μεγάλο αφιέρωμα του φετινού Πανοράματος έχει για τίτλο «Σεξ και έρωτας στον κινηματογράφο» και παρουσιάζει μια μεγάλη επιλογή ταινιών (με μερικές πολύ σπάνιες) που καταπιάνονται με διάφορες πτυχές του έρωτα: από τον «τρελό» έρωτα που ύμνησαν οι σουρεαλιστές μέχρι την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα καθώς και τις διάφορες πτυχές του σεξ (ετεροφυλοφιλία, ομοφυλοφιλία, σαδομαζοχισμός, κ.ά.). Ανάμεσα στις ταινίες και οι:
• «Χρυσή εποχή» του Λούις Μπουνιουέλ. Το ανεπανάληπτο αριστούργημα του σουρεαλισμού, η «Χρυσή Εποχή», που γύρισε το 1930, αποτυπώνει το μίσος των σουρεαλιστών για το κατεστημένο, την εκκλησία, την πατρίδα και το κράτος, μέσα από αλλόκοτες εικόνες και σύμβολα.
• «Γκότο, το Νησί του Έρωτα» του Βαλέριαν Μπορόβτζικ, μια αισθησιακή, σουρεαλιστική παραβολή για την απολυταρχική κυβέρνηση ενός απομονωμένου νησιού, η οποία καταλύεται από πόθο και προδοσία.
• «Blonde Venus» του Τζόζεφ φον Στέρνμπεργκ, με τη θεϊκή Μάρλεν Ντίτριχ, στο ρόλο μιας πρώην τραγουδίστριας σε νυχτερινό κλαμπ και νυν νοικοκυράς, η οποία αποφασίζει να ανανεώσει τη καριέρα της ως τραγουδίστρια όταν ο σύζυγός της χρειαστεί χρήματα για μία σωτήρια εγχείρηση.
• «Πίτερ Ίμπετσον» του Χένρι Χάθαγουεϊ, με τον Γκάρι Κούπερ, ένα ονειρικό σμίξιμο του έρωτα με την αγάπη, των ονείρων με την πραγματικότητα, του χώρου με τον χρόνο. Ο αρχιτέκτονας Ίμπετσον προσλαμβάνεται από τον Δούκα του Towers για να σχεδιάσει ένα κτίριο, ανακαλύπτοντας όμως στην πορεία πως η Δούκισσα, δεν είναι άλλη τον παιδικό του έρωτα.
• «Τζίλντα» του Τσάρλς Βίντορ, με την Ρίτα Χέιγουορθ, σε ένα ρόλο που καθόρισε όσο λίγες τα σεξ απίλ πρότυπα του 20ου αιώνα. Στην Αργεντινή, ο τζογαδόρος Τζόνι Φάρελ, συμμετέχει σε μια ληστεία και αφού διασώζεται από τον πλούσιο ιδιοκτήτη καζίνο, Μπέιλιν Μάντσον, γίνεται το δεξί του χέρι. Ο Μπέιλιν παντρεύεται την Τζίλντα, μια πρώην ερωμένη του Τζόνι και η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν ο νιόπαντρος σύζυγος εξαφανίζεται.
• «Maitresse» του Μπαρμπέτ Σέντερ. Ένας διαρρήκτης εισβάλλει στο σπίτι μιας επαγγελματίας «αφέντρας» και καταλήγει να δουλεύει γι’ αυτήν.
• «Big Bang, A Juvenile Love» του Τακάκι Μίικε, μία ομοερωτική, δραματική ταινία φυλακής, ένα σύνολο χορογραφημένων συμβολισμών, υπό συνθήκες απόλυτης κινηματογραφικής ελευθερίας.
• «Blind Beast» του Γιασούζο Μασουμούρα. Ένας εκ γενετής τυφλός γλύπτης με υπέρ-αναπτυγμένη την αίσθηση της αφής, ερωτεύεται το άγαλμα ενός μοντέλου, φοβούμενος όμως ότι εκείνη δε θα δεχτεί να του ποζάρει την κλείνει στο εφιαλτικό του στούντιο για μια ακραία παρέλαση φετιχιστικών και σαδομαζοχιστικών παθών η απεικόνιση των οποίων εντυπωσιάζει με την τόλμη της.
• «A Hole in My Heart». Η τολμηρή ταινία του Λούκας Μούντισον, εξιστορεί την ιστορία ενός ερασιτέχνη σκηνοθέτη πορνό που καλεί σπίτι ένα βίαιο bodybuilder και μια εκκολαπτόμενη πορνοστάρ. Οι τρεις τους, θα φτάσουν στην απόλυτη σεξουαλική υπερβολή, με τον προβληματικό γιο του οικοδεσπότη να παρακολουθεί από το δωμάτιό του.
• Επιλογή από τις ταινίες του Αμερικανού πειραματικού σκηνοθέτη Κένεθ Άνγκερ, εκ των θεμελιωτών του Queer Cinema, στον οποίο και είχε αποδοθεί ο τίτλος του «πάπα της αμερικανικής avant garde σκηνής».

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσης τα ακόλουθα αφιερώματα:

• «Η Επόμενη Μέρα» με ταινίες επιστημονικής φαντασίας αλλά και με οικολογικά και μελλοντολογικά προβλήματα: «La Jetee» του Κρις Μαρκέρ, «Ουλτσχάν» του Φόλκερ Σλέντορφ, «Οι 12 Πίθηκοι» του Τέρι Γκίλιαμ, «Kes» του Κεν Λόουτς, κ.ά.
• «Δεύτερη Ευκαιρία», με ένα ζευγάρι σπουδαίων ταινιών που υποτιμήθηκαν από κοινό και κριτική: «Η Καλύτερη Παρέα» του Ρόμπερτ Ολτμαν και «The Wayward Cloud» του Τσάι Μινγκ-Λιανγκ.
• Αλέν Κορνό – αφιέρωμα στο διάσημο Γάλλο σκηνοθέτη που έχει προσφέρει μερικά κλασικά φιλμ νουάρ όπως το κουαρτέτο των «Ο Σκληρός Νόμος του Επιθεωρητή
• Ελληνικό σινεμά φαντασίας: Ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα που απαρτίζεται από μια επιλογή χαρακτηριστικών ταινιών: «Ο Φόβος» του Κώστα Μανουσάκη, «Τα Σημάδια της Νύχτας» του Πάνου Κοκκινόπουλου, «Βιοτεχνία Ονείρων» του Τάσου Μπουλμέτη, «Στη Σκιά Του Φόβου» του Γιώργου Καρυπίδη, «Η Νύχτα με τη Σιλένα» του Δημήτρη Παναγιωτάτου, «Πρωινή Περίπολος» του Νίκου Νικολαϊδη, κ.ά.

Ανάμεσα στους φετινούς τιμώμενους του Πανοράματος θα είναι και οι σκηνοθέτες Κεν Λόουτς και Αλέν Κορνό, όπως και οι Έλληνες Διονύσης Φωτόπουλος και Μάνος Ζαχαρίας.

21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου από την Ελευθεροτυπία.
9-19 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους Απόλλων Cinemax Class και Μικρόκοσμος Filmcenter.

Καλή θέαση.

http://www.panoramafest.com/newsdetails.php?id=1

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Θεατές στις δίκες μας ενοχές


Μαζική παράνοια; Πλήρης αδιαφορία για το μέλλον; Μερικές φορές τα αποτελέσματα των μετρήσεων για το τι πιστεύει η κοινή γνώμη κάνουν ακόμα και τους πιο έμπειρους επιστήμονες να σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Αυτό έγινε και με το τελευταίο Eυρωβαρόμετρο σε σχέση με τις κλιματικές αλλαγές που παρουσίασε στις Βρυξέλλες ο αρμόδιος επίτροπος Σταύρος Δήμας. Ενώ λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών έχει κατανοήσει τη σοβαρότητα του προβλήματος, πολλοί παραδέχονται ότι δεν κάνουν αρκετά για να βοηθήσουν στην αντιμετώπισή του. Κατά κάποιον τρόπο οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν γίνει απλοί θεατές των δικών τους ενοχών, τις οποίες και δημόσια ομολογούν.
Μια πρώτη εκτίμηση αυτής της μάλλον αντιφατικής έρευνας αναφέρεται σε δύο βασικές αιτίες του προβλήματος. Η πρώτη έχει να κάνει πιθανότατα με αυτό που λέμε «υπερβολική δόση πληροφόρησης». Οι πολίτες μπορεί να έχουν ακούσει και ξανακούσει για το πρόβλημα, αλλά αυτό γίνεται με έναν προφανώς καθαρά επιφανειακό τρόπο. Έτσι οι τέσσερις στους δέκα δηλώνουν ότι δεν έχουν εικόνα για τα ακριβή αίτια του προβλήματος και για τις μεθόδους αντιμετώπισής του. Φταίνε η εντυπωσιοθηρία των δημοσιογράφων και η δική τους άγνοια για πράγματα που αναφέρουν ως είδηση, αλλά δεν μπορούν να συμβάλουν και στην κατανόησή τους;
Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με τα πρότυπα που δίνουν κυβερνήσεις, υπηρεσίες και φορείς. Οι πολίτες θεωρούν ότι οι υπεύθυνοι δεν κάνουν όσα θα όφειλαν για να αντιπαλέψουν την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αυτό από κάποια στιγμή και μετά μετατρέπεται και σε ένα είδος άλλοθι για τη δική τους προσωπική αδράνεια.
Σημεία των καιρών, θα πείτε. Η απαξίωση των κρατικών θεσμών και της παραδοσιακής πολιτικής που παρατηρείται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και η κατανάλωση «προτηγανισμένων» ειδήσεων στα τηλεοπτικά ταχυφαγεία της ενημέρωσης δεν κάνουν τους πολίτες να ξυπνήσουν και να αντιδράσουν. Τους κάνουν μάλλον πιο απαθείς και μοιρολάτρες. Τα Μέσα λειτουργούν εδώ μάλλον ως μηχανισμοί εκτόνωσης της αντίδρασης, παρά ουσιαστικής μορφοποίησής της.
Ακούμε, ας πούμε, για τα παράνομα λατομεία και τις χωματερές στην περιοχή μας, πετάμε ένα «τίποτε δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα» και μετά πάμε και πετάμε την πλαστική μας σακουλίτσα με τα σκουπίδια στον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Κι έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ψιθυρίζοντας ότι «όταν θα σοβαρευτεί το κράτος και οι μεγαλοβιομήχανοι, θα αλλάξουμε και εμείς συμπεριφορά». Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι και η αντιμετώπιση του άλλου μεγαλύτερου φόβου των Ευρωπαίων, της φτώχειας δηλαδή, περιορίζεται σε ανάλογες ατομικές λύσεις και άλλοθι...
Τη μεγαλύτερη ανησυχία για το ζήτημα των κλιματικών αλλαγών εκφράζουν οι Κύπριοι σε ποσοστό 96% και ακολουθούν οι Έλληνες με 90% και οι Σλοβένοι με 80%.
Συνολικά, ο φόβος για το περιβάλλον φτάνει στην Ευρώπη κατά μέσο όρο το 62% και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ανησυχία των πολιτών μετά τη φτώχεια με 68%.
Οι πιο ανέμελοι για το μέλλον του πλανήτη είναι οι Τσέχοι. Μόνο το 45% ανησυχεί, κάτι που εκτιμάται ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην άρνηση του προβλήματος από νεοσυντηρητικούς πολιτικούς όπως ο πρόεδρος Βάτσλαβ Κλάους.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2008/09/20/Review/review_67%2021.pdf

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Δημοσκοπήσεις


Κατ' αρχήν, τι είναι δημοσκόπηση; Δημοσκόπηση είναι η επιστημονική αποτύπωση μιας επιθυμίας που θέλει να γίνει πραγματικότητα. Πολιτική δημοσκόπηση κατ' επέκταση είναι η επιστημονική απόπειρα ενός κόμματος να γίνει κυβέρνηση, και μιας κυβέρνησης να μείνει κυβέρνηση, υποκαθιστώντας την ψήφο με τον ψίθυρο.
Ελληνική δημοσκόπηση είναι η πλύση εγκεφάλου, που γίνεται μεταξύ εταιρειών, τηλεόρασης και τούμπαλιν. Πάρε μια δημοσκόπηση, φώναξέ την από τα πέντε έξι κανάλια, φτιάξε κλίμα, ξανακάνε μια νέα δημοσκόπηση, στηριγμένη στο νέο κλίμα και το 'κανες το virtual πραγματικότητα.
Γιατί, με τον πιο ρεαλιστικό ορισμό, δημοσκόπηση είναι η απόπειρα να πουληθεί η ερώτηση ως απάντηση. Ακόμα πιο μπακάλικα, να πουληθεί αυτό που θέλω εγώ σαν να είναι αυτό που θες εσύ. Είτε είναι απορρυπαντικό, είτε έπιπλο, είτε κόμμα.
Τους τελευταίους 2 μήνες, γίνονται τουλάχιστον 5 (πέντε) δημόσιες δημοσκοπήσεις τη βδομάδα (γιατί αφανείς γίνονται ολοχρονίς διαρκώς) για να βρεθεί τι θέλουν και τι δεν θέλουν οι ψηφοφόροι για να κυβερνηθούν. Πραγματοποιούνται από το τηλέφωνο και σε 1.000-1.600 ανθρώπους.
Άμα συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός, σε λίγες βδομάδες θα έρχεται πρώτο κόμμα το άει γαμήσου, με το συμπάθειο. Και τώρα αυτό έρχεται και πρώτο και δεύτερο κόμμα, αλλά με άλλα ονόματα. Σε λίγο θα απαντάται με το δικό του και θα απευθύνεται και στις εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Αν θέλεις να ξεφτιλίσεις μια έννοια φέρτην στην Ελλάδα. Παράδειγμα: Η σχετική πλειοψηφία των πολιτών (29%) δηλώνει ότι αύριο θα ψήφιζε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το 80% των ερωτηθέντων σε άλλη ερώτηση στο ίδιο γκάλοπ απαντάει ότι θέλει η παρούσα κυβέρνηση να εξαντλήσει την 4ετία. Συμπέρασμα: Η κυβέρνηση έχει τη στήριξη και αυτών που ψηφίζουν τον αντίπαλό της!
Απάντηση στο σύνολο των ψηφοφόρων: Βαθμός ενημέρωσης για την ομιλία του πρωθυπουργού στην Κ. Επιτροπή: 51,8% πολύ και αρκετά ενημερωμένος 47,4% λίγο και καθόλου ενημερωμένος.
Απάντηση στο σύνολο των ψηφοφόρων: Αξιολογώ θετικά και μάλλον θετικά την ομιλία: 35,3%, αρνητικά και μάλλον αρνητικά: 40,4%.
Συμπέρασμα: Δεν θέλουν την αξιωματική αντιπολίτευση για αξιωματική αντιπολίτευση.
Άποψη για το έργο της κυβέρνησης: Αρνητική και μάλλον αρνητική: 70,6%.
Άποψη για το έργο της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Αρνητική και μάλλον αρνητική: 65,2%.
Συμπέρασμα: Άλλο έργο.
Άποψη για τον Κ. Καραμανλή ως πρωθυπουργό: Αρνητική και μάλλον αρνητική: 55,6%.
Άποψη για τον Γ. Παπανδρέου ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Αρνητική και μάλλον αρνητική: 61,2%.
Συμπέρασμα: Ο λαός μάλλον θέλει τον Γιώργο πρωθυπουργό και τον Καραμανλή αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ερώτηση: Ποιά θέματα θεωρείτε ικανά να καθορίσουν την πολιτική σας προτίμηση;
Απάντηση: Της οικονομίας: 73,9%. Τα σκάνδαλα: 8,2%. Της παιδείας: 6,5%. Της υγείας: 5,4%.
Συμπέρασμα: Η ευχή όλων στις καθημερινές σχέσεις «πρώτα η υγεία» είναι μούφα.
Άλλο συμπέρασμα: Τι να την κάνεις την παιδεία άμα δεν έχεις φράγκο.
Ερώτηση: Ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός ανάμεσα στον Καραμανλή και τον Παπανδρέου;
Απάντηση: Καραμανλής 42,1%%, Παπανδρέου 30,5%, κανένας 26,2%.
Πρόθεση ψήφου: Ν.Δ. 28%, ΠΑΣΟΚ 29,2%.
Συμπέρασμα: Οι πολίτες θέλουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Καραμανλή.
Ερώτηση: Αν την επόμενη Κυριακή γίνονταν εκλογές, ποιο κόμμα θα έβγαινε πρώτο;
Απάντηση: Ν.Δ. 43,3%, ΠΑΣΟΚ 38,4%. Άλλο 3,7%.
Συμπέρασμα: Πάνω από 3,7% των ψηφοφόρων (περίπου 250.000 άνθρωποι) χρειάζονται ψυχιατρική παρακολούθηση.
Το κορυφαίο: Σε όλα τα γκάλοπ εδώ και χρόνια προβλέπεται στατιστικό λάθος ± 2 έως 2,5 μονάδες για το πρώτο κόμμα. Αυτό σημαίνει πως όταν λέμε ότι προηγείται με 0,5 ως 1,5 μονάδα το ένα κόμμα, στην πραγματικότητα μπορεί να προηγείται στο άλλο!
Ερώτηση: Τι πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός για ν' αντιμετωπίσει τα προβλήματα;
Απάντηση: 41,6% ριζικό ανασχηματισμό, 19,4% πρόωρες εκλογές, 19,6% να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή.
Συμπέρασμα: Άμα βάλει τον Χανόπουλο στη θέση του Παυλόπουλου θ' αλλάξει η Ελλάδα.
Οι αναποφάσιστοι (15,4% του δείγματος): Ποιο κόμμα θα θέλανε πρώτο;
Απάντηση: Αδιάφορο 58,6%, Ν.Δ. 15,8, ΠΑΣΟΚ 14,8%.
Ερώτηση: Ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός; Καραμανλής 44,3%, Παπανδρέου 11,4%, κανένας 42,1%.
Συμπέρασμα: Θέλουν Καραμανλή ηγέτη του αδιάφορου. Σάμπως δεν τον έχουν;

Δεδομένου ότι μια κυβέρνηση για να πέσει πρέπει να χάσει τη δεδηλωμένη, δηλαδή να καταψηφιστεί στη Βουλή από 151 βουλευτές και δεδομένου, ότι οι 10 βουλευτές του Καρατζαφέρη δεν θα την καταψηφίσουν ποτέ, όπως έχουν δηλώσει ευθέως, τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών μοιάζουν με τα σενάρια των τηλεοπτικών σειρών: Στο πόδι, για λαϊκή κατανάλωση, προς χάριν της επόμενης κονόμας. Που είναι πέντε χρόνια έξω από τη μάσα.

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=55219360,47007424,61189184