Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Athens Summer Live 2008 (μέρος 2ο)

ΙΟΥΝΙΟΣ

3-4/6 Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και φίλοι (Σαββόπουλος, Μικρούτσικος, Παπακωνσταντίνου, Τσανακλίδου, Τσακνής, Στόκας, Πλιάτσικας, Θηβαίος), Θέατρο Λυκαβηττού

5/6 Παπακωνσταντίνου, Μπουλάς, Ζουγανέλης, Θηβαίος, Πάρκο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης»

19/6 Ελευθερία Αρβανιτάκη – Δήμητρα Γαλάνη, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

24/6 Παπακωνσταντίνου, Μπουλάς, Ζουγανέλης, Θηβαίος, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

27-28/6 Σταμάτης Κραουνάκης, Ηρώδειο

30/6 Σωκράτης Μάλαμας, Θέατρο Βράχων Βύρωνα


ΙΟΥΛΙΟΣ

3/7 Μελίνα Κανά, Λιζέτα Καλημέρη, Ορφέας Περίδης, Θέατρο Βράχων Βύρωνα

6-7/7 Νίκος Πορτοκάλογλου και φίλοι (Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Νίκος Ζιώγαλας), Ηρώδειο

13/7 Σταύρος Ξαρχάκος - Μαρία Φαραντούρη – Μανόλης Μητσιάς, Ηρώδειο

25-26/7 Μαρία Φαραντούρη, μικρή Επίδαυρος

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Σχολεία - θερμοκήπια


Μπαίνοντας στο σύμπαν του εκπαιδευτικού μας συστήματος –αφήνοντας απ’ έξω τον πλανήτη τριτοβάθμια εκπαίδευση- έχεις μία αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη ζώνη του λυκόφωτος. Σου μπαίνουν ιδέες. Για αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τα σχολεία μας, θέλεις να φωνάξεις, να δείρεις όποιον βρεις μπροστά σου. Νομίζεις ότι όλοι αυτοί ανήκουν σε μία σκοτεινή ομάδα, που έχουν αναγάγει τη διαστροφή σε ανέκδοτο. Ή έχουν ως μοναδικό στόχο την καταστροφή, την απάλειψη της λεγόμενης γενικής μόρφωσης, την πνευματική γενοκτονία τεράστιων πληθυσμών. Μετά πάλι αμφιβάλλεις: «Μήπως εγώ είμαι ένας ξεπερασμένος άνθρωπος που μεγάλωσε με παρωχημένες ιδέες και ιδανικά που δεν έχουν θέση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, σύμφωνα με τις απόψεις των κρατούντων;».
Τελικά ή εγώ είμαι εξωγήινος ή αυτοί, δηλαδή κυβερνήσεις, υπουργεία, αξιωματούχοι, εκπαιδευτικές συντεχνίες και η πλειοψηφία των γονέων που έχουν επιλέξει το χάος, με μοναδική επιβράβευση την είσοδο σε μία καλή ανώτατη σχολή και την ένταξη των παιδιών τους σε ένα κόσμο από χρήσιμα κουμπιά, που θα πατούν τα αφεντικά κατά το δοκούν. Πάνω απ’ όλα, όμως, έχουν δημιουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα προσαρμοσμένο πάνω στο φροντιστήριο, στα ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά και στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ένα σύστημα που βάζει τους μαθητές από το Γυμνάσιο -γιατί όχι και από το Δημοτικό; - στο λούκι της υπερεντατικοποίησης με μοναδικό στόχο την εισαγωγή στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Δίχως καμία ποιοτική αξία - όλοι θύματα της ποσότητας. Όπως παρατηρεί και η καθηγήτρια Φάνη Βελίδου, με 25 χρόνια προϋπηρεσίας, «σήμερα έχουμε 16χρονους μαθητές που μπορούν να λύσουν μία άσκηση για τελειόφοιτους του Μαθηματικού, ενώ δεν γνωρίζουν ποια είναι η πρωτεύουσα της Ημαθίας ή τι ήταν ο Σεφέρης».
Και ίσως να μη μάθουν ποτέ ως μαθητές σε ποιο νομό βρίσκεται η Βέροια ή γιατί πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Έλληνας ποιητής αν συνεχιστεί αυτή η εμμονή των εκάστοτε υπουργών Παιδείας να συνδυάζουν το όνομά τους με μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που εξαντλείται στον τρόπο εισαγωγής των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως επισημαίνει και ο εκπρόσωπος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, Πολυζώης Μπούμπουρας. «Οι όποιες αλλαγές ξεκινούν από τα ΑΕΙ και ΤΕΙ και κατεβαίνουν προς τις πιο κάτω βαθμίδες, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα φτάσουν και μέχρι το νηπιαγωγείο. Το σωστό, φυσικά, θα ήταν να ξεκινά ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός από την προσχολική αγωγή και να φτάνει μέχρι το τέλος του Λυκείου και τα Πανεπιστήμια, γιατί τότε θα έχει απαντηθεί και το ερώτημα τι σχολείο θέλουμε ή, αλλιώς διατυπωμένο, τι πολίτη θέλουμε να διαμορφώσουμε», μας λέει ο ίδιος. Καθοριστική κουβέντα. «Τι πολίτη θέλουμε να διαμορφώσουμε;». Είναι προφανές ότι θέλουν να διαμορφώσουν έναν πολίτη βολικό, ημιμαθή, αν είναι δυνατόν και δίχως ανησυχίες πέρα από την απόκτηση ενός πολυτελούς SUV…
Παρατηρώντας προσεκτικά τους μαθητές του δημοτικού σχολείου στο σχόλασμα, βλέπουμε παιδιά με αγριεμένο μάτι να κουβαλούν μία τεράστια σε όγκο και βάρος τσάντα. Γέρνουν μπροστά και αγκομαχούν σαν τον Σπάρτακο, πριν ξεκινήσει τη μεγάλη του πορεία για το σπάσιμο των δεσμών και την ελευθερία. Καταλαβαίνεις ότι οι επόμενες γενιές θα πάσχουν, εκτός όλων των άλλων έντονων ψυχολογικών ή μορφωτικών συμπτωμάτων που θα τους αφήσει το σχολείο, από βαριά σκολίωση. Με δεδομένη αυτή την εξέλιξη θεωρείται βέβαιο ότι τα επαγγέλματα του μέλλοντος, που θα έχουν εξασφαλισμένη πελατεία, θα είναι του ορθοπεδικού και του κατασκευαστή κηδεμόνων (η πανοπλία που στηρίζει τη σπονδυλική στήλη) που απαιτούνται για τη θεραπεία των σοβαρότερων παθήσεων της σπονδυλικής στήλης. Είναι η πρώτη και χειροπιαστή συνεισφορά του δημοτικού σχολείου στους μπόμπιρες των τελευταίων ετών. Η εθνική μας σκολίωση…
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, που ορισμένοι μπορούν να τη δουν ως και θετική. Αυτή της «δεύτερης ευκαιρίας» στη μάθηση για τους γονείς. Θα μπορούσε να είναι και διά βίου αν είχαν τα εφόδια, την υπομονή και το ψυχικό σθένος να παρακολουθήσουν τα μαθήματα του Γυμνασίου ή του Λυκείου. Το εκπαιδευτικό σύστημα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης λες και είναι κομμένο και ραμμένο για τους γονείς! Φεύγουν τα παιδιά από το σχολείο άδεια από γνώσεις, μπλεγμένα από την τεράστια διδακτέα ύλη, «που πρέπει να βγει πάση θυσία», σύμφωνα με τις άνωθεν εντολές, συγχυσμένα από τα αποκρουστικά βιβλία, απορημένα κάποιες φορές από την αδιαφορία της δασκάλας και πρέπει να έρθουν οι γονείς να αναλάβουν δράση, με όποια εφόδια έχουν. Οι γονείς θα πρέπει να ξέρουν την ύλη για να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Από τη μυθολογία, την αρχαία ελληνική ιστορία, τη γραμματική, τα μαθηματικά μέχρι όλα αυτά που γεμίζουν το «ωρολόγιο πρόγραμμα».
Ένα σύστημα που καταπίνει τον παιδικό ενθουσιασμό και δημιουργεί μια απέχθεια για το σχολείο, τη μάθηση. Μια διδακτέα ύλη που, αντί να συνθέτει ένα πεδίο γνώσεων, δημιουργεί ένα χάος στο μυαλό των παιδιών και μαύρες τρύπες στο υποσυνείδητο. Ένα πακέτο πολυάριθμων βιβλίων που αγνοούν τι θα πει συνδυαστική σκέψη και συντελούν ουσιαστικά και καθοριστικά στην εξαχρείωση, στην απαξίωση της μόρφωσης – μιας γενικής μόρφωσης που είναι απαραίτητη για την πρόοδο της ανθρωπότητας, της κοινωνίας, ακόμη και της βελτίωσης του πολιτικού μας συστήματος ή του κοινωνικού μας ιστού. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ, είναι ελάχιστα τα βιβλία που ξεπερνούν τη βάση καταλληλότητας. «Τα σχολικά βιβλία αναλώνονται, όπως τονίζει η ΟΛΜΕ, σε ασπόνδυλες, κατακερματισμένες πληροφορίες και δεν παρέχουν ολοκληρωμένη γνώση. Υποβαθμίζουν τη στέρεη, γενική παιδεία υπέρ των δεξιοτήτων, με στόχο να διαμορφώσουν προσαρμοστικούς εργαζόμενους στη διαρκώς μεταβαλλόμενη αγορά εργασίας».Μία ήπια κριτική –ακόμη και των εκπαιδευτικών- αναφέρει ότι όλα τα εκπαιδευτικά προγράμματα και σχέδια είναι επαρκώς καλά για έναν άριστο μαθητή. Μπούρδες χειρότερες και από τις πολιτικές δικαιολογίες όταν καιγόταν όλη η Ελλάδα. Ένα παιδί που διαθέτει το χαρακτήρα, τη θέληση και την ευφυΐα για να γίνει άριστος μαθητής δεν έχει προβλήματα με μαθήματα και βιβλία. Το «Χρυσό Οδηγό» να του δώσεις θα καταφέρει να μορφωθεί και να σπουδάσει. Όλα τα άλλα είναι αποτέλεσμα της γνωστής και πετυχημένης μεθόδου της «παπαγαλίας», που επιβραβεύει η πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, και για αυτό έχει ακόμα τεράστια πέραση και -κυρίως- αμείβεται πλουσιοπάροχα.
Με την ολοκλήρωση του Δημοτικού όλοι έχουν πάρει το μάθημά τους. Οι γονείς πλέον έχουν μπει για καλά στο παιχνίδι της εντατικοποίησης ή έχουν υποταχθεί. Σίγουρα, πάντως, εγκαταλείπουν το ρόλο του δασκάλου πριν σκουρύνουν κι άλλο τα πράγματα και αναθέτουν αυτό το ρόλο στον καλοπληρωμένο φροντιστή ή φροντιστήριο. Και όσο περνούν τα χρόνια ανοίγουν όλο και περισσότερο το πορτοφόλι τους. Σύμφωνα με υπολογισμούς των εκπαιδευτικών, πληρώνουμε πάνω από ένα δισ. ευρώ το χρόνο για το σχολείο των παιδιών μας. Εντάξει το «δημόσια», αλλά αυτό το «δωρεάν» και εκείνο το «Παιδεία» τι το ήθελαν. Και το εντελώς σουρεαλιστικό είναι ότι οι μαθητές του Λυκείου, του Γυμνασίου, αλλά και οι φοιτητές βγάζουν όλη την οργή τους στους δρόμους της Αθήνας θέλοντας να προασπίσουν ή σωστότερα να βελτιώσουν αυτό το σύστημα. Μα, έχει περιθώρια βελτίωσης αυτό το σύστημα, που αγγίζει την «τελειότητα»; Ακόμη και αν γινόταν δεκτό το αίτημα της γενιάς του 114, το 15 τοις εκατό του προϋπολογισμού να δοθεί για την Παιδεία, το αποτέλεσμα θα βελτιωνόταν μόνο σε επίπεδο σχολικών κτιρίων. Όλα τα άλλα θα έπεφταν στην τρύπα των προσλήψεων, σε ασύστολες σπατάλες, στο βόλεμα ακόμη περισσότερων «δικών μας παιδιών». Προσέξτε. Το Γυμνάσιο ίσως είναι το χρησιμότερο κομμάτι της εκπαίδευσης, αφού γονείς και μαθητές (αυτό βεβαίως ελέγχεται) δεν έχουν μπει ακόμη στο όνειρο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όμως, αυτή η μαθητική και κάπως εκπαιδευτική παρένθεση δεν κρατά και πολύ. Το Λύκειο είναι όλα τα λεφτά (στην κυριολεξία) στην παραφροσύνη που διέπει το σύστημα και όλους τους πρωταγωνιστές. Τα παιδιά μπαίνουν με ένα πνεύμα ανταγωνιστικότητας, που θα τους φέρει στην καταξίωση του Πανεπιστημίου ή του Πολυτεχνείου και θα κόψει τη μουρμούρα των γονιών. Άσε που τις περισσότερες φορές η επιτυχία στις εξετάσεις μπορεί να συνδυαστεί και με ένα δυνατό δώρο –ίσως και «ένα σπορ αυτοκινητάκι, να έχει το παιδί να πηγαίνει στη σχολή…». Το εκπαιδευτικό σύστημα απλό. Όλοι οι μαθητές, εκτός σπάνιων εξαιρέσεων, μπορούν να περάσουν τις τάξεις και να πάρουν το απολυτήριο. Αυτό όμως έτσι φαίνεται – δεν είναι. Γιατί ο στόχος είναι η προσήλωση του μαθητή στα έξι μαθήματα που θα διαλέξει για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις και να αγνοήσει εντελώς τα υπόλοιπα. Βεβαίως, μπορεί να αγνοήσει και το ίδιο το σχολείο, αφού όλα τα εφόδια του τα παρέχει το φροντιστήριο. Μην απορείτε, αυτό συμβαίνει σχεδόν με τα περισσότερα παιδιά. Έτσι, οι μαθητές, όπως μας είπε η κ. Βελίδου αλλά και άλλοι καθηγητές, χωρίζονται πλέον σε καλούς και κακούς μαθητές – εδώ ο «μεσαίος χώρος», η πλειονότητα των προηγούμενων δεκαετιών έχει εξαφανιστεί, δεν υπάρχει. Το μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ Θέμης Κοτσιφάκης το λέει ξεκάθαρα:
«Πρόκειται για ένα σχολείο που περιθωριοποιεί τους φτωχούς και αδύνατους μαθητές, τους μετανάστες, τις μειονότητες, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το Λύκειο παραμένει ένα εξεταστικό κέντρο, που λειτουργεί με απάνθρωπους ρυθμούς. Στο σχολείο αυτό προχωρούν οι λίγοι και μένουν πίσω οι πολλοί. Και όλοι ανεξαιρέτως χρειάζονται φροντιστήριο».
Οι καλοί είναι αυτοί που τρέχουν να προλάβουν να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Άριστοι στα μαθήματα που διαλέγουν, αλλά «κούτσουρα» με όλα τα άλλα. Το σύστημα, όμως, έχει προνοήσει. Κανένας δεν μπορεί να μείνει. Υπάρχουν και οι κακοί μαθητές. Αυτοί που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους ξέφρενους ρυθμούς ή αυτοί που δεν τους γουστάρουν τα γράμματα αλλά οι τσαμπουκάδες, η παραβατικότητα, τουλάχιστον φαινομενικά. Όπως μου είπε παλαιός λυκειάρχης, στόχος είναι να κρατήσουμε αυτά τα παιδιά εντός του σχολικού προαυλίου. Το ενδιαφέρον του μου χάιδεψε τα αφτιά. Αλλά, εξηγεί η κ. Βελίδου, «αυτά τα παιδιά δεν κρατιούνται με αυτό τον τρόπο». Απλώς μεταφέρουν την παραβατικότητά τους εντός του προαυλίου. Η λύση είναι να τους δώσεις ενδιαφέροντα. «Πολλές φορές αυτά τα παιδιά έχουν δεξιότητες που δεν μπορείς να φανταστείς», μου είπε. Είδα «μαχαιροβγάλτη» σε αναδάσωση που κάναμε με το σχολείο να κάνει τη δουλειά όλων των μαθητών μαζί μόνος του. Και με τόση φροντίδα και αγάπη για τα δένδρα και το δάσος». Και όμως, αυτό το παιδί ίσως πάει χαμένο, διότι όλες αυτές οι «τεχνικές σχολές» που λέγαμε παλιά μπορεί να πήραν τίτλους και βαρύγδουπες ονομασίες, αλλά είτε δεν λειτουργούν είτε υπολειτουργούν. Στις λίγες που έχουν απομείνει, όπως η Σιβιτανίδειος, μπαίνουν παιδιά που οι γονείς τους έχουν μέσον». Το βεβαιώνει και ο κ. Κοτσιφάκης λέγοντας ότι «η Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση υποβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο με την ενίσχυση του χαρακτήρα της κατάρτισης. Η δευτεροβάθμια ΤΕΕ βιώνει το δικό της περιορισμό με την τραγική μείωση του μαθητικού δυναμικού της. Τη σχολική χρονιά 2006-07, μόλις το 22,4% των μαθητών της Α’ τάξης του Λυκείου φοίτησε στην Α’ ΕΠΑΛ».
Αλλά ας επιστρέψουμε στους «αριστούχους», που δεν ξέρουν, όμως, πώς θα πάνε μόνοι τους στην Ακρόπολη… Είναι τόση η ένταση που κρύβουν μέσα τους για να πετύχουν, που όταν μπαίνουν (και συνειδητοποιούν πού μπήκαν…) στις ανώτατες σχολές έχουν τόσο κουραστεί ψυχολογικά, που δύσκολα μετά μπορούν να αντεπεξέλθουν. Εν ολίγοις, ένα σύστημα για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που μοιάζει περισσότερο με το δίπλωμα αυτοκινήτου. Δεν έχει σημασία να γνωρίζεις οδήγηση, αλλά να πάρεις το δίπλωμα…
Το ερώτημα είναι γιατί δεν γίνεται τίποτα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Ίσως γιατί όλοι πλέον ζούμε μόνοι μας το προσωπικό μας μαρτύριο – τα προσωπικά μας όνειρα ή καλύτερα τις φαντασιώσεις. Μόνοι μας ψάχνουμε να βρούμε τη λύση για τα παιδιά μας. Ο ένας γονιός κοιτά τον άλλο καχύποπτα και ανταγωνιστικά. Αυτό περνά και στα παιδιά μας. Αν έχεις «φάει» το θρίλερ του δημοτικού σχολείου, μετά είσαι έτοιμος να μπεις και στο «καζίνο» του Λυκείου. Να ποντάρεις τα λεφτά του σε μία πανεπιστημιακή σχολή. Αν δεν συνεννοηθούμε, θα συνεχιστεί αυτό το κερδοσκοπικό πάρτι κράτους, φροντιστηρίων, συντεχνιών, με θύματα τα παιδιά.
Για τα παιδιά του πρωθυπουργού δεν ανησυχώ. Θα λάβουν τις γνώσεις που τους χρειάζονται, θα σπουδάσουν σε κάποιο φημισμένο πανεπιστήμιο της αλλοδαπής και θα επιστρέψουν ίσως και για να μας κυβερνήσουν. Να μην ανησυχώ και για το συμπαθή -και νέο- σημερινό υπουργό Παιδείας; Ή μήπως είναι έτοιμος να περάσει αυτά που περνάμε όλοι μας, όταν με το καλό έρθει η ώρα τα παιδιά του να πάνε σχολείο και ίσως τότε συνειδητοποιήσει ότι απλώς συνέχισε το έργο όλων των προηγούμενων μεταρρυθμιστών υπουργών…
ΕΤ-REVIEW 17-5-2008

Σάββατο 24 Μαΐου 2008

Η ακρίβεια είναι υπόθεση όλων μας!


Σύμφωνα με συγκεκριμένη έρευνα που συγκρίνει τις τιμές 86 προϊόντων σε σουπερμάρκετ της Θεσσαλονίκης με τα ίδια προϊόντα της ίδιας αλυσίδας στο Βερολίνο, το γιαουρτάκι κάνει 2,49 ευρώ το κιλό εδώ και 0,93 στην πατρίδα της Ντόιτσε Τέλεκομ. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ο κόσμος δεν έχει αρχίσει να γιαουρτώνει αυτούς που πληρώνει για να τον προστατεύουν από την αισχροκέρδεια.
Να μη μιλήσουμε για τις πατάτες, που, αν και η χώρα είναι παραγωγός, κάνουν 0,8 στο συγκεκριμένο σουπερμάρκετ της Ελλάδας και 0,4 στου Βερολίνου. Και να μην πούμε ότι αυτά τα σουπερμάρκετ είναι φτηνά σε σχέση με τα μαζικά, όπου ψωνίζει ο κόσμος, και με τις λαϊκές, που έχουν γίνει κατ' ευφημισμόν λαϊκές, ενώ στις τιμές είναι αριστοκρατικές. Γιατί;
Γιατί, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και οι Έλληνες έχουν γίνει αριστοκρατικοί. Δεν τη θέλουν τη λαϊκούρα και την καταγωγή τους. Στο σπίτι η κόρη μαθαίνει το πρωί στο πιάνο Μπαχ, παρ' όλο που όλη η παιδεία της εξαντλείται από το πρωί ως το βράδυ στο αχ και βαχ.
Μία από τις τρεις μεγαλύτερες αλυσίδες ειδών σπιτιού στον κόσμο, που ήρθε κι εδώ, μετά από έρευνα αγοράς που έκανε, αύξησε την τιμή πώλησης των ειδών της στην Ελλάδα κατά 10%-20% σε σχέση με τα μαγαζιά της στη Σουηδία και την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί διαπίστωσε ότι οι Έλληνες θα απέφευγαν ένα μαγαζί με πολύ χαμηλές τιμές, επειδή δεν θα τους καταξίωνε κοινωνικά! Λόγω τιμής!
Μας έχουν πάρει χαμπάρι λοιπόν και οι ξένοι. Γιατί οι μισοί ντόπιοι μάς έχουν πάρει χαμπάρι εδώ και χρόνια και, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που λέει κι ο Επίτιμος, μας κλέβουν.
Έτσι, ψυχρά και ξάστερα. Μας κλέβουν. Χοντρέμποροι, κατασκευαστές, λιανοπωλητές, μαστόροι κάθε είδους και παροχείς υπηρεσιών, μας κλέβουν. Ξεδιάντροπα και καθημερινά. Ανεμπόδιστα. Αβάδιστα στον χώρο τους και στον χώρο μας, που λέει κι η αγγελία.
Αλλά, για να μας κλέβουν, συντρέχουν δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Τους το επιτρέπουν ο ελεγκτικός μηχανισμός και ο πελάτης. Το κράτος και εμείς. Δηλαδή, εμείς.
Μα, θα μου πείτε, με τη γνωστή ελληνική μοιρολατρική καμπούρα του Καραγκιόζη, τί να κάνουμε κι εμείς, που δεν μας προστατεύει κανείς. Μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με το «πού μας πάνε μόνους 100.000 άντρες».
Στην Ελβετία, όπου αύξησαν την τιμή του αγελαδινού οι παραγωγοί, έκοψαν το αγελαδινό οι κουτόφραγκοι εκεί και ξανάπεσε η τιμή στο πίτσι φιτίλι.
Μα εκείνοι είναι Ελβετοί, θα μου πεις, εδώ δεν γίνονται αυτά.
Ε, αφού δεν γίνονται, κάτσε να φας το αγγουράκι της Χιλής ένα ευρώ ακριβότερο απ' όσο το τρώει ο Γερμανός, που παίρνει 2.200 ευρώ κατώτερο μισθό αντί για τα 1.000 δικά σου, και αν τα πάρεις σαν μισθωτός.
Τα αγγούρια, πάντως, θα τα πάρεις.
Αλλά, είπαμε, εμείς είμαστε αριστοκράτες. Την ώρα που τραβάμε ένα κλάμα για τη φτώχεια της Μιανμάρ και της Κεντρώας Αφρικής, πετάμε κάθε μέρα περίπου μισό κιλό φαγώσιμα στα σκουπίδια. Ο καθένας!
Σύμφωνα με τη Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, που τα βλέπει φάτσα κάρτα, από το περίπου 1,3 κιλό σκουπιδιών που αναλογεί στον καθένα μας καθημερινά, το 35%-40% είναι τρόφιμα.
Δεν είναι μόνο που τα μισά από τα τρόφιμα που μας πουλάνε είναι όντως για τα σκουπίδια. Είναι η ευκολία με την οποία τα αποχτάμε, που τα πετάμε στα σκουπίδια.
Πετώντας μαζί και κάθε υποκριτικό δάκρυ για τους φτωχούς του κόσμου. Όχι για λόγους συναισθηματικούρας και τέτοια. Αλλά γιατί οι φτωχοί του κόσμου είναι φτωχοί ακριβώς επειδή εμείς τους κλέβουμε τζάμπα τις πρώτες ύλες από τις χώρες τους και τα εργατικά τους χέρια.
Έλα, ρε! Σκούπισε τις μύξες σου. Η Μιανμάρ θα ζήσει και χωρίς εσένα.
Πρόσεξε τώρα να δεις. Αυτοί οι ίδιοι, που είναι θύτες και θύματα της νοοτροπίας τους, σε ποσοστό 10% επί του πληθυσμού ζουν-δεν ζουν απ' τη μαύρη εργασία. Συγκεκριμένα 1,2 εκατομμύρια συντοπίτες είναι ανασφάλιστοι, άνεργοι, εργάτες γης και απασχολήσιμοι, που θα 'λεγε περήφανα και ο Σημίτης.
Και άλλοι 2.000.000 συντοπίτες κάνουν δεύτερη δουλειά για να τα φέρουν βόλτα, την ίδια ώρα που, σύμφωνα με την ICAP, οι Α.Ε. και ΕΠΕ της χώρας αύξησαν τα κέρδη τους κατά 11,2%, μέσο όρο, μεταφρασμένο σε 5,5 δισ. ευρώ.
Αυτοί, λοιπόν, που τους ψήφισαν οι συντοπίτες για να κυβερνάνε, μείωσαν τους φόρους αυτών που κερδίζουν, κατά 4,5 δισ. ευρώ, δεν κυνηγάνε αλλά χαϊδεύουν αυτούς που φοροδιαφεύγουν (και είναι οι 4 στους 10) και έδωσαν εντολή στις εφορίες να ψάξουν ποιος από τους μισθωτούς και συνταξιούχους έχει δεύτερη δουλειά!.
Επειδή ο επιχειρηματίας έχει να λαδώσει την εφορία και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για να φοροδιαφεύγει. Ο μισθωτός δεν έχει να λαδώσει ούτε το έντερό του καλά καλά. Όχι μόνο γιατί τα μισά τρόφιμα που ψωνίζει είναι για τα σκουπίδια, ούτε γιατί τα πετάει στα σκουπίδια.
Αλλά γιατί πρέπει να κρατήσει καβάτζα για το λάδωμα του γιατρού, το λάδωμα της πολεοδομίας, το λάδωμα του καθηγητή, το λάδωμα του εξεταστή, το λάδωμα του προμηθευτή και, κυρίως: το λάδωμα του ορυκτελαίου, για να 'χει να τηγανίζει γερμανικές πατάτες.
Άντε, ρε, που είμαστε χώρα για να την πάρεις στα σοβαρά.

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=62544440,92096408,68330424

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

100 ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


Με αυτήν τη δημοσίευση συμπληρώνονται 100!
Ένα μικρό δωράκι για εσάς που επισκεφθήκατε το blog αυτούς τους 6 μήνες που λειτουργεί και τις διαβάσατε.
Χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν σήμερα.
Να είστε καλά.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Μουσική διαδρομή: από την εφηβεία στο πανεπιστήμιο


Οι «μικροί» (Α’-Β’ Γυμνασίου)
Ενδιαφέροντα: φίλοι, φλερτάκια, τεχνολογία, μουσική, μόδα, σπορ, ποδόσφαιρο.
Διασκέδαση: PC, chat με φίλους, PC games, download μουσικής-videoclips, βόλτες / καφέ, Goody’s, cinema, ποδόσφαιρο / μπάσκετ.
Προβληματισμοί: αδρανείς καθηγητές στο σχολείο, μειονότητες (ΕΜΟ).
Στόχοι: «να τελειώσω το διάβασμα να πάω να παίξω PC», αόριστοι και «κλισέ» επαγγελματικοί στόχοι.

Οι «μεγάλοι» (Α’-Β’ Λυκείου)
Ενδιαφέροντα: φίλοι, φλερτ, μουσική, μόδα, σπορ, χορός, τεχνολογία, ψώνια / ρούχα.
Διασκέδαση: βόλτες / καφέ, Internet, downloads, youtube / MSN, παιχνίδια, cinema, σπίτια φίλων.
Προβληματισμοί: παιδεία (αδιαφορία καθηγητών/φορέων), επαγγελματική αποκατάσταση, εγκληματικότητα / ασφάλεια, γάμος / οικογένεια, μειονότητες (ΕΜΟ).
Στόχοι: επιτυχία στο άλλο φύλο, ατομική προβολή και επιβεβαίωση από τον περίγυρο, φροντιστήριο / πανελλήνιες, πανεπιστήμιο / σπουδές, μη αποκρυσταλλωμένοι επαγγελματικοί στόχοι.

Οι «ωραίοι» (φοιτητές)
Ενδιαφέροντα: μουσική, ταινίες dvd / κινηματογράφος, τεχνολογία, αθλητικά, εκδρομές / ταξίδια, μόδα / ντύσιμο, εμφάνιση / ομορφιά, η παρέα, η σχέση.
Διασκέδαση: για καφέ, σε bar, σε club, στα μπουζούκια, για χορό, για φαγητό, σινεμά, θέατρο, συναυλίες, εκδρομές, σπίτια φίλων, dvd, chat / mail, facebook, myspace, downloads, youtube.
Προβληματισμοί: επαγγελματική αποκατάσταση, δημόσιος ή ιδιωτικός τομέας;, ανασφάλεια / άγχος (φόβοι), εγκληματικότητα, αβεβαιότητα: «τίποτα δεν είναι σίγουρο».
Στόχοι: να ζουν & να περνούν καλά, να έχουν όσες περισσότερες εμπειρίες μπορούν, πτυχίο / σπουδές / μεταπτυχιακά, να βρουν δουλειά, αναζήτηση ταυτότητας.

Ο ρόλος της μουσικής: καλύπτει και τις τρεις ανάγκες της ανθρώπινης φύσης.
Πρακτικές: συντροφιά, τρόπος διασκέδασης, χόμπυ, ελεύθερος χρόνος, ενδιαφέρον.
Κοινωνικές: διαμορφώνει κοινωνικά «segments», δημιουργεί / ενισχύει φιλίες, καθοριστικό στοιχείο της διασκέδασης, αποτελεί στοιχείο έκφρασης & επικοινωνίας.
Ψυχολογικές: ανασύρει / διοχετεύει πλειάδα συναισθημάτων, φτιάχνει το κέφι, χαλαρώνει / ηρεμεί, φυγή / όνειρο / αναπόληση.

Μουσικές συνήθειες
Οι «μικροί»: όλες τις ώρες, ενίοτε στο διάβασμα. Παντού, στο σπίτι, στο δρόμο / ΜΜΜ, στο σχολείο. Από το κινητό, το PC, το ραδιόφωνο.
Οι «μεγάλοι» : όλες τις ώρες, κυρίως βράδυ, στο διάβασμα. Παντού, στο σπίτι, στο δρόμο / ΜΜΜ, στο σχολείο. Από το κινητό, το MP3, το ραδιόφωνο.
Οι «ωραίοι» : οποιαδήποτε ώρα. Στο σπίτι, έξω (καφέ/μπαρ), στις μετακινήσεις (αυτοκίνητο, ΜΜΜ). Από το Internet, το MP3, το ραδιόφωνο.

Η Μουσική: Οι Επιλογές / Προτιμήσεις
Οι «μικροί»: «ότι ακούνε οι φίλοι μου». Mainstream. Pop – ξένα, παροδικά / trendy, μεμονωμένα «hits».
Οι «μεγάλοι» : αναζήτηση / ψάξιμο. Alternative, σοφιστικέ, mainstream. Pop rock – ξένα, παροδικά / trendy, κλασικές αξίες, ελληνικά.
Οι «ωραίοι» : ποικιλία, «τα πάντα». Mainstream, alternative, σοφιστικέ. ΟΛΑ, ανάλογα τον χώρο & την στιγμή.

Η Μουσική: Καλλιτέχνες
Οι «μικροί»: Χατζηγιάννης, Νίνο, Enrique Iglessias, Greenday, Snoop Dog, Μακρής, Πλούταρχος, Avril Lavigne, Going Through.
Οι «μεγάλοι» : Χατζηγιάννης, Πλούταρχος, U2, Scorpions, Μητροπάνος, Olympians, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Κατσιμίχας, Πυξ Λαξ, Queen, Beatles, Led Zeppelin.
Οι «ωραίοι» : Τερζής, Μητροπάνος, Μαρινέλλα, Μακρής, Scorpions, Αλεξίου, Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη, Πυξ Λαξ, U2, Beatles, Queen.

Έρευνα: Focus Bari.

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Πού είναι το κέντρο του Σύμπαντος;


Η απάντηση πιθανότατα θα σας απογοητεύσει, αλλά το κέντρο του Σύμπαντος ΔΕΝ υπάρχει. Αν και διάφορα κοινά αποδεκτά θεωρητικά μοντέλα υποστηρίζουν ότι όλα ξεκίνησαν με το Big Bang, το Σύμπαν είναι ένας ζωντανός οργανισμός που επεκτείνεται στο άπειρο εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια.
Υπάρχουν πράγματα που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει, όπως ακριβώς ένα μυρμήγκι δεν μπορεί να αντιληφθεί τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Οι συμβατικές απαντήσεις δεν ταιριάζουν σε αντισυμβατικές ερωτήσεις. Δεδομένο, πάντως, είναι ότι το Σύμπαν δεν είναι ανθρωποκεντρικό.

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2008/05/09/090508%2064.pdf

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Μην πετάτε τα εισιτήρια


Προ ημερών έλαβα ένα email με μια πολύ έξυπνη ιδέα την οποία και θέλω να διαδώσω:

«Σήμερα στον ηλεκτρικό σταθμό του Αγ. Ελευθερίου βρήκα πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα ένα εισιτήριο ακυρωμένο 15 λεπτά πριν, προς την ίδια κατεύθυνση με τη δική μου.
Χωρίς δεύτερη σκέψη δεν ακύρωσα το εισιτήριο μου αλλά πήρα το ακυρωμένο που βρήκα και με αυτό κατέβηκα Σύνταγμα.
Όπως πληροφορήθηκα υπάρχει μία ομάδα ατόμων που αντί να πετάξει το εισιτήριο κατά την έξοδο της από το μέσο μεταφοράς, το αφήνει πάνω στα ακυρωτικά μηχανήματα ώστε να το χρησιμοποιήσει και ο επόμενος.
Είναι μια κίνηση συνεργασίας των πολιτών της Αθήνας που αντιδρούν στις μαζικές αυξήσεις των τιμών βασικών αγαθών.
Νομίζω θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε και εμείς δίνοντας την ευκαιρία στον επόμενο από μας να ταξιδέψει δωρεάν.
Διαδώστε το σε όσο το δυνατό περισσότερους».

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Κινητά βακτήρια


Αηδιαστικό γεγονός: το μέσο κινητό τηλέφωνο περιέχει περισσότερα βακτήρια από το καπάκι της τουαλέτας.
Μη βιαστείς να πεις ότι το δικό σου είναι πιο καθαρό από το μέσο όρο. Να γιατί:
• Δεν το έχεις καθαρίσει ποτέ.
• Έχει περάσει από πολλά αυτιά και στόματα.
• Το έχεις αφήσει σε πάμπολλα τραπεζάκια από καφετέριες.
• Σου έχει πέσει στο πάτωμα.
Έρευνα έδειξε ότι το μέσο κινητό τηλέφωνο περιέχει περισσότερα βακτήρια από το καπάκι της τουαλέτας, το χερούλι μιας πόρτας δημόσιας χρήσης, τη σόλα ενός παπουτσιού και ένα πληκτρολόγιο.
Ακόμα χειρότερη γίνεται η κατάσταση αν σκεφτούμε ότι το κινητό ακουμπάει πολλά σημεία του σώματός μας συλλέγοντας νέα βακτήρια και αφήνοντας αυτά που περιέχει ήδη.
Επιπλέον, τα βακτήρια για να πολλαπλασιαστούν θέλουν υγρασία και ζέστη. Δηλαδή ακριβώς το περιβάλλον της τσέπης μας! Όπως ίσως ξέρεις, τα κινητά τηλέφωνα χρησιμοποιούν μικροκύματα. Αυτά έχουν την ιδιότητα να δονούν τα μόρια του νερού μεταξύ τους και αυτή η τριβή είναι που δημιουργεί τη θερμότητα στο φούρνο μικροκυμάτων.
Σκέψου τώρα, ότι κάθε φορά που παίρνεις τηλέφωνο, βοηθάς στην αναπαραγωγή των ήδη υπαρχόντων βακτηρίων.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσεις να μιλάς στο τηλέφωνο, αλλά καλό θα ήταν μία φορά το χρόνο να καθαρίζεις την τουαλέτα που ακουμπάς στο αυτί και το στόμα σου.
Τα βακτήρια δεν είναι ορατά με το ανθρώπινο μάτι που σημαίνει ότι ακόμα και αν το κινητό μας γυαλίζει από καθαριότητα ίσως να έχει μερικά εκατομμύρια βακτήρια στην επιφάνειά του.
Για να το καθαρίσεις, μην το βάλεις κάτω από τη βρύση.
Πάρε αντιβακτηριδιακά πανάκια από το φαρμακείο.
Για την υγεία σου μιλάμε..

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Athens Live 2008!


SYNCH 13-15/6
Τεχνόπολη και Μουσείο Μπενάκη
Από τη στιγμή που το Φεστιβάλ Αθηνών το έθεσε υπό την προστασία του, το Synch δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Καλή η προβολή που γνωρίζει ούτως ή άλλως (είναι από τα ελάχιστα φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής που αναφέρονται σε ξένα έντυπα), αλλά ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικού πειραματισμού χρειάζεται επιπλέον πόρους για να καταφέρει να επιβιώσει.
Τριήμερης διάρκειας και φέτος, θα διεξαχθεί στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Με αρκετές σκηνές, πολλούς καλλιτέχνες από το εξωτερικό που έρχονται πρώτη φορά στη χώρα μας, αλλά και καινούρια εγχώρια ονόματα που αποτελούν ουσιαστικά και την πρόταση του φεστιβάλ.
Ακόμα, βίντεο αρτ, ηλεκτρονικές εφαρμογές κ.ά. Το πλήρες πρόγραμμα θα το βρείτε στο www.synch.gr. Σημειώστε όμως τους Καναδούς HOLY FUCK που παίζουν αβάν γκαρντ-τζαζ-ροκ-ελέκτρο, τη ROISIN MURPHY που τραγουδάει αιθέρια ποπ, τους LIARS με το «στεγνό» ροκ, τους πειραματικούς YO LA TENGO, τους ρομαντικούς STEREOLAB κ.ά.

EJEKT 28/6
Ολυμπιακές εγκαταστάσεις Ελληνικού
Στο περσινό Ejekt έγιναν επεισόδια μεταξύ «αναρχικών» και «σεκιουριτάδων», κάηκαν αυτοκίνητα και διακόπηκαν συναυλίες. Είχαν να λένε οι Underworld γυρίζοντας στην πατρίδα τους για τα σπασμένα τζάμια και τα τούβλα στα καμαρίνια τους.
Λογικά, φέτος τα πράγματα θα είναι ήρεμα μια και τα ονόματα που συμμετέχουν είναι πιο ποπ και πιο μαζικά. Με κορυφαίο όλων τους James, από τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού - στην περσινή τους συναυλία μάζεψαν ούτε λίγο ούτε πολύ 20 χιλιάδες κόσμο. Νωρίτερα εμφανίζονται οι ηλεκτρονικοί Unkle οι σπινταριστοί Stereo Mc's και δύο νέα χορευτικά αλλά με σοφιστικέ διάθεση συγκροτήματα, οι Γάλλοι Digitalism, και οι Νεοϋορκέζοι Hercules And Love Affair.

ROCKWAVE 8-10/7
Μαλακάσα
Φέτος συμπληρώνει δέκα χρόνια και διοργανώνεται στο καταπράσινο Terravibe. Με δύο σκηνές και επιπλέον χώρους για πάρκινγκ ώστε ν' αποφευχθεί η ταλαιπωρία των προηγούμενων ετών. Την πρώτη μέρα το μεγάλο όνομα είναι οι Οffspring με το καθαρόαιμο ροκ τους, την παράσταση όμως θα κλέψει η Souxsie που ξεκίνησε από ιέρεια του πανκ. Μαζί τους οι Μarky Ramone, το αγγλικό συγκρότημα Τhe Gossip με την πιο...εύσωμη τραγουδίστρια του κόσμου και οι Βέλγοι Deus.
Η δεύτερη μέρα ανήκει στο μέταλ, με τους Judas Ρriest και τους Cavalera Conspiracy να ξεχωρίζουν.
Το φεστιβάλ κλείνει με επαναστατικό τρόπο. Τα σκήπτρα παίρνουν η Ρatti Smith και ο Μanu Chao και προβλέπεται κοσμοσυρροή αλλά και υψηλό αγωνιστικό φρόνημα.

FLY BEEYOND 15-16/7
Διήμερο, κινείται σε πιο ποπ και νεανικά μονοπάτια. Δεν έχει όμως ανακοινώσει ακόμα το συνολικό του πρόγραμμα, ούτε και το χώρο διεξαγωγής του, αν και φαίνεται ότι θα είναι το γήπεδο Καραϊσκάκη. Τα ονόματα που θα συμμετέχουν και έως τώρα γνωρίζουμε είναι οι ηλεκτρονικοί πρωτοπόροι της δεκαετίας του '90 Massive Attack, οι Gogol Bordello με το βαλκανο-τσιγγάνικο ροκ τους και οι πιο ροκ National. Το συναυλιακό ψηφιδωτό των επόμενων τριών μηνών δεν συμπληρώθηκε ακόμα. Εχουμε κι άλλα. Και τσιγγάνικα βιολιά και ψυχεδελικό ροκ, ντανς, μπλουζ αλλά και τζαζ:

ΜΑΪΟΣ

13/5 Φανφάρε Τσιοκάρλια, «Παλλάς»
Στην ουσία πρόκειται για ένα κάλεσμα Τσιγγάνων απ' ολόκληρη την Βαλκανική. Οικοδεσπότες μία πολυμελής ρουμανική μπάντα με βιολιά και πνευστά που θα ανέβει στη σκηνή με τσιγγάνους μουσικούς από τέσσερις διαφορετικές χώρες. Προβλέπεται κανονικό πανηγύρι.

17/5 Johnny Winter, «Gagarin»
Εντάξει, τον... Mundy Waters είναι κάπως δύσκολο να τον δούμε ζωντανά. Αλλά και ο Johnnie Winter, ο «λευκός μάγος των μπλουζ», μια χαρά είναι.

18/5 KISS, Terravibe Μαλακάσα

23/5 Spiritualized, «Gagarin»
Ψυχεδελικό ροκ από μια παρέα με πολλούς φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα.

24-25/5 Madrugada, «Gagarin»
Επίσης δημοφιλείς στην Ελλάδα. Πόσα είναι άλλωστε τα συγκροτήματα που τολμούν να εμφανιστούν για δύο συνεχόμενες ημέρες στην Αθήνα; Φαίνεται πως το μελαγχολικό τους ροκ ταιριάζει στο ελληνικό κοινό.

30/5 Pavlov's Dog, «Gagarin»

ΙΟΥΝΙΟΣ

5/6 Blue Oyster Cult, Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη)

7/6 Nick Cave, Θέατρο Λυκαβηττού
(την προηγουμένη στη Θεσσαλονίκη) Το ελληνικό κοινό μπορεί να υπερηφανευτεί πως τον έχει ανακαλύψει πρώτο. Γι' αυτό προφανώς και δεν μας ξεχνάει τώρα που έχει γίνει περιζήτητος. Σημειώστε πως το τελευταίο του άλμπουμ «Dig Lazarus Dig» είναι το πιο πετυχημένο στην καριέρα του από εμπορικής άποψης.

7/6 Dinosaure Junior, «Fuzz»
Εξαιρετικό ροκ συγκρότημα, αλλά το ερώτημα είναι, πόσοι θεατές θα τους προτιμήσουν. Παίζουν την ίδια ημέρα με τον Κέιβ και το κοινό τους ταυτίζεται.

15/6 Mark Knopfler, Θέατρο Λυκαβηττού
Δεν νομίζω πως μπορούμε να σκεφτούμε πιο χαρακτηριστική χροιά κιθάρας στο ροκ, από αυτή του Mark Knopfler. Το τελευταίο διάστημα βγάζει σόλο δίσκους, είναι όμως δεδομένο πως στη συναυλία θα παίξει και κομμάτια από το συγκρότημά του, τους Dire Straits.

30/6 Ρ. J. Harvey, Μπάντμιντον

Η... Souxsie της δεκαετίας του '90. Αλλά επί το εναλλακτικότερο. Μικροσκοπική, αλλά με μία φωνή που κάνει πάταγο. Σημειώστε πως παίζει σε κλειστό χώρο, αν αυτό σημαίνει κάτι...

ΙΟΥΛΙΟΣ

1/7 Def Leppard – Whitesnake, Καραϊσκάκη

2/7 Sharon Jones, Θέατρο Βράχων
Φανκ και σόουλ, σε πιο σύγχρονες γραμμές, από μία τραγουδίστρια που δημιουργεί γιορταστική ατμόσφαιρα στις συναυλίες της.

11/7 Ornette Coleman, Θέατρο Λυκαβηττού
Η τζαζ συναυλία όχι μόνο του καλοκαιριού. Με έναν από τους σαξοφωνίστες που γράφουν την ιστορία του είδους, έναν από τους εμπνευστές τής φρι τζαζ και του φρι φανκ.

14/7 Orishas
Χορός μέχρι τελικής πτώσεως. Με χιπ χοπ και κουβανέζικο σον σ' ένα εκρηκτικό μίγμα.

29/7 Leonard Cohen, Terravibe Μαλακάσα
Ένας θρυλικός τραγουδιστής, συνθέτης και ποιητής, ο Leonard Cohen θα επισκεφθεί το καλοκαίρι την Αθήνα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας που θα πραγματοποιήσει.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

1/8 Lenny Kravitz, Θέατρο Λυκαβηττού
«Are you gonna go my way» και «Mr. Cab Driver». Φανκ και ροκ από έναν ούτως ή άλλως υπερβολικό καλλιτέχνη, που θα ήθελε να τον τοποθετούμε ανάμεσα στον Hendrix και τον Bob Marley. Πρόσφατα ο Σαρκοζί τού έστειλε συγχαρητήρια επιστολή για το τελευταίο του άλμπουμ «It is time for a love revolution», γράφοντάς του σχόλια για το κάθε τραγούδι χωριστά...

2/8 Iron Maiden, Terravibe Μαλακάσα

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

30 αναπάντητα ερωτήματα: πιθανές απαντήσεις


1. Από ξύλο. (Είναι στηλιάρι για τσεκούρια).
2. Σφόνδυλος είναι το σχήμα του διπλού κώνου. Δεν βρίσκεται στον ουρανό, αλλά ο ουρανός μετατρέπεται σε τέτοιο σχήμα.
3. Οι γορίλες που τον μεγάλωσαν.
4. Για να μη βρέξει το πάτωμα.
5. Στα Ισραηλίτικα σημαίνει κατράμι με αίμα.
6. Ναι.
7. Φτύνοντας.
8. Ασφαλώς.
9. Ναι, γιατί θα είχε ο ίδιος την ευθύνη.
10. Όχι, λέμε ότι επιβεβαιώθηκε.
11. Για να μην κλέβει ο ένας μπάτσος την πρέζα του άλλου.
12. Με το επιχείρημα που λέγεται απόχη.
13. Όχι.
14. Να γαμήσει.
15. Ναι, άμα γυρίζεις σε κύκλους ή άμα γυρίζεις σελίδες.
16. Γιατί μένουν υγρές και πιάνουν μύκητες.
17. Για να φτιάχνουν ανθρώπους.
18. Είναι γρήγορη συνταγή που ετοιμαζόταν πολύ βιαστικά από τις γυναίκες που «γύριζαν» όσο έλειπε ο σύζυγος.
19. Στέκομαι.
20. Ποτέ.
21. ‘Όχι, της Πυρπολήσεως.
22. Γιατί εξυπηρετούν ατομικά συμφέροντα.
23. Ασφαλίτης. Όταν είναι άγριο λέγεται Ματατζής.
24. Όχι, έπρεπε να λέγεται Zero (10-10=0).
25. Για να μην την πάρει ο διάολος.
26. Από πουθενά, γι’ αυτό είναι κόκκινο.
27. Όπως το «πάρεις».
28. Όχι.
29. Είναι «γάτα».
30. «Μεταφορικό».

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

30 αναπάντητα ερωτήματα


1. Από τι υλικό είναι φτιαγμένο το πελεκούδι και καίγεται συνέχεια;
2. Σε ποια ακριβώς περιοχή του ουράνιου θόλου βρίσκεται το σφοντύλι;
3. Ποιος και πότε ενημέρωσε τον Ταρζάν ότι τον λένε έτσι;
4. Γιατί ο Ντόναλντ Ντακ όταν βγαίνει από το μπάνιο φοράει πετσέτα ενώ κυκλοφορεί τις υπόλοιπες ώρες χωρίς παντελόνι;
5. Τι στο καλό σημαίνει επιτέλους ζαβαρακατρανέμια;
6. Η απαγόρευση του καπνίσματος σε χώρους εργασίας ισχύει και στις καπνοβιομηχανίες;
7. Πως λύνει το πρόβλημα με τα οδοντικά σύμφωνα όποιος μιλάει έξω από τα δόντια;
8. Μπορεί κάποιος να αποφασίσει οριστικά ότι είναι αναποφάσιστος;
9. Θα είχε διαφορά αν αντί να τραβάει κανείς ένα ζόρι, το έσπρωχνε;
10. Όταν κάποιος με μανία καταδιώξεως, καταδιώκεται πραγματικά, λέμε ότι θεραπεύτηκε;
11. Γιατί τα ντουλάπια στα αστυνομικά τμήματα έχουν κλειδαριές;
12. Με ποια ακριβώς επιχειρήματα έπεισε ο Νώε τα ψάρια να αφήσουν το νερό και να μπουν στην κιβωτό;
13. Η λέξη «Αμφιλοχίας» κρύβει κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο;
14. Ποιος ήταν ο αντικειμενικός σκοπός αυτού του Αλέξη όταν κρυβόταν πίσω από τις λέξεις;
15. Υπάρχει λογική απάντηση στην ερώτηση «γύρισες»;
16. Γιατί χρειάζονται πλύσιμο οι πετσέτες του ντους αφού όταν τις χρησιμοποιούμε είμαστε καθαροί;
17. Αφού ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο γιατί υπάρχουν ακόμη πίθηκοι;
18. Πως πήρε το όνομά της η μακαρονάδα «πουτανέσκα»;
19. Τι σημαίνει κάθομαι όρθιος;
20. Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;
21. Τα ΑΤΜ γιορτάζουν της Αναλήψεως;
22. Γιατί τις λέμε ατομικές βόμβες αφού σκοτώνουν πολλούς;
23. Πως λέγεται ένα αγριογούρουνο όταν είναι ήρεμο;
24. Ο Τεν-Τεν δε θα έπρεπε να λέγεται twenty;
25. Γιατί του διαόλου η μάνα δε δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά;
26. Από που κλάνει το μπαρμπούνι;
27. Στην ερώτηση «θέλετε να γίνετε δωρητής οργάνων;» η απάντηση «πάρτε τα αρχίδια μου», θεωρείται θετική ή αρνητική;
28. Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί το παρδαλό κατσίκι έχει μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ από τα υπόλοιπα μονόχρωμα;
29. Αυτός που γράφει «ακόμα πιο νόστιμο» στις συσκευασίες των γατοτροφών, πως είναι τόσο σίγουρος;
30. Τι μέσο χρησιμοποιεί ένα βουνό για να πάει στο Μωάμεθ;

Οι απαντήσεις αύριο.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Μάης του ’68: χρονολόγιο



04 Μαρτίου
Πυροβολείται στο Μέμφις ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ακολουθούν αιματηρές συγκρούσεις σε πάνω από 100 αμερικανικές πόλεις.

22 Μαρτίου
Η σύλληψη έξι φοιτητών, μελών της επιτροπής ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, οδηγεί στην κατάληψη του Πανεπιστημίου της Ναντέρ.

11 Απριλίου
Δολοφονική απόπειρα εναντίον του ηγέτη των φοιτητών, Ρούντι Ντούτσκε, στο Βερολίνο. Επιθέσεις φοιτητών στο συγκρότημα «Σπρίνγκερ».

3 Μαΐου
Η αστυνομία εισέρχεται στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και το κλείνει. Ακολουθούν βίαιες συγκρούσεις με φοιτητές.

5 Μαΐου
Κλείνουν σταδιακά οι σχολές στο Παρίσι, ενώ οδοφράγματα στήνονται έξω από τη Σορβόννη.

10 Μαΐου
Η περίφημη «νύχτα των οδοφραγμάτων» στο Παρίσι με 12.000 φοιτητές να είναι στους δρόμους. Πάνω από 1.000 τραυματίες και 468 συλλήψεις.

11 Μαΐου
Τα τρία μεγαλύτερα συνδικάτα της Γαλλίας κηρύσσουν 24ωρη απεργία.

13 Μαΐου
Ογκώδεις διαδηλώσεις συνδικάτων και φοιτητών σε όλη τη Γαλλία. Στο Παρίσι υπολογίζεται ότι κατέβηκαν στους δρόμους 750.000 άτομα.

14 Μαΐου
Γενική απεργία. Η Σορβόννη ανακηρύσσεται «ελεύθερη κοινότητα».

16 Μαΐου
Καταλαμβάνεται και το εργοστάσιο της Renault.

19 Μαΐου
Προκήρυξη γενικής και απεριόριστης απεργίας στη Γαλλία.

20 Μαΐου
Στα 10 εκατομμύρια φτάνουν οι απεργοί σε όλη τη Γαλλία. Το Φεστιβάλ των Καννών διακόπτεται μετά από «κατάληψη σκηνοθετών».

24 Μαΐου
Ο πρόεδρος ντε Γκολ προκηρύσσει δημοψήφισμα, ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης από τους Γάλλους.

25 Μαΐου
Απεργία στην κρατική γαλλική τηλεόραση με αίτημα την ελεύθερη πληροφόρηση. Αργότερα, τον Ιούλιο 102 δημοσιογράφοι θα απολυθούν για τη συμμετοχή τους στην απεργία. Φοιτητικές διαδηλώσεις σε Φρανκφούρτη, Ρώμη, Στοκχόλμη, Λίβερπουλ και Ζυρίχη.

26 Μαΐου
Με βάση τα στοιχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα ανέρχεται σε 2.423.

30 Μαΐου
Ο Ντε Γκολ ανακοινώνει τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και προκηρύσσει εκλογές. Η «Πράβντα» δημοσιεύει κείμενο επικριτικό για τον Μάη με τίτλο «Ο ψευδοπροφήτης Μαρκούζε».

2 Ιουνίου
Φοιτητικές αναταραχές στο Βελιγράδι.

3 Ιουνίου
Η αστυνομία εισβάλλει στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και συλλαμβάνει 50 φοιτητές.

5 Ιουνίου
Δολοφονική επίθεση εναντίον του Ρόμπερτ Κένεντι στο Λος Άντζελες. Λιμενεργάτες σε όλο τον κόσμο διαμαρτύρονται για τη χούντα στην Ελλάδα και καλούν σε μποϊκοτάζ των ελληνικών πλοίων.

7 Ιουνίου
Ένας μαθητής σκοτώνεται σε συγκρούσεις στο εργοστάσιο της Renault μετά την εισβολή της αστυνομίας.

12 Ιουνίου
Στη Γαλλία επιβάλλεται ο στρατιωτικός νόμος. Τα τανκς βγαίνουν στους δρόμους. Στην Ελλάδα η χούντα εξαγγέλλει «φοιτητικήν σταυροφορίαν διά την ανάπτυξην της υπαίθρου».

16 Ιουνίου
Η αστυνομία εισβάλλει και εκκενώνει τη Σορβόννη.

18 Ιουνίου
Επαναλειτουργεί το εργοστάσιο της Renault.

10 Ιουλίου
Παραιτείται ο Γάλλος πρωθυπουργός Πομπιντού και στη θέση του διορίζεται ο Ντε Μιρβίλ.

21 Ιουλίου
Άγριες συγκρούσεις αστυνομίας και διαδηλωτών κατά του πολέμου στο Βιετνάμ στο Λονδίνο.

25 Ιουλίου
Ο στρατός διαλύει στην Κωνσταντινούπολη διαδήλωση κατά του αμερικανικού 6ου Στόλου.

20 Αυγούστου
Εισβολή των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία. Συλλαμβάνεται ο Ντούμπτσεκ.

2 Οκτωβρίου
Εκατόν πενήντα πολίτες και 40 στρατιώτες χάνουν τη ζωή τους στη διάρκεια άγριων συγκρούσεων στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού, εννέα ημέρες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων.

ET-REVIEW 3/5/08

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Το ροκ του παρελθόντος μας


Όσο παράλογο κι αν ακούγεται σήμερα, υπήρξε μια εποχή στην Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όπου, σύμφωνα με τον Νίκο Νικολαΐδη, «η θέα ενός μπλουτζίν προκαλούσε την ίδια υστερία όσο κι ένας νέγρος μέσα σε λεωφορείο με λευκούς στην Αλαμπάμα»! Το «κοκοράκι» στα μαλλιά, το λευκό φανελάκι και το τόσο δυσεύρετο ακόμα μπλουτζίν δήλωναν με τον πιο σαφή τρόπο την αντίδραση μιας μερίδας της νεολαίας απέναντι στον καθωσπρεπισμό των μεγάλων και αντλούσαν τη συμβολική τους δύναμη από την ταύτισή τους με -ποια άλλη;- την Αμερική.
Όπως επισημαίνει ο Νίκος Μποζίνης στο βιβλίο του «Ροκ παγκοσμιότητα και ελληνική τοπικότητα» (εκδ. Νεφέλη), σε μιαν Ελλάδα που μόλις κι άρχιζε ν' αποκτάει δρόμους κι όπου οι πολίτες ήταν ευχαριστημένοι αν εξασφάλιζαν ένα καλό ρούχο πέρα από ένα πιάτο φαΐ, ο καταναλωτικός παράδεισος των ΗΠΑ και η κοινωνική ευελιξία της αμερικανικής νεολαίας σαγήνευαν πολύ κόσμο, αν εξαιρέσουμε ίσως εκείνον της αριστεράς.
Γιατί το ροκ είχε και έχει τόση μεγάλη επιρροή στη χώρα μας; Τι αντιπροσωπεύει κοινωνικά; Πώς καταφέρνει να μένει επίκαιρο και ισχυρό; Και πώς πετυχαίνει να είναι ταυτόχρονα προσωπικό και συλλογικό, τοπικό και παγκόσμιο;
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το να καταπιαστεί κανείς με τέτοιου είδους ερωτήματα στη διδακτορική διατριβή του ήταν τουλάχιστον περίεργο. Ο Νίκος Μποζίνης, πάντως, με σπουδές ιστορίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας στο ΑΠΘ, έκανε το άλμα υπό την εποπτεία του καθηγητή Αντώνη Λιάκου κι επιχείρησε να αναλύσει διεξοδικά το φαινόμενο αυτό απευθυνόμενος σε κοινό ευρύτερο από το ακαδημαϊκό.
«Το πιο συνηθισμένο σχόλιο όσων πληροφορούνταν ότι ασχολούμουν με την ιστορία του ροκ ήταν ότι είναι καλύτερα να το ζεις παρά να γράφεις γι' αυτό», ομολογεί στον πρόλογό του ο σημερινός διευθυντής του Α' Γυμνασίου Ζεφυρίου, μέλος κι ο ίδιος στα νιάτα του ενός ερασιτεχνικού συγκροτήματος. «Η παρατήρηση δεν ήταν άστοχη. Κατά βάθος όμως ήξερα ότι δεν με αφορούσε. Πρώτα, γιατί δεν μου έλειπε και μένα η σχετική εμπειρία και ύστερα, γιατί γνώριζα πολύ καλά ότι όσο το ροκ είναι δυναμικό κι ενθουσιώδες άλλο τόσο είναι και στοχαστικό, ότι όσο είναι απλό και προσιτό άλλο τόσο είναι απαιτητικό στην αναζήτηση της αλήθειας»...
Κράμα τριών διαφορετικών ειδών, του rythm 'n' blues, της country και της pop μουσικής, η ροκ εμφανίστηκε στις ΗΠΑ το 1954 βρίσκοντας απήχηση και στα τρία, επίσης ξεχωριστά ως τότε, ακροατήρια. Η δυναμική της, τη στιγμή που η μεταπολεμική νεολαία είχε μπόλικα χρήματα να ξοδέψει για δίσκους, ρούχα και σινεμά, ήταν πρωτοφανής.
Πολύ γρήγορα, ο ροκ ήχος, ο ροκ ρυθμός και το ροκ στιλ διέσχισαν τον Ατλαντικό κι ένα δυναμικό κύμα από ιδέες, αισθήματα και συμπεριφορές σάρωνε τις δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.
Μ' αυτό ακριβώς καταπιάνεται ο Μποζίνης στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου του: τους διαύλους του ροκ στην ελληνική κοινωνία (δισκοπωλεία, ραδιόφωνο, ταινίες, γκρουπ, στέκια), τη σχέση του με το επίσημο κράτος, την οικονομία, την πολιτική. Καρπός δεκαετούς έρευνας, η μελέτη του καλύπτει την περίοδο 1956- 2003 αγκαλιάζοντας όλες τις εκφάνσεις του φαινομένου και αντλεί το υλικό της από τον ημερήσιο και τον περιοδικό τύπο κυρίως, αλλά και από δεκάδες «πληροφορητές», από τον Διονύση Σαββόπουλο ως τον Γιάννη Αγγελάκα.
Παρακολουθώντας συστηματικά την πρώτη υποδοχή του ροκ εδώ, την ενεργητική του αφομοίωση από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, τη νοηματοδότησή του επί χούντας, τη δοκιμασία του στα πολιτικοποιημένα χρόνια της μεταπολίτευσης και τον αγώνα του να διατηρήσει τη θέση και το χαρακτήρα του σε μια εντελώς εμπορευματοποιημένη εποχή, ο Μποζίνης διασχίζει την απόσταση που χωρίζει το ροκ εντ ρολ από το χιπ χοπ, το τζουκμπόξ από το κομπιούτερ, τις ντισκοτέκ από τα ρέιβ πάρτι, τους φλώρους από τους καρεκλάδες, τους Ολύμπιανς από τα Μπουρμπούλια.
Και καθώς περνά από την Ελλάδα της βιοπάλης και της αντιπαροχής στην Ελλάδα της παγκοσμιοποίησης, αναδεικνύει και την αλλαγή της ροκ «αποστολής»: αν δηλαδή στην αρχή ο ρόλος του εγχώριου ροκ ήταν να υποστηρίξει το ροκ ως κάτι ξένο που άξιζε να μεταφερθεί και να προσαρμοστεί στη χώρα μας, στη συνέχεια θεωρήθηκε αυτονόητο ότι το βάρος του έπρεπε να δοθεί στη σύνθετη και αντιφατική ελληνική πραγματικότητα, ώστε ν' αναμετρηθεί μαζί της πιο πειστικά. Όσο για τις πολυκύμαντες σχέσεις του με την αριστερά, «η μεταξύ τους απόσταση ούτε χαώδης ήταν ούτε μόνιμη», λέει ο Μποζίνης. «Πριν από τη χούντα υπήρχε διάσταση απόψεων ανάμεσα στη βάση και την κομματική ηγεσία, αλλά από τη μεταπολίτευση και μετά πολλοί επώνυμοι αριστεροί ήταν ενήμεροι για τη διεθνή ροκ σκηνή, θεωρώντας το ενδιαφέρον τους αυτό και πρωτοπόρο και αναγκαίο».

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=20.04.2008,id=30122496

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Δεν είν’ αργία, είν’ απεργία…


Πρωτομαγιά: Σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τους αγώνες των εργατών. Σήμερα το κείμενο του Makhno ίσως φαίνεται λίγο παρωχημένο, αφού οι ίδιοι οι σοσιαλδημοκράτες επικαλούνται τον αγωνιστικό χαρακτήρα της Πρωτομαγιάς (για λόγους, βέβαια, που δεν έχουν σχέση με τη χειραφέτηση των εργατών). Για την εποχή που γράφτηκε, όμως, ήταν πρωτότυπο και, όπως αποδείχθηκε αργότερα, αρκετά προφητικό.
Στο σοσιαλιστικό κόσμο, η Πρωτομαγιά θεωρείται ημέρα αργίας των εργαζομένων. Αυτό είναι μια λανθασμένη αντίληψη που έχει διαπεράσει έτσι τις ζωές των προλεταρίων, αφού σε πολλές χώρες η ημέρα αυτή γιορτάζεται πράγματι υπό αυτήν τη μορφή. Στην πραγματικότητα, η Πρωτομαγιά δεν είναι επ’ ουδενί αργία για τους προλετάριους. Και, βέβαια, οι εργάτες δεν θα έπρεπε να παραμένουν στα εργαστήριά τους ή στους τομείς εργασίας τους αυτή την ημερομηνία.
Την Πρωτομαγιά, οι προλετάριοι όλων των χωρών πρέπει να ενώνονται σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη και να οργανώνουν μαζικές κινητοποιήσεις, όχι για να χαρακτηριστεί η ημερομηνία έτσι όπως οι κρατιστές σοσιαλιστές και ειδικά οι Μπολσεβίκοι το αντιλαμβάνονται, αλλά, μάλλον, για να μετρήσουν τη δύναμή τους και να αξιολογήσουν τις δυνατότητές τους για τον άμεσο ένοπλο αγώνα ενάντια σε ένα σάπιο, φοβισμένο, δουλοκτητικό σύστημα ριζωμένο στη βία και το ψέμα.
Είναι ευκολότερο για όλους τους εργάτες να ενώνονται εκείνη την ιστορική ημερομηνία, η οποία περιλαμβάνεται ήδη στην ατζέντα τους ως μέρα αγώνα και η καταλληλότερη για τα να εκφράσουν τη συλλογική τους βούληση, καθώς επίσης και να εισάγουν στην κοινή συζήτηση όλων των σχετικών με τα ουσιαστικά εργατικά ζητήματα του παρόντος και του μέλλοντος.
Πάνω από σαράντα χρόνια πριν, οι Αμερικανοί εργαζόμενοι του Σικάγο και των περιοχών που το περιβάλλουν, συγκεντρώθηκαν την 1η του Μάη. Εκεί ακούστηκαν ομιλίες από πολλούς σοσιαλιστές ομιλητές και, ειδικότερα, από τους αναρχικούς ομιλητές, με εύκολα αφομοιώσιμες ελευθεριακές ιδέες και συσπειρώθηκαν ανοιχτά με τους αναρχικούς. Εκείνη την ημέρα, οι αμερικανοί εργαζόμενοι προσπάθησαν με την αυτό-οργάνωση, να δώσουν έκφραση στη διαμαρτυρία τους ενάντια στο κακόηθες σύστημα του κράτους, του κεφαλαίου, των πλουσίων. Γι’ αυτά τα ζητήματα μίλησαν οι αμερικανοί ελευθεριακοί Σπάις, Πάρσονς και άλλοι. Σ’ αυτό το σημείο η συγκέντρωση διαμαρτυρίας διακόπηκε από τις προβοκάτσιες των έμμισθων οργάνων του κεφαλαίου, που οδήγησε στη σφαγή άοπλων εργαζομένων, συνοδευόμενη από τη σύλληψη και τη δολοφονία των Σπάις, Πάρσονς και άλλων συντρόφων.
Οι εργαζόμενοι του Σικάγου και της περιοχής δεν είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν τις διακοπές της Πρωτομαγιάς. Είχαν μαζευτεί για να επιλύσουν από κοινού τα προβλήματα της ζωής τους και του αγώνα τους.
Ακόμα και σήμερα, όποτε οι προλετάριοι αυτοαπελευθερώνονται από την κηδεμονία της μπουρζουαζίας και της σοσιαλδημοκρατίας που συνδέεται με αυτήν (Μενσεβίκοι ή Μπολσεβίκοι, δεν υπάρχει διαφορά) ή, έστω, προσπαθούν, βλέπουν την Πρωτομαγιά ως μια ευκαιρία για συσπείρωση, που μπορούν να ασχοληθούν με τα εργατικά ζητήματα ή και να εξετάσουν το ζήτημα της χειραφέτησής τους. Μέσω αυτών των φιλοδοξιών δίνουν έκφραση στην μεταξύ τους αλληλεγγύη και τιμούν τη μνήμη των μαρτύρων του Σικάγο.
Κατά συνέπεια, αισθάνονται ότι η Πρωτομαγιά δεν μπορεί να είναι αργία γι’ αυτούς. Έτσι, παρά τους ισχυρισμούς των «επαγγελματιών σοσιαλιστών», που θέλουν να την παρουσιάσουν ως γιορτή της εργασίας, η Πρωτομαγιά δεν μπορεί να είναι τίποτα τέτοιο για τους συνειδητούς εργαζομένους.
Η Πρωτομαγιά είναι το σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τον αγώνα των εργατών, μια ημερομηνία που ανοίγει νέες, όλο και περισσότερο σκληρές και αποφασιστικές μάχες ενάντια στην αστική τάξη, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία που τους στερεί, για το κοινωνικό ιδανικό τους.

Κείμενο του Ρώσου αναρχικού και επαναστάτη Nestor Makhno για την Πρωτομαγιά του 1928 που αναδημοσιεύτηκε στο athens.indymedia.org την Πέμπτη, 26 Μαΐου 2005.