Μετά την αγαθοεργία Καραμανλή να απαλλάξει τη χώρα από μία κυβέρνηση όπου τα δύο τρίτα των υπουργών δούλευαν τον κόσμο, το 44% του 70% των 9.500.00 ψηφοφόρων, δηλαδή το 30,8% των ενεργών πολιτών, δηλαδή (λιγότερο από) ένας στους τρεις, αποφάσισαν ότι τίποτε χειρότερο δεν θα μπορούσε να τους βρει και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για το μέλλον στον τρίτο Παπανδρέου της οικογένειας, γυρίζοντας το σκορ μεταξύ των αιωνίων αντιπάλων σε 3-2 (τρία-δύο).
Οι πολίτες, λοιπόν, που αποφάσισαν ότι μπροστά σ' αυτά που έπαθαν και τους εμέλλοντο, η νέα κυβέρνηση θα τους κάνει τα τρία δύο, πιθανώς δεν έχουν εμπεδώσει το νόμο του Μέρφι: Πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο απ' αυτό που έχεις.
Η στήλη δεν θα επιχειρηματολογήσει σ' αυτό, ούτε θα καταστροφολογήσει. Πρώτα πρώτα γιατί είναι ανόητο να μελλοντολογείς για κάτι καινούργιο και δεύτερον, γιατί δεν εύχεται να υπάρχει κάτι χειρότερο.
«Καινούργιο; θα αναρωτηθεί ο ψαγμένος αναγνώστης. Πόσο καινούργιο μπορεί να είναι το ΠΑΣΟΚ των κυρίων και κυριών Παπανδρέου, Πάγκαλου, Κατσέλη, Ραγκούση, Γεννηματά, Βενιζέλου, Διαμαντοπούλου, Χριστοφιλοπούλου, Ρέππα, Λοβέρδου, Ξενογιαννακοπούλου, Σηφουνάκη, Καρχιμάκη, Καστανίδη, Χρυσοχοΐδη, Βούγια για να αναφέρουμε μερικά από τα μέλη της νέας κυβέρνησης, που έχουν ξαναδοκιμαστεί στις καταδικασμένες κυβερνήσεις Σημίτη;
Υπάρχει μία πανάρχαια διαμάχη μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν ότι τις αλλαγές τις φέρνουν οι μονάδες και εκείνων που πιστεύουν ότι τις φέρνει ο λαός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Γ. Παπανδρέου έχει τοποθετήσει σε κάθε παλιό ΠΑΣΟΚικό κυβερνητικό στέλεχος από έναν δικό του, προσωπικό άνθρωπο, που δεν προέρχεται από το κόμμα, ενώ ο ίδιος ελέγχει τον συνήθως άτακτο Θ. Πάγκαλο, τοποθετώντας τον σε μια τέτοια θέση, που να μην μπορεί να ασκεί κριτική ελαφρά τη καρδία, να συμμαζεύει με τον πολιτικό όγκο του τα ασυμμάζευτα υπουργεία και, κυρίως, να προΐσταται του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Επιπλέον, το λεπτό θέμα των εξοπλισμών βρίσκεται έξω από τα χέρια του συνταγματολόγου, στα χέρια του έμπιστου και διπλωμάτη Π. Μπεγλίτη.
Το μαντρί επιτηρούν άγρυπνοι φρουροί, οι επίσης έμπιστοι Χάρης Παμπούκης (αντι-Ρουσόπουλος) και Παύλος Γερουλάνος (υπεύθυνος για τα ΜΜΕ).
Οι Έλληνες πολιτικοί -και όχι μόνο- πιστεύουν ότι τις αλλαγές τις φέρνουν οι μονάδες και συμπεριφέρονται αναλόγως. Ο ελληνικός λαός -και όχι μόνο- πιστεύει επίσης ότι τις αλλαγές τις φέρνουν οι μονάδες και όχι ο ίδιος. Ο ίδιος φέρνει απλώς τις μονάδες, που πιστεύει ότι θα του κάνουν τη ζωή καλύτερη απ' ό,τι ήταν.
Το έκανε υπερψηφίζοντας τον Καραμανλή, τον Ανδρέα, τον Σημίτη, τον Κώστα και τον Γιώργο. Οι ψυχολόγοι ψάχνουν ακόμα να βρουν γιατί το έκανε με το Μητσοτάκη.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο Λένιν περίμενε, ούτε ο Μάο, πότε θα ωριμάσει -κατά το λεγόμενο- ο λαός για να επαναστατήσει και να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του. Τον βρήκαν απελπισμένο και τον έσπρωξαν.
Θα πει κανείς «μα πρέπει να φτάσει ο λαός στην απελπισία για να επαναστατήσει;». Δυστυχώς, μάλιστα. Όσο έχει mp3, air condition, cashcard, φροντιστήριο, Smart, timberland και πολυκαφετιέρα δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο για την άδικη διαιτησία του καργιόλη διαιτητή. Για τη διαπλεκόμενη αθλητική πολιτική ηγεσία με τα διαπλεκόμενα εκατοντάδες αθλητικά σωματεία, τσιμουδιά. Γιατί σε κάποιο σύλλογο είναι γραμμένος κι ο γιος ή η κόρη.
Ωραίααα. Καινούργια, λοιπόν, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Μάλιστα. Γιατί είναι κυβέρνηση του Γιώργου.
Μπορεί ο Γιώργος να βάλει φρένο στο φακελάκι που μου ζητάνε οι γιατροί στα νοσοκομεία; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να σταματήσει το λάδωμα των υπαλλήλων και προϊσταμένων στις πολεοδομίες για να φτιαχτούν τα σπίτια, τα οικόπεδα και τα ρυμοτομικά νόμιμα; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να φορολογήσει όλη τη φορολογητέα ύλη κι όχι μόνο μισθωτούς-συνταξιούχους και μπορεί να παίρνει όλους τους φόρους απ' όσους χρωστάνε; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να επιβάλει στις τράπεζες να λειτουργούν με τα περιθώρια κέρδους των ευρωπαϊκών και αμερικανικών και όχι με το δικό τους αυθαίρετο ληστρικό σύστημα; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να φέρει νόμους, που θα προστατεύουν περισσότερο την εργασία και λιγότερο την εργοδοσία; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να σταματήσει τη ληστεία του δημόσιου χρήματος από τη διαπλοκή εργοληπτών - μεσαζόντων - προμηθευτών - υπαλλήλων -κυρίως των υπουργείων Μεταφορών, Επικοινωνιών, Έργων, Ενέργειας, Ναυτιλίας, Υγείας, Παιδείας; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να προσλαμβάνει τους υπαλλήλους με μόνο κριτήριο τις ανάγκες της θέσης, επομένως των πολιτών, και όχι τις ανάγκες της ψηφοθηρίας και του διά βίου αράγματος με ύφος θρασύ; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να εμπνεύσει στους συνεργάτες του, ότι εργάζεται και εργάζονται για το συμφέρον των πολιτών και όχι για το συμφέρον της εκλογικής νίκης του κόμματος, και πως αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν απαραιτήτως; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να διαλύσει το καθηγητικό κατεστημένο στην Παιδεία και να επιβάλει την αξιοκρατία, μακριά από ιδεολογικο-οικονομικές κλίκες, που τη λυμαίνονται ανεξέλεγκτα; Θα σας γελάσω.
Μπορεί να εμπνεύσει στην αστυνομία και στο λιμενικό την ιδέα της αυτοθυσίας προς όφελος του πολίτη και της υποχρέωσης αντί του εξουσιαστικού τραμπουκισμού; Όχι, δεν μπορεί. Γιατί η προϊστάμενη επιλογή που έκανε είναι εξουσιαστική.
Και δεν ξέρει κανείς αν μπορεί να εμπνεύσει στα αρπακτικά της εξουσίας την αντιεξουσιαστική εξουσία (!) που τους ζήτησε. Οι άνθρωποι είναι πιο αδύναμοι απ' όσο νομίζει. Και δεν έχουν τη δική του «ευγενή» και χορτάτη καταγωγή.
Ήδη, η αθλιότητα που έγινε την Παρασκευή εις βάρος του πρώην υπουργού Οικονομίας Γ. Παπαθανασίου, που παρουσιάστηκε ως κατσαπλιάς που λαφυραγώγησε το γραφείο του και δεν άφησε τίποτε προς ενημέρωση στον καινούριο -πράγμα ψευδές- μαρτυρά ότι μερικοί δεν έχουν αποβάλει τα γκεμπελικά σύνδρομα της ΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας. Και αυτό δεν προσβάλλει μόνο τη νοημοσύνη του λαού, αλλά και τον πολιτισμό, που ευαγγελίζεται ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου.
Επομένως, στο πλαίσιο του εφικτού και όχι του ιδεατού, το στοίχημα του νέου πρωθυπουργού είναι αν θα συντρίψει την παλιά νοοτροπία για να φτιάξει μια νέα. Και σ' αυτό το στοίχημα, οι τρεις εχθροί δεν είναι ούτε από την αντιπολίτευση, ούτε απ' έξω. Είναι από μέσα: το κομματικό κατεστημένο, οι αντεργατικές εργατοϋπαλληλικές συντεχνίες και οι οίηση των εξουσιασιών.
Άρα, το στοίχημα είναι οι ανοχές του Γ. Παπανδρέου και οι αντοχές του λαού.
ΥΓ Μεταξύ τριών υποψηφίων και των ιδεολογικών λόμπι στα δημοσιογραφικά τηλεπαράθυρα διεξάγεται ο πόλεμος για τη διαδοχή στη Ν.Δ. και μάλιστα σε ηπιότερους τόνους, μέχρι στιγμής, μεταξύ των δελφίνων απ' ό,τι στη μονομαχία Βενιζέλου-Παπανδρέου.
Αυτό δεν εμποδίζει τους ως συνήθως από καθέδρας ή και τους πονηρούληδες να εμφανίζουν τη Ν.Δ. περίπου στα πρόθυρα της διάλυσης ή του απλού φτου κακά.
Με μάλλον ασυνήθιστη τάξη, αντιθέτως, η ουσιαστικά ακέφαλη αντιπολίτευση, αφού ο πρόεδρός της τα έχει κυριολεκτικά παρατήσει, συζητάει όλα τα ενδεχόμενα για τον τρόπο ψηφοφορίας, παρ' όλο το τελεσίγραφο Καραμανλή ότι στις 8 Νοεμβρίου φεύγει.
Η πιο δικτυωμένη με τα ΜΜΕ και καλύτερα οργανωμένη σε οργανώσεις είναι η Ντόρα.
Ο πιο επιθυμητός στη βάση της Ν.Δ. είναι ο Σαμαράς, χωρίς τον απαραίτητο μηχανισμό, πλην της ΠΟΛΑΝ.
Ο πιο άχρωμος για τη βάση είναι ο Αβραμόπουλος, που δεν έχει κανένα μηχανισμό, αλλά είναι αχτύπητος στις δημόσιες σχέσεις.
Η πιθανότατη σύγκρουση Σαμαρά - Ντόρας δεν είναι μόνο σύγκρουση προσώπων. Η πιο σκληρή δεξιά του κεφαλαίου βρίσκεται αντιμέτωπη με την παλιά λαϊκή δεξιά.
Είναι μια ιδεολογική σύγκρουση, που το αποτέλεσμά της θα το δοκιμάσει μια μέρα στο πετσί του ο πολίτης.
Μ' αυτό τον τρόπο μάς αφορά όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου