Ουστ…κοπρίτες!

Όταν ο Κ. Καραμανλής προκήρυσσε εκλογές με το αιτιολογικό ότι χρειάζεται λαϊκή εντολή για να παγώσει τους μισθούς του Δημοσίου και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με 151 βουλευτές, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι κατάσταση βρισκόταν η ελληνική οικονομία.
Όταν ο Γ. Παπανδρέου υποσχόταν προεκλογικά ότι θα δώσει αυξήσεις και ότι θα ξαναδώσει στη χώρα τη χαμένη της διεθνή ισχύ, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι κατάσταση θα έφερνε την ελληνική εναπομείνασα κυριαρχία.
Και οι δύο παράγοντες της πολιτικής, όπως και οι πολιτικοί τους συνεργάτες, που σήμερα μερικοί συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ήξεραν πριν από το περασμένο καλοκαίρι τι συνέβαινε με την οικονομία, ενημερωμένοι από τις τράπεζες και την Τράπεζα της Ελλάδος και αντέδρασαν με την εγκληματική επιπολαιότητα, που έχουν γαλουχηθεί οι ίδιοι και που γαλουχούν και τις γενιές των Ελλήνων τα τελευταία 40 χρόνια.
Ο μεν ένας δραπέτευσε για να μην αναλάβει το βάρος και το κόστος της εγκληματικής του διακυβέρνησης, ο δε άλλος ανέλαβε τη διακυβέρνηση, εφαρμόζοντας την πιο ακραία δεξιά οικονομική πολιτική και την πιο αναξιοπρεπή για χώρα εξωτερική πολιτική, διατηρώντας το δικαίωμα να πωλείται ως φιλεργατικός και πατριώτης σοσιαλιστής, μόνο και μόνο για να έχει τον τίτλο του πρωθυπουργού.
Αυτή είναι η ωμή πολιτική πραγματικότητα, μέσα στην οποία κινήθηκαν τα δύο κόμματα εξουσίας, που ο ελληνικός λαός αρέσκεται να ψηφίζει με ποσοστά, που κυμαίνονται από το 75% έως το 85%, αναλόγως συνθηκών.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα κυβερνάται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις 15 κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης, οι οποίοι της υποδεικνύουν τι κατά τη γνώμη τους πρέπει να κάνει για να πληρώσει τα δάνειά της στις ξένες τράπεζες και, κυρίως, τους κερδοσκοπικούς υπερτόκους.
Γύρω απ' αυτό το περιβάλλον χορεύουν κεφάλαια πάνω από 70 δισ. ευρώ, που στοιχηματίζουν υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας, και που τα ποντάρουν και κάτοχοι ομολόγων, που όντως φοβούνται την κερδοσκοπία, και στυγνοί κερδοσκόποι.
Όλος αυτός ο εσμός της νοοτροπίας της τοκογλυφίας μετατρέπει ένα χρέος 50 δισ. ευρώ σε χρέος 300 δισ. ευρώ και αύριο σε χρέος 400 δισ. ευρώ μόνο και μόνο από φήμες, εκτιμήσεις, μαντεψιές, σπέκουλα, κυρίως, όμως, από τη στάση της ελληνικής διοίκησης, που βλέπει απέναντί του. Και αυτό που βλέπει δεν είναι ανεξάρτητη στάση διοίκησης. Είναι κλάψα και καταστροφολογία. Ένα ώριμο φρούτο για φάγωμα.
Η μεμψιμοιρία, λοιπόν, δεν ωφελεί. Αμφιβάλλω αν ωφελεί και η πρόβλεψη για το αύριο της χώρας. Πιστεύω, όμως, ότι υπάρχει κάτι που ωφελεί. Και που μπορεί να χρησιμεύσει σαν αφετηρία για όλους. Ώστε αυτή η χώρα να γίνει δημοκρατία και κοινωνία. Από αυταρχικό κράτος και ατομικοκρατία που είναι σήμερα.
Αυτή τη στιγμή δημιουργούνται οι συνθήκες για να ξεσηκωθούν ποικιλοτρόπως οι πολίτες και να ζητήσουν να μην αλλάξει ο μέχρι σήμερα τρόπος ζωής τους. Αυτό θα συμβεί. Κι αυτό θα είναι έγκλημα.
Η χώρα οδηγήθηκε εδώ από τους πολιτικούς, που κατασκεύασαν μια νοοτροπία κι έναν τρόπο ζωής για τους πολίτες που στηρίχτηκε σε κενά λόγια και κενή προοπτική για το μέλλον. Στηρίχτηκε σε ένα ψέμα. Οι πολίτες έχουν ανάγκη να απαλλαγούν από τα δεσμά του ψέματος, και με τα οποία τους δένει τώρα η ξένη κηδεμονία. Πληρώνουν την κομματική απατεωνιά και τη δική τους κουτοπονηριά και αφέλεια. Είναι η ώρα αυτό να το δουν. Και να απαιτήσουν και να εργαστούν για μια χώρα που να τους τιμά και να την αξίζει.
Γι' αυτή την υποχρέωση προς τον εαυτό τους δεν χρειάζονται ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε τις ευρωπαϊκές χώρες, ούτε τα σάπια και πεθαμένα ελληνικά κόμματα.
Είναι καιρός να δημιουργήσουν νέα σχήματα, που να εκφράζουν τις ανάγκες και τα όνειρά τους σήμερα, αλλά και τη δικαίωση των αναγκών και των ονείρων των τελευταίων δύο γενεών, που υπονόμευσε και διέφθειρε με το ίδιο της το παράδειγμα η περίφημη γενιά του '50 και του '60. Η γενιά, που ισοπέδωσε ο,τιδήποτε κοινωνικό υπήρχε στην ελληνική κοινωνία και τη μετέτρεψε σε μια ζούγκλα ατομισμού. Αυτή, που εκφράζει ό,τι σήμερα είναι η Ελλάδα.
Η γενιά αυτή, η γενιά μου, που πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη μίλησε για επανάσταση και λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη έκανε επανάσταση, αντί να πρωτοστατεί στη διαιώνιση του σάπιου μοντέλου, που δημιούργησε, θα πρόσφερε υπηρεσία στον τόπο αν συναινούσε να γκρεμιστεί ό,τι διεφθαρμένο και ατελέσφορο οικοδόμησε. Ώστε, τουλάχιστον, να βοηθήσει κάποια επόμενη γενιά να χτίσει.
Να χτίσει μια χώρα στηριγμένη πάνω στη δημόσια φροντίδα. Όπου κανένας υπάλληλος δεν θα απολαμβάνει καμιάς παραπάνω μεταχείρισης από όλους τους άλλους υπαλλήλους της χώρας. Οπού όλοι οι υπάλληλοι θα αμείβονται ανάλογα με την εργασία που προσφέρουν. Και όπου ο γνώμονας της αξιολόγησής τους θα είναι η προσφορά τους στη λύση των προβλημάτων των πολιτών.
Οπού η διεκπεραίωση και λύση των προβλημάτων των πολιτών θα είναι η μόνη εργασία και όπου ο γνώμονας για την ύπαρξη των θέσεων εργασίας θα είναι μόνο οι ανάγκες των πολιτών.
Να χτίσει μια χώρα όπου η Υγεία θα προσφέρεται από επιστήμονες βγαλμένους από αξιοκρατικά, σοβαρά, καταρτισμένα πανεπιστήμια και όχι από ημιμαθείς και διαπλεκόμενες καθηγεσίες, που παράγουν επικίνδυνους γιατρούς.
Να χτίσει μια χώρα με νοσοκομεία στην υπηρεσία του και όχι στην υπηρεσία των φαρμακευτικών εταιρειών, των κομματικών τρωκτικών, των ευνοημένων υπαλλήλων και των κυκλωμάτων προμηθειών.
Να χτίσει μια χώρα με σχολεία, που έχουν πρωταρχικό και κύριο ρόλο τη μόρφωση των παιδιών και την καλλιέργεια της κοινωνικής τους συνείδησης. Και όλοι όσοι υπηρετούν σ' αυτά να αξιολογούνται μ' αυτόν και μόνο τον γνώμονα.
Να χτίσει μια χώρα όπου η Δικαιοσύνη θα δικάζει ως υπηρέτης του λαού και όχι ως εξουσία. Με μοναδικό γνώμονα τον νόμο και τον σεβασμό των πολιτών, χωρίς προνόμια των λειτουργών, τα οποία δεν έχουν οι πολίτες.
Να χτίσει μια χώρα, όπου η νομοθετική εξουσία, η Βουλή, δεν θα απολαμβάνει καμιάς ασυλίας και όπου τα μέλη της δεν θα επιτρέπεται να αποφασίζουν τα ίδια για τις απολαβές τους και τις σχέσεις εργασίας τους. Που θα εργάζονται νυχθημερόν χωρίς πρόσθετες απολαβές γιατί αυτό απαιτεί η θέση τους.
Να χτίσει μια χώρα, όπου η φοροδιαφυγή θα είναι κακούργημα και η φορολογία αναλογικά ίση για όλους, με γνώμονα την επίδειξη των πραγματικών εισοδημάτων και περιουσιών.
Να χτίσει μια χώρα όπου ο δήμος θα είναι γειτονιά συμβίωσης ανθρώπων και όχι ευκαιρία για αρπαχτή κυκλωμάτων και κομματικών σκοπιμοτήτων.
Να χτίσει μια χώρα όπου ο κάθε πολίτης θα σέβεται τον διπλανό του στον δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι και ο κάθε πολίτης θα απαιτεί αυτόν τον σεβασμό απ' τους άλλους.
Να χτίσει μια χώρα όπου οι υπηρεσίες και τα εμπορεύματα θα διακινούνται υπό τον έλεγχο των οργάνων των πολιτών και από τους ίδιους τους πολίτες και δεν θα σερβίρονται ετσιθελικά και ετσιγουσταρικά στους πολίτες.
Να χτίσει μια χώρα αντάξια της ομορφιάς των κάμπων της, της θάλασσάς της, των βουνών της, των λουλουδιών και των πλασμάτων της.
Έτσι, όπως άλλοι πολίτες σε άλλες χώρες χτίζουν τα δικαιώματά τους εδώ και χρόνια, (όχι χωρίς στρεβλώσεις) χωρίς, όμως, το προνόμιο να μπορούν να μουντζουρώνουν με τόση λέρα έναν τόσο γαλανό ουρανό.

ΥΓ Μέσα στο χαμό, ανακοινώθηκε η αλλαγή στον χάρτη αυτοδιοίκησης της χώρας (λέγεται αυτοδιοίκηση για να διαχωρίζεται από την κεντρική κυβέρνηση, που είναι ετεροδιοίκηση). Σύμφωνα με τη νέα δομή, το αποδεδειγμένα πιο διεφθαρμένο κομμάτι της επικράτειας, που είναι οι δήμοι, περιορίζεται στο μισό.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν περιορίζεται στο μισό η διεφθαρμένη νοοτροπία στους δήμους. Όχι γιατί δεν το προβλέπει ο νέος νόμος. Γιατί δεν το προβλέπει η αγωγή των πολιτών. Για να μη σας πω, ότι στους νέους υπερδήμους η διαφθορά θα είναι μεγαλύτερη. Όπως συμβαίνει με ό,τι μεγάλο δημιουργείται.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=02/05/2010&s=o-kairos