Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, μέχρι τη στιγμή που ο διαιτητής Ραβζάν Ιρμάτοφ από το Ουζμπεκιστάν θα σφυρίξει για πρώτη φορά στο «Σόκερ Σίτι» του Γιοχάνεσμπουργκ. Ο αγώνας Νότια Αφρική-Μεξικό θα έχει ξεκινήσει και μαζί του το 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο, το πρώτο που φιλοξενεί η «Μαύρη Ήπειρος». Στις 5 το απόγευμα, ξεκινά η κορυφαία -μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες- αθλητική διοργάνωση του πλανήτη, με 32 ομάδες να συμμετέχουν στο «πάρτι». Ανάμεσά τους και η εθνική Ελλάδας, η οποία φιλοδοξεί πως η δεύτερη παρουσία της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν θα έχει... καμία σχέση με την πρώτη (ΗΠΑ '94)!
Οι «μνηστήρες» της ύψιστης ποδοσφαιρικής διάκρισης είναι και φέτος πολλοί. Παραδοσιακά η Βραζιλία, η πιο φορμαρισμένη ομάδα στον κόσμο, Ισπανία και ακόμα η Αργεντινή, η κάτοχος του τίτλου Ιταλία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία. Πολύ δυνατή -θεωρητικά τουλάχιστον- παρουσιάζεται η Αγγλία και πάντοτε υπολογίσιμη η Γερμανία. Γενικά το επίπεδο δείχνει ανεβασμένο, οι αποστάσεις έχουν μικρύνει και ομάδες που άλλες εποχές περιορίζονταν σε ρόλο κομπάρσου, μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τους «μεγάλους». Το Μουντιάλ αρχίζει και είναι το ραντεβού από το οποίο κανείς ποδοσφαιρόφιλος που σέβεται τον εαυτό του δεν απουσιάζει! Τα εισιτήρια έχουν κάνει «φτερά», τα τηλεοπτικά δίκτυα όλου του κόσμου που κατέχουν τα δικαιώματα μετάδοσης ετοιμάζονται πυρετωδώς και μαζί τους οι λάτρεις του δημοφιλέστερου αθλήματος να απολαύσουν τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη στο «πάρτι» που ξεκινά σε λίγες ημέρες.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα που σχετίζονται με το Μουντιάλ, μέσα από μια πορεία 76 χρόνων. Μικρές και μεγάλες στιγμές, ρεκόρ και αξιοπερίεργα, χαρακτηρίζουν τη σημαντικότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μας. Ας δούμε μερικές από αυτές...
Στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, στην Ουρουγουάη το 1930, αρχηγός της εθνικής Γαλλίας ήταν ο Αλεξ Βιγιαπλάν, ο οποίος χρόνια αργότερα εκτελέστηκε, αφού αποδείχθηκε ότι συνεργαζόταν με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου!
Στην ίδια διοργάνωση, η Γαλλία έκανε με το καράβι ταξίδι 40 ημερών για να φτάσει στην Ουρουγουάη κι έτσι η προετοιμασία της ομάδας έγινε... εν πλω!
Όσοι οπαδοί της Αργεντινής βρέθηκαν στο Μοντεβιδέο προκειμένου να παρακολουθήσουν τον τελικό, όπου η ομάδα της χώρας τους αντιμετώπιζε την Ουρουγουάη, υποβλήθηκαν σε εξονυχιστικό σωματικό έλεγχο. Το αποτέλεσμα: η αστυνομία βρήκε δεκάδες όπλα και αρκετά πυρομαχικά!
Πανευτυχής ήταν ο δικτάτορας της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι, όταν η διοργάνωση του 1934 ανατέθηκε στη χώρα του. Μάζεψε στο ανάκτορό του τους παίκτες και το προπονητικό τιμ της «Σκουάντρα Ατζούρα» και παρήγγειλε: «Φέρτε μου το κύπελλο»...
Τα μέλη της εθνικής Τσεχοσλοβακίας στο Μουντιάλ του 1934 προέρχονταν από δύο ομάδες, την Σπάρτα και τη Σλάβια Πράγας. Ήταν και η μοναδική φορά που μία εθνική ομάδα είχε συγκροτηθεί από παίκτες μόνο δύο συλλόγων.
Η Αίγυπτος έγινε η πρώτη αφρικανική χώρα που πήρε μέρος σε Μουντιάλ. Στις 27 Μαϊου του 1934 έπαιξε στον πρώτο γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας, έχασε 4-2 από την Ουγγαρία και αποκλείστηκε.
Το 1938 στον αγώνα Βραζιλία-Πολωνία 6-5, ο Λεονίντας και ο Ερνστ Βιλιμόφσκι πέτυχαν από τέσσερα γκολ εκατέρωθεν. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει (και ούτε πρόκειται να) επαναληφθεί ποτέ.
Ο Ελβετός Αλφρεντ Μπικέλ και ο Σουηδός Ερικ Νίλσον είναι οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές που έπαιξαν σε Μουντιάλ τόσο πριν όσο και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι δύο συμμετείχαν στις διοργανώσεις του 1938 (Γαλλία) και του 1950 (Βραζιλία).
Το ξέρατε ότι η Ινδία αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950; Κι αυτό γιατί η FIFA απαγόρευσε στους ποδοσφαιριστές της να αγωνίζονται ...ξυπόλητοι!
Μη νομίζετε ότι η βία στα γήπεδα είναι σύγχρονο φαινόμενο. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, εξαγριωμένοι μετά την ήττα τους με 1-0 από την Ελβετία, οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Ιταλίας κυνήγησαν τον διαιτητή του αγώνα Μάριο Βιάνα. Επίσης, επεισόδια σημειώθηκαν και κατά την επιστροφή των ποδοσφαιριστών της εθνικής Αργεντινής στην πατρίδα τους, μετά τη διοργάνωση του 1958. Η Αργεντινή είχε γνωρίσει ταπεινωτική ήττα με 6-1 από την Τσεχοσλοβακία και στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες βρέθηκαν εκατοντάδες φίλαθλοι που πέταξαν πέτρες και ...τομάτες στην αποστολή της ομάδας.
Το 1962 η Χιλή μάζευε ακόμα τα συντρίμμια από τους φοβερούς σεισμούς, από τους οποίους είχε πληγεί η χώρα. Η FIFA σκεφτόταν σοβαρά να της αφαιρέσει τη διοργάνωση. Όμως τελικά έκανε πίσω μετά τις πιέσεις και τις ικεσίες του Χιλιανού παράγοντα, Κάρλος Ντίτμπορν Πίντο: «Δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο εκτός από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μην μας το πάρετε και αυτό», ήταν τα λόγια του.
Πώς αλλάζουν οι καιροί... Το 1962 στη Χιλή, η Βραζιλία παρέταξε σύστημα 4-3-3 και κατέκτησε το τρόπαιο. Ο βραζιλιάνικος Τύπος κατηγόρησε τον προπονητή Αϊμόρε Μορέιρα ότι το σύστημα με (μόνο) τρεις επιθετικούς, παραήταν... συντηρητικό!
Πέντε ποδοσφαιριστές έχουν αγωνιστεί σε Μουντιάλ με διαφορετικές εθνικές. Ο Χοσέ Αλταφίνι-Ματσόλα έπαιξε με την Βραζιλία το 1958 και με την Ιταλία το 1962. Ο Λουϊζίτο Μόντι με την Αργεντινή το 1930 και με την Ιταλία το 1934. Ο Φέρεντς Πούσκας ήταν ο μεγάλος ηγέτης της Ουγγαρίας το 1954, αγωνίστηκε όμως με την Ισπανία στη διοργάνωση του 1962. Ο Χοσέ Σανταμαρία έπαιξε με την Ουρουγουάη το 1954 και με την Ισπανία το 1962. Τέλος, ο Ρόμπερτ Προσινέτσκι αγωνίστηκε με την Γιουγκοσλαβία το 1990 και την Κροατία το 1998.
Ημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966: η διοργανώτρια Αγγλία αντιμετωπίζει την Πορτογαλία και ο Μπόμπι Τσάρλτον πετυχαίνει ένα καταπληκτικό γκολ και «γράφει» το τελικό 2-1. Αρκετοί παίκτες της Πορτογαλίας παρεμβαίνουν στους πανηγυρισμούς των Άγγλων, προκειμένου να σφίξουν το χέρι του Τσάρλτον και να τον συγχαρούν για το υπέροχο γκολ!
Ένα από τα πιο περίεργα περιστατικά στην ιστορία του Μουντιάλ έγινε στον αγώνα Μεξικό-Ελ Σαλβαδόρ 4-0, το 1970. Ο διαιτητής του αγώνα, Καντίλ, έδωσε ένα φάουλ υπέρ του Ελ Σαλβαδόρ, το οποίο εκτέλεσαν οι παίκτες του... Μεξικού και σκόραραν. Προς γενική κατάπληξη, ο Καντίλ κατακύρωσε το γκολ!
Από το 1970, η FIFA αποφάσισε ότι κανένας ποδοσφαιριστής δεν υποχρεούται να φορά το νούμερο 13, σε περίπτωση που είναι ...προληπτικός!
Το 1974 στη Δυτική Γερμανία, η Αυστραλία έγινε η πρώτη ομάδα της Ωκεανίας που έλαβε μέρος σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για να προκριθούν οι Αυστραλοί έδωσαν αγώνα-μπαράζ με τη Νότια Κορέα και νίκησαν 1-0, χάρη σε τέρμα που πέτυχε ο Σκοτσέζος στην καταγωγή, Τζίμι ΜακΚέι.
Για 45 ολόκληρα χρόνια η Γερμανία ήταν κομμένη στα δύο, τόσο στον πολιτικό, όσο και στον ...ποδοσφαιρικό χώρο. Οι εθνικές ομάδες της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας αναμετρήθηκαν μόνο μία φορά, στη διοργάνωση του 1974. Οι Ανατολικογερμανοί έκαναν τη μεγάλη έκπληξη νικώντας 1-0, μία ήττα που δεν αποδείχθηκε «θανάσιμη» για τους Δυτικογερμανούς, καθώς αργότερα αναδείχθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής το 1978 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο όρος «Μουντιάλ» από τους διοργανωτές. Θεωρήθηκε πολύ πετυχημένος και, επειδή τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν οι διοργανώσεις της Ισπανίας (1982) και του Μεξικού (1986), ο όρος διατηρήθηκε και καθιερώθηκε.
Η γρηγορότερη αλλαγή στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου έγινε το 1978, στο ματς Ιταλία-Αργεντινή 1-0. Ο Μάουρο Μπελούτζι της «Σκουάντρα Ατζούρα» αντικαταστάθηκε στο 6ο λεπτό από τον Αντονέλο Κουκουρέντου.
Στη σκιά του Ντίνο Τζοφ... Ο Ιταλός τερματοφύλακας Ιβάνο Μπορντόν συμμετείχε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1978, 1982), όπου η Εθνική του ομάδα έδωσε τον ανώτατο αριθμό αγώνων (7+7=14). Όλες αυτές τις αναμετρήσεις ο Μπορντόν τις παρακολούθησε από τον πάγκο και ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς λεπτό συμμετοχής σε Μουντιάλ!
Τα μόνα αδέλφια-τερματοφύλακες που έχουν συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο είναι οι Βίκτορ και Βιάτσεσλαβ Τσάνοφ. Και οι δύο ήταν αναπληρωματικοί του μεγάλου Ρενάτ Ντασάεφ στην εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης το 1982 στην Ισπανία. Δεν έπαιξαν ούτε δευτερόλεπτο...
Στην ίδια διοργάνωση, ο τερματοφύλακας του Βελγίου Ζαν Μαρί Πφαφ είδε ...το χάρο με τα μάτια του, καθώς κινδύνευσε να πνιγεί σε μια πισίνα, μόλις λίγες ώρες πριν τον αγώνα της ομάδας του με το Ελ Σαλβαδόρ.
Δύο ποδοσφαιριστές μοιράζονται το ρεκόρ της μικρότερης παρουσίας σε Μουντιάλ. Ο Αργεντίνος Μαρσέλο Τρομπιάνι (1986) και ο Τυνήσιος Κεμάις Λαντίμπι (1978) έχουν αγωνιστεί μόλις δύο λεπτά.
Ο Βάλτερ Τζένγκα είναι ο τερματοφύλακας που έχει κρατήσει την εστία του ανέπαφη, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από οποιονδήποτε άλλον. Το 1990 στην Ιταλία, ο γκολκίπερ των «Ατζούρι» δεν δέχθηκε γκολ για 517 λεπτά, πριν ηττηθεί από τον Κλαούντιο Κανίγια, στον ημιτελικό με την Αργεντινή.
Στη διοργάνωση των ΗΠΑ, το 1994, τα πράγματα ξεκίνησαν ...στραβά. Στην τελετή έναρξης, η διάσημη τραγουδίστρια Νταϊάνα Ρος έστησε τη μπάλα στα δύο μέτρα μπροστά σε άδειο τέρμα, όμως... κατάφερε να αστοχήσει, σε αντίθεση με ό,τι προέβλεπε το τελετουργικό!
Στο ίδιο Μουντιάλ, την παράσταση έκλεψε ο Καμερουνέζος Ροζέ Μιλά. Σε ηλικία 42 ετών, έγινε ο γηραιότερος παίκτης που έχει συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο και παράλληλα ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκόρερ, αφού πέτυχε το γκολ της τιμής στην συντριβή της ομάδας του με 6-1 από τη Ρωσία.
Στον συγκεκριμένο αγώνα, ο Ρώσος Ολεγκ Σαλένκο έγινε ο μοναδικός παίκτης που πετυχαίνει πέντε γκολ σε έναν αγώνα. Ο Σαλένκο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (μαζί με τον Στόιτσκοφ), όμως στη συνέχεα εξαφανίστηκε από το προσκήνιο.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ συμμετείχε και η εθνική Ελλάδας. Όμως, η παρουσία της ήταν απογοητευτική, καθώς γνώρισε τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες και τελείωσε το τουρνουά με τέρματα 10 κατά και κανένα υπέρ. Παράλληλα, το 4-0 επί της Ελλάδας, ήταν η πρώτη νίκη της Βουλγαρίας μετά από 6 παρουσίες σε Μουντιάλ!
Στην ίδια διοργάνωση, οι ποδοσφαιριστές της Σαουδικής Αραβίας ανταμείφθηκαν με 25.000 δολάρια (περίπου 8 εκατ. δρχ) και μία Μερσεντές έκαστος, για την πρόκρισή τους στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης. Ένα «μπόνους» που σίγουρα δεν θα ...έριξε έξω τον βαθύπλουτο πρίγκιπα Φαχντ, αν μάλιστα αναλογιστούμε την αδυναμία του για το ποδόσφαιρο.
Το 1998, η Γαλλία έγινε η έκτη ομάδα στην ιστορία του θεσμού που κατακτά το κύπελλο εντός έδρας, μετά την Ουρουγουάη (1930), την Ιταλία (1934), την Αγγλία (1966), τη Δυτική Γερμανία (1974) και την Αργεντινή (1978).
Η Βραζιλία είναι η μοναδική που έχει κατακτήσει το τρόπαιο μακριά από την ήπειρό της και μάλιστα δύο φορές, το 1958 στην Ευρώπη (Σουηδία) και το 2002 στην Ασία (Ιαπωνία-Ν. Κορέα). Έτσι είναι και η μοναδική που έχει κατακτήσει το τρόπαιο σε όλα τα σημεία του πλανήτη όπου έχει γίνει η διοργάνωση, αφού το 1962 το κατέκτησε στη Χιλή (Ν. Αμερική), το 1970 στο Μεξικό (Κ. Αμερική) και το 1994 στις Η.Π.Α. (Β. Αμερική).
Αν ψάχνει κανείς το μυστικό της επιτυχίας της Ιταλίας στο Μουντιάλ του 2006, θα πρέπει να ανατρέξει στην επιθετική πολυφωνία. Στην πορεία τους προς τη δόξα, οι «Ατζούρι» είχαν 10 διαφορετικούς σκόρερ: Ντελ Πιέρο, Τζιλαρντίνο, Γκρόσο, Ιακουϊντα, Ιντζάγκι, Ματεράτσι, Πίρλο, Τόνι, Τότι και Τζαμπρότα. Το ίδιο επίτευγμα παρουσίασε και η Γαλλία το 1982, αλλά αποκλείστηκε στους ημιτελικούς.
Ο νεότερος ποδοσφαιριστής που έχει δηλωθεί στο 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ο Δανός Κρίστιαν Ερικσεν, γεννηθείς στις 14 Φεβρουαρίου του 1992.
Ο γηραιότερος είναι ο τερματοφύλακας της εθνικής Αγγλίας, Ντέιβιντ Τζέιμς, που θα κλείσει τα 40 την 1η Αυγούστου. Έχουν παράδοση σ΄ αυτές τις ηλικίες τα «τρία λιοντάρια», αφού το 2002 ο Σίμαν ήταν ήδη 39 ετών, ενώ το 1990 στην Ιταλία ο Σίλτον είχε κλείσει τα 40.
Περισσότεροι από τους μισούς ποδοσφαιριστές που έχουν δηλωθεί, αγωνίζονται στα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Συνολικά 385 παίκτες (ποσοστό 52,5%) βγάζουν το... ψωμί τους στην Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Τη «μερίδα του λέοντος» έχει η Αγγλία, με 118 εκπροσώπους στο Μουντιάλ.
Όσον αφορά τους συλλόγους (και με δεδομένο ότι η FIFA παρέχει ημερήσια αποζημίωση για τους παίκτες τους), πιο κερδισμένη θα βγει η Μπαρτσελόνα, αφού 13 παίκτες της μετέχουν στις αποστολές των εθνικών τους ομάδων. Ακολουθούν η Τσέλσι και η Λίβερπουλ που έχουν από 12, η Μπάγερν με 11 και πέντε ομάδες με 10, ανάμεσα στις οποίες και ο Παναθηναϊκός.
Η «ΚΑΥΤΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1982 η αποστολή της εθνικής Ιταλίας ταξίδευσε στην Ισπανία με νωπές της μνήμες από το σκάνδαλο στημένων αγώνων και παράνομων στοιχημάτων που συγκλόνισε τη γειτονική χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ανάμεσα στους (τότε 22) παίκτες που επέλεξε ο Εντζο Μπεαρτζότ ήταν ο Πάολο Ρόσι, ένας εκ των πρωταγωνιστών του σκανδάλου που μόλις είχε επιστρέψει από διετή αποκλεισμό.
Οι «Ατζούρι», εμφανώς τρακαρισμένοι στην πρώτη φάση της διοργάνωσης, ξεκίνησαν με τρεις ισοπαλίες και κατάφεραν να προκριθούν λόγω καλύτερης επίθεσης σε βάρος του Καμερούν. Ο Μπεαρτζότ επέμενε στον «άσφαιρο» Πάολο Ρόσι, ενώ δεχόταν δριμεία κριτική. Τα αρνητικά δημοσιεύματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ένα άρθρο, του οποίου ο συντάκτης υποστήριζε ότι ο Ρόσι είχε ομοφυλοφιλική σχέση με τον Αντόνιο Καμπρίνι, επειδή τους είχε δει να κάνουν μαζί βουτιές και να παίζουν στην πισίνα του ξενοδοχείου...
Αυτό ήταν! Οι Ιταλοί αποφάσισαν να «μποϊκοτάρουν» όλους ανεξαιρέτως τους εκπροσώπους των ΜΜΕ έως το τέλος του τουρνουά. Στην Β΄ φάση απέκλεισαν τη Βραζιλία και την Αργεντινή, στον ημιτελικό την Πολωνία και πήραν το τρόπαιο επικρατώντας 3-1 της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Ο Πάολο Ρόσι βρήκε δίχτυα σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά, ενώ ο «Μπελ-Αντόνιο» Καμπρίνι έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους αριστερούς μπακ και μέλος της αξεπέραστης αμυντικής πεντάδας μαζί με τους Τζοφ, Τζεντίλε, Σιρέα, Κολοβάτι.
ΤΑ ΡΕΚΟΡ
Ο Λόταρ Ματέους είναι ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές σε αγώνες τελικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Γερμανός μέσος έχει παίξει σε 25 ματς, ενώ στη σχετική λίστα ακολουθούν ο Ιταλός Πάολο Μαλντίνι με 23, οι Ντιέγκο Μαραντόνα (Αργεντινή), Βλάντισλαβ Ζμούντα (Πολωνία) και Ούβε Ζέελερ (Δυτική Γερμανία) που έχουν από 21 και ο Γκρεγκόρζ Λάτο (Πολωνία) με 20. Επίσης, ο Ματέους (1982-1998) είναι μαζί με τον Μεξικάνο τερματοφύλακα Αντόνιο Καρμπαχάλ (1950-1966) οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές που έχουν λάβει μέρος πέντε φορές σε τελική φάση.
Νεότερος παίκτης που έχει εμφανιστεί: ήταν ο θρυλικός Πελέ, που πρωτοεμφανίστηκε το 1958, σε ηλικία 17 χρόνων και 230 ημερών. Από το 1982 το ρεκόρ ανήκει στον Νόρμαν Γουάιτσαϊντ της Βόρειας Ιρλανδίας, που αγωνίστηκε σε ηλικία 17 χρόνων και 41 ημερών.
Περισσότερες συμμετοχές χώρας: Βραζιλία (έχει λάβει μέρος και στις 18 προηγούμενες διοργανώσεις).
Περισσότεροι τίτλοι: 5 Βραζιλία (1958, 1962, 1970, 1994, 2002).
Περισσότεροι συνεχείς τίτλοι: Ιταλία (1934, 1938) και Βραζιλία (1958, 1962).
Περισσότερες συμμετοχές σε τελικό: Από επτά η Γερμανία (1954, '66, '74, '82, '86, '90, 2002) και η Βραζιλία (1950, '58, '62, '70, '94, '98, 2002).
Περισσότεροι τίτλοι για ένα παίκτη: Πελέ (Βραζιλία) - 1958 στην Σουηδία, 1962 στην Χιλή, 1970 στο Μεξικό.
Περισσότερα γκολ σε τελική φάση: Το 1998 στη Γαλλία (171).
Περισσότερα γκολ στην ιστορία του θεσμού: Βραζιλία με 201.
Χειρότερη άμυνα στην ιστορία του θεσμού: (Δυτική) Γερμανία με 112 γκολ παθητικό.
Περισσότερα γκολ σε ένα παιχνίδι: το 1954 Αυστρία-Σουηδία 7-5.
Η πιο μεγάλη νίκη: 1954 (Ουγγαρία-Ν. Κορέα 9-0), 1974 (Γιουγκοσλαβία-Ζαΐρ 9-0), 1982 (Ουγγαρία-Ελ Σαλβαδόρ 10-1).
Περισσότερα γκολ σε τελικό: 1958 (Βραζιλία-Σουηδία 5-2)
Ο νεότερος παίκτης που σήκωσε το τρόπαιο: Πελέ (1958, σε ηλικία 17 ετών και 8 μηνών).
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που κατέκτησε το κύπελλο: Ντίνο Τζοφ (Ιταλία, ως αρχηγός το 1982 σε ηλικία 42 ετών και 4 μηνών).
Ο καλύτερος σκόρερ όλων των εποχών: Ρονάλντο (Βραζιλία, 4 γκολ το 1998, 8 το 2002 και 3 το 2006).
Ο καλύτερος σκόρερ σε μία διοργάνωση: Ζιστ Φοντέν (Γαλλία, 13 γκολ το 1958).
Ο πρώτος (χρονικά) σκόρερ του Μουντιάλ: Λουσιάν Λοράν (Γαλλία, στις 13 Ιουλίου του 1930).
Περισσότερα γκολ σε ένα παιχνίδι: Ολεγκ Σαλένκο (Ρωσία, 5 γκολ το 1994 στο 6-1 επί του Καμερούν).
Περισσότερα γκολ σε τελικό: Τζεφ Χαρστ (Αγγλία, 3 γκολ το 1966 με την Δ. Γερμανία, 4-2 στην παράταση).
Περισσότερες κίτρινες κάρτες: Λόταρ Ματέους (Γερμανία) με 5.
Περισσότερες κόκκινες κάρτες: Ριγκομπέρτ Σονγκ (Καμερούν) με 2.
Ο νεότερος σκόρερ: Πελέ (Βραζιλία, το 1958 εναντίον της Ουαλίας) σε ηλικία 17 ετών και 239 ημερών.
Ο... ηλικιωμένος σκόρερ: Ροζέ Μιλά (Καμερούν, το 1994 στο παιχνίδι με την Ρωσία (1-6) σκόραρε σε ηλικία 42 ετών, 1 μηνός και 8 ημερών).
Το γρηγορότερο γκολ: 2002 Τουρκία-Νότια Κορέα 3-2, ο Χακάν Σουκούρ σκόραρε στο 11ο δευτερόλεπτο.
Το γρηγορότερο χατ-τρικ: Ο Ούγγρος Λάζλο Κις μπήκε ως αλλαγή στον αγώνα με το Ελ Σαλβαδόρ (1982) και πέτυχε τρία γκολ μέσα σε επτά λεπτά (70΄, 74΄, 77΄)! Τελικό σκορ 10-1.
Το γρηγορότερο γκολ από αναπληρωματικό: Εμπέ Σαντ (Δανία, 1998), μόλις 16 δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο 4-1 επί της Νιγηρίας.
Μοναδικοί παίκτες που σκόραραν σε όλα τα παιχνίδια της τελικής φάσης: Ζαϊρζίνιο (Βραζιλία, το 1970 σε έξι ματς), Ζιστ Φοντέν (Γαλλία, το 1958 σε 6 ματς) Αλσίντε Γκίτζια (Ουρουγουάη, το 1950 σε 4 ματς).
Οι μοναδικοί που σκόραραν σε δύο τελικούς: Πελέ (Βραζιλία, 1958 και 1970), Βαβά (Βραζιλία, 1958 και 1962), Πολ Μπράιτνερ (Δ. Γερμανία, 1974 και 1982), Ζινεντίν Ζιντάν (Γαλλία, 1998 και 2006).
Μοναδικός παίκτης που έχει αγωνιστεί σε τρεις τελικούς: Καφού (Βραζιλία, 1994, 1998, 2002).
Μοναδικός παίκτης που έχει σκοράρει με δύο χώρες: Ρόμπερτ Προσινέτσκι (με Γιουγκοσλαβία το 1990 και με Κροατία το 1998).
Το πρώτο χατ-τρικ: Μπερτ Πάτενοντ (ΗΠΑ) το 1930 εναντίον της Παραγουάης.
Το πρώτο αυτογκόλ: Ερσντ Λέτσερ (Ελβετία, το 1938 με αντίπαλο τη Γερμανία).
Καλύτερη επίθεση: Ουγγαρία (1954, 27 γκολ).
Γρηγορότερη αποβολή: 1986 (Ουρουγουάη-Σκωτία, ο Μπατίστα αποβλήθηκε στο 55ο δευτερόλεπτο).
Οι «λούζερ»: Τσεχοσλοβακία και Ολλανδία έχουν συμμετάσχει δύο φορές σε τελικό, αλλά δεν έχουν κατακτήσει ποτέ το τρόπαιο.
Ρεκόρ θεατών σε αγώνα: το 1950 Βραζιλία-Ουρουγουάη (199.854 θεατές στο Μαρακανά).
Λιγότεροι θεατές σε αγώνα: Μόλις 300 το 1930, στο Ρουμανία-Περού (3-1).
Ρεκόρ θεατών σε τελική φάση: το 1994 (3.587.538 θεατές, μέσος όρος 68.991 σε κάθε παιχνίδι).
Προπονητής με τις περισσότερες παρουσίες: Ο απίστευτος Μπόρα Μιλουτίνοβιτς, που έχει οδηγήσει πέντε εθνικές ομάδες σε ισάριθμες διαδοχικές τελικές φάσεις (Μεξικό 1986, Κόστα Ρίκα 1990, ΗΠΑ 1994, Νιγηρία 1998, Κίνα 2002).
Παίκτης και προπονητής: Ο Μάριο Ζαγκάλο πανηγύρισε την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ως παίκτης της «Σελεσάο» το 1958 και το 1962 και ως προπονητής της το 1970.
Αρχηγός και προπονητής: Μόνο ο Φραντς Μπεκενμπάουερ οδήγησε τη Γερμανία στον τίτλο, πρώτα φορώντας το «Spielfuhrer» στο μπράτσο (1974) και στη συνέχεια ως προπονητής (1990).
Ο μόνος προπονητής που πέτυχε το repeat: Ο Ιταλός Βιτόριο Πότσο, με δύο διαδοχικά τρόπαια το 1934 και το 1938.
Το πρώτο πέναλτι: Το πέτυχε ο Μεξικανός Μανουέλ Ρόχας, εναντίον της Αργεντινής το 1930.
Το πρώτο χαμένο πέναλτι: Ο θρυλικός Ρικάρντο Ζαμόρα, τερματοφύλακας της εθνικής Ισπανίας το 1934, απέκρουσε το πέναλτι του Βραζιλιάνου Βαλντεμάρ ντε Μπρίτο.
ΤΑ ΘΡΙΛΕΡ
1938: Α' ΓΥΡΟΣ: Βραζιλία-Πολωνία 6-5. Ο Βραζιλιάνος Λεονίντας και ο Πολωνός Ερνστ Βιλιμόφσκι πέτυχαν από 4 γκολ!
1950: ΤΕΛΙΚΟΣ: Ουρουγουάη-Βραζιλία 2-1. «Παγωμάρα» από 200.000 Βραζιλιάνους που βρέθηκαν στο Μαρακανά και είδαν τη «σελεσάο» να χάνει το τρόπαιο «Ζιλ Ριμέ» στο 79', παρότι είχαν προηγηθεί στο 49'.
1954: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Ουγγαρία-Βραζιλία 4-2, αλλιώς «η μάχη της Βέρνης». Πολύ... ξύλο μεταξύ των παικτών, τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και στα αποδυτήρια.
1962: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Χιλή-Ιταλία 2-0, αλλιώς «Η μάχη του Σαντιάγκο». Η ατμόσφαιρα είχε δυναμιτιστεί πολύ πριν το ξεκίνημα του αγώνα. Αιτία ήταν κάποια ...καθόλου κολακευτικά σχόλια του Ιταλικού τύπου για τους Χιλιανούς ποδοσφαιριστές. Στο ματς το ξύλο έπεφτε ...βροχή και η Ιταλία τελείωσε με 9 παίκτες.
1966: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Αγγλία-Αργεντινή 1-0, στο Γουεμπλεϊ. Τα σκληρά μαρκαρίσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Το ματς διεκόπη για 8 λεπτά, μετά την αποβολή του αρχηγού της Αργεντινής, Αντόνιο Ρατίν.
1970: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΣ: Ιταλία-Δυτική Γερμανία 4-3. Ίσως το ματς με την εντυπωσιακότερη διακύμανση. Η Ιταλία προηγήθηκε με τον Μπούρνιτς, όμως ο Σνέλιγκερ ισοφάρισε στο 89'. Στην παράταση προηγήθηκε η Γερμανία (Γκερντ Μίλερ), όμως οι Ιταλοί όχι μόνο ισοφάρισαν σε 2-2 (Μπούρνιτς), αλλά ξαναπήραν το προβάδισμα 3-2 με τον Ρίβα. Ο Μίλερ έφερε ξανά το παιχνίδι «στα ίσα», όμως ο Ριβέρα διαμόρφωσε το τελικό 4-3 στο 118'!
1974: ΤΕΛΙΚΟΣ: Δυτ. Γερμανία-Ολλανδία 2-1. Οι «οράνιε» προηγήθηκαν μόλις στο 1' με πέναλτι (Νέεσκενς), όμως οι Γερμανοί ισοφάρισαν στο 25' -επίσης με πέναλτι- που εκτέλεσε ο Μπράιτνερ. Την εσχάτη των ποινών είχε κερδίσει ο Χολτσενμπαϊν που ανετράπη από τον Γιάνσεν. Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα ο Γερμανός μέσος παραδέχθηκε ότι στην συγκεκριμένη φάση δεν υπήρξε ανατροπή...
1978: Β' ΓΥΡΟΣ: Αργεντινή-Περού 6-0. Οι γηπεδούχοι χρειάζονταν ένα μεγάλο σκορ (τουλάχιστον 4-0) για να προκριθούν στον τελικό σε βάρος της Βραζιλίας. Τελικά έβαλαν ...εξάρα και από τότε ο τερματοφύλακας του Περού Ραμόν Κιρόγκα «κέρδισε» το παρατσούκλι «Πιράνχας» για τον τρόπο με τον οποίο ...κατάπινε τα γκολ!
1982: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Δυτ. Γερμανία-Γαλλία 3-3 (5-4 στα πέναλτι), αλλιώς «Το θρίλερ της Σεβίλλης». Το σκορ στον κανονικό αγώνα ήταν 1-1, όμως στην παράταση οι Ζιρές, Τρεζόρ έδωσαν προβάδισμα 3-1 στην Γαλλία. Μόνο μια ομάδα σαν τη Γερμανία θα μπορούσε να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Με τον Ρουμενίγκε να μπαίνει ως αλλαγή, ισοφάρισε σε 3-3 και πήρε το ματς στα πέναλτι. Ο αγώνας εκείνος σημαδεύθηκε από το «δολοφονικό» φάουλ του Γερμανού τερματοφύλακα Σουμάχερ, στον Μπατιστόν. Ήταν ο πρώτος από τους (μέχρι σήμερα 20) αγώνες του Μουντιάλ, που έχουν κριθεί στα πέναλτι.
1986: ΤΕΛΙΚΟΣ: Αργεντινή-Δυτ. Γερμανία 3-2. Πάλι οι Γερμανοί πήγαν να πετύχουν τη μεγάλη ανατροπή, όμως ο Μαραντόνα τους την ...χάλασε. Τα «πάντσερ» έχαναν 2-0 στο 73', όταν ο Ρουμενίγκε μείωσε. Στη συνέχεια ο Φέλερ ισοφάρισε, όμως στο 84' μια μαγική έμπνευση του «Ντιεγκίτο» έβγαλε τετ-α-τετ τον Μπουρουσάγκα, που πέτυχε το 3-2 και έδωσε το τρόπαιο στην Αργεντινή.
1990: ΤΕΛΙΚΟΣ: Δυτ. Γερμανία-Αργεντινή 1-0. Ήταν ή δεν ήταν πέναλτι η ανατροπή του Σενσίνι στον Φέλερ στο 84'; Ένα λεπτό αργότερα, ο Αντρέας Μπρέμε ευστοχούσε από τη «βούλα» και χάριζε στη Γερμανία το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ομως, το πέναλτι που έδωσε ο Μεξικάνος διαιτητής Κοντεσάλ Μέντες θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Πέραν όλων αυτών, ο τελικός του 1990 ήταν ο χειρότερος από τους 18 που έχουν διεξαχθεί! Η Αργεντινή έπαιξε καταστροφικό ποδόσφαιρο και αποτέλεσμα ήταν να αποβληθούν δύο παίκτες της (Μονζόν, Ντεζότι).
1994: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Ιταλία-Ισπανία 2-1. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν και πάλι ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, καθώς σημείωσε το νικητήριο γκολ στο 87΄. Ήταν ένας επεισοδιακός αγώνας, που σημαδεύθηκε από την αγκωνιά-δυναμίτη του Μάρουο Τασότι στο πρόσωπο του Λουϊς Ενρίκε. Ο (34χρονος τότε) Τασότι τιμωρήθηκε με οκτώ αγωνιστικές από την FIFA, με αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί η διεθνής καριέρα του. Ο Ντίνο Μπάτζιο (25΄) είχε ανοίξει το σκορ για τους «ατζούρι», ενώ ο Χοσέ Καμινέρο ισοφάρισε στο 75΄.
1998: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Ολλανδία-Αργεντινή 2-1. Σπουδαίο ματς με συγκλονιστικό φινάλε στο «Βελοντρόμ» της Μασσαλίας, όταν ο Ντένις Μπέργκαμπ με ένα υπέροχο γκολ στο 89΄ χάρισε την πρόκριση στους «Οράνιε». Το σκορ είχε ανοίξει στο 12΄ ο Πάτρικ Κλάιφερτ, ενώ για την Αργεντινή είχε ισοφαρίσει στο 18΄ ο «Πιόχο» Λόπες.
2002: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Νότια Κορέα-Ισπανία 0-0 (5-3 στα πέναλτι). Η διοργανώτρια Νότια Κορέα, μετά τα παιχνίδια με Πορτογαλία και Ιταλία, χρειάστηκε και πάλι το χεράκι της... διαιτησίας για να προχωρήσει. Δύο ακυρωθέντα τέρματα των Ελγκέρα (49΄) και Μοριέντες (93΄) για (ανύπαρκτο) επιθετικό φάουλ και (ανύπαρκτο) άουτ στη σέντρα του Χοακίν, αντίστοιχα, κράτησαν το μηδέν στην άμυνα των γηπεδούχων οδηγώντας το ματς στα πέναλτι. Εκεί η τύχη χαμογέλασε στους Κορεάτες και το σφύριγμα της λήξης βρήκε σύσσωμη την ισπανική ομάδα να διαμαρτύρεται στον Αιγύπτιο διαιτητή, Γκαμάλ Γκαντούρ και τον βοηθό του από την Ουγκάντα, Μουλούμπα Τομουσάνγκε, χωρίς αντίκρισμα. Ο Γκαντούρ δεν σφύριξε ποτέ ξανά σε διεθνές επίπεδο!
2006: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο 22 παίκτες κυνηγούν τη μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Μνημειώδης ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ, που... διαψεύσθηκε πανηγυρικά στον ημιτελικό του «Βέστφαλεν». Το χρονόμετρο σημάδευε το 118ο λεπτό με τη Γερμανία και την Ιταλία να αδυνατούν να «ματώσουν» τα δίχτυα, όμως στο τέλος οι «Ατζούρι» πανηγύρισαν τη νίκη με 2-0, χάρη σε γκολ του Γκρόσο (119΄) και του Ντελ Πιέρο (+120΄), αφήνοντας τους γηπεδούχους εκτός τελικού.
Οι μεγάλες απουσίες στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές λένε πως η συμμετοχή και η διάκριση στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι το αποκορύφωμα μιας καριέρας, όσες επιτυχίες κι αν έχουν σε συλλογικό επίπεδο. Και είναι γεγονός πως εικόνες, σαν αυτή με τον Πελέ στα χέρια των οπαδών αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στο Μεξικό το 1970, με τον Μπεκενμπάουερ να σηκώνει το πιο φημισμένο τρόπαιο τέσσερα χρόνια αργότερα, με τον Μπάτζιο να σκύβει το κεφάλι για το χαμένο πέναλτι στον τελικό του 1994 ή με τον Μαραντόνα να διαλύει μόνος του την αγγλική άμυνα το 1986 και με τον Μπανκς να καταργεί... τους νόμους της φύσης σε εκείνη την «απόκρουση του αιώνα» το 1970, είναι από τις πιο δυνατές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ακριβώς γιατί έγιναν στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και σίγουρα, η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι δεν θα γινόταν πρωτοσέλιδο θέμα σε ολόκληρο τον παγκόσμιο Τύπο, αν δεν γινόταν στον τελικό αυτής της σπουδαίας διοργάνωσης.
Ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες σαν όλους τους παραπάνω, σαν τον Κρόιφ και τον Πλατινί, τον Μίλερ και τον Ζέελερ, τον Ρίβα και τον Ματσόλα, τον Τζοφ και τον Ρουμενίγκε, τον Εουσέμπιο και τον Γιασίν, τον Τσάρλτον και τον Μουρ, τον Ντίντι και τον Γκαρίντσα, τον Κοπά και τον Φοντέν, τον Πούσκας και τον Χιντεγκούτι, τον Γκίλμαρ και τον Σκιαφίνο, τον Λεονίντας και τον Μεάτσα ή πιο πρόσφατα τον Ρομάριο και τον Μπάτζιο, τον Ζιντάν και τον Ρονάλντο, χαρακτήρισαν μια εποχή ολόκληρη, ακριβώς γιατί έλαμψαν μέσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και ίσως σήμερα το... μέγα ερώτημα «Πελέ ή Μαραντόνα» να μην είχε κανένα απολύτως νόημα, αν κάποιος από τους δύο δεν είχε στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Και σίγουρα αυτός που μελλοντικά θα πλασαριστεί δίπλα στο «απόλυτο δίδυμο» θα έχει προσφέρει τη λάμψη του τουλάχιστον σε ένα Μουντιάλ.
Κι όμως, υπήρξαν ποδοσφαιρικά μεγαθήρια, πραγματικοί θρύλοι της «στρογγυλής θεάς», οι οποίοι κέρδισαν τα πάντα στην καριέρα τους και κυρίως μια θέση στο «Πάνθεον των μεγάλων», που έγραψαν το όνομά τους με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως το βιογραφικό τους δείχνει λιγάκι πιο φτωχό, ακριβώς γιατί δεν συμμετείχαν ποτέ σε ένα Μουντιάλ. Ας κάνουμε λοιπόν ένα «ταξίδι» σ΄ αυτές τις περιπτώσεις.
1. ΑΛΦΡΕΔΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ/ΙΣΠΑΝΙΑ)
Ο «βασιλιάς» της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος ως αξία στέκεται για πολλούς δίπλα στον Πελέ, τον Μαραντόνα και τον Κρόιφ, δεν εμφανίστηκε ποτέ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί... άλλαζε τις εθνικές ομάδες σαν τα πουκάμισα. Πότε Αργεντινή και πότε Κολομβία και, όταν στο τέλος κατέληξε να είναι μέλος της εθνικής Ισπανίας, αυτή δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά (1958). Τέσσερα χρόνια αργότερα οι Ισπανοί έδωσαν το «παρών» στα γήπεδα της Χιλής, όμως ο τραυματισμός του, αλλά και η κόντρα του με τον ομοσπονδιακό προπονητή, Χελένιο Χερέρα, τον άφησαν εκτός αποστολής (στην οποία παρεμπιπτόντως μετείχε ο Πούσκας ως Ισπανός!).
2. ΛΑΝΤΙΣΛΑΟ ΚΟΥΜΠΑΛΑ (ΟΥΓΓΑΡΙΑ/ΙΣΠΑΝΙΑ)
Περίπτωση σχεδόν όμοια με αυτή του Ντι Στέφανο. Ο θρύλος της Μπαρτσελόνα ξεκίνησε φυσιολογικά ως στέλεχος της εθνικής Ουγγαρίας, αλλά, όταν αυτή διαμορφώθηκε ως ομάδα που θα πρωταγωνιστούσε τη δεκαετία του ΄50 σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμιο Κύπελλο (η φημισμένη «Αράντσιπατ»), αυτός φορούσε ήδη τη φανέλα της εθνικής Τσεχοσλοβακίας και αμέσως μετά της εθνικής Ισπανίας. Πλήρωσε κι αυτός τον αποκλεισμό των Ισπανών από τα τελικά του 1958, ενώ το 1962 είχε αποσυρθεί πλέον από την εθνική ομάδα.
3. ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΕΣΤ (ΒΟΡ. ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ο άνθρωπος που σημάδεψε μια γενιά ολόκληρη, που άφησε εποχή με τις ενέργειές του και οδήγησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην κορυφή, πλήρωσε την... ανυπαρξία της εθνικής ομάδας του τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Η Βόρεια Ιρλανδία δεν προκρίθηκε τότε σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και έτσι ο Τζορτζ Μπεστ δεν γεύτηκε ποτέ τη χαρά μιας τέτοιας συμμετοχής και διάκρισης.
4. ΑΝΤΟΛΦΟ ΠΕΝΤΕΡΝΕΡΑ (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ)
Ο θρύλος της Ρίβερ Πλέιτ, ο οποίος σήκωσε τέσσερα Κόπα Αμέρικα ως αρχηγός της εθνικής Αργεντινής, παρέμεινε θεατής των Παγκοσμίων Κυπέλλων, αφού η χώρα του δεν μετείχε στα τελικά το 1950 και το 1954, ενώ το 1958 είχε πλέον ο ίδιος «κρεμάσει» τα ένδοξα παπούτσια του.
5. ΓΚΟΥΝΑΡ ΝΟΡΝΤΑΛ (ΝΟΡΒΗΓΙΑ)
Μέλος της θρυλικής τριπλέτας «Γκρε-Νο-Λι» της Μίλαν και της εθνικής Σουηδίας τη δεκαετία του ΄50 (Γκρεν, Νόρνταλ, Λίντχολμ), μετείχε στην αποστολή το 1958, όμως είδε όλους τους αγώνες από τον πάγκο μέχρι τον τελικό, καθώς ήταν τραυματίας κι έτσι δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
6. ΕΜΛΙΝ ΧΙΟΥΖ (ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 η Αγγλία δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση κι έτσι ο αρχηγός της Λίβερπουλ και της εθνικής περίμενε ως τελευταία ευκαιρία της πλούσιας καριέρας του το Μουντιάλ του 1982. Εκεί η Αγγλία έδωσε το «παρών», όμως ο Έμλιν Χιούζ στάθηκε άτυχος, καθώς ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τελευταία στιγμή τη συμμετοχή στην αποστολή.
7. ΕΡΙΚ ΚΑΝΤΟΝΑ (ΓΑΛΛΙΑ)
Κάτι οι «καυγάδες» του με τον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή, οι οποίοι τον άφηναν συχνά-πυκνά εκτός εθνικής, κάτι το γεγονός ότι οι «τρικολόρ» απέτυχαν να προκριθούν στα τελικά του 1990 και του 1994 κι έτσι ο Γάλλος άσος δεν αγωνίστηκε ποτέ σε Μουντιάλ. Κι όταν επιτέλους η Γαλλία έλαβε μέρος το 1998 και μάλιστα σήκωσε το τρόπαιο, αυτός είχε «φροντίσει» να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ακριβώς ένα χρόνο νωρίτερα.
8. ΜΠΕΡΝΤ ΣΟΥΣΤΕΡ (ΔΥΤ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Το 1980 αναδείχθηκε στα γήπεδα της Ιταλίας πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική της τότε Δυτικής Γερμανίας. Στη συνέχεια, όμως, οι συχνοί τραυματισμοί (1982), αλλά και ο δύστροπος χαρακτήρας του (1986) άφησαν τον μέσο της Κολονίας, της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης εκτός αποστολής.
9. ΖΟΡΖ ΓΟΥΕΑ (ΛΙΒΕΡΙΑ)
Την εποχή που το «άστρο» του μεσουρανούσε (δεκαετία ΄90) κατάφερε να οδηγήσει τη Μονακό, την Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μίλαν σε επιτυχίες, δεν κατάφερε όμως να οδηγήσει την εθνική Λιβερίας σε ένα Μουντιάλ, καθώς εκεί ήταν απελπιστικά μόνος.
10. ΡΑΪΑΝ ΓΚΙΓΚΣ (ΟΥΑΛΙΑ)
Νεαρός είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στην εθνική Αγγλίας και την εθνική Ουαλίας. Ίσως ο ίδιος τότε δεν φανταζόταν την εξέλιξή του και επέλεξε για συναισθηματικούς λόγους την Ουαλία. Τελικά σήμερα γνωρίζει καλά πως ως μέλος αυτής της ομάδας έχασε την ευκαιρία να παίξει σ΄ ένα Μουντιάλ, ενώ η εθνική Αγγλίας όλα αυτά τα χρόνια ψάχνει έναν μεσοεπιθετικό της κλάσης του Γκιγκς για το αριστερό άκρο της.
11. ΕΛΜΠΕΡ ΤΖΙΟΒΑΝΕ ΝΤΕ ΣΟΟΥΖΑ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Ως σέντερ φορ της Μπάγερν Μονάχου ήταν επί σειρά ετών ένας από τους κορυφαίους γκολτζήδες των ευρωπαϊκών γηπέδων. Όμως η παρουσία του στην εθνική Βραζιλίας ήταν δυσανάλογη της αξίας του και της προσφοράς του. Το 1994 η «σελεσάο» είχε τον Ρομάριο και το 1998 τον Ρονάλντο, οπότε ο Έλμπερ έβλεπε μια ζωή τα Μουντιάλ από την... τηλεόραση.
12. ΡΕΪ ΚΛΕΜΕΝΣ (ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ ήταν βασικός στην εθνική ομάδα, αλλά η Αγγλία δεν προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το 1982 η Αγγλία πήγε στο Μουντιάλ και ο Κλέμενς ήταν στην αποστολή, αλλά δεν αγωνίστηκε ούτε ένα λεπτό, καθώς βασικός -και αναντικατάστατος- είχε γίνει ο Πίτερ Σίλτον.
13. ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΟΣΚΟΦ (ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ)
Ο πρώτος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής που απέκτησε διεθνή φήμη, δεν κατάφερε να αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς η εθνική ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί επί των ημερών του στα τελικά (δεκαετία του ΄50).
14. ΤΖΟΝ ΧΑΝΣΕΝ (ΔΑΝΙΑ)
Από τους πρώτους ξένους ποδοσφαιριστές μεταπολεμικά, που σημάδεψαν με την παρουσία τους την πορεία της Γιουβέντους. Πρωταθλητής με την «κυρία» το 1950 και το 1952, πρώτος σκόρερ του καμπιονάτο το 1953, δεν πήγε ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί την εποχή εκείνη η εθνική Δανίας ήταν από τις πιο αδύναμες ομάδες της Ευρώπης.
15. ΛΙΑΜ ΜΠΡΕΪΝΤΙ (ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ένας από τους κορυφαίους και πιο τεχνίτες ποδοσφαιριστές που έχει αναδείξει το ιρλανδικό ποδόσφαιρο, από τους κορυφαίους μέσους των βρετανικών γηπέδων τη δεκαετία του ΄80 και με σημαντική παρουσία στην Ιταλία (Γιουβέντους, Ίντερ), δεν πρόλαβε οριακά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου η εθνική ομάδα της χώρας του προκρίθηκε για πρώτη φορά σε τελική φάση.
16. ΙΑΝ ΡΑΣ (ΟΥΑΛΙΑ)
Ο κορυφαίος «μπόμπερ» της Λίβερπουλ, την εποχή που η αγγλική ομάδα βρισκόταν στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, «πλήρωσε» την αδυναμία της εθνικής Ουαλίας να προκριθεί σε ένα Μουντιάλ. Κάτι ανάλογο με τον Γκιγκς δηλαδή, μόνο που στα νιάτα του ο Ρας δεν είχε τη δυνατότητα να επιλέξει εθνική ομάδα. Ήταν ευθύς εξαρχής «καταδικασμένος» να αγωνιστεί με τα «χρώματα» της ιδιαίτερης πατρίδας του.
17. ΑΛΕΞΕΪ ΜΙΧΑΪΛΤΣΕΝΚΟ (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ/ΟΥΚΡΑΝΙΑ)
Το τελευταίο μεγάλο «αστέρι» της Σοβιετικής Ένωσης, που «έλαμψε» με το ταλέντο του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, τραυματίστηκε σοβαρά το 1990 κι έχασε το Μουντιάλ της Ιταλίας. Στη συνέχεια ήρθε η διάλυση της υπερδύναμης και ο ίδιος έγινε ο ηγέτης της εθνικής Ουκρανίας, η οποία εκείνα τα χρόνια αδυνατούσε να προκριθεί στα τελικά της διοργάνωσης.
18. ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΑΝΤΣΙΝΙ (ΙΤΑΛΙΑ)
Το «αστέρι» της Σαμπντόρια, όταν πρωταγωνιστούσε στα γήπεδα της Ευρώπης, ήταν για πολλούς, μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο πιο τεχνίτης ποδοσφαιριστής της Ιταλίας. Όμως ή τον καλούσαν στην εθνική και δεν τον χρησιμοποιούσαν καθόλου, όπως έκανε ο Βιτσίνι το 1990, ή τον «έκοβαν» εντελώς, όπως έκανε ο Αρίγκο Σάκι το 1994. Κι έτσι δεν έχει λεπτό συμμετοχής σε Μουντιάλ.
19. ΝΤΑΒΙΝΤ ΖΙΝΟΛΑ (ΓΑΛΛΙΑ)
Όπως και ο Καντονά, έτσι και ο επιθετικός της Παρί Σεν Ζερμέν και της Νιούκαστλ, «πλήρωσε» το 1990 και το 1994 το γεγονός ότι η εθνική Γαλλίας απέτυχε παταγωδώς να προκριθεί στα τελικά. Και το 1998 «πλήρωσε» τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, ο οποίος ανάγκασε τον Εμέ Ζακέ να τον αφήσει εκτός αποστολής.
20. ΖΟΖΕ ΑΓΚΟΥΑΣ (ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ)
Από τους κορυφαίους γκολτζήδες του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, ήταν ο άνθρωπος που με τα δικά του γκολ οδήγησε την Μπενφίκα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 κι αυτός που ουσιαστικά έβαλε τέλος στην παντοκρατορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως το 1966, που οι Πορτογάλοι πήγαν για πρώτη φορά στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο ίδιος ήταν πλέον 36 ετών κι έτσι έμεινε εκτός εθνικής ομάδας.
21. ΑΝΧΕΛ ΙΟΡΝΤΑΝΕΣΚΟΥ (ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
Το «αστέρι» του ρουμανικού ποδοσφαίρου άρχισε να ανατέλλει λίγο μετά το 1970, όπου η Ρουμανία έδωσε για τελευταία φορά το «παρών» στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και έδυσε λίγο πριν το 1990, όπου η Ρουμανία επέστρεψε σε τελικά μετά από 20 χρόνια. Έτσι ο «Άγγελος» των Ρουμάνων δεν εμφανίστηκε ποτέ σε ένα Μουντιάλ.
22. ΛΕΟΝΙΝΤ ΜΠΟΥΡΙΑΚ (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ)
Ο ποδοσφαιρικός «δίδυμος» του Ολεγκ Μπλαχίν στην Ντιναμό Κιέβου και στην εθνική της -τότε- Σοβιετικής Ένωσης, έχασε τα τελικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων της δεκαετίας του ΄70, γιατί δεν προκρίθηκε η ομάδα του, και αυτό του 1982, όπου οι Σοβιετικοί επανεμφανίστηκαν, λόγω ηλικίας.
23. ΝΤΑΝΚΑΝ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΣ (ΑΓΓΛΙΑ)
Σε ηλικία 19 ετών γινόταν ο ηγέτης της ανανεωμένης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σε ηλικία 22 ετών οδηγούσε την εθνική Αγγλίας στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαινε τότε από τα βρετανικά γήπεδα, όμως λίγους μήνες πριν λάμψει το «αστέρι» του στη Σουηδία, τον Φεβρουάριο του ΄58, έχασε τη ζωή του στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου.
24. ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ ΜΑΤΣΟΛΑ (ΙΤΑΛΙΑ)
Αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εθνική ομάδα της Ιταλίας συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί για το Μουντιάλ του 1950. Όλα άλλαξαν μετά το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα στο όρος Σουπέργκα, όταν «ξεκληρίστηκε» η ασυναγώνιστη -τότε- ομάδα της Τορίνο με τους εννέα διεθνείς. Το πιο λαμπρό «αστέρι» και ηγέτης τόσο της «Γκρανάτα» όσο και της εθνικής ήταν ο Βαλεντίνο Ματσόλα, πατέρας του Σάντρο.
25. ΜΕΜΕΤ ΣΟΛ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι από τους πιο άτυχους αυτής της «παρέας». Το 1998 παιζόταν μέχρι την τελευταία στιγμή η συμμετοχή του στην αποστολή της Γερμανίας, καθώς είχε τραυματιστεί και βρισκόταν στο στάδιο της αποθεραπείας. Τελικά ο Μπέρτι Φογκτς έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το 2002 πάλι είχε τραυματιστεί παραμονές της τελικής φάσης. Και τελικά, ο Ρούντι Φέλερ έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το άσχημο έργο επαναλήφθηκε για τον άσο της Μπάγερν Μονάχου.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΝΟΤΙΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
Μπορεί η φήμη τους να μην απλώθηκε στην Ευρώπη, όμως οι παρακάτω ποδοσφαιριστές αποτελούν θρύλους για το νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, είναι από τους κορυφαίους στην ιστορία του και μοιραία έχουν τη δική τους θέση σ΄ αυτό το αφιέρωμα. Άπαντες δεν μετείχαν ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, κυρίως επειδή δεν κατάφερε να προκριθεί εκείνη την εποχή η εθνική ομάδα της χώρας τους.
1. ΝΤΑΡΙΟ ΛΙΜΑ (ΒΟΛΙΒΙΑ)
Ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός που έχει αναδείξει η Βολιβία, αρχηγός της εθνικής που κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα το 1963.
2. ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΠΕΝΣΕΡ (ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ)
Ακόμη και σήμερα το όνομά του προκαλεί δέος σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, καθώς έγραψε τη δική του ιστορία τη δεκαετία του ΄60, ως σέντερ φορ της Πενιαρόλ, που κατέκτησε τότε δύο φορές το Κόπα Λιμπερταδόρες, μία φορά το Διηπειρωτικό, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε πολλές φορές πρώτος σκόρερ στο Κόπα Αμέρικα.
3. ΧΟΥΑΝ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ (ΠΕΡΟΥ)
Ο αριστεροπόδαρος επιθετικός, που τη δεκαετία του ΄60 γοήτευσε με τις ενέργειές του τα γήπεδα της Πορτογαλίας (Σπόρτινγκ Λ.), της Ισπανίας (Σαραγόσα, Μπαρτσελόνα) και της Ιταλίας (Φιορεντίνα). Όμως τότε η εθνική ομάδα απουσίαζε από τα τελικά Παγκοσμίων Κυπέλλων. Κι όταν το 1970 το Περού εμφανίστηκε (και μάλιστα εντυπωσίασε) στα γήπεδα του Μεξικού, ο Σεμινάριο είχε πέσει «θύμα» της ανανέωσης, αφού επελέγησαν νεαρότεροι παίκτες σαν τον Κουμπίγιας, τον Τσούμπιταζ, τον Μιφλίν, τον Λεόν και τον Όμπλιτας, που «έλαμψαν» και στα επόμενα Μουντιάλ.
4. ΡΑΦΑΕΛ ΧΟΡΧΕ ΕΡΙΚΟ (ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ)
Θεωρείται μέχρι σήμερα ο κορυφαίος Παραγουανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, καθώς στην καριέρα του πέτυχε διπλάσια γκολ από τις συμμετοχές του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. «Αστέρι» της Γκουαρανί και μετέπειτα της Ιντεπεντιέντε, έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 γιατί ήταν τραυματίας, το 1954 γιατί δεν προκρίθηκε η εθνική και το 1958 γιατί είχε πλέον αποσυρθεί.
5. ΧΑΪΜΕ ΠΙΣΑΡΟ (ΧΙΛΗ)
Επιτελικός μέσος και αρχηγός επί σειρά ετών της εθνικής ομάδας και της Κόλο Κόλο, που σήκωσε το Λιμπερταδόρες το 1991, ήταν πολύ νεαρός για να μετέχει στην αποστολή της Χιλής το 1982 και πολύ μεγάλος για να λάβει μέρος το 1998. Στο ενδιάμεσο που ο ίδιος μεγαλουργούσε, η Χιλή δεν κατάφερε να προκριθεί.
ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ
Εκτός του Ζορζ Γουεά, υπάρχουν άλλες δύο μορφές του αφρικανικού ποδοσφαίρου, που δεν αγωνίστηκαν ποτέ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο ένας ήταν ο Αμπεντί Πελέ, πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μαρσέιγ το 1993, τρεις φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Αφρικής και «σημαία» του ποδοσφαίρου της Γκάνας, η οποία όμως μόλις το 2006 έκανε την «παρθενική» εμφάνισή της σε τελική φάση Μουντιάλ.
Ο άλλος είναι ο Σαντόκ Ατούγκα, σημείο αναφοράς του ποδοσφαίρου της Τυνησίας και μαζί με τον Καμερουνέζο Τόμας Ν΄ Κόνο, ο κορυφαίος τερματοφύλακας που έχει αναδείξει η «μαύρη ήπειρος». Τη δεκαετία του ΄70 δεχόταν αμέτρητες προτάσεις από ευρωπαϊκές ομάδες, αλλά έβγαζε τόσα χρήματα στην πατρίδα του που δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Το 1978 οδήγησε με τις αποκρούσεις του την εθνική ομάδα στα τελικά της Αργεντινής, γεγονός που τον έκανε «λαϊκό ήρωα» στη χώρα του. Όμως τραυματίστηκε στην προπόνηση, δύο ημέρες πριν από το πρώτο παιχνίδι κι έτσι δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό.
Αναφορά μπορεί να γίνει και στον Μπρους Γκρόμπελαρ, τερματοφύλακα της Λίβερπουλ τη δεκαετία του ΄80 και της εθνικής Ζιμπάμπουε.
ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟ «ΚΛΑΜΠ»
Την αδυναμία της εθνικής ομάδας της χώρας τους να προκριθεί επί των ημερών τους σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου ή το... προχωρημένο της ηλικίας τους «πλήρωσαν» ακόμη οι Ιρλανδοί Τζόνι Τζάιλς, Στιβ Χάιγουεϊ, Φρανκ Στέιπλετον, οι Ουαλοί Τζον Τόσακ, Μάικ Ίνγκλαντ, Μαρκ Χιούζ, οι Σκοτσέζοι Μπίλι Λίντελ, Τζορτζ Γιάνγκ, Μπίλι ΜακΝιλ, οι Σοβιετικοί Νταβίντ Κιπιάνι, Ανατόλι Κονκόφ, ο Ολλανδός Άρνολντ Μιούρεν, οι Πορτογάλοι Κοέλιο Ουμπέρτο, Μανοέλ Νενέ, Φερνάντο Σαλάνα, Ζοάο Πίντο Ντομίνγκος, Ρούι Μπάρος, ο αρχηγός της εθνικής Τσεχοσλοβακίας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1976 Άντον Όντρους, οι Ρουμάνοι Νικολάε Ντομπρίν, Λάντισλαβ Μπόλονι, Ντούντου Γκεοργκέσκου, Ροντιόν Καματάρου, αλλά και ο τερματοφύλακας «ήρωας» της Στεάουα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1986, Χέλμουτ Ντουκαντάμ, οι Φινλανδοί Αρι Χιελμ, Γιάρι Λιτμάνεν, Σάμι Χίπια, ο Ουκρανός Γιούρι Μαξίμοφ.
ΓΙΑ... ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ
Τέλος, για μόλις... 15 λεπτά δεν βρίσκονται σ΄ αυτό το αφιέρωμα άλλα δύο μεγάλα «αστέρια» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ειδικότερα του αγγλικού. Ο Κέβιν Κίγκαν και ο Τρέβορ Μπρούκινγκ συμπεριλήφθηκαν στην αποστολή της Αγγλίας το 1982, αν και ήταν τραυματίες. Η αγωνία όλων ήταν αν θα προλάβουν να αποθεραπευθούν. Τελικά, στο τελευταίο τέταρτο του τελευταίου αγώνα με την Ισπανία, ο προπονητής τους έριξε στη «μάχη», αν και ήταν ακόμη τραυματίες, σε μια ύστατη προσπάθεια να πετύχει γκολ και να αποφύγει τον αποκλεισμό. Αυτά τα 15 λεπτά είναι η μοναδική συμμετοχή των δύο θρυλικών άσων σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Οι «μνηστήρες» της ύψιστης ποδοσφαιρικής διάκρισης είναι και φέτος πολλοί. Παραδοσιακά η Βραζιλία, η πιο φορμαρισμένη ομάδα στον κόσμο, Ισπανία και ακόμα η Αργεντινή, η κάτοχος του τίτλου Ιταλία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία. Πολύ δυνατή -θεωρητικά τουλάχιστον- παρουσιάζεται η Αγγλία και πάντοτε υπολογίσιμη η Γερμανία. Γενικά το επίπεδο δείχνει ανεβασμένο, οι αποστάσεις έχουν μικρύνει και ομάδες που άλλες εποχές περιορίζονταν σε ρόλο κομπάρσου, μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τους «μεγάλους». Το Μουντιάλ αρχίζει και είναι το ραντεβού από το οποίο κανείς ποδοσφαιρόφιλος που σέβεται τον εαυτό του δεν απουσιάζει! Τα εισιτήρια έχουν κάνει «φτερά», τα τηλεοπτικά δίκτυα όλου του κόσμου που κατέχουν τα δικαιώματα μετάδοσης ετοιμάζονται πυρετωδώς και μαζί τους οι λάτρεις του δημοφιλέστερου αθλήματος να απολαύσουν τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη στο «πάρτι» που ξεκινά σε λίγες ημέρες.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα που σχετίζονται με το Μουντιάλ, μέσα από μια πορεία 76 χρόνων. Μικρές και μεγάλες στιγμές, ρεκόρ και αξιοπερίεργα, χαρακτηρίζουν τη σημαντικότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μας. Ας δούμε μερικές από αυτές...
Στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, στην Ουρουγουάη το 1930, αρχηγός της εθνικής Γαλλίας ήταν ο Αλεξ Βιγιαπλάν, ο οποίος χρόνια αργότερα εκτελέστηκε, αφού αποδείχθηκε ότι συνεργαζόταν με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου!
Στην ίδια διοργάνωση, η Γαλλία έκανε με το καράβι ταξίδι 40 ημερών για να φτάσει στην Ουρουγουάη κι έτσι η προετοιμασία της ομάδας έγινε... εν πλω!
Όσοι οπαδοί της Αργεντινής βρέθηκαν στο Μοντεβιδέο προκειμένου να παρακολουθήσουν τον τελικό, όπου η ομάδα της χώρας τους αντιμετώπιζε την Ουρουγουάη, υποβλήθηκαν σε εξονυχιστικό σωματικό έλεγχο. Το αποτέλεσμα: η αστυνομία βρήκε δεκάδες όπλα και αρκετά πυρομαχικά!
Πανευτυχής ήταν ο δικτάτορας της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι, όταν η διοργάνωση του 1934 ανατέθηκε στη χώρα του. Μάζεψε στο ανάκτορό του τους παίκτες και το προπονητικό τιμ της «Σκουάντρα Ατζούρα» και παρήγγειλε: «Φέρτε μου το κύπελλο»...
Τα μέλη της εθνικής Τσεχοσλοβακίας στο Μουντιάλ του 1934 προέρχονταν από δύο ομάδες, την Σπάρτα και τη Σλάβια Πράγας. Ήταν και η μοναδική φορά που μία εθνική ομάδα είχε συγκροτηθεί από παίκτες μόνο δύο συλλόγων.
Η Αίγυπτος έγινε η πρώτη αφρικανική χώρα που πήρε μέρος σε Μουντιάλ. Στις 27 Μαϊου του 1934 έπαιξε στον πρώτο γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας, έχασε 4-2 από την Ουγγαρία και αποκλείστηκε.
Το 1938 στον αγώνα Βραζιλία-Πολωνία 6-5, ο Λεονίντας και ο Ερνστ Βιλιμόφσκι πέτυχαν από τέσσερα γκολ εκατέρωθεν. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει (και ούτε πρόκειται να) επαναληφθεί ποτέ.
Ο Ελβετός Αλφρεντ Μπικέλ και ο Σουηδός Ερικ Νίλσον είναι οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές που έπαιξαν σε Μουντιάλ τόσο πριν όσο και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι δύο συμμετείχαν στις διοργανώσεις του 1938 (Γαλλία) και του 1950 (Βραζιλία).
Το ξέρατε ότι η Ινδία αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950; Κι αυτό γιατί η FIFA απαγόρευσε στους ποδοσφαιριστές της να αγωνίζονται ...ξυπόλητοι!
Μη νομίζετε ότι η βία στα γήπεδα είναι σύγχρονο φαινόμενο. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, εξαγριωμένοι μετά την ήττα τους με 1-0 από την Ελβετία, οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Ιταλίας κυνήγησαν τον διαιτητή του αγώνα Μάριο Βιάνα. Επίσης, επεισόδια σημειώθηκαν και κατά την επιστροφή των ποδοσφαιριστών της εθνικής Αργεντινής στην πατρίδα τους, μετά τη διοργάνωση του 1958. Η Αργεντινή είχε γνωρίσει ταπεινωτική ήττα με 6-1 από την Τσεχοσλοβακία και στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες βρέθηκαν εκατοντάδες φίλαθλοι που πέταξαν πέτρες και ...τομάτες στην αποστολή της ομάδας.
Το 1962 η Χιλή μάζευε ακόμα τα συντρίμμια από τους φοβερούς σεισμούς, από τους οποίους είχε πληγεί η χώρα. Η FIFA σκεφτόταν σοβαρά να της αφαιρέσει τη διοργάνωση. Όμως τελικά έκανε πίσω μετά τις πιέσεις και τις ικεσίες του Χιλιανού παράγοντα, Κάρλος Ντίτμπορν Πίντο: «Δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο εκτός από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μην μας το πάρετε και αυτό», ήταν τα λόγια του.
Πώς αλλάζουν οι καιροί... Το 1962 στη Χιλή, η Βραζιλία παρέταξε σύστημα 4-3-3 και κατέκτησε το τρόπαιο. Ο βραζιλιάνικος Τύπος κατηγόρησε τον προπονητή Αϊμόρε Μορέιρα ότι το σύστημα με (μόνο) τρεις επιθετικούς, παραήταν... συντηρητικό!
Πέντε ποδοσφαιριστές έχουν αγωνιστεί σε Μουντιάλ με διαφορετικές εθνικές. Ο Χοσέ Αλταφίνι-Ματσόλα έπαιξε με την Βραζιλία το 1958 και με την Ιταλία το 1962. Ο Λουϊζίτο Μόντι με την Αργεντινή το 1930 και με την Ιταλία το 1934. Ο Φέρεντς Πούσκας ήταν ο μεγάλος ηγέτης της Ουγγαρίας το 1954, αγωνίστηκε όμως με την Ισπανία στη διοργάνωση του 1962. Ο Χοσέ Σανταμαρία έπαιξε με την Ουρουγουάη το 1954 και με την Ισπανία το 1962. Τέλος, ο Ρόμπερτ Προσινέτσκι αγωνίστηκε με την Γιουγκοσλαβία το 1990 και την Κροατία το 1998.
Ημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966: η διοργανώτρια Αγγλία αντιμετωπίζει την Πορτογαλία και ο Μπόμπι Τσάρλτον πετυχαίνει ένα καταπληκτικό γκολ και «γράφει» το τελικό 2-1. Αρκετοί παίκτες της Πορτογαλίας παρεμβαίνουν στους πανηγυρισμούς των Άγγλων, προκειμένου να σφίξουν το χέρι του Τσάρλτον και να τον συγχαρούν για το υπέροχο γκολ!
Ένα από τα πιο περίεργα περιστατικά στην ιστορία του Μουντιάλ έγινε στον αγώνα Μεξικό-Ελ Σαλβαδόρ 4-0, το 1970. Ο διαιτητής του αγώνα, Καντίλ, έδωσε ένα φάουλ υπέρ του Ελ Σαλβαδόρ, το οποίο εκτέλεσαν οι παίκτες του... Μεξικού και σκόραραν. Προς γενική κατάπληξη, ο Καντίλ κατακύρωσε το γκολ!
Από το 1970, η FIFA αποφάσισε ότι κανένας ποδοσφαιριστής δεν υποχρεούται να φορά το νούμερο 13, σε περίπτωση που είναι ...προληπτικός!
Το 1974 στη Δυτική Γερμανία, η Αυστραλία έγινε η πρώτη ομάδα της Ωκεανίας που έλαβε μέρος σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για να προκριθούν οι Αυστραλοί έδωσαν αγώνα-μπαράζ με τη Νότια Κορέα και νίκησαν 1-0, χάρη σε τέρμα που πέτυχε ο Σκοτσέζος στην καταγωγή, Τζίμι ΜακΚέι.
Για 45 ολόκληρα χρόνια η Γερμανία ήταν κομμένη στα δύο, τόσο στον πολιτικό, όσο και στον ...ποδοσφαιρικό χώρο. Οι εθνικές ομάδες της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας αναμετρήθηκαν μόνο μία φορά, στη διοργάνωση του 1974. Οι Ανατολικογερμανοί έκαναν τη μεγάλη έκπληξη νικώντας 1-0, μία ήττα που δεν αποδείχθηκε «θανάσιμη» για τους Δυτικογερμανούς, καθώς αργότερα αναδείχθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής το 1978 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο όρος «Μουντιάλ» από τους διοργανωτές. Θεωρήθηκε πολύ πετυχημένος και, επειδή τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν οι διοργανώσεις της Ισπανίας (1982) και του Μεξικού (1986), ο όρος διατηρήθηκε και καθιερώθηκε.
Η γρηγορότερη αλλαγή στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου έγινε το 1978, στο ματς Ιταλία-Αργεντινή 1-0. Ο Μάουρο Μπελούτζι της «Σκουάντρα Ατζούρα» αντικαταστάθηκε στο 6ο λεπτό από τον Αντονέλο Κουκουρέντου.
Στη σκιά του Ντίνο Τζοφ... Ο Ιταλός τερματοφύλακας Ιβάνο Μπορντόν συμμετείχε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1978, 1982), όπου η Εθνική του ομάδα έδωσε τον ανώτατο αριθμό αγώνων (7+7=14). Όλες αυτές τις αναμετρήσεις ο Μπορντόν τις παρακολούθησε από τον πάγκο και ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς λεπτό συμμετοχής σε Μουντιάλ!
Τα μόνα αδέλφια-τερματοφύλακες που έχουν συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο είναι οι Βίκτορ και Βιάτσεσλαβ Τσάνοφ. Και οι δύο ήταν αναπληρωματικοί του μεγάλου Ρενάτ Ντασάεφ στην εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης το 1982 στην Ισπανία. Δεν έπαιξαν ούτε δευτερόλεπτο...
Στην ίδια διοργάνωση, ο τερματοφύλακας του Βελγίου Ζαν Μαρί Πφαφ είδε ...το χάρο με τα μάτια του, καθώς κινδύνευσε να πνιγεί σε μια πισίνα, μόλις λίγες ώρες πριν τον αγώνα της ομάδας του με το Ελ Σαλβαδόρ.
Δύο ποδοσφαιριστές μοιράζονται το ρεκόρ της μικρότερης παρουσίας σε Μουντιάλ. Ο Αργεντίνος Μαρσέλο Τρομπιάνι (1986) και ο Τυνήσιος Κεμάις Λαντίμπι (1978) έχουν αγωνιστεί μόλις δύο λεπτά.
Ο Βάλτερ Τζένγκα είναι ο τερματοφύλακας που έχει κρατήσει την εστία του ανέπαφη, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από οποιονδήποτε άλλον. Το 1990 στην Ιταλία, ο γκολκίπερ των «Ατζούρι» δεν δέχθηκε γκολ για 517 λεπτά, πριν ηττηθεί από τον Κλαούντιο Κανίγια, στον ημιτελικό με την Αργεντινή.
Στη διοργάνωση των ΗΠΑ, το 1994, τα πράγματα ξεκίνησαν ...στραβά. Στην τελετή έναρξης, η διάσημη τραγουδίστρια Νταϊάνα Ρος έστησε τη μπάλα στα δύο μέτρα μπροστά σε άδειο τέρμα, όμως... κατάφερε να αστοχήσει, σε αντίθεση με ό,τι προέβλεπε το τελετουργικό!
Στο ίδιο Μουντιάλ, την παράσταση έκλεψε ο Καμερουνέζος Ροζέ Μιλά. Σε ηλικία 42 ετών, έγινε ο γηραιότερος παίκτης που έχει συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο και παράλληλα ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκόρερ, αφού πέτυχε το γκολ της τιμής στην συντριβή της ομάδας του με 6-1 από τη Ρωσία.
Στον συγκεκριμένο αγώνα, ο Ρώσος Ολεγκ Σαλένκο έγινε ο μοναδικός παίκτης που πετυχαίνει πέντε γκολ σε έναν αγώνα. Ο Σαλένκο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (μαζί με τον Στόιτσκοφ), όμως στη συνέχεα εξαφανίστηκε από το προσκήνιο.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ συμμετείχε και η εθνική Ελλάδας. Όμως, η παρουσία της ήταν απογοητευτική, καθώς γνώρισε τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες και τελείωσε το τουρνουά με τέρματα 10 κατά και κανένα υπέρ. Παράλληλα, το 4-0 επί της Ελλάδας, ήταν η πρώτη νίκη της Βουλγαρίας μετά από 6 παρουσίες σε Μουντιάλ!
Στην ίδια διοργάνωση, οι ποδοσφαιριστές της Σαουδικής Αραβίας ανταμείφθηκαν με 25.000 δολάρια (περίπου 8 εκατ. δρχ) και μία Μερσεντές έκαστος, για την πρόκρισή τους στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης. Ένα «μπόνους» που σίγουρα δεν θα ...έριξε έξω τον βαθύπλουτο πρίγκιπα Φαχντ, αν μάλιστα αναλογιστούμε την αδυναμία του για το ποδόσφαιρο.
Το 1998, η Γαλλία έγινε η έκτη ομάδα στην ιστορία του θεσμού που κατακτά το κύπελλο εντός έδρας, μετά την Ουρουγουάη (1930), την Ιταλία (1934), την Αγγλία (1966), τη Δυτική Γερμανία (1974) και την Αργεντινή (1978).
Η Βραζιλία είναι η μοναδική που έχει κατακτήσει το τρόπαιο μακριά από την ήπειρό της και μάλιστα δύο φορές, το 1958 στην Ευρώπη (Σουηδία) και το 2002 στην Ασία (Ιαπωνία-Ν. Κορέα). Έτσι είναι και η μοναδική που έχει κατακτήσει το τρόπαιο σε όλα τα σημεία του πλανήτη όπου έχει γίνει η διοργάνωση, αφού το 1962 το κατέκτησε στη Χιλή (Ν. Αμερική), το 1970 στο Μεξικό (Κ. Αμερική) και το 1994 στις Η.Π.Α. (Β. Αμερική).
Αν ψάχνει κανείς το μυστικό της επιτυχίας της Ιταλίας στο Μουντιάλ του 2006, θα πρέπει να ανατρέξει στην επιθετική πολυφωνία. Στην πορεία τους προς τη δόξα, οι «Ατζούρι» είχαν 10 διαφορετικούς σκόρερ: Ντελ Πιέρο, Τζιλαρντίνο, Γκρόσο, Ιακουϊντα, Ιντζάγκι, Ματεράτσι, Πίρλο, Τόνι, Τότι και Τζαμπρότα. Το ίδιο επίτευγμα παρουσίασε και η Γαλλία το 1982, αλλά αποκλείστηκε στους ημιτελικούς.
Ο νεότερος ποδοσφαιριστής που έχει δηλωθεί στο 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ο Δανός Κρίστιαν Ερικσεν, γεννηθείς στις 14 Φεβρουαρίου του 1992.
Ο γηραιότερος είναι ο τερματοφύλακας της εθνικής Αγγλίας, Ντέιβιντ Τζέιμς, που θα κλείσει τα 40 την 1η Αυγούστου. Έχουν παράδοση σ΄ αυτές τις ηλικίες τα «τρία λιοντάρια», αφού το 2002 ο Σίμαν ήταν ήδη 39 ετών, ενώ το 1990 στην Ιταλία ο Σίλτον είχε κλείσει τα 40.
Περισσότεροι από τους μισούς ποδοσφαιριστές που έχουν δηλωθεί, αγωνίζονται στα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Συνολικά 385 παίκτες (ποσοστό 52,5%) βγάζουν το... ψωμί τους στην Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Τη «μερίδα του λέοντος» έχει η Αγγλία, με 118 εκπροσώπους στο Μουντιάλ.
Όσον αφορά τους συλλόγους (και με δεδομένο ότι η FIFA παρέχει ημερήσια αποζημίωση για τους παίκτες τους), πιο κερδισμένη θα βγει η Μπαρτσελόνα, αφού 13 παίκτες της μετέχουν στις αποστολές των εθνικών τους ομάδων. Ακολουθούν η Τσέλσι και η Λίβερπουλ που έχουν από 12, η Μπάγερν με 11 και πέντε ομάδες με 10, ανάμεσα στις οποίες και ο Παναθηναϊκός.
Η «ΚΑΥΤΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1982 η αποστολή της εθνικής Ιταλίας ταξίδευσε στην Ισπανία με νωπές της μνήμες από το σκάνδαλο στημένων αγώνων και παράνομων στοιχημάτων που συγκλόνισε τη γειτονική χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ανάμεσα στους (τότε 22) παίκτες που επέλεξε ο Εντζο Μπεαρτζότ ήταν ο Πάολο Ρόσι, ένας εκ των πρωταγωνιστών του σκανδάλου που μόλις είχε επιστρέψει από διετή αποκλεισμό.
Οι «Ατζούρι», εμφανώς τρακαρισμένοι στην πρώτη φάση της διοργάνωσης, ξεκίνησαν με τρεις ισοπαλίες και κατάφεραν να προκριθούν λόγω καλύτερης επίθεσης σε βάρος του Καμερούν. Ο Μπεαρτζότ επέμενε στον «άσφαιρο» Πάολο Ρόσι, ενώ δεχόταν δριμεία κριτική. Τα αρνητικά δημοσιεύματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ένα άρθρο, του οποίου ο συντάκτης υποστήριζε ότι ο Ρόσι είχε ομοφυλοφιλική σχέση με τον Αντόνιο Καμπρίνι, επειδή τους είχε δει να κάνουν μαζί βουτιές και να παίζουν στην πισίνα του ξενοδοχείου...
Αυτό ήταν! Οι Ιταλοί αποφάσισαν να «μποϊκοτάρουν» όλους ανεξαιρέτως τους εκπροσώπους των ΜΜΕ έως το τέλος του τουρνουά. Στην Β΄ φάση απέκλεισαν τη Βραζιλία και την Αργεντινή, στον ημιτελικό την Πολωνία και πήραν το τρόπαιο επικρατώντας 3-1 της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Ο Πάολο Ρόσι βρήκε δίχτυα σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά, ενώ ο «Μπελ-Αντόνιο» Καμπρίνι έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους αριστερούς μπακ και μέλος της αξεπέραστης αμυντικής πεντάδας μαζί με τους Τζοφ, Τζεντίλε, Σιρέα, Κολοβάτι.
ΤΑ ΡΕΚΟΡ
Ο Λόταρ Ματέους είναι ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές σε αγώνες τελικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Γερμανός μέσος έχει παίξει σε 25 ματς, ενώ στη σχετική λίστα ακολουθούν ο Ιταλός Πάολο Μαλντίνι με 23, οι Ντιέγκο Μαραντόνα (Αργεντινή), Βλάντισλαβ Ζμούντα (Πολωνία) και Ούβε Ζέελερ (Δυτική Γερμανία) που έχουν από 21 και ο Γκρεγκόρζ Λάτο (Πολωνία) με 20. Επίσης, ο Ματέους (1982-1998) είναι μαζί με τον Μεξικάνο τερματοφύλακα Αντόνιο Καρμπαχάλ (1950-1966) οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές που έχουν λάβει μέρος πέντε φορές σε τελική φάση.
Νεότερος παίκτης που έχει εμφανιστεί: ήταν ο θρυλικός Πελέ, που πρωτοεμφανίστηκε το 1958, σε ηλικία 17 χρόνων και 230 ημερών. Από το 1982 το ρεκόρ ανήκει στον Νόρμαν Γουάιτσαϊντ της Βόρειας Ιρλανδίας, που αγωνίστηκε σε ηλικία 17 χρόνων και 41 ημερών.
Περισσότερες συμμετοχές χώρας: Βραζιλία (έχει λάβει μέρος και στις 18 προηγούμενες διοργανώσεις).
Περισσότεροι τίτλοι: 5 Βραζιλία (1958, 1962, 1970, 1994, 2002).
Περισσότεροι συνεχείς τίτλοι: Ιταλία (1934, 1938) και Βραζιλία (1958, 1962).
Περισσότερες συμμετοχές σε τελικό: Από επτά η Γερμανία (1954, '66, '74, '82, '86, '90, 2002) και η Βραζιλία (1950, '58, '62, '70, '94, '98, 2002).
Περισσότεροι τίτλοι για ένα παίκτη: Πελέ (Βραζιλία) - 1958 στην Σουηδία, 1962 στην Χιλή, 1970 στο Μεξικό.
Περισσότερα γκολ σε τελική φάση: Το 1998 στη Γαλλία (171).
Περισσότερα γκολ στην ιστορία του θεσμού: Βραζιλία με 201.
Χειρότερη άμυνα στην ιστορία του θεσμού: (Δυτική) Γερμανία με 112 γκολ παθητικό.
Περισσότερα γκολ σε ένα παιχνίδι: το 1954 Αυστρία-Σουηδία 7-5.
Η πιο μεγάλη νίκη: 1954 (Ουγγαρία-Ν. Κορέα 9-0), 1974 (Γιουγκοσλαβία-Ζαΐρ 9-0), 1982 (Ουγγαρία-Ελ Σαλβαδόρ 10-1).
Περισσότερα γκολ σε τελικό: 1958 (Βραζιλία-Σουηδία 5-2)
Ο νεότερος παίκτης που σήκωσε το τρόπαιο: Πελέ (1958, σε ηλικία 17 ετών και 8 μηνών).
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που κατέκτησε το κύπελλο: Ντίνο Τζοφ (Ιταλία, ως αρχηγός το 1982 σε ηλικία 42 ετών και 4 μηνών).
Ο καλύτερος σκόρερ όλων των εποχών: Ρονάλντο (Βραζιλία, 4 γκολ το 1998, 8 το 2002 και 3 το 2006).
Ο καλύτερος σκόρερ σε μία διοργάνωση: Ζιστ Φοντέν (Γαλλία, 13 γκολ το 1958).
Ο πρώτος (χρονικά) σκόρερ του Μουντιάλ: Λουσιάν Λοράν (Γαλλία, στις 13 Ιουλίου του 1930).
Περισσότερα γκολ σε ένα παιχνίδι: Ολεγκ Σαλένκο (Ρωσία, 5 γκολ το 1994 στο 6-1 επί του Καμερούν).
Περισσότερα γκολ σε τελικό: Τζεφ Χαρστ (Αγγλία, 3 γκολ το 1966 με την Δ. Γερμανία, 4-2 στην παράταση).
Περισσότερες κίτρινες κάρτες: Λόταρ Ματέους (Γερμανία) με 5.
Περισσότερες κόκκινες κάρτες: Ριγκομπέρτ Σονγκ (Καμερούν) με 2.
Ο νεότερος σκόρερ: Πελέ (Βραζιλία, το 1958 εναντίον της Ουαλίας) σε ηλικία 17 ετών και 239 ημερών.
Ο... ηλικιωμένος σκόρερ: Ροζέ Μιλά (Καμερούν, το 1994 στο παιχνίδι με την Ρωσία (1-6) σκόραρε σε ηλικία 42 ετών, 1 μηνός και 8 ημερών).
Το γρηγορότερο γκολ: 2002 Τουρκία-Νότια Κορέα 3-2, ο Χακάν Σουκούρ σκόραρε στο 11ο δευτερόλεπτο.
Το γρηγορότερο χατ-τρικ: Ο Ούγγρος Λάζλο Κις μπήκε ως αλλαγή στον αγώνα με το Ελ Σαλβαδόρ (1982) και πέτυχε τρία γκολ μέσα σε επτά λεπτά (70΄, 74΄, 77΄)! Τελικό σκορ 10-1.
Το γρηγορότερο γκολ από αναπληρωματικό: Εμπέ Σαντ (Δανία, 1998), μόλις 16 δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο 4-1 επί της Νιγηρίας.
Μοναδικοί παίκτες που σκόραραν σε όλα τα παιχνίδια της τελικής φάσης: Ζαϊρζίνιο (Βραζιλία, το 1970 σε έξι ματς), Ζιστ Φοντέν (Γαλλία, το 1958 σε 6 ματς) Αλσίντε Γκίτζια (Ουρουγουάη, το 1950 σε 4 ματς).
Οι μοναδικοί που σκόραραν σε δύο τελικούς: Πελέ (Βραζιλία, 1958 και 1970), Βαβά (Βραζιλία, 1958 και 1962), Πολ Μπράιτνερ (Δ. Γερμανία, 1974 και 1982), Ζινεντίν Ζιντάν (Γαλλία, 1998 και 2006).
Μοναδικός παίκτης που έχει αγωνιστεί σε τρεις τελικούς: Καφού (Βραζιλία, 1994, 1998, 2002).
Μοναδικός παίκτης που έχει σκοράρει με δύο χώρες: Ρόμπερτ Προσινέτσκι (με Γιουγκοσλαβία το 1990 και με Κροατία το 1998).
Το πρώτο χατ-τρικ: Μπερτ Πάτενοντ (ΗΠΑ) το 1930 εναντίον της Παραγουάης.
Το πρώτο αυτογκόλ: Ερσντ Λέτσερ (Ελβετία, το 1938 με αντίπαλο τη Γερμανία).
Καλύτερη επίθεση: Ουγγαρία (1954, 27 γκολ).
Γρηγορότερη αποβολή: 1986 (Ουρουγουάη-Σκωτία, ο Μπατίστα αποβλήθηκε στο 55ο δευτερόλεπτο).
Οι «λούζερ»: Τσεχοσλοβακία και Ολλανδία έχουν συμμετάσχει δύο φορές σε τελικό, αλλά δεν έχουν κατακτήσει ποτέ το τρόπαιο.
Ρεκόρ θεατών σε αγώνα: το 1950 Βραζιλία-Ουρουγουάη (199.854 θεατές στο Μαρακανά).
Λιγότεροι θεατές σε αγώνα: Μόλις 300 το 1930, στο Ρουμανία-Περού (3-1).
Ρεκόρ θεατών σε τελική φάση: το 1994 (3.587.538 θεατές, μέσος όρος 68.991 σε κάθε παιχνίδι).
Προπονητής με τις περισσότερες παρουσίες: Ο απίστευτος Μπόρα Μιλουτίνοβιτς, που έχει οδηγήσει πέντε εθνικές ομάδες σε ισάριθμες διαδοχικές τελικές φάσεις (Μεξικό 1986, Κόστα Ρίκα 1990, ΗΠΑ 1994, Νιγηρία 1998, Κίνα 2002).
Παίκτης και προπονητής: Ο Μάριο Ζαγκάλο πανηγύρισε την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ως παίκτης της «Σελεσάο» το 1958 και το 1962 και ως προπονητής της το 1970.
Αρχηγός και προπονητής: Μόνο ο Φραντς Μπεκενμπάουερ οδήγησε τη Γερμανία στον τίτλο, πρώτα φορώντας το «Spielfuhrer» στο μπράτσο (1974) και στη συνέχεια ως προπονητής (1990).
Ο μόνος προπονητής που πέτυχε το repeat: Ο Ιταλός Βιτόριο Πότσο, με δύο διαδοχικά τρόπαια το 1934 και το 1938.
Το πρώτο πέναλτι: Το πέτυχε ο Μεξικανός Μανουέλ Ρόχας, εναντίον της Αργεντινής το 1930.
Το πρώτο χαμένο πέναλτι: Ο θρυλικός Ρικάρντο Ζαμόρα, τερματοφύλακας της εθνικής Ισπανίας το 1934, απέκρουσε το πέναλτι του Βραζιλιάνου Βαλντεμάρ ντε Μπρίτο.
ΤΑ ΘΡΙΛΕΡ
1938: Α' ΓΥΡΟΣ: Βραζιλία-Πολωνία 6-5. Ο Βραζιλιάνος Λεονίντας και ο Πολωνός Ερνστ Βιλιμόφσκι πέτυχαν από 4 γκολ!
1950: ΤΕΛΙΚΟΣ: Ουρουγουάη-Βραζιλία 2-1. «Παγωμάρα» από 200.000 Βραζιλιάνους που βρέθηκαν στο Μαρακανά και είδαν τη «σελεσάο» να χάνει το τρόπαιο «Ζιλ Ριμέ» στο 79', παρότι είχαν προηγηθεί στο 49'.
1954: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Ουγγαρία-Βραζιλία 4-2, αλλιώς «η μάχη της Βέρνης». Πολύ... ξύλο μεταξύ των παικτών, τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και στα αποδυτήρια.
1962: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Χιλή-Ιταλία 2-0, αλλιώς «Η μάχη του Σαντιάγκο». Η ατμόσφαιρα είχε δυναμιτιστεί πολύ πριν το ξεκίνημα του αγώνα. Αιτία ήταν κάποια ...καθόλου κολακευτικά σχόλια του Ιταλικού τύπου για τους Χιλιανούς ποδοσφαιριστές. Στο ματς το ξύλο έπεφτε ...βροχή και η Ιταλία τελείωσε με 9 παίκτες.
1966: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: Αγγλία-Αργεντινή 1-0, στο Γουεμπλεϊ. Τα σκληρά μαρκαρίσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Το ματς διεκόπη για 8 λεπτά, μετά την αποβολή του αρχηγού της Αργεντινής, Αντόνιο Ρατίν.
1970: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΣ: Ιταλία-Δυτική Γερμανία 4-3. Ίσως το ματς με την εντυπωσιακότερη διακύμανση. Η Ιταλία προηγήθηκε με τον Μπούρνιτς, όμως ο Σνέλιγκερ ισοφάρισε στο 89'. Στην παράταση προηγήθηκε η Γερμανία (Γκερντ Μίλερ), όμως οι Ιταλοί όχι μόνο ισοφάρισαν σε 2-2 (Μπούρνιτς), αλλά ξαναπήραν το προβάδισμα 3-2 με τον Ρίβα. Ο Μίλερ έφερε ξανά το παιχνίδι «στα ίσα», όμως ο Ριβέρα διαμόρφωσε το τελικό 4-3 στο 118'!
1974: ΤΕΛΙΚΟΣ: Δυτ. Γερμανία-Ολλανδία 2-1. Οι «οράνιε» προηγήθηκαν μόλις στο 1' με πέναλτι (Νέεσκενς), όμως οι Γερμανοί ισοφάρισαν στο 25' -επίσης με πέναλτι- που εκτέλεσε ο Μπράιτνερ. Την εσχάτη των ποινών είχε κερδίσει ο Χολτσενμπαϊν που ανετράπη από τον Γιάνσεν. Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα ο Γερμανός μέσος παραδέχθηκε ότι στην συγκεκριμένη φάση δεν υπήρξε ανατροπή...
1978: Β' ΓΥΡΟΣ: Αργεντινή-Περού 6-0. Οι γηπεδούχοι χρειάζονταν ένα μεγάλο σκορ (τουλάχιστον 4-0) για να προκριθούν στον τελικό σε βάρος της Βραζιλίας. Τελικά έβαλαν ...εξάρα και από τότε ο τερματοφύλακας του Περού Ραμόν Κιρόγκα «κέρδισε» το παρατσούκλι «Πιράνχας» για τον τρόπο με τον οποίο ...κατάπινε τα γκολ!
1982: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Δυτ. Γερμανία-Γαλλία 3-3 (5-4 στα πέναλτι), αλλιώς «Το θρίλερ της Σεβίλλης». Το σκορ στον κανονικό αγώνα ήταν 1-1, όμως στην παράταση οι Ζιρές, Τρεζόρ έδωσαν προβάδισμα 3-1 στην Γαλλία. Μόνο μια ομάδα σαν τη Γερμανία θα μπορούσε να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Με τον Ρουμενίγκε να μπαίνει ως αλλαγή, ισοφάρισε σε 3-3 και πήρε το ματς στα πέναλτι. Ο αγώνας εκείνος σημαδεύθηκε από το «δολοφονικό» φάουλ του Γερμανού τερματοφύλακα Σουμάχερ, στον Μπατιστόν. Ήταν ο πρώτος από τους (μέχρι σήμερα 20) αγώνες του Μουντιάλ, που έχουν κριθεί στα πέναλτι.
1986: ΤΕΛΙΚΟΣ: Αργεντινή-Δυτ. Γερμανία 3-2. Πάλι οι Γερμανοί πήγαν να πετύχουν τη μεγάλη ανατροπή, όμως ο Μαραντόνα τους την ...χάλασε. Τα «πάντσερ» έχαναν 2-0 στο 73', όταν ο Ρουμενίγκε μείωσε. Στη συνέχεια ο Φέλερ ισοφάρισε, όμως στο 84' μια μαγική έμπνευση του «Ντιεγκίτο» έβγαλε τετ-α-τετ τον Μπουρουσάγκα, που πέτυχε το 3-2 και έδωσε το τρόπαιο στην Αργεντινή.
1990: ΤΕΛΙΚΟΣ: Δυτ. Γερμανία-Αργεντινή 1-0. Ήταν ή δεν ήταν πέναλτι η ανατροπή του Σενσίνι στον Φέλερ στο 84'; Ένα λεπτό αργότερα, ο Αντρέας Μπρέμε ευστοχούσε από τη «βούλα» και χάριζε στη Γερμανία το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ομως, το πέναλτι που έδωσε ο Μεξικάνος διαιτητής Κοντεσάλ Μέντες θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Πέραν όλων αυτών, ο τελικός του 1990 ήταν ο χειρότερος από τους 18 που έχουν διεξαχθεί! Η Αργεντινή έπαιξε καταστροφικό ποδόσφαιρο και αποτέλεσμα ήταν να αποβληθούν δύο παίκτες της (Μονζόν, Ντεζότι).
1994: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Ιταλία-Ισπανία 2-1. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν και πάλι ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, καθώς σημείωσε το νικητήριο γκολ στο 87΄. Ήταν ένας επεισοδιακός αγώνας, που σημαδεύθηκε από την αγκωνιά-δυναμίτη του Μάρουο Τασότι στο πρόσωπο του Λουϊς Ενρίκε. Ο (34χρονος τότε) Τασότι τιμωρήθηκε με οκτώ αγωνιστικές από την FIFA, με αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί η διεθνής καριέρα του. Ο Ντίνο Μπάτζιο (25΄) είχε ανοίξει το σκορ για τους «ατζούρι», ενώ ο Χοσέ Καμινέρο ισοφάρισε στο 75΄.
1998: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Ολλανδία-Αργεντινή 2-1. Σπουδαίο ματς με συγκλονιστικό φινάλε στο «Βελοντρόμ» της Μασσαλίας, όταν ο Ντένις Μπέργκαμπ με ένα υπέροχο γκολ στο 89΄ χάρισε την πρόκριση στους «Οράνιε». Το σκορ είχε ανοίξει στο 12΄ ο Πάτρικ Κλάιφερτ, ενώ για την Αργεντινή είχε ισοφαρίσει στο 18΄ ο «Πιόχο» Λόπες.
2002: ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: Νότια Κορέα-Ισπανία 0-0 (5-3 στα πέναλτι). Η διοργανώτρια Νότια Κορέα, μετά τα παιχνίδια με Πορτογαλία και Ιταλία, χρειάστηκε και πάλι το χεράκι της... διαιτησίας για να προχωρήσει. Δύο ακυρωθέντα τέρματα των Ελγκέρα (49΄) και Μοριέντες (93΄) για (ανύπαρκτο) επιθετικό φάουλ και (ανύπαρκτο) άουτ στη σέντρα του Χοακίν, αντίστοιχα, κράτησαν το μηδέν στην άμυνα των γηπεδούχων οδηγώντας το ματς στα πέναλτι. Εκεί η τύχη χαμογέλασε στους Κορεάτες και το σφύριγμα της λήξης βρήκε σύσσωμη την ισπανική ομάδα να διαμαρτύρεται στον Αιγύπτιο διαιτητή, Γκαμάλ Γκαντούρ και τον βοηθό του από την Ουγκάντα, Μουλούμπα Τομουσάνγκε, χωρίς αντίκρισμα. Ο Γκαντούρ δεν σφύριξε ποτέ ξανά σε διεθνές επίπεδο!
2006: ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο 22 παίκτες κυνηγούν τη μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Μνημειώδης ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ, που... διαψεύσθηκε πανηγυρικά στον ημιτελικό του «Βέστφαλεν». Το χρονόμετρο σημάδευε το 118ο λεπτό με τη Γερμανία και την Ιταλία να αδυνατούν να «ματώσουν» τα δίχτυα, όμως στο τέλος οι «Ατζούρι» πανηγύρισαν τη νίκη με 2-0, χάρη σε γκολ του Γκρόσο (119΄) και του Ντελ Πιέρο (+120΄), αφήνοντας τους γηπεδούχους εκτός τελικού.
Οι μεγάλες απουσίες στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές λένε πως η συμμετοχή και η διάκριση στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι το αποκορύφωμα μιας καριέρας, όσες επιτυχίες κι αν έχουν σε συλλογικό επίπεδο. Και είναι γεγονός πως εικόνες, σαν αυτή με τον Πελέ στα χέρια των οπαδών αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στο Μεξικό το 1970, με τον Μπεκενμπάουερ να σηκώνει το πιο φημισμένο τρόπαιο τέσσερα χρόνια αργότερα, με τον Μπάτζιο να σκύβει το κεφάλι για το χαμένο πέναλτι στον τελικό του 1994 ή με τον Μαραντόνα να διαλύει μόνος του την αγγλική άμυνα το 1986 και με τον Μπανκς να καταργεί... τους νόμους της φύσης σε εκείνη την «απόκρουση του αιώνα» το 1970, είναι από τις πιο δυνατές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ακριβώς γιατί έγιναν στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και σίγουρα, η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι δεν θα γινόταν πρωτοσέλιδο θέμα σε ολόκληρο τον παγκόσμιο Τύπο, αν δεν γινόταν στον τελικό αυτής της σπουδαίας διοργάνωσης.
Ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες σαν όλους τους παραπάνω, σαν τον Κρόιφ και τον Πλατινί, τον Μίλερ και τον Ζέελερ, τον Ρίβα και τον Ματσόλα, τον Τζοφ και τον Ρουμενίγκε, τον Εουσέμπιο και τον Γιασίν, τον Τσάρλτον και τον Μουρ, τον Ντίντι και τον Γκαρίντσα, τον Κοπά και τον Φοντέν, τον Πούσκας και τον Χιντεγκούτι, τον Γκίλμαρ και τον Σκιαφίνο, τον Λεονίντας και τον Μεάτσα ή πιο πρόσφατα τον Ρομάριο και τον Μπάτζιο, τον Ζιντάν και τον Ρονάλντο, χαρακτήρισαν μια εποχή ολόκληρη, ακριβώς γιατί έλαμψαν μέσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και ίσως σήμερα το... μέγα ερώτημα «Πελέ ή Μαραντόνα» να μην είχε κανένα απολύτως νόημα, αν κάποιος από τους δύο δεν είχε στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Και σίγουρα αυτός που μελλοντικά θα πλασαριστεί δίπλα στο «απόλυτο δίδυμο» θα έχει προσφέρει τη λάμψη του τουλάχιστον σε ένα Μουντιάλ.
Κι όμως, υπήρξαν ποδοσφαιρικά μεγαθήρια, πραγματικοί θρύλοι της «στρογγυλής θεάς», οι οποίοι κέρδισαν τα πάντα στην καριέρα τους και κυρίως μια θέση στο «Πάνθεον των μεγάλων», που έγραψαν το όνομά τους με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως το βιογραφικό τους δείχνει λιγάκι πιο φτωχό, ακριβώς γιατί δεν συμμετείχαν ποτέ σε ένα Μουντιάλ. Ας κάνουμε λοιπόν ένα «ταξίδι» σ΄ αυτές τις περιπτώσεις.
1. ΑΛΦΡΕΔΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ/ΙΣΠΑΝΙΑ)
Ο «βασιλιάς» της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος ως αξία στέκεται για πολλούς δίπλα στον Πελέ, τον Μαραντόνα και τον Κρόιφ, δεν εμφανίστηκε ποτέ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί... άλλαζε τις εθνικές ομάδες σαν τα πουκάμισα. Πότε Αργεντινή και πότε Κολομβία και, όταν στο τέλος κατέληξε να είναι μέλος της εθνικής Ισπανίας, αυτή δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά (1958). Τέσσερα χρόνια αργότερα οι Ισπανοί έδωσαν το «παρών» στα γήπεδα της Χιλής, όμως ο τραυματισμός του, αλλά και η κόντρα του με τον ομοσπονδιακό προπονητή, Χελένιο Χερέρα, τον άφησαν εκτός αποστολής (στην οποία παρεμπιπτόντως μετείχε ο Πούσκας ως Ισπανός!).
2. ΛΑΝΤΙΣΛΑΟ ΚΟΥΜΠΑΛΑ (ΟΥΓΓΑΡΙΑ/ΙΣΠΑΝΙΑ)
Περίπτωση σχεδόν όμοια με αυτή του Ντι Στέφανο. Ο θρύλος της Μπαρτσελόνα ξεκίνησε φυσιολογικά ως στέλεχος της εθνικής Ουγγαρίας, αλλά, όταν αυτή διαμορφώθηκε ως ομάδα που θα πρωταγωνιστούσε τη δεκαετία του ΄50 σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμιο Κύπελλο (η φημισμένη «Αράντσιπατ»), αυτός φορούσε ήδη τη φανέλα της εθνικής Τσεχοσλοβακίας και αμέσως μετά της εθνικής Ισπανίας. Πλήρωσε κι αυτός τον αποκλεισμό των Ισπανών από τα τελικά του 1958, ενώ το 1962 είχε αποσυρθεί πλέον από την εθνική ομάδα.
3. ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΕΣΤ (ΒΟΡ. ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ο άνθρωπος που σημάδεψε μια γενιά ολόκληρη, που άφησε εποχή με τις ενέργειές του και οδήγησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην κορυφή, πλήρωσε την... ανυπαρξία της εθνικής ομάδας του τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Η Βόρεια Ιρλανδία δεν προκρίθηκε τότε σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και έτσι ο Τζορτζ Μπεστ δεν γεύτηκε ποτέ τη χαρά μιας τέτοιας συμμετοχής και διάκρισης.
4. ΑΝΤΟΛΦΟ ΠΕΝΤΕΡΝΕΡΑ (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ)
Ο θρύλος της Ρίβερ Πλέιτ, ο οποίος σήκωσε τέσσερα Κόπα Αμέρικα ως αρχηγός της εθνικής Αργεντινής, παρέμεινε θεατής των Παγκοσμίων Κυπέλλων, αφού η χώρα του δεν μετείχε στα τελικά το 1950 και το 1954, ενώ το 1958 είχε πλέον ο ίδιος «κρεμάσει» τα ένδοξα παπούτσια του.
5. ΓΚΟΥΝΑΡ ΝΟΡΝΤΑΛ (ΝΟΡΒΗΓΙΑ)
Μέλος της θρυλικής τριπλέτας «Γκρε-Νο-Λι» της Μίλαν και της εθνικής Σουηδίας τη δεκαετία του ΄50 (Γκρεν, Νόρνταλ, Λίντχολμ), μετείχε στην αποστολή το 1958, όμως είδε όλους τους αγώνες από τον πάγκο μέχρι τον τελικό, καθώς ήταν τραυματίας κι έτσι δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
6. ΕΜΛΙΝ ΧΙΟΥΖ (ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 η Αγγλία δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση κι έτσι ο αρχηγός της Λίβερπουλ και της εθνικής περίμενε ως τελευταία ευκαιρία της πλούσιας καριέρας του το Μουντιάλ του 1982. Εκεί η Αγγλία έδωσε το «παρών», όμως ο Έμλιν Χιούζ στάθηκε άτυχος, καθώς ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τελευταία στιγμή τη συμμετοχή στην αποστολή.
7. ΕΡΙΚ ΚΑΝΤΟΝΑ (ΓΑΛΛΙΑ)
Κάτι οι «καυγάδες» του με τον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή, οι οποίοι τον άφηναν συχνά-πυκνά εκτός εθνικής, κάτι το γεγονός ότι οι «τρικολόρ» απέτυχαν να προκριθούν στα τελικά του 1990 και του 1994 κι έτσι ο Γάλλος άσος δεν αγωνίστηκε ποτέ σε Μουντιάλ. Κι όταν επιτέλους η Γαλλία έλαβε μέρος το 1998 και μάλιστα σήκωσε το τρόπαιο, αυτός είχε «φροντίσει» να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ακριβώς ένα χρόνο νωρίτερα.
8. ΜΠΕΡΝΤ ΣΟΥΣΤΕΡ (ΔΥΤ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Το 1980 αναδείχθηκε στα γήπεδα της Ιταλίας πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική της τότε Δυτικής Γερμανίας. Στη συνέχεια, όμως, οι συχνοί τραυματισμοί (1982), αλλά και ο δύστροπος χαρακτήρας του (1986) άφησαν τον μέσο της Κολονίας, της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης εκτός αποστολής.
9. ΖΟΡΖ ΓΟΥΕΑ (ΛΙΒΕΡΙΑ)
Την εποχή που το «άστρο» του μεσουρανούσε (δεκαετία ΄90) κατάφερε να οδηγήσει τη Μονακό, την Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μίλαν σε επιτυχίες, δεν κατάφερε όμως να οδηγήσει την εθνική Λιβερίας σε ένα Μουντιάλ, καθώς εκεί ήταν απελπιστικά μόνος.
10. ΡΑΪΑΝ ΓΚΙΓΚΣ (ΟΥΑΛΙΑ)
Νεαρός είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στην εθνική Αγγλίας και την εθνική Ουαλίας. Ίσως ο ίδιος τότε δεν φανταζόταν την εξέλιξή του και επέλεξε για συναισθηματικούς λόγους την Ουαλία. Τελικά σήμερα γνωρίζει καλά πως ως μέλος αυτής της ομάδας έχασε την ευκαιρία να παίξει σ΄ ένα Μουντιάλ, ενώ η εθνική Αγγλίας όλα αυτά τα χρόνια ψάχνει έναν μεσοεπιθετικό της κλάσης του Γκιγκς για το αριστερό άκρο της.
11. ΕΛΜΠΕΡ ΤΖΙΟΒΑΝΕ ΝΤΕ ΣΟΟΥΖΑ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Ως σέντερ φορ της Μπάγερν Μονάχου ήταν επί σειρά ετών ένας από τους κορυφαίους γκολτζήδες των ευρωπαϊκών γηπέδων. Όμως η παρουσία του στην εθνική Βραζιλίας ήταν δυσανάλογη της αξίας του και της προσφοράς του. Το 1994 η «σελεσάο» είχε τον Ρομάριο και το 1998 τον Ρονάλντο, οπότε ο Έλμπερ έβλεπε μια ζωή τα Μουντιάλ από την... τηλεόραση.
12. ΡΕΪ ΚΛΕΜΕΝΣ (ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ ήταν βασικός στην εθνική ομάδα, αλλά η Αγγλία δεν προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το 1982 η Αγγλία πήγε στο Μουντιάλ και ο Κλέμενς ήταν στην αποστολή, αλλά δεν αγωνίστηκε ούτε ένα λεπτό, καθώς βασικός -και αναντικατάστατος- είχε γίνει ο Πίτερ Σίλτον.
13. ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΟΣΚΟΦ (ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ)
Ο πρώτος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής που απέκτησε διεθνή φήμη, δεν κατάφερε να αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς η εθνική ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί επί των ημερών του στα τελικά (δεκαετία του ΄50).
14. ΤΖΟΝ ΧΑΝΣΕΝ (ΔΑΝΙΑ)
Από τους πρώτους ξένους ποδοσφαιριστές μεταπολεμικά, που σημάδεψαν με την παρουσία τους την πορεία της Γιουβέντους. Πρωταθλητής με την «κυρία» το 1950 και το 1952, πρώτος σκόρερ του καμπιονάτο το 1953, δεν πήγε ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί την εποχή εκείνη η εθνική Δανίας ήταν από τις πιο αδύναμες ομάδες της Ευρώπης.
15. ΛΙΑΜ ΜΠΡΕΪΝΤΙ (ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ένας από τους κορυφαίους και πιο τεχνίτες ποδοσφαιριστές που έχει αναδείξει το ιρλανδικό ποδόσφαιρο, από τους κορυφαίους μέσους των βρετανικών γηπέδων τη δεκαετία του ΄80 και με σημαντική παρουσία στην Ιταλία (Γιουβέντους, Ίντερ), δεν πρόλαβε οριακά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου η εθνική ομάδα της χώρας του προκρίθηκε για πρώτη φορά σε τελική φάση.
16. ΙΑΝ ΡΑΣ (ΟΥΑΛΙΑ)
Ο κορυφαίος «μπόμπερ» της Λίβερπουλ, την εποχή που η αγγλική ομάδα βρισκόταν στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, «πλήρωσε» την αδυναμία της εθνικής Ουαλίας να προκριθεί σε ένα Μουντιάλ. Κάτι ανάλογο με τον Γκιγκς δηλαδή, μόνο που στα νιάτα του ο Ρας δεν είχε τη δυνατότητα να επιλέξει εθνική ομάδα. Ήταν ευθύς εξαρχής «καταδικασμένος» να αγωνιστεί με τα «χρώματα» της ιδιαίτερης πατρίδας του.
17. ΑΛΕΞΕΪ ΜΙΧΑΪΛΤΣΕΝΚΟ (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ/ΟΥΚΡΑΝΙΑ)
Το τελευταίο μεγάλο «αστέρι» της Σοβιετικής Ένωσης, που «έλαμψε» με το ταλέντο του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, τραυματίστηκε σοβαρά το 1990 κι έχασε το Μουντιάλ της Ιταλίας. Στη συνέχεια ήρθε η διάλυση της υπερδύναμης και ο ίδιος έγινε ο ηγέτης της εθνικής Ουκρανίας, η οποία εκείνα τα χρόνια αδυνατούσε να προκριθεί στα τελικά της διοργάνωσης.
18. ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΑΝΤΣΙΝΙ (ΙΤΑΛΙΑ)
Το «αστέρι» της Σαμπντόρια, όταν πρωταγωνιστούσε στα γήπεδα της Ευρώπης, ήταν για πολλούς, μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο πιο τεχνίτης ποδοσφαιριστής της Ιταλίας. Όμως ή τον καλούσαν στην εθνική και δεν τον χρησιμοποιούσαν καθόλου, όπως έκανε ο Βιτσίνι το 1990, ή τον «έκοβαν» εντελώς, όπως έκανε ο Αρίγκο Σάκι το 1994. Κι έτσι δεν έχει λεπτό συμμετοχής σε Μουντιάλ.
19. ΝΤΑΒΙΝΤ ΖΙΝΟΛΑ (ΓΑΛΛΙΑ)
Όπως και ο Καντονά, έτσι και ο επιθετικός της Παρί Σεν Ζερμέν και της Νιούκαστλ, «πλήρωσε» το 1990 και το 1994 το γεγονός ότι η εθνική Γαλλίας απέτυχε παταγωδώς να προκριθεί στα τελικά. Και το 1998 «πλήρωσε» τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, ο οποίος ανάγκασε τον Εμέ Ζακέ να τον αφήσει εκτός αποστολής.
20. ΖΟΖΕ ΑΓΚΟΥΑΣ (ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ)
Από τους κορυφαίους γκολτζήδες του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, ήταν ο άνθρωπος που με τα δικά του γκολ οδήγησε την Μπενφίκα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 κι αυτός που ουσιαστικά έβαλε τέλος στην παντοκρατορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως το 1966, που οι Πορτογάλοι πήγαν για πρώτη φορά στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο ίδιος ήταν πλέον 36 ετών κι έτσι έμεινε εκτός εθνικής ομάδας.
21. ΑΝΧΕΛ ΙΟΡΝΤΑΝΕΣΚΟΥ (ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
Το «αστέρι» του ρουμανικού ποδοσφαίρου άρχισε να ανατέλλει λίγο μετά το 1970, όπου η Ρουμανία έδωσε για τελευταία φορά το «παρών» στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και έδυσε λίγο πριν το 1990, όπου η Ρουμανία επέστρεψε σε τελικά μετά από 20 χρόνια. Έτσι ο «Άγγελος» των Ρουμάνων δεν εμφανίστηκε ποτέ σε ένα Μουντιάλ.
22. ΛΕΟΝΙΝΤ ΜΠΟΥΡΙΑΚ (ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ)
Ο ποδοσφαιρικός «δίδυμος» του Ολεγκ Μπλαχίν στην Ντιναμό Κιέβου και στην εθνική της -τότε- Σοβιετικής Ένωσης, έχασε τα τελικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων της δεκαετίας του ΄70, γιατί δεν προκρίθηκε η ομάδα του, και αυτό του 1982, όπου οι Σοβιετικοί επανεμφανίστηκαν, λόγω ηλικίας.
23. ΝΤΑΝΚΑΝ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΣ (ΑΓΓΛΙΑ)
Σε ηλικία 19 ετών γινόταν ο ηγέτης της ανανεωμένης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σε ηλικία 22 ετών οδηγούσε την εθνική Αγγλίας στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαινε τότε από τα βρετανικά γήπεδα, όμως λίγους μήνες πριν λάμψει το «αστέρι» του στη Σουηδία, τον Φεβρουάριο του ΄58, έχασε τη ζωή του στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου.
24. ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ ΜΑΤΣΟΛΑ (ΙΤΑΛΙΑ)
Αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εθνική ομάδα της Ιταλίας συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί για το Μουντιάλ του 1950. Όλα άλλαξαν μετά το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα στο όρος Σουπέργκα, όταν «ξεκληρίστηκε» η ασυναγώνιστη -τότε- ομάδα της Τορίνο με τους εννέα διεθνείς. Το πιο λαμπρό «αστέρι» και ηγέτης τόσο της «Γκρανάτα» όσο και της εθνικής ήταν ο Βαλεντίνο Ματσόλα, πατέρας του Σάντρο.
25. ΜΕΜΕΤ ΣΟΛ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι από τους πιο άτυχους αυτής της «παρέας». Το 1998 παιζόταν μέχρι την τελευταία στιγμή η συμμετοχή του στην αποστολή της Γερμανίας, καθώς είχε τραυματιστεί και βρισκόταν στο στάδιο της αποθεραπείας. Τελικά ο Μπέρτι Φογκτς έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το 2002 πάλι είχε τραυματιστεί παραμονές της τελικής φάσης. Και τελικά, ο Ρούντι Φέλερ έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το άσχημο έργο επαναλήφθηκε για τον άσο της Μπάγερν Μονάχου.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΝΟΤΙΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
Μπορεί η φήμη τους να μην απλώθηκε στην Ευρώπη, όμως οι παρακάτω ποδοσφαιριστές αποτελούν θρύλους για το νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, είναι από τους κορυφαίους στην ιστορία του και μοιραία έχουν τη δική τους θέση σ΄ αυτό το αφιέρωμα. Άπαντες δεν μετείχαν ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, κυρίως επειδή δεν κατάφερε να προκριθεί εκείνη την εποχή η εθνική ομάδα της χώρας τους.
1. ΝΤΑΡΙΟ ΛΙΜΑ (ΒΟΛΙΒΙΑ)
Ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός που έχει αναδείξει η Βολιβία, αρχηγός της εθνικής που κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα το 1963.
2. ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΠΕΝΣΕΡ (ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ)
Ακόμη και σήμερα το όνομά του προκαλεί δέος σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, καθώς έγραψε τη δική του ιστορία τη δεκαετία του ΄60, ως σέντερ φορ της Πενιαρόλ, που κατέκτησε τότε δύο φορές το Κόπα Λιμπερταδόρες, μία φορά το Διηπειρωτικό, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε πολλές φορές πρώτος σκόρερ στο Κόπα Αμέρικα.
3. ΧΟΥΑΝ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ (ΠΕΡΟΥ)
Ο αριστεροπόδαρος επιθετικός, που τη δεκαετία του ΄60 γοήτευσε με τις ενέργειές του τα γήπεδα της Πορτογαλίας (Σπόρτινγκ Λ.), της Ισπανίας (Σαραγόσα, Μπαρτσελόνα) και της Ιταλίας (Φιορεντίνα). Όμως τότε η εθνική ομάδα απουσίαζε από τα τελικά Παγκοσμίων Κυπέλλων. Κι όταν το 1970 το Περού εμφανίστηκε (και μάλιστα εντυπωσίασε) στα γήπεδα του Μεξικού, ο Σεμινάριο είχε πέσει «θύμα» της ανανέωσης, αφού επελέγησαν νεαρότεροι παίκτες σαν τον Κουμπίγιας, τον Τσούμπιταζ, τον Μιφλίν, τον Λεόν και τον Όμπλιτας, που «έλαμψαν» και στα επόμενα Μουντιάλ.
4. ΡΑΦΑΕΛ ΧΟΡΧΕ ΕΡΙΚΟ (ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ)
Θεωρείται μέχρι σήμερα ο κορυφαίος Παραγουανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, καθώς στην καριέρα του πέτυχε διπλάσια γκολ από τις συμμετοχές του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. «Αστέρι» της Γκουαρανί και μετέπειτα της Ιντεπεντιέντε, έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 γιατί ήταν τραυματίας, το 1954 γιατί δεν προκρίθηκε η εθνική και το 1958 γιατί είχε πλέον αποσυρθεί.
5. ΧΑΪΜΕ ΠΙΣΑΡΟ (ΧΙΛΗ)
Επιτελικός μέσος και αρχηγός επί σειρά ετών της εθνικής ομάδας και της Κόλο Κόλο, που σήκωσε το Λιμπερταδόρες το 1991, ήταν πολύ νεαρός για να μετέχει στην αποστολή της Χιλής το 1982 και πολύ μεγάλος για να λάβει μέρος το 1998. Στο ενδιάμεσο που ο ίδιος μεγαλουργούσε, η Χιλή δεν κατάφερε να προκριθεί.
ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ
Εκτός του Ζορζ Γουεά, υπάρχουν άλλες δύο μορφές του αφρικανικού ποδοσφαίρου, που δεν αγωνίστηκαν ποτέ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο ένας ήταν ο Αμπεντί Πελέ, πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μαρσέιγ το 1993, τρεις φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Αφρικής και «σημαία» του ποδοσφαίρου της Γκάνας, η οποία όμως μόλις το 2006 έκανε την «παρθενική» εμφάνισή της σε τελική φάση Μουντιάλ.
Ο άλλος είναι ο Σαντόκ Ατούγκα, σημείο αναφοράς του ποδοσφαίρου της Τυνησίας και μαζί με τον Καμερουνέζο Τόμας Ν΄ Κόνο, ο κορυφαίος τερματοφύλακας που έχει αναδείξει η «μαύρη ήπειρος». Τη δεκαετία του ΄70 δεχόταν αμέτρητες προτάσεις από ευρωπαϊκές ομάδες, αλλά έβγαζε τόσα χρήματα στην πατρίδα του που δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Το 1978 οδήγησε με τις αποκρούσεις του την εθνική ομάδα στα τελικά της Αργεντινής, γεγονός που τον έκανε «λαϊκό ήρωα» στη χώρα του. Όμως τραυματίστηκε στην προπόνηση, δύο ημέρες πριν από το πρώτο παιχνίδι κι έτσι δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό.
Αναφορά μπορεί να γίνει και στον Μπρους Γκρόμπελαρ, τερματοφύλακα της Λίβερπουλ τη δεκαετία του ΄80 και της εθνικής Ζιμπάμπουε.
ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟ «ΚΛΑΜΠ»
Την αδυναμία της εθνικής ομάδας της χώρας τους να προκριθεί επί των ημερών τους σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου ή το... προχωρημένο της ηλικίας τους «πλήρωσαν» ακόμη οι Ιρλανδοί Τζόνι Τζάιλς, Στιβ Χάιγουεϊ, Φρανκ Στέιπλετον, οι Ουαλοί Τζον Τόσακ, Μάικ Ίνγκλαντ, Μαρκ Χιούζ, οι Σκοτσέζοι Μπίλι Λίντελ, Τζορτζ Γιάνγκ, Μπίλι ΜακΝιλ, οι Σοβιετικοί Νταβίντ Κιπιάνι, Ανατόλι Κονκόφ, ο Ολλανδός Άρνολντ Μιούρεν, οι Πορτογάλοι Κοέλιο Ουμπέρτο, Μανοέλ Νενέ, Φερνάντο Σαλάνα, Ζοάο Πίντο Ντομίνγκος, Ρούι Μπάρος, ο αρχηγός της εθνικής Τσεχοσλοβακίας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1976 Άντον Όντρους, οι Ρουμάνοι Νικολάε Ντομπρίν, Λάντισλαβ Μπόλονι, Ντούντου Γκεοργκέσκου, Ροντιόν Καματάρου, αλλά και ο τερματοφύλακας «ήρωας» της Στεάουα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1986, Χέλμουτ Ντουκαντάμ, οι Φινλανδοί Αρι Χιελμ, Γιάρι Λιτμάνεν, Σάμι Χίπια, ο Ουκρανός Γιούρι Μαξίμοφ.
ΓΙΑ... ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ
Τέλος, για μόλις... 15 λεπτά δεν βρίσκονται σ΄ αυτό το αφιέρωμα άλλα δύο μεγάλα «αστέρια» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ειδικότερα του αγγλικού. Ο Κέβιν Κίγκαν και ο Τρέβορ Μπρούκινγκ συμπεριλήφθηκαν στην αποστολή της Αγγλίας το 1982, αν και ήταν τραυματίες. Η αγωνία όλων ήταν αν θα προλάβουν να αποθεραπευθούν. Τελικά, στο τελευταίο τέταρτο του τελευταίου αγώνα με την Ισπανία, ο προπονητής τους έριξε στη «μάχη», αν και ήταν ακόμη τραυματίες, σε μια ύστατη προσπάθεια να πετύχει γκολ και να αποφύγει τον αποκλεισμό. Αυτά τα 15 λεπτά είναι η μοναδική συμμετοχή των δύο θρυλικών άσων σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου.
http://sportshero.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=688:-2010-&catid=34:headlines&Itemid=53
321 σχόλια:
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 321 από 321buy tramadol for dogs buy tramadol online no prescription - tramadol gabapentin interaction
order viagra from canada viagra for women benefits - buy viagra eu
buy tramadol india tramadol brand name - tramadol generic for ultracet
buy cialis prescription online new daily cialis - buy cialis online without rx
purchase viagra no prescription purchase viagra england - reputable viagra online pharmacy
cialis cost cialis online bestellen - generic cialis line canada
can you buy viagra at walmart purchase viagra with prescription - maximum safe dosage viagra
buy cialis 20mg buy cialis super active online - cialis daily no prescription
tramadol online tramadol 50 mg common side effects - generic for tramadol
buy tramadol cheap tramadol hcl 50 mg tablets - tramadol 50 mg and beer
buy viagra 100mg buy viagra jet - how viagra for women works
buy viagra pills online buy real viagra no prescription - buy cheap viagra next day delivery
order tramadol no prescription tramadol online overnight cod - tramadol make you high
cialis online cialis daily strength - cialis online next day
buy tramadol online is it illegal to purchase tramadol online - buy tramadol bluelight
buy tramadol tramadol 325 mg - rimadyl or tramadol for dogs
buy tramadol online tramadol withdrawal tips - tramadol high get
can you buy viagra at walmart can i buy viagra at walmart - pfizer viagra online cheap
buy tramadol online buy tramadol for dogs online - can i order tramadol online legally
buy cialis with paypal cialis sale online canada - cialis daily dosage effectiveness
viagra 50mg cheap viagra that works - purchase viagra on line
buy tramadol online buy tramadol no prescription overnight - tramadol hcl 50 mg a narcotic
buy tramadol cheap tramadol 50 mg pain killer - order tramadol cod saturday delivery
tramadol 50 mg order tramadol online us pharmacy - why can you buy tramadol online
tramadol online buy tramadol online no prescription usa - tramadol 50mg better than vicodin
tramadol online buy tramadol online without rx - tramadol 50mg tablets used
buy tramadol online where to buy tramadol online usa - best way buy tramadol online
tramadol 100mg tramadol 50mg not working - illegal to get tramadol online
tramadol online tramadol 50 mg drug test - tramadol for dogs side effects
buy tramadol online order tramadol from usa - buy discount tramadol
tramadol online tramadol 50mg better than vicodin - tramadol high get
buy tramadol online buy tramadol cod - tramadol 50 mg 180 tabs
tramadol 50mg tramadol medication online - tramadol buy
generic tramadol online tramadol 50 mg for menstrual cramps - tramadol 50 dosage
buy tramadol rx tramadol addiction in pregnancy - tramadol for dogs benadryl
buy generic tramadol no prescription ultram er vs tramadol - tramadol 800mg
buy tramadol cheap tramadol online uk - where to purchase tramadol
tramadol online buy tramadol online paypal - tramadol withdrawal youtube
tramadol 50 mg tramadol cause addiction - addiction potential for tramadol
buy tramadol online reviews 200 mg tramadol high - tramadol online safe
buy tramadol no rx generic tramadol no prescription overnight - tramadol 37.5 325 dosage
buy tramadol high dosage of tramadol - tramadol vicodin
cheap tramadol online tramadol overdose how much is fatal - tramadol gotas
buy tramadol online tramadol hcl 50 mg tablet tev information - buy tramadol online overnight delivery
tramadol 50mg tramadol online usa - tramadol 50 mg long term use
tramadol online buy tramadol echeck - buy tramadol rx online
buy viagra online buy viagra online laser card - generic viagra discount
tramadol 50mg can get tramadol online - tramadol hydrochloride 100 mg side effects
buy retin-a retin a cream usa - buy retin a micro 0.04 pump
tramadol 50 tramadol hcl 50 mg headaches - is it legal to get tramadol online
tramadol online buy tramadol online pay cod - tramadol 100mg erfahrungen
tramadol 50 mg purchase tramadol 50mg - tramadol 50 mg vs percocet 10mg
tramadol overnight shipping tramadol get you high - generic name of tramadol
buy tramadol online no prescription cod tramadol for dogs withdrawal symptoms - buy tramadol online no prescription mastercard
cheap tramadol tramadol online without - tramadol addiction does
buy tramadol buy tramadol australia - purchase cheap tramadol online
tramadol online taking tramadol for dogs - buy tramadol 99
buy tramadol with mastercard buy tramadol overnight saturday delivery - tramadol 50 mg bijsluiter
tramadol online buy tramadol from usa - tramadol 50 mg and beer
tramadol overnight shipping tramadol hcl usp - tramadol hcl vs.tylenol 3
tramadol online tramadol withdrawal timeline - buy tramadol hydrochloride online usa
buy tramadol tramadol online coupons - tramadol cod
tramadol 50mg buy tramadol in usa - tramadol online forum
cheap generic viagra where to order viagra for women - buy viagra online from us
buy tramadol buy tramadol online from india - tramadol versus vicodin
tramadol no prescription buy tramadol 50mg usa - tramadol ultram high
buy tramadol is tramadol hcl a narcotic drug - tramadol 50 mg iv
tramadol online buy tramadol legally online - can i buy ultram online
tramadol 50 mg tramadol high stories - tramadol 75 mg
cheap tramadol tramadol 50 mg cheap - tramadol 60 mg
buy tramadol tramadol online visa - can you buy tramadol online in the uk
buy tramadol cheap tramadol canada - tramadol hcl with tylenol
buy nolvadex legal to buy tamoxifen - nolvadex+use as pct
buy tramadol online buy tramadol 50 mg - tramadol max dose
buy nolvadex buying nolvadex - nolvadex pct
cialis without prescription cialis directions - cialis 2.5mg price comparison
generic tamoxifen nolvadex reviews - cheap nolvadexorder nolvadex online
tadalafil no prescription buy cialis online no prescription usa - online cialis reviews
buy nolvadex tamoxifen knochenschmerzen - nolvadex pct clomid
cialis online buy cialis online overnight - cialis interactions
buy nolvadex nolvadex for sale in ireland - nolvadex how long to work
cialis online cialis webmd - how to buy cialis online from usa
order cialis generic cialis canadian - buy cialis line usa
tramadol no prescription tramadol no prescription cod - generic tramadol buy
soma without prescription legitimate online soma - soma 350 mg addictive
buy soma is soma medication a narcotic - soma bras promotion code
buy soma online soma fm online radio - soma 350 mg daily
buy soma soma pills info - buy soma online yahoo answers
buy cialis online cialis versus levitra - cialis everyday price
buy cialis online price of cialis - buy cialis online germany
buy tramadol online buy tramadol online 100mg - tramadol hcl 50mg tv 58
buy tramadol online buy tramadol cod delivery - buy tramadol using mastercard
soma online soma pain killer pills - valium and soma drug interactions
buy tramadol online tramadol clorhidrato 50 mg para que sirve - 50mg tramadol high dose
tramadol 50mg buy tramadol echeck - tramadol rxlist
buy soma online no prescription soma whole foods - generic soma 350 mg
online soma soma muscle wiki - qualitest generic soma
soma online soma muscle relaxer info - online pharmacy no prescription needed soma
buy soma buy generic soma no prescription - soma muscle relaxer directions
buy soma buy soma online ship to florida - discount furniture soma
buy soma online no prescription soma online in texas - generic and brand name for soma
soma pain buy soma online from usa - soma drug test results
soma online buy soma online with credit card - soma medication
buy soma generic soma mg - soma costa mesa
buy soma buy soma online with cod - soma drug wikipedia
soma online can soma pills get you high - jogo de soma online
buy soma online soma shop hyderabad - soma plant
buy soma online soma san diego 2012 - cheap generic soma
buy soma online soma 350 mg strong - soma san diego phone
buy soma online cheap soma online overnight - soma abuse
buy soma cheap sheraton soma bay - buy qualitest soma online
buy soma soma muscle relaxant abuse - some pills
soma for sale discount soma - buy soma with cod
buy soma online coupons for soma - soma medication generic
buy tramadol cod online tramadol stada 100mg nebenwirkungen - tramadol overdose how much is fatal
buy tramadol cheap no prescription buy tramadol online reviews - tramadol contraindications
The write-up has verifіed beneficіаl to me personally.
It’ѕ really infoгmatіvе аnd yοu
гeаlly aгe certаinly really educated іn thіs region.
Yоu haѵe got expοsed my personal eye іn οrdеr to ѵarying thoughts about this kind of subject
togetheг ωith intriquing, notablе anԁ rеliable written
content.
Mу blog; Buy Valium Online
My web page > Buy Valium
Thе poѕt has сonfirmed bеneficial
to me ρersonаlly. It’s extremely helрful and you're simply obviously quite well-informed in this area. You have opened my personal eye for you to different thoughts about this particular matter using intriquing, notable and strong content.
Here is my blog post buy viagra online
My blog post ; viagra
Youг oωn repoгt proѵіԁеs proven nеcessary to
me. It’s quite informatіνe and you
really агe natuгally very еxpeгiencеd
in this area. You get eхpοsed mу own sight in oгԁег
to vаriоus opіniοn
of thiѕ matter together with intereѕting and sounԁ articles.
Also visit mу web sіte :: Buy Valium Online
Also visit my web site - Buy Valium Online
Youг oωn pοst offers ρгoνen helpful to me persοnally.
ӏt’ѕ extremely useful and you are cеrtаinly quite κnowlеdgeable іn this
regiοn. Yоu hаve got openеd uρ my own
eуe to dіfferent vіews on this kind οf subject ωith іntriguing and sound articles.
my site - viagra
Getting rich is not the result of saving, or "thrift"; many very
penurious people are poor, while free spenders often get rich.
*Viral Resistance: As a reader, my biggest concern when
I download from the net, is the transference of viruses. I
didn't have much money to spend, and some friends had told me that you could get a free laptop by signing up with a new broadband provider, or new mobile phone provider.
Also visit my web site: free pdf ebook download
Δημοσίευση σχολίου