Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Μαύρα Μεσάνυχτα: μια όαση στην έρημο της ελληνικής τηλεόρασης

Η απόσταση που χωρίζει τις αιματοβαμμένες ιστορίες του αστυνομικού δελτίου από το μαύρο χιούμορ είναι ελάχιστη. Κι αν θυμάστε προηγούμενες δουλειές του Πάνου Κοκκινόπουλου («Κόκκινος κύκλος», «10η εντολή»), θα συμφωνήσετε ότι το πέρασμά του στην -έστω και σκουρόχρωμη- κωμωδία ήταν θέμα χρόνου. Η σκηνοθεσία του δεν αφήνει ατάκες και καταστάσεις να πέσουν χάμω, χωρίς ωστόσο να τις εξαντλεί. Βοηθάει ασφαλώς και το σενάριο των Βασίλη Ρίσβα και Δήμητρας Σακαλή, που «εκβρετάνισαν» το χιούμορ τους μετά το «50-50» και έστησαν μια πρωτότυπη ιστορία ανατροπής που κυλάει γοργά μεν, αλλά όχι βιαστικά. Προσθέστε τις ερμηνείες, που βγάζουν τα χούγια των χαρακτήρων σε μετρημένες δόσεις, και κυρίως τον Στέλιο Μάινα, που ισορροπεί αυτόν τον ετερόκλητο θίασο. Ως Θράσος, βολεμένος έμπορος ξηρών καρπών και αποσυντονισμένος κληρονόμος μιας ημι-παράνομης περιουσίας, καταφέρνει να μεταφέρει ταυτόχρονα τη δειλία, την έκπληξη και τις απωθημένες επιθυμίες του υπό μετάλλαξη ήρωα. Από το πρώτο επεισόδιο η σειρά αυτή, που σίγουρα δεν έχει μαύρα μεσάνυχτα από τηλεόραση, κράτησε μια θέση στα best of της σεζόν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: