Έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη. Οι κομματικές επιλογές για την παιδεία παραμένουν θολό τοπίο. Όπου πάλι το τοπίο ξεκαθαρίζει, η απόλυτη νεκρή φύση. Αι γεννεαί αι πάσαι, εποχούμεναι, ανά τας εθνικάς οδούς και τας ατραπούς της υπαίθρου χώρας. Αφήνουμε τα τηλεκοντρόλ και τρέχουμε στα πουρνάρια. Έαρ το γλυκύ, φουσκοδεντριές! Μύρισε ο κόσμος γιασεμί, λιβάνι και βιολέτα. Το αεράκι του Επιταφίου φέρνει γλυκιά ανατριχίλα και στις καρδιές την απαντοχή. Μέρες κατανυκτικές μα κι απέραντα ερωτικές. Των φανών, των λαμπάδων, μα και του όξους μετά χολής μεμειγμένου. Των κλάδων φοίνικα, αλλά και του φραγγελίου και της λόγχης. Των Ωσαννά και του Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν. Των υμνωδών, των ακολουθιών –μα και των ανακολουθιών– των λιβανωτών και του προσκυνήματος των Παθών. Πλην για των παθών μας τον τάραχο ουδείς ανησυχεί και ουδείς πτοείται. Μέρες της δοξολογίας και της ταπείνωσης, των μωρών παρθένων και των ιδιοτελών κολάκων, του Γολγοθά και του θριάμβου της ζωής, των πραιτωριανών και των μυροφόρων Δυο χιλιάδες χρόνια μετά, άλλαξε μόνο το ντιζάϊν, κομματάκι στο πιο μοντέρνο. Εξελέξατο ο Κύριος τα μωρά του κόσμου, ίνα τους σοφούς κατακρίνει. Και τα πετεινά του ουρανού εξελέξατο, ίνα τους υψηπετείς ταπεινώσει. Κάνει τρέλα ή εγώ τρελαίνομαι; Πολιτευάμενοι και επίδοξοι αξιωματούχοι, ανέμελοι, αλλάζουν χρώμα στο μαλλί και στα κανάλια τρέχουν (δεν εννοώ κάτι συγκεκριμένο, τ’ ορκίζομαι). Όπου γάμος και χαρά, πανηγύρια και μνημόσυνα, επίσης. Πάρτε διαβόλοι βάγια. Τα αποτελεσματικότερα σύνεργα αργότερα. Κάτι γνώριμοι απ’ τα παλιά αναθάρρησαν και ακονίζουν τα μαχαίρια. Μα η ιστορία με το δάχτυλο προτεταμένο στέκεται εκεί, καρφί στη μνήμη, τους κόβει τη φόρα, αλλά πληγώνει ακόμα και τα όνειρα. Αει σιχτίρ, δεν τα μπορώ τα συγκινητικά. Γι’ αυτό φάτε, πιέστε, την Άρτα φοβερίστε, όλα εδώ θα μείνουν. Με όσους δεν υπολήπτεστε, τσουγκρίστε μόνο το κόκκινο αυγό, μην πάρετε καμιά σύγχυση πασχαλιάτικα. Των Βαΐων χωρίς μπακαλιάρο σκορδαλιά, λέει; Δεν λέει. Σαν μαγειρίτσα χωρίς άνηθο, σαν τηλεοπτικό παράθυρο χωρίς παπα-Τσάκαλο. Κουλουράκια και τσουρέκια απαραίτητα. Η κόκκινη μπογιά στη βαφή των αυγών, για τα μάτια του κόσμου. Μερικοί τα καταφέρνουν με δραστικότερα μέσα.
Το Μ. Σάββατο πρωί στο Ανάστα ο Θεός, σπάστε το πήλινο λαγήνι στην πομπή των Ιουδαίων. Και σε κανένα κλούβιο κεφάλι να το σπάσετε, πάλι καλό μου ακούγεται. Ανήμερα της Λαμπρής ανταλλάξτε ευχές, σχέδια αισιόδοξα, όνειρα και φιλιά (ενίοτε χάρτινα).
Να μου περάσετε καλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου