Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Ο Γιώργος ως σος για κάθε πιάτο


Θυμάμαι ότι υπήρχε κάποτε ένας πολιτικός που –παρότι δεν είχε εργαστεί ποτέ του, παρότι είχε μεγαλώσει στα πούπουλα, παρότι είχε μάθει την πολιτική μέσα από τη συνωμοσιολογική αντίληψη του πατέρα του–, προσπαθούσε ωστόσο ν’ αποσείσει το αποκλειστικό βάρος του οικογενειακού ονόματος, αγωνιζόταν να δείξει ότι του αναλογούσε ένα δικό του πεδίο στην πολιτική, φαινόταν πως πήγαινε να εκφράσει κάτι στοιχειωδώς νέο. Ο πολιτικός αυτός έλεγε ότι πρέπει να χωριστεί η εκκλησία από το κράτος, τασσόταν υπέρ της αποποινικοποίησης του χασίς, καταδίκαζε απερίφραστα το σταλινισμό, συναινούσε υπέρ της μείωσης του δημόσιου τομέα, υπογράμμιζε τη σημασία της ευρωπαϊκή ολοκλήρωσης, τόνιζε τη σημασία των νέων τεχνολογιών, δεχόταν τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό του καθενός, τα είχε πάει μια χαρά ως υπουργός Eξωτερικών του Σημίτη, ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πέταγε έξω από το κόμμα συνοπτικά όσους υπήρχε η υπόνοια ότι ήταν διεφθαρμένοι, συνεργαζόταν με τους φιλελεύθερους.
Ο πολιτικός αυτός ήταν, φυσικά, ο μοντέρνος σοσιαλδημοκράτης Γιώργος Παπανδρέου. Και πιστεύω ότι τέτοια στοιχεία σαν τα παραπάνω εκτιμώντας οι Φράγκοι, τον εκλέξανε στην άκρως τιμητική θέση του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Πού είναι τώρα αυτός ο πολιτικός και τι λέει το κόμμα του; Έχει κάνει γαργάρα το χωρισμό εκκλησίας - κράτους, λέει κοινοτοπίες για το χασίς και τα ναρκωτικά, αρνήθηκε να καταδικάσει το σταλινισμό (όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές: αυτά είναι τ’ αποτελέσματα του καρκινώματος που λέγεται ΚΚΕ), είναι και έτσι και γιουβέτσι στη διόγκωση του δημόσιου τομέα (ενώ πολύ φοβάμαι ότι στρατιές πράσινων παιδιών περιμένουν να διοριστούν ex officio), αρνείται να υπερασπιστεί την Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι στις ακροδεξιές και κομμουνιστικές βλακείες, έφαγε τη γλώσσα του στο θέμα των μειονοτήτων (αυτοί οι ανύπαρκτοι Μακεδόνες, αυτά τα αχώνευτα Σκόπια), διέγραψε από την κοινοβουλευτική ομάδα τον πρώην αρχηγό του, μιλάει για σκάνδαλα μόνο όταν πρόκειται για τη Ν. Δ. κι ούτε ν’ ακούσει δεν θέλει την κακιά κουβέντα «φιλελευθερισμός». Είναι, πλέον, αρκούντως πρωθυπουργήσιμος.
Του έχουν απομείνει οι νέες τεχνολογίες (που δεν είναι πια και τόσο νέες), η προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, το ότι δεν υπόσχεται τα πάντα σε όλους (ακόμα;) και το «να φύγει ο Καραμανλής». Αλλά αυτά δεν συνιστούν διακριτή θέση στο πολιτικό πεδίο, ούτε για τον ίδιο προσωπικά ούτε για το κόμμα του. Δεν μπορεί να επικαλεστεί ούτε την «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε τον «Εκσυγχρονισμό» του Σημίτη.
Όσα τον διαφοροποιούσαν, τα έχει όλα ψαλιδίσει τόσο, ώστε κατάντησε ένα είδος πολιτικής μούλτι-σος, που να μπορεί να προστεθεί σε κάθε πιάτο. Δεν αμφιβάλλω ότι, αργά ή γρήγορα, θα εκλεγεί πρωθυπουργός. Αλλά εγώ, που ουδόλως μαυλίζομαι με καρέκλες και διορισμούς, γιατί να του εμπιστευτώ τη μικρή μου ψήφο;

http://www.athensvoice.gr/politics/av,17852,%CE%9F_%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82__%CF%89%CF%82_%CF%83%CE%BF%CF%82__%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5_%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BF.html

Δεν υπάρχουν σχόλια: