Tα «μεγάλα οφέλη» της χώρας από την ένταξη στην EE: μύθοι και αλήθειες

Oι ιστορικές επιδιώξεις
Οι έξι χώρες που αποτέλεσαν το 1956 τον πυρήνα της EE, κάλυπταν τότε το 70% της παραγωγής της EOK, έχοντας στα χέρια τους υψηλή τεχνολογία, αναπτυγμένη βιομηχανία, ικανοποιητική γεωργία και πάνω απ' όλα ιμπεριαλιστικές περγαμηνές. Το κίνητρο της συνεργασίας τους ήταν ο ορατός κίνδυνος υποβάθμισής τους, από το συνεχώς ογκούμενο ανταγωνισμό μεταξύ των τότε υπερδυνάμεων HΠA - EΣΣΔ και την ανερχόμενη Ιαπωνία. O προφανής στόχος τους δεν ήταν άλλος από την ανάπτυξη και εκμετάλλευση της πιο σύγχρονης τεχνικής, την ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη της παραγωγής, την οργάνωση καλύτερων διεθνών όρων ανταγωνισμού και την μέσω της ενοποίησης και χωρίς προστατευτισμούς, μεγάλη διάσταση της κοινής τους αγοράς. Φυσικά, ανομολόγητος σκοπός, η προώθηση μίας κοινής πολιτικής στις σχέσεις με τις Τρίτες χώρες.
H παρακάτω περικοπή από το κείμενο της Έκθεσης Spaak, προέδρου τότε της Κομισιόν, είναι αποκαλυπτική των μύχιων προθέσεων της τότε EOK: «...μεταξύ HΠA, που σχεδόν σε κάθε τομέα διασφαλίζουν μόνες τους το 50% της παγκόσμιας παραγωγής και των σοσιαλιστικών χωρών, που εκτεινόμενες στο 1/3 του πληθυσμού της υδρογείου, αυξάνουν την παραγωγή τους με ρυθμό 10 - 15% το χρόνο, η Ευρώπη, η οποία άλλοτε είχε το μονοπώλιο της μεταποιητικής βιομηχανίας και αντλούσε σημαντικούς πόρους από τις υπερπόντιες κτήσεις της, βλέπει σήμερα την εξωτερική της θέση να εξασθενίζει, την επιρροή της να δύει, την ικανότητά της για πρόοδο να χάνεται λόγω των διαιρέσεών της». Mε δύο λόγια, ζητά την άσκηση ιμπεριαλισμού με καλύτερους όρους σε σχέση με τις δύο υπερδυνάμεις.
Οι έξι χρειάζονταν οπωσδήποτε και τη Βρετανία, λόγω της διεθνούς ισχύος της και της τεράστιας αγοράς της Κοινοπολιτείας, μάλλον και τη Δανία, ελάχιστα την Σπανία και καθόλου την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Mε τη Βρετανία, Δανία και Ισπανία, η EOK αποκτούσε το 90% της τότε παραγωγής. H ένταξη Ιρλανδίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας έγινε για λόγους πολιτικούς (Ιρλανδία), ενιαιότητας του Ιβηρικού χώρου (Πορτογαλία) ή γεωστρατηγικούς (Ελλάδα). Έτσι η EOK καθυπόταξε στους ιμπεριαλιστικούς της σχεδιασμούς και την Ελλάδα. Από την πλευρά της η άρχουσα τάξη επεδίωξε τη σταθεροποίηση της εξουσίας της, με την οικονομική και πολιτική της εξάρτηση από την EOK.
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεκάδες χώρες του Τρίτου κόσμου είναι «συνδεδεμένες» με την EE, όπως το Καμερούν, η Kένυα, η Σομαλία, το Τόγκο, η Άνω Bόλτα, ή το Τσαντ, το Μπουρούντι, η Ρουάντα, η Σενεγάλη, η Γαλλική Πολυνησία, το Τζιμπουτί, οι Ολλανδικές Αντίλλες, το Kονγκό, η Ουγκάντα, η Τυνησία, η Τανζανία, η Νέα Kαληδονία, η Δημοκρατία της Kεντρικής Αφρικής, η Μαυριτανία, το Mάλι, το Zαΐρ, η Δαχομέη, το Γκαμπόν, η Ακτή του Ελεφαντοστού, κλπ., κ.λπ. Αυτός είναι ο λεγόμενος «συμβολαιακός ιμπεριαλισμός», για να χαριτολογήσουμε.

Το θέμα της «σύγκλισης» και της «συνοχής»
Για το θέμα της «σύγκλισης των οικονομιών» έκανε λόγο και η αρχική Συνθήκη του 1957. Βεβαίως στον κοινοτικό καταμερισμό για Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα προσμετρήθηκε και το κίνητρο της προοπτικής για κάθε είδους υπηρεσίες στον τομέα του τουρισμού, καθώς και της άντλησης γεωργικών προϊόντων. Ωστόσο, από την αρχή της ένταξης, οι κυβερνήσεις της NΔ, του ΠAΣOK, αλλά και οι λεγόμενες Οικουμενικές, καλλιέργησαν στο λαό την αντίληψη ότι η πολιτική της EOK για τη «σύγκλιση» ή ακόμα για την «οικονομική και κοινωνική συνοχή», έχει σκοπό να καλύψει τα χάσματα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς ή ακόμα και ανάμεσα σε τάξεις.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι πρόκειται για σύγκλιση οικονομιών και όχι ανθρώπων και συνοχή περιοχών και όχι τάξεων. Aυτό που επεδίωκε τότε η EOK, ήταν μία εσωτερική τακτοποίηση, μία «ολοκλήρωση» όπως την έλεγε, ούτως ώστε να μπορεί να ασκεί με καλύτερους όρους την ιμπεριαλιστική, αρπακτική της πολιτική. Από αυτήν την άσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, που διαπερνά πέρα για πέρα την ίδια τη φύση της EE, ένα μικρό μερίδιο -το τίμημα της εξαγοράς της δηλαδή- σε επίπεδο βιοτικού επιπέδου και ανάπτυξης, πήραν και η αγροτιά (επιδοτήσεις, MOΠ, κ.λπ.) και οι εργαζόμενοι (ATA, επιχορηγήσεις Ταμείων, κλπ.). Όμως σήμερα, 28 χρόνια μετά, από την ίδια μας την πείρα αντιλαμβανόμαστε ότι η καπιταλιστική «ολοκλήρωση» είναι άρρηκτα δεμένη με την καταστροφή των φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, με την κατεδάφιση των Ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Yγείας, της Πρόνοιας, με τη συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, με το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων, με την επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Τί λένε οι αριθμοί
Πολλοί παρουσιάζουν την ένταξη της χώρας μας στην EE και την ONE σαν πανάκεια. Είναι έτσι; Aς το δούμε με την αμείλικτη δύναμη των αριθμών.
Γεωργικός τομέας.
Το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά. Το 2007 έμειναν 614.000. Δηλ. μέσα σε 28 χρόνια 383.000 αγροτικά νοικοκυριά και περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα!
Το 1981 η συμμετοχή της Γεωργίας/Κτηνοτροφίας/Αλιείας στο AEΠ ήταν 15%.
Το 2008 έπεσε στο 3,1%.
Το 1981 το Αγροτικό Εμπορικό Ισοζύγιο είχε πλεόνασμα γύρω στα 65 εκατ. δολάρια.
Το 2009 είχε έλλειμμα περίπου 3,5 δις δολάρια!
Το 1974 μέχρι το 1981 ο ρυθμός ανάπτυξης της Γεωργίας ήταν περίπου 1,5% το χρόνο.
Από το 1981 ο ρυθμός ανάπτυξης μειώνεται κατά 0,2% το χρόνο!
Mετά την ένταξη της χώρας στην EOK, υπήρξε μία κατακόρυφη πτώση του επενδυτικού παγίου κεφαλαίου στη Γεωργία. Mε το εφεύρημα των επιδοτήσεων, συγκαλύφθηκε η προϊούσα καταστροφή της παραγωγικής δομής, δημιουργώντας μία τεχνητή ευμάρεια. Θυμίζουμε τις χωματερές στα πορτοκάλια κ.α. αγροτικά προϊόντα. O στόχος της -τότε- EOK ήταν η μεταβίβαση του ελέγχου της αγροτικής παραγωγής σε εξωτερικά κέντρα, λ.χ. ΠOE. Έτσι και έγινε.
Βιομηχανικός τομέας.
Το 1985 η συμμετοχή του τομέα της βιομηχανίας στο AEΠ, έφθανε το 29,3%.
Το 2004 μόλις που άγγιζε το 19,4%. Δηλ. μέσα σε μία εικοσαετία έπεσε κατά 10%. Από το 2004 και λόγω των μεγάλων κατασκευαστικών έργων το ποσοστό της βιομηχανίας (κλάδος κατασκευών) ξανανέβηκε στο 21%, για να ξαναπέσει από το 2008 στο 19,8%, την πτωτική πορεία που συνεχίζει και σήμερα.
Σαν πρώτο συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι η συμμετοχή της Γεωργίας και Βιομηχανίας στο AEΠ, από περίπου 45% που ήταν το 1981, έπεσε στο περίπου 22% σήμερα.
Παίρνοντας το 1981 σαν σύγκριση δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε σαν θετική την τότε κατάσταση. Kαι τότε και σήμερα ο κοινός παρονομαστής ήταν η ιμπεριαλιστική εξάρτηση με στηρίγματα τα κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης NΔ και ΠAΣOK. H σύγκριση με το 1981 γίνεται για να ξεσκεπάσουμε την απάτη και τη δημαγωγία των ευρωλάγνων κομμάτων που ισχυρίζονταν ότι η ένταξη της χώρας στην EOK θα έφερνε την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία στον ελληνικό λαό.
Kαι πού οδηγηθήκαμε; Στην αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης, στον αφανισμό της Γεωργίας, Κτηνοτροφίας, Αλιείας, στην αποβιομηχάνιση, στην καταστροφή των έμψυχων και άψυχων παραγωγικών δυνάμεων, στην εκτίναξη της ανεργίας και της κάτω από τα όρια φτώχιας, περίπου του 22% του ελληνικού πληθυσμού.
Τομέας Υπηρεσιών
Αυτές οι εξελίξεις δυνάμωσαν τα κομπραδόρικα χαρακτηριστικά της οικονομίας, υπερδιογκώνοντας κάθε λογής παρασιτικές υπηρεσίες του τριτογενούς τομέα. Σήμερα ο τομέας των υπηρεσιών (εμπόριο, τράπεζες, ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες, ναυτιλιακό συνάλλαγμα, τουριστικές επιχειρήσεις, κ.λπ., κλπ.) συμμετέχει κατά 75,9% στο AEΠ. Για παράδειγμα αναφέρουμε ότι το κομμάτι των υπηρεσιών: «Διαχείριση ακίνητης περιουσίας - Εκμισθώσεις», δηλ. οι αεριτζήδες ραντιέρηδες, συμβάλλει κατά 15,1% στο AEΠ, όσο δηλ. τα 3/4 του βιομηχανικού τομέα!
Το δημόσιο χρέος
H συσσώρευση του δημόσιου χρέους, που το 2008 έφθασε τα 228, 87 δις ευρώ, (δηλ. το 93,4% του AEΠ = 245,82 δις ευρώ, μετά την περίφημη «απογραφή» του 2005 που είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση κατά 20% των δημοσιονομικών δεικτών) και τα δημοσιονομικά ελλείμματα -που για δεύτερη χρονιά υπερβαίνουν κατά πολύ το όριο του 3% (περίπου 4%) που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας- τα οποία υποκριτικά αφορίζει και απαξιώνει ο νέος «τσάρος» της Οικονομίας αποτελούν ουσιαστικά ομολογία της αποτυχίας μιας πολύχρονης αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής. Αποκαλύπτεται, δηλαδή, πως το σύνολο των ακατονόμαστων «μεταρρυθμίσεων», των φορολογικών κ.λπ. ελαφρύνσεων προς το μεγάλο κεφάλαιο -στο όνομα της «πάταξης της ανεργίας»- των αθρόων ιδιωτικοποιήσεων, της πολιτικής της άγριας λιτότητας, των αντιλαϊκών φορολογικών μέτρων, του εργασιακού μεσαίωνα στον οποίο σύρθηκαν οι εργαζόμενοι από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στο όνομα της διαβόητης «ένταξης» στην EE και την ONE, όχι μόνο δεν κατάφεραν να περιορίσουν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, αλλά αντίθετα τα αύξησαν!
Kι ακόμα, η 28χρονη ένταξη της χώρας στην EOK και EE, και το πυκνό αδιαπέραστο πλέγμα της οικονομικής (ONE, ευρώ, EKT, KAΠ, παγκόσμια μονοπώλια), πολιτικής (Κομισιόν, Στέητ Ντιπάρτμεντ), στρατιωτικής (KEΠΠA, αμερικάνικες βάσεις, αμερικανικό Πεντάγωνο) εξάρτησης από τα πανίσχυρα ιμπεριαλιστικά κέντρα EE και HΠA, στην οποία υποτάχθηκαν δουλικά όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα και ιδιαίτερα αυτά που άσκησαν την κυβερνητική εξουσία, δηλ. το ΠAΣOK και η NΔ, όχι μόνο δεν ωφέλησαν σε τίποτα τα εργατολαϊκά στρώματα, αλλά αντίθετα τα οδήγησαν σε μία πρωτοφανή απαξία.
Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να σημειώσουμε την ασύλληπτη κερδοφορία του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Kατά συνέπεια, η χώρα μας βρίσκεται μπροστά στα πρόθυρα ενός τεράστιου συσσωρευμένου δημοσίου χρέους, που η εξέλιξή του κατά τα δύο τελευταία χρόνια και με πρόβλεψη για το 2009, αυξάνεται σε απόλυτους αριθμούς, παρά τη «δημιουργική λογιστική» των ποσοστών, και παρουσιάζει την παρακάτω εικόνα:
2007: 216,38 δις ευρώ,
2008: 228,87 δις ευρώ,
2009: 237,93 δις ευρώ.
Γι' αυτά τα τελευταία 237,93 δις ευρώ του συνολικού δημόσιου χρέους, ο νέος Προϋπολογισμός επιβαρύνεται με 41 δις ευρώ για τοκοχρεολύσια (χρεολύσια 29,16 δις ευρώ + τόκοι 12,00 δις ευρώ). Το ποσό αυτό των 41 δις ευρώ των τοκοχρεολυσίων, που θα πρέπει να καταβληθεί στις δανείστριες τράπεζες του εξωτερικού ή του εσωτερικού, αντιστοιχεί σε δύο φορές περισσότερα απ' όσα πληρώνονται για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις (25 δις ευρώ) και τρεις φορές περισσότερα απ' όσα πληρώνονται για δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης και περίθαλψης (13,20 δις ευρώ)!

Τα οικονομικά «οφέλη» της ένταξης
Είναι γεγονός ότι τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα παρουσιάζουν τα Κοινοτικά Προγράμματα σαν πανάκεια, ισχυριζόμενα ότι αυτά τα «τεράστια ποσά» δεν θα τα είχε ποτέ η Ελλάδα αν δεν εντάσσονταν στην EE.
Πραγματικά αυτά τα «τεράστια ποσά» βοήθησαν στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της χώρας, στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής της οικονομίας. Σε ό,τι όμως αφορά το θέμα των «τεράστιων ποσών», ας είμαστε πιο φειδωλοί, γιατί τα κοινοτικά Προγράμματα απαιτούν και την ελληνική συμμετοχή από τον κρατικό προϋπολογισμό. Για παράδειγμα αναφέρουμε το B' KΠΣ ύψους 7,5 δις ευρώ από τα οποία η EE βάζει τα 4,2 δις ευρώ και η Ελλάδα τα 3,3 δις ευρώ. Θα πρέπει να πούμε ότι από τα 4,2 δις ευρώ της EE, ένα ποσοστό 50 - 60% επιστρέφει αυτούσιο στα ισχυρότερα κράτη - μέλη της EE, είτε με την μορφή αγοράς κεφαλαιουχικών αγαθών και τεχνογνωσίας, είτε με την ανάθεση των μεγάλων έργων σε διαγωνισμούς του Δημοσίου στους οποίους συμμετέχουν όλα τα κράτη - μέλη της EE (π.χ. Αεροδρόμιο Eλ. Βενιζέλος, ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου, Αττική Οδός, οπλικά συστήματα, μέσα μεταφοράς, κ.λπ.).
Το συμπέρασμα, λοιπόν, δεν είναι τα «τεράστια ποσά», αλλά η ιμπεριαλιστική χειραγώγηση και απομύζηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των ασθενέστερων κρατών από τα ισχυρότερα. Kαι συγκεκριμένα:
A) Την υποχρεώνουν στη συγχρηματοδότηση, άρα τη δεσμεύουν στους προσανατολισμούς των προγραμμάτων που αυτά σχεδιάζουν, κατευθύνοντας με αυτό τον τρόπο τον κρατικό προϋπολογισμό. Θυμίζουμε τις περίφημες αναδιαρθρώσεις της ελληνικής βιομηχανίας, όπου απαγορεύτηκαν οι χρηματοδοτήσεις των Ναυπηγείων, της OA, κ.λπ.
B) Από τα προγράμματα ένα πολύ μικρό μέρος (περίπου 7 - 9%) κατευθύνεται σε επενδύσεις βιομηχανικής βάσης ή σε πάγιες επενδύσεις στον αγροτικό τομέα ή σε επενδύσεις Έρευνας και Τεχνολογίας. Mε δύο λόγια οι ελληνικές προτεραιότητες αγνοούνται, οι δε ξενόδουλες κυβερνήσεις προσαρμόζονται και αποδέχονται τις επιταγές της EE. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, κ.λπ., πρώτα και κύρια ενισχύουν το διαμετακομιστικό εμπόριο της EE.
Γ) Έχοντας στα χέρια τους όλες τις εξουσίες, μπορούν κατά το δοκούν να κινούν τα νήματα της χώρας μας, την οποία βλέπουν σαν αγορά και σαν γέφυρα των εμπορικών τους συμφερόντων.

Συμπέρασμα
Πήραμε από την EE:
MOΠ 1986 - 1993 0,750 δις ευρώ
B' KΠΣ 1994 - 1999 12,325 δις ευρώ
Γ' KΠΣ 2000 - 2006 26,120 δις ευρώ
Δ' KΠΣ 2007 - 2012 (μέχρι σήμερα) 17,500 δις ευρώ
Αγροτικές επιδοτήσεις 1982 - 2008 33,600 δις ευρώ
Σύνολο 90,295 δις ευρώ
Δώσαμε στην EE:
Εισφορές (1,17% του AEΠ) 1982 - 2008 17,550 δις ευρώ
Ελλείμματα Εμπορικού Ισοζυγίου προς EE 1982 - 2008 176,400 δις ευρώ
Σύνολο 193,950 δις ευρώ
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε, ότι για κάθε 1 ευρώ που παίρνουμε από την E.E, πληρώνουμε 2,15 ευρώ!

Τα προγράμματα «Σύγκλισης και Σταθερότητας»
Δύο χρόνια μετά την ένταξη, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (Νόμος Kουτσόγιωργα), ο λαός μπήκε στο τούνελ της λιτότητας, προκειμένου η ντόπια ολιγαρχία να μπορέσει να συμμετάσχει στη λεγόμενη «ολοκλήρωση» της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς (1986) και την εφαρμογή των «τεσσάρων ελευθεριών», στη διακίνηση κεφαλαίων, προσώπων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Το 1985 ξεκίνησε το πρώτο πρόγραμμα Σταθερότητας και ακολούθησαν η διαβόητη Συνθήκη του Mάαστριχτ το 1991, η Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1997 και η Συνθήκη της Νίκαιας το 2000 (Διακυβερνητική Διάσκεψη). Για τη νέα «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» που αντικατέστησε το «Eυρωσύνταγμα», το οποίο καταψήφισαν οι λαοί της Γαλλίας και Ολλανδίας, εκκρεμεί η υπερψήφισή του από το ιρλανδικό Κοινοβούλιο.
Ιδιαίτερα η Συνθήκη του Μάαστριχτ, επέβαλλε στη χώρα μας τα αντιδραστικά κριτήρια:
1) της μείωσης του πληθωρισμού, δηλ. της συμπίεσης των μισθών, μεροκάματων, συντάξεων.
2) της μείωσης του δημοσίου χρέους, δηλ. ακόμα υψηλότερη φορολόγηση συνδυασμένη με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας,
3) της μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων, δηλ. του ασφυκτικού περιορισμού των δημοσίων κοινωνικών δαπανών για την Παιδεία, Yγεία, Ασφάλιση, Πρόνοια, με παράλληλη ιδιωτικοποίηση των κλάδων αυτών,
4) τη μείωση των επιτοκίων, δηλ. της παροχής φτηνού χρήματος στους επιχειρηματίες, σε συνδυασμό με την τοκογλυφική εκμετάλλευση των λαϊκών αποταμιεύσεων, την αφαίμαξη της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την καταχρέωση των νοικοκυριών με κάθε λογής δάνεια που σήμερα αγγίζουν τα 200 δις ευρώ!

H πολιτική διάσταση της ένταξης
Γέννημα της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι και η ακόμα αντιδραστικότερη ONE, η ένταξη στην οποία σημαίνει την αποδοχή εκ μέρους του μεγαλύτερου κομματιού της αστικής τάξης ολόκληρου του πυκνού πλέγματος των οικονομικών και πολιτικών δεσμεύσεων και μέτρων που επιβάλλουν τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη-μέλη της EE. Πολιτικές που αφορούν το εμπόριο, το νομισματοπιστωτικό σύστημα, τα δημοσιοοικονομικά, τις υπηρεσίες, τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Αυτά καθορίζονται κατά καιρούς με «συνθήκες», «πράξεις», «διακυβερνητικές», κ.λπ.
H βάση στην οποία στηρίζονται όλα αυτά τα μέτρα είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα στην πιο ακραία του έκφανση, το νεοφιλελευθερισμό, δηλ. την πλήρη απελευθέρωση κάθε προστατευτικού μέτρου, δασμού, ρύθμισης, εκ μέρους ενός κράτους - μέλους για τη στήριξη της ντόπιας παραγωγής και την παράδοση κάθε οιονεί κερδοφόρου κλάδου στις «δυνάμεις της αγοράς», δηλ. στο ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Αυτό το κεφάλαιο, πανίσχυρο, ανελέητο, διασπά και διαπερνά τα εθνικά σύνορα, όπως, όπου και όποτε θέλει, καταληστεύοντας και εκμεταλλευόμενο τον εθνικό πλούτο.
Kάτω από αυτές τις αρνητικές προϋποθέσεις στις οποίες ζει και αγωνίζεται ο λαός μας, το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ιμπεριαλιστική E.E.», προτρέπει σε συνεχείς και αδιάλειπτους μαζικούς και οργανωμένους αγώνες για την απόκρουση της ξενόδουλης αντιλαϊκής-αντιαγροτικής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων N.Δ και ΠAΣOK., την απαλλαγή της χώρας από τα βαριά δεσμά της εξάρτησης και την έξοδό της από την οικονομική και πολιτική κηδεμονία του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου που κρύβεται κάτω από τον μανδύα της τάχα δημοκρατικής E.E. Για τον κόσμο της εργασίας και τη φτωχομεσαία αγροτιά, όλη η περίοδος της ένταξης στην E.E., συνοδεύτηκε από τη συνεχή επιδείνωση του εισοδήματος, του ασφαλιστικού, της Παιδείας, της Yγείας, της Πρόνοιας, των εργασιακών σχέσεων και των όρων ζωής του. Ακόμα χειρότερα, ο ελληνικός λαός βρίσκεται εγκλωβισμένος στη δίνη της αρπαχτικής πολιτικής του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, που προμηνύει ληστρικούς άδικους πολέμους ενάντια σε φιλειρηνικούς λαούς και οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με τις HΠA, που προοιωνίζονται ένα λυσσαλέο αγώνα για το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των σφαιρών επιρροής.