H κουβέντα γύρω από τον Ολυμπιακό και τη διαφορετική αντιμετώπισή του από τη διαιτησία σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες είναι και βάσιμη και δικαιολογημένη, παρά την επιστράτευση, αμέσως έπειτα από κάθε αφορμή, και μιας σειράς επιλεγμένων αντιπαραδειγμάτων, στα οποία οι «ερυθρόλευκοι» αδικήθηκαν.
Και είναι αυτή η κατάσταση, μια κατάσταση που πέρα και πάνω απ' όλα αδικεί τους ίδιους τους παίκτες του, τον (σημερινό, τουλάχιστον) προπονητή του και, κατ' επέκταση, τον κόσμο του. Τους παίκτες και τον (σημερινό, τουλάχιστον) προπονητή του επειδή απαγορεύει, κατά βάθος, σε κάθε νηφάλιο κριτή να τους αποτιμήσει με βάση την αξία τους και μόνο -και παρά το γεγονός ότι, σε μεγάλο ποσοστό, αυτή η αξία είναι πανθομολογουμένως σημαντική και πιθανότατα αρκετή για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα ακόμη και χωρίς την παραμικρή αβάντα. Ο (κάθε) Πάντος και ο (κάθε) Ντουντού του Ολυμπιακού, όμως, έχουν μάθει να μην αντιμετωπίζουν το παιχνίδι όπως είναι υποχρεωμένος από την εν Ελλάδι διαιτητική πρακτική να το αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε άλλος συνάδελφός τους. Ο (κάθε) Πάντος αισθάνεται, π.χ., ότι και να κάνει πέναλτι, εννιά στις δέκα φορές (θέλετε οκτώ, επτά στις δέκα; Ας είναι, αλλά μέχρις εκεί), αυτό ΔΕΝ θα σφυριχτεί. Όχι τουλάχιστον εάν πρόκειται να κρίνει σημαντικά πράγματα. Και ο (κάθε) Ντουντού αισθάνεται ότι αν επιδιώξει να κερδίσει πέναλτι, εννιά (άντε επτά το πολύ) στις δέκα φορές θα το κερδίσει, ειδικά εάν πρόκειται να κρίνει σημαντικά πράγματα.
Κι επειδή αυτή είναι μια αβάντα που σήμερα, εν έτει 2009 πλέον, δεν μπορεί να βρει πειστικό αντίβαρο στο γεγονός ότι, πράγματι, κάποτε ήταν ο Παναθηναϊκός ή η ΑΕΚ που την είχαν (αν και όχι σε τέτοιο βαθμό, όπως αποδεικνύει και αυτή καθαυτή η καταγεγραμμένη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου), η όλη υπόθεση φτάνει να αντανακλά πλέον και στον κόσμο του Ολυμπιακού. Που, προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι στη μεγάλη πλειονότητά του ΔΕΝ χαίρεται για την εικόνα αυτή, ειδικά από τη στιγμή που βλέπει ότι η ομάδα του έχει ΟΝΤΩΣ ξεφύγει σε πολλά πράγματα από τους ανταγωνιστές της. Ο Ολυμπιακός έχει δικό του γήπεδο, εξαιρετική εμπορική διαχείριση, πιστούς οπαδούς, σταθερή διοίκηση με μεγάλη οικονομική ευρωστία (αυτόφωτη κιόλας), σημαντικότατη επιρροή στα media και ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας, ικανούς να κάνουν τη διαφορά ακόμη και τις μέρες που η ομάδα δεν τραβάει συνολικά. Αν όμως όλα αυτά θα αρκούσαν για να έχει ξεπεράσει τόσες φορές τους αντιπάλους του στο νήμα στην περίπτωση που σε όλα τα ματς ΟΛΟΙ παίζονταν 50-50% από τη διαιτησία, ΔΕΝ μπορούν εκ των πραγμάτων να το ξέρουν οι οπαδοί του. Ούτε οι οπαδοί των αντίπαλων ομάδων. Σε σχέση με τους πρώτους, λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι ΔΕΝ αρκεί σε όλους -σίγουρα δεν αρκεί στην πλειονότητά τους- η συστηματική καλλιέργεια «ψυχροπολεμικού» κλίματος και η επίκληση παλαιότερων (έως και αρχαίων, πια...) αδικιών για να αποκτήσει στο μυαλό και στην αισθητική τους ηθικό έρεισμα η, εδώ και αρκετά χρόνια, παγιωμένη κατάσταση. Και σε σχέση με τους δεύτερους είμαι ακόμη πιο σίγουρος ότι η όλη υπόθεση αποπροσανατολίζει περισσότερο απ' όσο προσφέρει οιουδήποτε είδους κάθαρση και οι πλέον σκεπτόμενοι απ' αυτούς το κρατούν ως (απαραίτητο μεν, αλλά) κρατούμενο σ' ένα λογαριασμό που έχει και πολλούς ακόμη προσθετέους.
Για να το πούμε διαφορετικά, ποιος στ' αλήθεια πιστεύει ότι ο φετινός Παναθηναϊκός, ο φετινός ΠΑΟΚ, η φετινή ΑΕΚ είναι καλύτερες ομάδες από το φετινό Ολυμπιακό; Και ότι με διαιτησία 50-50% θα ήταν πιο πάνω από εκείνον στη βαθμολογία; Κανείς σοβαρός, έχω την εντύπωση. Πλην όμως η διαφορά είναι ότι ένα πρωτάθλημα ΔΕΝ το παίρνει απαραιτήτως η «αντικειμενικά» καλύτερη ομάδα ή η ομάδα με τους καλύτερους (ατομικά), πιο ακριβούς, πιο ταλαντούχους ή πιο διάσημους παίκτες. Καμιά φορά το παίρνει και η πιο τυχερή, αυτή που φορμαρίστηκε στην πιο κατάλληλη στιγμή, αυτή που είχε τους λιγότερους τραυματισμούς, αυτή που αν και δεν είχε τρεις τέσσερις σούπερ σταρ είχε σε κάθε ματς 11 φιλότιμους μαχητές... Καμιά φορά το παίρνει η καλύτερη ομάδα μεν, αλλά μετά από κάποια διαδικασία που έχει αγωνία και αβεβαιότητα. Εδώ, όμως, καθώς φαίνεται, δεν μπορεί να γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Στον Ολυμπιακό δεν «επιτρέπεται» να γκελάρει, παρά μόνο όταν... επίκεινται εκλογές στην ΕΠΟ, θα 'λεγε κάνας καχύποπτος, οπότε τα γάλατα πρέπει να σφίξουν, π.χ., και να θυμηθούν όλοι τι γράφουν τα τεφτέρια.
Και η αλήθεια είναι ότι θα ήμουν άδικος αν έλεγα ότι ξέρω πως με κάποιον τρόπο το επιδιώκει να συμβαίνει αυτό ο Ολυμπιακός του 2009. Αν θέλω να είμαι δίκαιος ωστόσο, οφείλω να πω ότι δεν βλέπω και να επιδιώκει, με κανένα τρόπο, το να αρχίσει κάποτε να ΜΗ συμβαίνει. Και οι ευθύνες του για το γεγονός αυτό, ως κύριου πόλου του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι δεδομένες και μεγάλες. Όπως, αντίστοιχα, μεγάλες -αλλά σε καμία περίπτωση ίδιας έκτασης- ευθύνες έχει και ο έτερος κύριος πόλος, ο Παναθηναϊκός: που κι αν προσπάθησε κάποτε να πετύχει το «ισονομία για όλους» το έκανε αδέξια, ποντάροντας σε λάθος χαρτιά και, πάντως, χωρίς να πείσει 100% ότι το εννοούσε περισσότερο απ' ό,τι εννοούσε την «αλλαγή φρουράς» στο ρόλο του δυνατού.
ΥΓ
Η άγνοια κινδύνου που εμφανίζουν οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού στους ευρωπαϊκούς τους αγώνες (λόγω κεκτημένης ταχύτητας από την ελληνική «παράγκα» ξεχνούν ότι στην Ευρώπη πέναλτι, φάουλ, οφσάιντ μπορούν να δίνονται και εις βάρος τους όταν συμβαίνουν) είναι μια από τις αιτίες για το «ξεβράκωμα» που συνήθως υφίστανται, χαρίζοντας απερίγραπτη απόλαυση στους απανταχού οπαδούς της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού. Όταν το καταλάβουν στον Ολυμπιακό, μπορεί να χάσουν κάποια «πρωταθλήματα» και να αποκτήσουν επιτέλους ευρωπαϊκή ομάδα.
http://www.goalday.gr/article.asp?catid=11883&subid=2&tag=8103&pubid=1655329
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου