Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Μπαράκ Ομπάμα: 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Μπορούμε να ελπίζουμε;


Παιδί της μεταπολεμικής δημογραφικής έκρηξης, ο Μπαράκ Χουσέιν Ομπάμα, ο θριαμβευτής των εκλογών και πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1961 στη Χονολουλού της Χαβάης. Ο μικρός Μπαράκ υπήρξε ο καρπός του έρωτα της Αμερικανίδας Αν Ντάνχαμ και του Κενυάτη Μπαράκ Ομπάμα του πρεσβύτερου. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν ενώ φοιτούσαν στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης και παντρεύτηκαν το 1959. Ωστόσο, ο γάμος τους δεν έμελλε να διαρκέσει. Χώρισαν το 1963 και ο καθένας ακολούθησε το δικό του δρόμο. Η Αν παντρεύτηκε ένα άλλο συμφοιτητή της, τον Λόλο Σοετόρο, και τον ακολούθησε στην Ινδονησία και ο πρώτος σύζυγός της επέστρεψε στην πατρίδα του την Κένυα. Πρόλαβε να δει το μικρό γιο του μια ακόμη φορά πριν χάσει τη ζωή του σε τροχαίο το 1982.
Ο μικρός Ομπάμα έμαθε τη γλώσσα της νέας του πατρίδας εύκολα και αφού τελείωσε το δημοτικό στην Ινδονησία, η μητέρα του τον έστειλε στη Χαβάη, στους γονείς της, για να τελειώσει το αμερικανικό λύκειο. Παρά τις διαρκείς αλλαγές, ο μικρός είχε εκπληκτικές επιδόσεις στο σχολείο και αφού κέρδισε μια τάξη, πήρε το απολυτήριό του με άριστα, το 1979.
Τον περασμένο Αύγουστο, στην πρώτη του τηλεοπτική αναμέτρηση με τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων Τζον Μακ Κέιν, παραδέχθηκε ότι στη διάρκεια της εφηβείας του πειραματίστηκε με απαγορευμένες ουσίες (μαριχουάνα, κοκαΐνη) και αλκοόλ και χαρακτήρισε εκείνη την περίοδο ως το «μεγαλύτερο ηθικό του ολίσθημα». Οι εφηβικές ανησυχίες δεν τον έκαναν να ξεστρατίσει από το στόχο του. Συνέχισε τις σπουδές του και εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, όπου παρακολούθησε μαθήματα στο Κολέγιο Occidental, ενώ εν συνεχεία πήρε μεταγραφή στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1983 με πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες και ειδικότητα στις διεθνείς σχέσεις.
Τα επόμενα δύο χρόνια εργάστηκε σε εταιρία επιχειρηματικών ερευνών και την Εταιρία Ερευνών Δημόσιου Ενδιαφέροντος της Νέας Υόρκης, αλλά τον Ιούνιο του 1985 μετακόμισε στο Σικάγο για να αναλάβει τη διεύθυνση του αναπτυξιακού προγράμματος που χρηματοδοτούσε η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Το πρόγραμμα αφορούσε οκτώ ενορίες της στην υποβαθμισμένη νότια πλευρά της πόλης, όπου βασιλεύουν η φτώχεια, η ανεργία και η εγκληματικότητα. Η εμπειρία τού έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά ένα πρόσωπο της Αμερικής, το οποίο δεν είχε γνωρίσει μέχρι τότε και τον βοήθησε να διαμορφώσει τη μετέπειτα πολιτική του φιλοσοφία.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’88 ταξίδεψε για μερικές εβδομάδες στην Ευρώπη και εν συνεχεία στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα του, στην Κένυα.
Την ίδια χρονιά έγινε δεκτός στο Χάρβαρντ για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή, ενώ επελέγη ως συνεργάτης της Επιθεώρησης Harvard Law Review, που θεωρείται η πιο έγκυρη στις ΗΠΑ. Το Φεβρουάριο του 1990 εξελέγη πρόεδρος της επιθεώρησης, ένας τίτλος ο οποίος τον έκανε διάσημο στους νομικούς κύκλους της χώρας, καθώς ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός στη θέση αυτή. Αποφοίτησε από τη Νομική το 1991 με βαθμό άριστα και επέστρεψε στο Σικάγο, όπου τα προηγούμενα καλοκαίρια είχε εργαστεί ως βοηθός σε διάφορα μεγάλα δικηγορικά γραφεία για να πληρώσει τα δίδακτρά του. Στο γραφείο Sidley Austin, τον Ιούνιο του 1989, γνώρισε και ερωτεύτηκε τη σύζυγό του, Μισέλ Ρόμπινσον. Παντρεύτηκαν το 1992 και απέκτησαν δύο κορίτσια, τη Μάλια-Αν (10 ετών σήμερα) και τη Νατάσα ή Σάσα (7 ετών).
Η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Σικάγο τού προσέφερε τη θέση του λέκτορα του Συνταγματικού Δικαίου το ’91, ενώ παράλληλα του έδωσε προκαταβολή για τη συγγραφή ενός βιβλίου με θέμα τις φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ. Αποτέλεσμα αυτής της πρότασης ήταν τελικά το αυτοβιογραφικό βιβλίο του, «Dreams of My Father», που εκδόθηκε στα μέσα του ’95. Στο πανεπιστήμιο δίδαξε επί 12 χρόνια, ενώ παράλληλα ασκούσε τη δικηγορία.
Στην πολιτική μπήκε το 1996 και κατάφερε να εκλεγεί στο Κοινοβούλιο του Ιλινόι με την πρώτη προσπάθεια. Χάρη στις μεταρρυθμίσεις τις οποίες προώθησε για να βελτιώσει τη ζωή των μη προνομιούχων οικογενειών, εξελέγη άλλες δύο φορές (1998 και 2002), ενώ τον Ιανουάριο του 2003 έγινε πρόεδρος της Επιτροπής Υγείας και Ανθρωπιστικών Υπηρεσιών. Τον Ιούλιο του 2004 εκφώνησε τη βασική ομιλία στο Συνέδριο των Δημοκρατικών στη Βοστόνη και τόνισε την ανάγκη να αλλάξουν οι οικονομικές και κοινωνικές προτεραιότητες της αμερικανικής κυβέρνησης, γεγονός που τον καθιέρωσε ως το νέο ανερχόμενο αστέρι του κόμματος. Μερικούς μήνες αργότερα εξελέγη στη Γερουσία με συντριπτική πλειοψηφία και το περιοδικό «ΤIME» τον χαρακτήρισε ως έναν από τους καλύτερους πολιτικούς των ΗΠΑ. Έπειτα από ένα σκληρό αγώνα με αντίπαλο τη Χίλαρι Κλίντον εξασφάλισε τελικά το χρίσμα των Δημοκρατικών.
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει γράψει ένα ακόμη βιβλίο με τίτλο «The Audacity of Hope», το οποίο από τον Οκτώβριο του ’96 που πρωτοκυκλοφόρησε παραμένει στις πρώτες θέσεις της λίστας των «New York Times» με τα μπεστ σέλερ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και στα ελληνικά με τον τίτλο «Τολμώ να ελπίζω».
Να τολμήσουμε, άραγε κι εμείς να ελπίσουμε ότι μπορεί ένας άνθρωπος να φέρει την αλλαγή;

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2008/11/02/USA%202008/usa2008%204.pdf

Δεν υπάρχουν σχόλια: