Αυτοί είναι οι μαύροι της Αμερικής!

«Τις νύχτες που κλαίν’ των ανθρώπων τα βάσανα! Τις νύχτες που λέν’ των ερώτων τα θαύματα!». Στο στίχο αυτό του Οδυσσέα Ελύτη στο «Άξιον Εστί» περικλείονται οι μαύροι της Αμερικής -οι γνωστοί και ως Αφροαμερικανοί-, στις τέσσερις δεκαετίες που τους έζησε και τους ζει ο γράφων στα κοινώς μαυράδικα. Από αυτά που αναδύθηκε και ο Μπαράκ Ομπάμα!
Θα χρειάζονταν τόμοι για να καταγράψει κανείς την οδύσσεια αυτών των ανθρώπων, που είναι διαφορετικοί από τους μαύρους της Αφρικής. Ο καπιταλισμός με τον οποίο ζυμώθηκαν και πάλεψαν στάθηκε αδύνατο να τους αλλοιώσει. Η σκλαβιά 400 χρόνων με τα σκλαβοπάζαρα, η φτώχεια, η μιζέρια και η κοινωνική εξαθλίωση δεν τους αφάνισαν, γιατί τα ζούνε στο πετσί τους. Απεναντίας, τους διατήρησαν πάντοτε ενωμένους. Το μεγάλο «Mall» της Ουάσιγκτον, που συνδέει το Καπιτώλιο με το Λευκό Οίκο, υπήρξε κι αυτό ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο! Τα βάσανά τους δεν έχουν τελειωμό, αλλά και οι έρωτές τους στον ίδιο παρονομαστή. Οι δύο αυτές ανθρώπινες εκφάνσεις έχουν φτιάξει έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο, που ειλικρινά δεν τον έχουμε γνωρίσει σε άλλη φυλή.
Τι να πρωτοπαρουσιάσει κανείς από τα βάσανά τους… Έτσι, στα πεταχτά, θα αναφερθώ σ’ ένα από τα πάμπολλα που έχω βιώσει στους δρόμους της αμερικανικής πρωτεύουσας. Σε στάση λεωφορείου, νωρίς το απόγευμα, την περασμένη εβδομάδα, μαύρος τυφλός με σκυλί ανά χείρας προσπαθούσε να ανεβάσει στο λεωφορείο έναν άλλο μαύρο συνομήλικό του, με κομμένα τα δυο του πόδια! Και οι δυο πανευτυχείς! Γιατί το λέμε; Όταν κατέβηκαν, δεν βάσταξα, κατέβηκα και τους ρώτησα πώς ζούνε. Με μια φωνή μού είπαν: «Μια χαρά! Είμαστε πολύ ευτυχείς!». Βλέποντας τον άμοιρο με κομμένα πόδια θυμήθηκα τα λόγια του Λουντέμη: «Κάποτε διαμαρτυρόμουνα που δεν είχα να φορέσω παπούτσια, ώσπου συνάντησα κάποιον που δεν είχε πόδια!». Στη γειτονιά μου τον περασμένο χειμώνα, ένα παγερό πρωινό, 8χρονο μαυράκι, μπροστά σ’ ένα κινεζικό μπακάλικο από αυτά της σειράς που τους κατακλέβουν άγρια, είχε τρελαθεί στον εμετό σκουπίζοντας το στόμα του με τα μανίκια του και τουρτουρίζοντας. Το ρώτησα τι έπαθε. Μου είπε: «Δεν ήλθαν οι γονείς μου όλη τη νύχτα στο σπίτι! Ήμουν νηστικός και έτρεξα, με το που άνοιξε το μαγαζί, να φάω αυτή την κονσέρβα από κρέας!». Έκλαιγε απαρηγόρητα. Κάποια βραδιά ένας μαύρος, ντοπαρισμένος από τα ναρκωτικά, προσπαθούσε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, κρατώντας ανάποδα ένα μπουκάλι γάλα, να ταΐσει το μωράκι του που τσίριζε από το κλάμα. Δεν μπορούσε. Σηκώνει το χέρι του και μου λέει: «Άνθρωπέ μου, βοήθησέ με!». Ανταποκρίθηκα μετά χαράς.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω κρατήσει βιβλίο με τέτοιες ιστορίες, που απεικονίζουν ανάγλυφα τα βάσανά τους, με συγκεκριμένα περιστατικά που δεν μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους. Μπούχτισα από τις κηδείες τους. Τους θερίζουν σαν τα κοτόπουλα οι πιο θανατηφόρες ασθένειες, που προκαλούν τα τοξικά φάρμακα, τα εμφράγματα, καρκίνοι και τώρα το AIDS. To 57% των μαύρων της Ουάσιγκτον έχει διαγνωσθεί με τον αποκαλούμενο ιό HIV. Έχουν γεμίσει τα νεκροταφεία από τους θανάτους. Δεν τους χωράνε πια. Στην πλειονότητά τους νέοι και νέες. Θρήνος και κοπετός στις κηδείες. Εκεί βλέπει κανείς το μεγαλείο του εσωτερικού τους κόσμου, από αυτά που λένε και τραγουδάνε. Άλλωστε, αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά τι λένε οι ράπερ στα τραγούδια τους, θα διαπιστώσει πως εκφράζονται τα όσα ζουν στα γκέτο. Ραγίζουν καρδιές. Και μέσα από τους θρήνους ακούγονται οι μελωδικές τους φωνές με τα spiritual songs, όπως το «Let my people go!», «We have come a long way, Lord!». Δεν έχω συναντήσει πιο πιστούς στη ζωή μου. Και τα προγράμματα των κηδειών να γράφουν «Celebration of Life!». Ζω τόσα χρόνια μαζί τους και δεν άκουσα ούτε έναν αναστεναγμό ή κλάμα δημοσίως. Αντιμετωπίζουν τα βάσανά τους με μια απίστευτη καρτερία και αξιοπρέπεια, έτσι στοιβαγμένοι όπως ζουν, στις μεγάλες πατριαρχικές οικογένειες. Φτώχεια, αρρώστιες, βάσανα, πολυμελείς οικογένειες, παππούδες, γιαγιάδες, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος.
Αλλά και για τους έρωτές τους δεν υπάρχει άλλη ράτσα που να συγκριθεί. Εφαρμόζουν την πολυγαμία όπως κανένας άλλος λαός. Είναι αδηφάγα σεξουαλικά όντα, για όλων των ειδών τις προτιμήσεις. Τα single mother και single father είναι τόσο κοινά, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Η πάμφτωχη γειτόνισσά μου, που μόλις μετακόμισε σε άλλο σπίτι -τη βοήθησε να το αγοράσει η αποκαλούμενη «Κυβέρνηση» της Κομητείας Κολούμπια-, έχει 6 παιδιά από διαφορετικούς άνδρες. Σπάνια θυμάμαι να μην την έχω δει στο κατώφλι του σπιτιού της, με τα χαριτωμένα παιδάκια δίπλα, και να πιάνει ατέλειωτες ερωτοκουβέντες με τους περαστικούς νεαρούς. Σε χρόνο μηδέν το deal έχει κλείσει. Ζευγαρώνουν ακόμη και μέσα στα λεωφορεία. Οι άνδρες κολλάνε ακόμη και σε έγκυες με τα πιο απίστευτα ερωτόλογα και ανταλλάσσουν τα χαρτάκια επικοινωνίας με τους αριθμούς τηλεφώνου τους. Πού τα βρίσκουν αυτά τα πλούσια συναισθηματικά λόγια; Εκείνοι οι γάμοι τους είναι φανταστικοί. Γλεντζέδες όσο κανένας άλλος. Δεν έχω δει ποτέ μαύρο να σηκώσει χέρι σε γυναίκα ή σε παιδί. Σέβονται τις γυναίκες πάρα πολύ. Όταν είχε διαπραχθεί το στυγερό έγκλημα της λευκής, που έβαλε τα τρία της παιδάκια μέσα στο αυτοκίνητο, άναψε τη μηχανή και έπεσε μέσα σε λίμνη και τα σκότωσε, βγήκε η άθλια και έκλαιγε γοερώς λέγοντας ότι το έκανε μαύρος! Ρωτήθηκα σε εκπομπή να εκφέρω γνώμη, πριν ομολογήσει. Το απέκλεισα κατηγορηματικά λέγοντας πως το έγκλημα είναι λευκού. Είπα πως ο μαύρος μπορεί να κλέψει από ανάγκη, αλλά να σκοτώσει παιδί αποκλείεται. Θα αρπάξει αυτό που θέλει και στη συνέχεια θα πάει το παιδί στο πιο ορατό σημείο, δηλαδή μπροστά σ’ ένα κατάστημα, για να το δουν οι περαστικοί και θα φύγει. Κι όπως έγινε. Ομολόγησε η λευκή δολοφόνος μητέρα την πράξη της. Παρόμοιο ήταν και το προ ημερών περιστατικό, όταν ξυλοκοπημένη εθελόντρια της ομάδας Μακ Κέιν - Πέιλιν, κάτασπρη νέα, είπε ψέματα πως τη χτύπησε μαύρος. Σε χρόνο μηδέν ομολόγησε στις Αρχές ότι δεν ήταν αλήθεια.
Λόγω της φτώχειας που τους μαστίζει μετέρχονται ένα σωρό μεθόδους για να επιζήσουν στις γειτονιές τους, όπου κυριαρχούν τα ναρκωτικά, το πιστολίδι, η πορνεία και τα πιοτά. Είναι φοβερό το θέαμα. Τους εκμεταλλεύονται οι πάντες - πρωτίστως οι έμποροι ναρκωτικών. Είναι τέτοια η φτώχεια, που αναγκάσθηκαν πολλοί να γίνουν μουσουλμάνοι. Με ασυνήθη ταχύτητα. Η Ουάσιγκτον και τα περίχωρα έχουν σήμερα 26 τζαμιά. Σου το λένε κατάμουτρα ότι αποδέχονται το Ισλάμ, γιατί ο Χριστιανισμός των λευκών τούς ξεπούλησε. Δεν πάει καιρός που εμφανίσθηκαν στη γειτονιά μου λευκοί Μορμόνοι από τη Γιούτα για προσηλυτισμό. Ένας μαύρος μουσουλμάνος, έχοντας δίπλα το 10χρονο παιδάκι του, κύριος καθωσπρέπει, τους ζήτησε το λόγο και εν ολίγοις τους είπε να τσακισθούν να φύγουν με όλων των ειδών τα επίθετα για το superiority των λευκών. Έντρομο το παιδί του ρώτησε: «What about Mr. Lambros, dady?» - έτσι είμαι γνωστός στη γειτονιά. Και εκείνος απάντησε με σοβαροφάνεια: «Mr. Lambros is a different story. He is not white! He is Greek!». Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Όταν έφθασα στην Ουάσιγκτον, επειδή δεν είχα χρήματα, ζήτησα κάποιον από την Πρεσβεία μας να μου βρει σπίτι στα μαύρικα. Μου είπε: «Θα είσαι τρελός! Πηγαίνεις σε εμπόλεμη ζώνη!». Του απάντησα: «Δεν πειράζει. Θα πάω εκεί». Με πήγε με το αυτοκίνητό του κι έγινε άφαντος από το φόβο. Μέχρι σήμερα δεν με πείραξε κανένας. Ο πρώτος που με επισκέφθηκε ήταν ένας 40άρης γείτονάς μου, οικογενειάρχης, και μου απαρίθμησε τι πρέπει να κάνω για να περάσω καλά, χωρίς προβλήματα. Συγκεκριμένα: «Δεν θα ασχολείσαι με τα ναρκωτικά. Δεν θα πειράζεις τις γυναίκες μας. Δεν θα κουβαλάς την Αστυνομία για ψύλλου πήδημα». Τα τήρησα απόλυτα μέχρι τώρα, και διακηρύσσω προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν έχω ούτε ένα παράπονο από τους ανθρώπους αυτούς.
Όταν η πόλη της Ουάσιγκτον πριν από δύο χρόνια με προσήγαγε στο Δικαστήριο γιατί δεν είχα κόψει το χόρτο της αυλής μου, κουβαλήθηκε όλη η γειτονιά να με υπερασπισθεί για να μην πληρώσω πρόστιμο 2 χιλιάδες δολάρια. Ο δικαστής που ήταν μαύρος τα ’χασε! Η γειτόνισσά μου ήλθε με τα τρία της παιδιά κι ένα βυζανιάρικο στην αγκαλιά της. Άνοιξε ένα τέτοιο στόμα και έκανε μια τέτοια επίθεση στην εναγόμενη που εκπροσωπούσε την πόλη, τύφλα να ’χουν οι συνήγοροι υπερασπίσεως. Δεν πρόλαβα να πω τίποτε και ο δικαστής είπε: «Λύεται η συνεδρίαση. Αθώος ο κατηγορούμενος!». Αυτοί είναι οι μαύροι! Ο χώρος δεν επαρκεί για περισσότερα. Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ίνδαλμά τους. Απίστευτο το υλικό που συγκέντρωσα στους 21 μήνες προεκλογικής εκστρατείας.
Και η δική μου φτώχεια με οδήγησε στα γκέτο τους. Και έκτοτε παρέμεινα. Γι’ αυτό και λέω πάντα, «πάει η ζωή μου άδικα, βουλιάζω στα μαυράδικα!», όταν με ρωτάνε πώς τα περνάω. Ενώ άλλοι συμπατριώτες μου βουλιάζουν στα ουζάδικα, που λέει η λαϊκή μας μούσα. Το ήξερε αυτό πολύ καλά και ο αείμνηστος -φίλος- πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, οπότε, κατά τη μοναδική επίσκεψή του εδώ στην Ουάσιγκτον, με ρώτησε στο ξενοδοχείο «Hays Adams», δίπλα από το Λευκό Οίκο όπου διέμενε: «Λάμπρο, παιδί μου, ζεις ακόμη εκεί στα μαυράδικα;». Του είπα: «Μάλιστα, κ. πρόεδρε!». Και απάντησε χαριτολογώντας: «Θα έχω να το διηγούμαι! Ποιος ζει στην Ουάσιγκτον; Οι μαύροι, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο Λάμπρος!».

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2008/11/08/Review/review_74%204.pdf