Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον κάθε χρόνο χαίρονται


Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση. Ότι το Δημόσιο, το κράτος δηλαδή, από κει που ήταν αμέτοχος θεατής στο παιχνίδι της ελεύθερης οικονομίας, έγινε μεμιάς ενεργός συμμέτοχος, πήρε την κατάσταση στα χέρια του και, σαν το ιππικό, που φτάνει σωτήριο την τελευταία στιγμή, έσωσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους καταθέτες από βέβαιη καταστροφή. Γεια σου, ρε Τζον Γουέιν, με τα μπιστόλια σου και την πίστη για την πατρίδα.
Ποια πατρίδα! Πατρίδα είναι μία: Το Χρήμα. Και μεγαλύτερος θεράπων της δεν είναι άλλος από το Δημόσιο. Το κράτος. Ο διαχειριστής των συμφερόντων των πολιτών, δηλαδή. Αυτός που, με άλλοθι την ελευθερία της αγοράς, ρυθμίζει με νομοθετήματα και κυβερνητικές αποφάσεις τα όρια μέσα στα οποία μπορούν να κινούνται οι μέτοχοι, οι καταθέτες, οι επενδυτές, οι Τράπεζες, τα επιτόκια, τα παράγωγα και τα ομόλογα.
Είναι αυτός, πάνω απ' όλα, που επιτρέπει ή απαγορεύει τη δημιουργία ή την απόσυρση προϊόντων που παράγουν χρήμα. Καλή ώρα σαν τα subprimes, ας πούμε. Και είναι αυτός που υπαγορεύει τους όρους του παιχνιδιού: Εισάγει τους σορτάκηδες ή τους πετάει έξω ας πούμε.
Το κράτος, λοιπόν, το Δημόσιο, που τώρα εμφανίζεται σαν το ιππικό, γκαγκάν γκαγκάν, για να σώσει τους καλούς λευκούς από τους κακούς Ινδιάνους, είναι αυτός που έστειλε τους καλούς λευκούς στο στόμα του λύκου και που πουλούσε όπλα στους κακούς Ινδιάνους.
Αλλά εδώ, όπως συμβαίνει και στη ζωή, αντίθετα με τον κινηματογράφο, το ιππικό είναι πάντα με τους λευκούς, που σχεδόν ποτέ δεν είναι καλοί και τιμωρεί πάντα τους Ινδιάνους, που σχεδόν ποτέ δεν είναι κακοί.
Έτσι, γίνεται, καλή ώρα, και με το κράτος, το Δημόσιο, τους διαχειριστές των χρημάτων των φορολογούμενων δηλαδή. Ενώ εμφανίζεται ως ο σωτήρας, στην πραγματικότητα είναι ο κυρίως υπεύθυνος για την κρίση.
Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, ο Γκρίνσπαν και η Κεντρική Τράπεζα (Fed), οι πανίσχυροι μηχανισμοί ελέγχου της χρηματοπιστωτικής αγοράς, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών-μελών της Ε.Ε., καθώς και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί ελέγχου, που σκλήριζαν νυχθημερόν για την αγιοσύνη του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς, εξοντώνοντας κρατικές εταιρείες -καλή ώρα σαν την Ολυμπιακή- για να βγάλουν όλο και περισσότερα κέρδη οι ανά τη Δύση επιχειρηματίες, είναι όλοι αυτοί που προωθούσαν μετά μανίας κάθε κωλόχαρτο και κάθε φίρμα, που μπορεί να παράξει χρήμα. Προφανώς, γιατί μέσα σ' αυτό το χρήμα ήταν χωμένοι και οι ίδιοι ως τον λαιμό.
Κανείς δεν δουλεύει και δεν παρέχει υπηρεσίες για την ψυχή της μάνας του, κυρίως στην ελεύθερη αγορά.
Ό,τι λοιπόν δεν ισχύει για τις εταιρείες, που απαγορεύεται διά ροπάλου να επιδοτούνται από το δημόσιο χρήμα, γιατί αυτό παραβιάζει τους όρους του δήθεν υγιούς ανταγωνισμού, ισχύει για τους εργοδότες των πολιτικών σχηματισμών, που καθορίζουν τους όρους του παιχνιδιού από τα παρασκήνια: Τους τραπεζίτες.
Δεν είναι τυχαίο, που και τα δυνατά αυτά δόντια της ανθρώπινης οδοντοστοιχίας έτσι ονομάζονται: τραπεζίτες.
Κάθε έξυπνος υποστηρικτής του βρόμικου αυτού συστήματος της αγοράς, που χτίζει τον πλανήτη της βλακώδους κατανάλωσης αντί να χτίζει τον πλανήτη των ουσιωδών αναγκών, έχει έτοιμη στο τσεπάκι την εύκολη και προφανή απάντηση: «αν αφήσουμε να καταρρεύσει η Τράπεζα, θα συμπαρασυρθούν και άλλες, αλλά και τα κεφάλαια των μικροκαταθετών και μικροεπενδυτών». Τρομερό επιχείρημα. Αν αφήσουμε τη φωτιά να κάψει τη φυτεία, θα καταστραφούν και οι χιλιάδες φτωχοί καλλιεργητές του οπίου.
Διότι, αν δεις τα παρεπόμενα και τις ανάγκες της ανεξέλεγκτης, ούτως ειπείν ελεύθερης, οικονομίας, θα διαπιστώσεις ότι η πείνα του Τρίτου Κόσμου, οι σφαγές και οι στρατιωτικές επεμβάσεις, παρέα με τον λιμό και τον θάνατο 2.500.000 την ημέρα από τις αρρώστιες της ανέχειας, οφείλονται ακριβώς στο γεγονός ότι ο πλούτος των χωρών, η εργατική τους δύναμη και η πρόοδός τους είναι απολύτως κλεμμένα από τις εταιρείες της λευκής λαίλαπας.
Παλιά ήταν η θρησκεία το όπιο του λαού. Τώρα είναι το κλιματιστικό. Που δουλεύει και όταν έχει 40 βαθμούς και όταν έχει 30. Σημασία δεν έχει η χρησιμότητα του προϊόντος. Σημασία έχει η κατοχή του. Και, κυρίως, η αποπληρωμή του μέσω Τραπέζης. Είτε με δάνειο, είτε με κάρτα, είτε μέσω του απλού τραπεζικού λογαριασμού.
Τίποτε δεν γίνεται χωρίς τις Τράπεζες. Μα τίποτε. Και για να κατουρήσεις στο σπίτι σου, στη χρεωμένη λεκάνη πας. Δεν είναι χρεωμένη η λεκάνη; Είναι το σπίτι. Δεν είναι το σπίτι; Είναι το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ και το μαγαζί που αγοράζεις τα σώβρακα.
Είμαστε όλοι όμηροι των τραπεζών. Όλοι. Κι αυτό μπορεί να είναι καταστροφικό για το μέλλον του είδους, αλλά, από την άλλη πλευρά, είναι καλό για το άμεσο μέλλον των μικροκαταθετών.
Άντε και φοβάται ο μικροκαταθέτης για τα ευρουλάκια του σήμερα. Τι θα κάνει; Αν τα σηκώσει για να τα βάλει κάτω από το στρώμα του κρεβατιού του, κινδυνεύει από την παραδουλεύτρα. Διότι, όταν έβαζαν τα λεφτά κάτω από τα παπλώματα, παλιά, νοικοκυρεύανε τα σπίτια μόνες τους οι γυναίκες. Δεν είχαν παραδουλεύτρες.
Ούτε είχανε πιστωτικές για να τρέχουν στα μαγαζιά. Ούτε ήταν υπάλληλοι για να λείπουν τη μισή μέρα, ώστε να μπορεί το σπιτικό να αποπληρώνει τις δόσεις των δανεισμένων.
Και, το κυριότερο, στα κουρεία και στα εμπορικά καταστήματα φιγουράριζε στον τοίχο η περίφημη λιθογραφία «Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει». Όπου ο πωλών επί πιστώσει ήτανε ένα ράκος, ρακένδυτο και με άδειες τις τσέπες και το χρηματοκιβώτιο.
Αυτόν επέλεξαν για θύμα τους οι τραπεζίτες, οι πιο σκληροί μασητήρες της ανθρώπινης οδοντοστοιχίας μετά τους κυνόδοντες.
Αλλά τον επέλεξε και το κράτος του. Που υποτίθεται ότι τον προστατεύει και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του.
Πάνω από 2 τρισ. ευρώ από τα χρήματα των Αμερικανών και Ευρωπαίων φορολογουμένων προσφέρονται στις χρεοκοπημένες τράπεζες και Ασφαλιστικές για να σβήσουν τις ζημιές τους, που προξένησαν τζογαδόροι υπάλληλοι και στελέχη τους.
Τα κράτη εθνικοποιούν τα χρεοκοπημένα κομμάτια αυτών των εταιρειών. Μέχρι να ορθοποδήσουν. Τα υγιή κομμάτια συνεχίζουν να εργάζονται. Όπως συνεχίζουν να εργάζονται οι ίδιοι άνθρωποι, που ατιμώρητα είτε θησαύρισαν από την τζογαδόρικη δραστηριότητά τους, είτε απλώς συμμετείχαν στο πάρτι με τα αεριτζίδικα χαρτιά υψηλού ρίσκου.
Και, όταν τα δικά μας λεφτά ξοδευτούν για να πληρωθούν τα χρέη των τζογαδόρων, αυτοί οι ίδιοι τζογαδόροι και οι τράπεζές τους, λυτρωμένες θα συνεχίσουν να εργάζονται για να μας πουλήσουν τα επόμενα φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Με πρωτοβουλία των κρατών, που όπως πάντα, σαν καβαλάρηδες θα σπεύσουν να μας ιππεύσουν.
Γκαγκάν, γκαγκάααν.

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=53835520,38615200,60561312

Δεν υπάρχουν σχόλια: