Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

«Κι εσύ με ανοιχτά μαγαζιά;»


Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε αποφασιστεί ακόμα αν τα μαγαζιά του κέντρου της Αθήνας ή της υπόλοιπης Αττικής θα μείνουν ανοιχτά χθες. Δεν είναι εκεί το θέμα.
Η θλιβερή διελκυστίνδα που παίζεται εδώ και κάτι εικοσιτετράωρα για το ζήτημα αυτό βγάζει στην επιφάνεια ακόμα έναν βόθρο από τα λύματα της ελληνικής κοινωνίας. Πολιτικής και οικονομικής.
Όχι ότι έχει έλλειψη λυμάτων η επιφάνεια στην καθημερινή ζωή. Ίσα ίσα που επικρατούν.
Δεδομένου ότι ζούμε, ακόμα, υπό το καθεστώς της λεγόμενης ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, που δεν έχουμε αποφασίσει -ακόμα- να ανατρέψουμε, αλλά, αντιθέτως, συμμετέχουμε σ' αυτήν, το αίτημα των εμπόρων αλλά και πολλών υπαλλήλων του κέντρου της Αθήνας να μείνουν ανοιχτά τα μαγαζιά την τελευταία Κυριακή του χρόνου για να αναπληρώσουν κάτι από τις καταστροφές τους από τους βανδαλισμούς των εφήμερων κουκουλοφόρων επαναστατών και τις καθημερινές συγκρούσεις ΜΑΤ-διαδηλωτών την προχριστουγεννιάτικη περίοδο, δεν στερείται βάσης.
Αν θέλουμε να γκρεμίσουμε την οικονομία της αγοράς εδώ και τώρα και από τα συντρίμμια της να χτίσουμε ένα πιο δίκαιο και ανθρώπινο σύστημα, παρακαλώ να με μετράτε μαζί σας.
Αλλά δεν έχω διαπιστώσει να είναι αυτή η επιθυμία ούτε των εξεγερμένων μαθητών, ούτε των γονιών και των δασκάλων, που τους συμπαρίστανται, ούτε των ΜΑΤ, ούτε των αστικών κομμάτων, ούτε των αριστερών μη αστικών -κατά δήλωσή τους- κομμάτων, ούτε της κυβέρνησης, ούτε και της συντριπτικής -σχεδόν ολότητας- πλειονότητας του λαού. Κακώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Επειδή, μάλιστα, η βία γεννάει βία, ο πιο αναποτελεσματικός τρόπος για να ανατραπεί η πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου, είναι η επιβολή διά της βίας. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που δεν αρθρώνεται και μια σοβαρή πρόταση για το τι θα αντικαταστήσει εδώ και τώρα το ήδη υπάρχον σύστημα. Διότι και η Γαλλική Επανάσταση ακόμα είχε μια αντιπρόταση στη βασιλεία και τη φεουδαρχία.
Αφού, λοιπόν, η ολότητα, σχεδόν, του πληθυσμού και των εξεγερμένων δεν θέλει ριζική ανατροπή αλλά περισσότερη σοβαρότητα, λιγότερη διαφθορά, λιγότερα ψέματα και δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε είναι να χρεωθεί με μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες απολυμένων υπαλλήλων τώρα, εξαιτίας της ανέχειας των εμπόρων, και με μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χρεοκοπημένους μικροεπιχειρηματίες.
Επομένως, η απόφαση να τονωθεί η αγορά του κέντρου της Αθήνας και αυτή την Κυριακή είναι μια απόφαση κοινωνικά δίκαιη, ακόμα κι αν απ' αυτή θα επωφεληθούν και δέκα μεγαλοεπιχειρηματίες, που θα κερδίσουν περισσότερα από τους μικρούς.
Είπαμε, η κατανάλωση για την κατανάλωση, όχι για την ανάγκη, είναι ένα βλακώδες σύστημα, απάνθρωπο και αδιέξοδο, αλλά ας στρώσουμε τον κώλο μας κάτω να δουλέψουμε για να το αντικαταστήσουμε και μετά ας το ανατρέψουμε. Τώρα, ας σοβαρευτούμε.
Ενώ, λοιπόν, αυτά γίνονται στο κέντρο της Αθήνας, οι μεγαλοεπιχειρηματίες του Μαρουσιού με τα Mall και λοιπά χωνευτήρια ψυχών -σε αντίθεση με τις ανθρώπινες αγορές των δρόμων, όπου η κοινωνία πλάθεται και κοινωνικά, και όχι μόνο εμπορικά- αυτοί λοιπόν οι καρχαρίες, που δεν αφήνουν ούτε σεντ να χαθεί σε άλλη τσέπη, ξεσηκώθηκαν. Και με τις πλάτες του πλούτου τους και τη δειλία και οσφυοκαμψία των πολιτικών και λοιπών αιρετών δυνάμεων της χώρας απαίτησαν να μείνουν και οι αγορές του Μαρουσιού ανοιχτές στο όνομα της οικονομικής κρίσης και της ισότητας των ευκαιριών σε μια ελεύθερη οικονομία.
Για τις οποίες ίσες ευκαιρίες, βέβαια, δεν τους καιγόταν καρφάκι όταν μάζευαν όλο το χρήμα λόγω του ότι οι δημότες τους αντί να κατεβούν στο κέντρο της Αθήνας -όσοι το έκαναν παραδοσιακά- έκαναν όλες τις προχριστουγεννιάτικες αγορές στον δήμο τους, επειδή το κέντρο της Αθήνας σπαζόταν, καιγόταν, δερνόταν επί 15 μέρες, μέχρι που η επανάσταση να αποφασίσει να πάει για χριστουγεννιάτικες διακοπές, άλλη μία πρωτοτυπία των νεοελληνικών επαναστάσεων, με πληρότητα μέχρι και 100% στην Αράχοβα και τα λοιπά resorts της χώρας, καλά να 'ναι οι άνθρωποι της επαρχίας, να ζήσουν κι αυτοί.
Και επειδή η ανάγνωση είναι δύσκολη δουλειά, να προσέξει ο αναγνώστης ότι εδώ δεν μιλάμε για τους μικρέμπορους του Αμαρουσίου, αλλά γι' αυτούς που ξεκίνησαν την αντίδραση στο άνοιγμα των μαγαζιών του κέντρου της Αθήνας. Τους καρχαρίες των μεγάλων πολυκαταστημάτων, όπου γυαλίζει το μάτι της απληστίας. Αυτούς που η κυβέρνηση και άλλες αιρετές δυνάμεις του τόπου είτε τρέμουν να τους πουν όχι, είτε είναι ομοϊδεάτες τους, είτε προσδοκούν ένα πεταμένο κόκαλο.
Μέσα σ' αυτόν τον ανθρωποφαγικό παραλογισμό, οι καρχαρίες του Μαρουσιού διεμήνυσαν στο πανελλήνιο: Ή θα φάμε όλοι μαζί, ή κανείς. Τέτοια αλληλεγγύη στους συναδέρφους και συνανθρώπους τους!
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό κλίμα, όρθωσαν την αντίδρασή τους και οι δυνάμεις εκείνες που, όχι άδικα γενικώς αλλά άδικα στη συγκεκριμένη περίπτωση, αντιδρούν στην κυριακάτικη εργασία και οι οποίες πολύ φοβούνται ότι η σημερινή Κυριακή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εφαλτήριο για τη μελλοντική κατάργηση της αργίας, με άλλοθι την οικονομική κρίση και άλλα παραμύθια με λύκους. Χωρίς να σκέφτονται ότι, αν ελέγχουν αυτές το σημερινό «ναι», μπορούν να ελέγξουν και το αυριανό «όχι».
Και χωρίς να ξεχνάμε εμείς ότι όλα τα κατακτημένα, που έχουν χαθεί τα τελευταία χρόνια, με άλλοθι τη μείωση των κερδών των καρχαριών, χάθηκαν με την υπογραφή, ή την ανοχή, ή την πλημμελή αντίδραση αυτών των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Στην κορυφή αυτού του οχετού ανθρωποφαγίας φιγουράρει η κυβέρνηση, που, ανίκανη να ασκήσει πολιτική υπέρ των εργαζομένων και υπέρ των μικρομεσαίων σε όλα τα επίπεδα, σέρνεται δέσμια των εργοδοτικών, κεφαλαιοκρατικών και προσωπικών διαπλοκών, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση και αλληλοσπαραγμό σε μια, έτσι κι αλλιώς, εύκολα αδερφοφαγική ελληνική κοινωνία.
Ο πόλεμος του ωραρίου μπορεί να μοιάζει επιφανειακά περιπτωσιακός. Δεν είναι. Είναι ο καθρέφτης του πώς σκέφτεται και πώς δρα μια εξουσία, μια οικονομία και μια κοινωνία. Οι οποίες μοιάζουν περισσότερο έτοιμες και ικανές να ληστέψουν τους μάγους με τα δώρα παρά να τους συνοδεύσουν.
Και, μια και δεν υπάρχουν μάγοι με δώρα, αλληλοληστεύονται.

Υ.Γ. Σπάει το κεφάλι της η ΕΛ.ΑΣ. και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις να βρει ποιοι και γιατί γάζωσαν με καλάσνικοφ την κλούβα των ΜΑΤ τα χαράματα της Τρίτης από ένα παλιό πολυβολείο της Πολυτεχνειούπολης. Εκτός από την πιθανότητα ατζαμήδων κυνηγών, που είχαν βγει για μπεκάτσες, υπάρχουν άλλες δύο, οι οποίες αντέχουν στη δύναμη της λογικής.
Η βολή από το χώρο ασύλου της Πολυτεχνειούπολης δεν κάνει άλλη δουλειά από το να δυναμώνει τη φωνή και την ισχύ όλων εκείνων, που ψάχνουν να βρουν μια ευκαιρία για να συρρικνώσουν ή να καταργήσουν το άσυλο. Ακόμα, ενισχύει τα αντανακλαστικά και την πίεση εκ μέρους του συντηρητικού κομματιού του λαού, που θέλει ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
Να προσθέσει κανείς σ' αυτά, ότι η βολή έπεσε χαράματα, που δεν βλέπει ο σκοπευτής καλά αν σημαδεύει λάστιχα, λαμαρίνα ή παράθυρα, επομένως το χτύπημα είναι τυφλό.
Με την πολιτική έννοια του όρου, η αστυνομία «ψάχνει να έχει έναν νεκρό» αυτήν την περίοδο. Θα ανατρέψει τα πάντα.
Αν συντεθούν όλα τα παραπάνω, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό και ένας αριστερός ή αριστεριστής οπλοφόρος έχει τη στοιχειώδη ιδεολογική υποδομή για να το δει.
Για την ιστορία, ακόμα και η 17Ν με τον ΕΛΑ δεν χτύπησαν ποτέ έτσι, που να διακυβεύεται το άσυλο και μάλιστα σε μια περίοδο που απειλείται τόσο πολύ και από την κυβέρνηση και από τη δικαστική εξουσία.
Αν η ριπή κατά της κλούβας ρίχτηκε από ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους αγωνιστές, δεν ξέρουμε από ποιους να φυλαχτούμε περισσότερο. Από την κυβέρνηση ή από τους αγωνιστές.

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=89522924,17677772,31720268

Δεν υπάρχουν σχόλια: